Europe's Playground (Nοrdkapp, στην κορυφή της Ευρώπης)

[Vagelis Gar]

18η Ημέρα (21 Ιουλίου 2010 Den Hagg - Paris - Fontainebleau)



Είναι στιγμές που θέλεις να μένεις μόνος και το μόνο που σε ενδιαφέρει είναι με κάθε τρόπο να απολαύσεις αυτό που κάνεις. Μοναχικότητα νομίζω πως το λένε και είναι η κατάσταση που βρίσκεσαι από επιλογή.

Δεν έχει σχέση με την μοναξιά, συναίσθημα το οποίο πρέπει να είναι το πιο άσχημο απ όλα. Έχω καταλάβει εδώ και χρόνια πως είμαι μοναχικός άνθρωπος και όποτε βρίσκω ευκαιρία αποτραβιέμαι από φίλους και οικογένεια. Κάπως έτσι μοναχικά κυλάει και το ταξίδι μου. Από επιλογή.

Απόψε όμως τα συναισθήματα είναι κάπως διαφορετικά. Περίεργα, αλλόκοτα. Νιώθω ένα βάρος και το μυαλό μου γυρίζει συνέχεια γύρω από καταστάσεις και πρόσωπα που έχω αφήσει πίσω στην Ελλάδα. Το κυριότερο είναι η οικογένειά μου που πριν λίγο μιλήσαμε στο τηλέφωνο και η απουσία τους έχει αρχίσει να κάνει τα σημάδια της να μοιάζουν αξεπέραστα κάποιες στιγμές. Μία από αυτές τις στιγμές είναι αυτή η στιγμή. Το νιώθω ότι τους λείπω όπως ακριβώς μου λείπουν και αυτοί.

Αυτό το ταξίδι όμως πρέπει να το ολοκληρώσω όπως ακριβώς το είχα ονειρευτεί……

Ξύπνημα λοιπόν σήμερα το πρωί με το ξυπνητήρι από το κινητό να χτυπάει στις 08:00.

Στο κάμπινγκ επικρατούσε απόλυτη ησυχία μετά το χθεσινοβραδινό πανηγύρι που είχαν στήσει μικροί και μεγάλοι. Μέχρι τις 23:30 φωνές, φασαρία, μουσική, παιδιά να ουρλιάζουν και να παίζουν ότι παιχνίδι μπορείτε να φανταστείτε.

Ξαπλωμένος από τις 21:00 στη σκηνή κοιμήθηκα περίπου στις 24:00. Λίγο πριν κοιμηθώ άκουσα να χτυπάνε στη σκηνή κάποιες σταγόνες βροχής. Ο ουρανός δεν ήταν για βροχή αλλά καλού-κακού τράβηξα το μουσαμά ώστε να καλύψει όλη τη σκηνή αλλά και τη μηχανή.

Τελικά δεν έβρεξε και έτσι το πρωί σηκώθηκα και άρχισα σιγά-σιγά να φορτώνω τη μηχανή. Έφυγα από το κάμπινγκ κατά τις 09:00.

Προορισμό για σήμερα δεν είχα. Σκεφτόμουν να πάω μέχρι το Παρίσι αλλά το γεγονός πως δεν είχα GPS για την πόλη του Παρισιού με αποθάρρυνε.

Η άλλη εναλλακτική ήταν να πάω σε κάποια βόρεια πόλη της Γαλλίας και μετά Λουξεμβούργο. Αφού το σκέφτηκα για λίγο η απόφαση πάρθηκε. Κατεβαίνω μέχρι Παρίσι και ότι γίνει.


Με μια μικρή ανασφάλεια να μου δημιουργεί άγχος η σκέψη για το πώς θα τα καταφέρω μέσα στην πόλη του Παρισιού παίρνω τον Ε19 και στη συνέχεια τον 177 και μετά από μερικά ξεκούραστα χιλιόμετρα ήμουν στις Βρυξέλλες.

Πανέμορφη πόλη με κτίρια παλιά και νέα σε τέλεια αρμονία μεταξύ τους.

Σήμερα διαπίστωσα πως το πιο επικίνδυνο είδος φορτηγού στην προσπέραση είναι αυτό που μεταφέρει αυτοκίνητα. Το τι στροβιλίσματα αέρα υπάρχουν δεν περιγράφεται.



Έχοντας πλησιάσει πλέον στην πόλη του Παρισιού, στάση σε βενζινάδικο για να δω τον χάρτη. Δεν υπήρχε περίπτωση να βγάλω άκρη και συνεχίζω ακολουθώντας πινακίδες για κέντρο. Έχοντας προχωρήσει αρκετά μέσα στην πόλη παρατηρώ πως η θερμοκρασία της μοτοσυκλέτας είχε χτυπήσει κόκκινο.

Στάση δεξιά (και πάνω σε πεζοδρόμιο όπου υπήρχαν και άλλα μηχανάκια παρκαρισμένα) . Κάθομαι 10 λεπτά, χρόνος που δεν αποδείχθηκε αρκετός μιας και όταν ξαναβγήκα στο δρόμο το άκουγα το βιντιλατέρ να δουλεύει συνέχεια και έτσι λίγα μέτρα πιο κάτω ξανά στάση.

Κατεβαίνοντας βλέπω κάτω από τη μηχανή οινοπνευματί υγρό. Ώπα, σκέφτομαι ανέβασε πυρετό η γριούλα και ξέρασε. Μπαίνω σε fast-food Πακιστανών που βρισκόταν δίπλα και ζητάω 2 μπουκάλια νερό χωρίς ανθρακικό.

