Εκτος προγραμματος...

[Ταξιδευτης]

Αφου φαγαμε και ξεκουραστηκαμε λιγο συνεχισαμε τα τελευταια χιλιομετρα για τον προορισμο της μερας: Καρπενησι λοιπον.
Περνωντας μεσα απο το κεντρο της κωμοπολης ενοιωσα λιγο παραξενα. Παροτι το μερος ηταν ιδιαιτερα γραφικο, ηταν γεματο τουριστικα μαγαζια, κυριλε μπαρακια τυπου Αραχωβας και γενικα μια αισθηση ..."καπως".
Αν υπαρχει ενας λογος που γενικα αποφευγω την Αραχωβα ειναι γιατι εκει ξερω οτι θα βρω τρεντυ τυπακια με σινιε ρουχαλακια και εξοπλισμους σκι χιλιαδων ευρω μεσα στα πολυτελη τζιπακια τους, που ειναι εκει οχι για το βουνο και τη φυση αλλα για το "σουπερ" χιονοδρομικο και τα μοδατα μπαρακια που μπορουν να δουν και να τους δουνε οι παρεες τους και τωρα που περνουσα απο το κεντρο του Καρπενησιου μου εδινε μια παρομοια αισθηση...

Τελικα ρωτοντας καταληξαμε στο ξενοδοχειο Lecadin που δεσποζε πανω σε ενα λοφο στην ακρη του χωριου: αισθητικη ξεκαθαρα 50s, ηταν προφανες καποτε ηταν ακρως εντυπωσιακο και οτι ειχε γνωρισει μεγαλες δοξες αλλα τωρα ηταν μια μαλλον θλιβερη σκια του παλιου του εαυτου...
Σκασμενοι σοβαδες απο την υγρασια στα μπαλκονια και τους τοιχους, παλια επιπλα και ταλαιπωρημενοι κοινοχρηστοι χωροι, αλλα τουλαχιστον τα δωματια ηταν καθαρα και ανακαινισμενα και το πιο σημαντικο: φτηνα.

Ομως το καλυτερο ηταν η θεα απο το δωματιο που εκλεινε με τον καλυτερο τροπο τη μερα...

[Ταξιδευτης]

Η μερα ξημερωσε και εγω σηκωθηκα με ενα μεγαλο χαμογελο. Η αισθηση να ξυπνας οντας στο δρομο ειναι απιστευτη και οσοι ταξιδευουν με καταλαβαινουν νομιζω...
Ο Γιωργος κοιμοταν ακομα και εγω εκατσα εξω να απολαυσω το μεγαλειο της φυσης...
Ποσο μου αρεσε να βλεπω τα συννεφα να παιζουν με τον ηλιο στις βουνοπλαγιες... Χρωματα, η πρωινη δροσια, τα αρωματα των δεντρων, οι ηχοι του χωριου...

Αυτο ειναι το Καρπενησι που θα βλεπαμε καποια στιγμη λοιπον... Ομορφα...

[Ταξιδευτης]

Καποια στιγμη ο φιλος σηκωθηκε, ετοιμαστηκαμε και μετα το πρωινο βαλαμε ροτα για το μαγευτικο Πηλιο και συγκεκριμενα για την παραλια του Αι Γιαννη κοντα στην Ζαγορα. Αν ο καιρος μας εκανε τη χαρη θα απολαμβαναμε μια πανεμορφη διαδρομη σημερα και μεχρι στιγμης εδειχνε το καλυτερο του προσωπο!


Απο το Καρπενησι πηραμε μαλλον κατα λαθος ενα παρακαμπτηριο δρομο που οδηγουσε προς τον Τυμφρηστο, ο οποιος ειχε μεν 2 μικρα κομματια με λιγο χωμα μερικων εκατονταδων μετρων....




...αλλα μας αποζημιωσε με τον καλυτερο τροπο περνωντας μεσα απο ενα πανεμορφο ελατοδασος...

