Travelling 66° 30' North. Αυγ. 2008

[Magelanos]

3-8-08 Κυριακη: μετά από την κρύα βραδιά και με ελάχιστο ύπνο, ήμασταν από τους πρώτους που εξαφανιστήκαμε και ανεβήκαμε στο όγδοο DECK με τα μαγαζιά- εστιατόρια. Πλακώνοντας ότι ζεστό ρόφημα υπήρχε.. Η Μόνικα είχε κρυάδες και δεν αισθανόταν καλά. Ο ήλιος έκανε δειλά την εμφάνιση του, και η μόνη λύση ήταν να πιάσουμε θέση μέσα, δίπλα στο τζάμι, για να ζεσταθεί το κοκαλάκι μας. Για έξω ούτε συζήτηση!!! Η μέρα αυτή πέρασε με ύπνο στις καρέκλες, βγάζοντας φωτογραφίες εγώ, έξω μη αντέχοντας το κρύο για πολύ…Ρεεεεε παιδιά, Αύγουστο μήνα έχουμε!!!!!!!!!!

[Magelanos]

4-8-08 Δευτερα: Είμαστε πάλι στο όγδοο DECK μετά από ελάχιστο ύπνο, και πίνουμε ζεστό καφέ. Σε μια ώρα φτάνουμε στην πρωτεύουσα-λιμάνι το (TORSHAVN-ΤΟΡΣΧΑΟΥΝ) στo νησί (STREYMOY) το μεγαλύτερο σε έκταση των νησιών (FOROYAR-ΦΕΡΟΕ).. Ίσως και το ότι κρυώνουμε να είναι, για το άγνωστο που μας περιμένει σε αυτά τα μέρη εδώ. Γιατί κακά τα ψέματα, είναι ένας προορισμός που δεν ήξερα και δεν είχα σκοπό να επισκεφτώ..










μπαίνοντας στο λιμάνι βγαίνω για φωτογραφίες. Η ώρα είναι 9:00 το πρωί. Δυο ώρες πίσω από την Ελλάδα. Αυτό που αντικρίζω είναι πολύχρωμα σπιτάκια αρκετά πυκνοκατοικημένα πάνω σε λόφο μέσα στο πράσινο… πολύ ωραία εικόνα και φυσικά πήρε φωτιά η φωτογραφική μηχανή..!!!








βγαίνοντας από το καράβι χαλαρά και ωραία, όλοι ξεχύθηκαν στους δρόμους, προς τα ξενοδοχεία που είχαν κλείσει, ναι γιατί υπήρχε και αυτή η δυνατότητα μέσα από το καράβι να κλείσεις ξενοδοχείο, όπου ήθελες στα νησιά. Εμείς ήμασταν από αυτούς που ονομάζουμε <<ανοργάνωτους>>, που απ’ότι κατάλαβα δεν ήμασταν πολύ.


Σκεφτήκαμε λοιπόν να ψάξουμε πρώτα εδώ στην πρωτεύουσα, και αν δεν βρούμε να πάμε στην αμέσως ποιο κοντινή πόλη, και πάει λέγοντας.. αφού σε Κανά δυο δεν βρήκαμε, η επόμενη κίνηση ήταν να πάμε στο γραφείο με τις τουριστικές πληροφορίες. Φτάνει η σειρά μας και μας λέει ότι τα φτηνά όπως τα HOSTELS είναι κλεισμένα, αν και δεν θέλαμε κάτι τέτοιο. Παίρνει κάπου τηλέφωνο και μας λέει ότι βρήκε ένα με 65 ευρώ την βραδιά με πρωινό. Χωρίς άλλη σκέψη το κλείνουμε, μας δείχνει στον χάρτη που είναι, και μάλιστα ήταν αρκετά κοντά από εδώ. Πληρώνουμε για τις δυο μέρες στο γραφείο και μας κόβει απόδειξη. Ξεκινάμε και μπαίνοντας στην οδό που ήταν και στον αριθμό δεν βλέπουμε να υπάρχει κάτι που να δείχνει ότι ειναι εδω ξενοδοχείο!!!

