Europe's Playground (Nοrdkapp, στην κορυφή της Ευρώπης)

[Vagelis Gar]

5η Ημέρα (9 Ιουλίου 2010 Oswiecim - Bialystok)

Επιστροφή στο ξενοδοχείο μετά τον πρωϊνό μας περίπατο και αφού ετοιμάσαμε τις βαλίτσες σειρά είχε το πρωϊνό μας. Πολύ πλούσιος ο μπουφές που μπορούσε να ικανοποιήσει τις γαστριμαργικές ανησυχίες και των πιο απαιτητικών αγουροξυπνημένων στομάχων. Αυτό που για ακόμη μια φορά μου χάλασε στιγμιαία τη διάθεση ήταν η έλλειψη των, γνωστών προς εμένα, γεύσεων καφέ.Προσπάθησα είναι η αλήθεια να δοκιμάσω 3 ειδών διαφορετικές γεύσεις καφέμε τον ουρανίσκο μου σε κάθε μια ξεχωριστά να διαμαρτύρεται και να τις απορίπτει. Το σενάριο πλέον γνωστό με τα σύνεργα του frape να έχουν περίοπρη θέση στα "απαραίτητα καθημερινής χρήσης".


Πρωϊνή άποψη της εισόδου του μουσείου του Άουσβιτς

Το πάρκο δίπλα στο μουσείο προσφέρει στιγμές σκέψης και συλλογισμού

Hotel Olecki (δίπλα από την είσοδο και καλή επιλογή για διανυκτέρευση αν επιλέξετε να επισκευθείτε το μουσείο του Άουσβιτς)

Η Πολωνία είναι μια αρκετά μεγάλη σε έκταση χώρα και μια δεύτερη διανυκτέρευση ήταν κάτι παραπάνω από επιβεβλημένη.
Η αρχική μας απόφαση ήταν να κατευθυνθούμε προς την Βαρσοβία. Ακολουθόντας για αρκετά χιλιόμετρα την κατεύθυνση που έδειχνε το GPS βρεθήκαμε ξανά να περιπλανιόμαστε σε επαρχιακούς δρόμους. Ήταν πια ώρα να εμπιστευθούμε την παλιά και δοκιμασμένη μέθοδο ΡΠΣΠ (Ρωτόντας Πας Στην Πόλη) και να ακολουθήσουμε τις πινακίδες που βλέπαμε.
Σε μια από τις πολλές αναγκαίες στάσεις (ο υδράργυρος παρόλο που ανεβαίναμε βορειότερα έδειχνε σταθερά 36-38 βαθμούς C) αποφασίζουμε να προσπεράσουμε την Βαρσοβία και να κατευθυνθούμε προς το Bialystok.
Έξοδος από τους επαρχιακούς δρόμους της Πολωνίας και επιστροφή στον αυτοκινητόδρομο. Άψογη ασφαλτόστρωση αλλα....ΠΟΥΘΕΝΑ ανισόπεδοι κόμβο. Σχεδόν κάθε 200 μέτρα κάποιο αυτοκίνητο έμπαινε στον αυτοκινητόδρομο από μικρούς παρακείμενους παράδρομους. Διαβάσεις πεζών και φανάρια όπου με το πάτημα ενός κουμπιού ο πεζός που ήθελε να διασχίσει το δρόμο διέκοπτε την ροή της κίνησης....

Επίσης ο δρόμος έχει πάρα μα πάρα πολλές κάμερες οι οποίες ευτυχώς για τις μοτοσυκλέτες φωτογραφίζουν από μπροστά. Μπλόκα επίσης της αστυνομίας πολλά.

Στο πέρασμά μας από την Βαρσοβία αυτό που θα θυμόμαστε είναι πως αναγκαστικά έπρεπε να οδηγήσουμε επιθετικά μιας και ναι μεν οι οδηγοί των αυτοκινήτων σέβονται τις μοτοσυκλέτες αφήνοντάς μας χώρο να περάσουμε ανάμεσα ή από τα πλάγια αλλά άλλαζαν κατεύθυνση απροειδοποίητα. Μέχρι να βγούμε από τον περιφερειακό που θα μας οδηγούσε στον τελικό για εκείνη την ημέρα προορισμό μας, η κούραση είχε κάνει ήδη εμφανή τα σημάδια της. Ο συνδιασμός ζέστη, μποτιλιάρισμα, άγνωστη πόλη, μοτοσυκλέτα με πλαϊνές βαλίτσες και έργα οδοποιϊας ήταν εφιαλτικός.

Στάση για κάποιες ανάσες με το που βγήκαμε στο δρόμο για Bialystok και αναχώρηση για τα τελευταία χιλιόμετρα.

Φτάνοντας στην πόλη ανακαλύψαμε πως η επιλογή αλλαγής προορισμού δεν ήταν καθόλου κακή ιδέα.

Πόλη ήσυχη, μικρή, βρήκαμε αμέσως ξενοδοχείο κάπου στο κέντρο σε πολύ προσιτή τιμή και με πρωινό(70€). (Hotel Cristal)

Μπαίνοντας στο ξενοδοχείο αίσθηση μου προκάλεσε ο διάκοσμός του ταξιδεύοντας με κάποιες δεκαετίες πίσω. Έντονα χρώματα στους τοίχους, έπιπλα με βελούδινη επένδυση και επίχρυσα τελειώματα, χοντρές μοκέτες και κουρτίνες και τεράστια φωτιστικά.
Αφού τακτοποιήσαμε τις βαλίτσες μας στο δωμάτιο και τις μοτοσυκλέτες μας στο πίσω μέρος του ξενοδοχείου κατηφορίσαμε προς το κέντρο της πόλης περπατόντας σε όμορφους πεζοδρόμους με κύριο χαρακτηριστικό τους τις πολλές εικαστικές παρεμβάσεις αλλά και τα λογής καταστήματα που φιλοξενούσαν τους κατοίκους αλλά και τους επισκέπτες της πόλης.

Συνεχίζοντας τη βόλτα μας στο όμορφο Bialystok ο πεζόδρομος κατέληγε σε μια τεράστια πλατεία όπου ήταν συγκεντρωμένος αρκετός κόσμος. Πλησιάζοντας στα αυτιά μας έφτασαν ήχοι παραδοσιακής Πολωνικής μουσικής. Σε μια τεράστια οθόνη που είχε στηθεί στην μια άκρη της πλατείας προβάλονταν σκηνές από διάφορες ταινίες. Ρωτόντας μάθαμε πως επρόκειτο για ένα φεστιβάλ ταινιών τοπικού χαρακτήρα. Πήραμε τις θέσεις μας στα αμφιθεατρικού τύπου διαζώματα της πλατείας, όμως οι ασυνήθιστοι για τα αυτιά μας ήχοι μας ανάγκασαν σύντομα να κατευθυνθούμε προς το π΄ρακο της πόλης. Κύριο χαρακτηριστικό και εδώ (όπως και σε όλη μας την διαδρομή στην Πολωνία) είναι η καθαριότητα και η οργάνωση.

Ελάχιστη η κίνηση των αυτοκινήτων μέσα στην πόλη, περιποιημένα δημόσια κτίρια, μεγάλα πεζοδρόμια, κολώνες φωτισμού διακοσμημένες με γλάστρες, διαβάσεις πεζών σωστά σηματοδοτημένες και γενικά εικόνα πόλης που κινείται με βασικό άξονα τον πολίτη και την ανθρώπινη διαβίωσή του σε αυτή.
Φτάνοντας στο πάρκο έμεινα άφωνος από την ομορφιά και την ποικιλία της χλωρίδας του. Τεράστια δέντρα, θάμνοι, παρτέρια με λογής λουλούδια, διάδρομοι με πάγκάκια παντού για στιγμές χαλάρωσης...

Μετά από κάποιες ώρες πειήγησης στο πάρκο και αφού απολαύσαμε το φανταστικό Lody (χειροποίητο παγωτό που μπορείτε να αγοράσετε από διάφορους πλανώδιους μέσα στο πάρκο),

επιστροφή στο κέντρο της πόλης σε αναζήτηση κάποιου εστιατορίου.

Ίσως ακούγονται υπερβολικά αυτά που γράφω για την συγκεκριμένη πόλη αλλά πιστέψτε με πρόκειται για έναν μικρό επίγειο παράδεισο.....

Χάρτης Διαδρομής

[Vagelis Gar]

6η Ημέρα (10 Ιουλίου 2010 Bialystok - Siauliai)

Αναχώρηση το πρωί της επόμενης από Bialystok με τα σύνορα προς Λιθουανία πλέον κοντά και ήμασταν έτοιμοι για Kaunas. Ή μήπως όχι?

Ανύπαρκτος και ο συνοριακός σταθμός Πολωνίας – Λιθουανίας και κάνουμε στάση σε ανταλλακτήριο συναλλάγματος όπου του Γιάννη και του Δημήτρη τους αλλάζουν μεν τα Πολωνικά χρήματα (Zloty) σε νόμισμα Λιθουανίας (Litas) αλλά στην συναλλαγή και μετά την απομάκρυνση από το ταμείο ο Δημήτρης ανακαλύπτει πως είναι 20€ μείον.

Εσκεμμένα ή μη η μικρή ζημιά είχε γίνει, αν και τώρα που το ξανασκέφτομαι του Δημήτρη πρέπει να του άρεσε η κοπέλα με το ομολογουμένως βαθύ ντεκολτέ και θεώρησε υποχρέωσή του να αφήσει ένα μικρό φιλοδώρημα.

Το GPS συνέχιζε την εξερεύνηση νέων περιοχών και μετά από αρκετά χιλιόμετρα χανόμαστε ξανά σε επαρχιακούς δρόμους της Λιθουανίας αυτή τη φορά.


Κάποια στιγμή καταλήγουμε στο χωριό Sakie και κάνουμε στάση για καφέ και φαγητό. Όμορφο χωριουδάκι, ήσυχο με την πινακίδα να δείχνει Kaunas 62 χλμ.

Μετά από συζήτηση αλλαγή κατεύθυνσης και αποφασίζουμε να προσπεράσουμε την πρωτεύουσα της Λιθουανίας και να ανέβουμε βορειότερα. Μια στάση έπρεπε να γίνει οπωσδήποτε στον Λόφο των σταυρών (Hill of crosses) ο οποίος βρίσκεται κοντά στην πόλη Siauliai.

Μετά από αρκετές ερωτήσεις και ψάξιμο βρήκαμε τον Λόφο των σταυρών όπου από μακριά τίποτα δεν σε προϊδεάζει για αυτό που θα συναντούσαμε. Πλησιάζοντας κοντά είδαμε ένα απίστευτο θέαμα. Εκατοντάδες χιλιάδες σταυροί σε διάφορα μεγέθη, σχήματα, χρώματα, υλικό κατασκευής να είναι τοποθετημένοι διάσπαρτα σε έναν μικρό λόφο.

Μπαίνοντας στην είσοδο και προχωρώντας στους ξύλινους διαδρόμους διαπίστωσα πως σε όλη την περιοχή υπήρχαν σταυροί με ονόματα και ημερομηνίες πάνω τους. Ξεχωριστό θέαμα το οποίο δεν νομίζω να υπάρχει σε άλλο σημείο του κόσμου.

Στην είσοδο του λόφου δεσπόζει τεράστιος μεταλλικός σταυρός με την επιγραφή να λέει “Ευχαριστούμε λαέ της Λιθουανίας για αυτό το λόφο των σταυρών ο οποίος δείχνει στα υπόλοιπα έθνη της Ευρώπης αλλά και του κόσμου ολόκληρου την πίστη των Λιθουανών” με ημερομηνία κατασκευής 7.9.1993.(Hill of Crosses - Wikipedia, the free encyclopedia)

Φεύγοντας εντυπωσιασμένοι από το θέαμα (στο οποίο μας προέτρεψε να πάμε ο Παναγιώτης Βασσιλάκης από παλιότερη επίσκεψή του εκεί) βγαίνουμε ξανά στο δρόμο με την ώρα πλέον να έχει περάσει και να σκεφτόμαστε πως ο’τι βρεθεί στο δρόμο για διαμονή να αποτελέσει πρώτη μας επιλογή. Δρόμος με τεράστιες ευθείες και αδιάφορη θέα.

Οι περισσότεροι παράδρομοι της Λιθουανίας χωματόδρομοι και εννοείται πως δεν αποχωριστήκαμε την άσφαλτο για αρκετά χιλιόμετρα μέχρι που περάσαμε μπροστά από κάτι σαν Road Motel. Σταμάτημα λίγα μέτρα πιο κάτω και αποφασίζουμε πως είναι μια καλή επιλογή για να περάσουμε τη βραδιά μας.

Φτάνουμε στο προαύλιο χώρο ο οποίος ήταν μέρος ενός τεράστιου θεματικού πάρκου το οποίο φιλοξενούσε αγροτικά μηχανήματα περασμένων δεκαετιών αλλά και κάποια πολεμικά οχήματα του Α’ παγκοσμίου πολέμου.

