71ος Παράλληλος: Η μοναξιά του αναβάτη

[Ταξιδευτης]

Day 7
Roldal (NO) - Aurland - Geiranger (NO)
589 km

Το πρωι με βρηκε να χαζευω το φως που εμπαινε απο το παραθυρο. Ακομα μια μερα με τελειο καιρο. Μπορει να ημουν τοσο τυχερος τελικα μεχρι το Ακρωτηρι;
Αλλου επρεπε να ειμαι και αλλου ξημερωνομουν τωρα - καθε προγραμμα και σχεδιο που ειχα φτιαξει ηταν στα σκουπιδια αλλα δεν με ενοιαζε καθολου! Ειχα βρει μια υπεροχη παρεα να συνταξιδευω εντελως απο το πουθενα και ξεκινουσα τη μερα μου σε ενα πανεμορφο σπιτι εχοντας μπροστα μου να δω ακομα τοσα πραγματα.



Κατεβηκα και εφτιαξα καφεδακι και συντομα ηρθαν τα παιδια για να σχεδιασουμε επι τοπου τη μερα. Παροτι δεν ειχα πλεον προγραμμα στο ταξιδι, συνεχιζα να θελω να δω καποια πραγματα που ηξερα οτι αξιζαν τον κοπο.
Σημερα το λογο ειχε ο δρομος και τα χιλιομετρα. Θα συνεχιζαμε βορεια στον επαρχιακο Rv13 προς το Aurland, ενα απο τα πιο ομορφα φιορδ της Νορβηγιας, θα περνουσαμε απο το ομωνυμο πασο που θεωρειται το καλυτερο στη χωρα, με τελικο προορισμο για τη μερα το διασημοτερο και προστατευομενο απο την UNESCO φιορδ του Geiranger.
Συνολο; 480 χιλιομετρα.



Γιατι ομως τοσο πολλα σε μια μερα, ειδικα οταν οι δρομοι ηταν μικροι και στενοι και οι αποστασεις επαιρναν πολυ περισσοτερο χρονο απο οτι σε μια συνηθισμενη εθνικη οδο; Η απαντηση ηταν απλη -και εδω ...εφταιγε ο καλος μου φιλος Κωστας!
Βλεπετε στο ταξιδιωτικο του ειχε περασει απο το Geiranger και ειχε μεινει σε κατι καταπληκτικα ξυλινα σπιτακια σκαρφαλωμενα στην πλαγια του βουνου, με θεα ολο το φιορδ! Απο την ωρα που το ειδα εχασα τον υπνο μου! Ηθελα οπωσδηποτε να μεινω εστω και μια μερα σε ενα τετοιο σπιτακι. Ετσι απο τα πρωτα πραγματα που εκανα ξεκινωντας ηταν να κλεισω ενα απο αυτα τα σπιτακια για ενα βραδυ. Μαντεψτε ποιο ηταν αυτο.

Ισως θα μπορουσα να αλλαξω τη κρατηση αλλα ειχα πολλα χιλιομετρα μπροστα μου και παροτι ενοιωθα τελεια χωρις να εχω συγκεκριμενο προγραμμα επρεπε να μαζεψω τις αποστασεις, γιατι δυστυχως οι μερες που ειχα στη διαθεση μου ισα που θα εφταναν για αυτο το επικο ταξιδι. Αποψε θα βρισκομουν στο διασημο φιορδ. Πως θα μπορουσα ομως να ξερω οτι αυτο που θα επακολουθουσε σημερα θα με εσπρωχνε περα απο καθε οριο αντοχης...


Τα παιδια ηδη ετοιμαζονταν και η μερα μολις ξεκινουσε!
Εξω η φυση οργιαζε και μας προετοιμαζε για αυτα που μας περιμεναν με τον καλυτερο τροπο.



Σταση για καυσιμα και πρωινο καφεδακι στο ποδι. Τα αλογα μας σε πρωτο πλανο και παραδιπλα ντοπιοι μηχανοβιοι που ηρθαν να μας κανουν παρεα.



Εδω οι αποστασεις μεγαλωναν και οι πολεις μικραιναν, οποτε επρεπε να ξεχασουμε τα ωραια γραφικα καφε του Νοτου.
Εδω το λογο ειχε ο Δρομος τωρα.



Και τι δρομος! Καβαλησα τη μηχανη, γυρισα το κλειδι στη μιζα και ενοιωθα σαν να ειχα το κλειδι του παραδεισου!
Στα αυτια μου οι Starsailor αρχισαν να παιζουν το Tell me it's not over και εγω ακολουθουσα τον Christian και την Asa, μεσα σε ενα απιθανο τοπιο λουσμενο στο φως!
Αλλη μια Τελεια Στιγμη.







Η περιοχη ηταν γεματη αποκρημνες βουνοπλαγιες, καταπρασινα δαση, ποταμια και τρεχουμενα νερα.
Τι τοπια...!

Μαλιστα ο Κωστας μου ειχε πει οτι πανω στη διαδρομη θα βρισκαμε τον πολυ ομορφο καταρρακτη Latefoss που αξιζε τη σταση αλλα για να πω την αληθεια οδηγωντας τοση ωρα μαγεμενος το ειχα ξεχασει.
Ωσπου....


