ALOUROI 2011 Auschwitz - Central Europe - Stelvio

[pvez]

Το παρακάτω κείμενο έχει γραφτεί απο τον Παύλο Β. και τον Πάνο Κ.
Οι πρώτες 5 ημέρες και το εισαγωγικό σημείωμα είναι από τον Παύλο και οι υπόλοιπες απο τον Πάνο

Ημέρα 180η
Πριν ξεκινήσω με το οδοιπορικό θα ήθελα να πω δύο κουβέντες για να συνδέσω το πρώτο άρθρο (link) που έγραψα για το φετινό ταξιδι# με αυτό το άρθρο. Η βασική ιδέα ήταν να υπάρχει συνεχής ενημέρωση του forum απο τα μέρη που επισκεπτόμασταν έτσι ώστε να κρατάει πιο ζωντανό το ενδιαφέρον των μελών. Αυτό δυστυχώς δεν ήταν εύκολο καθότι όπως καταλαβαίνετε οι ώρες και οι ημέρες πέρναγαν πολύ γρήγορα με αποτελέσμα να μην είναι δυνατή η άμεση επικοινωνία. Σε συνδυασμό με το γεγονός ότι η όλη εκδρομή κράτησε μόνο δέκα ημέρες, με μια ημέρα να μένουμε στην ίδια πόλη το πράγμα γινόνταν ακομα πιο δύσκολο...
Σήμερα 6 Δεκεμβρίου που ξεκινήσαμε να γράφουμε είναι έξι μήνες και κάτι παράπανω απο την ημέρα επιστροφής και σίγουρα το μυαλο είναι πιο καθαρο ώστε να αποτυπώσει όλα αυτα που είδαμε, αυτα που είπαμε αλλά και αυτα που δεν είπαμε.


#Ημέρα 1η: Αθήνα - Γουμένισσα
Αυτή την φορά η 26η Μαϊου καθυστέρησε πάρα πολύ να έρθει. Για εμένα τουλάχιστον η προηγούμενη εβδομάδα δεν πέρναγε με τίποτα. Αυτό που κάποτε ηταν πολύ ευκολο να σχεδιαστεί και να ξεκινήσει τωρα έχει γίνει πολύ πολύπλοκο και γεμάτο εκπλήξεις της τελευταίας στιγμής. Η καθημερινότητά μας και οι δουλειές μας ειναι τοσο δυναμικές που αν δεν μαζευτούμε στο Σείριο και ξεκινήσουμε δεν είμαι 100% σίγουρος για κανέναν οτι θα έρθει, πόσο μάλλον για εμένα τον ίδιο, που για αλλη μια χρονιά έφτασα στην Αθήνα μια ημέρα πριν το ταξιδι και έπρεπε να τρέξω για κάποιες εκκρεμότητες την τελευταία ημέρα.
Αν θυμάστε απο το πρώτο άρθρο, το σύνολο των συμμετεχόντων ήταν 16 αλλά δύο ημέρες πριν φύγουμε γίναμε 14 και τελικά φύγαμε 15. Πολλοι είχαν πει οτι είμαστε παρα πολλοί και θα είναι δυσκολο να συνυπάρξουμε ο#### για 11 ημέρες. Δεν έχετε άδικο αλλά τώρα μπορώ να πω ότι παρόλο που είμασταν 15 πιστεύω οτι τα πήγαμε πολύ καλά δεδομένου του αριθμού.
Ακόμα και αυτοί οι 15 δεν ξεκινήσαμε όλοι μαζί αλλά σε τρεις ομάδες. Εννέα άτομα φύγαμε από το Σείριο μαζεύοντας άλλους 2 απο την Χαλκίδα στην άνοδο μας. Τρία άτομα έφυγαν την ιδια ημέρα αλλά το βράδυ, απο την Πάτρα με προορισμό την Βενετία οπου θα συναντούσαν στην Βιέννη άλλον ένα, που έρχονταν απο Στουτγκάρδη, και όλοι μαζι θα συναντιόμασταν στην Κρακοβία.
Για εμάς τους έντεκα η πρώτη ημέρα κύλισε πολύ ήρεμα. Ο στόχος ήταν να είμαστε στη Γουμένισσα το βράδυ της Πέμπτης 26 Μαϊου, ώστε την επομένη να μπούμε Σκόπια.



Αφού λοιπόν μαζευτήκαμε και οι 11 στην εθνική στο ύψος της Χαλκίδας, είπαμε να κάνουμε πρώτη στάση στα Goody’s πριν απο την Λαμία ώστε να ανεφοδιάσουμε τα άτια και να φύγουμε απο την εθνική με προορισμό το Δομοκό.
Φτάνοντας στο Δομοκό σταματήσαμε για καφέ και εκεί έγινε και η πρώτη πρέπουσα γνωριμία – catch up, για μερικούς που δεν γνωριζόντουσαν και για τους υπολοιπους που μας ειχε ρουφήξει η ρουτίνα της καθημερινότητας.