Ξεφορτώνω τα πράγματα στο πεζοδρόμιο, βγάζω πλαϊνή βαλίτσα, σέλα και έτοιμος να ανοίξω το πλαϊνό πλαστικό ώστε να φτάσω στο παγουράκι του ψυγείου. Κατσαβιδάκι και πάμε. Μια, δύο τίποτα. Βρε καλή μου βρε χρυσή μου τίποτα. Η βίδα είχε μουλαρώσει. Δοκιμάζω στη δεύτερη τα ίδια.

Παίρνω μεγαλύτερο κατσαβίδι από τους Πακιστανούς, τα ίδια. (εκείνη τη στιγμή θυμήθηκα σχετικό θεματάκι στο moto περί βιδών και γέλασα). Όπως πιάνω το πλαϊνό πλαστικό το τραβάω και βλέπω το παγουράκι. Λίγο ακόμα τράβηγμα και πιάνω την τάπα την οποία και ξεβιδώνω. Μισό νερό έξω, μισό μέσα έτοιμο το πότισμα.

Ξαναβάζω τα πράγματα στη μηχανή κάθομαι για λίγο στο fast-food για να γεμίσω και το δικό μου ψυγείο και μετά από υπόδειξη των Πακιστανών στο δρόμο πάλι με προορισμό τον πύργο του Άιφελ.



Δεν δυσκολεύτηκα να το βρω είναι η αλήθεια. Ξανά παρκάρισμα στο πεζοδρόμιο απέναντι ακριβώς από τον πύργο, κάποιες φωτογραφίες και ξεκινάμε πάλι.

Τέτοιες πόλεις θέλουν τον χρόνο τους για να τις γνωρίσεις και τέτοιες πολυτέλειες δυστυχώς δεν είχα σε αυτό το ταξίδι.


Είχε ήδη να αρχίζει να σουρουπώνει και έψαχνα κάποια ταμπέλα να με οδηγήσει νότια του Παρισού. Για καλή μου τύχη βλέπω πινακίδα Λυών (Ε6) ο οποίος μέσω του Α1 θα με έβγαζε προς τα εκεί. Την ακολουθώ και όπως όλα τα καλά πράγματα έτσι και αυτό κράτησε λίγο. Ο Α1 κλειστός λόγω έργων.

Συνεχίζω και ξαναχάνομαι. Μετά από 6-8χλμ σε προάστιο του Παρισιού σταματάω δεξιά για να ρίξω μια ματιά στο χάρτη και να ρωτήσω κάποιον που βγάζει ο δρόμος μιας και δεν είχα δει κάποια ταμπέλα.

Εκεί που κοίταζα το χάρτη ακούω πίσω μου φωνή. Δεν δίνω σημασία και σε λίγο χαιρετούρα από Γάλλο 50-55 χρονών με ένα παλιό μπλε Tenere. Ανταποδίδω το χαιρετισμό και με ρωτάει αν έχω χαθεί. Ναι του λέω, μπορείς να με βοηθήσεις? Τα υπόλοιπα είναι ιστορία με τον Phillip να κάθεται , μαζί μου περίπου 1 ώρα, να μου έχει σχεδιάσει πώς να βγω από το Παρίσι, να μου έχει σημειώσει διαδρομές που άξιζε να πάω στην επαρχία της Γαλλίας και να με προσκαλεί στο εξοχικό του στο Annecy που βρίσκεται στα Γαλλο-Ιταλικά σύνορα όπου και θα πήγαινε σε 2 μέρες να συναντήσει την οικογένειά του. Τον ευχαρίστησα πολύ έκανα αναστροφή και όπως γύριζα τον είδα να με χαιρετάει.

Κάτι τέτοιες στιγμές δίνουν αξία σε κάθε ταξίδι πιστεύω.

Στη συνέχεια ring-road και Α6 για Lyon.

(δυστυχώς η φωτογραφία πολλή σκοτεινή)


Αυτή τη στιγμή βρίσκομαι 40χλμ νότια του Παρισιού σε κάποιο βενζινάδικο και μάλλον εδώ σε κάποια άκρη θα στρώσω τα υποστρώματα για λίγη ξεκούραση (κοντά υπάρχει περιπολικό οπότε θα είμαι οκ). Η ώρα είναι 01:30 και αύριο η μέρα αναμένεται ενδιαφέρουσα με τις διαδρομές που μου είπε ο Phillip.

(Σιγά που θα έμενα εκεί)

Φεύγοντας από το βενζινάδικο αποφάσισα να πάω στο χωριό Faintenblue στο οποίο μου είχε πει ο Phillip πως κάτω από το κάστρο υπάρχει φωτισμένο δάσος όπου και σκηνή να έστηνα δεν θα με ενοχλούσε κανείς.

Πλησιάζοντας στο χωρίο (10χλμ) βλέπω πάρκινγκ και σκέφτομαι γιατί εκεί και όχι εδώ. Μπαίνω μέσα και στο χώρο υπήρχε νταλίκα και τροχόσπιτο. Ωραία λέω δεν είμαι μόνος. Σβήνω τη μηχανή, κατεβάζω τα υποστρώματα και παίρνω το tag-bag (το οποίο όπως φαντάζεστε έχει πολλές χρήσεις, εδώ θα αντικαθιστούσε το μαξιλάρι).

Εκεί που στρώνω τα υποστρώματα βλέπω αυτοκίνητο να μπαίνει στο πάρκινγκ. Σταματά πιο πέρα από εμένα και στο ημίφως βλέπω να κατεβαίνει αντρική φιγούρα να ακουμπά στην πόρτα του οδηγού και να ανάβει τσιγάρο.