[Ταξιδευτης]

Ο δρομος αυτος συντομα βγηκε στον κεντρικο επαρχιακο του Τυμφρηστου και αρχισε να κατεβαινει το βουνο για να μας οδηγησει τελικα στη Λαμια μεσα απο μια πολυ ομορφη οδηγικα διαδρομη... Τελικα αυτο το πρασινο παντου δεν το χορταινω ποτε...




Καπου στο Τυμφρηστο ηταν που αρχισε το κυνηγι μας με τη βροχη. Ηξερα οτι η μερα θα ηταν αστατη και πισω μας πανω στο βουνο τα συννεφα μαζευονταν μαυρα και απειλητικα αλλα προς τα ανατολικα ο καιρος ηταν ακομα ανοιχτος. Παρολαυτα το πρωτο ψιλοβροχο της μερας ηταν γεγονος.

Εριξε 2-3 λεπτα, ισα για να δροσιστουμε ομως στα πρωτα διοδια της εθνικης μετα τη Λαμια καναμε μια σταση για να βαλω αδιαβροχα. Μπορει στα δεξια η θαλασσα να γυαλιζε στο φως του ηλιου ομως η οψη αυτη ηταν παραπλανητικη... Ευθεια μπροστα μας και αριστερα καραδοκουσαν βαρια συννεφα και καλυτερα ασφαλης και στεγνος παρα μουσκεμα και αρρωστος.

[Ταξιδευτης]

Λιγο πιο πανω οι φοβοι μου βγηκαν αληθινοι. Μπηκαμε μεσα σε μια κουρτινα καταρρακτωδους βροχης που μπορει να μην κρατησε πολυ μεν αλλα ηταν παρα πολυ εντονη. Προσπαθουσα να κρατησω μια σταθερα υψηλη ταχυτητα ομως σε πολλα σημεια το νερο ειχε κανει λιμνες και το πλαναρισμα καραδοκουσε. Σε συνδιασμο με τα πολυ ταλαιπωρημενα λαστιχα μου το κακο δεν θα ηθελε πολυ για να γινει, οποτε η προσοχη ηταν τεταμενη.

Ευτυχως λιγο πιο πανω η βροχη σταματησε και βγηκαμε παλι στο λαμπρο ηλιο που φροντισε να μας στεγνωσει γρηγορα και τα χαμογελα επανηλθαν στη θεση τους!




Στο βαθος ο Βολος μας καλωσοριζε ηλιολουστος και καλοκαιρινος!

[Ταξιδευτης]

Περασαμε μεσα απο την πολη με αρκετη κινηση και πολυ ζεστη... Δεν εβλεπα την ωρα να ξεφυγουμε απο εδω και να πιασουμε να ανηφοριζουμε για το βουνο των Κενταυρων.
Ο παραλιακος δρομος μας περασε απο την Αγρια και τις γνωστες παραλιες της περιοχης οπου ειχαν καταφυγει ολοι οι ντοπιοι αν εκρινα απο την κινηση που ειχε...




Ευτυχως λιγο παρακατω ο δρομος διακλαδωθηκε και αφησαμε την παραλια πισω μας για να ανηφορισουμε προς Μηλιες και το Ανατολικο Πηλιο.
Δεν θα μπορουσα να εχω ζητησει να μας κανει καλυτερο καιρο! Οι ταξιδιωτικοι θεοι μου χαμογελουσαν...

[Ταξιδευτης]

Το τοπιο πανεμορφο... Παντου χωριουδακια χωμενα στις καταφυτες πλαγιες του βουνου, μικρα ασπρα κουτακια πνιγμενα σε ενα ατελειωτο πρασινο....




Χωμενοι βαθια στην καρδια του δασους, πρασινο και νερα παντου, φως και σκια...
Η καρδια εδινε διαταγη στο μυαλο να κλειδωσει την πορτα και να πεταξει μακρυα το κλειδι τωρα...

[Ταξιδευτης]

Μεσα σε μια τετοια απιστευτα ομορφη διαδρομη δεν ηταν δυνατον να μην κανω μια σταση.




