Ηράκλειο Κρήτης - Κοπεγχάγη Δανία, Απρίλιος 1995 - Ημερολόγιο

[Michael Chatzilias]

Το παρακάτω «ημερολόγιο» το βρήκα στα παλιά χαρτιά μου, από τα μέσα τις δεκαετίας του ’90.

Ψάχνωντας για άλλα, βρήκα παλιές σημειώσεις για το πρώτο μου ταξίδι στο εξωτερικό (Κρήτη – Κοπεγχάγη όπου και έμενα) με μοτοσυκλέτα (τότε Suzuki Intruder 1400 μοντέλο 1994).

Ήμουν μικρός και είχα πει στους γονείς μου ότι σκόπευα να μεταφέρω την μηχανή στην Δανία, με μεταφορική από τον Ασπρόπυργο, ενώ εγώ πραγματικά σκόπευα να κάνω το ταξίδι μόνος μου.

Έπρεπε να ετοιμαστώ καλά και κρυφά, και να κρύψω τα πράγματά μου κάπου ώστε να μην τα έβλεπαν οι γονείς, αλλά να μου ήταν εύκολα προσβάσιμα όταν θα έφτανα πάλι Αθήνα και θα ξεκινούσα.

Τότε λοιπόν, για το 6ήμερο ταξίδι και «τυχερή» πρώτη στην ζωή μου, έγραφα τα κάτωθι:


Κοπεγχάγη, 23 Φεβρουαρίου 1995

Αποφασίστηκε λοιπόν.
Πρέπει να είμαι καλά οργανωμένος και διαβασμένος με τους χάρτες. Πρέπει να είμαι καλά εξοπλισμένος αλλά και να οργανώσω τα ρούχα μου έτσι ώστε να μην φανώ.

Οι δικοί μου στην Κρήτη δεν πρέπει να γνωρίζουν τίποτα, ενώ οι δικοί μου CPH (Δανία) πρέπει να μαθαίνουν νέα μου καθημερινά ώστε να είναι έτοιμοι να βοηθήσουν εάν χρειαστεί.

Θέλω κάρτες (τηλεφωνικές εννοούσα), πιστωτική (τότε όριο 2,000 GBP), ρούχα, πράσινη κάρτα, service μηχανή, πρέπει να τα οργανώσω όλα.

Το σχέδιο λοιπόν, όλα έτοιμα, τα ρούχα της οδήγησης και τα σχετικά σε ξεχωριστό σάκο.

Ξεκίνημα εκτέλεσης. Αναχώρηση για Αθήνα αεροπορικώς την Παρασκευή 10 Μαρτίου 1995. Άφιξη στο ανατολικό, και κλειδώνω τον σάκο με τα ρούχα της μηχανής στα ντουλάπια του ανατολικού.
Αναχώρηση με λεωφορείο για Ασπρόπυργο, συνάντηση με εκπρόσωπο της φορτωτικής εταιρείας και παραλαβή σύμβασης φόρτωσης της μοτοσυκλέτας για την μεταφορά της με νταλίκα από Κρήτη – Κοπεγχάγη.
Επιστροφή με το λεωφορείο στο δυτικό, και αναχώρηση αεροπορικώς για Ηράκλειο Κρήτης.

Άφιξη στην Κρήτη. Αφιξη στο σπίτι. Αρχίζουμε.


Συνεχίζεται....

[Michael Chatzilias]

Πέμπτη 9 Μαρτίου 1995

Όλα έτοιμα. Τα ρούχα μου για την Κρήτη στον μπλε σάκο, για το Πάσχα κιόλας. Τα δώρα στις σακούλες και τα χαρτιά στο μαύρο.
Τα ρούχα της μηχανής στον μαύρο σάκο: μάλλινες κάλτσες (είπαμε ήμουν 19, δεν ήξερα...), γάντια, εσωθερμικό, πουλόβερ 2, Νορβηγικό καλτσόν για σκι, αδιάβροχο, παλτό (είπαμε ήμουν μικρός..), τζιν 2, κράνος, χταπόδι για τον σάκο. 02:35, ώρα να κοιμηθώ λίγες ώρες. Βλέπω στο θερμόμετρο στο μπαλκόνι, εξωτερική θερμοκρασία -2. Ελπίζω να γυρίσει σε λίγες μέρες, λένε ότι η άνοιξη φέτος στην Δανία θα αρχίσει νωρίς. Έχω δει λίγες μηχανές στους δρόμους, θα μπορέσω να την φέρω κι εγώ.

Ξεκινώ αύριο. Καλή μου αρχή. Ελπίζω το θερμόμετρο να ανέβει.


Παρασκευή 10 Μαρτίου 1995

Γράφω από το Ηράκλειο, πριν με πάρει ο ύπνος , όλα μέχρι εδώ καλά.

