Τα 8/11 και τα τρία κοντοστούπικα

[SenseiG]

Το μεγαλύτερο ποδοσφαιρικό ματς του κόσμου θα παιχθεί τέσσερις φορές μέσα σε δυόμισι εβδομάδες. Η μη εξοικείωση το κάνει, όχι εξουθενωτικό, κάτι περισσότερο. Πρωτοφανές. Ο Αλέξης Σπυρόπουλος μας βάζει στο κλίμα πριν από το multiclasico.



Το ποδόσφαιρο δεν έχει αφομοιώσει, όπως τα ομαδικά σπορ σάλας, την "κουλτούρα" των διαδοχικών αναμετρήσεων μεταξύ των ιδίων αντιπάλων. Δεν είναι NBA, να παίξουν έως εφτά φορές η Βοστόνη με το Λος Αντζελες. Δεν είναι καν Α1, όπου δεδομένα καταλήγουν να παίζουν, όσες φορές θα παίξουν, Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός. Να παιχτεί, λοιπόν, το μεγαλύτερο ποδοσφαιρικό ματς του κόσμου τέσσερις φορές μέσα σε δυόμισι εβδομάδες, η μη εξοικείωση το κάνει, όχι εξουθενωτικό, κάτι περισσότερο. Πρωτοφανές.
Μία δοκιμασία, στην οποία όλοι είναι απαίδευτοι. Δεν διατίθεται προτέρα εμπειρία. Ο καθένας, όπως θα το σκεφτεί την κάθε στιγμή. Μία δοκιμασία αντοχών, διαχείρισης, mind games, στρατηγικής. Ήδη μεσοβδόμαδα, στους προημιτελικούς του Τσάμπιονς Λιγκ, ο Γουαρδιόλα απ' το Ντόνετσκ συμπαρέσυρε στο Λονδίνο τον Μουρίνιο στη "βάζω τους βασικούς" πολιτική. Δηλαδή, ενώ με παίρνει, δεν εξοικονομώ. Δηλαδή, δεν (σε) φοβάμαι. Μόνο που ο Πεπ το έκανε, τρόπον τινά, εκ του ασφαλούς. Αφού ήδη στο πρώτο ματς με τη Σαχτάρ είχε μεριμνήσει να καθαρίσει, από κάρτες, ο Ινιέστα και άλλους "στο όριο" δεν έχει (πράγμα που, όταν το 'κάνε ο Ζοσέ τον Νοέμβριο στο Άμστερνταμ με δικούς τους παίκτες, το ανήγαγαν σε σκάνδαλο και επιλήφθηκε η UEFA!) ενώ τώρα ο Ζοσέ ακολούθησε με ρίσκο. Και την πάτησε. Με την κίτρινη του Ρικάρντο Καρβάλιο. Ενα-μηδέν, Πεπ. Η παρτίδα συνεχίζεται.
Το ματς του πρωταθλήματος τη νύχτα του Σαββάτου στο Μπερναμπέου, το πρώτο απ' τα τέσσερα, είναι όπως τα δοκιμαστικά (πριν τον αγώνα) στη Φόρμουλα. Σημαντικό, αλλ' όχι καθοριστικό. Και συν-πλην πέντε να γίνει το τρέχον συν-πλην οκτώ, πάλι η απόσταση είναι σούπερ-αβαντάζ Μπάρτσα. Πρακτικά, ανέφικτο να υπερκαλυφθεί μετά. Η Μπαρτσελόνα θα υποδεχθεί Οσασούνα, Εσπανιόλ, Ντεπορτίβο και θα φιλοξενηθεί από Ρεάλ Σοθιεδάδ, Λεβάντε, Μάλαγα. Πού να κάνει (άλλες) δύο ήττες; 'Η τρεις ισοπαλίες; Κι αν, ακόμη, συμβεί το αδιανόητο και τις κάνει, η Ρεάλ πώς θα φτάσει στο (6 Χ 3=) 18 με τα τρία εκτός έδρας παιγνίδια της να είναι η Βαλένθια, η Σεβίλλη και η Βιγιαρεάλ;


