Κώστας Μητσάκης - 21.500 km σε 80 ημέρες ταξιδεύοντας Νότια

[klagenfurt]

ο Μητσακης, φοβερη φυσιογνωμια, ειχα διαβασει πολλα γιαυτον και τον γνωρισα στο βεσπαθλο το1997, εναν αγωνα Πειραια -Θεσσαλονικη-Πειραια, 1040 χλμ χωρις σταση ...με βεσπα,
εμφανιστηκε το πρωι της εκκινησης μαζι με τον δημοσιογραφο Γ.Μπανια και τον Οικονομακο διευθυντη της BMW, και ειπε θα τρεξουμε και εμεις,καποιος του ειχε δανεισει μια βεσπα "σουργελο"
και ηρθε να τρεξει,ηθελε να δει πως ειναι αυτος ο αγωνας...
ειχαμε περασει πολυ ωραια, τρεχοντας παρανομα στην εθνικη οδο, μεσα στη λασπη και αναμεσα στις νταλικες και τα βυτιοφορα...
νασαι καλα Δημητρη και να εχεις καλους δρομους,το βιβλιο με τα ταξιδια σου και την αφιερωση σου,"στους δρομους του κοσμου" το φυλαω μαζι με τα εικονισματα...

[babis66]

Κυριακή, 22 Ιουλίου 2012, 00:12
Στην Αιθιοπία βρίσκεται ο ταξιδευτής του Νότου


Ο Κώστας Μητσάκης στον καταπράσινο ορεινό παράδεισο



Οι εναλλαγές και οι εκπλήξεις αποτελούν τον μόνιμο συνοδό σε ένα ταξίδι σαν τον «Γύρο του Κόσμου Νότια» που πραγματοποιεί ο Κώστας Μητσάκης με τη μοτοσυκλέτα του.

Από την καρδιά της Αφρικανικής Ηπείρου ο οδοιπόρος έστειλε την ανταπόκρισή του στο newsbeast.gr. Ας αφήσουμε για λίγο τις λέξεις και τις εικόνες να μας ταξιδέψουν μαζί του.

«Το Χαρτούμ αποτέλεσε τον απαραίτητο σταθμό ξεκούρασης και ανασυγκρότησης που τόσο είχα ανάγκη μετά το καυτή εμπειρία της Νουβικής ερήμου.



Τα τουριστικά αξιοθέατα της σουδανικής πρωτεύουσας είναι ελάχιστα, ενώ τις πιο ενδιαφέρουσες εικόνες της πόλης συνέλεξα στο χώρο της παραδοσιακής αγοράς του Omdurman. Και φυσικά, δεν θα μπορούσα να μην επισκεφθώ τα γραφεία της τοπικής Ελληνικής κοινότητας.

Εκεί με υποδέχτηκε η συμπαθέστατη Λούση Βασιλείου, από την οποία ενημερώθηκα για την ιστορική διαδρομή και παρουσία του ελληνικού στοιχείου.

Ο ελληνισμός του Σουδάν, που στις αρχές της δεκαετίας του 1980 αριθμούσε περί τους δεκαπέντε χιλιάδες ομοεθνείς μας, δεν ξεπερνά σήμερα τα διακόσια άτομα, ακολουθώντας δυστυχώς την ίδια φθίνουσα πορεία με το αντίστοιχο της Αιγύπτου.



Τα σύνορα της Αιθιοπίας απείχαν περίπου 550 χλμ. νοτιοανατολικά του Χαρτούμ. Ακολουθώντας την διαδρομή Wad Medani-Gedaref-Gallabat, η προσέγγιση της συνοριακής γραμμής δεν με δυσκόλεψε ιδιαίτερα.

Η κατάσταση του δρόμου είναι ικανοποιητική, το τοπίο επίπεδο και ερημικό, η θερμοκρασία αισθητά πεσμένη (30 βαθμοί) και η κίνηση λιγοστή. Πάμπολλες ήταν πάντως οι στάσεις μου μέσα στους τοπικούς οικισμούς με τις χαρακτηριστικές κυκλικές καλύβες από κωνικές αχυρένιες στέγες, που παρέπεμπαν στην Υποσαχαρική Αφρική.

