Γιατί μας κοιτάνε ετσι ;;!!!!!!

[riko46]

Το μεταφέρω από άλλο φόρουμ, για ερώτηση που έχω ακούσει
αρκετές φορές, και αφορά το αν είμαστε 'διαφορετικοί' και το πως μας βλέπουν οι άλλοι πάνω στις μοτοσυκλέτες - από πλευρά προκατάληψης και όχι μόνο... Here goes.

Απαντώντας στο ερώτημα, με αυτά που θα γράψω ΔΕΝ θέλω να πω ότι είμαστε καλύτεροι από κάποιον άλλο ή να μπω στο σκεπτικό 'επαναστάτης χωρίς αίτια'. Και πάμε.

Το να οδηγείς μηχανή είναι μια εμπειρία άμεση, αμεσότερη από αυτοκίνητο, με τις αισθήσεις σου να λειτουργούν στο έπακρο. Έχετε προσέξει τι επίπεδο έστω και λανθάνουσας συνείδησης έχετε αποκτήσει? Κάθε δευτερόλεπτο νιώθεις το δρόμο ξεκάθαρα απ' το πιρούνι, τις ριπές του αέρα, το ποσό γεμάτο είναι το ντεπόζιτο, τον ήχο του μοτέρ -και αν αλλάξει το παραμικρό το ακούς, την πρόσφυση στον πισω τροχο, το δαγκωμα στο φρενο, τη γωνια κλισης, χιλια δυο. Και δεν εννοω να πηγαινεις ταπα, εννοω να πηγαινεις απλα σβελτα. Δε μίλα για σκούτερ στην κίνηση της πόλης αλλά δε μίλα και για πιστές. Και πάνω απ όλα νιώθεις την ελλειψη προστασιας και τον κινδυνο οτι κρανος και οτι εξοπλισμο κι αν εχεις. Κι αυτό το επίπεδο συνείδησης και την εγρηγορση, τη χρειαζομαστε. Αν ξεχαστεις πεφτεις. Για να παραφρασω το σλογκαν του Μοτο, οποιος κοιμαται πεφτει.

Αυτό το επίπεδο συνείδησης μεταφραζεται και σε αλλους τομεις, με το να σε κάνει να νιώθεις πιο ζωντανος, πιο πολυ στο 'τωρα' παρα σε σκεψεις για το 'μετα', σε κανει να εκτιμας πράγματα που οι άλλοι δε βλέπουν. Η αισθηση του κινδυνου και της αμεσοτητας των πραγματων και των αισθησεων δινουν μια αισθηση ελευθεριας. Ελευθεριας κινησης αν μη τι άλλο.

Η μηχανή είναι ενα μεσο μεταφορας που απαιτει αρκετή γνώση και εμπειρία, όχι μόνο στον αναβατη αλλά και στο συνεπιβατη. Το ξερετε, ένας κακός συνεπιβάτης είναι καταρα. Πως νιωθει ένας συνεπιβάτης σε αυτοκίνητο που κινειται με 100 και πως σε μοτοσυκλετα; Στη μια περίπτωση 'ζει' ξεκάθαρα την οδηγηση, στην αλλη απλα καθεται σαν σε καναπε και το τοπιο περναει σα ταινια.

Κι εδω παω στο 'βοδινο' βλεμμα που ειπε ο Knox. Οδευουμε σε μια κοινωνια βοδινη, με το συνεχες χαιδεμα των media. Είμαστε το παιδι με το κοκκινο πουκαμισο σ' ενα σχολειο που φορανε ολοι γκρι. Είμαστε το περιστερι που χτυπαει το παραθυρο του γραφειου την ωρα που ολοι βαριουνται σ' ενα meeting. Έχετε δει πως το κοιτανε; Είμαστε η προσβλητική κονκάρδα στο πέτο, η μουτζούρα στη σελίδα τους, η μνήμη του κάποτε για μερικούς, και κάτι που δεν έγινε ποτέ για άλλους.

Δε νιώθω καλύτερος από κανένα. Ούτε ανώτερος κατά κανένα τρόπο. Στατιστικά είμαι ένας εποχούμενος πολίτης. Τίποτα το τρομερό. Απλά λόγω του ότι ζω και αναπνέω ακόμα και προσπαθώ να έχω συναίσθηση του κόσμου γύρω μου και να μην 'κοιμηθώ' παρ' όλα τα τηλεοπτικα και άλλα ναρκωτικα, με κάνει μερικές φορές να νιωθω αυτο το βλεμμα. Σαν να κοιτανε το περιστερι στο παραθυρο. Κι η μοναξια που σου φερνει αυτό το βλέμμα είναι αυτο που μας κανει να αναβοσβηνουμε τα φωτα στις εθνικες, σα να λεμε 'κι εγω νιωθω οπως εσυ'. Έτσι δεν είναι;


............................