Είχα πρωινό ξύπνημα σήμερα στο σπίτι στην Κοπεγχάγη, στις 6. Πήρα τους σάκους μου στον ώμο, έριξα μια τελευταία ματιά στην εσωτερική αυλή του διαμερίσματός μου που θα παρκάρω την μηχανή όταν φτάσω – είδα το άσπρο του πάγου να καλύπτει όλη την αυλή και την θερμοκρασία το πρωί στους -6. Τρομοκρατήθηκα. Τους σάκους στον ώμο λοιπόν και περπάτημα μέχρι την στάση του λεωφορείου. 06.35 το λεωφορείο, στην ώρα του, από Amager (το μικρό νησί στο οποίο βρίσκεται ένα μέρος της Κοπεγχάγης) για το αεροδρόμιο. Έφτασα Kastrup λοιπόν, τσέκαρα και τους δυο σάκους μου, και ξεκίνησα την πτήση προς Αθήνα με συναισθήματα χαράς, συναρπασμού ως προς το μεγαλεπίβολο και κρυφό μου σχέδιο, αλλά και τρόμου για το τί θα συναντούσα. Θα τα καταφέρει η μηχανή, θα με ανακαλύψουν, θα πάνε όλα καλά, άραγε...;
Απογείωση, άφιξη ανατολικό στις 13.10.

Αργεί ο διάδρομος με τις αποσκευές, αργεί. Ελπίζω να μην τις ξέχασαν Δανία, ειδικά την μαύρη, εάν έγινε αυτό έχω πρόβλημα....έπρεπε να την είχα πάρει στο χέρι.
Φτάνει πρώτη η μπλε και μετά από τις αποσκευές της χοντρής Δανέζας δίπλα μου, και η δική μου η μαύρη, παραφουσκωμένη με διάφορα. Το κράνος στο χέρι.

Περνάω από τα διαβατήρια. «Που την έβαλες την μηχανή...;» με ρωτάει ο υπάλληλος. «Θα την φέρω, του απαντώ...»
«Που θα την φέρεις...;»
«Θα την φέρω στην Αθήνα από την Κρήτη, και μετά θα την πάω στην Δανία....» του απαντάω...
«Δεν πάμε καλά...»

Φτάνω στις κλειδαριές, κλειδώνω μαύρο σάκο, κράνος, παπούτσια. Το κλειδί στο πορτοφόλι. Θα μείνουν εδώ 20 μέρες, μέχρι την 2η Απριλίου.
Έφυγα για Ταξί και λεωφορείο με τον μπλε σάκο, για την Κρήτη. Λαγοκοιμάμαι στο λεωφορείο για τον Ασπρόπυργο, όπου βρίσκεται η μεταφορική «Μαυρίκης». 4μιση στον Ασπρόπυργο, ζέστη και κίνηση στον δρόμο. Εάν είναι έτσι ο καιρός θα πάμε καλά στον δρόμο. Άφιξη στον Μαυρίκη και υπογραφή της σύμβασης μεταφοράς.

«Θα την πας στο λιμάνι με τα εμπορικά, δίπλα στο φεστός και κνωσσός, θα μας βρεις σε container με το όνομα και τον κισέ. Σου σφραγίζουν τα χαρτιά, υπογράφουν, κρατάς την απόδειξη, και παραλαμβάνεις στο Aarhus περίπου 20-25 μέρες μετά. Θα σου τηλεφωνήσουν όταν φτάσεις, αλλά υπολογίζεις εκεί περίπου». Εάν όντως την πήγαινα με μεταφορική, το κόστος θα ήταν 45 χιλιάρικα (τότε δραχμές...) και την παραλάμβανα από την πόλη Aarhus στην βόρεια Δανία, αντί για Κοπεγχάγη. Παραλαβή σύμβασης που θα την έδειχνα στους γονείς μου, ως επιβεβαίωση ότι την έστελνα με μεταφορική, και πίσω λεωφορείο και ταξί για το δυτικό αεροδρόμιο. Πτήση 18.40 για Ηράκλειο. Όλα μέχρι εδώ καλά. Κοιμάμαι σε όλη την πτήση.

Άφιξη Ηράκλειο στις 19.20. Ο πατέρας μου με περιμένει. Πλέον με την μπλε βαλίτσα και τα δώρα για το Πάσχα.
Πάμε σπίτι, με περιμένουν οι αδερφές μου και η μάνα μου. Επιτέλους έφτασα, πτώμα αλλά όλα πήγαν καλά.

Πέφτω για ύπνο τώρα. Αρχίζουμε την προετοιμασία της μηχανής, τα service της, την πράσινη κάρτα και η προετοιμασία στον χάρτη.


Συνεχίζεται....

[Michael Chatzilias]

Η μοτοσυκλέτα:

Suzuki Intruder 1400cc, 60hp, πινακίδα ΚΤΤ245, χρώμα κόκκινο - βυσινί, αγορά 1994. Ήμουν τρελός και παλαβός με τα Intruder τότε και δεν έβλεπα τον χρόνο να την καβαλήσω στους δρόμους της Ευρώπης.