Ξαπλώνω και σκέφτομαι πως δεν θα κοιμηθώ αλλά θα μείνω εκεί για 2-3 ώρες να ξεκουραστώ. Κάτι μου λέει ο τύπος στα Γαλλικά και πλησιάζει. Ωπ, σκέφτομαι κάτι δεν πάει καλά. Πλησιάζοντας μου λέει και κάτι άλλο που δεν κατάλαβα και μόλις έφτασε πολύ κοντά μου τον χαιρετάω στα Αγγλικά και του λέω πως δεν καταλαβαίνω. Με τα σπαστά Αγγλικά που ήξερε μου λέει “u must go”. “why?” ρωτάω εγώ. “here gays” μου λέει. Την κάτσαμε σκέφτομαι. Ο τύπος είναι gay και ήρθε εδώ για τα καθημερινά του ψώνια. “ok” του λέω, “I go” και σε χρόνο dt μαζεύω τα πράγματα και εξαφανίζομαι.

Είναι τώρα στα γεράματα για δοκιμές και πειράματα? Όχι, βέβαια.

Συνεχίζω για πολύ λίγα χιλιόμετρα και μπαίνω στο Faintanblue. Η ώρα περίπου 02:00 και λέω, θα καθίσω κάπου στην πλατεία ώσπου να ξημερώσει. Για καλή μου τύχη και σε στενό πριν φτάσω στην πλατεία σε παλιό ξενοδοχείο βλέπω φως στη reception. Λες? Αναρωτιέμαι και πλησιάζω.

Ξεχωρίζω αντρική φιγούρα και χτυπάω το τζάμι. Έρχεται ο τύπος ανοίγει την πόρτα και τον ρωτάω αν υπάρχει κανένα δωμάτιο για να περάσω τη βραδιά. Δεν καταλαβαίνει και με νοήματα του δείχνω πως ψάχνω για δωμάτιο που να έχει μπάνιο για ντους. Μου δείχνει και την τιμή (50€) η μηχανή στο πεζοδρόμιο και βουρ για ντους και ύπνο.

Το δωμάτιο ψιλοβρώμικο, μικρό, με μια τηλεόραση απλά για ντεκόρ αλλά λεπτομέρειες.

Τελευταία φορά που κοίταξα το κινητό μου έδειχνε πως η ώρα είχε πάει 03:30.

Χάρτης Διαδρομής

[Vagelis Gar]

19η Ημέρα (22 Ιουλίου 2010 Faintenbleau - Tournus)



Το ξυπνητήρι για άλλη μια φορά λυσομανούσε στις 08:00 προσπάθησα να το κλείσω, δεν θυμάμαι τι έγινε τελικά και ξύπνησα στις 10:00.

Μέχρι την ώρα του chack out μου απέμεναν 2 ωρίτσες τις οποίες και εκμεταλλεύτηκα δεώντος στο πανέμορφο Faintenblue (τον τίτλο του χωριού σίγουρα τον γράφω λάθος αλλά αν βρεθείτε στο Παρίσι δεν υπάρχει περίπτωση να μην σας πουν από πού θα πάτε).

Καφεδάκι σε café μικρή βόλτα στην πόλη και πίσω στο ξενοδοχείο. Η ημέρα προσφερόταν για λίγα χιλιόμετρα μέχρι το επόμενο Γαλλικό χωριό και την πανέμορφη επαρχία.

Σε κάποια από τις στάσεις μου τηλεφωνώ στη γυναίκα μου για να μοιραστώ όλο το μεγαλείο που είχα μπροστά μου αλλά και για να της γκρινιάξω για όλα αυτά που μας έχουν μάθει πως «έτσι είναι στην Ελλάδα».








Συνολικά 250χλμ εκείνη την ημέρα με το ρολόι να δείχνει κοντά στις 18:00. Συνεχίζω στον νωχελικό μου ρυθμό περνώντας ανάμεσα από εκπληκτικά σε ομορφιά Γαλλικά χωριά και κάποια στιγμή μπαίνω σε δάσος και μένω μ@λ@κ@ς. Απίστευτο το τοπίο με τον ήλιο σιγά σιγά να έχει αρχίσει την αντίστροφη μέτρηση.

Βγαίνοντας από το δάσος ο δρόμος ανέβαινε σε μικρό λόφο και πίσω μου ο ήλιος να έχει αρχίσει να παίρνει το κόκκινο- πορτοκαλί χρώμα που βλέποντάς το σε κάνει να σκέφτεσαι πόσο όμορφες είναι οι μικρές στιγμές στη ζωή μας.

Τηλέφωνο σε φίλο και προσπάθεια να του μεταφέρω τη μαγεία της στιγμής. Στο πάρκινγκ που βρισκόμουν (το οποίο μόνο τυχαία δεν βρισκόταν εκεί) δεν ξέρω πόση ώρα έμεινα ούτε πόσες φωτογραφίες τράβηξα.

Η συγκεκριμένη διαδρομή είναι Βορειοανατολικά της Λυών όπου κοντά στην πόλη Bourges υπάρχει μικρότερη που ονομάζεται Nevers. Από εκεί λοιπόν ακολουθείτε πινακίδες για Autun όπου και θα συναντήσετε όλα αυτά για τα οποία σας μιλάω


Μετά από αρκετή ώρα και χιλιόμετρα σταματώ σε Bistro λίγο απ’ όλα και κατεβαίνω για να βάλω κάτι στο στομάχι μου.

Ιδιοκτήτης κάποιος Zerar και ένα ζευγάρι να κάθεται έξω από τη μπάρα. Ρωτάω αν μιλάνε Αγγλικά, τίποτα. Του λέω κάτι να φάω κάνοντας και την αντίστοιχη κίνηση, μου απαντάει κάτι σαν “ate” λέω “yes” και βρέθηκα να πίνω ζεστό τσάι σε κάποιο ορεινό χωριό της Γαλλίας.