Και να μην θελαμε να σταματησουμε η θεα ηταν απλα καθηλωτικη! Τα γαλαζοπρασινα νερα κυλουσαν ορμητικα στη κοιτη του ποταμου, αναμεσα στο πυκνο καταπρασινο δασος και η εικονα εμοιαζε βγαλμενη απο καποια νουβελα του Τολκιεν.
Ισως ομως να παρατηρησατε κατι λευκους καπνους στα αριστερα της εικονας. Αυτο δεν ηταν καπνος, ουτε ομιχλη...
Ηταν αυτο.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
Ο επιβλητικος καταρρακτης Latefoss! (Foss στα Νορβηγικα σημαινει καταρρακτης)



Τα νερα επεφταν με τεραστια ορμη απο τη κορυφη του βραχου και εξατμιζονταν, τυλιγοντας την ατμοσφαιρα σε μια λευκη παχνη που παιχνιδιζε στο φως του ηλιου ποτε ιριδιζοντας σε ολα τα χρωματα του ουρανιου τοξου και ποτε σαν καταλευκο σεντονι...



Mαλιστα δεν ηταν ενας καταρρακτης στη πραγματικοτηα, αλλα δυο!



To θεαμα ολου αυτου του τεραστιου ογκου νερου να πεφτει με δυναμη αληθινα με ειχε μαγεψει...
Τι αλλο να μπορουσα να πω για αυτο το θεαμα πια...!



Οσο ωρα καθομασταν εκει χαζευοντας το θεαμα δεν μιλουσαμε. Δεν χρειαζοταν. Τα πλατια χαμογελα στα προσωπα των παιδιων μου ελεγαν οσα ηθελα να ξερω. Η μερα ειχε ξεκινησει ιδανικα!

Η πορεια στον πανεμορφο Rv13 ηταν ολο εκπληξεις τελικα! Και η φυση γυρω πραγματικα οργιαζε...
Συνεχισαμε το δρομο προς το Aurland και η θαλασσα, οι καταρρακτες, τα δαση και ο ηλιος εφτιαχναν τελειες εικονες που διαδεχονταν η μια την αλλη.
Ειχα αρχισει να νοιωθω σαν σπασμενος δισκος που επαναλαμβανεται!


Μοναδικη φυσικη ομορφια...


...μια Φυση μεγαλειωδης που με ειχε κανει να τα χασω τελειως... Τοσο απλα.



Η εικονα εδω ηταν λιγη για να αποδωσει την ομορφια αυτο του τοπου.
Απολαυστε!


Η διαδρομη θα συνεχιζε το ιδιο υπεροχα αν δεν ειχα τη πρωτη αναποδια της μερας.
Μιας μερας που εμελλε να μεινει χαραγμενη στο μυαλο μου σαν μια τρελη περιπετεια...
Ο ηλιος ελαμπε αλλα στο βαθος το μαυρο συννεφο κ η κουρτινα της βροχης που εβλεπα δεν προμυνυαν κατι καλο.
Αρχισε να ριχνει κατι χοντρες σταλες και σκεπτομενος οτι θα πιασει γερη βροχη εκανα σημα στα παιδια να συνεχισουν και σταματησα να βαλω το ολοσωμο αδιαβροχο. Αφου παιδευτηκα μεχρι να βρω το τροπο να το φοραω σωστα συνεχισα το δρομο για να βρω τα παιδια, οπου βεβαια -κλασσικα- η βροχη σταματησε μεσα σε μερικα λεπτα!
Το πιο ωραιο ομως της υποθεσης δεν ηταν αυτο. Μολις 4 χιλιομετρα παρακατω ανακαλυψα οτι ο δρομος τελειωνε σε ενα ακομα λιμανακι και επρεπε να παρω το φερυ. Ποιο; Αυτο που εβλεπα να εχει μολις φυγει;; Φτου! Το ειχα χασει για λεπτα λεμε!
Και το κερασακι στη τουρτα; Οι αλλοι ηταν μεσα και εγω επρεπε να περιμενω το επομενο που ηταν σε μιση ωρα! Τελεια!

Τελικα το επομενο φερυ ηρθε και περασα απεναντι.
Τα παιδια ειχαν κατσει στο κοντινο ταβερνακι για να τσιμπησουν κατι. Μπηκα μεσα σκασμενος! Βαλε βγαλε αδιαβροχα, και αποτελεσμα ειχε να χασω τσαμπα χρονο και να σκαω τωρα στη ζεστη! Οι αλλοι ηταν χαλαροι και χαμογελαστοι με τις κορντουρες τους και εγω παιδευομουν με τα αδιαβροχα. Αγαπαω τα δερματινα αλλα τωρα ομολογω οτι τους ζηλευα!
Ηταν καιρος να αλλαξω σχεδιο. Τα δερματινα μου ειχαν αδιαβροχοποιηση και δεν υπηρχε λογος να βαζω το αδιαβροχο στην πρωτη βροχη. Θα τα χρησιμοποιουσα μονο αν τα πραγματα σοβαρευαν.

Ο ηλιος ομως τωρα ελαμπε στον ουρανο και η συνεχεια προβλεποταν συναρπαστικη!



Ο δρομος μας οδηγησε σε ενα πολυ γραφικο χωριουδακι και τα παιδια σταματησαν για να συζητησουμε τι θα κανουμε.





