|
|
|||||||
 |
|
|
Εργαλεία Θεμάτων | Τρόποι εμφάνισης |
|
#92
26-09-2013, 12:51
|
|||
|
|||
Απάντηση: mad about Africa: Ο γύρος της Αφρικής και της Μ. Α
Απόσπασμα:
Μιλάμε ότι ο Ηλίας εδώ είναι "ο ορισμός" του mad nomad !!!!!! 
|
|
#93
26-09-2013, 13:27
|
|||
|
|||
|
Απάντηση: mad about Africa: Ο γύρος της Αφρικής και της Μ. Α
Ο ΝΙΤΣΕ αναφερει σε ενα νοητικο πειραμα οτι ο χρονος
επεκτεινεται στο παρελθον και στο μελλον προς το απειρο και οτι την ζωη που ζουμε με ολες τις επιλογες που κανουμε θα ειναι η αιωνιοτητα μας . Δηλαδη θα επαναλαμβανεται ολη μας η ζωη στην αιωνιοτητα . Η ερωτηση που κανει ειναι η εξης : θα ηθελες να ζεις σε επαναλυψη ολη σου την ζωη? Εγω εδω βλεπω εναν ανθρωπο που δεν αφηνει σταλα απο την ζωη του να πεσει στο εδαφος και την ζει με ολη του την δυναμη . Μια ζωη που πραγματικα αξιζει να ζεις σε επαναλυψη . Μπραβο σου Ηλια που παιρνεις το θαρρος να ζησεις τον κοσμο . Σας ευχομαι να ειστε καλα και κερδισεται απο το ταξιδι σας τα μεγιστα . Σπυροπουλος Γιωργος . Υστερ.Οταν γυρισεις με το καλο θα ηθελα πολυ να πιουμε ενα καφε και να συναντησω εναν ανθρωπο σαν και σενα οχι βεβαια για τις εμπειριες σου αλλα μηπως καταφερω και γνωρισω την κινητηρια δυναμη σου .
|
|
#94
26-09-2013, 13:43
|
|||
|
|||
|
Απάντηση: mad about Africa: Ο γύρος της Αφρικής και της Μ. Α
Απόσπασμα:
Ειλικρινα λυπαμαι που δεν προλαβα να σας γνωρισω καλα εσενα και το συνταξιδευτη σου το Μαιο στη Βοβουσα!! Ελπιζω καπου να συναντηθουν ξανα οι ροδες μας!!
|
|
#95
27-09-2013, 15:59
|
|||
|
|||
|
Απάντηση: mad about Africa: Ο γύρος της Αφρικής και της Μ. Α
Απόσπασμα:
Οι πρωτοβουλίες σας δεν μας αφήνουν σε ησυχία . Ελπίζω να καταφέρω να στρέψω κάποια στιγμή τις δικές μου ρόδες στα μέρη σας εκτός και αν βρεθούμε στην Μακάν αύριο .
|
|
#96
28-09-2013, 13:27
|
|||
|
|||
|
Απάντηση: mad about Africa: Ο γύρος της Αφρικής και της Μ. Α
Απόσπασμα:
|
|
#97
04-10-2013, 21:38
|
|||
|
|||
|
Απάντηση: mad about Africa: Ο γύρος της Αφρικής και της Μ. Α
Νέα ανταπόκριση από τον Mad - Nomad μας ! Το καράβι από την Ιταλία μας άφησε κοντά στην Ταγγέρη. Αυτή ήταν η πρώτη μαροκινή πόλη που επισκεφτήκαμε, αν και δεν την είχαμε στο πρόγραμμα, αφού δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο. Από το 1912 μέχρι τη δεκαετία του ’60, η Ταγγέρη είχε χαρακτηριστεί διεθνής ζώνη. Καλλιτέχνες, κατάσκοποι, εξόριστοι, ναρκομανείς κι ένα σωρό άλλοι από κάθε γωνιά του κόσμου αποτελούσαν, πλέον, το μισό πληθυσμό της πόλης. Αυτό έπαψε λίγο μετά την ανεξαρτησία του Μαρόκου από τη Γαλλία και την Ισπανία, αλλά έχουν μείνει κάποια ίχνη πολυπολιτισμικότητας.  