Κατεβηκα πρώτος και στην είσοδο κοπέλα με σπαστά Αγγλικά μου λέει πως υπάρχει δωμάτιο για να μείνουμε. Ανεβαίνοντας από εξωτερική ξύλινη σκάλα με οδηγεί στο εσωτερικό του πάνω ορόφου ενός κτιρίου χτισμένου μόνο από ξύλο. Μπαίνοντας μέσα ένιωσα την ατμόσφαιρα τόσο αποπνικτική που είχα αποφασίσει ότι και να μέναμε εδώ εγώ δεν υπήρχε περίπτωση να μείνω μέσα σε αυτό το δωμάτιο που ήταν κάτι σαν σάουνα σε πλήρη λειτουργία. Κατά τα άλλα συμπαθητικό το δωμάτιο με διάκοσμο που έδενε με το όλο περιβάλλον.

Ρωτάω για την τιμή και για το αν υπάρχει δυνατότητα να φάμε κάτι στο εστιατόριο που βρισκόταν ακριβώς από κάτω. 50€ μου λέει και ναι προλαβαίνουμε να παραγγείλουμε κάτι μέχρι τις 21:30 που θα έκλεινε.

Κατεβαίνω στα παιδιά τους λέω την τιμή και συμφωνούμε να μείνουμε. Εγώ όπως είπα και πιο πριν δεν υπήρχε περίπτωση να μείνω μέσα σε εκείνο το δωμάτιο και έτσι σε συνεννόηση με την receptionist αλλά και τον φύλακα του πάρκου αποφάσισα να στήσω τη σκηνή μου μέσα στο πάρκο το οποίο ήταν περιφραγμένο. Ο κίνδυνος όμως ήταν από την έξω ή από την μέσα πλευρά?

Παραγγέλνουμε τα φαγητά μας και μέχρι να ετοιμαστούν ο φύλακας με τα λίγα Αγγλικά του προσπαθεί να μας πείσει για την σπουδαιότητα της δουλειάς του εκεί και να μας καθησυχάζει συνέχεια για το μέρος όπου θα διανυκτέρευαν οι μοτοσυκλέτες μας.

Στο πίσω μέρος του ξενοδοχείου σε περιφραγμένο χώρο με σκύλο στα πέριξ και με το άγρυπνο μάτι του φύλακα ε δεν έχεις τίποτα να φοβηθείς. Τακτοποίηση των πραγμάτων για τα παιδιά στο δωμάτιο, στήσιμο σκηνής για μένα κάπου κοντά στο Motel και έτοιμοι για φαγητό.

Κατά τις 22:30 το εστιατόριο είχε κλείσει ο φύλακας είχε αποσυρθεί στο δωματιάκι του στον πάνω όροφο δίπλα στα δωμάτια και εγώ είχα αρχίσει τη μάχη με τα κουνούπια. Φιδάκι έξω από τη σκηνή, αντικουνουπικό παντού και ώρα για ύπνο.

Ώρα 01:00 και ακόμα μπορούσα να δω τις τελευταίες απέλπιδες προσπάθειες του ήλιου να υπερισχύσει της νύχτας. Κάπου εκεί έκλεισαν τα μάτια μου και ένιωθα την υγρασία, ακουμπώντας στα τοιχώματα της σκηνής. Δε με ενδιέφερε τίποτα άλλο εκείνη τη στιγμή απλά να μπορέσω να κοιμηθώ για να ξεκουραστώ.


Χάρτης Διαδρομής

[Vagelis Gar]

7η Ημέρα (11 Ιουλίου 2010 Siauliai - Riga)

Ο Γιάννης και ο Δημήτρης είχαν ήδη ξυπνήσει νωρίτερα από εμένα και είχαν κάνει τη βόλτα τους στο πάρκο. Ήρθαν από τη σκηνή όταν είχα αρχίσει να ξυπνάω και εγώ.

-Πήγες βόλτα στο πάρκο? Με ρωτάει ο Γιάννης.
-Όχι, του λέω, θα μαζέψω τα πράγματα για να είναι έτοιμα και θα πάω.
-Εντάξει, μου λέει. Πήγαινε και θα σε περιμένουμε στις μοτοσυκλέτες.

Μετά από γρήγορο μάζεμα της σκηνής και των λοιπών εξαρτημάτων αρχίζω την περιήγησή μου. Διάφορα μονοπάτια πέρναγαν μέσα από ξύλινες κατασκευές, διάσπαρτα διάφορα αγροτικά μηχανήματα, πράσινο παντού και στο βάθος μικρή λιμνούλα.

-Ωραία , βόλτα μέχρι τη λιμνούλα και επιστροφή για να φύγουμε.
Πλησιάζοντας δίπλα στη λίμνη παρατηρώ πως υπάρχει μικρός λόφος περιφραγμένος με ψηλά χοντρά κάγκελα. Πλησιάζοντας πιο κοντά τι να δω…..

Μέσα στην περίφραξη βρισκόταν 3 αρκούδες (1 μεγάλη και 2 μικρές). Η μεγάλη πολύ κοντά στα κάγκελα εμφανώς εκνευρισμένη και οι άλλες 2 μικρότερες να βολτάρουν στην κορυφή του λόφου. Κάτι είχε ψιθυρίσει το πρωί ο Γιάννης για το αν είδα τις αρκούδες αλλά φαντάστηκα πως μίλαγε για ξυλόγλυπτα (υπήρχαν διάσπαρτα στο χώρο με μορφές ανθρώπων και ζώων).

Γρήγορη σκέψη πως κοιμήθηκα στη σκηνή στα 200 μέτρα από τις αρκούδες, κάποιες φωτογραφίες και επιστροφή στη μοτοσυκλέτα.

Στο δρόμο ξανά και προορισμός μας η Λετονία και Ρίγα. Ατελείωτες ευθείες και πάλι πράγμα που είχε αρχίζει να με κουράζει μιας και δεν υπήρχαν εναλλαγές εικόνων αλλά και η οδήγηση με 5η 120χλμ/ώρα.

Τελωνιακοί σταθμοί και εδώ πουθενά και μπαίνουμε Λετονία όπου σε κάποιο σημείο της διαδρομής έχω περάσει μπροστά. Κάποια στιγμή κοιτάζω στον καθρέφτη για να δω αν έρχονται τα παιδιά, τίποτα. Κόβω ταχύτητα, περιμένω, πουθενά ο Γιάννης και ο Δημήτρης. Σταματάω στην άκρη του δρόμου και μετά από 5λεπτο αναμονής αρχίζουν να με ζώνουν τα φίδια πως κάτι κακό έγινε και κάνω αναστροφή.

Σε 1-2 χιλιόμετρα βλέπω στην άκρη του δρόμου τις μοτοσυκλέτες των παιδιών σταματημένες και με τα πράγματα κάτω. Πλησιάζω, σταματώ και ρωτώ τι έγινε. Μου απάντησε ο Γιάννης (ο Δημήτρης δεν μιλιόταν) πως το πίσω λάστιχο του Stelvio είχε χάσει όλο τον αέρα.
Με τις γνώσεις των παιδιών (οι δικές μου περιοριζόταν στο να τραβάω φωτογραφίες) το πρόβλημα λύθηκε μέσα σε μία ώρα όταν και ο Γιάννης φόρτωσε τον πίσω τροχό και έφυγε προς αναζήτηση βενζινάδικου για αέρα πράγμα το οποίο αποδείχθηκε πως δεν ήταν και το πιο εύκολο μιας και σε αρκετά βενζινάδικα δεν υπάρχει παροχή αέρα.

Τελικά το πρόβλημα είχε να κάνει με μια σπασμένη ακτίνα του πίσω τροχού στην οποία ο μηχανικός του Δημήτρη είχε ξεχάσει να βάλει την ασφάλεια. Για καλή μας τύχη η ακτίνα σπάζοντας έπεσε μέσα στο λάστιχο και έτσι υπήρχε ακόμα η βάση της η οποία βιδώθηκε πάλι στη ζάντα και με λίγη κόλλα εσωτερικά η ζημιά αποκαταστάθηκε.

Βέβαια ο Δημήτρης ήταν απαρηγόρητος για το όλο συμβάν αλλά σε ένα τέτοιο ταξίδι τα απρόοπτα μπορούν να συμβούν ανά πάσα στιγμή.

Αρνητική εντύπωση μας έκανε η στάση των μοτοσυκλετών που περνούσαν οι οποίοι χαιρετούσαν χωρίς να σταματήσουν να ρωτήσουν αν χρειαζόμαστε κάτι.

Τέλος πάντων ο Ιάπωνας έσωσε τον Ευρωπαίο όπως είπε και ο Γιάννης και συνεχίσαμε για Ρίγα. Το νόμισμα της Λετονίας πιο ακριβό από το ευρώ πράγμα που μας έκανε εντύπωση και γενικά σαν χώρα δεν την χαρακτηρίζεις φθηνή.
Φτάνοντας στην πρωτεύουσα της Λετονίας και μετά από μια μικρή περιήγηση στους δρόμους της πόλης καταλήξαμε στο κέντρο όπου βρίσκεται το άγαλμα της Ελευθερίας. Και εδώ αυτό που ξεχωρίζει είναι τα επιβλητικά κτίρια που δεσπόζουν στο κέντρο τηε Ρίγα. Πολύ όμορφο στοιχείο στην όλη εικόνα είναι ο ποταμός Daugava που διασχίζει την πόλη.
Μικρή στάση για καφέ, κάποιες φωτογραφίες και επόμενη μεγάλη μας στάση και διανυκτέρευση στο Parnu.
Φτάνοντας και μην έχοντας διάθεση για περιήγηση στην πόλη έμεινα στο δωμάτιο του ξενοδοχείου για να παρακολουθήσω τον τελικό του Μουντιάλ σε Λετονική περιγραφή. Οι εντυπώσεις του Γιάννη και του Δημήτρη από την πόλη του Parnu μάλλον αδιάφορες και το μόνο που θα θυμάμαι από την συγκεκριμένη πόλη είναι ο ήχος των γλάρων ο οποίος από ένα σημείο και μετα είχε γίνει πολύ ενοχλητικός θυμιζοντάς μου ταινίες του Hitskok.

Κάνοντας μια μικρή παρένθεση θα ήθελα να πω πως ο τρόπος που μπορείς να διαπιστώσεις αν μια χώρα είναι φθηνή ή ακριβή, είναι να παρατηρείς την τιμή της βενζίνης. Σου δίνει μια εικόνα, γενική μεν, αλλά σε ένα ταξίδι στο οποίο κάθε μέρα σχεδόν βρίσκεσαι σε διαφορετική χώρα χάνεις την αίσθηση της ισοτιμίας του Ευρώ με το αντίστοιχο νόμισμα της χώρας. Ένα παράδειγμα είναι ότι στη Σερβία που το λίτρο της αμόλυβδης στοίχιζε 0,95 ευρώ το νερό των 500ml στοίχιζε 0,30 ευρώ ενώ στη Νορβηγία με την τιμή της αμόλυβδης να είναι στο 1,90 ευρώ το αντίστοιχο νερό στοίχιζε 3,5 ευρώ !!!

Χάρτης Διαδρομής

[Vagelis Gar]

8η Ημέρα (12 Ιουλίου Riga - Lahti)

Αφήνοντας πίσω μας το Parnu και την Λετονία σειρά είχε η Εσθονία και το Ταλλίν από όπου θα πέρναμε το καράβι για το Helsinki. Το τοπίο παρέμεινε το ίδιο σε όλη τη διαδρομή μέχρι που φτάσαμε στην πρωτεύουσα της Εσθονίας. Αδιάφορες ευθείες πολλών χιλιομέτρων που διέσχιζαν δάση με πανύψηλα δέντρα. Οδόστρωμα που δεν μπορώ να το χαρακτηρίσω καλό με την κίνηση να γίνεται σε δρόμο μιας λωρίδας ανά κατεύθυνση.

Μπαίνοντας αντιμετωπίσαμε πρόβλημα με την σήμανση στους δρόμους της πόλης ή έτσι νομίζαμε τουλάχιστον. Φτάνουμε στο λιμάνι αρκετά νωρίς, σχεδόν 1 το μεσημέρι και αμέσως στα γραφεία της Viking Line για να κλείσουμε τα εισητήριά μας για απέναντι. Αναμονή στην ουρά και όταν έφτασε η σειρά μας η κοπέλα στο γκισέ μας ενημερώνει πως στο δρομολόγιο που θα έφευγε σε λίγο δεν υπήρχαν θέσεις για τις μοτοσυκλέτες μας.

Οκ, λέμε με το επόμενο. Ούτε εκεί μας λέει αλλά ούτε με το τελευταίο. Θα πρέπει να κάνουμε κράτηση με κάποιο από τα δρομολόγια της επόμενης ημέρας.Αστάθμιτος παράγοντας που ίσως καθυστερούσε το ταξίδι μας κατά μία ημέρα.