Επόμενη στάση Καλαμπάκα και συγκεκριμένα στην ταβέρνα ο Κήπος, που πάντα σταματάμε οταν είμαστε στην γύρω περιοχη, για μάσα. Φτάνοντας στην Καλαμπάκα και δη πολύ νωρίς, γύρω στη 1, αποφασίσαμε να συνεχίσουμε για Βενέτικο ποταμό και ανάλογα με τις διαθέσεις μας θα διαλέγαμε μέρος που θα φάμε. Εδώ πρέπει να κάνω την πρώτη παρένθεση και να τονίσω οτι λέγοντας «αποφασίσαμε» στην ουσία ήταν ένα νεύμα μεταξύ των δυο πρώτων να συνεχίσουν χωρίς να ρωτήσουν φυσικά τους άλλους. Η δημοκρατία σε όλο της το μεγαλείο....και ήταν η πρώτη ημέρα μόνο. J.
Λίγο αργότερα ο ποταμός Βενέτικος κύλαγε απο κάτω μας και η απαραίτητη στάση έγινε ώστε να αποκαλυφθούν οι 11 φωτογραφικές μηχανές για να αποθανατίσουν 11 φορες τα ίδια πράγματα.






Αυτό όπως καταλαβαίνετε γινόνταν συνεχώς οπότε δεν θα το ξαναναφέρω. Μετά απο στάση 30 λεπτών ξεκινήσαμε για την Παναγία Σουμελά οπου θα ανάβαμε ένα κεράκι να μας έχει καλά στο ταξίδι και μετά θα ξεσκιζόμασταν στην μάσα στα γυρω αμιγώς τουριστικά εστιατόρια.


Σε αυτό το σημείο είναι που μας έπιασε και η πρώτη βροχή οδηγώντας σε ένα σχετικά κλειστό κομμάτι. Ωρα με την ώρα η βροχή δυνάμωνε και εξελίχθηκε σε καταιγίδα την ώρα που φτάσαμε στην εκκλησία.# Ολοι κατηγορούσαμε τα κανούργια μας ελαστικά για το επίπεδο πρόσφυσης αλλά στο τέλος καταλήξαμε στην γνωστή ποιότητα της ελληνικής ασφάλτου για τα γλιστρήματα στο βρεγμένο.
Οι ντόπιοι μας εξήγησαν οτι είναι τοπικό φαινόμενο και μετά από 5 λεπτά ο ουρανός θα καθαρίσει όπου έτσι και έγινε. Με τον ήλιο να λάμπει επισκεφτήκαμε την Παναγία Σουμελά και αφεθήκαμε για λίγο στην ιστορία της.



Αυτό που μου έκανε την χειρότερη εντύπωση είναι ότι κάτω απο την διάσημη εικόνα της Παναγίας υπήρχε μία τρύπα, σε μέγεθος πακέτου τσιγάρων, όπου ο καθένας μπορούσε να βάλει τον οβολό του. Με λίγα λόγια, U pray, u Pay.



Στην είσοδο της εκκλησίας υπήρχαν κεριά όπου οι τιμές τους έφταναν τα 300 €. Και το μεγαλύτερο κερί να αγοράσεις για βαφτίσια, πάνω απο 130 € δεν έχει!
Anyway…
Μετά την επίσκεψη στην εκκλησία και όπως προανέφερα η ομάδα προχώρησε στην πρώτη μάσα της εκδρομής. Το εστιατόριο κλασικό τουριστικό, το φαγητό δεν έλεγε τίποτα το ιδιαίτερο.




Κατά τις 6 το απόγευμα φτάσαμε στην Γουμένισσα, 27 χλμ απο τους Ευζώνους. Είχαμε ήδη κάνει προκράτηση στο ξενοδοχείο Δημοσθένης.





Το ξενοδοχείο εκτός από πεντακάθαρο και άψογο από πλευράς εξυπηρέτησης, ταιριάζει απόλυτα με το περιβάλλον της Γουμένισσας και μπορεί να αποτελέσει μια πολύ καλή βάση για αυτούς που θέλουν να περιπλανηθούν στις γύρω περιοχές. Αφού βάλαμε τα άτια μας στο parking, τακτοποιηθήκαμε στα δωμάτια μας. Μετά από μια ώρα και αφού η Μαρία, ιδιοκτήτρια του χενοδοχείου, μας έφτιαξε καφέδες, χυμούς, ποτά, περιπλανηθήκαμε στην πόλη για μια τελευταία βόλτα πριν την νυχτερινή κατάκλυση.
Χλμ: 575#
http://www.alouroiadventureteam.com/...akow_2011.html

[pvez]

Ημέρα 2η:# Γουμένισσα-Belgrade.
Την επόμενη ημέρα σηκωθήκαμε γύρω στις 8 και αφού πήραμε το εκπληκτικό πρωινό που μας είχε ετοιμάσει η Μαρία, ξεκινήσαμε για το μεθοριακό σταθμό των Ευζωνων.