Μεχρι τωρα οι Σουηδοι φιλοι ακολουθουσαν τη πορεια που ειχα βγαλει εγω με το σκεπτικο να δουν τα μερη και οπου κουραστουν να παρουν το δρομο της επιστροφης. Τους ειπα για το σχεδιο μου. Ειχα κλεισει ενα πολυ ομορφο ξυλινο σπιτακι με θεα το καταπληκτικο Geiranger και θα πηγαινα εκει ετσι και αλλιως.
Αν θελανε μπορουσαν να ερθουν μαζι -το σπιτι ηταν για 4 ατομα και θα μοιραζομασταν και το κοστος! Συμφωνησαν με χαμογελο και πηραμε το δρομο που θα μας εβγαζε στο Aurland.
Στα δεξια ενα ακομα φιορδ ξεδιπλωνε την ομορφια του...
Κλικ.



Η διαδρομη στους επαρχιακους δρομους της Νορβηγιας πραγματικα εκπλησσει. Εκει που νομιζεις οτι τα εχεις δει ολα, εκει που λες οκ αποκλειεται να δω κατι ακομα πιο ομορφο, η επομενη στροφη ανοιγει και σε φερνει αντιμετωπο με εικονες απολυτα ονειρικες, η ονειρωξη του καθε μηχανοβιου...



Sivert Hoyem - Moon landing λοιπον στο τερμα και παμε....!











Συνταξιδευτες πανω σε δυο ροδες... Οι φιλοι μου!





Ο δρομος απο το Roldal μεχρι το Aurland ηταν πολυ απλα οτι πιο εντυπωσιακο ειχα δει ποτε!
Απο την μια πλευρα η θαλασσα και τα δαιδαλωδη φιορδ...



...και απ' την αλλη αυτο!



Απο τις τεραστιες βουνοπλαγιες που ορθωνονταν διπλα στο δρομο, δεκαδες καταρρακτες ετρεχαν απο παντου... Απιστευτο!



Συντομα φτασαμε στο μικρο χωριο του Aurland και καταληξαμε στη προκυμαια για ενα καφεδακι στη λιακαδα με θεα το γαλαζιο του ουρανου και της θαλασσας και το πανεμορφο fjord.



Τι ωραια που ηταν εδω με αυτο το καιρο, παρεα τα φιλαρακια και τις μηχανες μας αραγμενες παραδιπλα!



Ενοιωθα τη ζεστασια του ηλιου στο προσωπο σε αυτο το πολυ ομορφο ανοιχτο καφε και απολαμβανα τη θεα του φιορδ που ξεκινουσε μπροστα μου και τη θαλασσα που γυαλιζε στο φως της ημερας. Χαμογελασα και προσπαθησα να αιχμαλωτισω νοερα αυτη την υπεροχη στιγμη. Αν υπαρχουν καποια πραγματα που μας μενουν οταν ταξιδευουμε, τελικα ειναι αυτες οι μικρες τελειες στιγμες μεσα στο χωρο και το χρονο -εκει που τα παντα μοιαζουν ιδανικα...



Και πως να μην ηταν μεσα σε ενα τετοιο σκηνικο!



Ηπιαμε το καφε μας και ετοιμαστηκαμε. Το Aurlandsfjord και το φοβερο πασο του μας περιμεναν! Ο πολυ στενος αλλα ομορφος δρομος περνουσε πισω απο το μικρο χωριο ανηφοριζοντας το βουνο και η θεα στα αριστερα προς τη θαλασσα ηταν καταπληκτικη, δινοντας μια γευση του τι θα επακολουθουσε.

Ειχαμε ανεβει πλεον αρκετα ψηλα στο βουνο και ο δρομος ανοιξε. Και εκει το φιορδ αποκαλυφθηκε σε ολο του το μεγαλειο! Σταματησα στο πρωτο πλατωμα του δρομου και δεν πιστευα στα ματια μου...
Το φως επεφτε πανω στο νερο κανοντας παιχνιδι με τα συννεφα και η θεα ηταν εξωπραγματικη!

Κυριες και κυριοι...
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
Tο Aurland fjord!



To Aurlandsfjord εχει μηκος 29 χιλιομετρα και στη συνεχεια ενωνεται με το N?royfjord και συνεχιζει για αλλα 11 χιλιομετρα. Αν νομιζετε οτι αυτο ειναι εντυπωσιακο τοτε απλα δεν εχετε δει τιποτα!
Το συγκεκριμενο φιορδ ειναι απλα ενα ...παρακλαδι του Sognefjord, του μεγαλυτερου στη Νορβηγια και του δευτερου μεγαλυτερου στο κοσμο, με μηκος ...κρατηθειτε: 205 ολοκληρα χιλιομετρα!!! Μιλαμε για ενα ρηγμα γης που αν ξεκινουσε απο την Αθηνα θα εφτανε μεχρι τη Λαμια!!
Τα μεγεθη σε αυτη τη χωρα ηταν ασυλληπτα.

Η Αυρα ως αληθινη ντιβα που ειναι δεν μπορουσε να μην ποζαρει μπροστα στο διασημο fjord.