Εδώ τα παιδιά φοβόντουσαν αρχικά να με πλησιάσουν. Κοιτούσαν με απορία, και από απόσταση ασφαλείας, τον δίτροχο μουσαφίρη. Όταν όμως ξεπερνούσαν το πρώτο σοκ και με πλησίαζαν, πολύ γρήγορα γινόμουν το καινούριο τους παιχνίδι.








Με χαιρετούσαν, με άγγιζαν, με κλώτσαγαν, με …πετροβόλαγαν, με καλωσόριζαν στο δικό τους μικρόκοσμο…Τα αθώα παιδιά της αφρικάνικης γης.

Οι συνοριακές διατυπώσεις εκατέρωθεν της νεκρής ζώνης δεν ξεπέρασαν σε διάρκεια τη μια ώρα. Με τη σουδανική σφραγίδα εξόδου στο διαβατήριο, έκλεισα το ταξιδιωτικό κεφάλαιο «Σουδάν» και αμέσως μετά άνοιξα ένα καινούριο, το αιθιοπικό.

Αφού ευχαρίστησα τους μαυραγορίτες των συνόρων (για την ανταλλαγή πολύτιμου συναλλάγματος), ένα λιτό ξενοδοχείο στον συνοριακό οικισμό Metema ανέλαβε να ξεκουράσει το κουρασμένο μου κορμί για εκείνο το βράδυ.

Ο χάρτης με την αιθιοπική διαδρομή ξεκινούσε από τον συνοριακό οικισμό Metema, περνούσε από την παραλίμνια Bahir Dar, συνέχιζε στην πόλη Debros Markos και κατέληγε στην πρωτεύουσα Addis Abeba (τα πρώτα 890 χλμ.).

Τελείως ανυποψίαστος, ξεκίνησα το επόμενο πρωινό την διάσχιση της τρίτης κατά σειράς αφρικανικής χώρας. Σύντομα όμως δεν πίστευα στα μάτια μου. Ενώ λίγα χιλιόμετρα πίσω μου είχα αφήσει ένα επίπεδο τοπίο ερήμου, ξαφνικά βρέθηκα στην αγκαλιά ενός καταπράσινου ορεινού οικοσυστήματος.

Τον αιθιοπικό ορίζοντα κατέκλυζαν πάμπολλα βουνά που υψώνονταν επιβλητικά, προσδίδοντας μια ιδιαίτερα άγρια ομορφιά στο τοπίο. Η βασική γεωμορφολογία της Αιθιοπίας χαρακτηρίζεται από την παρουσία οροσειρών και υψιπέδων μέσου ύψους 2.000 μέτρων, με το υψόμετρο σε αρκετές περιπτώσεις να ξεπερνά τα 4.500 μέτρα.

Σε αυτή ακριβώς τη γεωμορφολογική ιδιαιτερότητα οφείλεται το γεγονός οτι ο υδράργυρος είχε κατρακυλήσει στους 13-15 βαθμούς Κελσίου. Χρειάστηκε να βγάλω από τις αποσκευές της μοτοσυκλέτας μια μπλούζα και γάντια για να ζεσταθώ…

Παράλληλα, μια ποικιλόμορφη ανθρώπινη πλημμυρίδα, απλωμένη σε όλο το μήκος του οδικού άξονα, συνιστούσε την μόνιμη συντροφιά μου, γεγονός που μ’ είχε υποχρεώσει να υιοθετήσω έναν ιδιόρρυθμο τρόπο οδήγησης ανάμεσα σε ζώα, κάθε λογής οχήματα και ανθρώπους.

Με μεγάλη μου έκπληξη διαπίστωνα ότι στην Αιθιοπία ένας ολόκληρος λαός κυριολεκτικά βρισκόταν στο δρόμο. Άντρες συνόδευαν κοπάδια ζώων στα βοσκοτόπια. Γυναίκες φορτωμένες υπέρβαρα με ξύλα και πέτρες κουβαλούσαν αγκομαχώντας το δικό τους καθημερινό σταυρό. Και αμέτρητα μισόγυμνα παιδιά έτρεχαν ξυπόλυτα δίπλα στη μοτοσυκλέτα και με χαιρετούσαν με εγκαρδιότητα.



