Ροδόπη 2013

[Vagelis Gar]

Και να 'μαι πάλι μπροστά στην λευκή οθόνη του υπολογιστή μου να προσπαθώ να βάλω σε μια σειρά τις σκέψεις μου, να συγκεντρώσω το μυαλό μου (καλά αυτό κι αν είναι αδύνατον, ειδικά τον τελευταίο καιρό).

Λοιπόοον, όποιοι έχετε διαβάσει προηγούμενα οδοιπορικά μου ίσως θα έχετε διαπιστώσει πως στον γραπτό λόγο μου βγαίνει μια μελαγχολία, μια μαυρίλα μια διάθεση πολύ under.

Ξεχάστε ότι έχετε διαβάσει μέχρι τώρα από τον Βαγγέλη. Αυτή τη φορά η διάθεση είναι στα ύψη (φταίει και το κόκκινο κρασάκι που μου γαργαλάει τις αισθήσεις? Ίσως ).

Η ώρα είναι 11.10 Παρασκευή βράδυ, έχω μισό πακέτο τσιγάρα, έναν μισοτελειωμένο αναπτήρα, μισό μπουκάλι Nico Lazaridi 2011 και ο Bregovic μου χαιδεύει τα αυτιά.

Πάμε

από την ανάποδη αυτή τη φορά

από το τέλος

5 το απόγευμα επιστροφή (κάτι αντίστοιχο με το "Λεφτά Υπάρχουν")

Το μεγαλύτερο ψέμα που έχω πει στον εαυτό μου και στους συνοδοιπόρους μου :P

Ώρα, λίγο πριν τη δωδεκάτη βραδυνή και βρίσκομαι ακόμα στον δρόμο. 60 χιλιόμετρα από την βάση μου, στην Λάρισα. Βρεγμένος αλλά αποφασισμένος να συνεχίσω και να μην στήσω σκηνή έξω από την 1η Στρατιά :P

[Vagelis Gar]

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.

Η πρόσκληση ήρθε από τον Θανάση Παπαρνάκη (www.moto-tours.gr) λίγο καιρό πριν, μέσω φατσοβιβλίου.

"Θα έρθεις στο οδοιπορικό που οργανώνω στην Ροδόπη 6 και 7 Απρίλη?"

"Χρειάζεστε φωτογράφο?"

"Εννοείται"

"Μέσα"

Και κάπως έτσι βρέθηκα να ετοιμάζω την Παρασκευή το πρωί τα μπαγκάζια μου για να ξεκινήσω για Θεσσαλονίκη όπου θα συναντούσα φιλαράκια για καφέ (sic) και διανυκτέρευση.

Έβαλα στις βαλίτσες μου ότι βρήκα μπροστά μου.

Κατά λάθος πήρα ένα πολύμπριζο, ένα κρεγιόν και μια συσκευή παρασκευής ψωμιού :P

12 και κάτι ήμουν έτοιμος.

Τριβάλιτσος περικαλώ μιας και το top-case της Atlas ήταν έτοιμο (μετά από τάξιμο 1 σούβλας κεμπάπ στον φίλο και συνεργάτη μου Φώτη)

Λίγο πριν ξεκινήσω στάση στο κέντρο της πόλης για να συναντήσω τον τραυματία (όχι για πολύ όμως Σωτήρη ο οποίος μου είχε τάξει να μου βρει τάπα για το δοχείο του νερού μιας και ξαφνικά (!) ανακάλυψα (!) πως κάπου το είχα χάσει (!).

Παρένθεσις

ΡΕ έχετε βαλθεί να μου αλλάξετε συνήθειες????????

Μια με τα τακάκια μια με τις τάπες, σε λίγο θα κουβαλήσετε και...πως τα λένε αυτά ρε γαμώτο που ρυθμίζουν τις βαλβίδες? Τέλος πάντων, αυτά τα σιδερένια.

(Σώπα καλό μου δεν τους ξαναφήνω να σου βάλουν χέρι)

Κλείνει η παρένθεσις

Μαζί με τον Σωτήρη εντελώς τυχαία εμφανίζεται και άλλος φίλος από την Λάρισα, γειά σου ρε Μιχάλη. Ώπα λέω καλοί είναι αυτοί οι οιωνοί. Μπλα μπλα, το δικό μου μυαλό βρισκόταν λίγο πιο κάτω, χαιρετούρες, σταυροφιλήματα, ξεματιάσματα και ξεκινάω.

