Markas&yns παρουσιάζουν: Μοτοκάμπινγκ στην Ορεινή Έρημο

[Markas]

Καταλαβαίνετε πως ένα σοκ όσο νάναι το πήρα πρωί πρωί με την τσίμπλα στο μάτι και χωρίς καφέ. Πάντως, τελικά την έπεισα να με συνοδεύσει χρησιμοποιώντας διάφορα ατράνταχτα επιχειρήματα του τύπου «αν δεν έρθεις δε θα μάθουμε ποτέ αν το παιδί μας είναι μέντιουμ ή όχι», «θα πηγαίνω σιγά, θα φοράς όλον τον εξοπλισμό, αν γκρεμιστούμε πουθενά, δε θα πάθεις και τίποτα, όμως μετά θα θησαυρίσουμε με τις προβλέψεις του υιού μας» και άλλα τέτοια…

Όπως και να έχει, έστω και λίγο καθυστερημένοι και φοβισμένοι, ξεκινάμε τη βόλτα μας ένα ωραίο Αυγουστιάτικο πρωινό.

[Markas]

Η διαδρομή γνωστή αλλά πάντα την απολαμβάνω. Απλά αυτή τη φορά σε λίγο πιο αργό ρυθμό, μην πάμε και σαν τα πρόβατα στη σφαγή έτσι;





Όσο περνάει η ώρα εγώ συνεχίζω να πηγαίνω σχετικά σιγά και η Κική χαλαρώνει. Τουλάχιστον βγάζει και μερικές φώτο της διαδρομής.

[Markas]

Οροπέδιο Ασκύφου με τους δίδυμους κουλέδες που δεσπόζουν της περιοχής (έχουν αναλυθεί σε άλλο θέμα).





Να άλλος ένας προορισμός για το μέλλον. Οροπέδιο Νιάτο, (λίγο ψηλότερα από τις κεραίες) με το δρόμο να φτάνει μέχρι τα 1200 μέτρα.

[Markas]

Φαράγγι της Ίμβρου…





…με τα τούνελ του.

[Markas]

Δεν αργούμε να δούμε το Λιβυκό πέλαγος στα νότια της Κρήτης και λίγο αργότερα, πιστοί στο ραντεβού μας,…





…παρκάρουμε δίπλα στη μηχανή του Γιάννη ο οποίος μας περιμένει ήδη απολαμβάνοντας τον καφέ του.





Είναι πραγματικά αξιόλογο το πώς καταφέραμε να φτάσουμε με μικρή διαφορά στα Σφακιά από άσχετες διαδρομές. Με μπλε η δικιά μας πορεία ενώ με γαλάζιο αυτή του Γιάννη.

[Markas]

Καθόμαστε, πίνουμε και εμείς το καφεδάκι μας, τρώμε μια σφακιανή πιτούλα, ψωνίζουμε και δυο τελευταία πράματα, κοντά μία φεύγουμε.





Και πού πάμε; Αρχικά τουλάχιστον εκεί πάνω, στο οροπέδιο της Ανώπολης στα 580 μέτρα.

[Markas]

Η ανάβαση απολαυστική και εύκολη.





Καλής ποιότητας άσφαλτος…





…ωραία θέα…





…μόνο πρόβλημα τα πολυάριθμα κατσίκια που τριγυρίζουν και κατουράνε όπου βρουν αφήνοντας τις χαρακτηριστικές κηλίδες στην άσφαλτο (δε γλιστράνε πάντως).

[Markas]

Όποτε ανεβαίνω στο οροπέδιο της Ανώπολης και βλέπω τον επιβλητικό όγκο των Λευκών Ορέων με πιάνει ένα δέος και μια μελαγχολία συγχρόνως. Γιατί μελαγχολία; Γιατί θυμάμαι την τελευταία φορά που είχα ανέβει στην καταπληκτική Ορεινή Έρημο των Λευκών Ορέων πριν δύο χρόνια. Ναι, εκεί ψηλά είχαμε ανέβει τότε, από ένα πέρασμα που φαίνεται και στη φωτογραφία (πρώτο διάσελο δεξιά του στύλου, στο κόκκινο βελάκι).
(Αν ποτέ βρεθείτε εκεί πάνω, μη ψάχνετε το κόκκινο βελάκι, το πρόσθεσα εγώ εκ των υστέρων στη φωτογραφία )





Μόνο που αυτή τη φορά είμαι ενθουσιασμένος γιατί σκοπεύουμε να ξανανέβουμε, όχι απλά πάνω από τα 2000 μέτρα υψόμετρο με τις μηχανές αλλά να πατήσουμε (πεζοί) και την κορυφή στα 2453, ψηλότερα από οποιαδήποτε κορυφή είναι ορατή από εδώ κάτω! (η κορυφή που φαίνεται είναι «μόνο» 2350)

[Markas]

Την τελευταία φορά που είχαμε ανέβει εδώ πάνω ήταν τότε που είχε πρωτανέβει το εκχιονιστικό για να καθαρίσει πρόχειρα τον δρόμο, ο οποίος ήταν γενικά σε πολύ κακή κατάσταση. Θυμόμενος αυτό και περιμένοντας με αγωνία τη μοιραία πτώση στο γκρεμό που είχε προφητέψει ο υιός μου , πήγαινα σιγά σιγά, στο ρελαντί 30-40 με 2η ταχύτητα, άντε 3η όταν μεράκλωνα.





Πχ, εδώ που με έβγαλε εν κινήσει ο Γιάννης…
Η΄ μήπως είμαι σε στάση;
Τέλος πάντων, μικρή η διαφορά, το σημαντικό είναι πως σιγά σιγά ανεβαίνουμε υψόμετρο...





…και απολαμβάνουμε το τοπίο!

[Markas]

Φτου μου μη με ματιάσω, ούτε σκόνη δε σηκώνω, απόλυτος σεβασμός στη φύση και στον αναβάτη που ακολουθεί σε αντίθεση με κάποιο άλλο μηχανάκι της παρέας που όπου έβρισκε ευκαιρία έσκαβε με το πίσω λάστιχο σηκώνοντας σύννεφα σκόνης!





Στάση σε μία στάνη βοσκού που είχαμε σταματήσει και πριν δύο χρόνια. Κάθε μέτρο που ανεβαίνουμε μας περνάει από σημεία που θυμόμαστε από την προηγούμενη εκδρομή…





…και κάθε μέτρο που ανεβαίνουμε μας φέρνει πιο κοντά στο στόχο μας, που είναι κάπου εκεί ψηλά, πίσω από τις κορυφές.