Στα σύνορα οι διαδικασίες ήταν αρκετά γρήγορες και μέσα σε δέκα λεπτά είχαμε βρεθεί στα Σκόπια.
Την τελευταία φορά που είχα διασχίσει τα Σκόπια ήταν το 2005 που η εθνική ομάδα μπάσκετ είχε σηκώσει το ευρωπαϊκό κύπελλο στο τελικό του Βελιγραδίου. Θυμάμαι παρά πολύ καλά ότι με είχαν σταματήσει 20 χλμ μετά τα σύνορα, αστυνομικοί των Σκοπίων και μας είχαν ρίξει πρόστιμο επειδή πηγαίναμε 10 χλμ πάνω από το όριο ταχύτητας. Εκτός από αυτό δεν δεχόντουσαν euro #αλλά μόνο τοπικό νόμισμα, οπότε έπρεπε να πάμε πίσω στα σύνορα να αλλάξουμε συνάλλαγμα και μετά να τον πληρώσουμε. Δηλαδή 40χλμ πήγαινε και έλα και σε αυτό το διάστημα μας κράταγε τα διαβατήρια ο αστυνομικός.
Με βάση αυτήν την εμπειρία αποφασίσαμε να πηγαίνουμε σεβόμενοι τα όρια ταχύτητας και ας κάναμε και 20 λεπτά να περάσουμε στην φιλικά προσκείμενη Σερβία. Μετά από 200χλμ και κανά 2ωρο οδήγησης βγήκαμε απο τα Σκόπια και μπήκαμε στην Σερβία. Για να διαμαρτυρηθούμε και εμείς με τον τρόπο μας για την ονομασία που προωθεί τον εν λόγω κράτος δεν κάναμε καμία στάση. Περιττό να αναφέρω ότι πέρα απο την ονομασία του κράτους έχουν ονομάσει και το αεροδρόμιο τους "Alexander the Great".
Αφού μπήκαμε στην Σερβία συνεχίσαμε για 150 χλμ περίπου και σταματήσαμε στο καφέ Rosa για καφέ και φαγητό. Το συγκεκριμένο θυμίζει κάτι απο Τέμπη και έχει πολύ ωραίο τοπικό τυρί καΐμακι.






Στο Βελιγραδι φτάσαμε γύρω στις 6 το απόγευμα και η αλήθεια ειναι οτι δυσκολευτήκαμε να βρούμε το χενοδοχείο, το οποίο ήταν δίπλα στο κεντρικό σταθμό των τρένων, αλλά ελέω GPS τα κάναμε μαντάρα.






Μετά απο κάμποση ώρα βρήκαμε το ξενοδοχείο και αφού βάλαμε τις μηχανές σε parking – 200 μετρα μακρια – καταλήξαμε στα δωμάτια. Το ξενοδοχείο ήταν κάτι μεταξύ kits και αριστοκρατικό με το πρώτο να επικρατεί περισσότερο. Τουλάχιστον ήταν καθαρό και αυτό μετράει πάντα.
Ξεκουραστήκαμε για καμιά ωρίτσα και δώσαμε ραντεβού σε ένα καφέ έξω από το σταθμό των τραίνων για την νυχτερινή μας εξοδο. Ο αδελφός μου εχει μια φίλη στο Βελιγράδι, οπότε είχαν γίνει ηδη οι κρατήσεις για ενα καλό εστιατόριο του Βελιγραδίου, το Franz για τους γνώστες.
Αφού χωριστήκαμε σε ταξί ξεκινήσαμε για την βραδυνή μάσα. Το εστιατόριο ήταν όντως πάρα πολύ ωραίο και αν κρίνω απο τον τρόπο που ήταν ντυμένοι όλοι μάλλον ήμασταν σε ένα απο τα πιο κυριλέ εστιατόρια του Βελιγραδίου. Το τραπεζι μας έμοιαζε με τραπέζι γάμου με 11 μαντραχαλέους και μια κοπέλα στην μέση.


Ο γύρω κόσμος ήταν πάρα πολύ καλά ντυμένος και εμείς μοιάζαμε σαν την μύγα μέσα στο γάλα, όπου όπως καταλαβαίνετε δεν μας χάλασε καθόλου, αντιθέτως ξεσκιστήκαμε στο φαγητό. Αν θυμάμαι καλά κάποιοι από την ομάδα επιβιβαστήκανε σε ταξί και πήγανε για ποτάκι μετά το φαγητό και οι υπολοιποι για ύπνο φυσικά. Τα μπαράκια του Βελιγραδίου ήταν γεμάτα κόσμο και γενικότερα όλη η πόλη σφίζει από ζωή. Ειδικά οι γυναίκες στο Βελιγράδι και σε όλη την Σερβία γενικά είναι τελείως από αλλού. Έχεις την αίσθηση ότι περιτριγυριζεσαι από μοντέλα συνεχώς. Τέλος πάντων...




Μετά και τα ποτάκια η ομάδα πάλι χωρίστηκε και οι μισοι πήγαν για ύπνο και οι αλλοι μισοί συνέχισαν σε πιο rock καταστάσεις. Για εμένα κάπου εδώ τελείωσε και η δεύτερη ημέρα.
Χλμ 597.

[pvez]

Οι υπόλοιπες ημέρες από αύριο... καλό βράδυ...
Athens to Krakow 2011

[pvez]

Ημέρα 3η: Belgrade to Budapest

Η σημερινή ημέρα είχε ξενάγηση στην πόλη του Βελιγραδίου τις πρώτες 3 ώρες και μετά θα φεύγαμε για την Βουδαπέστη. Το tour περιλάμβανε περίπατο στην παλιά πόλη, μία βόλτα στο κοινοβούλιο της Σερβίας και τελείωμα με φωτογραφίες στα βομβαρδισμένα κτήρια της σερβικής τηλεόρασης και της πρεσβείας της Κίνας.










Περιττό να πω ότι το θέαμα είναι ανατριχιαστικό και όλοι μας φορτιστήκαμε συναισθηματικά με αυτά που έγιναν στην Γιουκοσλαβία. Δεν είναι μόνο τα συγκεκριμένα κτίρια που μπορείς να δεις τα κατάλοιπα του πολέμου. Είναι κάτι το οποίο μπορείς να δεις και στις κατοικίες αλλά να παρατηρήσεις ακόμα περισσότερο στους ανθρώπους όταν μιλάν για συγγενείς και φίλους που χάθηκαν...