Μόνο σπίτια και τίποτα άλλο αμάν τι γίνεται τώρα; χτυπάμε το κουδούνι και βγαίνει μια συμπαθέστατη Κυρία και μας ρωτά αν είμαστε από το τουριστικό γραφείο. Ναι λέμε, και μας ζητά την απόδειξη. Την δίνουμε μας ευχαριστεί και πάμε στο σπίτι κάτω από αυτήν που έμενε, και λέει αυτό είναι το δωμάτιο σας. Χαζέψαμε, γιατί εδώ μιλάμε για ένα κανονικό σπίτι και όχι απλά ένα δωμάτιο. Την ευχαριστούμε και ρωτά τι ώρα θέλουμε το πρωινό για αύριο, κατά τις 9:00 λέμε και μας αφήνει, δίνοντας μας τα κλειδιά να ταχτοποιηθούμε. Η χαρά μας είναι απίστευτη γιατί είναι καλύτερο και απ΄ότι μπορούσαμε να είχαμε φανταστεί.

Το μόνο που έχουμε τώρα είναι δυο μέρες μπροστά μας, και δεν θέλουμε να χάσουμε χρόνο. Ξεκινάμε να γνωρίσουμε ότι και όσο προλάβουμε από τα νησιά.




Και δεν είναι και λίγα τα άτιμα….18 στο σύνολο… δεν μπορούμε να τα δούμε όλα, λόγο χρόνου, και δεν έχουν όλα πρόσβαση οδικώς, και υπάρχουν και μη κατοικήσιμα. Τα περισσότερα ευτυχώς ενώνονται μεταξύ τους με γέφυρες η υποθαλάσσια τούνελ. Το νησί που βρισκόμαστε εμείς είναι το (STREYMOY-ΣΤΡΕΜΟΙ) και είναι και το μακρύτερο νησί απ’όλα.




Ξεκινάμε να επισκεφτούμε το νησί (VAGAR-ΒΑΝΓΚΟΡ) οπού εκεί υπάρχει και το μοναδικό αεροδρόμιο των νησιών, αλλά και η μεγαλύτερη σε έκταση λίμνη που υπάρχει. Τα χιλιόμετρα που θα κάνουμε δεν θα είναι πολλά, 100χιλ πήγαινε έλα. Ξεκινάμε με τον δρόμο (10) και αμέσως ανακαλύπτουμε την απίστευτη άσφαλτο του δρόμου, κανονική πίστα Moto GP!!! Οι στάσεις για φωτογραφία αρκετές, γιατί η ομορφιά του τοπίου είναι μοναδική και το ένα φιόρδ, μετά το άλλο δεν σε αφήνει σε ησυχία.










Μετά από λίγα χιλιόμετρα συναντάμε τον δρόμο (40) και με αυτόν φτάνουμε στην είσοδο του υποθαλάσσιου τούνελ 5χιλ. και τι τούνελ έτσι; να έχεις τον ατλαντικό πάνω απ΄το κεφάλι σου!!!! Μπράβο τους πάντως γιατί είναι μια απομακρυσμένη κοινωνία γεωγραφικά, και κάνουν τέτοια δύσκολα έργα.


Βγαίνοντας από το τούνελ, ένιωσα ότι αναδύθηκα από τον βυθό της θάλασσας εντελώς στεγνός!!! Με τον ίδιο δρόμο κινούμαστε είδη στο νησί (VAGAR) με κατεύθυνση την πόλη (Santavagur). Η ποιότητα του δρόμου είναι κ’εδώ σε άριστα επίπεδα, και αυτός ο δρόμος είναι και ο μοναδικός που υπάρχει πάνω στο νησί.








Σε λίγο ο δρόμος μας βγάζει παράλληλα στην μεγαλύτερη σε έκταση λίμνη –Sorvagsvatn.. Toπιο μοναδικής ομορφιάς.