Πολύ αργότερα όταν πλέον είχα επιστρέψει Ελλάδα για τα καλά, την πούλησα 3,500 Euro σε έναν ΕλληνοΓερμανό που δούλευε στο αεροδρόμιο, την έκανε super chopper - dragster και προσπάθησε να την πουλήσει 10,000 Euro, μάταια. Δεν έπρεπε ποτέ να την είχα πουλήσει αυτή την μηχανή. Συλλεκτικό κομμάτι με πολλές αναμνήσεις, όπως αποδείχτηκε.

Οι μέρες στην Κρήτη κύλησαν γρήγορα.
Service την μηχανή, τα φρένα, καινούρια λάστιχα, λάδια και φίλτρα, βαλβίδες, υγρά και λίγες πια μέρες πριν την αναχώρηση λαμβάνω και την πράσινη κάρτα μου, να αναγράφει όλες τις Ευρωπαικές τότε μόνο χώρες. Διαβατήριο έτοιμο, και από εξοπλισμό:

Κράνος (για σκούτερ..), 2 τζιν, 1 φόρμα από αυτές που κάνουμε τζόγκινγκ στην Ελλάδα τον χειμώνα, 1 εσωθερμικό (που αργότερα αποδείχτηκε ότι με έσωσε από τα χειρότερα), μπλουζάκια, πουλόβερ 2, αδιάβροχο 1, παλτό 1, μποτάκια από αυτά που πάμε στον Υμηττό τις Κυριακές και 1 ζευγάρι γάντια από αυτά που φοράμε για να μην μας κόψει το σκοινί όταν πετάμε αετό...δεν είχα ιδέα τι σημαίνει μοτοσυκλετισμός, ότι η ατμόσφαιρα στην Ευρώπη τον χειμώνα είναι γεμάτη με παγοκρυστάλλους, ότι για την Γερμανία και Δανία ο Απρίλιος είναι ακόμα καταχείμωνο και ότι ήμουν εντελώς και παντελώς ανέτοιμος για το ταξίδι.

Παρόλ αυτά, προχώρησα.

Τις τελευταίες μέρες του Μαρτίου, οι γονείς ρωτούσαν πως θα ανεβάσω την μηχανή στην Δανία, σίγουρα από ανησυχία με τέτοιο γιο....τους εξήγησα με μεταφορική και τους παρουσίασα τα χαρτιά που είχα προσκομίσει.

Όλα έτοιμα για την 1η Απριλίου 1995 και την εκκίνηση.


Συνεχίζεται...

[Michael Chatzilias]

Σάββατο 1η Απριλίου 1995

Ξημερώνει η μέρα της αναχώρησης.
Οργάνωση του σάκου όσο καλύτερα μπορούσα. Τώρα άφηνα πίσω αρκετά ρούχα που δεν χρειαζόμουνα, ώστε ο σάκος και είναι σχεδόν άδειος και να τον βάλω μέσα στον άλλο μαύρο που είχα στο Ανατολικό στην Αθήνα. Πλύσιμο την μηχανή και μεσημεριανό με τους γονείς για τα αντίο πριν το ταξίδι.

Φόρτωσα τον σάκο στην πίσω θέση και τον έδεσα με ένα προσωρινό χταπόδι. Ο σάκος θα ήταν εκεί μέχρι να "έφτανα στον Ασπρόπυργο..." απ όπου και θα έφευγε η μηχανή για Δανία, ήξεραν οι γονείς.

Μηχανή έτοιμη και γυαλισμένη, στην μέση φοράω ένα μαύρο τσαντάκι με την πιστωτική, διαβατήριο και διάφορα άλλα έγγραφα. 19.00 αναχώρηση για το λιμάνι, και επιβίβαση στο Κνωσσός για Πειραιά.

Η μάνα μου είχε δώσει ένα ταπεράκι και έφαγα κεφτέδες μέσα στην καμπίνα. Συναισθήματα ανάμικτα, συναρπασμού, φόβου, λαχτάρας....μόνος με την μηχανή στον Πειραιά σε λίγο....ξεκούραση και ύπνος στην καμπίνα.

Άφιξη 6 το πρωί 2 Απριλίου και αποβίβαση. Ζέσταμα την μηχανή, με όλα αυτά τα ανάμικτα συναισθήματα και αναχώρηση για Ανατολικό αεροδρόμιο.

Κυριακή 2 Απριλίου 1995

Ακολουθώ την κίνηση αργά, σταθερά στον προορισμό μου, το Ανατολικό. Ακόμη δροσιά και ευχάριστη οδήγηση, φτάνω Ανατολικό στις 7 παρά το πρωί και παραλαμβάνω τον μαύρο μου σάκο από τα ντουλάπια. Κάνω ανακατανομή, βάζω τον άδειο πλέον μπλε, στον γεμάτο τώρα μαύρο και τον δένο καλά στην πίσω σέλα με το χταπόδι. Τζιν, και παλτό, και έτοιμος για αναχώρηση προς Πάτρα....