Ανοίγοντας παρένθεση θα ήθελα να πω πως όλο το ταξίδι, ότι αφορούσε σε κρατήσεις ξενοδοχείων, camping, θέσεων σε πλοία ήταν εντελώς απρογραμμάτιστο. Κατά την ταπεινή μου άποψη όλα τα παραπάνω περιορίζουν σε μεγάλο βαθμό την αίσθηση ελευθερίας που σου προσφέρει το ίδιο το ταξίδι. Άγχος, αγωνία και ανασφάλεια για το αν προλάβω να φτάσω από το σημείο Α στο σημείο Β για να μην χάσω κάποια κράτηση δεν είναι στοιχεία που θα συμπεριλάβω σε κανένα από τα ταξίδια μου.

Φτάνουμε λοιπόν σε άλλη πύλη του λιμανιού όπου έχει τα γραφεία της δεύτερη ναυτιλιακή εταιρία. Με την ελπίδα πως δεν θα αντιμετωπίσουμε το ίδιο πρόβλημα και εδώ κατευθυνόμαστε στα γλισέ όπου εξυπηρετικότατη υπάλληλος μας λέει πως υπάρχουν κενές θέσεις για το πλοίο που φεύγει στις 17:00. Κλείνουμε θέσεις, πληρώνουμε (40€ έκαστος) και βγαίνουμε στο μέρος που είχαμε αφήσει τις μοτοσυκλέτες.

Οι ώρες μέχρι τις 16:30 ήταν πολλές οπότε έπρεπε να βρούμε κάποιο σημείο στο λιμάνι για να ξεκουραστούμε όπου δεν θα ενοχλούσαμε και δεν θα μας ενοχλούσε κανείς.

Το τσαντίρι λοιπόν σε πλήρη σχηματισμό με εμένα να απλώνω τη μπουγάδα της προηγούμενης ημέρες που δεν είχε προλάβει να στεγνώσει, τα παιδιά να έχουν ξαπλώσει στον μουσαμά και φυσικά το απαραίτητο μεσημεριανό το οποίο αποτελούταν από πεντανόστιμους γίγαντες και υπέροχα παξιμάδια.

Πολλές οι ώρες και υποχρεωτική ξεκούραση κάτω από τον ίσκιο των δέντρων που μας φιλοξενούσαν.

Με την ώρα να έχει πλησιάσει για την αποβίβασή μας τα μαζεύουμε και αρχίζουμε την αναζήτηση της πύλης από όπου θα μπαίναμε για να πάμε στο πλοίο. Τη βρήκαμε σχετικά γρήγορα και περιμέναμε στην ουρά όπου σε λίγη ώρα κατέφθασαν κάποιοι Ιταλοί (2 GS, 1 Strom) τους οποίους βρήκαμε και αργότερα στη Φινλανδία στο κάμπινγκ που μείναμε. Ο τύπος στο VStrom όντας εφευρετικός είχε ανοίξει ομπρέλα που τον κρατούσε δροσερό από τον καυτό ήλιο (η θερμοκρασία άγγιζε σχεδόν τους 40 βαθμούς, πράγμα ασυνήθιστο για την εποχή όπως μάθαμε αργότερα).

Έξω από το πλοίο πλέον και περιμένουμε να μπουν πρώτα τα αυτοκίνητα όπου και γνωρίζουμε ζευγάρι Φιλανδών οι οποίοι μας δώσαν κάποιες συμβουλές για το τι πρέπει να προσέχουμε στη χώρα τους αλλά και από πού να πάμε αν θέλουμε να δούμε κάποια όμορφα τοπία χωρίς να μπλέξουμε στους βαρετούς αυτοκινητόδρομους. Αφού τους ευχαριστήσαμε επιβιβαστήκαμε στο πλοίο Nordlandia.

Πολλοί οι επιβάτες οι περισσότεροι νεαροί Φιλανδοί οι οποίοι απ ότι μάθαμε, σε συζήτηση με κάποιους που καθόταν απέναντί μας σε διάδρομο του πλοίου, πηγαίναν στο Ταλλίν για προμήθειες σε ποτά τα οποία και αγόραζαν 3 φορές πιο φθηνά απ ότι στη Φιλανδία !!!

Παλιότερα ήταν ακόμη πιο φθηνά αλλά από τότε που η Εσθονία μπήκε στην Ε.Ε ανέβηκαν οι τιμές. Το 90% των επιβατών είχαν ειδικά καροτσάκια τα οποία ήταν γεμάτα με μπύρες και ότι άλλο ποτό μπορείτε να φανταστείτε.

Μέσα στο πλοίο πολλοί οι μεθυσμένοι επιβάτες και σε 2,5 ώρες άφιξη στο Helsinki.

Γρήγορη έξοδος από την πόλη του Helsinki προς Lahti χωρίς να σταματήσουμε πουθενά μιας και θέλαμε να προλάβουμε κάποιο κάμπινγκ ανοιχτό πριν κλείσει. Σε μια απόσταση αρκετών χιλιομέτρων προς Lahti δεν συναντήσαμε πουθενά βενζινάδικο. Καλό θα είναι πριν βγείτε από Helsinki να ψάξετε για βενζινάδικο. (κάτι που δεν κάναμε εμείς)

7χλμ από το Lahti το Muttulo, μια πανέμορφη περιοχή όπου βρισκόταν το κάμπινγκ. Ίσα που προλάβαμε να κάνουμε check in με συνοπτικές διαδικασίες (8€ μηχανή και σκηνή) αλλά όπως μας ενημέρωσε ο υπάλληλοςστην είσοδο δεν υπήρχε τίποτα στα ψυγεία για να πιούμε αφού είχαν κάποιο πάρτι και είχαν πιεί μέχρι και τα απιονισμένα νερά. Αδιάφορο το όλο θέμα μιάς και το μόνο που μας ενδιέφερε ήταν να στήσουμε τις σκηνές μας και να ξεκουραστούμε.

Επιλογή μέρους για το στήσιμο της σκηνής δεν θα μπορούσε να είναι καλύτερο. Δίπλα ακριβώς στη λίμνη με τις πάπιες να κάνουν βόλτα και τον ήλιο να βρίσκεται ακόμα ψηλά. Φαγητό δεν υπήρχε οπότε ότι είχε φάει ο καθένας μέσα στο πλοίο και έτσι με συνοπτικές διαδικασίες μετά από λίγα λεπτά κλείσαμε τα φερμουάρ των σκηνών.
Χάρτης Διαδρομής

[Vagelis Gar]

9η Ημέρα (13 Ιουλίου 2010 Lahti - Kuopio)

Πρώτη διανυκτέρευση σε camping από τη στιγμή που ξεκινήσαμε το ταξίδι μας και οι εντυπώσεις μου είναι οι καλύτερες. Το στήσιμο της σκηνής μπροστά στη λίμνη, με την μοτοσυκλέτα λίγο πιο δίπλαγινόταν με τελετουργικές κινήσεις.

Η ηρεμία και η γαλήνη που επικρατούσε την συγκεκριμένη ώρα στο camping σε συνδιασμό με τις πολύχρωμες εικόνες που τα μάτια μου αντιλαμβάνονταν, μου δημιουργούσαν μια ψυχική ανάταση που εύχομαι να μην τελείωνε ποτέ.Επισφράγισμα της ελευθερίας.

Η επόμενη ημέρα είχε ήδη ξεκινήσει. Οι μοτοσυκλέτες υπομονετικά περίμεναν και αυτές την επιστροφή τους στο δρόμο. Διασχίζοντας το camping οι Ιταλοί που είχαμε συναντήσει στο λιμάνι του Ταλίν ετοίμαζαν τα δικά τους πράγματα για να συνεχίσουν το ταξίδι τους. Σύντομος χαιρετισμούς για "καλό δρόμο" και επιστροφή στο δρόμο με κατεύθυνση του Kuopio.

Η διαδρομή που επιλέξαμε, επαρχιακός δρόμος με ανώτατο όριο ταχύτητας τα 100χλμ/ώρα. Το τοπίο της Φινλανδίας για ακόμη μια φορά μας αποζημίωσε με το παραπάνω. Τεράστια δάση, λ'ιμνες, ποτάμια, μικροί καταράκτες, τάρανδοι, λαγοί και λογής πουλιά αποτελούσαν την εικόνα που περνούσε μπροστά από τα έκπληκτα μάτια μας.

Με τον καιρό σύμμαχό μας (θερμοκρασία περίπου 30 βαθμούς C) ο αδιάβροχος εξοπλισμός μας δεν είχε ακόμα χρησιμοποιηθεί.

Άφιξη το απόγευμα κοντά στο Halolantie σε camping δίπλα σε λίμνη. Τιμή για την σκηνή και τη μοτοσυκλέτα 12 ευρώ. Αφού έστησα τη σκηνή μου επισκέυθηκα το Market του camping και με μόλις 10 ευρώ προμηθεύθηκα τα απαραίτητα για το δείπνο μου...

Χάρτης Διαδρομής

[Vagelis Gar]

10η Ημέρα (14 Ιουλίου 2010 Kuopio - Ivalo)

Δεν είχε ξημερώσει ακόμα καλά όταν ξύπνησα και ανοίγοντας το φερμουάρ της σκηνής το θέαμα μπροστά μου ήταν μοναδικό. Κάτι τέτοιες στιγμές θέλεις να τις αποτυπώσεις για πάντα είτε σαν εικόνα είτε σαν μια απαλή απόχρωση στο πίσω μέρος του μυαλού σου και όταν κάτι σε τραβάει προς τα κάτω να την αναμοχλεύεις και να χαμογελάς. Τα ήρεμα νερά της λίμνης, τα πουλιά που είχαν στήσει τον δικό τους χορό στην απέναντι όχθη, μιας και η περιοχή είχε χαρακτηρισθεί υδροβιότοπος όπου ζούσαν και αναπαράγονταν δύο είδη πουλιών (δεν θυμάμαι τα ονόματα).













Πρωινή βόλτα στη λίμνη και κάποιες βαθιές ανάσες ώστε να μπορέσω να γευθώ με όλες μου τις αισθήσεις την ομορφιά της στιγμής.







Πίσω στη σκηνή και μάζεμα των πραγμάτων. Παρόλο που έχουν περάσει τόσες μέρες από τη στιγμή που ξεκινήσαμε το πακετάρισμα και το μάζεμα των πραγμάτων αποτελεί ακόμα έναν γρίφο. Τελικά ίσως πήρα παραπάνω πράγματα από αυτά που χρειαζόμουν. Στο τέλος θα γίνει ο απολογισμός από αυτά που πραγματικά χρειάστηκα.




Προορισμός μας σήμερα, αν όλα πήγαιναν καλά, ήταν το Ivalo η μεγαλύτερη πόλη της Φινλανδίας πριν βγούμε για τα σύνορα με την Νορβηγία και στην ουσία ο τελευταίος μας σταθμός πριν πάρουμε την 92 και μετά την Ε06 όπου μας περίμενε ο δρόμος που οδηγεί στο NordKapp (E69).

Σχεδόν σε όλη μας τη διαδρομή ανατολικά της Φινλανδίας μέχρι να βγούμε από τα σύνορα ακολουθούσαμε τον 5.

Λίγο πριν το Kuusamo τα παιδιά συνέχισαν στον ίδιο δρόμο μέχρι το Ivalo ενώ εγώ κατευθύνθηκα προς το Rovaniemi το οποίο ήθελα να επισκεφτώ πρώτα για να δω από κοντά το χωριό του Αι Βασίλη και κατά δεύτερο λόγο να στείλω μια κάρτα στις μικρές μου.

Φτάνοντας εκεί το πρώτο πράγμα που συνάντησα ήταν τεράστιες διαφημιστικές πινακίδες για τα αξιοθέατα της περιοχής. Για να μπω στο χωριό του Αι Βασίλη ούτε λόγος . Ήξερα πως σε τέτοιου είδους εκθέματα το αντίτιμο είναι τσουχτερό. Αν είχα τις πιτσιρίκες μαζί μου σίγουρα θα πηγαίναμε αλλά τώρα δεν υπήρχε λόγος.

Φωτογραφίες στο γνωστό πια μεταλλικό τρίγωνο στο δρόμο που σου υπενθυμίζει πως μπαίνεις στον αρκτικό κύκλο από την πλευρά της Φινλανδίας. Επίσκεψη στα ξύλινα σπιτάκια που βρίσκονται εκεί και πλέον μπορούσα με ένα βήμα να βρίσκομαι από την πλευρά του αρκτικού.


Τα περίφημα Road Trains


















Αποστολή της κάρτας στις μικρές (η οποία έφτασε μετά από 1 εβδομάδα) μερικές ακόμα φωτογραφίες και επιστροφή στη μοτοσυκλέτα για τα υπόλοιπα 300χλμ που μου απέμειναν μέχρι το Ivalo.
Εύκολο σκέφτηκα με την ώρα να έχει πάει 17:00. Με 100-110 χλμ/’ωρα σε 3 ώρες θα ήμουν στο ξενοδοχείο.


Όταν ξαναβγήκα στο δρόμο ο ουρανός μπροστά μου ήταν κατάμαυρος. Ήταν ακριβώς προς το σημείο που πήγαινα. Όσο προχώραγα τόσο τα σύννεφα πύκνωναν και δεν υπήρχε πλέον καμιά ελπίδα για να αποφύγω τη βροχή.