Καθως χαζευα τη θεα δυο μηχανοβιοι γυρω στα 50 ηρθαν και αραξαν διπλα μας.
Κατεβηκαν απο τις μηχανες τους και ετρεξαν προς το μερος μου μεσα στη χαρα!
- Καλημερα φιλε! Ειδαμε τη πινακιδα σου αλλα δεν αναγνωριζουμε τη χωρα! Απο που εισαι;
- Απο Ελλαδα.
Στο ακουσμα της χωρας ξετρελλαθηκαν.
- Ωωωω! Αγαπαμε την Ελλαδα! Φοβερο ταξιδι! Και εκανες ολο το δρομο απο εκει μεχρι εδω; Long way from home huh?
- Οντως αλλα το ταξιδι ειναι ευτυχια. Εσεις απο που ειστε;
- Απο εδω ειμαστε και ειπαμε να βγουμε μια βολτιτσα να απολαυσουμε το καιρο.
Τα χαμογελα δεν ελεγαν να σβησουν στα προσωπα τους. Με χτυπουσαν φιλικα στη πλατη, κοιτουσαν τους χαρτες μου με ενδιαφερον, μου εδιναν συμβουλες για τη συνεχεια...

Ομολογω οτι δεν το περιμενα.
Μεγαλωνοντας μας εμαθαν να πιστευουμε καποια πραγματα για καθε λαο. Οι Αγγλοι γκει, οι Γαλλοι βρωμικοι, οι Γερμανοι ξενερωτοι, οι Τουρκοι κακοι... Στερεοτυπες μλκιες βασισμενες σε καποια σαπια φρουτα που καποια στιγμη εκαναν ενα περασμα απο τα μερη του καθενος και στη καμπουρα τους χρεωσαν ενα ολοκληρο λαο.
Στο μυαλο μου οι Νορβηγοι οπως ολοι οι Σκανδιναβοι ηταν απομακροι και ψυχροι -τα στερεοτυπα που λεμε.
Η πραγματικοτητα ομως μου εδειχνε οτι οι ανθρωποι εδω ηταν το εντελως αντιθετο! Χαμογελαστοι, ανοιχτοι, φιλικοτατοι και παντα προθυμοι να βοηθησουν -ειδικα αμα μαθαιναν οτι εισαι Ελληνας.
Οι Νορβηγοι μας αγαπουν πολυ. Kαι εμεις. Kαι ακομα περισσοτερο τις γυναικες τους.
Γεια σας αδερφια!



Οι εκπληξεις ομως δεν σταματουσαν εδω.
Λιγο πιο πανω στο δρομο υπηρχε ενα απιθανο κατασκευασμα: Μια μεγαλη εξεδρα φτιαγμενη απο κουρμπαριστο ξυλο που εκτεινοταν στο κενο και γυριζε προς τα κατω στο κενο, σαν αναποδη γιγαντια τσουλιθρα!
(η λεπτομερεια που κανει τη διαφορα: το γυαλι στο πλαι της εξεδρας ειχε ενα ζωγραφιστο αετο)



Πηγα στο ακρο οπου το μονο που εμποδιζε τους επισκεπτες να πεσουν στο χαος ηταν ενα χοντρο κομματι γυαλι και απολαυσα τη μοναδικη θεα στο fjord...



Το να πετυχεις αυτα τα μερη με ηλιο ηταν κατι σπανιο σε μια χωρα που ο καιρος αλλαζε καθε πεντε λεπτα, αλλα οταν αυτο συνεβαινε η εμπειρια ηταν απλα απεριγραπτη.



Κοιτουσα την θεα απο εκει ψηλα και στο μυαλο μου ηρθαν τα λογια του μεγαλου Αμερικανου συγγραφεα Jack Kerouac:
"Οι μισοδιελυμενες βαλιτσες μας ηταν στο πεζοδρομιο ξανα.
Ειχαμε ακομα μακρυτερους δρομους μπροστα μας.
Αλλα δεν ειχε σημασια. Ο δρομος ειναι ζωη."
Life of a biker...



Συνεχισαμε να ανεβαινουμε το βουνο στο πασο που πολλοι ανεφεραν ως ισως το καλυτερο της χωρας -με οσα εβλεπα μεχρι στιγμης δεν μπορουσα παρα να συμφωνησω απολυτα.



Το σκηνικο τωρα ειχε γινει τελειως αρκτικο.
Τεραστιες βουνοπλαγιες και πολυ χιονι παντου τριγυρω.







Οι φωτογραφιες δεν μπορουν να αποδωσουν τα μεγεθη των βουνων που με περιεβαλλαν.
Δειτε ποσο μικροι φαινονται οι πυλωνες της υπερυψηλης πανω στη πλαγια...



Αν εκρινα απο τα χαμογελα τους, o Christian και η Asa -το οποιο προφερεται "Οσα" παρεπιπτωντος- μαλλον ειχαν ενθουσιαστει οσο και εγω απο το μερος.



Οι φωτογραφιες εδιναν και επαιρναν και οχι αδικα.





Λιγο παρακατω συναντησαμε και ενα τεραστιο καταρρακτη και καναμε σταση να απολαυσουμε το θεαμα...



Το θεαμα τοσου νερου να κυλαει αναμεσα σε δαση ηταν κατι που δεν ειχα συνηθισει να βλεπω και μου προκαλουσε εκπληξη και ενα αισθημα σεβασμου. Εδω, χιλιαδες χιλιομετρα απο τα τσιμεντα που ειχα μαθει να ζω, εβλεπα τον πλανητη μας να παλλεται απο ζωη και δυναμη...



