GR2JOR - 2010 - Tea for Tears

[Doc]

Ο υπογράφον αθληταράς ανέβηκε με σβέλτο ρυθμό, ελεγχόμενη αναπνοή μέχρι το ψηλότερο σημείο. Το μοναστήρι κάθε αυτό δεν ήταν κάτι τόσο ιδιαίτερο, αλλά η θέα από εκεί είναι πραγματικά μοναδική. Τα σκαλοπάτια πράγματι αρκετά, δεν συνίσταται για παχύσαρκους, καρδιακούς και τεμπέληδες. Όσο πλισιάζεις προς τα επάνω, πυκνώνουν τα κιόσκι με αναψυκτικά, τσάι καθώς και σουβενίρ. Όταν έκανα εκεί επάνω την εξερεύνησή μου, κάθισα σε ένα τέτοιο στέκι, απόλαυσα καφέ και ice tea. Η ώρα ήταν μόλις εννέα το πρωί. Απόλυτη αρμονία της φύσης. Ησυχία [ακόμα χωρίς τουρίστες, πρέπει να ανέβηκαν μέχρι τότε λιγοστοί, τόσο πρωί. Τα μαγαζάκια ακόμα πολλά κλειστά, ετοίμαζαν την πραμάτεια για τις ορδές πακεταρισμένου τουρισμού, που θα φτάσει ιδρωμένος σε κάποιο δίωρο. Τηλεφώνησα στην γυναίκα και τον γιο μου από εκεί, έστειλα SMS σε γνωστούς. Πέρασα μία μικρή νιρβάνα, πέρασα θαυμάσια. Δεν ξέρω πώς μου βγήκε, αλλά σαν να αποκτούσα δύναμη για μερικά χρόνια μπροστά.
Για μένα άξιζε αυτό το διάλειμμα περισυλλογής….

[Doc]

Με τα παιδιά δώσαμε ραντεβού στην είσοδο, στις μηχανές. Κάτω πήγα τα σκαλοπάτια τρέχοντας να προλάβω, μέσα μου γέλαγα με αυτούς που συναντούσα, φουσκωμένους, λαχανιασμένους και με αγωνία ρώταγαν “How much?”. Τους έλεγα λιγότερο, να τους δώσω κουράγιο….
Η Πέτρα σιγά σιγά άρχιζε να γεμίζει από γκρούπ, ξεναγούς, φωνές. 10.000 άτομα έφτασαν εκείνη την ημέρα. Μέσα στο φαράγγι εισόδου δεν ήταν ειδυλλιακά όπως νωρίς το πρωί, αλλά ποτάμι γλωσσών, οσμών από τις μασχάλες και οχετός ουρλιαχτών αγενών τουριστών μαζικής παραγωγής. Τίποτε για μένα.
[ΚΑΙ ΠΑΛΙ πας ανάποδα στο ρεύμα, σκέφτηκα μέσα μου, αλλά ….. με ανακούφιση και περηφάνια]

[Doc]

Παρόλο που έφτασα στο σημείο συνάντησης, στις μηχανές, αργοπορημένος κατά 20 λεπτά, το ίδιο συνέβη και στους φίλου μου και έτσι δεν τους άργησα. Τελειώσαμε με την Πέτρα, καιρός είναι να πάμε Wadi Rum, κάτι, που αναμέναμε όλοι με λαχτάρα και προσμονή. Μαζέψαμε τα πράγματά μας και επιλέγοντας όσο γίνεται πιο γραφική διαδρομή από επαρχιακό δίκτυο, προχωρήσαμε νότια. Κάποια στιγμή δεν υπάρχει άλλη λύση, οι δρόμοι ενώνονται και αναγκαστικά κάναμε καμιά πενηνταριά χιλιόμετρα στο Desert Highway.

[Doc]

Το Wadi Rum είναι ένα ιδιαίτερο κομμάτι ερήμου την νοτιοανατολικής Ιορδανίας. Επεκτείνεται επίσης βαθιά μέσα στην Αραβική χερσόνησο. Η άμμος είναι συχνά κόκκινη και έχει χαρακτηριστικά μεγάλα βράχια διασκορπισμένα στην έρημο. Αχανές αλλά και γραφικό. Τεράστιο, ήρεμο, μεγαλοπρεπές.

[Doc]

Όταν πλησιάζετε από τον Βορρά την Ερυθρά Θάλασσα, την Aqaba, πριν φτάσετε, περίπου 30 χιλιόμετρα αρχίζει και αλλάζει το τοπίο και στρίβετε σε επαρχιακό κάθετο δρόμο ανατολικά, για να φτάσετε στην κεντρική υποδοχή του Wadi Rum.