Η “βιτρίνα” της Ταγγέρης είναι πλέον περιποιημένη και καθαρή. Η πρώτη ενδιαφέρουσα medina (παλιά πόλη) που επισκεφτήκαμε ήταν στο Tetouan. Περάσαμε τα τείχη και χαθήκαμε στο λαβύρινθο που σχηματίζεται από τα πολύβουα στενά. Αλλού έχει μαραγκούς, αλλού σιδεράδες, αλλού μαρμαράδες, αλλού τεχνίτες που δουλεύουν το δέρμα, κάθε ομάδα είχε τη γειτονιά της. Το πιο ζωντανό κομμάτι είναι στην αγορά που πουλούν φαγητό. Οι μαγαζάτορες διαλαλούν την πραμάτεια τους, οι κότες κακαρίζουν… Τα πάντα εδώ είναι απολύτως φρέσκα. Τις κότες τις έχουν ζωντανές. Οι νοικοκυρές διαλέγουν ποια θέλουν κι ο κρεοπώλης τη σφάζει και την ξεπουπουλιάζει μπροστά τους!  Στο βορρά οι γυναίκες φορούν αυτά τα καπέλα, που μας έκαναν να νιώθουμε ώρες-ώρες πως βρισκόμαστε στη Λατινική Αμερική! Η medina του Chefchaouen είναι ακόμα πιο όμορφη, αφού κυριαρχεί το μπλε χρώμα. Βρίσκεται κοντά στη Μεσόγειο κι οι επιρροές από τη γειτονική Ανδαλουσία είναι φανερές μέχρι σήμερα. Στην απομονωμένη αυτή ορεινή κωμόπολη μέχρι το 1920 ζούσαν μόνο μουσουλμάνοι και κάποιοι ιουδαίοι πρόσφυγες από τη Γρανάδα. Οι χριστιανοί απαγορεύονταν να μπουν, γιατί διαφορετικά καταδικάζονταν σε θάνατο.  Το μικρό, ορεινό Chefchaouen είναι η μπλε πόλη του Μαρόκου! Τώρα η κατάσταση έχει αλλάξει, αφού η περιοχή έγινε γνωστή για το άφθονο χασίσι της και πλήθος ξένων ρέει στο Chefchaouen για να το απολαύσει. Έτσι, οι μικρές φυτείες του βοτάνου που καλλιεργούσαν παραδοσιακά οι ντόπιοι, και δεν το μετέτρεπαν σε χασίσι, εξελίχθηκαν με τη βοήθεια των χίπηδων της εποχής εκείνης στη μεγαλύτερη φυτεία χασισιού στον κόσμο. 42% της παγκόσμιας παραγωγής, πλέον, προέρχεται από τα Βουνά Rif. Μας είχαν πρήξει τόσο για ν’ αγοράσουμε χασίσι, που στο τέλος όταν μου έλεγαν: “Hello mister!”, τους απαντούσα κατευθείαν: “I don’t smoke!”. Κι οι πιο θρασείς αποκρίνονταν: “Maybe your friend?”!  Ο παραλιακός δρόμος δίπλα στη Μεσόγειο περνά από εντυπωσιακά, ερημικά μέρη… Απολαύσαμε μια σύντομη πεζοπορία στα Βουνά Rif κι ύστερα κατευθυνθήκαμε ανατολικά από τον ερημικό παραλιακό δρόμο. Εκεί χαρήκαμε τη Μεσόγειο στις ομορφιές της για τελευταία φορά. Ελπίζω να κάνουμε χρόνια να την ξαναδούμε… Κάπου εκεί είδαμε και το κάστρο El Peñón de Velez de la Gomera, που δεσπόζει σ’ έναν ψηλό βράχο μέσα στη θάλασσα. Δυστυχώς, μέχρι σήμερα αυτός ο βράχος, μαζί με κάποιες άλλες μικρές παραλιακές περιοχές, αποτελούν ισπανικές αποικίες!  