Όλες τούτες οι ανθρώπινες ψυχές κυκλοφορούσαν όμως -στη συντριπτική τους πλειοψηφία- ρακένδυτες και ξυπόλυτες, μ’ ένα μόλις κομμάτι υφάσματος να μεριμνά για την προστασία από τη βροχή και το κρύο.

Αρκετές φορές βρέθηκα περικυκλωμένος από τραγικές ανθρώπινες υπάρξεις, με κορμιά σκελετωμένα και υποσιτισμένα, αντίκρισα πρόσωπα σκαμμένα και ζαρωμένα από το χρόνο και τις κακουχίες, εισέπραξα βλέμματα γεμάτα πόνο και θλίψη.

Αλλά, παρ’ όλες τις τραγικές συνθήκες υγιεινής και διαβίωσης που επικρατούσαν, η αξιοπρέπεια, η περηφάνια και ο αυτοσεβασμός αποτελούσαν τα βασικά ανθρώπινα στοιχεία που διέκριναν τους γηγενείς στην επαφή τους μαζί μου.
Η παρουσία μου στην παραλίμνια πόλη Bahir Dar οφειλόταν αποκλειστικά στις οικολογικές μου ανησυχίες. Ήθελα οπωσδήποτε να γνωρίσω τα δυο υδάτινα «διαμάντια» της περιοχής: την λίμνη Τάνα (από τα υγρά της σωθικά της γεννιέται ο Γαλάζιος Νείλος) και τους φαντασμαγορικούς καταρράχτες του Γαλάζιου Νείλου (30χλμ. νοτιοανατολικά της πόλης).



Η απογευματινή είσοδός μου στην Αντίς Αμπέμπα έγινε κάτω από καταρρακτώδη βροχή – έχει δυστυχώς ξεκινήσει η περίοδος των βροχών. Κατάκοπος από την ταλαιπωρία της διαδρομής, πάτησα φρένο στο πρώτο ξενοδοχείο που βρέθηκε μπροστά μου και μπήκα μέσα.

Ζεστό μπάνιο, καλό φαγητό και δυνατός αιθιοπικός καφές…Η ξενάγηση και η γνωριμία μου με την Αντίς Αμπέμπα, που στην τοπική διάλεκτο σημαίνει «Νέο Λουλούδι», θα ξεκινήσει νωρίς την επομένη».

[ΛΕΟΝΤΟΚΑΡΔΟΣ]

[man gs]

Μπραβο στον Κωστα και σε ολους τους χορηγους που τον βοηθανε.

Μπαμπη ευχαριστουμε για την συνεχη ανταποκριση

[paschalis]

Aπιθανη ζωη πανω σε μοτοσυκλετες!
Απο το πρωτο με το KLR και την αξεχαστη ατακα
του φρουρου no entry for the moto in China
στο γυρο του κοσμου αλλη μια φορα απο Νοτο μερια..
Ξερετε γιατι το Ταξιδι αυτο εχει αυτο την παραξενη περιστροφη πανω στον πλανητη μας??
Γιατι εχει κανει ΟΛΑ τα υπολοιπα ο φιλος!!

[babis66]

Ο Κώστας Μητσάκης στη Γη των Μασάι

Τρίτη, 24 Ιουλίου 2012, 18:02

Το πέρασμα από την Κένυα στην Τανζανία με δυσκολίες και απρόοπτα



Έφθασε στον Ισημερινό ο Κώστας Μητσάκης και πέρασε «επίσημα» στον Αφρικανικό Νότο, εκεί όπου ο χειμώνας κάνει όλο και περισσότερο αισθητή την παρουσία του.

Ο «Γύρος του Κόσμου Νότια» συνεχίζεται με την ανταπόκριση του οδοιπόρου στο newsbeast.gr:

«Ο μυρωδάτος αιθιοπικός καφές που απολάμβανα στο εντευκτήριο της ελληνικής κοινότητας –βρίσκεται στις εγκαταστάσεις του αθλητικού συλλόγου “Ολυμπιακός” στην Αντίς Αμπέμπα– επισφράγιζε το θερμό καλωσόρισμα που έτυχα από τους ομογενείς της Αιθιοπίας.