Στάση λίγο πιο κάτω....

Κλειδί στη μίζα, κατέβασμα ζελατίνας, η απόλυτη (η απόλυτη όμως) ευτυχία ζωγραφισμένη στο πρόσωπό μου και ξεκίνημα για να συναντήσω τον νέο μου φίλο Νίκο που ερχόταν από Αθήνα με το βαρκαδέρο του. Σημείο συνάντησης στην Ε.Ο Τρικάλων - Λάρισας (κόμβος προς Ελλασόνα).

Κλασικά είχα καθυστερίσει στο ραντεβού μας αλλά ο Νίκος δεν μου είπε τίποτα όχι επειδή είναι ευγενικός, όοοοοοοχι...είχε άλλα στο μυαλό του χαχαχαχα (να τα πω τώρα ή να τα αφήσω για αργότερα Νικολάκη????)


Τέλος πάντων είμαι large απόψε και δεν θα πω τίποτα. Ξεκινάμε λοιπόν προς Ελλασόνα και τελικό προορισμό την Θεσσαλονίκη. Στάση για 1-2 φωτογραφίες λίγο πριν την Σιάτιστα στην λίμνη Πολυφύτου


και ενδιάμεση στάση στην Κοζάνη για να πιούμε ένα περιποιημένο καφεδάκι στον φίλο Βασίλη στο Vis A Vis (όσοι περάσετε από την Κοζάνη κάντε μια στάση και γνωρίστε τον Βασίλη). Φωτογραφία ρε Βασίλη δεν βγάλαμε...

Αναχώρηση από Κοζάνη στις 17:00 (?) και πέρασμα κάτω από την Εγνατία οδό

Μακριά και αγαπημένοι

στο ύψος του Πολύμυλου, στην παλιά Ε.Ο Κοζάνης Αλεξάνδρειας. Δρόμος χωρίς καθόλου κίνηση με πολλά στροφιλίκια, κάποιες μικρές κατολισθήσεις και μερικές λακούβες (ε, μην τα θέλουμε και όλα δικά μας :P ).

Στο μυαλό μου υπήρχε το πλάνο λίγο πριν φτάσουμε στην Θεσσαλονίκη να ψάξω κοντά στα Διαβατά το νεκροταφείο των παλιών τρένων ώστε να αφιερώσω λίγο φωτογραφικό χρόνο στο συγκεκριμένο θέμα. Ο χρόνος όμως αμείλικτος και πίεζε...

Άφιξη στην Βέροια και τηλεφώνημα στον Γιάννη και Γιάννη για το αν θα έρθουν από Θεσσαλονίκη ώστε να μας καλωσορίσουν. Με βαριά καρδιά (:P) μου είπαν πως τελικά θα έρθουν και πως θα συναντηθούμε κάπου στην Χαλκηδόνα. Ψιλοαδιάφορη η διαδρομή μέχρι Χαλκηδόνα και με τον ήλιο πλέον να έχει σβήσει ψάχναμε να βρούμε το σημείο όπου αναπαύονται τα σκουριασμένα τρένα. Μετά από αναζήτηση βρήκαμε το μέρος αλλά πλέον αυτό που είχα στο μυαλό μου ήταν αδύνατον να γίνει. Δεν πειράζει, την επόμενη φορά...

Άφιξη στη Θεσσαλονίκη, αναζήτηση για ξενοδοχείο για τον Νίκο μιας και εμένα θα με φιλοξενούσαν ο Γιάννης και ο Γιώργος στο σπίτι τους. Ευχαριστώ πολύ ρε παιδιά αλλά αν ήξερα ότι ροχαλίζετε ΤΟΣΟ πολύ θα προτιμούσα να μείνω σε εκείνο το ξενοδοχείο που στο μπαλκόνι βλέπαμε τα κορίτσα :P. Πέρα από την πλάκα μάγκες ευχαριστώ πολύ για την φιλοξενία. Επιβεβαιώσατε την παροιμία που λέει πως "Χίλιοι καλοί χωράνε". Να 'στε καλά και επιφυλάσομαι για το μέλλον .