Το κάστρο El Peñón de Velez de la Gomera αποτελεί μέχρι σήμερα ισπανική αποικία. Φτάσαμε μέχρι τα σύνορα με την Αλγερία. Είχαμε σκοπό να κάνουμε κάποιες χωμάτινες διαδρομές στην περιοχή, αλλά τα ρουλεμάν του μπροστινού τροχού του Μπαομπάμπη μας άλλαξαν τα σχέδια… Ευτυχώς, που έτυχε να κουνήσω τη ρόδα για έναν έλεγχο κι έκπληκτος διαπίστωσα πως τα ρουλεμάν είχαν τζόγο! Είχαν κάνει μόλις 10.000 χλμ. κι είναι ανεξήγητο πώς χάλασαν τόσο γρήγορα! Είχα κάνει και ζυγοστάθμιση πριν ξεκινήσω. Στην Ασία τα μπροστινά ρουλεμάν δεν τα είχα αλλάξει ούτε πριν το ταξίδι ούτε κατά τη διάρκεια. Είχαν κάνει πάνω από 120.000 χλμ. μέχρι να τα αλλάξω προληπτικά, όταν επέστρεψα στην Ελλάδα.  Αυτή τη φορά τα ρουλεμάν του Μπαομπάμπη αλλάχτηκαν πολύ πιο εύκολα και γρήγορα απ’ ό,τι περίμενα! Για να μην ξαναπεράσω τον εφιάλτη που πέρασα όταν μου είχε σπάσει το ρουλεμάν του πισινού τροχού στο Τατζικιστάν, στη μέση του πουθενά, πήγαμε στην Oujda, που είναι μεγάλη πόλη δίπλα στα σύνορα. Εκεί βρήκα αμέσως τα κατάλληλα ρουλεμάν κι ένας μάστορας που έφτιαχνε ποδήλατα και μοτοποδήλατα, τα πέρασε μέσα σε δέκα λεπτά! Πόσο πιο εύκολο είναι όταν είσαι σε πόλη… Από ‘κει κινηθήκαμε δυτικά κι εξερευνήσαμε το Όρος Tazzeka. Ανεβήκαμε μέχρι τα 1.980 μ. κι είχε πολύ ωραία δροσούλα εκεί πάνω! Βρήκαμε ένα καταπληκτικό μέρος να κατασκηνώσουμε, μέσα στα έλατα.  Πλησιάζοντας στη Fez από τον επαρχιακό δρόμο… Τώρα είμαστε στην περίφημη Fez. Η medina της είναι τεράστια! Είναι ένας λαβύρινθος στον οποίο χάνεσαι για ώρες. Οι αισθήσεις πλημμυρίζουν από ερεθίσματα… Τα ζωηρά χρώματα των υφασμάτων, η μουσική από τα σφυριά των χαλκουργών, η μυρωδιά των μπαχαρικών, όλα αναμιγνύονται μέσα στα στενά της παλιάς πόλης…  Στην παλιά πόλη της Fez…
|
|
#98
21-10-2013, 20:36
|
|||
|
|||
|
Απάντηση: mad about Africa: Ο γύρος της Αφρικής και της Μ. Α
Πάμε, με νέα ανταπόκριση του Βροχίδη μας ! Μετά τη Fez, επισκεφτήκαμε κάποιες άλλες μικρότερες πόλεις, όπως το Moulay Idriss και τη Meknès. Στην τελευταία, είχαμε την ευκαιρία να βρεθούμε φιλοξενούμενοι μιας βερβέρικης οικογένειας από την έρημο. Η οικογένεια του Idriss ζει στη Meknès τα τελευταία χρόνια, αφού ο πατέρας του εργάζεται εκεί τώρα πια. Η μητέρα του μας ετοίμαζε πεντανόστιμα μαροκινά πιάτα, ενώ ανάμεσα στα γεύματα ο Idriss μας ξεναγούσε στην παλιά πόλη. Καταλαβαίνετε, πώς τα περάσαμε…  Η ζεστή οικογένεια του Idriss μας άνοιξε το φιλόξενο σπιτικό της στη Meknès. Έπρεπε να επισκεφτούμε την πρωτεύουσα, για να πάρουμε τις βίζες μας για τη Μαυριτανία. Αν και το Rabat δεν έχει κάτι το ιδιαίτερο, μόνο που σκαν μπροστά του τα κύματα του Ατλαντικού είναι αρκετό για να δώσει στην πόλη μια ευχάριστη ατμόσφαιρα. Εκεί μας φιλοξένησε ο Bilal στην παράγκα όπου ζει η οικογένειά του. Είναι φτιαγμένη με λαμαρίνες, χαρτόνια και νάιλον. Σε μια γωνιά έχει την τουαλέτα, όπου ρίχναμε μια κουρελού σαν πόρτα, για να μη φαινόμαστε. Κοιμηθήκαμε όλοι μαζί στο δωμάτιο που χρησιμοποιείται ως σαλόνι, τραπεζαρία και υπνοδωμάτιο. Ήταν ενδιαφέρον να βιώσουμε για λίγο την καθημερινή ζωή μια μεγάλης μερίδας Μαροκινών.  