Long Way Round Europe 2010: Κυνηγώντας όνειρα σε 13 χώρες...

[Ταξιδευτης]

Ο λοφος του Wawel και το Βασιλικο Καστρο αποτελουν εθνικα συμβολα πατριωτισμου, δυναμης και ενοτητας για τους Πολωνους. Εδω κατασκευαστηκε ο πρωτος καθεδρικος ναος της πολης το 1000 μΧ, με πολλες αλλαγες και προσθηκες ανα τους αιωνες.
Επισης, εδω ηταν η κυρια κατοικια της Πολωνικης βασιλικης οικογενειας απο τον 11ο μεχρι τον 17ο αιωνα και μερος ταφης πολλων βασιλεων και εθνικων ηρωων.

Το καστρο αποτελειται απο ενα συμπλεγμα κτηριων πανω στο λοφο που περικλειονται απο οχυρωσεις... Ναοι, πυργοι, μεσαιωνικα κτηρια... Ειναι μια ολοκληρη μικρη πολιτεια!






Αξιοθεατα αποτελουν ο εντυπωσιακος καθεδρικος ναος με τις μαγευτικες λεπτομερειες του...







και βεβαια η θεα απο το λοφο που ηταν απλα μαγευτικη....

[Ταξιδευτης]

Ηταν απο τις φορες που δεν ηξερα τι να πρωτοφωτογραφησω!
Προχωρησαμε προς την βασιλικη αυλη...



Και να την μπροστα μας να ξεδιπλωνεται σε ολο της το μεγαλειο!
Περιπλανοιωμουν στο χωρο οπου ειχαν περπατησει βασιλιαδες και ευγενεις ιπποτες και ενοιωσα να πηγαινω πισω στο χρονο...
Ξαφνικα ημουν και γω ενας ιπποτης που ειχε ερθει στο καστρο να βρει την πριγκιπισσα του!







Ομως δεν ειχαμε τελειωσει, γιατι καραδοκουσε ο Smok Wawelski.....

[Ταξιδευτης]

Ο θρυλος λεει οτι ο Smok Wawelski ηταν ενας ιδιαιτερα κακοτροπος δρακος που ζουσε σε μια σπηλια κατω απο το λοφο του Wawel και του οποιου τα χομπυ περιλαμβαναν την τρομοκρατια της τοπικης πανιδας και καμιας παρθενας που βρισκοταν στο δρομο του.
Φυσικα, ο κλασσικος αρρενωπος ηρωας σταλθηκε για να κανονισει το προβλημα. Συνδιαζοντας πονηρια και θαρρος, ο νεος Krak (που ολως τυχαιως ειναι και ο ιδρυτης της πολης) εξαπατησε τον δρακο Smok ωστε να φαει ενα προβατο παραγεμισμενο με πισσα και θειαφι.
Το αποτελεσμα ηταν εκρηκτικο, και ζησαν αυτοι καλα και οι αλλοι καλυτερα!

Η σπηλια του δρακου οντως υπαρχει κατω απο το λοφο -μαλιστα κατα το μεσαιωνα λειτουργουσε ως πονηρο μπαρ με γυναικες ...χαλαρων ηθων- και ειναι ανοιχτο για περιηγησεις απο επισκεπτες.

Ετσι ξεκινησαμε για τη σπηλια του δρακου λοιπον!
Μια πολυ στενη και στριφογυριστη σκαλα κατεβαινε διχως τελειωμο στα εγκατα της γης....



...ωσπου στο τελος της βρεθηκαμε στη περιφημη σπηλια!



Υπηρχαν διαφοροι θαλαμοι, αλλοι μικροτεροι και αλλοι μεγαλυτεροι, αλλα ολοι τους εντυπωσιακοι...



Το σκηνικο ηταν ακρως ατμοσφαιρικο... Αν εβγαινε ο δρακος απο καμια γωνια δεν θα μου εκανε καμια εκπληξη!



Μπορει το δρακο να μην τον βρηκαμε, ομως στην εξοδο του σπηλαιου μας περιμενε το αγαλμα του....

[Ταξιδευτης]

Με την καθοδο στο σπηλαιο βρεθηκαμε εξω απο το καστρο και ακριβως στις οχθες του ποταμου Wisla που διασχιζει την πολη. Ειχε αρχισει να μεσημεριαζει και ειχαμε υποσχεθει να αδειασουμε το δωματιο πριν τις 12, οποτε γυρισαμε στα γρηγορα στο hostel για να παρουμε τα πραγματα για να μην εχουμε τυχον προβληματα με τη reception...

