Ο Gύρος τση ΚρήτηS

Οι μηχανές μας παρκαρισμένες έχοντας θέα το Λιβυκό πέλαγος....

μια μικρή εξερεύνηση στα πέριξ....

και αμέσως επιβίβαση για να συνεχίσουμε...

Συνεχίζουμε την χωμάτινη μας περιπέτεια και ακούγοντας μετά στα βίντεο που τραβούσαμε μέτρησα ίσαμε 10 φορές να μονολογώ μες στο κράνος μου μια συγκεκριμένη έκφραση...

αν βλέποντας την επόμενη φωτογραφία ψιθυρίσετε "πω ρε πoύστη μου" τότε μόλις βρήκατε τι μονολογούσα χαζεύοντας όλο αυτό το μεγαλείο...

αν και είμαι σίγουρος ότι και ο Γιάννης το ίδιο έλεγε...

Δυτικά βρίσκεται η χιονισμένη ακόμα οροσειρά του Ψηλορείτη...

Λίγο βορειότερα διακρίνεται η εύφορη πεδιάδα της Μεσσαράς... το τραπεζοειδές βουνό που φαίνεται στον ορίζοντα είναι ο Γιούχτας και πίσω του βρίσκεται το Ηράκλειο.

και γυρνώντας τον φακό προς την ανατολή τα Λασιθιώτικα βουνά.

και στο νότο το Λιβυκό πέλαγος να ζεσταίνεται από τις ακτίνες του ήλιου που σιγά σιγά ανεβαίνει..

Συνεχίζοντας και λίγο αργότερα αν είχαμε φιλμ στις μηχανές σίγουρα θα είχαμε γεμίσει δεκάδες σε αυτή την στάση μας....

αλλά ειλικρινά πιστεύω πως θα άξιζε.................

δεν ξέρω ποιο χέρι κρατούσε το πινέλο αλλά το έργο που δημιούργησε είναι απίστευτο......!!!!!!!

Μέρος της διαδρομής που ακολουθήσαμε φαίνεται στην προηγούμενη φώτο....

Συνεχίσαμε λίγες εκατοντάδες μέτρα και λίγο πριν αρχίσουμε να κατηφορίζουμε προς Μονή Κουδουμά, σαν τα μικρά παιδιά που λένε "μία ακόμα μία ακόμα", έτσι κι εμείς σταματήσαμε για μια ακόμα φορά για να απολαύσουμε το θέαμα συνεχίζοντας να γεμίζουμε MB τις κάρτες μας.....

Εδώ ξεκινά κάτι παράλογο: ενώ το χαρακτηριστικό στα Αστερούσια που καλύπτονται κυρίως από χώμα είναι ότι δύσκολα θα δεις δέντρα, μόλις αρχίσεις να κατηφορίζεις προς Μονή Κουδουμά ξεκινά ένα πευκόδασος φυτεμένο κυριολεκτικά πάνω σε πέτρες!!!

Η ψηλότερη κορυφή στα Αστερούσια ο Κόφινας στα 1231 μέτρα...

και το πευκόδασος

Όμορφη διαδρομή με πολύ όμορφη θέα... το ίδιο μάλλον πίστευε και ο τύπος για τον οποίο έστησαν το σταυρό κάτω αριστερά...

Κοιτώντας ανατολικά φαίνονται οι Τρεις Εκκλησιές και ο δρόμος που ακολουθήσαμε για την ανάβαση μας αφού οι δυο τόποι δεν συνδέονται με κάποιο άλλο δρόμο από παραλιακά...

και μπροστά μας η Μονή Κουδουμά...

Συνεχίσαμε την κατάβαση μας για περίπου 15 λεπτά και κάνα χιλιόμετρο πριν φτάσουμε στο μοναστήρι συνειδητοποιήσαμε πως μάλλον δύσκολα θα επικοινωνήσουμε από τα κινητά μας διαβάζοντας το παρακάτω σημείωμα στο τζάμι ενός παρκαρισμένου αυτοκινήτου...

"Gina και Martin!
Χριστός ανέστη, πίσω από το αμάξι μου είναι ένα μονοπάτι, μετά από 50 μέτρα έχω βάλει ένα κόκκινο παρεό στα χαλάσματα και μετά σε 3 λεπτά αριστερά είναι η σκηνή μου (δεν έχει σήμα η cosmote)
Γαβριέλα"

...και μετά σου λέει με την μεγαλύτερη πληθυσμιακή κάλυψη..... π@π@ρι@....

αν και είχα άλλα σχέδια...Gina, Γαβριέλα, κόκκινο παρεό... άλλου ταξίδευα αλλά μου τα χαλούσε ο Martin και αποφάσισα να συνεχίσω προς την Μονή.....

[yns]

Και φτάνουμε επιτέλους, στην μονή! Παρκάραμε μακρυά από δέντρα καθώς οι πάντα πεινασμένες κατσίκες καραδοκούσαν.

Απέναντι τα ερείπια από παλαιότερα κελιά.

Οι οδηγίες πολλές και παντού. Τι δεν καταλλλαβαίνεις;

[yns]

Το πολύ παλιό μοναστήρι που είναι αφιερωμένο στην Κοίμηση της Θεοτόκου, είναι χτισμένο δίπλα στην παραλία. Αυτός κι ο λόγος που σε κάποια φάση της ιστορίας του εγκαταλείφθηκε εξ'αιτίας των πολλών πειρατικών επιδρομών.

Στεκούμενοι στην πόρτα ξαφνικά ακούμε ψαλμούς να έρχονται από πίσω μας! Μια λιτανεία με μοναχούς και κάποιους πιστούς ερχόταν από το μονοπάτι που οδηγεί στο σπήλαιο του Αγίου Αντωνίου ψάλλοντας το "Χριστός Ανέστη". Το θέαμα κατανυκτικό και δεν είχε καμία σχέση με την Ανάσταση που κάναμε 2 μέρες πριν στην Ιεράπετρα.

Την μορφή που έχει τώρα το μοναστήρι την πήρε το 1878 όταν άρχισε η αναστήλωσή του από τους μοναχούς Παρθένιο και Ευμένιο.