Λίγο νωρίτερα είχα επισκεφθεί και την παρακείμενη “Καλογεροπούλειο Σχολή”, εκεί όπου εκπαιδευτικοί από την Ελλάδα μεταλαμπαδεύουν τα ελληνικά γράμματα και τον πολιτισμό στα ελληνόπουλα της Αιθιοπίας, επιτελώντας ένα αξιέπαινο και ζηλευτό έργο.

Την γνωριμία μου με την αιθιοπική πρωτεύουσα επωμίσθηκε ο Νίκος Παπαδόπουλος, που είχε έρθει στην Αιθιοπία από το Κονγκό πριν από 40 χρόνια και διατηρούσε μια από τις μεγαλύτερες εταιρίες εξαγωγής καφέ της χώρας. Παρέα με τον καλοσυνάτο Νίκο, ο καθεδρικός ναός του Αγίου Γεωργίου, η εκκλησία της Αγίας Τριάδας (με τον τάφο του Χαϊλέ Σελασιέ), το μαυσωλείο του Μενελίκ και το Africa Hall πέρασαν για πάντα στη μνήμη μου.



Με την πυξίδα στραμμένη προς το αιθιοπικό νότο, η αναχώρησή μου από την Αντίς Αμπέμπα έγινε νωρίς τα ξημερώματα. Προορισμός τα σύνορα της Κένυας (και συγκεκριμένα η παραμεθόριος πόλη Moyale, 840 χλμ. μακριά), όπου υπολόγιζα να φτάσω σε δυο μέρες.

Ένα πράσινο ορεινό τοπίο με έντονη υποτροπική βλάστηση ήταν το φυσικό ντεκόρ της διαδρομής των πρώτων 500 χλμ., ενώ τη δεύτερη μέρα την σκυτάλη πήρε η χλωρίδα της αφρικανικής σαβάνας.

Ωστόσο, διασχίζοντας το μονότονο οικοσύστημα της αιθιοπικής σαβάνας, έπιασα τον εαυτό μου αδικαιολόγητα αναστατωμένο, καθώς ένιωθα πως η μοναξιά της διαδρομής (οδηγούσα σε μια από τις πιο αραιοκατοικημένες εκτάσεις της Αιθιοπίας) μού είχε δημιουργήσει έντονη την αίσθηση ενός απροσδιόριστου φόβου.

Η Κένυα, η πατρίδα του Γιόμο Κενυάτα, με υποδέχτηκε με το χειρότερο τρόπο. Στα πρώτα 400 χλμ., ένας δύσκολος χωματόδρομος έβαλε σε τρομερή δοκιμασία αναβάτη και μοτοσυκλέτα. Η διαδρομή Moyale-Marsabit-Isiolo ήταν ομολογουμένως μια υπέρτατη σωματική και ψυχολογική καταπόνηση.

Σκόνη, πέτρα, ιδρώτας και μοναξιά. Περνώντας από τα λιγοστά χωριά της διαδρομής, μου δόθηκε ωστόσο η ευκαιρία να γνωρίσω τους Σαμκούρου, ένα νομαδικό λαό με πολεμικές δάφνες που ξεχωρίζει για τον πρωτόγονο τρόπο ζωής του. Οι Σαμκούρου θεωρούνται αδελφική φυλή με τους Μασάι και αποτελούν ένα μικρό μόλις κομμάτι του πληθυσμιακού μωσαϊκού της χώρας, καθώς στην Κένυα συνυπάρχουν σαράντα περίπου διαφορετικές φυλές.





Οδηγώντας κατόπιν στη διαδρομή Isiolo-Nairobi (230 χλμ.), η πορτοκαλί μοτοσυκλέτα φρενάρισε με δύναμη στα περίχωρα της πόλης Nanyuki. Ο λόγος; Ήθελα να απαθανατίσω φωτογραφικά την παρουσία μου στη νοητή γραμμή του Ισημερινού, ο οποίος τέμνει την Κένυα στο συγκεκριμένο γεωγραφικό σημείο.



