Ορεινή εκδρομή και κοψιδο-κατάσταση στον Παρνασσό το Σάββατο 13/11/2010 !!!

[teo71]

Το πρόγραμμα είναι πρόγραμμα και δεν αλλάζει με τίποτα, όταν υπεύθυνος για την εκτέλεση του είναι ο καπιτάν Πρετεντέρης...
Η περιήγηση στο βουνό, περιελάμβανε και κάποια χλμ σε χώμα. Τι κι αν είχε βρέξει, τί και αν είχαμε 3 δικάβαλους στην παρέα, τι κι αν είχαμε ένα υπέροχο k 1200 s, ο καπετάνιος ήταν ανένδοτος:

Θα μπούμε στο χώμα....

Κανένας δεν τόλμησε να φέρει αντίρηση. Το τοπίο ήταν φανταστικό. Είχε έλατα, πεύκα και λοιπές πρασινάδες. Για όλα αυτά, βέβαια, ενημερωθήκαμε εκ των υστέρων από τις κοπελιές της παρέας, αφού όλοι οι οδηγοί της παρέας ήταν συγκεντρωμένοι, ακριβώς μπροστά τους για να μη φύγουν σε κανένα χαντάκι....

Ο καπετάνιος ξεχύθηκε μπροστά με 2 ακόμη χωματερούς και αυτό είχε σαν αποτελέσμα, να αποκαλυφθεί η μοναδική παραφωνία στην οργάνωση της εκδρομής.....

Ο οργανωτής καπιτάν Πρετεντέρης δεν μας είχε μοιράσει Road Book...

Ξέρετε, αυτά τα ρολά χάρτι, με κάτι σήματα που έχουν οι εντουράδες. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα, η ομάδα να χαθεί και ο καπετάνιος μαζί με τους άλλους 2 που κατάφεραν να τον ακολούθησουν, τηρώντας απαρέγκλιτα το πρόγραμμα, να βρεθεί σε μία εκκλησία και όλοι εμείς οι υπόλοιποι στο δρομικό, (χιονοδρομικό χωρίς χιόνι)...
Αν δεν έχετε δει δρομικό, να δείτε... Καταπληκτική εμπειρία.... Σαν ένα λατομείο στο πιο ίσιο του....

Η άσφαλτος εμφανίστηκε μπροστά μας και στεναγμοί ανακούφισης αντήχησαν από παντού.

Ήμαστε πλέον έτοιμοι, να εκπληρώσουμε τον πραγματικό σκοπό της εκδρομής.....

Το φαί.......

Ένα τελευταίο καψωνάκι, βέβαια επιβάλλεται πριν την απολαύση σε κάθε στρατόπεδο και φυσικά ο καπετάνιος δεν θα μπορούσε να σπάσει αυτή την αρχέγονη παράδοση:
Μας έβαλε λοιπόν, να τον περιμένουμε 5 λεπτά πάνω στις μηχανές, για να πάρει θέση και να μας βιντεοσκοπήσει έναν - έναν καθώς θα περνούσαμε.

Είπαμε πάνω απ'ολα το forum....

Μ'αυτά και μ'αυτά φτάσαμε στην ταβέρνα.

Από την ταβέρνα θύμαμαι ελάχιστα πράγματα.
Η σωματική και κυρίως η πνευματική κούραση, είχαν επιτελέσει το έργο τους και δεν μπόρεσα να συγκρατήσω λεπτομέρειες.
Τα μοναδικά πράγματα που θυμάμαι, είναι τον καπετάνιο να παραγγέλνει όλα τα πιάτα από 3, τον λογαριασμό (αυτόν κι αν τον θυμάμαι) και ότι το τυποπιτάρι ήταν χειρότερο από αυτό που είχα φάει το περασμένο Σάββατο στο Αργος.