Ειχα αρχισει να αγχωνομαι για την ωρα που θα φταναμε στο καμπινγκ στο Geiranger. Στο email οταν ειχαν κλεισει τη καμπινα μου ειχαν ζητησει να καλεσω την ιδια μερα που θα εφτανα για να βεβαιωσω τη κρατηση μου αλλιως η κρατηση θα ακυρωνοταν και θα εδιναν το σπιτι αλλου. Ηταν και η μεση της τουριστικης σεζον εξαλλου. Ειχα καλεσει ηδη αλλα δεν εβρισκα καποιον.
Η ωρα ηταν 6.30 το απογευμα και το GPS ελεγε οτι θα φταναμε περιπου 12 το βραδυ εκει. Ηξερα απο εμπειρια οτι οι ωρες που ελεγε η συσκευη ηταν απολυτα ακριβεις.
Γυρισα στον Christian και του ειπα οτι θα επρεπε να προχωρησουμε συντομα. "Ok φιλε, κανενα προβλημα!"



Κατηφορισαμε την αλλη πλευρα του Aurlandfjord για να παρουμε το καραβακι που θα μας περνουσε στην απεναντι οχθη.



Η πυξιδα εδειχνε σταθερα προς τον Βορρα τωρα για το Geirangerfjord, και εμεις ταξιδευαμε για τον τελικο προορισμο της μερας εχοντας για συντροφο τον πιο λαμπρο ηλιο ψηλα στον ουρανο.
Paul Weller - You do something to me







Η ροτα μας πηγαινε απο τη πισω πλευρα του Jostedalsbreen, ενος παγετωνα που βρισκεται αναμεσα στο Geiranger και το Aurland και καταλαμβανει μια περιοχη 487 τετραγωνικων χιλιομετρων!
Το υψος του φτανει τα 2.000 μετρα, εχει παχος 600 μετρα και προκειται για το μεγαλυτερο παγετωνα σε ολη τν Ευρωπη! Μιλαμε για ενα κτηνος κολλοσιαιων διαστασεων που αν ειχε πλατος 1 χιλιομετρου σε ολο του το μηκος θα εκτεινοταν απο την Αθηνα μεχρι τη Θεσσαλονικη!!

Δυστυχως δεν θα μπορουσα να τον επισκευτω αφ' ενος γιατι η προσβαση γινοταν απο την αλλη πλευρα του, αφ' εταιρου γιατι το μεγεθος του ειναι τετοιο που ο επισκεπτης χρειαζεται να αφιερωσει μια μερα σε αυτο. Ομως αφου ο δρομος θα με πηγαινε απο την πισω πλευρα του ελπιζα να δω εστω και καποιο κομματι του.

Καθως η μηχανη διεσχιζε τους ερημους δρομους αναμεσα στο δασος, ξαφνικα στην οθονη του θερμομετρου αναψε η ενδειξη για παγο και η θερμοκρασια αρχισε να πεφτει κατακορυφα. Ηταν σαν να ειχα μπει μεσα σε ενα αορατο ψυγειο!
Κοιταξα γυρω. Δαση, ερημοι δρομοι, και βουνοπλαγιες -ολα εμοιαζαν φυσιολογικα. Μα τι στο καλο;
Δεν κοιτουσα στη σωστη κατευθυνση.
Επρεπε να κοιταξω πανω.
Και εκει το ειδα.



Στην οψη αυτου του απεραντου ογκου παγου ενοιωσα ενα εντελως πρωτογονο συναισθημα φοβου και σεβασμου να με πλημμυριζει.
Το Θηριο.
Ο Καταστροφεας και ο Δημιουργος.



Εσβησα τη μηχανη και τα παντα ησυχασαν. Δεν μιλουσε κανεις μας.
Ο αερας ηταν ακινητος και εντελως παγωμενος απο την τιτανια παρουσια αυτου που απλωνοταν στην αλλη πλευρα αυτης της βουνοπλαγιας.
Δεν θυμαμαι αλλη φορα στη ζωη μου να εχω νοιωσει τοσο μικρος και ασημαντος οσο ενοιωθα σε αυτη τη χωρα.
Η φυση για εμενα ηταν κατι ηπιο, καλοκαγαθο, που ακομα και στα χειροτερα του ηταν προβλεψιμο και ηξερες τι να περιμενεις.

Εδω ομως εβλεπα μια Δυναμη θεμελιωδη, αρχεγονη, χωρις αρχη και χωρις τελος. Σαν να εβλεπα με τα ματια μου τα ιδια τα στοιχεια της Δημιουργιας του Κοσμου, σαν να κοιτουσα τις φλεβες που πεταγονταν πανω στα ξεγυμνωμενα μουσκουλα του πλανητη.
Μια βιαια υπενθυμιση του ποσο μικρος ειναι ο Ανθρωπος μπροστα στη Φυση.
Αναπτυξαμε τεχνολογια και γιναμε αλαζονες, νομιζουμε οτι μπορουμε να κανουμε τα παντα. Αυτοι εδω ομως οι Τιτανες καθε 10.000 χρονια σκεπαζουν τον πλανητη και θα το ξανακανουν και μαντεψε φιλε μου -δεν υπαρχει τιποτα που μπορει να κανει καποιος για να τους εμποδισει... Στη φυσικη ροη των πραγματων και του χρονου ο ανθρωπος δεν ειναι παρα η υποσημειωση στη σελιδα.