Στάση στην άκρη του δρόμου για τον απαραίτητο εξοπλισμό όπου και διαπιστώνω πως το φερμουάρ του πάνω μέρους του αδιάβροχου έχει παραδώσει πνεύμα. Το λάθος της στιγμής ήταν που δεν φόρεσα τις γκέτες. Ξεκινάω λοιπόν και σε λίγα χιλιόμετρα άρχισαν να πέφτουν σταγόνες βροχής τις οποίες ένιωθα να χτυπούν το κράνος σα χαλάζι. Λίγες στην αρχή, περισσότερες μετά ώσπου σε λίγα λεπτά είχα μπει για τα καλά στο μάτι αυτής της πολύ έντονης καταιγίδας. 80-90χλμ μέχρι το Ivalo και πίστευα πως έστω και με την δυνατή βροχή θα φτάσω σχετικά γρήγορα.

Λογάριασα όμως χωρίς τον ξενοδόχο ο οποίος στην συγκεκριμένη περίπτωση ήταν η κίνηση από τα πολλά αυτοκινούμενα τροχόσπιτα αλλά και από κάθε λογής κάμπερς. Πλέον έχω καταλάβει και τη βλακεία μου να μην φορέσω τις γκέτες νιώθοντας τις κάλτσες μου μούσκεμα και τα πόδια μου να κολυμπάνε μέσα στις μπότες.

Στάση σε βενζινάδικο για να τις φορέσω αλλά μάταιος κόπος. Μούσκεμα τα πόδια μου και κρύα το μόνο που έπρεπε να κάνω ήταν να φτάσω το συντομότερο στο ξενοδοχείο (είχαν φτάσει ήδη τα παιδιά και μου είχαν στείλει μήνυμα). 5 λεπτά κράτησε η στάση μου στο βενζινάδικο χρόνος αρκετός για να συγκεντρωθούν εκατοντάδες κουνούπια- καμικάζι τα οποία τσιμπούσαν όπου έβρισκαν.( τα κουνούπια στις Σκανδιναβικές χώρες είναι ένα πολύ έντονο φαινόμενο το οποίο αντιμετωπίζεται μόνο με πολύ καλό αντικουνοπικό από κάποιο φαρμακείο)














Γρήγορα πάλι στο δρόμο και κατά τις 20:00 φτάνω στο ξενοδοχείο (Ivalo Hotel, λίγο πριν την πόλη). Καλό ξενοδοχείο με 105€ το τρίκλινο με πρωινό και σάουνα + πισίνα που μπορούσα να χρησιμοποιήσω δωρεάν.


Λίγο πριν κοιμηθώ σκέπασα τις βαλίτσες της μηχανής με το μουσαμά μιας και είχε αρχίσει ήδη ξανα να ψιχαλίζει....

Χάρτης Διαδρομής

[Vagelis Gar]

11η Ημέρα (15 Ιουλίου 2010 Ivalo - Nordkapp - Alta)

Η μεγάλη ημέρα είχε ήδη ξημερώσει. Για ψυχολογικούς κυρίως λόγους το NordKapp αποτελούσε πρώτο προορισμό σε αυτό το ταξίδι. Άσχετα αν στην πορεία αποτέλεσε απλά ακόμα μια στάση σε όλα αυτά που υπήρχαν μπροστά μας και μας περίμεναν.
Σχετικά γρήγορη αναχώρηση από το ξενοδοχείο και μετά από κάποια χιλιόμετρα στους δρόμους τις Φινλανδίας προς τα σύνορα με τη Νορβηγία και σε δρόμο με απίστευτα ανεβοκατεβάσματα, χωρίς να το καταλάβουμε μπαίνουμε Νορβηγία με μια μικρή πινακίδα που γράφει Norge να μας θυμίζει πως πλέον πατάμε σε Νορβηγικό έδαφος.

Μετά από κάποια χιλιόμετρα βέβαια το καταλάβαμε και από αυτά που περνούσαν δίπλα μας. Το τοπίο αρχίζει και αγριεύει και 350 χιλιόμετρα πλέον από το NordKapp η αγωνία και το δέος για αυτό που πρόκειται να συναντήσουμε αρχίζει να μεγαλώνει. Όλες οι αισθήσεις πλέον λειτουργούν προς αυτή την κατεύθυνση.


Πλησιάζοντας φτάνουμε σε διασταύρωση προς Alta. Κατεύθυνσή μας ευθεία στον Ε69 ο οποίος είναι ο δρόμος που θα μας οδηγούσε στο NordKapp. 129 χιλιόμετρα απίστευτης αγριάδας. Το τοπίο βραχώδες με τη μόνη βλάστηση που μπορούσαμε να δούμε θάμνοι και αγριόχορτα. Δεξιά σε κάθε κολπίσκο μικρά ψαροχώρια με 5-6 σπίτια.







Ο δρόμος σα φίδι μας οδηγούσε μια παραλιακά και μια μέσα από τα βραχώδη βουνά. Ο αέρας τόσο δυνατός και μας μαστίγωνε από και προς κάθε κατεύθυνση.


Αρκετή η κίνηση στο δρόμο όπου βλέπαμε ανθρώπους να ανεβαίνουν προς την «άκρη της Ευρώπης» με οποιοδήποτε μέσο.



Τα τούνελ αρκετά τρομακτικά με αποκορύφωμα το μεγαλύτερο (7 χιλιόμετρα) το οποίο συνδέει το ηπειρωτικό κομμάτι με το νησάκι που βρίσκεται το NordKapp. 3 χιλιόμετρα κάθοδος στο υγρό και σκοτεινό τούνελ με τα νερά που ξερνάνε τα βράχια να στάζουν από την οροφή του τούνελ αλλά και το οδόστρωμα να είναι βρεγμένο. Στη συνέχεια 2 χιλιόμετρα σε ευθεία μέχρι που αρχίσαμε να ανηφορίζουμε προς την επιφάνεια.

Μετά από λίγο συναντήσαμε την είσοδο για το χώρο που βρίσκεται η μεταλλική υδρόγειος. Πληρώσαμε 35€ έκαστος και με την αγωνία μας να χτυπάει κόκκινο αφήσαμε τις μοτοσυκλέτες μας στο χώρο στάθμευσης όπου υπήρχαν εκατοντάδες άλλα οχήματα.

Κατεβαίνοντας από τη μοτοσυκλέτα το μάτι μου πέφτει σε τζιπ μαύρου χρώματος με Ελληνικά γράμματα στο πλάϊ.

Δεν το πιστεύω, σκέφτομαι, Έλληνες, και προχωρόντας λίγο ακόμα βλέπω 3 μηχανές με Ελληνικά νούμερα. Α ρε Ελλάδα, είσαι παντού τελικά.

Μπαίνοντας στην κύρια είσοδο για το μεγάλο κτίριο και παρατηρόντας προς την πλευρά της καφετέριας βλέπω μια παρέα 5 ατόμων. Δεν μπορεί λέω, αυτοί είναι. Πλησιάζω κοντά και τα υπόλοιπα ήρθαν από μόνα τους. Το πιο εντυπωσιακό ήταν πως οι 2 από τους 5 καταγόταν από τα μέρη μου (Αγριελιά Τρικάλων).


Αφού χαιρετηθήκαμε και ευχηθήκαμε καλό ταξίδι, σειρά είχαν οι φωτογραφίες στην υδρόγειο με τον καιρό να μην μας χαλάει το χατίρι.


Επίσκεψη και στην πανάκριβη μπουτίκ και λίγα δωράκια για τα αγαπημένα μας πρόσωπα. Σκέψη για καφέ στην καφετέρια υπήρξε αλλά τελικά δεν πραγματοποιήθηκε με τον καφέ να στοιχίζει 12€.

Σε ελάχιστο χρόνο σύννεφα σκέπασαν όλο το χώρο και η ορατότητα πλέον πολύ περιορισμένη.





Άρχισαν να πέφτουν και οι πρώτες σταγόνες και αφού για ακόμη μία φορά νιώσαμε την τύχη με το μέρος μας ανεβήκαμε στις μοτοσυκλέτες μας για τον δρόμο της επιστροφής με προορισμό μας την Alta για διανυκτέρευση.


Ο παππούς της φωτογραφίας απο τη στιγμή που βγήκε στη σύνταξη έχει ανέβει 12 φορές στο NordKapp με το εργαλείο που βλέπετε (Δανός).

Το σκηνικό ίδια και στην επιστροφή με τον αέρα να συνεχίζει με την ίδια ένταση. Λίγα χιλιόμετρα μετά το NordKapp υπάρχει κάμπινγκ με ξύλινα σπιτάκια αλλά συνεχίσαμε για να κατέβουμε πιο χαμηλά.

Στάση για βενζίνη λίγο πριν φτάσουμε στην διασταύρωση προς Alta και η διαδρομή μέχρι την πόλη φανταστική. Ακολουθήσαμε τον Ε6 για αρκετά χιλιόμετρα (ο Ε6 διασχίζει όλη την Νορβηγία και φτάνει μέχρι τη Σουηδία). Άφιξή μας στην Alta και τυχαία βρίσκουμε δωμάτιο (σπίτι κανονικό δηλαδή) με 69€.

1 μεγάλη πίτσα για τα παιδιά και 1,5 λίτρο coca cola 25€. Εγώ βολεύτηκα με τις κονσέρβες μου.
Ζεστό νερό και nes café για εμένα και μερικές στιγμές χαλάρωσης πριν κλείσω τα μάτια μου και ξαναφέρω στο μυαλό μου όλες αυτές τις εικόνες που εκείνη την ημέρα είχαν περάσει μπροστά από τα έκπληκτα μάτια μου.


Χάρτης Διαδρομής

[Vagelis Gar]

12η Ημέρα (16 Ιουλίου 2010 Alta - Narvik)

Ξημέρωσε η 12η ημέρα του ταξιδιού και μας βρήκε λίγο πριν την Alta έχοντας διανύσει αρκετές χιλιάδες χιλιόμετρα από τη στιγμή που ξεκινήσαμε από την Ελλάδα.
Σε μια μικρή σύνοψη του ταξιδιού μέχρι στιγμής θα έλεγα πως όλα κυλάνε ιδανικά. Ο καιρός (εκτός από τη χθεσινή ημέρα) είναι ιδανικός, ιδιαίτερα προβλήματα στον δρόμο δεν έχουμε αντιμετωπίσει, τα οικονομικά μου δεδομένα είναι σε καλύτερο σημείο από ότι είχα υπολογίσει, σωματική κούραση υπάρχει αλλά είναι σε ανεκτά επίπεδα και φυσικά η μοτοσυκλέτα μου δίνει τον καλύτερό της ευατό μη δημιουργόντας μου το παραμικρό πρόβλημα. Με το GPS υπάρχει ένα θέμα το οποίο απ' ότι έχω καταλάβει αφορά την μη ύπαρξη επιλογής ώστε να μας κατευθύνει από την συντομότερη διαδρομή. Ως αποτέλεσμα αυτού είναι σε χώρες όπου οι χάρτες δεν είναι λεπτομερείς να μας οδηγεί από επαρχιακούς-αγροτικούς δρόμους. Όταν δε πλησιάζουμε σε μεγαλουπόλεις δεν επιλέγει κάποιον περιφερειακό και μας οδηγεί από το κέντρο της πόλης. Αυτό δεν είναι αναγκαία κακό αν εξαιρέσουμε το γεγονός πως σε κάποιες πρωτεύουσες (Βαρσοβία) αντιμετωπίσαμε πρόβλημα με την κίνηση αλλά και με την ζέστη.


Όσον αφορά την χθεσινή ημέρα και την επίτευξη στην ουσία του "στόχου" της άφιξής μου στο Nordkapp μπορώ να πω πως μου έχει μείνει μια πικρία. Ο λόγος δεν είναι άλλος από το γεγονός πως δεν κατάφερα να νιώσω την κορύφωση των συναισθημάτων που είχα ακούσει από άλλους επισκέπτες και ταξιδιώτες που φτάσαν μέχρι την βορειότερη άκρη της Ευρώπης. Ίσως να έφταιξε το γεγονός πως "άδειασα" οδηγόντας στα υπέροχα 120χλμ του Ε69 που οδηγεί στο Nordkapp, ίσως ο λίγος χρόνος που αφιέρωσα στην "άκρη της Ευρώπης", ίσως τελικά υποσυνείδητα το σημείο 71 10 21 να ήταν η τέλεια δικαιολογία για αμέτρητες ώρες οδήγησης στους Ευρωπαϊκούς δρόμους. Κάπου στη μέση κρύβεται πάντα η αλήθεια...


