ΤΕΛΟΣ ΕΠΟΧΗΣ...

[jmar]

Τέλος εποχής για τον Παναθηναϊκό.

Ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς αποτελεί παρελθόν από την τεχνική ηγεσία του τριφυλλιού, κάτι που έγινε γνωστό με σχετική ανακοίνωση στο σάιτ της ομάδας.

«Δεν λέμε αντίο αλλά εις το επανιδείν», αναφέρει αυτή, στην οποία συμπεριλαμβάνεται και μια γραπτή δήλωση του Σέρβου προπονητή...

«Αυτή τη στιγμή πήρα μια ΠΟΛΥ-μα ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ δύσκολη απόφαση για μένα», τονίζει ενώ αποφεύγει να αναφερθεί στους λόγους της αποχώρησής του.

«Πιστεύω πως ότι συμβαίνει σε μια οικογένεια πρέπει να μένει μέσα σε αυτή. Γιατί όπως λέει και ο σοφός ελληνικός λαός « Τα εν οίκω, μη εν δήμω». Αναμφίβολα θεωρώ πως τη δεδομένη χρονική στιγμή αυτή μου η απόφαση είναι η καλύτερη δυνατή για όλους», αναφέρει ο κόουτς που οδήγησε τους πράσινους στην κορυφή της Ευρώπης και προσθέτει:

«Ο ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΟΣ για 13 χρόνια ήταν η ΟΜΑΔΑ μου και το ΣΠΙΤΙ μου και αυτό θα μείνει έτσι σε όλη μου τη ζωή. Νιώθω και είμαι ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΟΣ», αναφέρει.

Αναλυτικά αναφέρει:

Η ΚΑΕ Παναθηναϊκός βρίσκεται στη δυσάρεστη θέση να ανακοινώσει το τέλος της συνεργασίας της με τον Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς, μετά από δεκατρία χρόνια λαμπρής συνύπαρξης.

Η οικογένεια Γιαννακόπουλου θα ήθελε να ευχαριστήσει δημόσια τον «κόουτς» για την άψογη, μεστή και ουσιώδη συνεργασία που υπήρξε όλα αυτά τα χρόνια μεταξύ μας, κάτι που αποδεικνύεται άλλωστε από τους τίτλους που κατέκτησε η ομάδα μας.

Στο μυαλό και στην καρδιά μας θα υπάρχουν πάντα οι όμορφες στιγμές που ζήσαμε με τον Ομπράντοβιτς στο τιμόνι της τεχνικής ηγεσίας και σίγουρα το όνομά του θα γραφεί με χρυσά γράμματα στην ιστορία του Παναθηναϊκού ως ένας από τους κύριους συντελεστές των μεγάλων επιτυχιών.

Όταν οι συνθήκες το φέρνουν έτσι και φεύγει ένας φίλος το «αντίο» φαντάζει δύσκολο. Αισθανόμαστε τον Ομπράντοβιτς σαν μέλος της οικογένειας μας και νιώθουμε πως στο μέλλον οι δρόμοι μας θα ξανασμίξουν. Για αυτό δεν του λέμε αντίο, αλλά «εις το επανιδείν φίλε».

Δήλωση του Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς

«Αγαπητοί μου Φίλοι

Όταν ήρθα τον Ιούνιο του 1999 στην Αθήνα για τον ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΟ, δεν μπορούσα ούτε να το φανταστώ ότι αυτή θα ήταν η ομάδα μου –η οικογένειά μου-το σπίτι μου, για 13 ολόκληρα χρόνια.

Αυτά τα 13 χρόνια, είχαμε πολλές όμορφες στιγμές, πολλούς πανηγυρισμούς, αλλά και δυσκολίες. Τα ζήσαμε έντονα, γιατί πάντα ήμασταν όλοι μαζί σαν μια μεγάλη και αληθινή οικογένεια.

Οι Αρχές που έχω από την οικογένειά μου, πάντα μου υπενθυμίζουν ότι το πιο σημαντικό πράγμα είναι να σέβεσαι τους ανθρώπους, αν θέλεις να σε σεβαστούν και αυτοί. Αυτό είναι κάτι που θα ήθελα να τονίσω αυτή τη στιγμή.