Τρελά συναισθήματα χαράς, άγχους, τύψεις, και λαχτάρας. Πρέπει να οδηγάω σωστά, ήρεμα και υπεύθυνα, είναι ένας από τους πιο επικίνδυνους δρόμους...τα πρώτα μου 210 χιλιόμετρα.

Το πρωινό φως με γεμίζει με χαρά. Η μηχανή "αναπνέει καλά..", πρώτη στάση στο Κιάτο. Καφές και έλεγχος αποσκευών. Αναχώρηση και πάλι προς την πορεία μου για το μεσημεριανό πλοίο από Πάτρα.

Στην πορεία μετά το Κιάτο, με προσπερνά μια καλογυαλισμένη και όμορφη Harley, πηγαίνοντας σταθερά γρήγορα. Ο τύπος χωρίς κράνος, με τζάκετ και γυαλιά, σταθερά μπροστά μου. Κόβω εγώ, κόβει λίγο κι αυτός, αυξάνω λίγο, αυξάνει λίγο...μάλλον παρέα ήθελε, και διατηρούμε απόσταση 100-150 μέτρα ο ένας απ΄τον άλλο μέχρι την Πάτρα...

Άφιξη στο λιμάνι τις Πάτρας στις 12 μεσημέρι. Ο Harley ήταν ήδη εκεί, μπροστά από το SuperFast, καθισμένος πάνω στην μηχανή και λιαζόταν. Τυρόπιτα, καφές και αναμονή με λαχτάρα για την επιβίβαση...έλεγχος στα χαρτιά και πάλι, στην μαύρη αποσκευή που είχε "κλειδώσει" σωστά στο πίσω κάθισμα. Επιβίβαση στο SuperFast στις 13.30. Και πάλι έλεγχος και δέσιμο της μηχανής. Βρίσκω τα "lodges" - που είναι δωμάτια με κρεβάτια τα οποία χωρίζονται μόνο με κουρτίνα από το κρεβάτι του διπλανού. Ήταν το πιο φτηνό και σίγουρα χρειαζόμουν ύπνο και ξεκούραση, προκειμένου για τα χιλιόμετρα που θα ακολουθούσαν. Αράζω, άγχος, λαχτάρα και βγάινω κατάστρωμα να δω την αναχώρησή μας από την Πάτρα...!

Μεσοπέλαγα λοιπόν. Ξαπλωμένος στο κρεβάτι, 2 Απριλίου, μόνος στο δωματιάκι και χωρίς άλλους συνταξιδιώτες να μου ταράσουν την ηρεμία μου, τραβάω τις κουρτίνες και παίρνω και δεύτερο και τρίτο κρεβάτι. Αράζω τα πράγματά μου και ανοίγω το βιβλίο με τον χάρτη, Europeiske TravelBook από τα ταξιδιωτικά της Δανίας, με όλους τους δρόμους. Είχα πλέον μάθει την διαδρομή απ' έξω και απλώς τσέκαρα εναλλακτικές, και λογάριαζα που βάζω βενζίνη. Η Intruder δεν έχει ηλεκτρονικό βενζινοδείκτη, οπότε μηδενίζω χιλιόμετρα και λογαριάζω ότι μπορώ να ταξιδεύω με ικανότητα min range 250km.

Το πλοίο άδειο, μονάχα νταλικέριδες και λίγοι Ευρωπαίοι με ΙΧ που ανέβαιναν πίσω σπίτια τους. Κι εγώ, μόνος μου βέβαια, χειμώνα πλέον τώρα (που δεν είμαστε πλέον Ελλάδα...), με τους χάρτες μου και τα μαλλινα γάντια μου...
Βυθισμένος σε σκέψεις, αποκοιμιέμαι στο λαγούμι μου, μόνος μου αλλά άνετος, και λιγάκι φοβισμένος. Τέλος με το ταπεράκι, τέλος οι κεφτέδες, αλλά περισσεύει η λαχτάρα! Ύπνος τώρα μεσοπέλαγα.

Συνεχίζεται....