(φωτο απο Wikipedia)


Η θερμοκρασια ειχε πεσει πολυ πλεον και οι ωρες πανω στη σελα μας ειχαν κουρασει. Ηταν καιρος για μια σταση να φαμε κατι, να ζεσταθουμε και να ξεμουδιασουμε. Χωθηκαμε στο πρωτο μαγαζι που βρηκαμε. Εξω πολλες μηχανες περνουσαν στην αντιθετη κατευθυνση με εμας -στην πλειοψηφια τσοπερ. Πολυ ταξιδιαρηδες ειναι τελικα δαυτοι! Ολοι φορουσαν αδιαβροχα, σε ρολο περισσοτερο αντιανεμικου παρα για οτιδηποτε αλλο. Λογικο αν σκεφτει κανεις τους ογκους παγου που βρισκονταν πισω μας.

Με ολα αυτα που ειχαμε δει μας ειχε βρει πλεον το βραδυ. Η ωρα ηταν γυρω στις 9.30 και ειχαμε ακομα περιπου 2 ωρες δρομο. Οσο απομακρυνομασταν απο τον Jostedalsbreen η θερμοκρασια ερχοταν παλι σε πιο φυσιολογικα επιπεδα και συντομα πιασαμε ενα σβελτο ρυθμο καταπινοντας τα χιλιομετρα για το προορισμο μας.
Εκει ηταν που εκανα κατι που εμελλε να αποδειχτει ενα τραγικο λαθος.
Απο το πρωι ειχα ορισει στο GPS ως προορισμο το χωριο του Geiranger. Για καλυτερα λοιπον σκεφτηκα να βαλω το ονομα του camping για να μας βγαλει κατευθειαν εκει και να μην ψαχνουμε μεσα στη νυχτα. Το GPS μου εμφανισε το camping, το επελεξα και συνεχισαμε στη διαδρομη.



Ειχαμε ανεβει ψηλα στο βουνο τωρα.
Ο ηλιος που εδυε επεφτε πανω στις βουνοκορφες και χαριζε ενα απιθανο χρυσο χρωμα.
Η μικρη φωτογραφικη στο μεταξυ ειχε μεινει απο μπαταρια, αλλα εγω ηθελα να κρατησω αυτα τα τοπια και αυτο το φως.
Και εκει εκανα το δευτερο τραγικο Λαθος: Εκανα νοημα στα παιδια να συνεχισουν μπροστα και θα τους εβρισκα παρακατω. Που να ηξερα τι με περιμενε...

Εγω αγνοοντας τι θα επακολουθουσε εβγαλα απο τη βαλιτσα την DSLR για να αποθανατισω το υπεροχο φως της δυσης.
Το ρολοι εδειχνε 10.30 τη νυχτα!



Eιχε τοσο φως που τα φωτα της μηχανης δεν φαινονταν καν οτι ειναι αναμμενα!
Εδω πανω πλεον οι εννοιες πρωι και βραδυ ειχαν αρχισει να χανουν το νοημα τους! Το σωμα μου ειχε αποσυντονιστει τελειως.
Βλεποντας τοσο φως ενοιωθα οτι η ωρα ειναι ακομα νωρις. Κοιτουσα το ρολοι και εδειχνε 10 το βραδυ.
Δεν συνειδητοποιεις ποσο στηριζεσαι ασυναισθητα σε πραγματα τετοια που θεωρεις δεδομενα μεχρι να τα χασεις!
Τι ωρα νυχτωνε; Τι ωρα ξημερωνε;
Ηταν τοσο περιεργο συναισθημα αυτα που εχεις μαθει να παιρνεις ως δεδομενα μια ολοκληρη ζωη ξαφνικα να μην ισχυουν πια.

Συνεχισα να πηγαινω στο δασικο δρομο και τα παντα γυρω ηταν λουσμενα σε ενα απιθανο φως: σαν να ειχαν βαφτει χρυσα απο ενα αορατο χερι...



Και ομως ηταν περασμενες 10 το βραδυ εδω...





Καπου στο βαθος εμφανιστηκε το fjord του Innvik με τα συννεφα απο πανω να το βαφουν πορτοκαλι, ασπρο, μπλε απ' ακρη σ' ακρη...



Ο δρομος βγηκε διπλα στο Innvikfjorden...



...και καπου εδω σταματησα στην ακρη του δρομου για να κοιταξω λιγο τη διαδρομη.
Πηγαινα σωστα ομως τα παιδια δεν τα ειχα βρει ακομα. Λογικο αν σκεφτει καποιος το οτι πηγαινα αργα φωτογραφιζοντας.
Κοιταξα το απιθανο θεαμα μπροστα μου και χαμογελασα. Μπορουσα εξαλλου να μεινω ασυγκινητος μπροστα σε κατι τετοιο;



Αυτο ηταν το καλυτερο κλεισιμο της μερας, σκεφτηκα και εβαλα μπροστα.
Τωρα το λογο ειχε η καλη μου Αυρα -ηταν καιρος να πιασω τους φιλους μου. Κεφαλι κατω λοιπον και παμε!
Ο δρομος αρχισε να ανηφοριζει μεσα απο ενα πυκνο δασος. Ο ρυθμος ηταν πλεον σβελτος σκεπτομενος οτι οπου να 'ναι θα τους πετυχω μπροστα μου.

Ο δρομος ολο και στενευε και χωνοταν ακομα πιο βαθεια στο δασος με τις στροφες να ερχονται με ρυθμο πολυβολου η μια πανω στην αλλη.
"Μα καλα! Ειναι αυτος δρομος για ενα τοσο τουριστικο μερος οπως το Geiranger; Τυπικοι Νορβηγοι." σκεφτηκα και ανεβασα ακομα περισσοτερο το ρυθμο.
Το στροφιλικι ηταν ακρως απολαυστικο και η Αυρα εδειχνε τις supersport καταβολες της χαρουμενη που επιτελους ξεμουδιαζε μετα απο τοσες ημερες χαλαρου τουρισμου.