Γύρω στην μία μαζευτήκαμε στο ξενοδοχείο για να μιλήσουμε logistics σχετικά με την συνέχεια του ταξιδίου. Η απόφαση πάρθηκε γρήγορα και ήταν για το καλό της παρέας. Αποφασίσαμε να χωριστούμε σε 2 ομάδες ώστε να γίνούμε πιο ευέλικτοι. Η κάθε ομάδα θα ξεκινούσε με διαφορά μισής ώρας. Η μια ομάδα ήθελε να περάσει από το τοπικό μαγαζί της BMW να εμπλουτίσει την γκαρνταρόμπα της, ενώ η δεύτερη ομάδα ήθελε να ξεκινήσουμε το ταξίδι και να διαθέσουμε το χρόνο μας σε πιο «τουριστικές» ατραξιόν. Τελικά αποδείχθηκε ότι δεν κατάφεραν να βρούνε το μαγαζί, κάνοντας μερικούς κύκλους στην πόλη, υπό την καθοδήγηση των GPS τους. Εγώ και ο Πάνος Κ. είμασταν στην 2η ομάδα.




Ο νέος προορισμός ήταν το Szeged αμέσως μετά τα σύνορα της Σερβίας με την Ουγγαρία και η επιλογή του μέρους έγινε από τον Πάνο Μ. καθώς είχε διακοπεύσει εκεί κάποια χρόνια πριν μετά της συζύγου του, έχοντας πολύ καλές αναμνήσεις.
Όντως το μέρος ήταν παρα πολύ όμορφο με πολλά πανεπιστήμια και με ένα πανέμορφο κέντρο.









Όταν φτάσαμε στο Szeged η πρώτη ομάδα είχε φτάσει φυσικά νωρίτερα και είχαν καταλήξει σε ένα καφέ. Εμείς αποφασίσαμε να περπατίσουμε λίγο και να κατευθυνθούμε προς ενός ταχυφαγίου όπου ο Πάνος Μ. μας είχε πει ότι το καλύτερο μέρος ήταν κάτω από μία, από τις πολλές γέφυρες, που έχουν φτιαχτεί λόγω του ποταμού Tisza.



Το μέρος ήταν... γραφικό και προσέφερε μπύρα και ψάρι στην λαδόκολα. Στο ιδίο ακριβώς μέρος υπήρχε και το πολύ γραφικό δημαρχείο, όπου την ώρα που τρώγαμε, δύο νέοι ένωναν τις ζωές τους.




Τελειώσαμε με το φαγητό και περπατήσαμε να συναντήσουμε την 1η ομάδα για ένα παγωτό στο πανέμορφο κέντρο της πόλης. Εκεί θα μας περίμενε και μια εύχαριστη έκπληξη...
Στο κέντρο της πόλης υπήρχε gellateria με πολλές γεύσεις όπου οι περισσότεροι επέλεξαν γεύση “viagra” παρακαλώ. Η επιλογή δεν ήταν τυχαία καθότι πλησιάζαμε στην Βουδαπέστη και άλλες εκλπήξεις μας περίμεναν....



Οι εντύπωσή μας από την εικόνα της πόλης, εξαιρετική: μεγάλοι πεζόδρομοι, πλατείες παντού, με γραφικά μαγαζάκια, πεντακάθαρα σαν ζωγραφιστά.









Παντού ήταν πολύ ήσυχα ενώ ήταν πολύ εμφανές ότι η αναλογία αντρών-γυναικών ήταν συντριπτική υπέρ των γυναικών. Οταν λέμε «υπέρ» εννοούμε αριθμητικά γιατί ουσιαστικά αυτό είναι υπέρ του αντρικού πλυθυσμού!!
Αυτο επαληθεύτηκε και απο το εξής περιστατικό που συνέβει πριν τον τελευταίο μας καφέ στο σημείο που είχαμε σταθμεύσει τα θηρία μας στη σειρά, απέναντι απο ένα μικρό και πολύ γουστόζικο café: περνάει μια μικρή παρέα από νεαρούς γύρω στα 20-22, οπότε βλέποντας ένας από αυτούς τις ελληνικές πινακίδες , αρχίζει να αναζητά με το βλέμα του τους κατόχους των μηχανών, και ήρθε αμέσως και μας μίλησε ελληνικά. Το παιδί ήταν Ελληνας φοιτητής από το Βόλο που σπούδαζε στο τοπικό πανεπιστήμιο. Μας είπε ότι η πόλη φημίζεται για το πολύ καλό πανεπιστήμιό της και την ποιότητα ζωής των κατοίκων της. Στο σχόλιό μας για την αναλογία αντρών-γυναικών μας επιβεβαίωσε ότι οι κοπέλλες είναι πολύ περισσότερες από τα αγόρια και ότι τα ντόπια κορίτσια είναι πολύ καλά και συνεσταλμένα και δεν το παίζουν «κάπως».
Το μέρος λοιπόν συνιστάται ανεπιφύλακτα σε «κυνηγούς κεφαλών»!!

Επόμενος προορισμός η πανέμορφη πόλη της Βουδαπέστης. Η απόφαση που πάρθηκε ήταν να αποφύγουμε τελείως την εθνική και να φτάσουμε στην Βουδαπέστη μόνο από επαρχειακούς δρόμους. Φυσικά είχαμε υπολογίσει χωρίς το ξενοδόχο, όπου στην συγκεκριμένη περίπτωση ήταν ο καιρός ))).