Έχοντας πάρει χθες μια γεύση από τα όμορφα τοπία της Νορβηγίας και κατεβαίνοντας νοτιότερα σημερινός προορισμός μας ήταν το Narvik. Καθ΄όλη τη διαδρομή που ακολουθούσαμε στον Ε6 το τοπίο ήταν μια εναλλαγή εκπλήξεων. Η θάλασσα και τα απόκρημνα βουνά να μας συντροφεύουν στα δεξιά μας και οι καταπράσινοι λόφοι με τα ψαροχώρια να βρίσκονται στα αριστερά μας. Σε ορισμένα σημεία ο δρόμος διακόπτεται αναγκαστικά από κομμάτια θάλασσας που εισχωρούν βαθειά στη στεριά και η επιβίβαση στα ferry είναι επιβεβλημένη ώστε να περάσουμε στην απέναντι πλευρά της στεριάς για να συνεχίσουμε το ταξίδι μας. Τα δρομολόγια τακτικά και χωρίς καθυστερίσεις με το αντίτιμο να κυμαίνεται μεταξύ 5-7 ευρώ.








Το μεγάλο μου πρόβλημα μου ξεκίνησε από τη στιγμή που μπήκαμε στη Νορβηγία ήταν το νερό. Σε μια χώρα που το κύριο χαρακτηριστικό της είναι οι βροχές ακόμα δεν έχω καταλάβει γιατί το μπουκάλι νερού των 500ml έπρεπε να κοστίζει 3,5 ευρώ!!! Όντας άνθρωπος που ιδιαίτερα τους καλοκαιρινούς μήνες καταναλώνω πολύ νερό (3λ την ημέρα) έπρεπε να βρω έναν τρόπο και να μην διψάω αλλά και να μην ξοδεψω μια μικρή περιουσία στην αγορά νερού. Η λύση απλή και αποτελεσματική. Κατά μήκος της διαδρομής και σχεδόν μετά από κάθε στροφή βρισκόμουν μπροστά σε ένα μικρό καταράκτη ή σε κάποιο ρυάκι που κατέληγε στη θάλασσα. Με το μπουκάλι ανά χείρας, γέμισμα, έλεγχος ποιότητας δια γυμνού οφθαλμού και κατανάλωση. Το γεγονός ότι δεν χρησιμοποίησα ούτε ένα Immodium μαρτυρά πως τελικά το νερό είνι πόσιμο, αν και διαπίστωσα πως αν το άφηνα για κάποιες ώρες εκτεθειμένο στον ήλιο άρχιζε να μυρίζει κάπως (λογικά φταίει η έλλειψη συντηρητικών που ΟΛΑ τα εμφιαλωμένα νερά περιέχουν ώστε να επιμηκύνουν τον χρόνο ζωής τους).







Το φαγητό ήταν κάτι που δεν με απασχολούσε σε γενικές γραμμές, ειδικά στη Νορβηγία όπου το απλό σάντουιτς των βενζινάδικων στοίχιζε κοντά στα 7 ευρώ. Οι κονσέρβες και τα παξιμάδια που είχα μαζί μου, αλλά και οι πολυβιταμίνες κάνανε μια χαρά τη δουλειά τους.


Η διαδρομή μέχρι το Narvik συνεχίστηκε σε αυτούς τους ρυθμούς με τον Δημήτρη και τον Γιάννη να πηγαίνουν μπροστά από εμένα και εγώ να μένω πίσω για να φωτογραφίζω αλλά και να απολαμβάνω το κάθε τι που μου κέντριζε το ενδιαφέρον μου.














Αλλαγή λαδιών για το Vstrom και το Stelvio σε κάποιο parking της Ε6 με τα καμμένα λάδια να μπαίνουν σε μουκάλια νερού ώστε να πεταχθούν στο επόμενο βενζινάδικο. Στην γριά μου συμπλήρωσα 300ml λάδι. Στη συγκεκριμένη στάση ανακάλυψα πως η οθόνη του laptop είχε σπάσει και πλέον έπρεπε να βρω κάποιον άλλο τρόπο να μεταφέρω φωτογραφίες και video στον εξωτερικό σκληρό που είχα μαζί μου.

Η άφιξή μας στο Narvik έγινε σχετικά αργά και στην αναζήτηση καταλύματος οι τιμές των ξενοδοχείων για τρίκλινο ήταν κάτι παραπάνω από απαγορευτικές για τα οικονομικά μας δεδομένα. Για κακή μας τύχη στο δρόμο μας βρέθηκε ένα ξενοδοχείο που στους πάνω ορόφους λειτουργούσε σαν Hostel (Victoria Hotel). Εμπειρία σε τέτοιου είδους κατάλυμα δεν είχα. Μπαίνοντας ρωτάμε στη reception και μας λέει πως υπάρχουν κρεβάτια και η διαμονή μας θα στοίχιζε 50 ευρώ έκαστος. Η τιμή ήταν η ακριβότερη που είχαμε πληρώσει για κατάλυμα μέχρι στιγμής στο ταξίδι. Με το ρολόϊ όμως να δείχνει "αργάμιση" δεν είχαμε και πολλές επιλογές. Ανεβαίνοντας και ανοίγοντας την πόρτα του δωματίου αντικρύσαμε αυτό που δεν θέλαμε καν να φανταστούμε. Ένα δωμάτιο μακρόστανε με 2 διπλές κουκέτες όπου πάνω τους υπήρχαν παπλώματα βρωμερά και τριςάθλια. Κάτω από το παράθυρο το οποίο έβλεπε σε ακάλυπτο, υπήρχε τραπέζι γεμάτο με αποφάγια και άδεια κουτάκια μπύρας. Σε μια γωνία μια μεγάλη σακούλα γεμάτη βρώμικα ρούχα. Δεν τόλμησα να κοιτάξω κάτω από τα κρεβάτια. Οι τουαλέτες κοινόχρηστες και στην άλλη άκρη του διαδρόμου. Αξέχαστη, τραυματική εμπειρία...






Μετά από ολιγόλεπτη συζήτηση αποφασίσαμε να περάσουμε κακήν-κακώς τη βραδιά εκεί. Ήθελα όσο τίποτα άλλο να κατέβω στη reception, να ζητήσω πίσω τα 50 ευρώ και να φύγω βρίσκοντας κάποιο απόμερο σημείο στο δρόμο για να απλώσω το sleeping-bag μου για να ξεκουραστώ χωρίς να είμαι υποχρεωμένος να ξαπλώσω στο βρωμερό κρεβάτι του Hostel.

Το επόμενο πρωϊ επίσκεψη στο χώρο του πρωϊνού το οποίο για καλή μας τύχη ήταν πολύ πλούσιο.Εντύπωση μας έκαναν οι τοίχοι του συγκεκριμένου χώρου όπου διάσπαρτα ήταν κάποια έργα ζωγραφικής (μάλλον της ιδιοκτήτριας) σε τιμές από 200 ευρώ και πάνω !!!. Μάλιστα 2-3 σημεία του τοίχου ήταν άδεια με ένα μικρό αυτοκόλητο να καλύπτει το κενό και να αναγράφει πως το έργο πουλήθηκε......

Χάρτης Διαδρομής

[Vagelis Gar]

13η , 14η, 15η Ημέρα (17-18-19 Ιουλίου 2010 Narvik - Oslo - Malmo)



Από εδώ και πέρα τα πράγματα διαφοροποιούνται αρκετά στο ταξίδι. Από την 13η ημέρα θα συνέχιζα να ταξιδεύω μόνος μου και ο λόγος ήταν τόσο απλός όσο και σύνθετος. Με δύο λέξεις "Φιλοσοφία Ταξιδιού". Ο καθένας με τη δική του φιλοσοφία στο πως πρέπει να πραγματοποιηθεί ένα τέτοιο ταξίδι. Καμιά άποψη ή εκδοχή του "πως" δεν είναι κατακριτέα, σωστή ή λάθος. Είναι καθαρά επίλογή του καθενός να αναλύσει το "πως" μέσα του και να το ξετυλίξει στο δρόμο.....
(Γιάννη και Δημήτρη καλά ταξίδια και πάντα όρθιοι)

***(Η 13η, η 14η και η 15η ημέρα αφορούν τη διαδρομή μου από το Narvik μέχρι το Malmo. Τα κείμενα γράφτηκαν κατά τη διάρκεια της διαδρομής στις 3 ημέρες που βρισκόμουν στον δρόμο)

Τι να γράψω για αυτή την εμπειρία μου….

(Από το πρόχειρο ημερολόγιο σε κόλλες Α4 που κράταγα)

Αυτή τη στιγμή κάθομαι σε καντίνα στο Goteborg τρώω λουκάνικο Φρανκφούρτης και τηγανιτές πατάτες και πίνω coca cola σε καντίνα Τούρκου μετανάστη. Ακόμα δεν μπόρεσα να βρω ξενοδοχείο. Σε δύο που μπήκα ο ένας μου είπε πως είναι Full και η άλλη πως θέλει 120€ για μονόκλινο.

Σε ταξιτζή που ρώτησα πριν λίγο μου σύστησε ένα φθηνό αν και νομίζω πως είναι αυτό που χτύπησα το κουδούνι και δεν μου άνοιξαν. Θα προσπαθήσω ξανά.

13η ΗΜΕΡΑ

Όλα ξεκίνησαν ωραία και με καλό καιρό από το Narvik. Σκοπός ήταν να πλησιάσω το Trodhaim.

Στη διαδρομή κλασικά στάσεις για ξεκούραση και φωτογραφίες. Προχωρούσα στον Ε6 και η θέα από όπου περνούσα μαγευτική. Κίνηση δεν είχε πολύ αλλά ήθελε προσοχή. Το σούρουπο είχε φτάσει και το φαινόμενο «ήλιος του μεσονυκτίου» ξεδιπλωνόταν μπροστά μου.

Ήθελα και έπρεπε να το ζήσω. Να οδηγώ νύχτα στη Νορβηγία. Στα ακουστικά μου έπαιζε μουσική που λάτρευα με την πιστή μου γριά να χορεύει στους ρυθμούς του Ε6 που πλέον φιλοξενούσε ελάχιστα αυτοκίνητα.





Δεν ήξερα καν τι ώρα είναι όταν έμπαινα στο Trodhaim. Πόλη που δε μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση με πολλούς νέους στους δρόμους μεθυσμένους και φωνακλαδες.

Δεν κοίταξα καν για ξενοδοχείο μιας και ήθελα ακόμα να συνεχίσω να οδηγώ. Περίπου 900χλμ μέχρι εκείνη τη στιγμή και προορισμός μου πλέον το Molde όπου και ήθελα από εκεί να πάω σε κάποιο κοντινό fiord.

Από το Trodhaim έπρεπε να ακολουθήσω τον Ε39. Αυτό και έκανα όμως για κακή μου τύχη ο Ε39 είναι ένας δρόμος που σε οδηγεί στο Molde αλλά από βουνά. Μόλις κατάλαβα που είχα μπλέξει η ψυχολογία μου έπεσε μιας και έπρεπε να κάνω 220χλμ σε επαρχιακό δρόμο της Νορβηγίας με τον ουρανό έτοιμο να ανοίξει και να με την ώρα να δείχνει κάτι σε μετά τα μεσάνυχτα.


Ελάχιστα τα αυτοκίνητα στο δρόμο, το ένα μου κόρναρε και οι επιβάτες με χαιρέτησαν. Μέσος όρος ταχύτητας 50-60 χλμ/ώρα και τα χιλιόμετρα έβγαιναν με το σταγονόμετρο.

14η ΗΜΕΡΑ

Το θετικό στην όλη υπόθεση είναι ότι είδα πολλές αλεπούδες, 2-3 λαγούς και αρκετά ελάφια. Κατά τις 4 τα χαράματα έφτασα σε ένα σημείο όπου έπρεπε να πάρω καραβάκι για να περάσω απέναντι.

Μοναδικό αυτοκίνητο που περίμενε ένας Λιθουανός με τον οποίο είχαμε συναντηθεί και νωρίτερα. Παραδίπλα στάση λεωφορείου με παγκάκι μέσα. Ωραία, σκέφτομαι την πέφτω μέσα μέχρι να ξεκινήσουν τα δρομολόγια του ferry.

Δεν προλαβαίνω να ολοκληρώσω τη σκέψη μου και να σου οι πρώτες σταγόνες βροχής. Βγάζω το tag-bag από τη μηχανή και μπαίνω στο υπόστεγο της στάσης. Αρχίζει να βρέχει πολύ και εγώ αρχίζω να αναθεωρώ τη σκέψη μου για επίσκεψη στα Fiord.

Κατά τις 8 είχαν μαζευτεί στο χώρο επιβίβασης άλλα 3-4 αυτοκίνητα με το ferry να ανοίγει την πόρτα και να μπαίνουμε μέσα. 20 περίπου λεπτά η διαδρομή και 7 ευρώ το αντίτιμο.

Ήταν η ώρα που φόρεσα το αδιάβροχο, τις γκέτες και τα γάντια μου και ετοίμασα τη μηχανή για τη βροχή που θα με συνόδευε για τα επόμενα 70χλμ μέχρι το Molde. Βγαίνοντας από το ferry η βροχή ήταν πολύ έντονη αλλά αυτό που με ενοχλούσε περισσότερο ήταν το κρύο με την θερμοκρασία να μην είναι πάνω από 6-7 βαθμούς.