Μαζεψαμε στα γρηγορα και κατεβασα τα πραγματα στην Αυρα. Ακουμπησα στο πεζοδρομιο τη βαλιτσα κ ειδα μια μικρη μεταλλικη ροδελα που εμοιαζε με αυτες που ειχε η βαση της Givi επανω. Την επιασα και ανακαλυψα οτι δεν εμοιαζε, ηταν απο τη βαση! Πως ομως ειχε φυγει;
Κοιταξα τη βαση και ειδα μια βιδα απο τη βαση να λειπει εντελως!
Οι κραδασμοι τις προηγουμενες μερες στους πλακωστρωτους δρομους της Πολωνιας και των αλλων χωρων ειχαν λυσει τις μισες βιδες των βασεων! Αφου τις εσφυξα ολες, εκανα μια επισκεψη απο ενα μαγαζι με σιδηρικα οπου πηρα μερικες ιδιες βιδες με της Givi για παν ενδεχομενο. Τελος καλο ολα καλα! Το ενδεχομενο να εφευγε η βαλιτσα στο δρομο καποια στιγμη ηταν κατι που δεν ηθελα ουτε να σκεφτομαι...

Πριν φυγουμε απο την πολη ηθελα να κανω ακομα μια σταση σε ενα μερος που λιγοι ξερουν οτι βρισκεται στην Κρακοβια...


Eχετε δει την αριστουργηματικη ταινια του Steven Spielberg, η Λιστα του Σιντλερ; Αν ναι θα ξερετε οτι η ιστορια ηταν αληθινη και ο Σιντλερ αληθινο προσωπο.
Ε λοιπον, αυτο εδω ηταν το διασημο εργοστασιο του, οπου κατα τη διαρκεια του 2ου ΠΠ υπεθαλψε πολλους Εβραιους που κανονικα αντιμετωπιζαν την προοπτικη εξοντωσης απο τους Γερμανους ναζι...


Δυστυχως η εισοδος του εργοστασιου ηταν εντελως απροσωπη και κλειδωμενη... Τιποτα δεν μαρτυρουσε την ιστορια που ειχε συμβει εδω τοτε, παρα μονο οι φωτογραφιες στα παραθυρα απο ανθρωπους τις ζωες των οποιων εσωσε ο Γερμανος Schindler...


Ακομα και ετσι ομως το μερος αξιζε την επισκεψη οντας μια αποδειξη της ανθρωπιας μεσα στη φρικη του πολεμου...
Αργοτερα μαλιστα η Alicja μου ειπε οτι υπηρχαν και αλλα τετοια εργοστασια στην Πολωνια οπου βρηκαν καταφυγιο χιλιαδες Εβραιοι, αλλα δεν εγιναν ποτε ιδιαιτερως γνωστα...

[Ταξιδευτης]

Αφου ο χρονος για την επισκεψη στα ορυχεια αλατιου δεν μας εφτανε, υποσχεθηκα στον εαυτο μου οτι θα ξαναρθω στην περιοχη και θα τα δω με ησυχια και πηραμε το δρομο για τον προορισμο μας: το μικρο χωριουδακι Wygryny, στις λιμνες Mazury.

Τετοιες ωρες δεν ηταν να κοιταει κανεις το GPS: η ωρα ηταν 4 το απογευμα και ειχαμε 500 χιλιομετρα ακριβως για το Wygryny. "Τουλαχιστον θα εχουμε εθνικη οδο στα πρωτα 200 χλμ μεχρι την Βαρσοβια" σκεφτηκα. Λαθος.

Ο δρομος μονο εθνικη οδος δεν ηταν: μικρος, στενος, με αρκετη κινηση απο μεγαλα φορτηγα, κατι που μας αναγκαζε να κινουμαστε με χαμηλες ταχυτητες...



Τουλαχιστον η φυση γυρω για αλλη μια φορα μας αποζημιωνε με το παραπανω καθως περνουσε μεσα απο ομορφα μικρα χωριουδακια και πυκνα δαση...

[Ταξιδευτης]

Καθως πλησιαζαμε στην Βαρσοβια -την πρωτευουσα της Πολωνιας- ο δρομος ειχε πλεον ανοιξει αρκετα...