Και αφού απολαμβάνουμε οδικά, αρκετά το τοπίο γύρο από την λίμνη φτάνουμε στην πόλη (Sorvagur). Είναι μια μικρή πανέμορφη πόλη που δεν της λείπει τίποτα. Από εδώ υπάρχει και καραβάκι μόνο για επιβάτες, που πάει σε 45 λεπτά στο μοναδικό νησί με Ελληνικό όνομα. Είναι το νησί (MYKINES). Δεν υπάρχουν δρόμοι πάνω στο νησί μόνο κάτι μονοπάτια. Εδώ μπορείτε να θαυμάσετε την ζωή των άγριων πουλιών που ζουν εδώ. Με ψηλότερη κορυφή τα 560μ απόκρημνα κοφτερά βράχια να βουτούν στον ατλαντικό, με λίγα σπιτάκια και παρατηρητήριο το καθιστούν από τις καλύτερες επιλογές για φυσιολάτρες.

Εμείς αποφασίζουμε να επιστρέψουμε, γιατί έχει έρθει το απόγευμα, και δεν πήραμε χαμπάρι. Με τους ίδιους δρόμους επιστρέφουμε. Φτάνοντας στο (Torshavn-Πρωτεύουσα ) παρκάρω την μηχανή στο σπίτι που μέναμε, και ξεκινάμε με τα πόδια για μια βόλτα στην πόλη, για φαγητό και καφέ. Και είναι ωραία να περπατάς στα ήσυχα δρομάκια της πόλης, που είναι όλα καθαρά και ταχτοποιημένα.












Οι άνθρωποι χαμογελαστοί και πρόθυμοι να βοηθήσουν σε ότι μπορούν. Εκτός από τα μετρητά, τα οποία είναι η κορώνα Δανίας η Τα δικά τους, οι πιστωτικές κάρτες δουλεύουν παντού. Η βράδια μας τελείωσε σε ένα παραδοσιακό καφέ, και το εννοούμε, αφού το κτήριο είναι από τα πρώτα, που κτίστηκαν εδώ. Και μάλιστα η σκεπή ήταν από αληθινό γκαζόν!!!!

[Magelanos]

5-8-08 Τριτη: το ξύπνημα ήταν ευχάριστο, γιατί μας περίμενε στο τραπέζι ένα πλούσιο πρωινό. Είχε έρθει η γυναίκα του σπιτιού, χωρίς να κάνει φασαρία, μισή ώρα πριν ξυπνήσουμε, και τα είχε ετοιμάσει όλα!!! Μας είχε ρωτήσει από την προηγούμενη πότε θέλουμε πρωινό. Τρώμε πίνουμε καφέ, και η Μόνικα βγαίνει έξω για ένα τσιγάρο μέχρι να ετοιμαστώ για την βόλτα μας. Στο χρονικό διάστημα αυτό είχε έρθει η κυρία του σπιτιού, και έπιασε κουβέντα με την Μόνικα. Βγαίνω κ’εγω έξω, και κάθομαι στην παρέα τους. Της ζητάμε συγγνώμη για τα λίγα αγγλικά που ξέρουμε, και απαντά ότι κ’αυτή δεν ξέρει καλά. Το θέμα είναι έστω και με αυτά τα λίγα καταλαβαίνουμε ο ένας τον άλλον.

Ήρθε να μας αποχαιρετήσει, γιατί αύριο την ώρα που εμείς θα παίρναμε το καράβι για (ΙΣΛΑΝΔΙΑ) θα έχει πάει σε οικογενειακή επίσκεψη σε διπλανό νησί. Μας είπε ότι το πρωινό θα το έχει έτοιμο στο ψυγείο από σήμερα, και σε ποιο σημείο να αφήσουμε το κλειδί του σπιτιού!!! Μας ευχαρίστησε που σεβαστήκαμε την φιλοξενία τους, και όποτε ξανά έρθουμε το σπίτι της θα είναι δικό μας. Έχουμε μείνει με το στόμα ανοιχτό!!!! Δεν πιστεύαμε ότι υπάρχουν τόσο καλοί άνθρωποι.. Δεν μας ξέρουν καθόλου και μας εμπιστεύονται το ίδιο τους το σπίτι.!!!! Και αφού πήραμε ένα καλό μάθημα αρίστης φιλοξενίας ξεκινάμε με τα πόδια, για την πόλη, να δούμε ότι απέμεινε και να κάνουμε και τίποτα ψώνια.