Όταν του ζήτησα να φωτογραφηθούμε κατάλαβε να με φωτογραφήσει, βγαίνοντας βγάζω και μια κουνημένη του μαγαζιού και πάμε παρακάτω προς αναζήτηση τροφής.


Φαγητό λίγα χιλιόμετρα παρακάτω σε εστιατόριο Πορτογάλων όπου όταν καταφέραμε να συνεννοηθούμε μου έφτιαξαν πιατέλα με κρύες σαλάτες, σαλάμια και τυριά. Πεντανόστιμο και χορταστικό. Espresaki προσφορά του καταστήματος και φύγαμε για Autun όπου πίστευα πως όπως χθες θα έβρισκα κάπου να μείνω

Μπήκα στην πόλη περίπου στις 24:00. Λίγη κίνηση στους δρόμους, μια τεράστια φωτισμένη πλατεία και 1-2 Bistro ανοιχτά. Στη διαδρομή και λίγο πριν την πόλη 2-3 2άστερα ξενοδοχεία κλειστά.

Ακολουθώ πινακίδα που με οδηγούσε σε ξενοδοχείο, ευγενέστατη κοπέλα μου λέει full και ξανά προς την πλατεία. Συνηθισμένος πιά παρκάρω μηχανή πιάνω παγκάκι και αρχίζω να γράφω το ημερολόγιό μου.

Λίγο πιο πέρα 2 πιτσιρικάδες ακούγαν δυνατά μουσική. Κάποια στιγμή πλησιάζουν κάτι μου λένε λέω πως δεν καταλαβαίνω και φεύγουν. Η ώρα είχε πάει πια 01:30 και εκεί που είχα χαλαρώσει πιάνω με το μάτι μου 4 νεαρούς να περνούν από πίσω μου και να κατευθύνονται στο παγκάκι που καθόταν πριν οι άλλοι 2. Οι 2 όμως ήταν οι προηγούμενοι.

Με ζώσαν τα φίδια μαζεύω τα πράγματα ανεβαίνω στη μηχανή και φεύγουμε για Dijon.


Η απόσταση μέχρι Dijon 70 περίπου χιλιόμετρα από τα οποία τα 35 με πυκνή ομίχλη. Στάση σε απόμερο μέρος και ισοθερμικά από μέσα μιας και το κρύο αρκετά τσουχτερό.


Άφιξη στη Dijon περίπου στις 04:00 και δεν έψαξα καν για ξενοδοχείο. Το μόνο που ήθελα ήταν να πιώ έναν καφέ. Τέτοια ώρα τέτοια λόγια και έξοδος από την πόλη προς Λυών (Α31).

Λίγα χιλιόμετρα πιο κάτω από τα μεγαλύτερα βενζινάδικα σε όλο μου το ταξίδι. Σταματάω, βενζίνη, καφές και αράζω κάπου απόμερα μέχρι που άρχισε να χαράζει. Περίπου 90χλμ σε απίστευτο αυτοκινητόδρομο με 4,5 λωρίδες ανα κατεύθυνση και προορισμός μου το Tournus.



Το συγκεκριμένο πάρκαρε δίπλα απο το Africa αλλά τι να μας πει το καβουρδιστήρι.....


Χάρτης Διαδρομής

[Vagelis Gar]

20η Ημέρα (23 Ιουλίου 2010 Tournus)

Λίγα λόγια και για την σημερινή ημέρα η οποία ήταν αφιερωμένη στην ξεκούραση του θεϊκού μου κορμιού. Ξενοδοχείο στην άκρη της πόλης ιδιοκτησίας κατόχου Harley ο οποίος στο εστιατόριο του ξενοδοχείου στα ράφια είχε μινιατούρες μοτοσυκλετών με τους αναβάτες του και στα σουπλά στα τραπέζια μια από τα ίδια.

Δυστυχώς δεν τον γνώρισα μιας και εκείνη την ημέρα έλειπε αλλά ο τύπος στη reception μου είπε πως το αφεντικό του τρελαμένος με τα ταξίδια είναι μέλος στο Harley Club Γαλλίας και όλοι αυτοί είναι φίλοι του από τη λέσχη.

Δωμάτιο σοφίτα με φεγγίτη, ωραίο φαγητό στο εστιατόριο αλλά λίγο τσιμπημένες οι τιμές και Γαλλικό πρωινό με κρουασάν και λοιπά Γαλλικά εδέσματα.

Το ξενοδοχείο

Δείγμα απο τα σουπλά

[Vagelis Gar]

21η Ημέρα (24 Ιουλίου 2010 Tournus - Winterthur)

Μετά το περιποιημένο πρωινό η ώρα να έχει πάει περίπου 09:00 ετοιμάζω τα πράγματα στη μοτοσυκλέτα και είμαι έτοιμος να ξεκινήσω για την σημερινή μικρή μου περιπέτεια. Κύριος προορισμός μου το Wattwill στην Ελβετία κοντά στην St.Gallen.

Εδώ να πω πως κάθε φορά που κλείνω δωμάτιο σε ξενοδοχείο η πρώτη μου ερώτηση είναι αν έχει πρωινό. Τρώγοντας καλά το πρωί δεν χρειάζεται να φάω τα βρωμοσάντουιτς από τα βενζινάδικα. Μαύρος ο ουρανός σήμερα αλλά δε βαριέσαι, πλέον ότι καιρό και να έχει δεν με ενοχλεί.