Αφού τακτοποιήθηκε ο Νίκος σειρά είχε η βραδυνή μας έξοδος. Κάπου στην Ολύμπου, σε ένα καφέ. Columbia? Colombia? Δεν θυμάμαι ακριβώς το όνομα. Πολύχρωμο με ωραίο κόσμο και ωραία μουσική. Τηλεφωνήματα σε πολύ αγαπημένα μου πρόσωπα πως όλα βαίνουν καλώς και η παρέα άρχισε να μεγαλώνει...


Από αριστερά προς τα δεξιά. Ηλίας, Γιάννης, Γιώργος, Γιάννης, εγώ, Νίκος.

Για να βγει αυτή η φωτογραφία μας πήρε αρκετός χρόνος. Η συμπαθητική κατά τα άλλα σερβιτόρα δεν έλεγε να καταλάβει πως για να βγάλει την φωτογραφία έπρεπε να κοιτάξει μέσα από το σκόπευτρο της φωτογραφικής. Πάνω, κάτω, δεξιά, αριστερά, στα τυφλά, τελικά μετά από 4-5 προσπάθειες η φωτό βγήκε. Άλλη μια γύρα κοπελιά, σε αυτό τουλάχιστον ήσουν καλή. Αγώνας για το ποιός θα πληρώσει τελικά το σκορ έγραψε 1-0 υπέρ των γηπεδούχων .
Οι νύχτες στην Θεσσαλονίκη ως γνωστόν δεν τελειώνουν εύκολα και έτσι μετά από λίγη ώρα βρισκόμασταν στον δρόμο για το στέκι των παιδιών. Δεν θυμάμαι το όνομα (τον τελευταίο καιρό δεν θυμάμαι ΤΙΠΟΤΑ, δεν ξέρω τι συμβαίνει αλλά είμαι αλλού...). Αυτό που θυμάμαι είναι πως πρόκειται για ένα πολύ συμπαθητικό, μικρό μαγαζάκι, με λίγα τραπέζια και παρείστικη ατμόσφαιρα.

Ιδιοκτήτης ο Σπήλιος. Α-Τ-Ο-Μ-Ο

Τσίπουρο από το κελάρι, πιάτα gourmet (κόκκορας κρασάτος κτλ κτλ). Α ρε Σπήλιο ΑΡΧΟΝΤΑ. Θα ξανάρθω στο μαγαζί σου σύντομα, οι φίλοι των φίλων μου και δικοί μου φίλοι.
Η βραδιά κυλούσε όμορφα και πλέον σε μια παρέα βγήκε κιθάρα και μπουζούκι. Τι λες τώρα......Από τα ομορφότερα βράδια που έχω περάσει με αληθινούς φίλους. Χωρίς δήθεν και ########. Απλές καταστάσεις...αληθινές...

[Vagelis Gar]

Γιώργος.
Εσύ παλικάρι μου είσαι μεγάλο τρελοκομείο αλλά δεν το έχεις καταλάβει ακόμα :P
Θα σε χρειαστούμε σύντομα για το project που σου μίλησα για τις βαλίτσες. Φρόντισε να βρεις τα μοντέλα που είπαμε και κανόνισε να κάνεις επαγγελματική δουλειά. Ξέρεις εσύ, δεν λέω τίποτα άλλο...


Γιάννης. Αδερφός
Τρελή ατάκα την ώρα που ερχόταν το δεύτερο λίτρο "νερού της φωτιάς".
Εγώ - Παιδιά εγώ δεν πίνω παρά μόνο λίγο όταν υπάρχει καλή παρέα.
Γιάννης - Ούτε εμείς πίνουμε αλλά έχουμε κάθε βράδυ καλή παρέα.
Οκ, δεν την παλεύετε μια....


Νίκος
Μην το σκέφτεσαι πολύ παλικάρι μου. Live and let Die


Μουσταφά και ? (άτιμο αλτσχαιμερ....)
Δεν προλάβαμε να πούμε πολλά Μουσταφά αλλά το χαμόγελο σου τα λέει όλα. Ελπίζω να ξανασυναντηθούμε


Γιάννης
Νταξ, δεν έχω λόγια για τον έτερο Γιάννη της παρέας. Έχουμε ταξιδέψει μαζί, έχουμε γελάσει, έχει αποκοιμηθεί στα πιο απίθανα μέρη :P αλλά με μια φράση "Μαζί σου φίλε θα γύρναγα τον κόσμο".