Η είσοδός μου στο νότιο ημισφαίριο της Γης ήταν γεγονός, ενώ η θερμοκρασία των 17 βαθμών Κελσίου αποτελούσε το καλωσόρισμα στο χειμώνα του νοτίου ημισφαιρίου. Ήμουν και επίσημα πλέον ο… “ταξιδιώτης του Νότου”!

Στην πρωτεύουσα Nairobi δεν σκόπευα να μείνω, όπως και τελικά έκανα. Οι πληροφορίες μου έλεγαν για μια πόλη με μεγάλο βαθμό επικινδυνότητας, λόγω της αυξημένης εγκληματικότητας στους δρόμους της.

Έτσι, προτίμησα να την προσπεράσω τάχιστα και να κατευθυνθώ στα σύνορα της Τανζανίας, που απείχαν μόλις 130 χλμ. νότια της κενυάτικης μεγαλούπολης. Οι συνοριακές διαδικασίες για την είσοδό μου στην πέμπτη κατά σειρά αφρικανική χώρα του ταξιδιού υπήρξαν ανέλπιστα σύντομες, αποκλείοντας γραφειοκρατικούς λαβύρινθους, έρευνα αποσκευών και έλεγχο μοτοσικλέτας.

Μια μόνο σφραγίδα στο διαβατήριό μου και …”Welcome to Tanzania”. Αντίθετα, εκεί που καθυστέρησα αρκετά ήταν για να ξεφύγω από τον ασφυκτικό κλοιό των γηγενών Μασάι, που προσπαθούσαν να μου πουλήσουν μικροαντικείμενα της καθημερινότητάς τους με αντάλλαγμα λίγα δολάρια.



Χτισμένη στους πρόποδες του όρους Meru, η πόλη Arusha (μόλις 105 χλμ. νότια της συνοριακής μεθορίου) ήταν ο πρώτος σταθμός μου στην Τανζανία. Πρόκειται μια πόλη-ορμητήριο των τουριστών που έρχονται εδώ για να κάνουν σαφάρι σε δύο από τα σημαντικότερα και πλουσιότερα οικοσυστήματα του πλανήτη: στο εθνικό πάρκο Ngorongoro και στο εθνικό πάρκο Serengeti.



Το δικό μου καλωσόρισμα στην Arusha δεν ήταν ωστόσο το ιδανικότερο. Μποτιλιαρισμένος στο κέντρο της πόλης (έψαχνα για ξενοδοχείο), δέχτηκα αιφνιδιαστικά την επίθεση ενός ατόμου, που κατάφερε μέσα σε δευτερόλεπτα να κόψει με μαχαίρι τους ιμάντες που συγκρατούσαν τη μία τσάντα και να τραπεί σε φυγή με το λάφυρό του.

Για καλή μου όμως τύχη, τρία άτομα από το πλήθος που παρακολουθούσαν τη σκηνή και άκουσαν τις φωνές μου, καταδίωξαν τον κλέφτη, ο οποίος προτίμησε τελικά να πετάξει την τσάντα και να εξαφανιστεί στους παρακείμενους δρόμους.

Η τσάντα επιστράφηκε αισίως στα χέρια μου, ενώ εγώ συνειδητοποιούσα με τον πλέον άμεσο τρόπο πως μπορεί να υπολείπονταν 3.500 χλμ. για να φτάσω στη Νότια Αφρική και να ολοκληρώσω το αφρικάνικο σκέλος του ταξιδιού, θα έπρεπε όμως να βρίσκομαι συνεχώς σε εγρήγορση και μην εφησυχάζω διόλου».

[babis66]

Άρωμα Ελλάδας στην καρδιά του Χαρτούμ

Σημείο αναφοράς το ξενοδοχείο «Acropole» στο «Γύρο του Κόσμου Νότια»

Στο ταξίδι του τολμηρού μοτοσυκλετιστή οι αντίξοες συνθήκες εναλλάσσονται με «οάσεις», με εισαγωγικά ή χωρίς. Οι διαφορετικές συνθήκες, η εναλλαγή της δυσκολίας με τη γαλήνη γίνονται κομμάτια του ίδιου παζλ, της ίδιας διαδρομής.