Βεβαια στην ακρη του μυαλου μου ειχα το συνεχη φοβο οτι το να πηγαινω ετσι μεσα στο σκοτεινο πλεον δασος δεν ηταν και η πιο εξυπνη ιδεα. Εδω μπορουσε να πεταχτει οτιδηποτε μπροστα μου ανα πασα στιγμη.
Τι ηθελα και το ειπα; Στα 20 μετρα στην ακρη του δρομου να ο Bambi το ελαφακι να βοσκει αμεριμνο. Ευτυχως δεν κινηθηκε και το ειδα εγκαιρως αλλα ηταν μια καλη υπενθυμιση να προσεχω λιγο παραπανω.
Ομως ειχα βαλει σκοπο να βρω τα παιδια -ε του πστη! Ετσι που πηγαινα θα τους εβρισκα απο στιγμη σε στιγμη.
Η στιγμη σε στιγμη εγινε λεπτο σε λεπτο και ωρα σε ωρα. Με αυτο το ρυθμο εφτανα πλεον στο προορισμο μου αλλα τα παιδια αφαντα!
Μα τι στο καλο; Τοσο πολυ ειχα αργησει πια με τις φωτογραφιες;

Η ωρα ειχε παει πλεον 12 το βραδυ -τουλαχιστον ειχα φτασει ακριβως στην ωρα που ειχαμε υπολογισει.
Θα πηγαινα να τους βρω κατευθειαν στο camping πλεον.
Η σκεψη οτι σε μερικα λεπτα θα ξεκουραζομουν επιτελους μετα απο μια μερα με τοσα πολλα και δυσκολα χιλιομετρα ηταν λυτρωτικη! Το μονο που ηθελα τωρα ηταν ενα ζεστο ντους και ενα ανετο κρεβατι.

Συντομα ειχα φτασει στην εισοδο του μικρου καμπινγκ.
Μα.... Δεν μπορει! Δεν ειχε καμια σχεση με αυτα που ειχα δει στις φωτογραφιες του Κωστα! Που ηταν το πλαι του βουνου με θεα το fjord; Που ηταν τα ωραια ξυλινα σπιτακια;
Αυτο ηταν μια μικρη επιπεδη εκταση με σκηνες και τροχοσπιτα στην ακρη ενος μικρου ποταμου κοντα στο λιμανακι του χωριου. Ασχετο!
Ομως το GPS επεμενε. Fossen Camping, Geiranger.
Δεν μπορει. Καπου αλλου εδω γυρω ειναι και δεν το βλεπω. Ισως εχει και αλλο κομματι το καμπινγκ πιο πανω. Ομως μεσα στο ημιφως της νυχτας πλεον δεν εβλεπα καν καποια μεγαλη βουνοπλαγια τριγυρω. Μονο σχετικα χαμηλα υψωματα και δαση.

Κατεβηκα στον οικισμο. Αδιαφορος και ασχημος. Μερικα σπιτια στη μια μερια και η τσιμεντενια ραμπα για τα φερυ απο την αλλη.
Βρηκα μια πιτσαρια που ηταν ακομα ανοιχτη. Μπηκα μεσα και βρηκα ενα εντελως βαριεστημενο πιτσιρικα να καθεται πισω απο το γκισε.
Με τα λιγα αγγλικα που ηξερε τον ρωτησα για το καμπινγκ.
- Ναι, ναι, Fossen camping, θα πας απο εδω 2 χιλιομετρα, δεξια και....
- Απο εκει ερχομαι φιλε. Αυτο ΔΕΝ ειναι το Fossen camping.
- Μα οχι, αυτο ειναι, δεν εχει αλλο.

Επιασα το χαρτη και του εδειξα την ακρη του φιορδ με το δαχτυλο. "Fossen Camping. Geiranger."
" Geiranger; Μα τι λες; Εδω ΔΕΝ ειναι το Geiranger. Εδω ειναι το Hellesylt!" και μου εδειξε την αλλη ακρη του φιορδ.

Στο ακουσμα αυτων των λεξεων μου κοπηκαν τα ποδια! Ειχα κανει λαθος στα καμπινγκ! Αντι να αφησω το GPS να με οδηγησει στο χωριο του Geiranger το εβαλα να με οδηγησει στο Fossen Camping που ηταν στην ευρυτερη περιοχη του φιορδ του Geiranger και εντελως συμπτωματικα ειχε το ιδιο ονομα με το καμπινγκ που εψαχνα εγω!
Τον ηπιαμε! Τωρα;

Ο τυπος γυρισε και μου ειπε. "Τωρα δεν μπορεις να κανεις τιποτα φιλαρακι. Στησε καπου προχειρα μια σκηνη και περιμενε το πρωι το πρωτο φερυ να σε περασει στην αλλη πλευρα του φιορδ."
"Ναι μα οι φιλοι μου ηταν ΗΔΗ στην αλλη πλευρα και με περιμεναν! Δεν γινοταν να μην παω!" Με ειχε κοψει κρυος ιδρωτας. "Μα δεν μπορει να μην υπαρχει αλλος δρομος..."
"Το μονο αλλο που μπορεις να κανεις ειναι να γυρισεις πισω στο Stryn και να κανεις το γυρο του φιορδ. Αλλα ειναι 160 χιλιομετρα και 2μιση ωρες δρομος! Long way!"