...ομως τωρα ειχαμε ενα αλλο προβλημα: Ο οριζοντας προς τα βορεια οπου κατευθυνομασταν ειχε σκοτεινιασει επικινδυνα και στο βαθος αστραπες επεφταν απο τα βαρια γκριζα συννεφα! Κατι που οταν εισαι αγκαλιτσα με το μωρο διπλα σε ενα τζακι ειναι μια χαρα... Οταν ομως εισαι πανω σε μια τιγκα φορτωμενη μηχανη και ο δρομος σε παει ντουγρου για το χαμο σιγουρα το ξανασκεφτεσαι...!



Απο πριν ηξερα οτι καποια μεγαλα μετωπα κακοκαιριας θα περνουσαν απο την περιοχη και θα ανεβαιναν προς τα βορειοανατολικα, αλλα ελπιζα οτι θα τα αποφευγαμε. (ειπαμε: ηλιθιωδως αισιοδοξος!)

Κυριολεκτικα τωρα ενοιωθα οτι επαιζα κυνηγητο με την καταιγιδα: μπροστα στο βαθος και αριστερα εβλεπα τις αστραπες να πεφτουν συνεχως και ο δρομος κατω ηταν βρεγμενος...



...αλλα απο δεξια το μπλε του ουρανου μας παρηγορουσε οτι ισως να το γλυτωσουμε το εργο...


Και μεχρι στιγμης ετσι εδειχνε... Περα απο μια μικρη βροχη που μας αναγκασε να κανουμε σταση για αδιαβροχα κλπ, δεν υπηρχε κατι αλλο αξιοσημειωτο και η πορεια συνεχιζοταν κανονικα.

[Ταξιδευτης]

Ετσι γυρω στις 8 το βραδυ ημασταν εξω απο τη Βαρσοβια, εχοντας ηδη κανει 290 χιλιομετρα σε 4 ωρες.
Μιας που δεν ειχαμε φαει τιποτα ολη μερα αποφασισαμε να σταματησουμε σε ενα φαστφουνταδικο σε ενα Rest.

Καπου εκει η κακοκαιρια μας προλαβε και η βροχη αρχισε να πεφτει δυνατα! Ωραια! Η συνεχεια προβλεποταν δυσκολη...

Κατσαμε να φαμε με την (ματαια) ελπιδα οτι η βροχη θα σταματουσε, οποτε αφου δεν βλεπαμε φως αποφασισα να παω τη μηχανη στο διπλανο βενζιναδικο για ανεφοδιασμο και να δουμε τι θα καναμε.



Δεν ειχα προλαβει να γεμισω καλα καλα και εκει αρχισε ΤΟ σοου: Η βροχη δυναμωσε σε μια ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ καταρρακτωδη βροχη, με θυελλωδεις ανεμους που την εκαναν να πεφτει στο δρομο σαν τεραστια κυμματα της θαλασσας!


Χωθηκαμε μεσα στο μινι μαρκετ του βενζιναδικου και κατσαμε σε ενα μικρο τραπεζακι που ειχε σε μια ακρη, προσπαθωντας να δουμε τι θα καναμε.
Αν δεν ειχαμε ηδη κλεισει (και πληρωσει) το δωματιο στις λιμνες θα πηγαιναμε στη Βαρσοβια για να βρουμε ενα οποιοδηποτε καταφυγιο. Τωρα ομως; Να το ρισκαραμε;

Το GPS εδειχνε οτι ειχαμε 230 χιλιομετρα ακομα για τον προορισμο, με το δρομο να περναει μεσα απο τα πυκνα δαση της βορειας Πολωνιας...
Ακομα και σε ιδανικες συνθηκες το να ταξιδευεις νυχτα σε μικρους θεοσκοτεινους επαρχιακους δρομους μεσα σε δαση ηταν κατι το δυσκολο.
Τωρα με τη θεομηνια αυτη το εγχειρημα γινοταν αποστολη αυτοκτονιας! Και ολα αυτα με μια πληρως φορτωμενη μηχανη 400 κιλων ΚΑΙ δικαβαλο!!