Πριν προλάβω να συμπληρώσω 10χλμ από τη στιγμή που βγήκα βλέπω μπροστά μου γέφυρα που συνέδεε τον δρόμο με την απέναντι όχθη. Ωραία, σκέφτομαι εδώ δεν έχει καράβι. Φτάνοντας όμως διαπιστώνω πως έχει διόδια ε κόστος 6€. Μου ήρθε ταμπλάς αφού εκτός από το κόστος έπρεπε να βγάλω και ένα βουνό ρούχα για να βρω το πορτοφόλι. Με τα πολλά βρίσκω το πορτοφόλι και η χοντρή υπάλληλος απλώνοντας το χέρι της να πάρει τα χρήματα της πέφτει ένα νόμισμα κάτω. Ήταν τόσο αγενής που δεν φιλοτιμήθηκε να βγει από το καβούκι της για να το πάρει και στην προσπάθειά μου να παρκάρω τη μηχανή για να κατέβω διαπιστώνω πως δεν γίνεται αφού η αριστερή πλαϊνή βαλίτσα «έβρισκε» στον τοίχο οπότε πήγα πιο μπροστά, κατεβάζω σταντ παίρνω το κέρμα και της το δίνω.


Περνάω τη γέφυρα και στάση σε βενζινάδικο. Καθ όλη τη διάρκεια που συνέβαιναν όλα αυτά ωρίμαζε η ιδέα να φύγω προς Όσλο και γενικά να φύγω από τη Νορβηγία. Πανάκριβη χώρα για τα οικονομικά μου δεδομένα, πολύ άσχημος καιρός.

Στάση λοιπόν σε κλειστό βενζινάδικο και μετά από λίγο έρχεται αυτοκίνητο και κατεβαίνει κάποιος τύπος. Έπρεπε πάση θυσία να βρω σύντομο δρόμο προς Όσλο αλλά να μην χρειαστεί να πληρώσω μια μικρή περιουσία στα ferry και στις γέφυρες. Για GPS ούτε λόγος μιας και δεν ήταν αδιάβροχο.

Ο Αζίλ, Σομαλός που ζούσε επί 10 χρόνια στη Νορβηγία. Αφού συζητήσαμε για κάποια ώρα για τις ομορφιές της Νορβηγίας αλλά και για την ακριβή ζωή της μου έδειξε τον πιο κοντινό δρόμο με τα δεδομένα που είχα θέσει και έφυγε. Βάζω βενζίνη (με την Visa) ετοιμάζομαι, και πάλι στο δρόμο με την βροχή λιγότερη εκείνη τη στιγμή.


Έπρεπε να βρω τον 62 ο οποίος κάποια στιγμή κοντά σε ένα χωριό (Oppdal ή κάτι τέτοιο και απ ότι μου είχε πει ο Αζίλ συναντά τον Ε6 που κατεβαίνει από Βόρεια). Μετά από μικρό χάσιμο βρίσκω τον 666 !!!! και τον ακολουθώ).

Ο 666 με βγάζει στον 62 και συνεχίζω για να συναντήσω τον Ε6. Στο μεταξύ η βροχή είχε αρχίσει ήδη να δυναμώνει και πλέον και το 2ο ζευγάρι γάντια είχε γίνει μούσκεμα. Τα σύννεφα είχαν κατέβει τόσο χαμηλά που νόμιζα πως θα τα αγκάλιαζα. Μέσα από το κράνος έχω ρίξει απίστευτα μπινελίκια για όλο αυτό που ζούσα. Το μόνο παρήγορο ήταν πως μου είχε καρφωθεί η σκέψη πως θα έκανα όση υπομονή χρειαζόταν ώστε να βγω από τη Νορβηγία.

Όταν ο Αζίλ μου είχε πει για αυτή τη διαδρομή είχε αναφέρει πως θα χρειαζόταν να περάσω και κάποιο ψηλό βουνό.”From tounels?» ρωτάω εγώ, Νο, μου λέει, above και μου κάνει την κίνηση πως θα πήγαινα από πάνω. Εκείνη τη στιγμή δεν πολυέδωσα σημασία. Τα χιλιόμετρα όπως είπα και πιο πριν κάτω από τέτοιες συνθήκες βγαίνουν πολύ δύσκολα αλλά πλέον η κατάσταση είχε γίνει και επικίνδυνη μιας και πολλά αυτοκινούμενα τροχόσπιτα κινούταν στο δρόμο και ο έλεγχος της μοτοσυκλέτας μου γινόταν ολοένα και πιο δύσκολος.

Οδηγώ 7 χρόνια μοτοσυκλέτα και δεν μου έχει ξανατύχει τέτοιας έντασης και διάρκειας βροχή στο δρόμο. Ευτυχώς ο μέτριος (οικονομικά) εξοπλισμός τα έβγαλε τα λεφτά του και οι γκέτες αποδείχθηκαν σωτήριες.





Με τα πολλά έφτασα στην κορυφή του βουνού και άρχισα σιγά σιγά να κατηφορίζω. Η βροχή όσο κατέβαινα σταμάτησε και η θερμοκρασία επανήλθε στα φυσιολογικά επίπεδα.

Η διαδρομή από εδώ και κάτω μέχρι το Όσλο (400χλμ) αδιάφορη και το μόνο που ήθελα ήταν να βγάλω τα χιλιόμετρα.

Κάπου πριν το Όσλο (150χλμ) σταμάτησα σε κάποιο ποτάμι αρκετά έξω από την κεντρική αρτηρία και κοιμήθηκα για περίπου 1 ώρα. Με ξύπνησε ο ήλιος που έκαιγε το πρόσωπό μου αλλά και τα ρούχα μου.

80χλμ πριν το Όσλο ο δρόμος γίνεται αυτοκινητόδρομος αλλά η χαρά μου δεν κράτησε πολύ μιας και γινόταν σε μεγάλα κομμάτια έργα και πινακίδες με οδηγούσαν από παράδρομους. Και επειδή οι Νορβηγοί εκμεταλλεύονται τα πάντα (και καλά κάνουν) αυτά τα λίγα κομμάτια αυτοκινητόδρομου δεν γίνεται να τα χρησιμοποιήσεις χωρίς να πληρώσεις διόδια.

Υπάρχει ένα σύστημα (aytopass νομίζω λέγεται) όπου όταν περνάει το αυτοκίνητο καταγράφουν τα στοιχεία από κάτι σα προβολείς. Στο τέλος της διαδρομής έρχεται η λυπητερή.33kr στο κάθε πέρασμα από τα autopass, και απ ότι υπολόγισα 5 autopassX33kr=165kr δηλαδή κάπου 25€. Ησυχάστε όμως γιατί οι μοτοσυκλέτες δεν πληρώνουν διόδια. Έξοδος λοιπόν από τη Νορβηγία και φωτογραφία λίγο πριν τα στη γέφυρα που βρίσκεται στο δρόμο και σε οδηγεί στη Σουηδία.

200χλμ περίπου μέχρι το Goteburg που είναι ο επόμενος προορισμός με την ώρα να πλησιάζει 19:00. Μπαίνοντας στη Σουηδία το τοπίο αλλάζει αμέσως και πλέον δεν οδηγείς σε κλειστές διαδρομές αλλά σε πιο ο#### και επίπεδα εδάφη (όπως και στη Φινλανδία περίπου).

Διαφορές επίσης και στις τιμές με τη Σουηδία να είναι 30-40 % φθηνότερη από τη Νορβηγία.

Με 3000χλμ τις τελευταίες 3 ημέρες στον ημι-ορεινό όγκο της Νορβηγίας δεν ήθελα τίποτα άλλο από έναν πλατύ με ευθείες αυτοκινητόδρομο όπου δεν θα χρειαζόταν να κάνω τίποτα. Αυτό ακριβώς είναι ο Ε6 από το Όσλο μέχρι το Goteburg. Ατελείωτα ξεκούραστα χιλιόμετρα τα οποία εκείνη τη στιγμή ήταν όαση για το σώμα μου.

Φθάνω στο Goteburg κατά τις 23:00 και με την κούραση που ένιωθα αναζητώ ξενοδοχείο. Όλα στο κέντρο και όλα πανάκριβα. Ρώτησα σε 2, 120€ το ένα 110€ το άλλο. Αφού περιπλανήθηκα για αρκετή ώρα αποφάσισα να συνεχίσω προς Malmo και αν θα έβρισκα κάτι στο δρόμο θα σταμάταγα για 2-3 ώρες.

Με τις πινακίδες να με οδηγούν ακριβώς εκεί που θέλω βρέθηκα αμέσως πάλι στον Ε6 με το ρολόι να δείχνει 01:00 και κάτι.


Δεύτερη νύχτα στο δρόμο, κουρασμένος και άυπνος. Το ήξερα πως δεν υπήρχε περίπτωση ούτε 50χλμ να κάνω γι αυτό στο πρώτο πάρκινγκ μπήκα δεξιά, σταμάτησα, άπλωσα υποστρώματα και ξάπλωσα.

Ξύπνησα κατά τις 03:00 από το κρύο και την υγρασία. Νύσταζα και το σώμα μου δεν ακολουθούσε το ζαλισμένο μου ούτως ή άλλως μυαλό αλλά έπρεπε να συνεχίσω. Στο δρόμο όλα ήταν κλειστά οπότε σκέψη για Motel δεν υπήρχε. 200χλμ μέχρι το Malmo τα οποία δεν χρειάζεται νομίζω να περιγράψω πως βγήκαν.

Ταχύτητα κοντά στα 100χλμ/ώρα και ευτυχώς η οδήγησή μου δεν είχε ιδιαίτερες απαιτήσεις.20 περίπου χλμ πριν το Malmo κάτι σαν παραισθήσεις, κάτι σαν μούδιασμα οπότε στάση, νερό στο πρόσωπο και στη συνέχεια δυνατό τραγούδι μέσα από το κράνος.


15η ΗΜΕΡΑ

Έφτασα στο Malmo περίπου στις 06:30. Στο δρόμο είχα σκεφτεί πως το πρώτο ξενοδοχείο που θα έβρισκα όσο και αν κόστιζε τα έκανα Check in.

Αυτό και έκανα, όμως μόλις μου είπε 110€ “ok, I’ll think about it” είπα και έφυγα. Ακριβό άσε που θα έκανα και check in στις 14:00. Πιο κάτω 3άστερο ξενοδοχείο και μου λέει 65€ και σήμερα κάνουν πολλοί check out. Μόλις το καθαρίσουν σας το δίνουν.Ok λέω, maybe I’ll stay 2 nights”.



Έτσι η ώρα τώρα είναι 09:00 είμαι στο Malmo, έχω φύγει προχθές από Narvik, έχω βάλει τουλάχιστον 12 φορές βενζίνη, βρωμάω από πάνω ως κάτω, τα χέρια μου έχουν ρόζους από το τιμόνι, βλέπω απέναντι στην τηλεόραση ενημερωτική εκπομπή στα Σουηδικά, δεν καταλαβαίνω γρι απ ότι λέει, και πίνω Γαλλικό καφέ «κλεμμένο» από το πρωινό των υπολοίπων ενοίκων του ξενοδοχείου.

08:00 πρωί 17 Ιουλίου με 06:30 19 Ιουλίου το προηγούμενο κομμάτι του ταξιδιού μου. Περίπου 2.400 χλμ απο Narvik μέχρι Malmo.

Βλακεία? Χαζομάρα? Απερισκεψία? Πειτε το όπως θέλετε αλλά είναι αυτές οι στιγμές που η λογική δεν είχει θέση και κυριαρχούν άλλα συναισθήματα.

Μετά από αρκετές ώρες ύπνου ξύπνησα στις 18:00 και αμέσως ετοιμάστηκα για βόλτα στην πόλη. Αυτά που μου έκαναν εντύπωση ήταν (για ακόμη μία φορά) οι ποδηλατόδρομοι, το τεράστιο πάρκο στο κέντρο της πόλης αλλά και οι πολύ φαρδιοί δρόμοι με την λίγη κίνηση.

Δεν ήταν τόσο καθαρή πόλη όσο άλλες βορειότερα. Έβλεπα πολλούς μετανάστες από παντού. Οι Έλληνες δεν θα μπορούσαν να αποτελούν εξαίρεση. Βόλτα στο κέντρο της πόλης και καφές στην κεντρική πλατεία με 4€. Φαγητό στα Mc Donalds και αφού περπάτησα αρκετά επιστροφή στο ξενοδοχείο για ανασύνταξη πραγμάτων.

Κάρτες μνήμης κινητού και κάμερας μου τις άδειασε στο σκληρό δίσκο ο ευγενέστατος Carl στη reception του ξενοδοχείου. (έχει κρατηθεί αρχείο με πολλά videos καθ όλη τη διάρκεια του ταξιδιού.)

Έννοια για την μηχανή από θέμα κλοπής μέχρι τώρα δεν είχα σε καμία χώρα (την κλειδαριά δεν την έχω χρησιμοποιήσει ακόμα, και μην ακούσω κουβέντα «ποιος θα κλέψει Africa κτλ) .

Ύπνος και αύριο κατηφορίζουμε προς Δανία, Ολλανδία και βλέπουμε…..