Ο καιρός είναι μουντός, και η βόλτα στην πόλη είναι η καλύτερη λύση για σήμερα. είχαν και εκπτώσεις, σε ρούχα και παπούτσια, και κάνουμε τις αγορές μας. Φυσικά πήραμε και σκούφους, για το κεφάλι, γιατί μετά από αυτό το κρύο στο καράβι, δεν την ξαναπατάμε. Έτσι κ’αλλιος ποιο βόρεια πάμε….. καταλήγουμε στο λιμάνι για καφέ, και επίσκεψη στην περιοχή με τα ξύλινα σπιτάκια, βαμμένα κόκκινο χρώμα.


Είναι ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα από την αρχιτεκτονική, των πρώτων κατοίκων στο νησί. Και εννοείτε ότι οι σκεπές είναι από φυσικό γκαζόν.


Τα σπίτια είναι ακόμα και τώρα κατοικήσιμα, και ακόμα και κάποιες υπηρεσίες στεγάζονται εδώ. Είναι μεσημέρι και επειδή εδώ νυχτώνει αργά λέμε να γυρίσουμε να πάρουμε την μηχανή, και να επισκεφτούμε άλλο ένα νησί. Κρίμα είναι να έχουμε φτάσει ως εδώ και να μην δούμε και αλλά μέρη. Ο καιρός δεν δείχνει ότι θα βρέξει, οπότε αλλάζουμε και καβαλάμε την μηχανή για το νησί (EYSTUROY) το δεύτερο μεγάλο σε έκταση από τα νησιά.


Ξεκινάμε με τελικό προορισμό την πόλη (Rituvik) 70χιλ από την πρωτεύουσα. Ο δρόμος που παίρνουμε είναι ο (50) ίδιος με χθες μέχρι το χωριό (signabour).


Μετά κινούμαστε πάνω στον (10) παράλληλα με στενό πέρασμα θαλάσσης, και θέα το διπλανό νησί (EYSTUROY). Η θέα είναι φανταστική, με τα απόκρημνα βράχια να καταλήγουν στην θάλασσα αλλά και τις σχισμές που έχουν διαμορφωθεί πάνω στην ηφαιστειακή γη. Κάπου στη μέση αυτού του θαλάσσιου στενού περάσματος, και πλησιάζοντας στο χωριό (Oyrarbakki) διακρίναμε μια γέφυρα, όπου είναι η σύνδεση οδικός των δυο νησιών.


Περνάμε την μικρή γέφυρα, και συνεχίζοντας πάνω στον (10) φτάνουμε στην πόλη (Skalabotnur). Εδώ ξεκινά ένα μεγάλο φιόρδ, και εμείς κινούμαστε παράλληλα, φτάνοντας στην πόλη (Runavik) η οποία είναι αρκετά μεγάλη. Ηπαρχει και λιμανι το οποίο εξυπηρετεί κρουαζιερόπλοια, και μάλιστα τύχαμε και ένα αγκυροβολημένο. Σταματήσαμε για καμιά φωτογραφία, φάγαμε και ένα σάντουιτς που το είχαμε φτιάξει από το σπίτι, και συνεχίσαμε για λίγα χιλιόμετρα μέχρι την πόλη- χωριό (Rituvik). Εδώ ήταν και ο τελικός προορισμός μας, και το εννοώ αφού φτάσαμε σε αδιέξοδο δεν υπήρχε συνέχεια του δρόμου, μόνο μονοπάτια. Αλλά απολαύσαμε την θέα στον ατλαντικό, και ήταν το κάτι μαγικό!!!!