[Michael Chatzilias]

Δευτέρα 3 Απριλίου 1995

Ξημέρωσε μεσοπέλαγα. Η Ανκόνα βρίσκεται στην μύτη μιας χερσονήσου, και φάνηκε κατά τις 9μιση το πρωί. Ελληνικός καφές στο σαλόνι με ελάχιστους οδηγούς να συζητούν, τυρόπιτα, κρουασάν, μπισκοτάκια, και άλλο ένα κρουασάν...(άγχος...). Οργάνωση του σάκου και ετοιμασία στην μηχανή για τα χιλιόμετρα που θα ακολουθήσουν, κάτω στα γκαράζ του πλοίου. Αράζουμε στις 10μιση το πρωί και περιμένουμε - κι άλλο άγχος, κι άλλη λαχτάρα...μπάινουν στο πλοίο Ιταλοί αξιωματικοί και ελέγχουν διαβατήρια, πράσινη κάρτα, άδεια. Καβαλάω την μηχανή μέσα στο άγχος και βγαίνω από το πλοίο. Σταματάω δεξιά, δεν σβήνω, σιγουρεύομαι ότι όλα καλά, και ξενικώ το ταξίδι μου. Προορισμός η Bologna, Verona, Trento, Bolzano και Brennero. Δεν ξέρω πόσα χιλιόμετρα θα κάνω σήμερα, όσα αντέξω.

Έπρεπε πρώτα να φύγω από την πόλη, στενά δρομάκια και κίνηση της ημέρας. Βλέπω τον Harlea να βγαίνει κι εκείνος από το πλοίο, άνετος και να διαφεύγει προς τα δεξιά. Έχει ιταλικές πινακίδες, μάλλον πάει προς την έξοδο, και τον ακολουθώ. Σωστά, σε λίγο βλέπω τα μικρά ιταλικά σήματα - πινακίδες για Βολογνα, Brescia / Verona, Milano που είναι η σωστή κατέυθυνση.

Ταχύτητα 90-100 km, δεξιά, αγναντεύω την έξοδο της Ανκόνας ακόμη μέσα στο άγχος....Autostrada - απίστευτα διαφορετική η άσφαλτος. Η μοτοσυκλέτα κολλάει στον δρόμο και αισθάνομαι ασφαλής...η ταχύτητα ανεβαίνει στα 110 και τώρα κινούμαι σταθερά. Στις 2 το μεσημέρι περίπου και τρεις ώρες από την Αncona, περνάω έξω και μακριά από την Bologna όπου και γεμίζω για πρώτη φορά στην Ιταλία. Γεμίζω μόνος μου και πληρώνω μέσα. Περνάω έξω από την Verona και επιλέγω δρόμο προς Trento όπου βρισκόμουν κατά τις 4μιση το απόγευμα. Πλέον το άγχος είχε φύγει, αλλά έπρεπε να τηλεφωνήσω σπίτι στην Κρήτη, να ενημερώσω ότι είμαι σπίτι Δανία και όλα πήγαν καλά. Βγαίνω από το Autostrada και μπαίνω σε μια μικρή επαρχιακή πόλη, λίγο πριν το Trento, ψάχνωντας για τηλέφωνο. Βρίσκω μαγαζάκι απ όπου και αγοράζω τηλεφωνική κάρτα. Καλώ τους γονείς μου και ενημερώνω ότι όλα είναι καλά. Πλέον, χωρίς άγχος αλλά με αστείρευτη λαχτάρα να συνεχίσω και χαρά για το κατόρθωμά μου, καβαλάω και ξεκινάω πάλι. Εκεί στο Trento αγναντεύω ψηλές κορυφές και αρχίζω να μιλάω μέσα στο κράνος μου - οι Άλπεις. Μια τεράστια κορυφη, ακόμη χιονισμένη, με μικρά χωριά γύρω της, δέσποζε στον ορίντά μου. Πέρα μακριά αγναντεύω ένα τεράστιο θερμόμετρο, έλεγε +12, καλά πάμε σκέπτομαι, έχει όμως δροσίσει από την Ancona. Περνάω από το Bolzano και ακολουθώ προς Brennero - δεν ξέρω καν αυτές τις τοποθεσίες, μόνο σαν ονόματα στον χάρτη. Κατά τις 7 το απόγευμα, είχα πλέον μπει μέσα στα βουνά. Ο δρόμος απίστευτα μεγάλος και καλός, η άσφαλτος ενέπνεε ασφάλεια, η μηχανή ρολάριζε όμορφα και η ταχύτητά μου 110-120km. Ήμουν ευτυχισμένος, εκεί ανάμεσα στα βουνά. Στο Brennero έφτασα στις 7μιση και δρόσισε πλέον πολύ (+8), άρχιζα να αναρωτιέμαι για την νύχτα, βλέποντας τα πρώτα σύννεφα, τα βουνά και το άγνωστο της συνέχειας.

Τα πρώτα μου σύνορα στο Brennero. Οι Ιταλοί ελέγχουν μηχανή, πράσινη και διαβατήριο, με ρωτούν πού πηγαίνω ("Danmark", απάντάω...), και επιτρέπουν έξοδο από Ιταλία. Οι Αυστριακοί στο βάθος με σταματούν, μου ζητούν να ξεκαβαλήσω, και αρχίζουν να ελέγχουν την μηχανή χωρίς να μιλούν. Ελέγχουν χαρτιά και προβληματισμένοι μου επιτρέπουν είσοδο στην Αυστρία, στις 8.10 το βράδυ πλέον, με παλτό, τζιν και μάλλινα γάντια, και με μαύρα σύννεφα από πάνω μου.