Μία από τις προγραμματισμένες οάσεις ήταν και το ξενοδοχείο Acropole στην καρδιά του Χαρτούμ. Την ανταπόκριση από το πέρασμα της Νουβικής Ερήμου το διαβάσαμε στο newsbeast.gr. Όμως η πολυτάραχη ιστορία του ξενοδοχείου με την ελληνική αύρα ήρθε στη συνέχεια κι έτσι πριν αναχωρήσει για την Αιθιοπία ο Κώστας Μητσάκης έστειλε νέα ανταπόκριση:

«Το "Acropole" είναι το παλαιότερο ξενοδοχείο του Χαρτούμ και ξεκίνησε να λειτουργεί το 1952 από τον κεφαλλονίτη ναυτικό Παναγιώτη Παγουλάτο. Αρχικά διέθετε μόλις 10 δωμάτια, αλλά σύντομα επεκτάθηκε σε παρακείμενο κτίριο, αριθμώντας συνολικά 40 δωμάτια.

Όταν επισκεφθείτε το Χαρτούμ, την πρωτεύουσα του Σουδάν, αξίζει να καταλύσετε εκεί, στο ελληνικό ξενοδοχείο “Acropole”, που βρίσκεται στο εμπορικό κέντρο της πόλης (52 Zubeir Pasha St.).



Όταν το 1967 ο Παναγιώτης Παγουλάτος απεβίωσε, τη διεύθυνση του ξενοδοχείου ανέλαβαν τα τρία παιδιά του, ο Θανάσης, ο Γιώργος και ο Γεράσιμος. Με την καθοδήγηση της μητέρας τους Φλώρας, αλλά και σκληρή προσωπική δουλειά, το ξενοδοχείο “Acropole” συνέχισε, όχι μόνο να λειτουργεί, αλλά έγινε σταδιακά θεσμός στα κοινωνικά και τουριστικά δρώμενα της σουδανικής πρωτεύουσας.

Τη δεκαετία του 1980, και συγκεκριμένα την περίοδο του πολέμου της Ερυθραίας, το ξενοδοχείο αποτελούσε τη βάση για όλες τις διεθνείς Μ.Κ.Ο, αφού το “Acropole” ήταν το μοναδικό σημείο στο Χαρτούμ που διέθετε φαξ, τέλεφαξ, όπως και καλή τηλεφωνική επικοινωνία με τον έξω κόσμο!

Η πιο δυσάρεστη στιγμή για το ελληνικό ξενοδοχείο του Χαρτούμ υπήρξε το 1988, όταν μια τρομοκρατική επίθεση κατέστρεψε ολοσχερώς το κεντρικό κτίριο του “Acropole” αφήνοντας πίσω 7 νεκρούς και πολλούς τραυματίες.

Παρόλα αυτά, τα τρία αδέλφια δεν πτοήθηκαν, αντίθετα, σήκωσαν τα μανίκια και κατάφεραν μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα να επαναλειτουργήσουν το ξενοδοχείο που μεταστεγάστηκε σε διπλανό κτίριο, λίγο μικρότερο.

Σήμερα, το “Acropole”, που μετρά έξι δεκαετίες ζωής, αποτελεί σημείο αναφοράς και συνάντησης για επιχειρηματίες, δημοσιογράφους, αρχαιολόγους, υπαλλήλους των Ηνωμένων Εθνών (UN), αλλά και για απλούς ταξιδιώτες που επισκέπτονται το Χαρτούμ.

Η ζεστή και φιλική ατμόσφαιρα, η φιλοξενία και η άψογη εξυπηρέτηση των τριών Ελλήνων του Σουδάν έχουν αναγάγει το ξενοδοχείο “Acropole” σ’ ένα “Home away from home”».



Ο Γιώργος (όρθιος) δίπλα στο Θανάση Παγουλάτο



Ο Γιώργος Παγουλάτος



Η ρεσεψιόν του «Acropole»



Το internet hall του ξενοδοχείου

[babis66]

Ο Κώστας Μητσάκης στην καρδιά του αφρικανικού χειμώνα

Σχετικά Άρθρα

Η εναρμόνιση και προσαρμογή με τις εκάστοτε συνθήκες αποτελούν ένα από τα δυσκολότερα και πιο απαιτητικά στοιχεία ενός οδοιπορικού. Ο Κώστας Μητσάκης συναντά τα όριά του αλλά ξεγελιέται από τις εικόνες που τον περιβάλλουν.

