Απόδραση σε απόμερους τόπους και το μεγαλείο του Έλληνα ...

[Fuji]

Ανοίγω εδώ το παρόν θέμα, γιατί εδώ συνήθως συζητάμε το που πήγαμε, τι είδαμε, πως περάσαμε, και πιστεύω πως θα τύχει περισσοτέρων αναγνώσεων. Αν οι διαχειριστές κρίνουν πως πρέπει να το βάλουν σ' άλλη κατηγορία, εννοείται ελεύθερα.

Αφορμή λοιπόν του θέματος, είναι η ολιγόωρη παραμονή μας στο νησάκι του Διάπορου, απέναντι απ' τη Βουρβουρού της Χαλκιδικής όπου κάναμε τις διακοπές μας. Βρεθήκαμε εκεί με τη σύζυγο και τους μικρούληδες, αφού μας πέρασε με τη βάρκα του ο κυρ-Θανάσης, ο σπιτονοικοκύρης μας.
Το νησάκι:

Έχει έκταση 3,2 τ.χλμ. και ένα τεράστιο φυσικό κόλπο μήκους 700 μέτρων και πλέον, ο οποίος χρησιμεύει ως τόπος ελλιμενισμού για τα καράβια , όταν η θάλασσα γίνεται τρικυμιώδης. Ο κόλπος καταλήγει σε αβαθή νερά, που παραμένουν πάντα θερμά και είναι κατάλληλα για χειμερινούς κολυμβητές. Το μεγαλύτερο τμήμα του νησιού καλύπτεται από πευκοδάσος.
Τα νεότερα χρόνια αγρότες από τον Άγιο Νικόλαο πήραν την άδεια από τις αρμόδιες υπηρεσίες του δημοσίου και τους δόθηκαν εκτάσεις, κυρίως στο Διάπορο, που τις καλλιεργούσαν. Από το 1973, οπότε κατασκευάστηκε ο δρόμος της Σιθωνίας, άρχισαν να πουλούν τις εκτάσεις αυτές σε Θεσσαλονικείς, οι οποίοι έκτισαν εκεί εξοχικές κατοικίες. Στο Διάπορο σήμερα έχουν ιδιοκτησίες γνωστοί μεγαλοεπιχειρηματίες της Θεσσαλονίκης. Το τελευταίο οικόπεδο πουλήθηκε πριν από οκτώ χρόνια και λίγες είναι οι εκτάσεις που έχουν απομείνει, γιατί η τιμή πώλησης ανέρχεται στα 20.000 ευρώ το στρέμμα. Σήμερα στο Διάπορο υπάρχουν δέκα εξοχικές κατοικίες, οι οποίες εξυπηρετούνται από νερό και ρεύμα με ιδιωτικές γεωτρήσεις και γεννήτριες.
Για να επισκεφθεί κανείς τα νησιά σήμερα, είναι αρκετά δύσκολο, καθώς λόγω του ότι δεν κατοικούνται δεν υπάρχει και συγκοινωνία. Ωστόσο ψαράδες της περιοχής μπορούν να μεταφέρουν όσους επισκέπτες επιθυμούν να κολυμπήσουν στα καταγάλανα και παρθένα νερά των νησιών. Αμμουδερές παραλίες και μοναδικού φυσικού κάλλους κολπίσκοι αποτελούν τόπο προορισμού για όσους γνωρίζουν την περιοχή και επιλέγουν τη Σιθωνία για τις διακοπές τους.

... και κρατώντας τις κόκκινες γραμμές, θα σχολιάσω με πίκρα, τη διαπίστωσή μου για μια μεγάλη μερίδα κατασκηνωτών, που αράζουν στο νησάκι, έχοντας περάσει με το ταχύπλοό τους - πράγμα που βέβαια δεν είναι επιλήψημο, η παραλία είναι δικαίωμα όλων - και για το σκουπιδαριό που θ' αφήσουν, χαρακτηριστικό Ελληνικό και εγκληματικό.
Βρίσκουμε εν ολίγοις έναν παρθένο τόπο, στήνουμε το "νοικοκυριό" μας, τον εκμεταλευόμαστε στο έπακρο για να περάσουμε ωραία, και τέλος - τέλος, τι; Τον έχουμε βιάσει κανονικά, αφήνοντας τα σημάδια της παρουσίας μας. Γιατί ρε φίλε; Ήρθες, κολύμπησες στα καταγάλανα νερά, έφαγες, κοιμήθηκες στη σκιά του πεύκου, αποπάτησες πίσω απ' το θάμνο αλά "χέσε ψηλά κι αγνάντευε" και δεν έκανες εννοείται τον κόπο να τα σκεπάσεις (φυσικό κατάλοιπο βλέπεις, θα το καθαρίσει η φύση), φωτογραφήθηκες, να θυμάσαι το πόσο μοναδικά πέρασες, κι όταν το ευχαριστήθηκες κι έφυγες, δεν μάζεψες τα άδεια κουτιά απ' τις μπύρες σου, δεν μάζεψες το μπουκάλι του αντιλιακού που πασαλείφθηκες στην παραλία, δεν πήρες μαζί σου τη χαλασμένη σου παντόφλα, σημάδι να γνωρίζουμε ότι ήσουν εδώ, δεν, δεν ...
κι όλα καλά!

Τι συμβαίνει τελικά με την περίπτωσή μας φίλοι μου; Θα συνειδητοποιήσουμε άραγε κάποτε, και πότε, ότι όλο αυτό το κάλος, δεν είναι δικό μας, κι ότι απλά το διαχειριζόμαστε, και πρέπει να το παραδώσουμε αν όχι καλύτερο, τουλάχιστον όπως το βρήκαμε, στα παιδιά μας;