Ειλικρινα υπο αυτες τις συνθηκες δεν ηθελα σε καμια περιπτωση να προσπαθησω να οδηγησω. Η κατασταση δεν ηταν καθολου αστεια: η βροχη επεφτε με απιστευτη μανια, και ο ανεμος εκανε τα πραγματα ακομα χειροτερα! Ο δρομος παροτι φωτισμενος σχεδον δεν φαινοταν καθολου απο την ενταση της βροχης και τα λιγα οχηματα που περνουσαν εμοιαζαν περισσοτερο με ταχυπλοα παρα με αυτοκινητα. Δεν ηθελα καν να σκεφτω τι θα γινοταν οταν δεν θα ειχε και αυτο το φωτισμο εξω απο την πολη...

[Ταξιδευτης]

Για να μην καθομαστε απραγοι ενημερωσαμε το αγροκτημα οπου ειχαμε κλεισει το δωματιο για την κατασταση και για το οτι θα αργουσαμε να φτασουμε. Τουλαχιστον θα ειχαμε ενα πραγμα λιγοτερο να ανησυχουμε...

Η ωρα ομως περνουσε και το να περασουμε το βραδυ σε μια γωνια ενος μινι μαρκετ στην εθνικη δεν ηταν λυση.
Ομως η ωρα πλησιαζε 11 το βραδυ και ενοιωθα ηδη κομματια. Αλλα 200 χιλιομετρα σε αγνωστους δρομους υπο την χειροτερη κακοκαιρια που ειχα δει ποτε ηταν το τελευταιο που θελαμε...

Κοιταξα την Alicja.
- Τι λες να κανουμε;
- Το να κατσουμε εδω δεν ειναι λυση. Εγω λεω να το προσπαθησουμε.

Ειχε δικιο. Κατεβασα 2 red bull για να με κρατησουν ξυπνιο και αποφασισαμε να αντιμετωπισουμε την καταιγιδα στα ισα! Εδω θα ξεχωριζαν οι αντρες απο τα παιδακια...

Φουλ αδιαβροχα, γκετες, καλλυματα και παμε...

[Ταξιδευτης]

Η Αυρα διεσχιζε την καταιγιδα αταραχη αλλα το νερο που επεφτε με δυναμη εκανε την ορατοτητα να κυμαινεται απο "δεν βλεπω την τυφλα μου" εως "ωχ Παναγια μου τον ηπιαμε".
Τουλαχιστον ο δρομος γυρω απο την Βαρσοβια ηταν επιπεδου εθνικης οδου, με καλο φωτισμο και 2 λωριδες ανα κατευθυνση, κατι που μου εδινε μια αισθηση σχετικης ασφαλειας... Αριστερα και δεξια το σπρευ του νερου που επεφτε ελαμπε με μια αποκοσμη λαμψη απο τα φωτα της πολης.

Ακολουθησα το GPS προς τα βορεια. Συντομα ο δρομος σκοτεινιασε αλλα τουλαχιστον παρεμενε ανοιχτος και με πολυ μεγαλες ευθειες χωρις πονηρα σημεια.
Κουλουριαστηκα πισω απο τα φερινγκ και συνεχισα με την ελπιδα οτι καποια στιγμη θα βγουμε απο το μετωπο της καταιγιδας....

Οντως, δυο ωρες αργοτερα και 100 χιλιομετρα πιο βορεια η καταιγιδα ειχε πλεον κοπασει! Ειχαμε βγει σωοι και αβλαβεις απο το χαμο! Ομως δεν ειχαμε τελειωσει ακομα.

Τωρα ειχαμε πια μπει στην περιοχη Mazury και ο δρομος πλεον ηταν στενος περνωντας μεσα απο πυκνη βλαστηση. Τριγυρω επικρατουσε απολυτο σκοταδι, και το μονο που μπορουσα να δω αριστερα και δεξια ηταν ατελειωτα τειχη απο πυκνα δαση...

Ασυναισθητα μεσα μου ενοιωσα ευγνωμοσυνη για τον θειο Σοιχιρο και ολους τους μηχανολογους του που κατασκευασαν την VFR με τετοια θρυλικη αξιοπιστια και στιβαροτητα! Αν χαλαγε οτιδηποτε εδω πανω θα μας ετρωγαν οι λυκοι κυριολεκτικα...

[Ταξιδευτης]

2 η ωρα, μαυρο σκοταδι παντου και ο δρομος εμοιαζε με σκηνικο του Lost Highway του David Lynch. Η βροχη ειχε σταματησει εδω και ωρα αλλα ολα εσταζαν απο την υγρασια... Ο στενος δρομος χανοταν μεσα στο δασος σε ενα τουνελ απο δεντρα και μια παραξενη ομιχλη εκοβε κατα διαστηματα το δρομο στην μεση και σερνοταν στο εδαφος σαν ερπετο...
Περνουσα μεσα απο τα παραξενα σχηματα της ομιχλης και εμοιαζαν σαν φαντασματα που εφευγαν ενοχλημενα που τα ξυπνησαμε μεσα στην νυχτα...