Τρέφω μεγάλο σεβασμό προς την οικογένεια Γιαννακόπουλου, η οποία κατέστησε δυνατό με όλες της τις δυνάμεις, να είμαστε όλοι μαζί όλα αυτά τα χρόνια.

Θα ήθελα να ευχαριστήσω και να χαιρετίσω με σεβασμό, όλους όσοι εργάζονται στην ΚΑΕ ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΟΣ, όλα τα μέλη του προπονητικού τιμ, με τους οποίους είχα μια εκπληκτική συνεργασία όλα αυτά τα χρόνια. Επίσης, ένα μεγάλο ευχαριστώ προς όλους τους φίλους του ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΟΥ, οι οποίοι ήταν ΠΑΝΤΑ-ΠΑΝΤΑ, μα ΠΑΝΤΑ μαζί μας, διότι χωρίς τη βοήθειά τους ποτέ δεν θα τα καταφέρναμε. Φυσικά ένα ΜΕΓΑΛΟ ευχαριστώ προς όλους τους παίκτες με τους οποίους συνεργάστηκα αυτά τα 13 χρόνια.

Όλοι μαζί, η Οικογένεια Γιαννακόπουλου, οι εργαζόμενοι στην ΚΑΕ, το προπονητικό τιμ, οι παίκτες και οι φίλαθλοι τις ομάδας, καταφέραμε να κάνουμε τον μπασκετικό ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΟ, ένα μεγάλο κλαμπ προς το οποίο τρέφει σεβασμό όλη η Ευρώπη.

Αυτή τη στιγμή πήρα μια ΠΟΛΥ-μα ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ δύσκολη απόφαση για μένα, πως η συνεργασία όλων αυτών των ετών τελείωσε.

Πιστεύω πως ότι συμβαίνει σε μια οικογένεια πρέπει να μένει μέσα σε αυτή. Γιατί όπως λέει και ο σοφός ελληνικός λαός « Τα εν οίκω, μη εν δήμω». Αναμφίβολα θεωρώ πως τη δεδομένη χρονική στιγμή αυτή μου η απόφαση είναι η καλύτερη δυνατή για όλους.

Ο ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΟΣ για 13 χρόνια ήταν η ΟΜΑΔΑ μου και το ΣΠΙΤΙ μου και αυτό θα μείνει έτσι σε όλη μου τη ζωή. Νιώθω και είμαι ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΟΣ.

Θα ήθελα να ευχαριστήσω επίσης όλους τους εκπροσώπους του γραπτού, τηλεοπτικού, ραδιοφωνικού και ηλεκτρονικού τύπου για την αγαστή συνεργασία μας.

Τέλος, θα ήθελα να ευχαριστήσω ιδιαίτερα τον κουμπάρο και άμεσο συνεργάτη μου Δημήτρη Ιτούδη για την εξαιρετική μας συνεργασία όλα αυτά τα 13 χρόνια.

Αθήνα 12/06/2012

Ζέλικο Ομπράντοβιτς»

ΠΗΓΗ sport-fm.gr: NovaΣΠΟΡ FM 94.6

[gsmaniac]

πιο φτωχο το ελληνικο μπασκετ απο σημερα..........
κριμα....αν και δεν ειμαι βαζελος,ηθελα να μεινει

[jmar]

Το καλοκαίρι του 1999, ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς ανακοινώνεται από την ΚΑΕ Παναθηναϊκός. Έχοντας ήδη στο παλμαρέ του ένα…σωρό επιτυχίες, όπως την κατάκτηση της Ευρωλίγκας με την Παρτιζάν το 1992, με την Μπανταλόνα δύο χρόνια αργότερα και… κολλητά με την Ρεάλ Μαδρίτης το 1995, οι προσδοκίες που τον συνόδευαν ήταν μεγάλες. Ωστόσο, κανένας στον Παναθηναϊκό δεν περίμενε ότι η εκείνη η μέρα θα σηματοδοτούσε μία νέα, «χρυσή» εποχή για την ομάδα.