Καθισμένοι και χαζεύοντας την υπέροχη θέα, φτάνουν και κάποιοι Ιταλοί, με μηχανή (on- off BMW 1200GS) τι περίμενες;; Kαι αφού μας χαιρέτησαν, τραβάμε φωτογραφίες και φεύγουν. Ήταν από το γκρουπ των Ιταλών, στο καράβι. Αύριο όλοι μαζί θα ανταμώσουμε στο καράβι, με κοινό προορισμό την άγνωστη (ΙΣΛΑΝΔΙΑ). Μας πιάνει μια ανατριχίλα, και δεν είναι από το κρύο.. Κοιτάζοντας τον χάρτη διαπιστώνω ότι είμαστε από θέμα ώρας δυο πίσω από την (ΕΛΛΑΔΑ).. Από θέμα χιλιομέτρων εεεεε,,, είμαστε κάμποσες χιλιάδες, πάνω σε μια κουκκίδα γης στον χάρτη, ανάμεσα σε (ΣΚΩΤΙΑ) και (ΙΣΛΑΝΔΙΑ) και γύρω μας η ποιο αφιλόξενη θάλασσα ο Ατλαντικός Ωκεανός.!!! Είναι μετά να μην σε πιάνει δέος και να μην σου γίνεται κάγκελο η τρίχα;;;

Η ώρα είναι 18:40 πέρασε γρήγορα, πρέπει να επιστρέψουμε, να βρούμε και κανένα εστιατόριο να φάμε και τίποτα, γιατί ο καθαρός αέρας, και η θάλασσα ανοίγουν την όρεξη. Η επιστροφή είναι πάλι από τους ίδιους δρόμους που ήρθαμε. Απαραίτητες στάσεις για φωτώ, και μετά από καμιά ώρα έχουμε φτάσει στο σπίτι.








Αφήνουμε μηχανή και με τα πόδια ξεκινάμε, για το κέντρο της πόλης. Τελικά βρίσκουμε ένα Κινέζικο εστιατόριο, όπου είχε μπουφέ. Πληρώνεις μια φορά, και σηκωνόσουν όσες φορές άντεχες και ξαναγέμιζες το πιάτο σου. Οι τιμές ήταν πολύ καλές και ευχαριστηθήκαμε φαγητό μέχρι σκασμού… Η κατάληξη ήταν στο χθεσινό καφέ, για απόλαυση καπουτσίνου, και κουβέντα, για την επόμενη μέρα, μέχρι που πλάκωσε το σκοτάδι…

[Magelanos]

6-8-08 Τεταρτη: Με τη λέξη χαλαρά θα μπορούσε να χαρακτηρίσουμε την σημερινή μέρα. Και αυτό γιατί το καράβι αναχωρεί στις 21:30… Και εμείς το χαιρόμαστε, ξυπνώντας κατά τις 11:30 και μας βρήκε το καταμεσήμερο να κάνουμε βόλτες στην πόλη. Πήγαμε στο γραφείο με τις τουριστικές πληροφορίες, και αγοράσαμε, κάποια αναμνηστικά. Εγώ βρήκα και έναν αξιόλογο και κατατοπιστικό χάρτη της (ΙΣΛΑΝΔΙΑΣ). Τον αγόρασα μια που δεν είχα, και ήταν και ο τελευταίος. Πάμε για καφέ και πιάνουμε συζήτηση στο ότι θα θέλαμε περισσότερο χρόνο να αφιερώναμε στα νησιά (FAROE- ΦΕΡΟΕ).. πράγμα δύσκολο, τουλάχιστον δυο μήνες θέλεις για να κάνεις αυτό το ταξίδι και να δεις αρκετά πράγματα.

Δεν πειράζει, πήραμε μια μικρή γεύση, από τα πανέμορφα νησιά. Η ώρα πέρασε και γυρνάμε να ετοιμαστούμε, για αναχώρηση. 19:50 φορτώνω βαλίτσες, φοράμε τα βαριά ρούχα, δεν την ξαναπατάμε, και βγάζουμε τις τελευταίες φωτογραφίες στο σπίτι και στην αυλή. Αφήνουμε και κάποια χρήματα στο τραπέζι, αφού νιώθαμε κατά υποχρεωμένοι από την οικογένεια, και αναχωρούμε για λιμάνι. Φτάνοντας είχαν έρθει αρκετά οχήματα, αλλά και πολλές μηχανές.