Αντιλαμβανόμαστε, συνεπώς, πως ο πρώτος σκοτωμός είναι για το γόητρο και για το όποιο ψυχολογικό πλεονέκτημα ενόψει των επόμενων τριών ραντεβού. Για το 5-0 του Νοεμβρίου, για τις 5-0 νίκες της Μπαρτσελόνα την τελευταία τριετία, τα πέντε δάχτυλα, όλο αυτό που είναι το πακέτο της σίριαλ-εκδίκησης των Καταλανών μετά το καζίκι τους τον Μάιο του 2008 στη Μαδρίτη. Όταν υποχρεώθηκαν να στηθούν τιμητικά για να περάσει ανάμεσά τους η τότε ήδη πρωταθλήτρια Ρεάλ, η οποία ύστερα, στον αγωνιστικό χώρο, τους έριξε κι ένα 4-1.
Μετά, το δεύτερο, την Τετάρτη στο ουδέτερο Μεστάγια, ο τελικός Κυπέλλου Ισπανίας. Το "κόπα" δεν υπήρξε ποτέ κάτι το σπουδαίο γι' αυτούς τους δύο. Σε τελικό συναντιούνται για πρώτη φορά από το...1990. Η Ρεάλ, έχει να πάρει κύπελλο απ' το 1993. Η Μπάρτσα, πριν το πάρει πρόπερσι, είχε να το πάρει απ' το 1998. Ιστορικά, όποιος εκάστοτε κυριαρχούσε, φυσιολογικά το αμελούσε. Το έπαιρνε πιο σοβαρά, επίσης φυσιολογικά, όποιος ήταν από κάτω. Γι' αυτό η Ρεάλ έχει (31 πρωταθλήματα και) μόνο 17 κύπελλα. Ενώ η Μπάρτσα έχει 25 κύπελλα. Ακριβώς επειδή τα πρωταθλήματά της είναι "μόλις" 20.
Η Ρεάλ των πέντε σερί Πρωταθλητριών 1955-1960, την ίδια εκείνη πενταετία πήρε μονάχα ένα Κύπελλο Ισπανίας. Δεν το χρειαζόταν. Δεν το είχε ανάγκη. Δεν της έλειψε. Αυτά τα 18 χρόνια της δίχως το κύπελλο, πήρε έξι πρωταθλήματα και τρία Τσάμπιονς Λιγκ. Η Μπαρτσελόνα, μετά το '60 και πριν το '85, είχε μόνον ένα πρωτάθλημα, εκείνο του '74. Ενα, σε 25 χρόνια! Εκτονώθηκε, αυτό το διάστημα, σε έξι κύπελλα και δύο Κύπελλα Κυπελλούχων Ευρώπης. Στα '90ς απεναντίας, όταν η Μπάρτσα πήρε έξι πρωταθλήματα, αυτοπεριορίστηκε σε δύο κύπελλα. Ο μοναδικός λόγος που κάνει το Κύπελλο Ισπανίας, εφέτος, σπουδαίο είναι ο... άλλος φιναλίστ.
Ο αποφασιστικός "γύρος" θα 'ναι, μετά το Πάσχα, οι δύο ημιτελικοί. Το final countdown, αρχές Μαΐου, στη Βαρκελώνη. Άλλη μία φορά, ρεβάνς Μουρίνιο (Τσέλσι, Ιντερ, Ρεάλ) στην πιο εχθρική γι' αυτόν έδρα της υφηλίου. Το 2002, ο προηγούμενος ημιτελικός Ρεάλ-Μπάρτσα, η διαφορά ήταν τεράστια. Υπέρ Ρεάλ. Η Μπάρτσα την κόντραρε, όσο θα μπορούσε να την κοντράρει και ο Παναθηναϊκός...άμα είχε μπει αμέσως πριν, στον προημιτελικό, το σουτ του Βλάοβιτς στο 90'+7'. Για όσους δίνουν σημασία στα σημάδια δε, την ίδια εκείνη χρονιά ο "άλλος" ημιτελικός ήταν πάλι, όπως εφέτος, Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ vs Ρουρ. Τότε Μπάγερ Λεβερκούζεν, τώρα Σάλκε.


Όμως η διαφορά, αυτή τη φορά, είναι καταφανώς υπέρ Μπαρτσελόνα. Η Ρεάλ έχει το οπλοστάσιο να την κοντράρει... κατά τα οκτώ ενδέκατα. Αλλά δεν μπορεί, στα υπόλοιπα τρία. Που είναι το ένα, το δύο και το τρία του παγκόσμιου πόντιουμ. Μέσι, Τσάβι, Ινιέστα. Τα τρία κοντοστούπικα αγόρια. Και δεν μπορεί, η Ρεάλ να τα κοντράρει, πολύ απλά γιατί αυτά δεν κυκλοφορούν έξω. Οπότε και δεν (εξ)αγοράζονται. Μόνο (δια)πλάθονται. Μέσα.

[MARK]

Έντονες συγκινήσεις μας περιμένουν REAL OLE