Στιγμιαία σκέψη να φορέσω τα αδιάβροχα και παίρνοντας το ρίσκο να μην τα φορέσω μου βγήκε σε καλό μιας και μετά από κάποια χιλιόμετρα τα σύννεφα αραίωσαν και κάπου κάπου έσκαγε μύτη ο ήλιος.

Εύκολα βγήκα από Tournus προς Broungen – Bresse. Το μόνο που με προβλημάτιζε ήταν πως λόγω Κυριακής όλα τα βενζινάδικα ήταν κλειστά (να μην ξεχνάτε πως πλέον οδηγούσα σε επαρχιακούς δρόμους της Γαλλίας) αλλά το πιο άσχημο ήταν πως είχαν τοποθετήσει και αλυσίδες στις εισόδους και έτσι δεν μπορούσα να μπω για να βάλω από τον αυτόματο πωλητή. Τελικά βρίσκω αντιπροσωπεία της Renault που λειτουργούσε και σαν βενζινάδικο (όχι η μόνη) και φουλάρω.

Φτάνω στο Bresse και έπρεπε να βρω τον δρόμο που οδηγούσα στην Claude. Ρωτάω 2-3 μου δείχνουν την ίδια κατεύθυνση. Προχωρώ 5-6χλμ έξω από την πόλη και βλέπω πινακίδα προς Lous Le Sannier (πόλη που ήταν 50χλμ και αρκετά πιο έξω από εκεί που πήγαινα εγώ). Γυρίζω πάλι προς την πόλη και σε 2-3χλμ ρωτάω μια ευγενέστατη κυρία που έβγαινε από παράδρομο με το αυτοκίνητό της και μου δείχνει την κατεύθυνση από όπου ερχόμουν.

Αναστροφή πάλι, δε βαριέσαι λέω θα κάνω 50 παραπάνω χιλιόμετρα. Φτάνοντας στη Lous πάλι πουθενά ταμπέλα για Claude (πόλη που θα με οδηγούσε προς τα σύνορα προς Ελβετία).

Εκεί και σε μια απόσταση 15χλμ πρέπει να μου πήρε τουλάχιστον 1 ώρα μπρος – πίσω ρωτώντας διάφορους μεταξύ άλλων και κάποια παιδιά που είχαν σταματήσει και αυτοί στην άκρη του δρόμου και κοιτούσαν τον δικό τους χάρτη πιο ενημερωμένο από τον δικό μου.


Με τα πολλά φτάνω στο Champangole και καρφί για τα Γαλλο- Ελβετικά σύνορα από το Portarlier. Συνοριακός σταθμός υπήρχε και αφού ο υπάλληλος με ρώτησε τι είναι αυτό πάνω στο κράνος (είχα την κάμερα) με χαιρέτησε και έφυγα.

Από τα σύνορα μέχρι την Travers από όπου μπήκα και στον αυτοκινητόδρομο για Ζυρίχη η διαδρομή είναι πολύ όμορφη με το τρένο να περνά ακριβώς δίπλα στο δρόμο. Vignetta στους Ελβετικούς δρόμους την οποία και δεν πλήρωσα παίρνοντας ρίσκο.

Ατελείωτα χιλιόμετρα σε μια αδιάφορη διαδρομή αν εξαιρέσεις τη θέα που είχα σε κάποιο σημείο σε μια μεγάλη λίμνη στα αριστερά μου. Βενζίνη με περίπου 1,25€. Γρήγορα χιλιόμετρα με την Ζυρίχη πλέον να είναι κοντά.

Πολύ μεγάλη η κίνηση στους δρόμους και πλησιάζοντας ακόμα πιο πολύ στην πόλη αναρωτιόμουν αν θα έπρεπε να μπω για να χαζέψω λίγο ή να συνεχίσω.



Απόφαση στα γρήγορα και τι άλλο, μπαίνω στην πόλη βγαίνοντας από τον 1.

Η ιδέα τελικά αποδείχθηκε πολύ άστοχη. Χωρίς GPS και χωρίς χάρτη της πόλης με μια Ζυρίχη κανονικό εργοτάξιο. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά μόλις είχε τελειώσει ποδοσφαιρικός αγώνας με τους φιλάθλους να έχουν γεμίσει τους δρόμους..

Όπως είπα και πιο πριν έργα παντού και πολλές ταμπέλες σκεπασμένες και έπρεπε να μαντεύω προς τα πού να πάω. Βλέπω σταματημένη κλούβα της αστυνομίας με ανοιχτή την πίσω πόρτα και αστυνομικούς (λέγε με ΜΑΤ) μέσα. Σταματάω ακριβώς μπροστά τους (νομίζω το συγκεκριμένο πλάνο το έχω και στην κάμερα) και τους ρωτάω από πού θα βγω για St.Gallen. Μου εξηγεί και φεύγω.

Εννοείται πως χάθηκα και πάλι κάνοντας κύκλους κάπου κοντά στον σιδηροδρομικό σταθμό.

Τελικά βλέπω πινακίδα για Winterhur (στο δρόμο το χωριό προς St.Gallen) και την ακολουθώ βγαίνοντας πάλι στον 1. Η απόσταση μεταξύ Ζυρίχης και St.Gallen περίπου 90χλμ αλλά γινόταν έργα στο δρόμο και με την ώρα να έχει πάει 20:00 και με 550χλμ τις προηγούμενες ώρες αισθανόμουν πολύ κουρασμένος.