Αυστρία, 20.10 βράδυ, Δευτέρα 3 Απριλίου 1995.
Με περίμενε μεγάλη νύχτα, ένα από τα τραγικότερα λάθη της ζωής μου!

Συνεχίζεται....

[jmar]

Αρχική Δημοσίευση από Michael Chatzilias

Με περίμενε μεγάλη νύχτα, ένα από τα τραγικότερα λάθη της ζωής μου!

Συνεχίζεται....

Πωπωωω στο καλυτερο μας εκοψες...

[Michael Chatzilias]

Είσοδος Αυστρία, 20.10 βράδυ, Δευτέρα 3 Απριλίου 1995

Τεράστια κρύα σταγόνα μπαίνει από τον γιακά, φτάνει στο στέρνο παγωμένη και φέρνει το πρώτο μήνυμα. Η πρώτη ταμπέλα φάνηκε ξαφνικά και γρήγορα καθώς ήταν χωμένη σε ομίχλη.

Ταχύτητα μηχανής 100 σταθερά.
Θερμοκρασία τώρα +4.
Innsbruck 45.
Ήθικό ξαφνιασμένο...

Το πρώτο τούνελ στην Αυστρία με εντυπωσίασε με την αρχιτεκτονική του, όπου αριστερά ήταν ανοιχτό με κολόνες και έβλεπες την αντικρυνή κορυφη που σχηματιζόνταν στα σύννεφα...(!)

Το δεύτερο τούνελ έφερε παγωνιά και υγρασία, που διαπέρασε το παλτό (!) μου, γρήγορα τα γάντια μου, τα παπούτσια μου και κατέληξε σε αγωνία...Βαστούσα, αλλά είχε απρόσμενα γρήγορα μεγάλη υγρασία.

Στο τρίτο τούνελ είχε ησυχία.
Και αμέσως βγαίνοντας στην έξοδό του είχε αρχίσει μια σφοδρή μπόρα, με τεράστιες σταγόνες, οι οποιές μία μία γρήγορα και δυνατά εισχωρούσαν μέσα από τα ρούχα, στο στέρνο, μέσα από τα μάλλινά μου γάντια (!) και μέσα από τα αστεία μου παπούτσια για την εποχή και το σπορ.

Με την ταχύτητα αυτή, δεν έβλεπα μπροστά. Δεν είχα καθόλου έλεγχο.

Ταχύτητα μοτοσυκλέτας 60χλμ.
Innsbruck 38.

Κρύωνα αλλά συνέχισα. Τώρα όλα τα ρούχα που φορούσα ήταν βρεμένα και παγωμένα. Τα άκρα μου άρχισαν να πονούν από την υγρασία και την βροχή.

Innsbruck 30. Αδύνατον, βλέπω μακριά και προβάλλει βενζινάδικο με διάφορα fastfood - άδικα. Σταματάω δεξιά, υπόστεγο, ξεκαβαλάω και ελέγχω πως είμαι. Παίρνω τον σάκο μου μαζί και μπαίνω μέσα. Άδειο, μια γυναίκα καθαρίζει και ενοχλείται με την παρουσία μου, δημιούργησα μια τεράστια λίμνη μόνο μπαίνοντας στην είσοδο. Κατεβαίνω στις τουαλέτες και αλλάζω παντελόνι, το 2ο τζιν, κάλτσες και τώρα είμαι στεγνός, αλλά κρυώνω. Ανεβαίνω, αγοράζω καφέ και περιμένω 20 λεπτά.

Στις 10 ακριβώς αναχωρώ, πιστεύοντας ότι τώρα πια είμαι πια στεγνός. Έχω τώρα βάλει και το δερμάτινο (από αυτά που φορούσαμε στο σχολείο για να παίζουμε τις κοπέλες...) οπότε θα είμαι καλά. Τα ίδια γάντια και τα ίδια πλημμυρισμένα παπούτσια...Ηθικό ακμαίο.

Βγαίνω στην βροχή και αρχίζω πάλι.

Ταχύτητα 60 χλμ.
Innsbruck 25.
Innsbruck 18.
Innsbruck 10.

Ψάχνω για φώτα να χαρώ λίγο, κρυώνω και η βροχή είναι χοντρή και παγωμένη, τα άκρα μου δεν είναι πια δυνατά και όλα έξω είναι μαύρα...