Σ’ αυτή την παράγκα μένει η οικογένεια του Bilal, που μας φιλοξένησε στο Rabat και βιώσαμε για λίγο την καθημερινότητα μιας μεγάλης μερίδας Μαροκινών. Μέσα από μικρούς επαρχιακούς δρόμους, μετά από δυο μέρες φτάσαμε στα βουνά του Μέσου Άτλαντα. Εκεί κάναμε την πρώτη μας χωμάτινη διαδρομή, το Cirque Jaffar, που μας έβγαλε στο Midelt. Περάσαμε μερικές ξεραμένες κοίτες ποταμών (oued), που ήταν γεμάτες πέτρες. Η Χριστίνα τα είδε όλα! Στα δύσκολα εμπόδια περνούσα εγώ και τη δική της μοτοσυκλέτα και τη δική μου. Έπεσε τέσσερις φορές εκείνη τη μέρα, αλλά βέβαια με μηδαμινή ταχύτητα, οπότε ούτε γάτα ούτε ζημιά.  Ετοιμάζοντας πρωινό τσαγάκι στην έρημο! Ξεκινήσαμε από το Gourrama προς το Boudenib, για να κάνουμε την πίστα M3 που προτείνει το βιβλίο του Chris Scott, το περίφημο “Sahara Overland”. Με θλίψη διαπίστωσα πως έχει ασφαλτοστρωθεί μέχρι και το τελευταίο της χιλιόμετρο… Παρόλ’ αυτά, το τοπίο ήταν όμορφο.  Μια από τις πρώτες kasbah (οχυρωμένοι οικισμοί ή φρούρια) που επισκεφτήκαμε, ήταν στην περιοχή του Rissani. Φτάσαμε στη Merzouga κι επιτέλους βλέπαμε τους αμμόλοφους της Σαχάρας (της Ζαχάρω που λεν και στο χωριό του παππού μου)! Ανυπομονούσα για τη στιγμή που θα βγάζαμε τα σαμάρια από τη μοτοσυκλέτα της Χριστίνας, θα ξεφούσκωνα αρκετά τα λάστιχα και θα δοκίμαζα τη Λέων-είδα στους αμμόλοφους… Ήταν απίστευτο! Η μοτοσυκλέτα ανεβοκατέβαινε τους αμμόλοφους σα να μην είχαν άμμο! Με δευτέρα ή τρίτη γεμάτη (εντάξει, μερικές φορές έβαζα και τετάρτη…), πήγαινε ολόισια και ανέβαινε ακόμη και σχετικά απότομους αμμόλοφους. Όταν είδα πόσο απολαυστικά κινείται στην άμμο, πήγα να παίξω πιο βαθιά και βρέθηκα ν’ ανεβοκατεβαίνω ατελείωτους, απάτητους αμμόλοφους! Ήταν μοναδική απόλαυση…  Η mad nomad-isa τρισευτυχισμένη πάνω στην καμπούρα της καμήλας της! Για να μη μείνει παραπονεμένη η Χριστίνα, πήραμε δυο καμήλες και πήγαμε με τον οδηγό μας να δούμε το ηλιοβασίλεμα μέσα από τους αμμόλοφους. Η πραγματική εξερεύνηση της Σαχάρας, όμως, ξεκίνησε την επόμενη μέρα… Φορτώσαμε τις μοτοσυκλέτες, βάλαμε στο GPS τα στίγματα από την εκτός δρόμου διαδρομή M6 και ξεκινήσαμε να διασχίσουμε 240 χλμ. ερήμου, για να βγούμε πιο νότια, στο Tagounite. Αυτή ήταν πραγματική διάσχιση ερήμου! Επί δυο μέρες οδηγούσαμε σ’ ένα σωρό εδάφη: αμμόλοφους, hammada (πετρώδης έρημος), ατελείωτες εκτάσεις σκληρού, ξεραμένου χώματος κι αυτό που αποκαλούν “φις-φις”, δηλαδή πολύ μαλακή άμμος.  