Έβλεπες μόνο χαμογελαστά πρόσωπα. Και εμείς φυσικά ήμασταν μέσα στην τρελή χαρά, αφού μόνο λίγες ώρες απομένουν από την πραγματοποίηση αυτού του μοναδικού προορισμού!!!




Δίνουμε το αρχικό χαρτί το (Passenger\car Ticket) όπου ήταν εκτυπωμένο όλο το δρομολόγιο, και μας κόβουν τα εισιτήρια με τις κουκέτες μας. Όλα μέχρι τώρα είναι οργανωμένα με τάξη και ασφάλεια. Μπαίνουμε σιγά σιγά, οι συνεπιβάτες κατεβαίνουν από τις μηχανές και μόνο ο οδηγός μπαίνει προς τον ειδικό χώρο για μηχανές, και ασφαλίζει την μηχανή του. Έτσι έκανα κ’εγω και ανέβηκα στο καράβι. Βρήκα και την Μόνικα στο όγδοο DECK είχε πιάσει θέση. Τελευταίες φωτογραφίες πάνω από το καράβι, και αποχαιρετάμε την πρωτεύουσα (TORSHAVN των νησιών FAROE).




Φεύγουμε με τις καλύτερες εντυπώσεις, για έναν προορισμό τον οποίο δεν είχα σκεφτεί καθόλου, και ότι θα επισκεφτώ!! Να όμως που έγινε και για δυο μέρες ζήσαμε την απίστευτη μαγεία του τοπίου, σε αυτόν τον απόμακρο παρόλα αυτά, πολύ μπροστά πολιτισμό!! Το καράβι έχει βαλθεί να μάς τρελάνει!!! Έχουμε πάρει όλοι τις φωτογραφικές μηχανές και είμαστε έξω στο κατάστρωμα. Και αυτό γιατί περνά ανάμεσα από τα στενά περάσματα γης των νησιών. Η θέα πρωτόγνωρη και φανταστική!! Περνάμε ανάμεσα από ηφαιστειακά πανύψηλα βράχια, βαθιά ανοίγματα στους βράχους, και σπηλιές, είναι το σκηνικό, που δεν σε αφήνει να πάρεις ανάσα.









Νομίζεις ότι φτάνεις σε απομονωμένο νησί, όπως στην ταινία Κίνγκ-Κονγκ, Και περιμένεις να σου πεταχτεί ο γορίλας από κανένα βράχο και να σε βυθίσει στο άψε σβήσε χαχαχα...!!!!!




προσθέστε στο σκηνικό τον ήλιο που 22:00μμ σκεφτεται να πάει να δύσει, είναι τα καλύτερα εφέ που δημιουργεί η φύση..






Κάνει πολύ κρύο και για να βγάλεις φωτογραφίες μπαίνεις και βγαίνεις κατά διαστήματα, μονό έτσι αντέχεις. Εγώ φόραγα την ένδυση για μηχανή πάνω κάτω (πάνω τριπλή επένδυση) και σκούφο στο κεφάλι και πάλι τα πράγματα ήταν δύσκολα!!!!


Μόλις έπεσε η νύχτα μαζεύτηκαν όλοι μέσα, κ’εμεις.. ήπιαμε κάτι ζεστό, και λίγο κουβέντα, καταλήγοντας στις κουκέτες, για ύπνο, που μάλλον με αυτά που φοράμε, δεν μένουμε ξάγρυπνοι.

[Magelanos]

7-8-08 Πεμπτη: Η ώρα είναι 10:00 πρωί, και αποφασίζουμε να ξυπνήσουμε. Με όλα αυτά που φορούσαμε ευτυχώς δεν κρυώσαμε, και θέλαμε κ’άλλο ύπνο. Όμως σε λίγο θα πιάσουμε λιμάνι (Seydisfjordur- Σειντισφγιερντουρ- ΙΣΛΑΝΔΙΑ). Είμαστε στον εσωτερικό χώρο του καταστρώματος και πίνουμε καφεδάκι. Ο καιρός είναι πολύ κρύος με συννεφιά.