Χάρτης Διαδρομής

[Vagelis Gar]

16η-17η Ημέρα (20-21 Ιουλίου 2010 Malmo - Den Haag)

Μετά από ξεκούραση αρκετών ωρών ξύπνησα στις 07:00 και ετοίμασα τα πράγματά μου . Κάποια ρούχα που είχα πλύνει με το σαπούνι του ξενοδοχείου είχαν στεγνώσει και μύριζαν ωραία. Κατέβηκα κούμπωσα τις βαλίτσες στη μοτοσυκλέτα και ανέβηκα για τα υπόλοιπα.

Στο μεταξύ είχα δώσει το USB μου και την κάρτα του κινητού μου στη reception για να μου μεταφέρει καινούρια τραγούδια. Θα βαρέθηκαν να με βλέπουν και κάτι να τους ζητάω, σκέφτηκα αλλά ευγενέστατοι. Πλούσιο πρωινό ΚΑΙ με Σουηδικά αλά IKEA κεφτεδάκια και είχε έρθει η ώρα για αναχώρηση.

Η έξοδος από Malmo για Κοπεγχάγη είναι πολύ εύκολη και παντού υπάρχουν ενημερωτικές πινακίδες.


Σε λίγα χιλιόμετρα Toll (διόδια) και η πρώτη πληρωμή για την πρώτη γέφυρα που συνδέει τη Σουηδία με τη Δανία. 31 χιλιόμετρα η απόσταση που χωρίζει τις 2 πόλεις.

Πληρώνω 23€ δίνοντας και τα τελευταία Σουηδικά χρήματα που είχα (Φινλανδία, Νορβηγία, Σουηδία χρησιμοποιούν ακόμα το νόμισμά τους. Δέχονται να τους δώσεις € αλλά σου επιστρέφουν τα ρέστα στο δικό τους νόμισμα). Πέρασμα από την πρώτη γέφυρα και συνεχίζω πλέον στο έδαφος της Δανίας.

Τίποτα ιδιαίτερο στη διαδρομή και μίνι στάση στην Κοπεγχάγη.


Πόλη όμορφη με πολλούς τουρίστες που ξεφυτρώνουν από παντού.

Ερώτηση σε ένα παλικάρι με Bandit στα φανάρια για το που είναι το "γκομενάκι" :
-“Can u tell me where is the statue of the sitting lady?” (δεν θυμόμουνα εκείνη τη στιγμή πως λέγεται η γοργόνα στα Αγγλικά).
Κάγκελο το παλικάρι, σκέφτεται λίγο και μου απαντάει :
-“ Oh, u mean the mermaid?”
-Α γειά σου, “Yes”
-“Straight away to the port” μου λέει και συνεχίζω.

Κάτι όμως δεν μου κόλλαγε. Ο δρόμος όντως οδηγούσε στο λιμάνι αλλά σε μέρος που ξεφόρτωναν τα cruisesboats τους τουρίστες.

Αναστροφή και ερώτηση σε Ινδό ταξιτζή. Μου πε κάτι αριστερά-δεξιά-πάνω-κάτω “Yes” του απάνταγα εγώ, ανάθεμα αν κατάλαβα τίποτα. Οκ λέω, θα ακολουθώ δρόμο στον οποίο θα βλέπω πολλούς τουρίστες.

Με τα πολλά φτάνω στο κέντρο της πόλης και ξαναρωτάω τύπο με GS 1200.
-“the mermaid is in China” μου λέει,
-“why that?” ρωτάω,
-“because they wanted to see her” μου αποκρίνεται.
2δις Κινέζοι σκέφτομαι, θα αργήσει να έρθει… Ραντεβού κάποια άλλη φορά... και ξεκινάω.


Όπως περιπλανιόμουν βλέπω σε κανάλι café στις όχθες. Ωραία σκέφτομαι, coffee time.

Παρκάρω τη μηχανή κατεβαίνω 10-15 σκαλοπάτια και τσουπ κάθομαι και περιμένω. Και περιμένω. Και περιμένω. Κάποια στιγμή σηκώνομαι και πάω στο bar.
-“do I have to order from here?” ρωτάω.
-“yes” μου απαντάει η barwoman “because the waiter is kind of busy”,
ξεφόρτωνε ο φουκαράς την κάβα της ημέρας.
-“can I have a coffe?”
-“of course” μου λέει.
-“something cold” επιμένω εγώ.
Με κοιτάζει απορρημένη και μου λέει
-”do u want to put ice in your hot coffee?”………
-”ok, nevermind a cappuccino please”.

Το πιασα το υπονοούμενο. Δεν σερβίρουν κρύο καφέ εδώ. Μάλλον δεν ξέρουν καν τι είναι. Μου φτιάχνει τον καφέ και αν ήταν να γίνω πλούσιος από τον χυμένο καφέ θα ήμουν κάτι κοντά στον Ωνάση. 5€ ο καφές, ωραία λέω, παντού στις τουριστικές περιοχές κοιτάζουν να σου τα αρπάξουν.

Κάθομαι ένα 10λεπτο και προορισμός μου η Βρέμη.



Πέρασμα από τη μεγάλη γέφυρα όπου πλήρωσα 30€ και λίγο μετά από μία μικρότερη όπου ευτυχώς δεν υπήρχε αντίτιμο.

Πολύς αέρας πάνω στις γέφυρες και παντού (ακόμα και μέσα στη θάλασσα) έβλεπα αιολικά πάρκα. Οδήγηση σε αυτοκινητόδρομο με όριο ταχύτητας 110χλμ/ώρα αλλά όλοι πήγαιναν πολύ παραπάνω.

Επόμενη στάση θα ήταν στο Cuxhaven και το GPS με βγάζει από τον κύριο (Ε45) που με οδηγούσε στο Αμβούργο. Ωραία, ώρα για περιπέτεια ξανά. Ο δρόμος που με έβγαλε περνούσε μέσα από χωριά (πανέμορφα) και κάπου εκεί βλέπω μικρό δάσος όπου και μπαίνω για ολιγόλεπτη στάση.

Σε μία άκρη παρκάρω τη μηχανή ανοίγω coca cola ανάβω πούρο και στέλνω sms σε 2-3 φίλους για τη μαγεία της στιγμής. Με ανοιχτό το χάρτη μπροστά μου (το GPS μόλις είχε παραδώσει πνεύμα και είχα αγοράσει χάρτη Ευρώπης, γενικός αλλά πολύ καλός) με καταλαμβάνει η απόλυτη ευτυχία.

Ταξιδεύω χωρίς άγχος για όπου θέλω…..


Συνέχεια προς Αμβούργο και χωρίς GPS πλέον μπαίνω μέσα στην πόλη, όμορφη πόλη και από τους δρόμους που περνούσα έβλεπα χαλαρούς ρυθμούς ζωής.

Σε λίγη ώρα βγαίνω από Αμβούργο και σίγουρος πως ο δρόμος που έχω πάρει (Ε22) σε 170χλμ περίπου θα βρισκόμουν στο Cuxhaven. Αμ, δε. Ο δρόμος που είχα πάρει με οδηγούσε βόρεια της Γερμανίας με κατεύθυνση το Rostock.

40χλμ στα χαμένα συν άλλα τόσα για την επιστροφή τελικά βρίσκω το δρόμο για Βρέμη. Το Cuxhaven εγκαταλείφθηκε σαν ιδέα γιατί με έβγαζε πιο βόρεια και πλέον με τη νύχτα να έχει απλώσει το πέπλο της είχα αποφασίσει να ταξιδέψω προς Ολλανδία.


Στάση σε πάρκινγκ έξω από τη Βρέμη σε δρόμο όπου υπήρχε πολύ κίνηση, ιδιαίτερα από φορτηγά, και με υπαλλήλους της οδοποιίας να δουλεύουν μέχρι αργά.

Κατεβαίνοντας από την μοτοσυκλέτα στο 5λεπτο καταφθάνει ζευγάρι Γερμανών. Ζητώ τσιγάρο (γύφτος αλλά καλή δικαιολογία για να ξεκινήσεις συζήτηση. Το τσιγάρο απ ότι καταλάβατε το είχα ξεκινήσει πάλι).

Λίγη κουβεντούλα με τα παιδιά και αφού ο μικρός εντυπωσιάστηκε με το ταξίδι μου μου είπε πως του χρόνου θα αλλάξει και αυτός το δικό του για μια καινούρια GS.

Καλά ταξίδια παλίκαρε. Χαιρετιόμαστε και συνεχίζω το μοναχικό μου ταξίδι.


Λίγο πριν το Oldenburg στάση για βενζίνη και νερό.

Το μάτι μου παίρνει έναν τυπάκο ψιλόλιγνο με ένα σάκο και μια φωτογραφική μηχανή στο χέρι του. Μπαίνω μέσα να πληρώσω και βγαίνοντας βλέπω και δεύτερο τύπο να κρατάει μια κιθάρα. Τους χαιρετάω και τους ρωτάω από πού είναι. Από Βρέμη μου λένε και είχαν ξεκινήσει για ταξιδάκι με ωτο-στοπ ως το Παρίσι. ΑΝ θα έφταναν απ ότι μου είπαν. Τους είπα πως θα μπορούσα να τους μεταφέρω αλλά….και τους δείχνω τη μηχανή. Γελάσανε και τους ευχήθηκα καλό ταξίδι.

Συνέχισα προς τα Ολλανδικά σύνορα με την κίνηση σαφώς πιο λίγη και τον δρόμο ελεύθερο για ξεκούραστη και άνετη οδήγηση.


Πέρασμα στο Ολλανδικό έδαφος και αμέσως δεξιά σε βενζινάδικο για βενζίνη αλλά και για ξεκούραση σε τεράστιο πάρκο που βρίσκεται δίπλα.

Κουρασμένος πολύ και σήμερα αλλά κατά περίεργο τρόπο ήθελα να συνεχίσω. Σε 10 λεπτά αφού είχα σταματήσει μπαίνει στο πάρκινγκ του βενζινάδικου λεωφορείο συνοδευόμενο από αστυνομικό αυτοκίνητο για έλεγχο. Εμένα που ήμουν παραδίπλα και ούτε καν μου δώσαν σημασία.


Συνεχίζοντας προς Gronigen και στα πρώτα χιλιόμετρα στους αυτοκινητόδρομους της Ολλανδίας παρατήρησα πως οι πινακίδες πληροφόρησης είναι απλά ΠΟΛΛΕΣ.

Εντύπωση μου έκαναν μικρές πινακίδες στην άκρη του δρόμου που κάθε 100 μέτρα σου δείχναν σε πιο δρόμο είσαι και πόσα χιλιόμετρα απέχεις.(από πού? Θα σας γελάσω). Άχρηστες για εμένα εκείνη τη στιγμή εκτός από την αντανάκλαση που κάναν τα φώτα της μηχανής πάνω τους και φώτιζε λίγο περισσότερο ο δρόμος.


17η ΗΜΕΡΑ


Φτάνοντας στο Gronigen δεν σκέφτηκα καν να μπω στην πόλη μιας και δεν θα υπήρχε τίποτα ανοιχτό και ήμουν σίγουρος πως αυτή η παράκαμψη θα με κούραζε.

Αρκετά τα χιλιόμετρα μέχρι το Άμστερνταμ (περίπου 200) και συνέχιζα ακάθεκτος.

Σε βενζινάδικο που σταμάτησα για ανεφοδιασμό ζήτησα και μερικές κόλλες χαρτί για το ημερολόγιο που κράταγα. Διαύγια πνεύματος καθαρή οπότε συνεχίζω. Κίνηση μηδαμινή λίγο πριν φτάσω στο Αμστερνταμ και στην πρώτη πινακίδα που βλέπω προς Άμστερνταμ βγαίνω δεξιά.

Λάθος μεγάλο καθώς μπερδεύτηκα και πήρα έναν παραποτάμιο δρόμο ο οποίος είχε κάθε 100 μέτρα παγίδες για την ταχύτητα αλλά και πολλούς μικρούς λαγούς που πέρναγαν το δρόμο γρήγορα. Την κύρια αρτηρία που οδηγούσε στην πόλη την έβλεπα αριστερά μου και έτσι στην πρώτη έξοδο ξαναμπήκα στον κεντρικό δρόμο.

Η οδήγηση στην πόλη και ειδικότερα στο κέντρο νομίζω πως με κούρασε πολύ. Παράξενοι δρόμοι όπου το 50% είναι για πεζούς και ποδήλατα και το υπόλοιπο 50% για αυτοκίνητα και τραμ. Και εδώ πλακόστρωτο σε πολλά σημεία και για να παρκάρεις την μοτοσυκλέτα για να ρωτήσεις σε κάποιο ξενοδοχείο έπρεπε να ανέβεις σε πεζοδρόμιο. Ανεβαίνεις? Όχι βέβαια.

Πρώτη απόπειρα για ξενοδοχείο και παρκάρω τη μοτοσυκλέτα 5 μέτρα πιο κάτω από την είσοδο ώστε να μην ενοχλεί. Κατεβαίνοντας παρατηρώ με την άκρη του ματιού μου λέτσο πιτσιρικά να κοντοστέκεται. Ψιλιασμένος (ίσως και υπερβολικά) περιμένω λίγο πιο πέρα και δεν μπαίνω στην είσοδο. Προχωράει λίγο παρακάτω και μόλις πάω να μπω κοντοστέκεται ξανά.