Τρεχουμενα νερα, τεραστια πλατανια, δροσια, ηρεμια και το μεγαλειο της φυσης...
Ξαφνικα τα προβληματα που εβλεπα τοσο τεραστια στο χαος της τσιμεντουπολης και που ηθελα να αφησω πισω, εδω εμοιαζαν τοσο μικρα και χαζα...
Η ηρεμη δυναμη της φυσης εμοιαζε να μου ψυθιριζει: Ει, μικρε, η ζωη ειναι ομορφη... Μεγιστο δωρο και τιμη σε οποιον την εχει και την ομορφια της μοιρασου την με αυτους που το αξιζουν να τη μοιραστουν κοντα σου... Οι αλλοι απλα ποτε δεν θα καταλαβουν τι εχασαν τελικα... Το κριμα δικο τους....

Mουσικη επενδυση:
Climb up over the top.
Survey the state of the soul.
You've got to find out for yourself whether or not you're truly trying.
Why not give it a shot?
Shake it. Take control and inevitably wind up
Find out for yourself all the strengths you have inside of you.

[Ταξιδευτης]

Η σταση κρατησε λιγη ωρα... Τα συναισθηματα και θα χαμογελα πολυ περισσοτερο ομως.
Και μας συνοδεψαν στα τελευταια χιλιομετρα της διαδρομης για το καμπινγκ που θα βρισκαμε τα φιλαρακια απο τη λεσχη VFR.

Αφου φτασαμε, η πρωτη σταση καθε μηχανοβιου που σεβεται τον εαυτο του δεν θα μπορουσε να ειναι αλλη απο το ωραιο μπαρακι για μια παγωμενη μπυριτσα και απολαυστικο ξεμουδιασμα μετα απο μια γεματη οδηγικα μερα...



Στησαμε τις σκηνες μας και ριξαμε μια ματια στο μερος...
Εδω μενουν μηχανοβιοι φιλε μου... Ημασταν σιγουρα αναμεσα σε καλη παρεα οπως και να ειχε...

[Ταξιδευτης]

Το καμπινγκ ηταν επιλογη δυο γλυκυτατων παιδιων απο το Βολο, του Χρηστου και της Βασως, που ηξεραν τα γυρω μερη και οντως εδειχνε να ειναι εξαιρετικο.
Καθαρο, ησυχο, και με εναν φοβερο τρελακια ιδιοκτητη που γουσταριζε τις μηχανες τρελα!







Ομως το μεγαλυτερο κλου της υποθεσης ηταν αυτος εδω ο κουκλος: ενα γιαπωνεζικο Ακιτα κουταβακι, το οποιο ερωτευτηκα παραφορα και μαλλον τα αισθηματα ηταν αμοιβαια αν εκρινα απο τις χαρες που εκανε οταν με εβλεπε!



Αν πω οτι δεν σκεφτηκα τροπους να τον βουτηξω και να τον παρω μαζι μου στην επιστροφη θα ημουν ψευτης, αλλα προφανως αυτο δεν θα γινοταν διοτι ηταν η μασκοτ του καμπινγκ -εξαλλου εδω ειχε απλα, ηλιο, θαλασσα, ωραια σκυλοτουριστριακια... Σιγα μην ηθελε να κλειστει στα τσιμεντα στη μπαχαλουπολη!

Μιας που τα παιδια ελειπαν σε εκδρομη στα περιξ του Πηλιου ειπαμε με το Γιωργο να κανουμε μια βολτα στην παραλια να δουμε το μερος και να τσιμπησουμε κατι ενω τους περιμενουμε να ερθουν... Το βραδυ ηξερα οτι ειχαν κανονισει καποιο παρτακι στο καμπινγκ με μουσικη και happenings οποτε τωρα ηταν η ευκαιρια να χαλαρωσουμε και να αναπληρωσουμε δυναμεις.

Το καμπινγκ ηταν μπροστα στη παραλια Παπα Νερο. Ομορφη αλλα δεν μπορω να πω οτι με ειχε ξετρελλανει κιολας...