Μια g@μημενη σφιγγα!!!

[Alkinoos]

Σήμερα ξεκίνησα 5:45 το πρωι με προορισμό την Ηγουμενίτσα ώστε να πάρω καραβι για απέναντι. Φωρτωμενος τριβαλιτζος αλλα μόνος κ με πολυ όρεξη.
Έχω ήδη γεμίσει βενζίνη, έχω βάλει μουσική στη BT2 κ πάω, όχι πολυ γρήγορα, αλλα σταθερά με αποτέλεσμα να είμαι 8:45 στην αμφιλοχια όπου σταμάτησα να φουλαρω. 20 λιτρα για 300 χιλιόμετρα ακριβώς. Ούτε λίγα ούτε πολλα.
Κοιτάω ταμπέλα, 56 χλμ μέχρι Ακτιο κ αλλα 90 μεχρη Ηγουμενίτσα.
Ουουουου λέω!!! Τό´χω!!! Θα περάσω με τον 10 κ μιση!!! 12 θα πινω τα μοχιτα μου στη παραλία!!!
Άμα δε!!!
2-3 χιλιόμετρα πριν φτάσω στην υποθαλάσσια γέφυρα κ έχοντας κλειστά τα μανίκια του μπουφάν γιατι φοβόμουν μη μπει κανας κορκοδειλος μέσα, χτύπησε αυτός ο ατιμος ο Μερφι!!!
Νοιώθω ένα τσίμπημα στο αριστερό χέρι λίγο μετα το ρολόι μου...
Σταματώ δεξιά, ανοίγω μπουφάν κ το βλέπω.
Φτου σου το κερατο μου πρωινιατικο, κάτι με τσίμπησε...
Υπο άλλες συνθήκες δε θα με ενοιαζε αλλα δυστυχώς είμαι αλλεργικος, έχει ήδη αρχίζει να πριζεται κ σε 20 λεπτα απο εκείνη την ώρα, θα ήμουν τουμπανιασμενος!!!
Κουμπωνωμε, δε σβινω τα αλάρμ κ φεύγω φωτοβολιδα, ακολουθησε μια διαδρομη τυπου pikes peak σε fast forward, φτάνω στην υποθαλάσσια κ ρωτάω στο γκισέ για νοσοκομείο. Μου λέει "μετα τη γέφυρα αριστερά κ ακόλουθα ταμπέλες".
Έχετε δει άνθρωπο να περνάει την υποθαλάσσια με 200, με αναμμένα αλάρμ απο το αντιθετω; Εγω ήμουν!!!
Σε 3 λεπτα ήμουν Πρέβεζα, φτάνω στο νοσοκομείο, μπαίνω στα επείγοντα, το χέρι μου έχει πλέον πριστει, ο λαιμος μου έχει αρχίσει να κλίνει, το ηθικό μου έχει πέσει στο πάτωμα, ο εγωισμός μου έχει κατακερματιστει κ έχασα κ το καραβι των 10:30!!!
Με διασωληνωσαν με συνοπτικές διαδικασίες, μου έβαλαν κάτι αντιισταμινικα κ έναν όρο κ περιιιιμενααα!!!
2 ολόκληρες ώρες ξαπλα σε ένα κρεβάτι να Κοιτάω τις σταγόνες του όρου να πέφτουν, να μη τελειώνουν ποτε κ να μου ανάβουν τα λαμπάκια για το καραβι που έχασα!!!
Μου βγήκε κ η κούραση αφου ηρεμησα...
Μη τα πολυλογο, αφου με αφησαν να φυγω, ξεκίνησα πολυ προσεκτικά για Ηγουμενίτσα, πήρα οποίο καραβι βρήκα για απέναντι κ πλέον είμαι στους δικούς μου.
Τα ματια μου είναι ξερά, το στομάχι μου χάλια το χέρι μου ακόμα ψιλοπρισμενο προφανώς απο το κεντρι. Δεν έχω το κουράγιο να ασχοληθω μαζι του ακόμα.
Με έχει πιάσει μια απίστευτη υπνηλια...

Παει η μέρα, την χάσαμε... Ας ελπίσουμε ότι το βράδυ θα μας αποζημιώσει.

Παιδια προσοχή στα έντομα! Κάνουν μεγάλη ζημια!!!