Η ώρα κάπου κοντά 03:00 και ο Σπήλιος έτοιμος να φύγει από το μαγαζί και να μας αφήσει τα κλειδιά. Το κάνει συνέχεια όταν οι συγκεκριμένοι τύποι πάνε στο μαγαζί του. .
Check please, αύριο έχει εγερτήριο και δεν θα ήθελα να είμαστε η αιτία που θα αργήσει η ομάδα να ξεκινήσει για το ταξίδι.

Α, ξέχασα να αναφέρω το κυριότερο. Εκεί που πίναμε τις μπύρες μας στο Colombia μου λέει ο Γιάννης
"Ρε, λες να έρθω και εγώ μαζί σας στο διήμερο?"
"Και το σκέφτεσαι παλικάρι μου?"
'Ενας ακόμη στην παρέα μας

Αγώνας ξανά για το ποιός θα πληρώσει και με την λήξη ο πίνακας έδειχνε Γηπεδούχοι-Φιλοξενούμενοι 2-0. Καλάαααα, δεν θα έρθετε προς τα κάτω?

Αφού αφήσαμε τον Νίκο στο ξενοδοχείο λέω: "Ρε 'σεις, νιώθω μια ατονία. Παίζει κανένα μαγαζί με παγωτό μηχανής?" Κάτι είπανε μέσα από τα κράνη τους, σαν "Γαλλικά" μου ακούστηκαν . Στάση σε ανοιχτό περίπτερο κάπου στο κέντρο της Θεσσαλονίκης και βρεθήκαμε να τρώμε παγωτάκι στις 4 τα ξημερώματα. Αυτή τη φορά μείωσα κατά κάποιο τρόπο το σκορ αφού έπεισα τον περιπτερά πως είμαι Σαλονικιός. Και "σε λέω" και "μένω Ναυαρίνου" και "αυτοί σου μοιάζουν για Θεσσαλονικείς?"

2 ώρες μέχρι το υποτιθέμενο ξύπνημά μας. Ώρα για ξεκούραση...

Διαδρομή 1ης Ημέρας

[Vagelis Gar]

Πρέπει να κοιμήθηκα περίπου μια ώρα πριν τα 7 ξυπνητήρια που είχα στο κινητό μου αρχίσουν να χτυπάνε. Σηκώθηκα ανάλαφρος (:P), ο Γιάννης είχε ετοιμάσει ήδη έναν καραβίσιο και μετά από 3-4 απανωτά τσιγάρα είχε έρθει η ώρα για να αναχωρήσουμε ώστε να συναντήσουμε την υπόλοιπη παρέα σε κάποιο σημείο της Θεσσαλονίκης όπου είχε οριστεί το ραντεβού.

Παραδόξως φτάσαμε από τους πρώτους. Πριν από εμάς είχε έρθει ο καλός φίλος Δημήτρης με την μπουμπού του. Σιγά-σιγά φτάσαν και οι υπόλοιποι και πλέον 08:30 ήμασταν έτοιμοι για αναχώρηση.


Το σχόλιο του Γιάννη όταν ανέβασε την φωτογραφία στο φατσοβιβλίο....
"Ωραίο συναίσθημα να αποχαιρετάς φίλους για έναν προορισμό στον οποίο ξέρεις ότι θα περάσουν τέλεια, το χαμόγελο που είναι ζωγραφισμένο στα πρόσωπά τους δεν περιγράφεται.
Καλό δρόμο να έχετε."


Ο σημερινός μας προορισμός....

Ποιός αλήθεια νοιάζεται για τον προορισμό όταν μπροστά του υπάρχουν ανοιχτοί δρόμοι και καλή παρέα.....?

Βασίλης και Ροζαλία


Γιάννης


Εγώ


Δημήτρης


Θανάσης και λίγο πιο πίσω ο Αντώνης
(Οι παραπάνω φωτογραφίες είναι του Γιάννη)

[Vagelis Gar]

Κάποια κομμάτια δρόμου προς τον Προμαχώνα είναι πραγματικά απολαυστικά...

