26 εξωπραγματικές μέρες στη ράχη και τα πέριξ της Ευρώπης.

[PapasouzasReal]

Κείμενο - Φωτογραφίες:
Παπαδόπουλος Δημοσθένης


Something for starters.

Είναι πολύς καιρός τώρα που προσπαθώ να μεταφέρω στη λευκή κόλλα όλα αυτά που έζησα στο 26ήμερο ταξίδι μας το καλοκαίρι του 2012...
Όλο αναβάλλω τη συγγραφή, μετά γράφω και το σκίζω, μετά ξαναγράφω λίγο και το κρατάω και μετά πάει λέγοντας. Ίσως να φταίει που μπουκώνεις από πληροφορία (τόση που κάποιες φορές δεν προλαβαίνεις να την επεξεργαστείς όλη) και συναίσθημα όσο ταξιδεύεις και γι αυτό δυσκολεύομαι να τα βάλω σε μία τάξη τώρα ώστε να μπορώ να τα περιγράψω. Ίσως πάλι να μην το έχω με την περιγραφή, ποιος ξέρει? Αλλά κι αυτός που δεν ξέρει, θα μάθει και θα μου πει όταν το τελειώσω!

Περάσαμε 8 χώρες (7,5 για την ακρίβεια, μιας και στη Γερμανία κάναμε καμιά 40αριά χιλιόμετρα μόνο) και κάναμε συνολικά 4906 χιλιόμετρα (ο Σκίουρος έκανε τόσα, εγώ έκανα καμιά 300αριά παραπάνω), άλλα όμορφα, άλλα πανέμορφα, άλλα δύσκολα με χιονόνερα και κρύο μέσα στη μέση του καλοκαιριού, άλλα βροχερά μέχρι αηδίας και ελάχιστα αδιάφορα.
Όσο διαβάζετε τα παρακάτω θα πάτε μία βόλτα απ' όλα δίπιτη στην Τοσκάνη (με τα όλα της), μετά προς γαλλικές Άλπεις για αρχή και έπειτα θα διασχίσετε τη ραχοκοκαλιά των Άλπεων μέσω των καλύτερων περασμάτων της Ελβετίας, της βόρειας Ιταλίας και της Αυστρίας. Για συνέχεια μία βόλτα προς Σλοβενία και Κροατία και για κερασάκι στη τούρτα ένα τριήμερο για άραγμα στη Βενετία και τέλος καράβι για Ηγουμενίτσα και επαναπατρισμό. Θα περάσετε από τον πολιτισμό και την τέχνη τις Ιταλίας στα ψηλά περάσματα των Άλπεων από άκρη σε άκρη με θέες που κόβουν την ανάσα για να νοιώσετε όση μαγεία μπορείτε μέσω των άπειρων φωτογραφιών που τράβηξα εκεί στα ψηλά. Κάπου στο ενδιάμεσο θα υπάρχουν και breaks με κάποιες από τις πιο ωραίες πόλεις της Ευρώπης που επισκεφθήκαμε και για το τέλος θα δείτε θαύματα από νερό και βλάστηση στην μέση της Κροατίας αλλά και άπειρα κανάλια στη Βενετία. Όλα αυτά με αρκετές γαργαλιστικές ιστορίες, αλλά και την προσωπική μου (μη ####) ματιά φυσικά.
Ο τίτλος του ταξιδιωτικού προέκυψε από αυτό που είχα "πάρει" γυρνώντας, εννοώντας ότι όσο ταξιδεύεις, ειδικά χωρίς να κάθεσαι για καιρό σε ένα μέρος, η συνείδηση και ο τρόπος σκέψης σου βγαίνουν έξω από την δική σου πραγματικότητα (εξού και το εξωπραγματικό), από τον μικρόκοσμο της κοινωνίας που έχεις συνηθίσει να ζεις. Κάπως έτσι το σκεφτόμουνα και πριν φύγω ότι θα είναι και τελικά έπεσα διάνα. Φτάνει να έχεις συνέχεια ανοιχτό μυαλό και διάθεση.


Πώς αρχίσε το νταβαντούρι

Το ταξίδι το σχεδίαζα στο μυαλό μου πριν από τον Δεκέμβρη του 2011... χωρίς συγκεκριμένο δρομολόγιο ακόμα, απλά ήθελα μόλις καλοκαίριαζε να την έκανα για κανά μήνα με το αίσθημα μου (το δίτροχο, μιας και το δίποδο αδυνατούσε να ακολουθήσει για διάφορους λόγους), τη σκηνούλα μου, τη φωτογραφική μου και ανοιχτούς ορίζοντες και να πάω κάπου μακριά. Να δω ωραίους τόπους και να γνωρίσω καινούργιους ανθώπους. Ειδικά το βιβλίο του Βροχίδη που είχα διαβάσει πρόσφατα ήταν το τελειωτικό χτύπημα, και αν και ήξερα ότι σίγουρα δε θα έκανα κάτι τόσο μεγάλο, ήθελα να νοιώσω έστω ένα μικρό κομμάτι της περιπέτειας.
Τελικά κάπου στον Φλεβάρη (μετά από αμέτρητα ωραία ξενύχτια μπροστά στην οθόνη με πολύ γκουγκλάρισμα και ατελείωτο διάβασμα σε σχετικά ταξιδοφόρουμ) είχα καταλήξει με 2 διαδρομές, μία που θα έκανα σόλο (για να περνάει και από Βερολίνο και Στοκχόλμη που έχω κάποιους φίλους ώστε να αποφύγω λίγη μοναξιά) και μία που θα έκανα αν έβρισκα παρέα. Η μία ήταν προς Σκανδιναβικές χώρες και η άλλη ήταν οι Άλπεις από την μία άκρη στην άλλη, συν ό,τι περίσσευε δεξιά και αριστερά στον χάρτη χοντρικά.
Και τελικά παρέα βρήκα και μάλιστα ότι έπρεπε, οπότε η Σκανδιναβία θα περιμένει ακόμα λίγα χρόνια.

Ένα βράδυ που 'βρεχε (όχι όμως μέχρι το ξημέρωμα) λέω στον ένα και μοναδικό Σκίουρο να πάμε για καφέ στην αγαπημένη του πλατεία. "Κατέβα ρε" μου λέει. Κατεβαίνω κι εγώ και του λέω το πλάνο. Δεν ήθελε και πολύ, μέσα σε 10 λεπτά τον έχω ψήσει και μου λέει το ναι. Και μπορεί να είναι πολύ περίεργος άνθρωπος ώρες-ώρες αυτός ο Σκίουρος αλλά έχει ένα καλό, ότι ο λόγος του είναι εγγύηση όταν πρόκειται για σοβαρά πράγματα. Έτσι ήταν και ο μόνος που πήρα στα σοβαρά από 2-3 που μου είχαν πει ότι ψήνονται και θα μου πούνε σε λίγο καιρό και άλλα τέτοια κοτίσια. Το "ναι" βέβαια ήταν με τον όρο ότι εγώ θα έψαχνα τα πάντα για το ταξίδι (διαδρομές, εισιτήρια, τι θα πέρναμε μαζί και τι θ' αφήναμε κλπ) μιας κι αυτός δεν είχε χρόνο αλλά ούτε και πολλή όρεξη να ασχοληθεί με αυτό, το μόνο που ήξερε ήταν ποιες χώρες θα περνάγαμε και ότι θα βλέπαμε βουνό που θα μας έφτανε για καιρό. Με την πλοήγηση ήξερε ούτως ή άλλως ότι είμαι πιο χαρισματικός από αυτόν (μπουάχαχαχα) οπότε επαναπαύτηκε. Απλά ήθελε να φύγει κι αυτός. Ωραία, το μουντ λοιπόν ήταν κοινό και η αλήθεια ήτανε ότι μου άρεσε που όλο το δρομολόγιο θα ήτανε δική μου έμπνευση.
Μετά από λίγο καιρό μου λέει πως θα έρθει μαζί και η Τόνια (η καημένη νόμιζε ότι θα περνάγαμε ένα βουνό, το κακό είναι ότι δεν είχε καταλάβει το μέγεθος του). Ακόμα καλύτερα μιας και είναι εξίσου καλή παρέα σκέφτομαι, αν και την ήξερα ελάχιστα τότε αλλά κάποια άτομα σου κάνουν καλή εντύπωση από την πρώτη στιγμή. Τελικά γίναμε ωραίο παρεάκι και περάσαμε σκηνικά που θα τα θυμόμαστε για χρόνια νομίζω οι 3 μας.