Βγηκα εξω με τη ψυχη στα ποδια. Ενοιωθα λιωμα. Ημουν ολη μερα πανω στη μηχανη και η ωρα ηταν 12 τα μεσανυχτα. Το να πρεπει να καβαλησω παλι ηταν το τελευταιο που ηθελα. Κρυωνα, πεινουσα και η ψυχολογια μου ηταν στα ταρταρα μετα την τεραστια βλακεια που ειχα κανει.
Η ωρα ηταν 12.20 το πρωι και ειχα καταφερει να χαθω με τους φιλους μου και το σπιτακι που ειχα κλεισει τοσο καιρο τωρα να με περιμενουν στην αλλη μερια ενος τεραστιου φιορδ!
Ομως τι να εκανα; Δεν ειχα επιλογες. Αποψε θα ξεπερνουσα οτι οριο ειχα. Σωματικα και ψυχικα.

Στο κινητο ο Christian μου ειχε στειλει μηνυμα. Ηταν ηδη στο (σωστο) καμπινγκ. Του απαντησα οτι ειχα βγει απο λαθος στην αλλη ακρη του φιορδ. Ας πηγαιναν στη ρεσεψιον να παρουν το σπιτακι και εγω θα ερχομουν το συντομοτερο δυνατον.
Καβαλησα την Αυρα, χαιδεψα το ντεποζιτο και ψυθιρισα: "Παμε μωρο μου."
Εδω θα ξεχωριζαν οι αντρες απο τα αγορακια.

Το σκισιμο που εφαγε η μηχανη αυτο το βραδυ θα το θυμαται για παντα. 160+ την ωρα μεσα σε ενα θεοστενο δασικο δρομο με στροφες.
Δεν με ενοιαζε τιποτα! Στενοι δρομοι, στροφες, δαση, ζωα που θα πεταγονταν, βαλιτσες, φορτιο.
Η απολυτη ερημια του μερους βοηθουσε αλλα πηγαινα ταγμενος -οκ, βριστε με αν θελετε αλλα οταν ταξιδευεις καποιες φορες πρεπει να αντεξεις να αναλαβεις και τα οποια ρισκα χρειαστει να παρεις.
Εχετε δει τα στιγμιοτυπα του Isle of Man; Απο τη θεση του οδηγου ηταν ακριβως ετσι. Αμφιβαλλω σοβαρα αν ειχε περασει ποτε αλλοτε καποιος απο αυτους τους δρομους με τετοιο ρυθμο.

Βγηκα ξανα στο Stryn που ειχα περασει 2 ωρες πριν. Πηρα το σωστο δρομο αυτη τη φορα και ανηφορισα σε μια μεγαλη οδο προς το βουνο. Αυτο μαλιστα -καλλιστα ενας δρομος για ενα τοσο τουριστικο μερος οσο το Geiranger. Στα χιλια μετρα υψομετρο σε αυτα τα γεωγραφικα πλατη το κρυο της νυχτας ΔΕΝ αστιευεται. Το θερμομετρο εγραφε 2 βαθμους πανω απο το μηδεν και μια παχια ομιχλη ειχε τυλιξει τα παντα. Τελεια! Τι αλλο να ζητουσα;
Εεεε... μηπως τις συνεχεις φουρκετες του πασου που κατεβαινε τη πλαγια για το φιορδ;

Ξεκινησα λοιπον πορεια στα τυφλα με μονο σημαδι για το γκρεμο τα κολωνακια στην ακρη του δρομου. Δεν μπορουσα να δω ουτε στα 5 μετρα!
Καποια στιγμη μεσα στην ομιχλη ειδα ενα κοκκινο φωτακι στο βαθος. Πλησιασα και ηταν μια μηχανη -ο Christian με περιμενε υπομονετικα στην ακρη του πασου μεσα στην ομιχλη και τη παγωνια για να κατεβουμε μαζι στο καμπινγκ!
Οσο χαιρομουν που εβλεπα το φιλο μου μεσα στο σκοταδι και την ομιχλη, αλλο τοσο ντρεπομουν για την βλακεια που ειχα κανει και τους ειχα ταλαιπωρησει τοσο πολυ!

Συντομα ειχαμε φτασει στο προορισμο. Η ωρα 2 παρα. Ειχα κανει την αποσταση σε 1 ωρα και 20 λεπτα.
Η Asa ηταν εκει καθισμενη στη μηχανη της, χιλιοταλαιπωρημενη και παγωμενη μεχρι το κοκκαλο. Ουτε που θυμαμαι ποσες φορες της ζητησα συγνωμη αυτο το βραδυ!

Ξυπνησαμε την υπευθυνση του camping και πηγαμε στο κουκλιστικο σπιτακι επιτελους. Αναψαμε τη μικρη θερμαστρα και φτιαξαμε κατι ζεστο για να συνελθουμε. Τι απιστευτη μερα! Τα τοπια, οι διαδρομες, τα φιορδ, οι καταρρακτες, τα βουνα, ο παγετωνας, ομιχλη, δαση, αναποδιες, περιπετειες...
Επεσα στο κρεβατι με τα ρουχα σε εναν υπνο λυτρωτικο...
Το κοντερ της μηχανης ειχε γραψει 580 χιλιομετρα. Το κοντερ του μυαλου 10.000...