Μνημόσυνο του Βασίλη (ekatontarxos) στην Μεσσηνία, την Κυριακή 11-7-10.

[ΔΩΡΑ ΚΑΥΚΟΥΛΑ]

Είμαι η μητέρα του Βασίλη Καυκούλα (εκατόνταρχος) και αισθάνομαι την βαθειά υποχρέωση να ευχαριστήσω όλους εσάς που προστρέξατε να μας συλληπηθήτε για τον αναπάντεχο χαμό του γιού μας.
Ευχαριστώ όλους τους συμφορουμίτες και φίλους του Βασίλη για τις θερμές σας ευχές και τα καλά σας λόγια. Είναι αλήθεια, ότι μέσα απ' τα δικά σας λόγια γνώρισα μια άλλη πτυχή του Βασίλη. Γνώρισα τις σχέσεις του με τους ανθρώπους και αισθάνθηκα όλους εσάς πολύ κοντά μου.
Από όλους εσάς ξεχώρισα δύο λέξεις...λίγα λόγια θερμά...που ανταποκρίνονταν στο χαρακτήρα του Βασίλη, τις σχέσεις του με τους ανθρώπους. Γιατί για εμάς ήτο καθημερινή επωδός η εντιμότητα, η ειλικρίνεια, οι ανθρώπινες σχέσεις και οι συναλλαγές του να είναι κατακάθαρες σαν το διάφανο νερό.
Πολλές φορές ανοίγω τον υπολογιστή για να διαβάσω και να ξαναδιαβάσω τις ευχές σας και γεμίζει η ψυχή μου θλίψη, στενοχώρια, ανύποτο πόνο.
Πολλές φορές τα βάζω με τον εαυτόν μου για πράγματα που δεν προέβλεψα και τα άφησα να κυλήσουν όπως κύλησαν. Θυμάμαι, το βράδυ εκείνο του ατυχήματος. Δεν κατάλαβα ότι θα έφευγε. Προσπαθούσα να του δώσω κουράγιο ότι θα τα καταφέρει, ότι είναι δυνατός. Ξέρω ότι με άκουγε. Ανταποκρινόταν σε ότι του λέγαμε, αλλά δεν ξέρω αν μπορούσε να μιλήσει, δεν ήθελα να τον πιέσω. Να μιλήσει, δεν ήθελα να του προσθέσω συναισθηματική φόρτιση. Ήξερα ότι η κατάστασή του ήταν τρομερά δύσκολη. Εγώ όμως έκανα όνειρα. Να του πάρουμε ένα ανατομικό κρεβάτι μέχρι να αναρρώσει. Με συγχωρείτε για όσα γράφω αλλά ο πόνος μου είναι μεγάλος. Ένας μεγάλος κόμπος μου πνίγει το λαιμό, το στομάχι μου πονάει και τα μάτια μου γεμίζουν δάκρυα, αλλά εγώ παραμένω βουβή κια παγωμένη.
Παιδιά, προσέξτε στους δρόμους που τρέχετε. Να ελπίζουμε ότι ο χαμός του Βασίλη μου θα σας κάνει περισσότερο προσεκτικούς και υπεύθυνους.
Ακόμη θέλω να ευχαριστήσω τα παιδιά που παρευρέθηκαν στο μνημόσυνο του Βασίλη. Δύο μηχανές BMW μάθαμε ότι πέρασαν την παραμονή από το Κοιμητήριο και τα υπόλοιπα παιδία μας συντρόφεψαν ανήμερα.
Η χαρά που μας έδωσαν ήταν απερίγραπτη. Νοιώσαμε κοντά μας το Βασίλη. Ήταν οι φίλοι του και οι συμφορουμίτες του. Τους ευχαριστώ! Φεύγοντας, ας μη με παρεξηγήσουν, θέλησα να τους σφίξω στην αγκαλιά μου και να τους φιλήσω πιστεύοντας ότι αγκάλιαζα το παιδί μου. Για μένα ήταν γέφυρα επικοινωνίας με το Βασίλη. Τους ευχαριστώ για τη φωτογραφία στο μνήμα του. Έτσι θα τους διατηρήσω στη δική μου μνήμη για πάντα.
Κλείνοντας θα ήθελα να σας παρακαλέσω για κάτι. Θα ήθελα να φροντίσετε για το σήμα της BMW να το κολλήσουμε στο μνήμα του και... αν είναι δυνατό να μπώ με τον κωδικό του να διαβάζω την αλληλογραφία που επικοινωνούσε μαζί σας.

Και πάλι σας ευχαριστώ!
Εύχομαι σε όλους σας καλούς δρόμους!