Ξεκινήσαμε κατά τις 6 μμ με πρώτο προορισμό βενζινάδικο. Αφου ταλαιπωρηθήκαμε λιγάκι λόγω ώρας και Σαββάτου (όλα τα βενζινάδικα ήταν κλειστά) βρήκαμε κάτι 30 χλμ έξω από το Szeged.
Το πρόβλημας της βενζίνας ήταν το μικρότερο που είχαμε. Ο αέρας είχε αρχίσει να φουντώνει και η βροχούλα ήταν πλέον θέμα στοιχήματος. Σε δέκα λεπτά απόδοση 1.02, σε μισή ώρα 1.05, σε μία ώρα 1.50....
Συνεχίσαμε απτόητοι για καμιά ώρα ακόμα και σταματήσαμε για να παρθούν οι σχετικές αποφάσεις. Είμασταν 140 χλμ απο Βουδαπέστη και το ερώτημα ήταν εθνική ή επαρχειακός. Οι μισοί περίπου πήγαν απο εθνική ενώ ο υπογράφων συνέχισε με την δεύτερη ομάδα, λεγόμενη και τυχερή ομάδα.... Τυχερή ομάδα γιατί ποτέ δεν έβρεξε και ο αέρας κόπασε, με αποτέλεσμα να συνεχίσουμε σε μια πιο όμορφη διαδρομή όπου μας επιφύλασε και μία όμορφη εκπλήξη πριν μπούμε στην Βουδαπέστη. Εδώ θα ήθελα να ζητήσω και συγνώμη από τον φίλο και σύντροφο Πάνο Χ. Όπου από λαθος οδηγία τον... χάσαμε και αναγκάστηκε να οδηγήσει μόνος του μέχρι να το καταλάβουμε ότι λείπει.
Γύρω στα 10 χλμ πριν την πόλη και οδηγώντας την πομπή βλέπω με την άκρη του ματιού μου όμορφη κοπέλα να στέκεται στην δεξιά πλευρά του δρόμου. Αυτή που νόμιζα ότι ήταν μία απλή κοπέλα, κατάλαβα ότι ήταν μία «εργαζόμενη» κοπέλα... Μετά από 500 μέτρα άλλη μία! Το περίεργο δεν είναι τόσο οι κοπέλες αλλά το μέρος όπου τις είδαμε. Κυριολεκτικά είμασταν στην μέση του πουθενά. Όπως είπε και ο Δημήτρης Π. μάλλον υπήρχε κάποια φωλιά κοντά.

Μιας και ανέφερα τον Δημητρή Π. και βλέποντας τις σημειώσεις από την εκδρομή στην Τυνησία βρήκα το κάτωθι:
(alouroi: Bike Tour @ TUNISIA, April 2008, 3965km)
Ημέρα 10η:
Σαββατο , 19 Απριλιου 2008: Messina – Bari (443 km)
Πουτανες βγαιναν μεσα απο τα χωραφια. Χασαμε το Δημητρη και τον Ηλια. Βρεθηκαμε ξανα στο λιμανι

Μετά από 30 λεπτά μπήκαμε στην πανέμορφη πόλη της Βουδαπέστης και το ξενοδοχείο Queen’s Court Hotel μας περίμενε.






Το ξενοδοχείο που είχαμε κλείσει ήταν πολύ όμορφο και σχετικά πολύ κοντά στο κέντρο της πόλης. Αφού εξαφανιστήκαμε στα δωμάτια μας δώσαμε ραντεβού στο δωμάτιο του Νίκου Σ. για παρακαλουθήσουμε τον τελικο της αγαπημένης μας Barcelona εναντίον της μισητής Manchester U.
Ο Στέφανος, ο Βασίλης, ο Πάνος Κ. και ο Πάνος Μ. προτίμησαν την σάουνα και το υδρομασαζ του ξενοδοχείου, που όπως μας είπαν αργότερα, ήταν πολύ καλά.
Μετά τον τελικό περπατήσαμε στην πόλη και καταλήξαμε στο club Moulin Rouge μέχρι πρωϊας, οπού αυτό στοίχισε για κάποιους, όπως τον υπογράφων, ενώ η ομάδα της σάουνας έκανε μια πιο χαλαρή βόλτα στην «περατζάδα» της πόλης, με διάφορα happenings με πρωταγωνίστριες νεαρές κοπέλλες από bachelor πάρτυ που μοίραζαν φιλιά και ζαχαρωτά σε περαστικούς!! Απ ότι έμαθα την έπεσαν κυρίως στον Πάνο Κ (έχουμε και φωτογραφίες!).
Τέλος καλό, όλοι στα κρεβατάκια μας, κατά κύματα!






Χλμ 409
Athens to Krakow 2011

[mario]

Ωραίος φιλαράκι αναμένουμε την συνέχεια!

[pvez]

Ημέρα 4η: Budapest to Krakow

Ξύπνημα γύρω στις 9 και καρφί για πρωϊνο.
Κανονίσαμε με το ξενοδοχείο για 4 ταξί να μας πάνε στην παλαια πόλη όπου βρίσκεται στην κορυφή τού λόφου στην μεριά της πόλης που ονομάζεται Buda. Ότι και να πω θα είναι λίγο και φαντάζομαι ότι οι περισσότεροι γνωρίζετει λίγο πολύ για αυτην την πολύ όμορφη πόλη. Θα σας παραθέσω όμως πολλές φωτογραφίες για να φρεσκάρω τις μνήμες σας.

