Τα μάτια όλων μας βάρυναν, τα στομάχια το ίδιο και περισσότερο, έξω είχε σουρουπώσει, εμείς ήμαστε χαμένοι στη μέση του βουνού και η κρίσιμη στιγμή για τον καπετάνιο είχε φτάσει:

Επρεπε να τροποποιήσει το πρόγραμμα...

Μας κοίταξε επιτιμητικά, απογοητευμένος που δεν σταθήκαμε αντάξιοι στις προσδοκίες του και έδωσε την πολυπόθητη εντολή:
"Ο καφές αναβάλλεται. Γυρίζουμε Αθήνα".

Το στροφιλίκι στο βουνό τελείωσε γρήγορα και η έξοδος της εθνικής φάνηκε στο τέλος του δρόμου.
Ο καπετάνιος άναψε φλας, σταμάτησε στην άκρη του δρόμου, κατέβηκε από τη μηχανή και άρχισε να εξηγεί στον καθένα τον ρόλο του.
Κρύος ιδρώτας με έλουσε. Κάθε φορά, που συνέβαινε αυτό την πλήρωνα εγώ που είχα αναλάβει σκούπα.
Κάποια στιγμή έφτασε και μπροστά μου:
"Τώρα θα πάμε με 140, όλοι θα έχουμε κοντινές αποστάσεις για να μη μπαίνουν αυτοκίνητα ανάμεσα μας και συ θα με καλύπτεις άμεσα όταν βγαίνω για προσπέραση"
Αυτό ήταν. Η στιγμή για το υπέρτατο τεστ της ομάδας, είχε φτάσει.
Τα επόμενα χλμ, για μένα ήταν εφιαλτικά. Σε μία γεμάτη εθνική, βράδυ, έπρεπε να κοιτάω με προσήλωση 7 μηχανές μπροστά, ώστε κάθε φορά που το κίτρινο λαμπάκι του καπετάνιου άρχιζε να αναβοσβήνει, να κάνω αριστερά για να καλύπτω τα νώτα της ομάδας...
Τα χέρια μου άρχιζαν να ιδρώνουν, το μυαλό να κουράζεται και άνοιγα τη ζελάτινα για να δροσίσει ο αέρας τα πονεμένα μου μάτια...

Η στάση στο 90 ήταν σαν επίσκεψη στον παράδεισο.....

Τα χλμ κύλησαν γρήγορα μεν, κουραστικά δε και έφτασε η στιγμή του αποχωρισμού στα τελευταία διόδια. Κατέβηκα να χαιρετήσω τους συνοδοιπόρους μου, αλλά δεν πρόλαβα....

Η φώνη του καπετάνιου με σταμάτησε.....

"Όποιος αποχωρεί, προσπερνάει την φάλαγγα, χαιρετάει και φεύγει"...

Καβαλήσαμε τις μηχανές για τα τελευταία χλμ και άρχισα να αναλύω την τελευταία εντολή του Καπιτάν Πρετεντέρη....

Αν όλοι που φεύγουν προσπερνάνε και χαιρετάνε, εμένα που στρίβω στην Καβάλας δεν θα με χαιρετίσει κανείς....

Όχι αυτό είναι άδικο.....

Πέρασα μία κοπιαστική ημέρα προσπαθώντας να ανταποκριθώ στα καθήκοντα της σκούπας και τώρα εξαιτίας ακριβώς αυτών των καθηκόντων δεν θα με χαιρετίσει κανείς.....

Όχι αυτό είναι άδικο......

Όχι αυτό είναι άδικο......

Αποφάσισα να κάνω την μικρή μου επανάσταση....

Πριν την έξοδο της Κηφισιας, πάτησα γκάζι βγήκα αριστερά και άρχισα να τους προσπερνώ όλους κορνάροντας και χαιρετώντας.....................

Είχα επιτελέσει το καθήκον μου σαν καλός στρατιώτης και είμαι σίγουρος, ότι ο καπετάνιος θα συγχωρήσει αυτό το μικρό μου ατόπημα.....

Τέλος