Συναντά το… χάρο με μορφή φορτηγού στην Τανζανία και πλήθος άγριων ζώων, μέχρι στιγμής χορτοφάγων. Ας απολαύσουμε τη διήγηση του Κώστα Μητσάκη, αποκλειστικά για το newsbeast.gr.

«Μετά από μια διήμερη ξεκούραση στην πόλη Arusha της Βόρειας Τανζανίας, συνέχισα και πάλι να οδοιπορώ στους σκονισμένους δρόμους της Αφρικής.

Ήδη από την Κένυα οδηγούσα αριστερά (σύμφωνα με το βρετανικό οδικό κώδικα), κάτι που θα συνεχιζόταν μέχρι το τέλος του ταξιδιού μου στην Αφρική.

Μέσα στην επικράτεια της Τανζανίας είχα περίπου 1.350 χλμ. να διατρέξω, ενώ οι πόλεις Moshi, Morogoro, Iringa και Mbeya παρεμβάλλονταν στη διαδρομή μου ως σύνορα της Ζάμπιας, της επόμενης χώρας που θα φιλοξενούσε τους τροχούς της πορτοκαλί μοτοσυκλέτας.

Σε μικρή απόσταση από την Arusha, η ματιά “σηκώθηκε” ψηλά στον ουρανό και αντίκρισε με δέος τη χιονοσκέπαστη κορυφή του Κιλιμάντζαρο. Ο επιβλητικός “Φάρος της Αφρικής” με υποχρέωσε να σταματήσω αρκετές φορές στην άκρη του δρόμου για να τον απαθανατίσω με το φωτογραφικό φακό.



Καθώς θαύμαζα την ορεινή σιλουέτα του ψηλότερου βουνού της Μαύρης ηπείρου, ο λογισμός μου μοιραία έτρεξε πίσω στο 1963, χρονιά ανακήρυξης της ανεξαρτησίας της Τανζανίας. Ο πρόεδρος της χώρας Τζούλιο Νιερέρε είχε προέβη τότε σε μια συμβολική πράξη, που προκάλεσε πρωτόγνωρη αίσθηση σε όλον τον κόσμο.

Ο αφρικανός ηγέτης έστειλε μια ορειβατική αποστολή στο Κιλιμάντζαρο για να τοποθετήσουν στην κορυφή του έναν πυρσό συμβολικά, προκειμένου η λάμψη του να φωτίζει όλη την Αφρική, δίνοντας ελπίδα όπου υπήρχε απελπισία, αγάπη όπου υπήρχε μίσος και αξιοπρέπεια όπου υπήρχε ταπείνωση.

Για τις τρεις επόμενες μέρες, μια πυκνή τροπική βλάστηση που αγκάλιαζε ασφυκτικά τον οδικό άξονα συνόδευε την πορεία μου στην Τανζανία. Γραφικές πινελιές στον καμβά της τοπικής φύσης αποτελούσαν οι νοικοκυρεμένες ψάθινες καλύβες που με ταξίδευαν πίσω στο χρόνο, οι αργοί ρυθμοί ζωής που χαρακτήριζαν την καθημερινότητα των ντόπιων, οι ψιλόλιγνοι Μασάι με τον ιδιότυπο ενδυματολογικό κώδικα και τα ζωγραφισμένα πρόσωπα, οι γυναικείες παρουσίες με τα ποικιλόχρωμα αραχνοΰφαντα ενδύματα και οι αξιολάτρευτες παιδικές φυσιογνωμίες που με κύκλωναν σε κάθε μου στάση.





Σκηνές και καταστάσεις που με λύτρωναν και με ηρεμούσαν από την κούραση του δρόμου. Αντίθετα, αυτό που με φόβιζε αρκετά ήταν η οδική συμπεριφορά των Τανζανών συνοδοιπόρων της ασφάλτου, ιδιαίτερα των φορτηγατζήδων.