Μετά το tour στα παλάτια και τους κήπους ανεβήκαμε σε διπλό τουριστικό λεωφορείο για να κανουμε το γύρο της πόλης και μετά να επιστρέψουμε στο ξενοδοχείο.





Καθόλη την διάρκεια του tour ήμουνα σαν μπαγιάτικο λείψανο και το μόνο που δεν ήθελα ήταν να ανέβω στην μηχανή αλλά η Κρακοβία μας περίμενε και μας περίμεναν και οι άλλοι τέσσερις Άλουροι που έρχονταν από Ιταλία και Στουτγκάρδη.

Γύρω στη μία φύγαμε από την Βουδαπέστη, παίρνοντας τον Ε77. Είχαμε βάλει στόχο να κάνουμε γύρω στα 100 χλμ και αφότου μπαίναμε στην Σλοβακία να σταματούσαμε για ένα καφέ.



Η πρώτη στάση έγινε στα 120 χλμ σε ένα καφέ της συμφοράς με το service να είναι ακόμα χειρότερο. Αφου καθήσαμε γύρω στο μισάωρο φύγαμε για τα επόμενα 310 χλμ μέχρι την Κρακοβία με στόχο να σταματήσουμε σε 200 χλμ για φαγητό. Η διαδρομή στον Ε77 είναι πολύ όμορφη στην Σλοβακία και κινείσαι με γρήγορους ρυθμούς σε επαρχιακούς δρόμους όπου λόγω Κυριακής η κίνηση ήταν περιορισμένη. Στα 200 χλμ περίπου και κατά τις 5.30 μμ βρήκαμε ένα πολύ ωραίο εστιατόριο πάνω από τον δρόμο με παραδοσιακή – φτηνή – κουζίνα. Το μόνο πρόβλημα ήταν η ώρα σερβιρίσματος.




Πρέπει να μας πήρε κανα 2ωρο να φάμε και φυσικά βρήκα χρόνο να την πέσω για ύπνο κάτω από τα δένδρα.



Απο τις φωτό μπορείτε να καταλάβετε το σχόλιο μου σχετικά με το πόσο μας κόστισε η χθεσινο-βραδυνή έξοδο.






Η ώρα ήταν πλέον 8 μμ και έπρεπε να καλήξουμε τα χιλιόμετρα για την Κρακοβία. Με τον αδελφό μου κάναμε αλλαγή και πήρα το GS800 για τα τελευταία 100 χιλιόμετρα, επιλογή που αποδείχθηκε λανθασμένη, καθώς δεν είχα ζελατίνα στο κράνος, δεν υπήρχε ζελατίνα στην μηχανή και με γυαλυά ηλίου που τα φορουσα για να αποφεύγω τα κουνούπια δεν έβλεπα τίποτα. Το άλλο πρόβλημα ήταν ότι η θερμοκρασία είχε πέσει στους 8 βαθμούς και το είχα δαγκώσει κανονικά. Φυσικά το πρόβλημα ήταν ότι ήμουν πτώμα και όλο αυτό επηρέαζε την όλη απόδοση. Κάπου εδώ πρέπει να σταματήσω να κλαίγομαι μιας και υπάρχουν τόσοι και τόσοι που γυρνάνε τον κόσμο χωρίς θερμαινόμενα, χωρίς ζελατίνες, κουρασμένοι και σε συνθήκες πολύ χειρότερες με υποδυέστερες μηχανές.... Η Κρακοβία ήταν πλέον κοντά και εγω πολύ χαρούμενος που θα έβλεπα τον φίλο μου Ηλία. Μετά από μικρό χάσιμο, κλασσική περίπτωση πλέον, βρήκαμε το ξενοδοχείο “Hotel Swing”.



Το ξενοδοχείο είχε αρχική τιμή 660 PLN (περίπου 140 Euro). Επειδή κάναμε ομαδική κράτηση μας το κατεβάσανε στα 250 PLN (περίπου 60 Euro). Το Hotel Swing ήταν και το τελευταίο που είχαμε κλείσει από Αθήνα και μπορώ να πω ότι κάναμε πολύ καλή οικονομία με τις ομαδικές κρατήσεις.




Κάποιοι από τους Αλούρους βγήκαν για ένα ποτάκι αλλά εγώ προτίμησα να μείνω στο ξενοδοχείο μιας και το αυριανό ξύπνημα ήταν στις 7πμ λόγω της επίσκεψης στο Auschwitz. Είχαμε κανόνίσει από Αθήνα να μας παραλάβει πουλμανάκι και να μάς παεί στο Auschwitz, στο Birkernau και τέλος στο πασίγνωστο αλλατορυχείο της Κρακοβίας. Η αυριανή ημέρα θα ήταν η πιο σημαντική, η ημέρα γύρω από την οποία χτίστηκε η όλη εκδρομή...

[z_atomic]

excellent!!!!

[pvez]

Ημέρα 5η: Auschwitz-Salt mines.

Ξύπνημα 7 πμ και μπαταρίες γεμάτες. Το πρωϊνό δεν ήταν και το καλύτερο αλλά δεν μας ενδιέφερε και πολύ αφού η σημερινή ημέρα ήταν η πιο σημαντική. Την πρώτη φορά που είχαμε κάνει εκδρομή στο εξωτερικό είχαμε επισκεφθεί το Dachau αλλά όλοι λένε ότι δεν είναι τίποτα μπροστά σε αυτο που αντικρίζεις στο Auschwitz. Το πουλμανάκι περίμενε έξω από το ξενοδοχείο στις 7.30 ακριβώς και αφου έγινε το σχετικό μέτρημα, ελέω 15ατόμων, ξεκινήσαμε για το Auschwitz.