Innsbruck Sud
Innsbruck Zentrum
Innsbruck Nord
Flughavn 7

Μπαίνω σε τούνελ, βγαίνω σε άλλο πλανήτη. Όλα άσπρα, μπροστά και δεξιά μια πόλη βυθισμένη σε άσπρο πέπλο, με μικρά σπιτάκια που ανέβαιναν σύντομα ψηλότερα από το ίσιωμα με τα άλλα, που αργότερα ξεκαθάρισα ως πλαγιά, λόφο, βουνό, τέρας...! Γύρω μου είχε τεράστιες κορυφές, καθόλου κίνηση (10.55 το βράδυ) και μια μαύρη παγωμένη ατμόσφαιρα...αργότερα φίλος θα μου έλεγε ότι το innsbruck είναι από τις πιο όμορφες πόλεις εκεί στα βουνά, την οποία και κατάφερα να επισκεφτώ και να μείνω στην επιστροφή μου στο κατέβα για Ελλάδα, εκείνο το βράδυ όμως ήμουν παγωμένος, τώρα αγανακτισμένος, βρεμένος και φοβισμένος.

Δεν σταμάτησα (δεν θυμάμαι γιατί), κόντρα στα όρια...

Munchen 165
Kufstein 80
Ταχύτητα 60 χλμ

Έτρεμα από την βροχή. Υπέθεσα Kustein είναι τα νέα μου σύνορα και ο νέος στόχος της στιγμής. Πίεζα συχνά το τσαντάκι μου στην μέση να σιγουρευτώ ότι πορτοφόλι, κάρτες και διαβατήριο ήταν εκεί. Νέα ταχύτητα 50 χλμ τώρα.

Τρίτη Ξημερώματα, 4 Απριλίου 1995, 01.15
Kufstein παγωμένος, ξυλιασμένος και αγνοώντας τον κίνδυνο, στις 1.15 το πρωί.

[Corsair]

Μη μας το κόβεις πάνω στο καλό!!!!!!!!!

[Michael Chatzilias]

Τρίτη Ξημερώματα, 4 Απριλίου 1995, 01.15'

Ο Γερμανός υπάλληλος μου ζητά να ξεκαβαλήσω. Με βολεύει σκέφτομαι, να βγάλω και ό,τι έχω πάνω μου. Με κοιτάζει, βάζει φακό (μόνοι μας στο τερέν), βγαίνει από τον θάλαμό του και καλεί βοήθεια. 2 άτομα έρχονται από τα γραφεία δίπλα, μου ζητούν να μεταφέρω με τα χέρια μου την μηχανή στο γκαράζ των γραφείων, και να βγάλω έγγραφα. Ελέγχουν serial number με την άδεια και πράσινη κάρτα, διαβατήριο και κάνουν τηλέφωνο. Βγάζουν τον σάκο μου, και τον αδειάζουν προσεκτικά, αφού μου ζήτησαν την άδεια. Βγάζω το αστείο δερμάτινο, πλέον φουσκωτό βαρκάκι, παλτό, πουλόβερ και εσωθερμικό. Κατεβάζω παντελόνι. Τα ξαναβάζω, αλλά τώρα καταλαβαίνω πόσο φρικτά παγωμένα είναι, και τρέμω. Μηδέν προστασία από τον καιρό....

2 φακοί πάνω απ την μηχανή την ψάχνουν. Προφανώς δύσκολο απλώς να πιστέψεις ότι ο νεαρός καραγκιοζάκος κάνει touring στην Γερμανία ξημερώματα και με παλτό, μάλλινα γάντια και παπούτσια για περπάτημα...εδώ ήταν δύσκολο για μένα να το πιστέψω, πόσο μάλλον για κείνους.

"Ok crazy man...Munchen straight...."
Αρχίζω κι εγώ τώρα να ψάχνω στον θάλαμό του, με κοιτάζει περίεργα, βρίσκω μικρό θερμόμετρο κολλημμένο στο τζαμάκι, +1 έλεγε αυτό, το Πάτερ ημών άρχισα να λέω εγώ...

Munchen 90
Ταχύτητα 50 χλμ

Τα άκρα μου πονάνε περισσότερο από ποτέ.
Δεν ξέρω εάν υπάρχει ο σάκος μου πίσω, αλλά ακουμπάω ακόμα σε κάτι στέρεο..
Κρατάω την πλέον δεξιά πλευρά στο δρόμο, με προσπερνούν φορτηγά πετώντας απόνερα στο κράνος για σκούτερ που φοράω...

Munchen 40 χλμ
Πλέον συνήθισα τις απόστάσεις, οτιδήποτε λιγότερο από 200 είναι Οκ, λιγότερο από 100 είναι αμελητέο, και λιγότερο από 40 έφτασα κιόλας και κοιτάζω τον επόμενο στόχο.

Τα άκρα πονάνε, το στέρνο είναι παγωμένο, φορτηγά πετάνε απόνερα, τα βλέπω όμως σαν προβατάκια και περνάνει η ώρα....