[Doc]

Αρχικός σκοπός ήταν να δημιουργήσουμε εκεί μία βάση, μάλλον σε κάποιο κάμπινγκ, να ξεφορτώσουμε τις μηχανές στις σκηνές και να οργώσουμε την περιοχή με τις μηχανές. Φτάνοντας όμως καταλάβαμε, ότι το σχέδιο ήταν πολύ αισιόδοξο, ότι έχουμε με τις δικές μας μηχανές πολύ περιορισμένο πεδίο δράσης λόγω βάρους. Επιλέγουμε τότε έναν ευγενέστατο Βεδουίνο, ο οποίος διατηρούσε κάμπινγκ περίπου στα τρίαντα χιλιόμετρα βαθιά στην έρημο, είχε 4χ4 και θα μας έκανε εκεί και τις βόλτες μας, δηλαδή ξενάγηση. Με βαριά καρδιά αφήνουμε τις μηχανές παρκαρισμένες στην είσοδο, στο μικρό χωριό και επιβιβαζόμαστε στο τζιπ. Η πρώτη επαφή με την έρημο αυτού του τύπου είναι πάντως αποστομωτική.

[Doc]

Το κάμπινγκ μας.

[Doc]

Ο Βεδουίνος μας ήταν ένα πανέξυπνο, μορφωμένο παλικάρι με άριστα αγγλικά, που αποφάσισε μετά τις σπουδές να γυρίσει στα πάτρια εδάφη και να κάνει μία μικρή τουριστική επιχείρηση. Το πρώτο απόγευμα μας έκανε μία βόλτα στην περιοχή, σκαρφαλώσαμε σε κάτι εύκολους βράχους και κυρίως, μας πήγε στον θείο του. Ο θείος δεν ήταν εκεί, αλλά καθίσαμε στην γνήσια σκηνή της οικογενείας του. Παρούσες οι κόρες του και η γυναίκα του. Μας δόθηκε η ευκαιρία να κατανοήσουμε τα ήθη και έθιμα των Βεδουίνων. Μας εξήγησε τους κανόνες της νομαδικής ζωής, την ουσιώδη συμβολή των νομάδων αυτών στην ίδρυση του κράτους της Ιορδανίας. Τον ρόλο των Παλαιστίνων στην Ιορδανία. Μετά από μία ώρα κουβέντας πίνοντας τσάι στη έρημο, πρέπει να ομολογήσω, ότι αναθεωρήσαμε πολλές γνώμες για τον τρόπο ζωής των ανθρώπων αυτών. Η πρωτόγνωρες αλλά απλές και συνάμα απτές και ανθρώπινες αξίες της νομαδικής ζωής μας συγκίνησαν. Φυσικά δεν μπορούμε να συλλάβουμε όλα, δεν θα συμφωνήσουμε σε πολλά, δεν αποδεχόμαστε όλα, αλλά πιστέψτε με, μέσα στην έρημο μπορείς πολλά πράγματα να τα δεις υπό άλλο οπτικό πρίσμα. Βοηθάει το περιβάλλον να καταλάβεις. Αλλιώς είναι στον δυτικό κόσμο, αλλιώς είναι μεταφερόμενη άποψη της ερήμου στον κινηματογράφο, στο ντοκιμαντέρ, στο ιντερνετ και σε [ενδεχόμενη] διπλωματική διαπραγμάτευση. Οι έννοιες αποκτούν άλλη σημασία στην πόλη και άλλη στην έρημο. Η ζωή κυλλά με άλλους ρυθμούς και οι αξίες αλληλοβοήθειας, σεβασμού προς τον ταξιδιώτη, τον επισκέπτη είναι ασύλληπτες. Ο χρόνος επίσης, έχει άλλες μονάδες μέτρησης. Και η έννοια του είναι άλλη. Θα συνιστούσα στους ανθρώπους της Wall Street και Pentagon να ζήσουν ένα μήνα στην έρημο ως υποχρεωτική θητεία ωρίμανσης. Αντί για στρατό τα αγόρια του κόσμου να πάνε έρημο για εξάμηνο και είμαι σίγουρος, ότι ο κόσμος θα ήταν διαφορετικός, πιο φιλικός.

[Doc]

Μετά κάναμε κάποιες πρώτες προσπάθειες αναρρίχησης, φυσικά τα εύκολα… την πρώτη ημέρα δηλαδή, γιατί μετά….

[Doc]

Αργότερα πήγαμε με τον Θανάση να δούμε την πρώτη μας δύση ηλίου στην έρημο Wadi Rum. Η στιγμή χαλάρωσης, της απόλυτης….
Ο Νίκος γύρισε πίσω…