Εμοιαζε σαν να ηταν ολο το δασος ζωντανο και να αναπνεει... Η Ανασα του Δασους!



Τετοιες στιγμες ειναι τοσο δυσκολο να αποτυπωθουν σε φωτογραφιες και λογια, αλλα μενουν για παντα ανεξιτηλα χαραγμενες στο μυαλο...

Μεσα σε αυτο το ανατριχιαστικο σκηνικο ο δρομος μας εβγαλε τελικα στο χωριο Ruciane-Nida, λιγο πριν τον προορισμο μας, οπου μας περιμενε ακομα μια εκπληξη. Μπροστα μας ο δρομος ηταν κλειστος απο ενα σωρο μπαζα, πορτοκαλι κωνους, σακκια με αμμο και πινακιδες που προειδοποιουσαν για εργα! Τωρα;
Το να περασουμε απο αλλο δρομο δεν ηταν στις επιλογες, μιας και αυτος ηταν ο κυριος (και μονος) δρομος που οδηγουσε στον προορισμο μας.
Εκει θυμηθηκα οτι περιπου 30 χιλιομετρα πιο πριν ειχα δει μια πινακιδα που ανεφερε κατι για εργα αλλα αναθεμα αν θα γυριζα πισω μετα απο τετοιο ταξιδι!

Ενω σκεφτομασταν τι να κανουμε, παρατηρησα οτι στο πλαι των εργων υπηρχε ενα μικρο μονοπατι στο δρομο (προφανως για τους πεζους) και απο την αλλη μερια ο δρομος φαινοταν απολυτα καλος! Γιατι τον ειχαν κλεισει το δρομο τοτε;
Πλησιασα και ειδα οτι ισα που χωρουσε να περασει η Αυρα απο εκει. "Το καλο το παληκαρι" σκεφτηκα και προσεκτικα περασαμε απο την αλλη.

Αν νομιζατε ομως οτι η περιπετεια ειχε τελειωσει κανατε λαθος! Ακριβως διπλα απο τα εργα ηταν ενα ανοιχτο (στις 3 το πρωι!) βενζιναδικο και εκει καθονταν καποιοι αστυνομικοι και κ@λοβαρουσαν!

Φανταστειτε τωρα το σκηνικο: να εισαστε ενας βαριεστημενος μπατσος στη μεση του πουθενα και της αγριας νυχτας και ξαφνικα μπροστα σου να εμφανιζεται μια κατακοκκινη σπορ μηχανη τιγκα φορτωμενη και 2 αναβατες να ψαχνουν το που θα πανε!

Πριν προλαβω να συνειδητοποιησω τι ειχε γινει, ο ενας απο αυτους ηταν διπλα μας και μιλουσε στην Alicja με αυστηρο τονο, η οποια ειχε ασπρισει σαν το πανι!
- Τι σου λεει; τη ρωτησα.
- Μου ειπε οτι απο εκει που περασαμε ηταν γεφυρα υπο κατασκευη (!!!) και η διελευση απαγορευοταν και θελει να μας γραψει!

Γεφυρα;;!;! Δεν ειχε καμια ενδειξη σχετικη! Πως δεν πεσαμε μεσα...
Στιγμιαια περασε μπροστα μου η εικονα της μηχανης, εμας και ολων των λοιπων συμπραγκαλων να φευγουμε ολοι μαζι κουβαρια μεσα στο ποταμι. Εδιωξα την εικονα απο το μυαλο μου και γυρισα στον ...σεριφη Rosco που νομιζε οτι ειχε πιασει τον Καρλος το τσακαλι και του ειπα αταραχος σε φαση εγκο τουριστ ντεν κσερει: "Ok Ok! Για Wygryny παμε καλα; WYGRYNY! Απο εδω;"

Ο τυπος κοντοσταθηκε σαστισμενος, και ψελλισε μερικες μπερδεμενες οδηγιες για τον προορισμο μας.
Γυρισα και του ειπα χαμογελαστα: "Οκ οκ, ευχαριστουμε!" και πριν καταλαβει τι ειχε γινει ειχαμε γινει καπνος!