Κατα την διάρκεια της διαδρομής, γύρω στα 60 χλμ, ο υπεύθυνος του πρακτορείου έβαλε στην κεντρική οθόνη του πούλμαν DVD με ιστορικά στοιχεία για την περιοχή και για ποιό λόγο επελέχθει από τους Ναζί. (Ακολουθεί απόσπασμα απο Wikipedia)
Λόγω της τοποθεσίας κοντά στη βιομηχανική περιοχή της Σιλεσίας, ο Χάινριχ Χίμλερ διέταξε τον Ιούνιο του 1940 να χτιστεί στο Άουσβιτς το μεγαλύτερο συγκρότημα στρατοπέδων της εθνικοσοσιαλιστικής Γερμανίας. Η συνολική του έκταση ανερχόταν στα 40 km². Αποτελούνταν από τρία κύρια και 39 δευτερεύοντα στρατόπεδα. Τα τρία κύρια στρατόπεδα ήταν:
Άουσβιτς Ι, το αρχικό στρατόπεδο συγκέντρωσης και το διοικητικό κέντρο ολόκληρου του συγκροτήματος. Εδώ δολοφονήθηκαν περίπου 70.000 άνθρωποι, κυρίως πολωνοί,διανοούμενοι και σοβιετικοί αιχμάλωτοι.
Άουσβιτς ΙΙ Μπίρκεναου, στρατόπεδο εξόντωσης, όπου δολοφονήθηκαν περίπου ένα εκατομμύριο άνθρωποι, κυρίως Εβραίοι, Σίντι και Ρομά.
Άουσβιτς ΙΙΙ (Μόνοβιτς), στρατόπεδο εργασίας.
Συνολικά εκτοπίστηκαν στο Άουσβιτς περισσότεροι από 1,3 εκατομμύρια άνθρωποι, από τους οποίους τουλάχιστον 1,1 εκατομμύρια εξοντώθηκαν. Περίπου 900.000 πέθαναν μετά την επιλογή που έγινε άμεσα κατά την άφιξή τους. Άλλοι 200.000 άνθρωποι πέθαναν από ασθένειες, υποσιτισμό, βαρύτατη κακοποίηση, συνέπειες ιατρικών πειραμάτων ή δολοφονήθηκαν. Οι συνηθέστεροι τρόποι εκτέλεσης ήταν: Δηλητηρίαση με το αέριο Κυκλώνας Β σε ειδικούς θαλάμους (θάλαμοι αερίων), πυρά πυροβόλου όπλου, θανατηφόρα ένεση, απαγχονισμός, θάνατος από ασιτία.
Ως μεγαλύτερο στρατόπεδο εξόντωσης του Τρίτου Ράιχ, το Άουσβιτς έγινε σύμβολο για τις μαζικές δολοφονίες των εθνικοσοσιαλιστών και του Ολοκαυτώματος, θύματα του οποίου υπήρξαν περίπου 6 εκατομμύρια άνθρωποι. Αρνητές του ολοκαυτώματος προσπαθούν να εξαπατήσουν τους αναγνώστες τους επισημαίνοντας την εκδοχή των τεσσάρων εκατομμυρίων, που εμφανιζόταν παλαιότερα κυρίως σε ανατολικοευρωπαίους ιστορικούς, και, υπονοώντας ότι οι αριθμοί, αφού αλλάζουν συνεχώς, είναι προϊόν προπαγάνδας.

Οι φωτογραφίες απεικονίζουν 100% τα φρικαλέα πράγματα που συνέβησαν στο στρατόπεδο συγκέντρωσης και η μεγάλη έκπληξη ήρθε από την επίσκεψη στο Birkeanu. Οι περισσότεροι ξέρουν το Auschwitz αλλά τα χειρότερα έγιναν στο Birkenau. Εκεί τα τρένα έφτανα μέχρι τα κρεματόρια όπου επιλεγόντουσαν οι υγιείς απο τους αδύναμους. Οι δεύτεροι οδηγόντουσαν απευθείας στα κρεματόρια, ενώ τους πρώτους τους κράταγαν για τις εργασίες συντήρησης των στρατοπέδων. Περάσαμε περίπου 5 ώρες στα δύο στρατόπεδα και η κοπέλα που ήταν η ξεναγός μας είχε πάρα πολύ καλή γνώση των συμβάντων αφού η ίδια προέρχονταν απο την πόλη του Birkenau και οι παππουδες και οι γιαγγιάδες της ήταν φυλακισμένοι στα στρατόπεδα.















Όταν μπήκαμε στο πούλμαν κανείς δεν μίλαγε και όλοι μας προσπαθούσαμε να καταλάβουμε τι ακριβώς είχε γίνει. Το μόνο που μπορούμε να ευχηθούμε είναι να μην υπάρξει κάτι αντίστοιχο ΠΟΤΕ ξανά.

Επόμενη στάση ήταν το αλλατορυχείο του Wieliczka αφού όμως κάναμε μία στάση για φαγητό σε παραδοσιακό εστιατόριο δίπλα στην είσοδο του αλλατορυχείου. Στο συγκεκριμένο εστιατόριο είχαν παραδοσιακό πιάτο “σκαλισμένο καρβέλι” γεμισμένο με μανιταρόσουπα.