Μπήκα στη St.Gallen περίπου 21:30 και αμέσως αναζήτηση ξενοδοχείου. Σκέφτηκα πως η τύχη μου είχε τελειώσει μιας και στην Ελβετία έχω αρκετούς συγγενείς αλλά όλοι βρισκόταν στην Ελλάδα για διακοπές όπως μου είπε ο πατέρας μου στο τηλέφωνο. Άκουγα τη μάνα μου να φωνάζει και να λέει να πάω σε μια φίλη της στο Wattwill για να μείνω. Ούτε τους ήξερα ούτε με ήξεραν δεν υπήρχε περίπτωση να πάω.

Αναζήτηση λοιπόν ξενοδοχείου στη St.Gallen όπου χωρίς υπερβολές έκανα ατελείωτες βόλτες μέχρι να βρω ξενοδοχείο να ρωτήσω.

Χωρίς να έχω δει πολλά από την πόλη δεν μου έκανε και εντύπωση και το μόνο που παρατήρησα ήταν οι πολλές φωτογραφικές κάμερες στα φανάρια.

Με τα πολλά βρίσκω ξενοδοχείο μου λέει 105€. Για ακόμη μία φορά λέω οκ και μου δείχνει ένα χώρο δίπλα στο ξενοδοχείο για να βάλω τη μηχανή.

Έχω παρκάρει και πάω να κατεβάσω το tag-bag όταν χτυπάει το τηλέφωνό μου. Στην άλλη άκρη της γραμμής ξαδέρφη μου που μένει με τον άντρα της κοντά στη Ζυρίχη.” Μας πήρε ο πατέρας σου τηλέφωνο και μας είπε πως είσαι Ελβετία. Εμείς φεύγουμε Τετάρτη για Ελλάδα. Δεν το συζητάω θα έρθεις να κοιμηθείς εδώ.”

Δεν της έφερα καμία αντίρρηση. Μπήκα στο ξενοδοχείο, είπα πως δεν θα κάνω check in (αλήθεια πόσες φορές το έχω κάνει αυτό) και φεύγω για κάποιο χωριουδάκι λίγο έξω από τη Ζυρίχη.

Στην έξοδο για το χωριό με περίμενε ο Γιώργος και σε 5’ μπαίναμε στο σπίτι. Περιποιημένη μακαρονάδα, 2 αυγά τηγανιτά και μια σαλάτα και αραλίκι στην βεράντα για 1-2 τσικουδιές και λίγη κουβεντούλα με τα παιδιά. Είχαν πλέον κοιμηθεί όταν τελείωσα το μπάνιο μου και πήγα και εγώ στον ξενώνα για να κλείσω τα μάτια μου και να ξεκουραστώ.

Χάρτης Διαδρομής

[Vagelis Gar]

22η Ημέρα (25 Ιουλίου 2010 Winterthur - Male)

Καφεδάκι και σπιτικό πρωινό την επόμενη ημέρα με τον πιτσιρικά (2 χρονών) να μην του πολυαρέσει η ιδέα ενός ξένου στο σπίτι τους. Κράνος και γάντια στο πάτωμα και το πρόβλημα λύθηκε.

Σήμερα θα πήγαινα στην πόλη που έχω γεννηθεί (Wattwill) αλλά μόλις βγήκα στη βεράντα και είδα τον ουρανό απογοητεύτηκα. Μαυρίλα παντού και ψιλόβροχο. Θα βρέξει σήμερα, άκουσα στην τηλεόραση μου λέει η Άντζελα και πέφτω ψυχολογικά ακόμη πιο πολύ. Δεν μένεις άλλη μια μέρα? Με ρωτάει. Δεν υπήρχε τέτοια περίπτωση και αφού τους χαιρετάω βγαίνω για τη γνωστή μου πλέον συνήθεια.

Φόρτωμα της μηχανής και ξανά στο δρόμο. Αδιάβροχα, γκέτες, γάντια και έτοιμος.


Το Wattwill 70χλμ από εκεί και με το που έφτασα δεν μπορώ να πω πως ένιωσα κάτι ιδιαίτερο. Σαν να έκανα άλλη μια στάση στο ταξίδι μου. Ίσως να έφταιγε ότι είχα φύγει πολύ νωρίς από εκεί για Ελλάδα (στα 6 μου).

Μια γρήγορη βόλτα στο χωριό και βάσει χάρτη έπρεπε να βγω στο Davos και μετά στα Ελβετο-Ιταλικά σύνορα. Λόγια για να περιγράψω την ομορφιά που υπήρχε τριγύρω μου δεν υπάρχουν και θα αφήσω τις φωτογραφίες να μιλήσουν.

Εντύπωση στο Davos μου έκανε ότι στους δρόμους κυκλοφορούσαν πολλοί ραβίνοι. Πέρασμα από το τελωνείο στα σύνορα εντελώς τυπικός έλεγχος και προορισμός μου το Male όπου ήταν κοντά στους Δολομίτες. Θα ξεκουραζόμουν εκεί τη βραδιά ώστε την επόμενη να περάσω από κάποια πάσα που φίλοι μου σύστησαν.

Δεν έπρεπε να περιμένω μέχρι την επόμενη για να περάσω από πάσο μιας και μετά από κάποια χλμ άρχισα να ανηφορίζω για να φτάσω τελικά στην κορυφή του Fluelapass. Και πάλι φωτογραφίες γιατί από λόγια δεν….


















Φτάνω κοντά στο Male και ξενοδοχείο πάνω στο δρόμο με καταπληκτική θέα απέναντι. Μπαίνοντας κυριούλα μου λέει πως το δωμάτιο στοιχίζει 50€ με δείπνο (το οποίο σερβίρονταν στις 19:00 και μόλις που πρόλαβα), πρωινό και πάρκινγκ για τη μηχανή.