Εννοείται πως δεν μπήκα σε καμιά είσοδο ξενοδοχείου, πήρα τη γριά και συνέχισα να ψάχνω για δωμάτιο.




Πιο κάτω πεζοί αστυνομικοί, σκέφτομαι ίσως βοηθήσουν. Τους ρωτάω που μπορώ να βρω κάποιο σχετικά οικονομικό ξενοδοχείο και μου απαντάνε πως στην πόλη υπήρχαν χιλιάδες. Δεν είχαν και άδικο απ ότι διαπίστωσα αργότερα. Μου προτείνουν το IBIS από το οποίο είχα περάσει πιο πριν το οποίο βρίσκεται ακριβώς δίπλα σε ένα άλλο τύπου «Μεγάλη Βρετάνια» για τα Ελληνικά δεδομένα. Μαλάκας ήμουν να μπω? Και τον αέρα που θα ανέπνεα θα μου τον χρέωναν.

Συνεχίζω και μπαίνω σε στενό δρομάκι. Ξενοδοχείο 3αστερο ψηλό και στενό όπως όλα στο ιστορικό κέντρο. Μπαίνω μέσα 100€ μου λέει ο αγουροξυπνημένος τύπος στη ρεσεψιόν (είχε ξημερώσει προ πολλού). Στην αρχή λέω ΟΚ και μου λέει μισό να δω κάτι και φεύγει. Όση ώρα έλειπε το ξανασκέφτηκα και μόλις γύρισε του είπα θα το ξανασκεφτώ.

Περιπλάνηση ξανά και σταματάω σε άλλο. Ρωτάω για μονόκλινο μου λέει δεν έχω αλλά μισό να τηλεφωνήσω στο ξενοδοχείο της αδερφής μου !!!!. Τηλεφωνεί τίποτα και εκεί. Θα τηλεφωνήσω και απέναντι μου λέει, περίμενε. Παίρνει και μου λέει πως είμαι τυχερός μιας και το απέναντι ξενοδοχείο είχε δωμάτιο. Μου δείχνει ένα μαυρό-ασπρο κτίριο και αφού τον ευχαριστώ για το ενδιαφέρον του πηγαίνω απέναντι.

Η πόρτα κλειδωμένη και μου ανοίγει τύπος μάλλον Πακιστανός.

*****(αυτή τη στιγμή που τα γράφω βρίσκομαι ήδη στο τελικό μου κατάλυμα όπου και ετοίμασα φραπεδάκι ΚΑΙ με καλαμάκι. Κουταλάκι δεν υπάρχει οπότε ότι έπεσε με το μάτι, δε βαριέσαι).

Μπαίνω λοιπόν μέσα και του λέω τα καθέκαστα. ΟΚ, μου λέει 100€. Ταρίφα θα το χουν σκέφτομαι. Τον ρωτάω για το που θα αφήσω τη μοτοσυκλέτα μου λέει πως πιο κάτω έχει γκαράζ και στοιχίζει 20€. ΟΚ λέω, και μου δίνει να συμπληρώσω την αίτηση. Μου ζητάει διαβατήριο και βγαίνοντας να το πάρω από το tag-bag ήδη στο μυαλό μου τριγύριζε η ιδέα να την κάνω και από εκεί. Μπαίνοντας ξανά τον ρωτάω αν υπάρχει στο δωμάτιο ψυγείο και air-condition μου απαντάει no τον ευχαριστώ και την κάνω.

Τελικά σκέφτομαι την λύση που είχα αφήσει τελευταία έπρεπε να την έχω σαν πρώτη. Σε συνομιλία με φίλο την προηγούμενη μου είχε πει πως υπάρχουν ωραία κάμπινγκ έξω από την πόλη.

Στο μεταξύ ξέχασα να πω πως όση ώρα έψαχνα για ξενοδοχείο κυκλοφορούσα χωρίς κράνος. Σε μια από τις στάσεις μου τσουπ δίπλα αστυνομική κλούβα με έναν αστυνομικό μέσα. Με ρωτάει γιατί δεν φορώ κράνος, πως οι νόμοι εδώ είναι αυστηροί κτλ. Του λέω πως ψάχνω για ξενοδοχείο και πως θα το φορέσω μόλις ξανανέβω στη μηχανή. Έλα όμως που δεν έφευγε και περίμενε να το φορέσω. Του ξανα εξηγώ πως θα το φορέσω μόλις ρωτήσω για δωμάτιο, τίποτα αυτός. Το φοράω το δένω και φεύγω. Από την μία σκέφτηκα πως ο τύπος ήταν μεγάλος καραγκιόζης αλλά από την άλλη ένιωσα τυχερός που δεν μου κοψε κλήση.

Συνεχίζω βγαίνοντας από Αμστερνταμ για Ρότερνταμ. Μερικές φωτογραφίες στο δρόμο για να θυμάμαι πως πέρασα και από το Άμστερνταμ και μόλις βγήκα από την πόλη στάση για βενζίνη και καφέ.

Κομμάτια πιά μετά από 1400χλμ και 24 ώρες άυπνος σταματάω σε μεγάλο Shell 20χλμ από Ρότερνταμ. Φουλάρω και παίρνω από τον αυτόματο πωλητή καφέ και βγαίνω έξω να βρω κάπου να καθίσω να ξεκουραστώ. Όπως το περίμενα. Ούτε εδώ (αλλά ούτε και σε πολλά βενζινάδικα που είχα περάσει από τόσες χώρες) δεν υπάρχει μέρος για να καθίσει κάποιος να ξεκουραστεί.

Στο συγκεκριμένο λοιπόν υπήρχαν απ έξω 5-6 σταντ όπου μπορούσες να ακουμπήσεις τον καφέ. Στο 10λεπτο έρχεται χοντρούλης κύριος (δεν θυμάμαι τη μηχανή) και όπως έβγαινε από την είσοδο του κτιρίου, τον χαιρετάω και μου ανταποδίδει. Τον ρωτάω αν υπάρχει κάποιο κάμπινγκ εκεί κοντά και μου προτείνει κάποια στο Den Haag.

Τον ευχαριστώ και ξεκινάω για Den Haag (11 χλμ από εκεί που ήμουν). Συμπαθητική πόλη με πολλές καινούριες σύγχρονες κατασκευές. Σταματάω και ρωτάω τύπο που μόλις άνοιγε το κατάστημά του. Του δείχνω τα 3 ονόματα των κάμπινγκ που μου είχε προτείνει ο προηγούμενος και τον ρωτάω για το πιο κοντινό.Delft μου λέει και ξεκινάω.


Μετά από περίπου 10χλμ φτάνω σε μια όμορφη περιοχή με πολύ πράσινο αλλά με όχι τόση ησυχία θα περίμενα.

Ακολουθώ τις πινακίδες που δείχναν προς το κάμπινγκ και φτάνω στο Duinrell Camping. Camping ακριβώς δεν θα το έλεγες. Στην ουσία πρόκειται για έναν πολυχώρο όπου σε μια τεράστια έκταση έχουν φτιάξει μια κατάσταση πραγματικό χρυσορυχείο.

Εκτός από τον χώρο που μπορούσε να φιλοξενήσει κάθε λογής camper όπου υπήρχαν ζώνες τιμών αλλά και ειδών (σκηνές, τροχόσπιτα, σπιτάκια κτλ) υπήρχε και μια παιδούπολη στην οποία οι πιτσιρικάδες θα έπρεπε να νιώθουν πανευτυχείς. Τεράστιες παιδικές νεροτσουλήθρες, παιδικές χαρές, lazy river, και ότι λογής κατάστημα για παιδιά που μπορείτε να φανταστείτε όπου οι μπόμπιρες μπορούσαν άνετα να αδειάσουν τις πιστωτικές των γονιών τους.

Το άσχημο στην όλη υπόθεση είναι πως η reception άνοιγε στις 10 και έπρεπε να περιμένω για ένα 2ωρο. Εξυπηρετικότατος φύλακας μου έδειξε μέρος για να βάλω τη μηχανή όπου θα ήταν ασφαλής ώστε να πάω εγώ σε κάποιο ίσκιο για να περιμένω.


Η ώρα πέρασε και είχε έρθει η ώρα για το check in. Ο κόσμος που περίμενε πολύς λες και θα μπαίνανε στη Disneyland. Μέσα το camping γεμάτο.

Πρέπει χωρίς υπερβολές οι επισκέπτες του να ήταν χιλιάδες. Μπαίνω λοιπόν στο χώρο του check in και παρατηρώ παραδίπλα άλλος χώρος για check out όπου κάποιοι τύποι κράταγαν κάτι σαν ταυτότητες με το όνομα του κάμπινγκ και φωτογραφίες δικές τους πάνω. Τρελάθηκα, που ήρθα γαμώτο? Φακέλωμα κανονικά? Πόση ώρα θα μας πάρει? Κοιμόμουν όρθιος.

Τέλος πάντων με τα πολλά αφού η κοπέλα μου ζήτησε και τι δε μου ζήτησε από χαρτιά και έγγραφα, έγραψε σε μια αίτηση πως είμαι Αλγερινός, εκτύπωσε κάτι χαρτιά, έκοψε κάτι εισιτήρια, μου δωσε έναν χάρτη του κάμπινγκ για το που πρέπει να πάω και με καλωσόρισε.

Μισή ώρα απίστευτης ταλαιπωρίας και βάσει των συνθηκών που είχαν προηγηθεί.

Κατευθύνομαι λοιπόν προς το μέρος προς το μέρος που μου είχαν υποδείξει (σιγά μην πήγα στο σωστό) και μπαίνοντας σε περιφραγμέννο χώρο από ψηλά φυτά βλέπω κενή θέση. Παρκάρω τη γριά και αρχίζω να κατεβάζω το τσαντήρι.

Με την άκρη του ματιού μου βλέπω χοντρή κυρία δίπλα μου να με αγριοκοιτάζει. Δεν πάμε καλά σκέφτομαι και συνεχίζω. Αυτή εκεί να συνεχίζει. Ήμουν τόσο κουρασμένος και ταλαιπωρημένος που όταν έστηνα τη σκηνή η όλη ένταση των προηγούμενων ημερών μου βγήκε σε γέλιο.

Έβριζα τραγουδιστά τη χοντρή με ότι μπινελίκι μου ερχόταν και όταν εκείνη μπήκε στη σκηνή της ακούστηκε ένας θόρυβος σα δονητής. Μπα, λέω, πρωί πρωί? Αποκλείεται, και όπως κάνω λίγο στα πλάι τη βλέπω από την μισόνοιχτη κουρτίνα της σκηνής να ξυρίζει τα πόδια της. Αποκορύφωση της στιγμής και να γελάω μόνος μου σα το ###### σκεφτόμενος πως το ζώο βγάζει τη γούνα της.


Η ώρα πλέον 11:00 και αφού είχα στήσει τη σκηνή, βόλτα στο camping για μικρή περιήγηση . Ψώνια στο πάμφθηνο market που βρισκόταν μέσα και επιστροφή στη σκηνή για φαγητό και ξεκούραση.

Εκεί που είχα χαλαρώσει και είχα ξαπλώσει ακούω κάποιος να χτυπά το πλαϊνό της σκηνής. “yes?” λέω. " sir,can u come out for a minute?” μου λέει γυναικεία φωνή. Βγαίνω και βλέπω μια υπάλληλο του camping να μου ζητάει το εισιτήριο που μου είχαν δώσει.

Δίνοντάς της το μου λέει πως είμαι στην ακριβή περιοχή. Δηλαδή λέω θα πρέπει να ξεστήσω και να ξαναστήσω αλλού? Ναι, μου λέει εκτός και αν πληρώσετε το αντίτιμο.

Η χοντρή σκέφτομαι, αυτή έκανε παράπονα και ήρθαν εδώ να με διώξουν.

Τα παίρνω κρανίο παίρνω το τσαντάκι και αποφασισμένος να πληρώσω όσο και αν έκανε το αντίτιμο πηγαίνω προς τη reception. Μέσα στο πορτοφόλι είχα 30€ αλλά και την κάρτα (για την είσοδό μου είχα πληρώσει 23€).

Φτάνω λοιπόν εκεί και η υπάλληλος που είχε έρθει στη σκηνή κάτι λέει με την άλλη στη reception και γυρίζει προς το μέρος μου. “will u pay the difference?” μου λέει, “Yes” της απαντώ και όσο σκεφτόμουν τη χοντρή τα έπαιρνα πιο άγρια. Της δίνω την κάρτα και αφού με κοιτάζει μου λέει “the extra amount is half a euro”. BINGO !!!!!!!!!! της δίνω το μισό ευρώ και πίσω στη σκηνή όπου η ευρύτερη περιοχή δίπλα από τη σκηνή μου πρέπει να πέρασε ένα από τα χειρότερα βράδια από το ροχαλητό μου.

Αύριο Βέλγιο, Γαλλία και βλέπουμε…….


Χάρτης Διαδρομής