Να βρέξει; Αμφιβάλω, μάλλον προς το χιόνι θα το πάει!!! Και υπενθυμίζω ότι έχουμε επτά Αυγούστου!!! Υπάρχουν και μερικά διαστήματα με ήλιο, και κάποιοι τολμηροί, βγαίνουν έξω για να λιαστούν. Σε καμιά ώρα φτάνουμε και στο βάθος φαίνεται ένα νησί. ψηλά βουνά με τις κορυφές χαμένες στα σύννεφα. Πλησιάζοντας βλέπουμε ότι στις κορυφές υπάρχει χιόνι!!! Τώρα μάλιστα,, σίγουρα είναι η (ΙΣΛΑΝΔΙΑ).





Όντως η ανακοίνωση από τα μεγάφωνα έλεγε ότι σε τριάντα λεπτά φτάνουμε. Η φωτογραφικές έχουν πάρει φωτιά. Όλοι είναι έξω και τραβάμε, την προσέγγιση στο λιμάνι, μέσω ενός μακρόστενου φιόρδ.


Η φύση απίστευτη!!! Καταρράκτες, χιόνια πάνω σε ηφαιστειακά βουνά, απόκρημνοι βράχοι ντυμένοι από πράσινη τούνδρα, πραγματικά μένεις με το στόμα ανοιχτώ και ξεχνάς το κρύο!!!


Αλλά και τα πολύχρωμα λιγοστά σπίτια κάνουν την διαφορά, μέσα σε όλο αυτό το φυσικό σκηνικό. Το λιμάνι μικρό, μα με όλες τις ανέσεις και τεχνολογία για να μπορεί να δένουν τόσο μεγάλα πλοία.

Είμαστε στον χώρο με τις μηχανές και όλοι ξεκινούν να λύνουν ιμάντες. Σε λίγα λεπτά θα ξεχυθούν περίπου 2000 άτομα, με όλων των ειδών τα οχήματα, στο ήσυχο και μικρό λιμάνι, για να καταλήξουν στον μοναδικό περιμετρικό δρόμο (1 τις Ισλανδίας), και από εκεί ο καθένας θα τραβήξει για την εκπλήρωση του δικού του ονείρου!!! Βγαίνοντας όλες οι μηχανές τις βάζουν σε ξεχωριστό σημείο εξόδου, με μια λιμενικό υπάλληλο, να ρωτά τον καθένα ξεχωριστά, πόσο μέρες θα διαμείνει στην χώρα. Ανάλογα με τον πόσο θα μείνει ο καθένας κολλούσε ένα αυτοκόλλητο, στην μηχανή αφού πρώτα τρυπούσε επάνω την άφιξη και αναχώρηση του καθενός!!!!

Το ίδιο πράγμα και στα αυτοκίνητα μια άλλη υπάλληλος ξεχωριστά. Αυτό τώρα γινόταν σαν ασφάλεια, την στιγμή που κάτι συμβεί και δεν εμφανιστεί κάποιος για αναχώρηση, έχοντας η ναυτιλιακή εταιρία, τα στοιχειά του μπορούσαν να τον αναζητήσουν. Γενικά ξέρουν ποιος μπαίνει και πόσο χρόνο θα κάτσει. Αυτός ο πανικός και ο κόσμος είναι χαρά για την τοπική κοινωνία, την στιγμή που μόνο μια φορά την εβδομάδα έχει άφιξη- αναχώρηση από το λιμάνι. Ενδιάμεσα επικρατεί ησυχία και χαλαροί ρυθμοί. Αυτό μόνο τους καλοκαιρινούς μήνες.. γιατί τον χειμώνα. .ΤΑΦΟΣ….!!!!!!