[Vagelis Gar]

Άφιξη στα σύνορα και γρήγορο πέρασμα δείχνοντας απλά τις ταυτότητές μας.
Αμέσως μετά τα σύνορα και με οδηγό μας τον Θανάση στρίβουμε αριστερά και παίρνουμε τον δρόμο για Kulata, Dolno Spanchevo και Gorno Spanchevo. Ο δρόμος στα πρώτα χιλιόμετρα σε μαύρα χάλια με πολλές λακούβες και πολύ σκόνη λόγω έργων (ειδικά στα πρώτα 2-3 χιλιόμετρα). Μετά το Gorno Spanchevo όμως όλα αλλάζουν...Καινούρια ασφαλτόστρωση, πολύ καλή σήμανση και στροφές απόλαυση !!!!
Εδώ θα ήθελα να ανοίξω μια παρένθεση και να πω τα εξής. Έχω περάσει την Βουλγαρία κάμποσες φορές. Σχεδόν όλες transit, δηλαδή χωρίς να προσπαθώ να δω τι έχει να μου προσφέρει. Απλά πέρναγα λόγω ανάγκης ώστε να συνεχίσω το εκάστοτε οδοιπορικό μου. Αυτή τη φορά ο προορισμός ήταν η Βουλγαρία, και ξέρετε κάτι? Νιώθω άσχημα που μέχρι τώρα δεν της είχα δώσει την απαιτούμενη προσοχή. Ειδικά το νότιο κομμάτι της που οδηγήσαμε σχεδόν 800 χιλιόμετρα έχει να δώσει στον ταξιδιώτη ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ ομορφιά. Αν κάποια στιγμή αποφασίσετε να ταξιδέψετε στη γείτονα χώρα κάντε το χωρίς ΚΑΝΕΝΑΝ ενδοιασμό !!! (Θανάση σε ευχαριστώ για ακόμη μια φορά που μου έδωσες αυτή την ευκαιρία).










Μικρά χωριά σκαρφαλωμένα στα βουνά


Gotse Delchev

[Vagelis Gar]

Μέσα στην Gotse Delchev κάποιο χρέπι δεν έπερνε μπροστά !!!!!! Χαααααα το στρώμα του Γιάννη ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ χρειάστηκε κατσαβίδι !!!!!!!!! (όχι τίποτα σπουδαίο μην φανταστείτε...καμμένη ασφάλεια...)


Η στάση σε σημεία όπως θα δείτε παρακάτω στις φωτογραφίες επιβεβλημένη...
Για να θαυμάσεις, για να απολαύσεις, για να ηρεμήσεις, για να νιώσεις γεμάτος...ευτυχισμένος....να νιώσεις ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ


Είναι από τις στιγμές που έχεις "γεμίσει", από τις στιγμές που κλείνεις τα μάτια και λες "Θεέ μου, άκρη δεν έχει αυτό που ζω...."


Ροζαλία




Γιάννης


Θανάσης


Ροζαλία και Βασίλης

[Vagelis Gar]

Νίκος


Αντώνης


Βασίλης


"Κάποιοι άνθρωποι δεν έρχονται τυχαία στη ζωή σου."
Δημήτρη είσαι ένας από αυτούς...

[Vagelis Gar]

Φοράς το κράνος, κουμπώνεις την πρώτη, νιώθεις τυχερός...
Μια στιγμή, μια εικόνα, ένα χρώμα...
Εγκλωβισμένα αρώματα στην ζελατίνα του κράνους. Αλήθεια πόση ευτυχία μπορεί να χωρέσει εκεί....? Όλα μπερδεμένα...γαλήνια...ζεις, αναπνέεις...νιώθεις ευλογημένος...νιώθεις ευτυχισμένος...


Έχοντας πλέον ξετυλίξει το περυτίλιγμα είχε έρθει η ώρα να δω το δώρο μου...

(ζητώ συγνώμη για τις μπερδεμένες μου σκέψεις που ίσως βγαίνουν και σε αυτά που γράφω. Ξαναζώ όμως στιγμές και μου είναι αδύνατο να τις βάλω σε μια σειρά). Κάποιες φωτογραφίες χωρίς σχόλια ίσως να πουν καλύτερα αυτά που θα ήθελα εγώ να πω...

[Vagelis Gar]

.

Οι παραπάνω φωτογραφίες είναι από τα σημεία D & E στον σύνδεσμο της διαδρομής που θα βρείτε στο τέλος της ημέρας. Δεν θα ήθελα να πω πολλά, δεν θέλω να χαλάσω με άχρωμα λόγια αυτά που το μάτι έχει αποτυπώσει...

Απλώς να πω πως το συγκεκριμένο κομάτι είναι κοντά στην περιοχή Trigrad και ονομάζεται Devil's Throat Cave.