Munchen Sud, και αρχίζουμε πάλι.
Munchen Zentrum...
Nurnberg 165χλμ

Αρχίζω και βάζω βενζίνη κάθε 60 / 70 χλμ γιατί υποφέρω από το κρύο...

Nurnberg 150χλμ, 04.30 το ξημέρωμα. Δεν αντέχω, σταματάω, η βροχή όμως δεν σταματάει, όλο και πιο παγωμένη, φυσικά. Βενζινάδικο, αλλά είμαι γεμάτος ακόμη, κατεβαίνω στις τουαλέτες και βγάζω γάντια και παπούτσια, τα βάζω στο ζεστό καλοριφέρ, παλτό, πουλόβερ, κτλ. Τα άκρα μου πονάνε όσο τίποτα και με το ζόρι κρατάω την ισορροπία μου. Δεν μπορώ να πιάσω τα κλειδιά, ή να λύσω τα κορδόνια, νευριάζω και πετάω τα γάντια μου έξω από το παράθυρο...περνάνε 10 λεπτά...

Ανεβαίνω ντυμένος με παγωμένα ρούχα και τρέμω. Δεν υπάρχουν δωμάτια εδώ, λειτουργεί μόνο το πρατήριο και οι τουαλέτες. Αμάξι σταματάει για βενζίνη, τον πλησιάζω, με βλέπει και κάνει πίσω, του ζητάω βοήθεια, καταλαβαίνει Αγγλικά, μου λέει θα ψάξει να δει εάν έχει γάντια ή κάτι ζεστό, δεν έχει τίποτα και "....really sorry, I am on my way to Frankfurt and must be there in the morning...really sorry, be careful and good luck...". Έγινε καπνός...

Η μόνη μου ελπίδα ότι σε λίγο ξημέρωνε και η θερμοκρασία θα ανέβαινε...
Καβαλάω τώρα χωρίς γάντια, και συνεχίζω...

Nurnberg 120 χλμ.
Ταχύτητα 50-60χλμ
Απόνερα από φορτηγά, αλλά προσπαθώ να αυξήσω κάπως την ταχύτητα για να πλησιάσω πίσω τους, η βρώμα που πετούν και τα καυσαέρια είναι ζεστά ακόμα...

Τώρα κουκουβίζω μπροστά στο τιμόνι, το αριστερό μέσα στο στέρνω και το τρίβω, το δεξί στο τιμόνι, 60 χλμ την ώρα, φωνάζω στο κράνος διάφορα για να διατηρήσω "ζεστή" την "ατμόσφαιρα..." Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί δεν σταμάτησα σε δωμάτια εκείνο το βράδυ...ίσως δεν ήξερα ότι υπήρχαν δωμάτια στον δρόμο, ίσως το αμελούσα, ίσως "δοκίμαζα..." πόσο ακόμα, ίσως επειδή πραγματικά πίστευα ότι θα φτάσω, και θα φτάσω καλά, και θα φτάσω και γρήγορα...

Nurnberg 50, 06.50 ξημερώματα. Ακόμα δεν έχει φανεί φως στον ορίζοντα...
Παίρνω παράδρομο στο πουθενά, δεν ξέρω εάν είχε χαντάκι και πέρασα από πάνω, πάντος η μηχανή συνέχισε ευθεία, μπαίνω σε χωράφι, ρίχνω την μηχανή και χοροπηδάω να ζεσταθώ, έχοντας τώρα και τα δύο χέρια στο στέρνο, αρχίσω και σκάβω στην κοπριά για να ζεστάνω τα χέρια μου, αλλά δεν έχω ούτε ισορροπία με τα παγωμένα κάτω άκρα και πέφτω στα χόρτα...

Εάν υπήρχε μια φορά στην ζωή μου που συνειδητοποίησα πόσο σημαντικά είναι τα άκρα στον άνθρωπο, ήταν τότε.

50 χλμ έξω από την Nurnberg, μηχανή πεσμένη, κι εγώ σκάβω τα χόρτα...τρίβω χέρια και ακουμπάω τους κυλίνδρους που καίνε....

Μέχρι τότε δεν συνειδητοποίησα ότι πράγματι, η μηχανή πάει, ακόμη δεν έχει πάθει τίποτα, και το πήρα δεδομένο, και αυτό...

07.20 το πρωί, Τρίτη 4 Απριλίου 1995.
Το πρώτο φως της ημέρας.
Ελπίζω η θερμοκρασία να ανέβει και η βροχή να σταματήσει...

Συγκεντρώνομαι, ετοιμάζομαι, σηκώνω την μηχανή, και συνειδητοποιώ ότι τόση ώρα πεσμένη στο έδαφος, από την δεξιά πλευρά, είχα τα φώτα αναμένα και τον διακόπτη ανοιχτό....πάω για την μίζα τώρα...

Συνεχίζεται....

[ΤΡΟΧΗΛΑΤΟΣ]

ΓΡΑΦΕ..ΓΡΑΦΕ...