Το φαγητό μας έφτιαξε την διάθεση και αφου προμηθευτήκαμε τα εισιτήρια μας, με ξεναγό παρακαλώ, ξεκινήσαμε τον κατήφορο για τα έγκατα της γής, κυριολεκτικά!

Πριν ξεκινήσω την αφήγηση του μέρους να πούμε μερικά για την ιστορία του. Το αλλατορυχείο ξεκίνησε την λειτουργία του τον 13ο αιώνα και λειτουργούσε κανονικά μέχρι το 2007 όπου και έκλεισε λόγω εισροής υδάτων. Αυτό δεν πτόησε καθόλου τους Πολωνούς μιας και τα έσοδά του σαν τουριστικό αξιοθέατο αποφέρει περισσότερα χρήματα από ότι σαν αλλατορυχείο. Το κατώτερο βάθος είναι 350 μέτρα και το σύνολο των διαδρόμων ανέρχονται στα 3.5 χλμ!!!
Στην αρχή κατεβαίνεις περίπου 350 σκαλιά, με τα πόδια παρακαλώ, γύρω στα 100 μέτρα κάτω από το έδαφος.



Κατόπιν περπατάς σε τεράστιες στοές όπου έχουν στηριχθεί με πολύ μεγάλους κορμούς δένδρων και περνάς ανάμεσα από αναπαραστάσεις της εποχής που δείχνουν τον τρόπο άντλησης αλατιού απο την γη.





Η πιο ωραία αίθουσα μέσα στο αλλατορυχείο είναι ένας ναός στο μέγεθος της Μητρόπολης Αθηνών ολόκληρη λαξευμένη απο αλάτι. Οι αναπαραστάσεις των αγίων είχε γίνει με διαφορετικό είδος αλατίου ώστε να κάνει μεγαλύτερη εντύπωση οταν το κοιτάς.





Δίπλα στο ναό υπήρχε μία σπηλιά με μία λίμνη στην μέση όπου με ειδικούς φωτισμούς έβλεπες την αντανάκλαση του νερου ακούγωντας Chopin. Ο χώρος ήταν τελείος σκοτεινός όταν έμπαινες και σε συνδυασμό με τον φωτισμό και το echo της μελωδίας σου προκαλούσε μια ανατριχίλα. Η τελευταία στάση μέσα στο αλατορυχείο ήταν σε μία άλλη λιμνούλα όπου μια βάρκα δέσποζε στο κέντρο της. Ο ξεναγός μας είπε ότι το 1900 μια οικογένεια από την Γερμανία έκανε βαρκάδα πίνοντας μπύρες και τραγουδώντας. Η κατασταση έφυγε απο τα χέρια τους και η βάρκα αναποδογύρισε με αποτέλεσμα να πνιγούν όλοι. Το πρώτο πράγμα που σκέφτεσαι είναι, μα καλά δεν μπορούσαν να βγουν? Το γεγονος ότι το νερό έχει τεράστιο ποσοστό αλατιού δεν επιτρέπει να καταδυθείς. Σαν αποτέλεσμα παγιδεύτηκαν κάτω από την βάρκα μέχρι την εξάντληση του οξυγόνου όπου και πέθαναν (πολλούς θανάτους είχε αυτή η μέρα). Στο τέλος της ξενάγησης μπαίνεις σε ασανσέρ όπου σε 30 δευτερόλεπτα είσαι στην επιφάνεια.




Αν βρεθείτε στην περιοχή σίγουρα το Auschwitz και το Birkenau κλέβουν την παράσταση αλλά και το αλλατωρυχείο είναι αξιοθέατο που αξίζει να το επισκεφθείς και το πιο σημαντικό να σου γλυκάνει την ημέρα.
Στο γυρισμό όλοι κοιμήθηκαν στο πούλμαν. Οι εικόνες που γύρναγαν στο μυαλό μας ποίκιλαν και το μόνο που θέλαμε ήταν να γυρίσουμε στο ξενοδοχείο για να ξεκουραστούμε. Το βραδάκι βόλτα στο κέντρο της Κρακοβίας. Η κεντρική πλατεία είναι απιίστευτη με πολύ ωραία μπαράκια και εστιατόρια. Αφού φάγαμε σε ένα κεμπαπτζίδικο, και ....μπαμ(π) πέσαμε για ύπνο!
Τρόπος του λέγειν βέβαια αφού πρώτα περάσαμε από τα σοκάκια της πανέμορφης και πεντακάθαρης πόλης και καταλήξαμε σε ένα ερημικό (και έρημο!) μπαράκι που μόνοι μας κουβαλήσαμε σχεδόν όλες τις καρέκλες του στο πεζοδρόμιο, όπου και καθήσαμε πίνοντας ένα ποτάκι που ....μόνοι μας σερβίραμε στον εαυτό μας αφού η σερβιτόρα είχε πελαγώσει από την πολυκοσμία (!) των 15 ατόμων που είμαστε!!




Κατόπιν τούτου, μας μεταφέρανε στο ξενοδοχείο, μερικούς ήδη κοιμώμενους!
ΧΛΜ 0

Καλό βράδυ!
από αύριο η συνέχεια....

[adventure]

Πολύ όμορφα και αναλυτικά το παρουσιάζεις το ταξιδιωτικό σας είτε μέσα από τις πολύ όμορφες φωτογραφίες σας είτε από τα κείμενα σου .



Πραγματικά πορευόμαστε παρέα .

[black_hawk]

Αρχική Δημοσίευση από pvez

από αύριο η συνέχεια....

Περιμενουμε!! :sm5::sm5::sm5: