One more cup of coffee for the road

[Slane]

Στο όμορφο κέντρο του Νόβισαντ συναντήσαμε τη ρωμαιοκαθολική εκκλησία της Θεοτόκου της Σερβίας και Κροατίας (Crkva imena Marijinog) η οποία είναι αφιερωμένη στο όνομα της Θεοτόκου Μαρίας. Οι ντόπιοι την αποκαλούν καθολικό καθεδρικό ναό αν και ο κατ ουσία καθεδρικός ναός τους και έδρα του επισκόπου τους βρίσκεται στην Subotica.
Η εκκλησία χτίστηκε πάνω στα θεμέλια ενός παλιού Ρωμαιοκαθολικού ναού ο οποίος είχε καταστραφεί κατά τη διάρκεια της Επανάστασης του 1848 που όμως δεν φτιάχτηκε σωστά και έτσι οι καθολικοί του Νόβισαντ αποφάσισαν να οικοδομήσουν ένα νέο ναό. Είναι η ψηλότερη εκκλησία στην περιοχή και δεσπόζει στο κέντρο της πόλης.






Συνεχίσαμε να βολτάρουμε στα πανέμορφα στενά του Νόβισαντ. Τα στέκια τους ήταν απίστευτα γραφικά όμως ήμασταν όλη μέρα θεονήστικοι και κάτι έπρεπε να κάνουμε για τα στομάχια μας. Έτσι καταλήξαμε στο παλιότερο εστιατόριο της πόλης, το πανέμορφο restoran Κod Lipa : Το είχα τσεκάρει από το Lonely planet και επιστρέφοντας έψαξα περαιτέρω για αυτό. Ιδρύθηκε στα τέλη του 19ου αιώνα και από τότε δεν έχει χάσει καθόλου από την αρχική του γοητεία. Ακόμα και οι τοίχοι του το καταμαρτυρούν έχοντας επάνω τους ρετρό φωτογραφίες οι οποίες δείχνουν ότι το εστιατόριο έχει παραμείνει ως ήταν από πολύ παλιά. Διαθέτει μια υπέροχη ατμόσφαιρα και την παραδοσιακή κουζίνα της Βοϊβοντίνα. Προσφέρει επίσης μια μεγάλη ποικιλία από τοπικά κρασιά από το κελάρι του





Εδώ μια φωτογραφία λίγο πριν ξεκινήσει η μάχη του Δράμαλη. Σαλάτα με το δικό τους χάλια τυρί, ποικιλία από άλλα τυριά και αλλαντικά τους και στα δεξιά της φωτογραφίας η Kαρατζόρτζεβα. Πρόκειται για ένα σερβικό παραδοσιακό κρέας πανέ που πήρε το όνομά του από τον Σέρβο πρίγκιπα Karađorđe. Είναι παναρισμένο ρολό γεμιστό μοσχάρι ή χοιρινό φιλέτο. Σερβίρεται με πατάτες και σάλτσα ταρτάρ και λόγω του φαλλικού σχήματος του οι σέρβοι αστειευόμενοι το λένε και “ όνειρο της παρθένας”..






Η πρώτη μας μέρα λοιπόν είχε φτάσει στο τέλος της. 731 km μέσα από πολύ ζέστη, διάφορες στάσεις, μια γρήγορη ματιά στο περήφανο Βελιγράδι και τέλος το Νόβισαντ. Ταλαιπωρημένοι αρκετά ξεραθήκαμε πριν τις 12.


To be continued...