Άγνωστη λέξη η πίστωση χρόνου

Ο Ομπράντοβιτς δεν είναι από τους προπονητές που ζητάνε πίστωση χρόνου και υπομονή. Θέλει την… επιτυχία άμεσα και ξέρει να την κατακτά. Το απέδειξε με το «καλημέρα» στον Παναθηναϊκό τον οποίο οδήγησε στην κατάκτηση της Ευρωλίγκας το 2000. «Χτίζοντας» την ομάδα πάνω στον απόλυτο ηγέτη της, Ντέγιαν Μποντιρόγκα, την μετέτρεψε πολύ γρήγορα σε μία μηχανή του μπάσκετ. Λάτρης της άμυνας, όπως όλοι οι μεγάλοι προπονητές, δίδαξε στο ευρωπαϊκό μπασκετικό κοινό, πώς πρέπει να παίζεται στο σύγχρονο μπάσκετ αυτή.

Στο Final 4 της Θεσσαλονίκης, ο Παναθηναϊκός έφτασε στην κορυφή. Νίκησε στον τελικό την Μακάμπι Τελ Αβίβ με σκορ 73-67 και επί της ουσίας άλλαξε επίπεδο την ελληνική ομάδα. Επιπλέον, στην Ελλάδα, η ομάδα του «Ζοτς» είχε ήδη πάρει τα ηνία του πρωταθλήματος από τον Ολυμπιακό και πλέον έδειχνε ικανή να «χτίσει» την αυτοκρατορία της.

Σαν… μηχανή επιτυχιών

Ο Ομπράντοβιτς έβαλε πολύ γρήγορα την «σφραγίδα» του στην ομάδα του Παναθηναϊκού. Από την πρώτη του σεζόν στον πάγκο της ομάδας, αντιλαμβανόταν κανείς ότι ήταν ο απόλυτος «άρχοντας» στο παρκέ και στα αποδυτήρια. Πειθαρχία, μπάσκετ σε άμυνα και επίθεση που στηριζόταν στο ομαδικό πνεύμα, χωρίς όμως να λείπουν και οι «ηγέτες» από την ομάδα.
Οι αδερφοί Γιαννακόπουλοι δεν τον έμαθαν στα… «όχι»! Ό, τι και να ζητούσε ο Σέρβος τεχνικός για να ενισχύσει την ομάδα, σχεδόν πάντα το είχε… Μεγάλα ονόματα του ευρωπαϊκού μπάσκετ φόρεσαν την πράσινη φανέλα, με μία σημαντική προϋπόθεση να υπάρχει για όλους σαν έξτρα όρος στην συμφωνία. Υπό τις οδηγίες του «Ζοτς» ήταν υποχρεωμένοι να βάζουν το «εγώ» κάτω από το «εμείς». Αυτό ήταν μία από τις βασικές αρχές της ομάδας που έφτιαξε ο Ομπράντοβιτς.
Λάτρης της λογικής: «κρατάω ένα κορμό και κάνω λίγες προσθαφαιρέσεις προκειμένου να γίνουμε ακόμα καλύτεροι», δεν μπήκε ποτέ στην διαδικασία «ξηλώματος» ενός ρόστερ. Η αλήθεια είναι βέβαια ότι και οι επιτυχίες που έρχονταν δεν τον… άφηναν να κάνει κάτι τέτοιο.

Το 2002 στην Μπολόνια, ο Παναθηναϊκός του Ομπράντοβιτς πήρε μία από τις πιο… αντρικές Ευρωλίγκες όλων των εποχών. Μέσα στο «σπίτι» της πανίσχυρης Κίντερ που είχε στο ρόστερ της παίκτες σαν τον Τζινόμπιλι, τον Άντερσεν, τον Σμόντις, τον Γιάριτς και τον Ριγκοντό, πάτησε πάνω στον τίτλο του αουτσάιντερ που του έδιναν όλοι και έφτασαν στον θρίαμβο, παίρνοντας την προπονητική ταυτότητα του Ετόρε Μεσίνα.