Check in και τα υπόλοιπα αποτελούν ευχάριστες ώρες για το στομάχι και το σώμα μου.



Χάρτης Διαδρομής

[Vagelis Gar]

23η Ημέρα (26 Ιουλίου 2010 Male - Portogruaro)

Δολομιτικές Άλπεις και για αυτή την ημέρα θα γράψω μόνο πως στο τέλος της ημέρας διανυκτέρευσα κάπου ανατολικά της Βενετίας (χωρίς να πάω Βενετία).

Τα υπόλοιπα στις φωτογραφίες.









(Περισσότερες φωτογραφίες από Δολομιτικές Άλπεις θα ανεβάσω αργότερα)

Χάρτης Διαδρομής

[Vagelis Gar]

Για τα υπόλοιπα αναμείνατε

[Vagelis Gar]

24η Ημέρα (27 Ιουλίου 2010 Portogruaro - Zagreb)

Αναχώρηση από το χωριό που έμεινα και πρώτη μου στάση θα ήταν η Τεργέστη. Ιταλική autostrada τέλεια και στάση για βενζίνη.

Εκεί που άφησα τη γριά δίπλα και λίγο πιο πίσω GS με περίεργη κίτρινη πινακίδα. Μπαίνω μέσα, παίρνω τα νεράκια μου και τον καφέ και βγαίνω. Εκείνη την ώρα ο τύπος με το GS φόραγε το μπουφάν για να φύγει. Τον χαιρετάω μου ανταποδίδει και καταλήξαμε να πιούμε 2 καφέδες και να συζητήσουμε για τα ταξίδια μας.

O Sergei Ουκρανός ο οποίος γύριζε από το Μαρόκο όπου είχε πάει με φίλο του και ο οποίος είχε μείνει για λίγες μέρες παραπάνω. Απίθανος τύπος, του δώρισα αυτοκολλητάκι από το NordKapp και λίγο πριν φύγουμε σαν δικό του δώρο μου έδωσε πακέτο Ουκρανικά τσιγάρα (το οποίο και δεν έχω ανοίξει).

Καλά ταξίδια αδερφέ.


Από Τεργέστη μπαίνω στη Σλοβενία. Δεν είδα πολλά από αυτή τη μικρή χώρα μιάς και το πέρασμά μου ήταν γρήγορο.

Από επαρχιακό δρόμο βγαίνω στα Κροατικά σύνορα και προορισμός η Rijeka όπου ήθελα να περάσω για να κατέβω ακόμα πιο νότια προς Δαλματικές ακτές. Όλα καλά μέχρι τη Rijeka αλλά μόλις κατέβηκα στον δρόμο που παραλικά σε πάει σχεδόν μέχρι την Αλβανία με έπιασε απελπισία.

Πανέμορφα μέρη αλλά ο δρόμος μαύρα χάλια. Μπαλώματα παντού, πολύ κίνηση και μικρή ταχύτητα μιας και κάθε τόσο έπρεπε να πέφτω στα 40-50χλμ/ώρα από τα πολλά χωριά που υπήρχαν παραθαλάσσια. 110χλμ σε αυτό το δρόμο και βλέπω πινακίδα που σε 30χλμ σε βγάζει στην εθνική για Ζάγκρεμπ.

Χωρίς δεύτερη σκέψη αρχίζω να ανεβαίνω και λίγο πριν βγω στην εθνική τους είχε έρθει η ώρα για φαγητό. Στάση σε ξύλινο εστιατόριο στην άκρη του δρόμου και αφού μου φέρνει τον κατάλογο και δεν καταλαβαίνω τίποτα του λέω να μου φέρει κάτι σε ψημμένο κοτόπουλο και μια σαλάτα.

Μετά από ΠΟΛΥ ώρα ήρθε η παραγγελία μου που αποτελούνταν από ένα άθλιο Gordon blue κοτόπουλο και από μία ακόμα πιο άθλια σαλάτα.



Όσο έτρωγα με πλησίασε ξανθός με κοτσίδα και κοιτάζοντας τη μηχανή μου λέει πως χρειάζεται μάζεμα γιατί είναι επικίνδυνο να οδηγώ με τέτοια αλυσίδα. Του λέω πως το ξέρω απλά το ανέβαλα. (λάδια ξέχασα να σας πω πως δεν άλλαξα αλλά συμπλήρωσα 2 φορές τη 2η μάλιστα σχεδόν 1 λίτρο).

Αφού πληρώνω, ανεβαίνω πάνω στη μηχανή και πάω από την πλαϊνή πλευρά του εστιατορίου. Κατεβάζω τα πράγματα και την πλαϊνή βαλίτσα ώστε να έχω πρόσβαση στην κλειδαριά για να ανοίξω τη σέλα όπου από κάτω ήταν τα εργαλεία. Προσπαθώ να ξεσφίξω την πίσω αριστερή βίδα του τροχού, τίποτα.

Βάζω το κλειδί, δοκιμάζω με το πόδι, πάλι τίποτα. Τηλέφωνο στο Γιάννη (J.T.R) μήπως κατεβάσει καμιά ιδέα για το πώς να την ξεσφίξω και μου λέει κλείσε και θα σε πάρω εγώ. Στο μεταξύ είχα μπεί ξανά στο εστιατόριο για να ζητήσω σφυρί ώστε σιγά σιγά να χτυπήσω το κλειδί για να πάρει η βίδα τις βόλτες της.