Δεκάδες τα ατυχήματα που αντίκρισα καθοδόν (με αποκλειστική υπαιτιότητα των φορτηγών), ενώ σε τρεις περιπτώσεις χρειάστηκε να βγω εκτός δρόμου –κυριολεκτικά στο χώμα– για να γλιτώσω τη μετωπική σύγκρουση. Δεν είναι λίγο πράγμα να βλέπεις δυο ασυγκράτητα φορτηγά να έρχονται καταπάνω σου. Σαν να βλέπεις το… χάρο απέναντί σου…

Από τις πιο δυνατές αναμνήσεις που μου χάρισε πάντως η Τανζανία ήταν το οδικό πέρασμα μέσα από το εθνικό πάρκο «Mikumi National Park». Οδηγώντας για περίπου 50 χλμ., είχα την ευκαιρία να δω αρκετά αντιπροσωπευτικά είδη της αφρικανικής πανίδας, ζέβρες, μπαμπουίνους, αντιλόπες, καμηλοπαρδάλεις.





Αν και επρόκειτο μια μοναδική εμπειρία, ευχόμουνα ολόψυχα να μην βρεθώ μπροστά σε κανένα… πεινασμένο λιοντάρι. Οι ιστορίες του δρόμου είχαν όμως και συνέχεια. Λίγο πριν την πόλη Mbeya, η βίδα που είχε καρφωθεί στο μπροστινό λάστιχο από το Σουδάν, αποφάσισε να με αποχαιρετήσει.

Και μάλιστα τη χειρότερη στιγμή: Εν τω μέσω καταιγίδας και μακριά από κατοικημένη περιοχή. Χάρη όμως στη βοήθεια της τρόμπας, κατάφερα τελικά να φτάσω «ασθμαίνοντας» σ’ ένα υπαίθριο βουλκανιζατέρ και να επισκευάσω το λάστιχο.

Είχαν περάσει ακριβώς 30 ημέρες από την αρχή του ταξιδιού, όταν η σφραγίδα εισόδου στη Ζάμπια έμπαινε στο διαβατήριό μου. Πριν από έναν μήνα είχα αποχαιρετήσει το γαλάζιο του Αιγαίου, τώρα βρισκόμουν γεωγραφικά στην καρδιά της Αφρικής.

Τριάντα μέρες στο δρόμο – κι όμως, υπήρχαν στιγμές που νόμιζα πως ταξίδευα για χρόνια! Για ένα πράγμα πάντως ήμουν ικανοποιημένος με τον εαυτό μου: Είχα καταφέρει να αντέξω στην αφόρητη ψυχολογική πίεση της αφρικανικής πραγματικότητας και τη δυσβάστακτη μοναξιά του κράνους. Αυτή ήταν και η μεγαλύτερη ίσως πρόκληση όλου του ταξιδιού.

Η Ζάμπια ήταν ο προθάλαμος για την είσοδό μου στο γεωγραφικό νότο της Μαύρης ηπείρου. Με την πρωτεύουσα Lusaka να απέχει 1.100 χλμ. νοτιοδυτικά της συνοριακής γραμμής, η γνωριμία μου με την έκτη κατά σειρά αφρικανική χώρα ξεκίνησε με μια ανυπόφορη οδική μοναξιά, που σημάδεψε τα πρώτα 750 χλμ.





Οδηγώντας στη συγκεκριμένη διαδρομή, διέσχιζα το πιο αραιοκατοικημένο και λιγότερο οικονομικά αναπτυγμένο τμήμα της χώρας. Παράλληλα, ο μελαγχολικός χειμωνιάτικος ουρανός, οι τεράστιες ευθείες και το επαναλαμβανόμενο τοπίο της τοπικής φύσης με είχαν εγκλωβίσει σε μια διαδικασία ατέρμονης σιωπής και πλήξης.

Ήταν τα πιο ανιαρά και μονότονα αφρικανικά χιλιόμετρα που είχα βιώσει. Και τελικά, με μια διανυκτέρευση στο μικρό οικισμό Serenje, «έβαλα» ρόδα στη Lusaka, για να λυτρωθώ έτσι από την καταθλιπτική κατάσταση στην οποία είχα περιέλθει…»

[phoenix]

μπραβο αυτα βλεπω και με πιανει παραζαλη
αξιος

[squad]

μπραβο κωστα!!