Η συνέχεια πλέον, σε Ελλάδα και Ευρώπη ήταν για τον Παναθηναϊκό η «θωράκιση» μίας νέας μπασκετικής υπερδύναμης. Κάθε κούπα, όπως αυτή του 2007 στην Αθήνα κόντρα στην ΤΣΣΚΑ του Παπαλουκά ή όπως εκείνη του 2009 στο Βερολίνο, απέναντι ξανά στην ρωσική ομάδα και τέλος η Ευρωλίγκα του 2011 στην Βαρκελώνη με αντίπαλο την Μακάμπι Τελ Αβίβ, «γιγάντωναν» την ομάδα και σταδιακά την μετέτρεψαν στην μεγαλύτερη ευρωπαϊκή μπασκετική δύναμη των τελευταίων 15 χρόνων.

Όσο για τον ίδιο, είχε ήδη φτάσει στην συνείδηση όλου του κόσμου, να θεωρείται ο κορυφαίος… Εκείνος που δημιούργησε κόμπλεξ σε όσους κάθονταν στον απέναντι πάγκο. Ακόμα και αν ήταν πραγματικά μεγάλοι προπονητές. Εξάλλου είναι γνωστή η ιστορία με τον Μεσίνα και την καζούρα που του έκανε η γυναίκα του όποτε έχανε από τον Ομπράντοβιτς.

Η κυριαρχία στην Ελλάδα και τα «παιδιά» του!

Εντός συνόρων ο Παναθηναϊκός έγινε ο απόλυτος κυρίαρχος του παιχνιδιού. Με τον Ομπράντοβιτς στον πάγκο κατέκτησε 11 πρωταθλήματα (2000, 2001, 2003, 2004, 2005, 2006, 2007, 2008, 2009, 2010, 2011) και εφτά Κύπελλα (2003, 2005, 2006, 2007, 2008, 2009, 2012) και εκμεταλλευόμενος το γεγονός ότι ο Ολυμπιακός είχε μπει σε μία μεταβατική περίοδο και για αρκετά χρόνια δεν ήταν καν ανταγωνιστικός, έφτιαξε μία μεγάλη «αυτοκρατορία».

Οι τίτλοι δεν είναι όμως το μοναδικό πράγμα που αφήνει πίσω του ο Ομπράντοβιτς, φεύγοντας από τον Παναθηναϊκό. Ο Σέρβος προπονητής ήταν ο «δάσκαλος» και ο «μέντορας» πολλών παικτών που έγραψαν και γράφουν με «χρυσά» γράμματα το όνομά τους στην ιστορία του συλλόγου.

Ο Δημήτρης Διαμαντίδης, ο Μάικ Μπατίστ, ο Αντώνης Φώτσης, ο Κώστας Τσαρτσαρής αλλά και οι πιο νέοι Νικ Καλάθης, Κώστας Καϊμακόγλου και Ίαν Βουγιούκας. Όλοι τους είναι «παιδιά» του «Ζοτς». Ακόμα και αν κάποιοι από αυτούς πήγαν στους «πράσινους» σε μεγαλύτερη ηλικία, η βελτίωση που είχαν υπό τις οδηγίες του Ομπράντοβιτς τους άλλαξε επίπεδο.

Ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς, ο μεγαλύτερος προπονητής που έχει περάσει από τον Παναθηναϊκό, ανακοίνωσε την αποχώρησή του από την ομάδα που όπως και ο ίδιος είπε, ήταν για 13 χρόνια η οικογένειά του. Ο Παναθηναϊκός είναι ένας πολύ μεγάλος σύλλογος που θα συνεχίσει να ζει και μετά τον Ομπράντοβιτς, αλλά είναι δεδομένο ότι κανένας φίλος των «πράσινων» αλλά και κανένας Έλληνας φίλος του μπάσκετ, δεν θα ξεχάσει όσα πρόσφερε στον σύλλογο.

[MARK]

Ότι και να πεί κάποιος γι'αυτόν είναι λίγο.Μακράν ο καλύτερος προπονητής που ανέδειξε το Ευρωπαϊκό μπάσκετ.Είχαμε την τύχη να αναδείξει την μεγαλύτερη ομάδα σε συλλογικό επίπεδο την τελευταία δεκαπενταετία στην Ευρώπη και να είναι Ελληνική.Καλή τύχη στον επόμενο σταθμό της καριέρας του και είς το επανιδείν....