Το αρχικό πλάνο λοιπόν ήταν το παρακάτω:
Θα πιάναμε Ανκόνα από Πάτρα,μετά θα βλέπαμε όση περισσότερη Τοσκάνη μπορούσαμε, μετά από Τορίνο Γαλλικές Άλπεις, στη συνέχεια Λωζάνη που έχω ένα φίλο, μετά πολύ από Ελβετικές Άλπεις, μια βόλτα από την εύφορη κοιλάδα των πλουσίων του Λίχτενσταιν, καπάκι Ιταλικές Άλπεις τα πάντα όλα, ξαναμανακαπάκι Αυστριακές Άλπεις με τις ωραίες πόλεις και τα χωρία τους και ένα μικρό πέρασμα από Γερμανία, και μετά προς Ελλάδα από Σλοβενία, Κροατία, λίγο Βοσνία, Μαυροβούνιο, Αλβανία. Ουφ τα είπα και ξαλάφρωσα.
Όλα τα παραπάνω βέβαια με όσο το δυνατόν λιγότερο αυτοκινητόδρομο και λιγότερες πόλεις γινόταν. Άλλωστε θέλαμε φύση και ήρεμους καλοσυνάτους ανθρώπους της επαρχίας.

Βέβαια δε ξέραμε αν θα μας φτάναν τα λεφτά και ο χρόνος μιας και θα κάναμε όσα χιλιόμετρα γουστάραμε καθημερινά ανάλογα το τι θα συναντάγαμε πόσο θα μας άρεσε και πόσο θα κουραζόμασταν (το budget ήταν μέχρι 2000 χιλιάρικα σκάρτα και γύρω στις 30 μέρες έκαστος) οπότε από την αρχή είπαμε ότι μόλις φτάναμε Κροατία θα βλέπαμε για τη συνέχεια, αν δε μας έβγαινε από Βαλκάνια θα γυρνάγαμε από Βενετία με το πλοίο.

Τα εισιτήρια λοιπόν από Πάτρα για Ανκόνα βγήκαν και έλεγαν ημερομηνία αναχώρησης 10/7.
Οι κυρίες που θα μας μεταφέρανε ήταν το σχετικά καινούργιο μου Tenere 660 και το 1100GS του πάλαι ποτέ του Σκίουρου. Η προετοιμασία για όλα τα τσιμπράγκαλα που θα είχαμε μαζί ο καθένας είχε γίνει προσεκτικά από καιρό και δεν μας έλειπε τίποτα, κάτι που το διαπιστώσαμε και στη διάρκεια του ταξιδιού και μας άρεσε πολύ αυτό μιας και αρκετές φορές γλιτώνεις αρκετό χρόνο για μικροπράγματα. Το μόνο κακό είναι ότι είμασταν παραφορτομένοι μιας και θα συναντούσαμε θερμοκρασίες από 0 έως +45 οπότε ήθελες και χοντρά και λεπτά ρούχα, και είχαμε και αρκετό εξοπλισμό κάμπινγκ (σε προσεγμένο μέγεθος όμως όλα μετά από αρκετό ψάξιμο για το τι, πώς και πόσα από το κάθε τι, οπότε χωρέσαν τα πάντα).

Εντάξει, ξέρω, σας κούρασα τόση ώρα, όλο μέλι-μέλι και τηγανίτα τίποτα, ρίχτε στο γυαλί φαρμάκι λοιπόν (αλλά μην το πιείτε μονορούφι όπως λέει το άσμα γιατί θα έχει πολύ διάβασμα), βάλτε και κανά καλό beat (τις ροκιές τις αφήνω για όταν ανέβει το υψόμετρο) σε φάση:
Gramatik - Dungeon sound - YouTube

...και αρχίστε το ταξίδι.


"to those who can dream, there is no such place as faraway"