Αυτό και έγινε. Με μια μίνι βαριοπούλα που μου έδωσε ο σερβιτόρος η επέμβαση έγινε με χειρουργική ακρίβεια. Το βράδυ με βρήκε σε αυτοκινητόδρομο για Ζαγκρεμπ όπου έκλεισα δωμάτιο σε ξενοδοχείο και βγήκα για μια βόλτα στην πανέμορφη πόλη όπου για πρώτη φορά στο ταξίδια χτύπησα 2 μπιρόνια (ξενέρωτος ε?)





Χάρτης Διαδρομής

[Vagelis Gar]

25η Ημέρα (28 Ιουλίου Zagreb - Sarajevo)

Σχέδιο για διαδρομή από Ζάγκρεμπ προς Βελιγράδι μιας και ήδη είχα αρχίσει να κουραζόμουν και δεν ήθελα άλλες οδικές περιπέτειες.

Μήνυμα του Γιάννη που μου λέει πως ο συγκεκριμένος αυτοκινητόδρομος είναι ο πιο βαρετός της Ευρώπης. 350χλμ βαρεμάρας όπως χαρακτηριστικά μου είπε. Ας είναι λέω θα πάω.

Στα πρώτα 120χλμ έψαχνα έξοδο από τον αυτοκινητόδρομο όπου και τον βρήκα προς Banja Lyka. Από Banja Lyka διαδρομή απίστευτης ομορφιάς μέχρι το Sarajevo.





Αυτή η πόλη που ο θάνατος πήγαινε διακοπές παλιότερα σε τραγούδι των De Spell πλέον είναι μια πόλη που σφύζει από ζωή με τα παλιά κτίρια όμως μπαρουτοκαπνισμένα να σου θυμίζουν το πρόσφατο παρελθόν.

Έξοδος στην πόλη σε κεντρικούς πεζόδρομους όπου όλα τα café και τα εστιατόρια γεμάτα. Επιστροφή στο ξενοδοχείο με μια αίσθηση ικανοποίησης που τελικά επέλεξα να έρθω μέχρι εδώ.







Χάρτης Διαδρομής

[Vagelis Gar]

26η Ημέρα (29 Ιουλίου Sarajevo - Trikala)

Ξεκίνημα από Sarajevo και στο μυαλό μου είχα την τελευταία στάση του ταξιδιού που θα ήταν το Nis στη Σερβία πριν μπω Σκόπια και μετά Ελλάδα.

Στάση σε βενζινάδικο όπου για ακόμη μια φορά τα κορίτσια των INA (φίρμα πρατηρίων) αποτελούν μια ΠΟΛΥ ευχάριστη νότα στο ταξίδι σου.

Μη ρωτάτε πως, από πού, και γιατί αλλά μετά από κάποια χιλιόμετρα έξω από το Sarajevo και ψάχνοντας ένα χωριό που ήταν στα σύνορα με τη Σερβία βρέθηκα στο μέρος που θα δείτε στις φωτογραφίες.

25 περίπου χιλιόμετρα σε αυτό το δρόμο και τους μόνους που συνάντησα αυτοκίνητο Ολλανδών (2 νεαροί και μια κοπέλα) που μάλλον και αυτοί πήγαιναν στα χαμένα.

Η μόνη μου ανησυχία κάποιο σκασμένο λάστιχο αλλά είχα προσπεράσει τους Ολλανδούς οπότε μια σιγουριά ότι κάποιος έρχεται πίσω μου την ένιωθα και συνέχιζα.










Με τα πολλά και κατά τις 24:00 έφτασα στο Nis.

Έλα όμως που η επιθυμία μου να πατήσω Ελλάδα ήταν έντονη. Στάση για φουλάρισμα έξω από το Nis, πετάω τα υποστρώματα σε κάδο, δένω τα υπόλοιπα πιο σφιχτά και τα τακτοποιώ καλύτερα μιας και ο σάκος που είχα πίσω στη σέλα είχε έρθει μπροστά και πίεζε τη μέση μου και ξεκινάω για τα τελευταία 150χλμ μέχρι σύνορα με Σκόπια + 250χλμ μέχρι τα σύνορα με Ελλάδα + 270χλμ από τα σύνορα για Τρίκαλα.

Πολλή η κίνηση από τους μετανάστες (Έλληνες και Τούρκους) που κατέβαιναν από Σερβία. Πολύ επικίνδυνο κομμάτι 50-60χλμ αυτό εκεί που τελειώνει ο αυτοκινητόδρομος και μπαίνεις σε δρόμο (όπως αυτός στον Νέο Παντελεήμονα στην Ε.Ο Θεσσαλονίκης – Αθήνας)



Έφτασα περίπου στις 02:00 στα Σερβο- Σκοπιανά σύνορα. Τυπικός έλεγχος.

Σταμάτησα 3 φορές σε βενζινάδικα στα Σκόπια για βενζίνη και ξεκούραση, δεν με ενόχλησε κανένας και πλέον στις 5 και κάτι έμπαινα στα Ελληνικά σύνορα με το ντεπόζιτο γεμάτο βενζίνη λόγω της απεργίας των φορτηγών που με προσγείωσε απότομα στην Ελληνική πραγματικότητα.



Ανοιχτοί ορίζοντες, ανοιχτοί δρόμοι.

Βάζουμε τελεία αλλά όχι παύλα σε αυτό το ταξίδι και κοιτάμε μπροστά σχεδιάζοντας το επόμενο.

Πολλά ευχαριστώ σε διάφορους ανθρώπους (ξέρουν αυτοί) που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο ήταν δίπλα μου καθ όλη τη διάρκεια που βρισκόμουν στο δρόμο.

Και μια θέση στην ψυχή μου σε όλους αυτούς που γνώρισα κατά τη διάρκεια του ταξιδιού.





Βαγγέλης Γκαραγκούνης



Χάρτης Διαδρομής