Η μαλακή άμμος κρύβει παγίδες κι αν δεν έχεις φόρα, είναι εύκολο να κολλήσεις… Όσοι συναντούσαμε στους οικισμούς της ερήμου, μας τρομοκρατούσαν για τα 6 χλμ. μαλακής άμμου που θα έπρεπε να περάσουμε μετά το χωριό Hassi Remlia. Όταν είπαμε πως είμαστε Έλληνες, μας είπαν για κάποιους Κύπριους που ήρθαν εδώ με BMW και τις έβαλαν σε φορτηγό για να περάσουν εκείνο το κομμάτι. Παρόλ’ αυτά, με το XRάκι πέρασε ακόμη κι η Χριστίνα, χωρίς να χρειαστεί να πάρω εγώ τη μοτοσυκλέτα της! Μάλιστα, δεν έπεσε καν. Κόλλησε σ’ ένα σημείο μόνο, αλλά ήμουν δίπλα της, οπότε κατέβηκα γρήγορα από τη μοτοσυκλέτα μου, την έσπρωξα ενώ έδινε γκάζι και βγήκε εύκολα. Ίσως είναι μεγαλύτερο πρόβλημα για τα 4×4, γιατί έχει πολύ βαθιές ροδιές, όπου βρίσκουν στο έδαφος τ’ αυτοκίνητα. Για τη μοτοσυκλέτα δεν ήταν ιδιαίτερο πρόβλημα. Μπαίναμε σε μια ροδιά κι είχαμε αρκετή πρόσφυση για να κινούμαστε. Εννοείται, βέβαια, πως είχαμε ξεφουσκώσει πάλι αρκετά τα ελαστικά μας.  Η διήμερη διάσχιση της Σαχάρας μέσω της εκτός δρόμου διαδρομής M6 ήταν ό,τι πιο απολαυστικό κάναμε στην έρημο! Δε μείναμε πολύ στην άσφαλτο και ξαναβγήκαμε σε μια χωμάτινη διαδρομή μέσα στην Κοιλάδα Drâa. Περνούσαμε συνέχεια οάσεις γεμάτες φοίνικες και φρούρια φτιαγμένα από πηλό. Ήταν μεγάλη γιορτή εκείνη τη μέρα (Eid al-Adha) και παντού θυσίαζαν αρνιά στη μνήμη της θυσίας του Ιμπραήμ. Μας προσκάλεσαν σε κάποιο σπίτι για να γιορτάσουμε και να φάμε μαζί τους. Εγώ είχα ξαναδεί σφαγή ζώου κι ήξερα τι να περιμένω, αλλά η Χριστίνα τρόμαξε λίγο. Τουλάχιστον εδώ περνούν καλύτερη ζωή τα ζώα, όντας σχετικά ελεύθερα κι όχι κλεισμένα σε κλουβιά με μηχανήματα συνδεδεμένα πάνω τους.  Ευτυχώς, στη Σαχάρα υπάρχουν αρκετά πηγάδια και το νερό δε μας έλειψε! Μετά από άλλη μια χωμάτινη (πέτρινη, για να λέμε την αλήθεια) διαδρομή, τη Μ5, διασχίσαμε το Πέρασμα Tizi-n Tazazert, στα 2.300 μ. υψόμετρο, και βγήκαμε στο Φαράγγι Dadès. Κάναμε κι εκεί μια βόλτα για να δούμε τους εντυπωσιακούς πέτρινους σχηματισμούς της φύσης και τα φρούρια που είναι σκαρφαλωμένα στους λόφους. Το χώμα στην περιοχή είναι κοκκινωπό, οπότε και τα σπίτια που είναι φτιαγμένα με λάσπη από ‘κει, έχουν την ίδια απόχρωση. Η Χριστίνα ξετρελάθηκε μ’ αυτό το φαράγγι! Τώρα είμαστε στην Ouarzazate και βγήκαμε πάλι σε τουριστικά μέρη. Μέχρι και Έλληνες συναντήσαμε εδώ!  Το εντυπωσιακό Φαράγγι Dadès με τα πήλινα φρούριά του σκαρφαλωμένα στους λόφους
|
|
#99
23-10-2013, 18:12
|
|||
|
|||
|
Απάντηση: mad about Africa: Ο γύρος της Αφρικής και της Μ. Α
Απόσπασμα:
|
|
#100
23-10-2013, 18:14
|
|||
|
|||
|
Απάντηση: mad about Africa: Ο γύρος της Αφρικής και της Μ. Α
Απόσπασμα:
Απόσπασμα:
Και να σκεφτείς πως ούτε σχάρα δεν έχει! Πάνω στο φτερό τα έβαλε όλα!
|
|
|
|
Αλλαγή σε γραμμικό τρόπο