Ξεκινάμε λοιπόν και εμείς τον ανηφορικό δρόμο (93- δεν υπάρχει κ΄άλλος), για 21χιλ μέχρι την πόλη (Egilsstadir) για να βγούμε στον αυτοκινητόδρομο (1). Ο δρόμος είναι στενός το κρύο είναι αρκετό, και όλο ανηφορικός, με στροφές, μέχρι που χάνετε μέσα στο σύννεφο. Καταρράκτες ποταμάκια, και συνάντηση με χιόνι δεξιά και αριστερά του δρόμου, είναι το αυγουστιάτικο καλωσόρισμα!!!! Στο αντίθετο ρεύμα κατεβαίνουν άλλοι με μηχανές, προφανώς τέλειωσαν οι διακοπές τους και πάνε για επιστροφή. Πήρα λίγο τα πάνω μου γιατί ένας από αυτούς που με χαιρέτησε ήταν με <<HAYABUSA>>!!!!!! Τώρα μάλιστα υπάρχουν και άλλοι τρελοί!!!

Φτάνοντας στην πόλη σταματάμε σε βενζινάδικο, εταιρείας <sell>. Ξαφνικά έχει βγει ήλιος και σταματήσαμε να φάμε κάτι μιας και είναι μεσημέρι. Τρώμε ζεστό φαγητό, και συνεχίζουμε με καφέ. Θέλουμε να το απολαύουμε όσο υπάρχει ήλιος ακόμα. Η πόλη είναι αρκετά μεγάλη με βενζινάδικα εστιατόρια, και μαγαζιά. Είναι σε κομβικό σημείο, και σχεδόν όλοι σταματούν για προμήθειες. Μια ματιά στον χάρτη, και η πόλη που λέμε για διανυκτέρευση σήμερα είναι η (HOFN) 310χιλ. έχουμε σκοπό να κάνουμε τον γύρο της (ΙΣΛΑΝΔΙΑΣ) ξεκινώντας αριστερόστροφα.. Η επιλογή έγινε κοιτώντας τον χάρτη, το μεγαλύτερο κομμάτι χωματόδρομου είναι προς αυτή την κατεύθυνση, και προτιμώ να το έχω στο ξεκίνημα παρά στο τέλος. Ξεκινάμε έχει πλακώσει συννεφιά και πάλι (ο καιρός αλλάζει με απίστευτους γρήγορους ρυθμούς), και δεν θέλουμε σε καμιά περίπτωση να φάμε βροχή, την στιγμή που θα περνάμε χώμα.

Οδηγώντας τα πρώτα χιλιόμετρα πάνω στον κεντρικό δρόμο (1), με ποιότητα ασφάλτου αρκετά άγρια, και λαστιχοφαγα, Ξέρω ότι αυτός ο δρόμος θα με συντροφεύει για το 90% του οδικού δικτύου στην χώρα. Η υψομετρική διαφορά σε κάποια σημεία κυμαίνεται μέχρι και 500-600μ από θάλασσα. Είναι μια λωρίδα άνοδο κάθοδο, και με ανώτερο όριο ταχύτητας τα 90χιλ αυστηρώς!!! Μετά από 30χιλ περίπου, όντως βλέποντας σκόνη στο βάθος, ελαττώνω ταχύτητα και μπαίνω στο χωμάτινο κομμάτι του δρόμου. Με ταχύτητα μέχρι 40χιλ προσπαθώ να βγάλω τα χιλιόμετρα.


Το καλό είναι ότι το χώμα είναι αρκετά βατό (ένα στάδιο πριν την άσφαλτο) αλλά με σημεία που υπάρχουν λακκούβες και πρέπει να αποφύγω. Φυσικά οτιδήποτε όχημα με προσπερνά, πάρε σκόνη να έχεις, και τα πετραδάκια που πετάγονται από τα λάστιχα στην μηχανή, ακούγονται σαν σε συναυλία χεβυ- μεταλ.…


δεν φτάνουν όλα αυτά πέφτουν και οι πρώτες ψιχάλες. Φτάνουμε σε διασταύρωση με τον δρόμο (93- χωμάτινος ). Σταματώ στην άκρη για να δούμε χάρτη. Ευτυχώς δεν βρέχει. Ο δρόμος αυτός μετά από 41χιλ φτάνει κάποιος στην πόλη (Djupivogur). Τα 20χιλ είναι χώμα και βγαίνουμε πάλι στον (1) άσφαλτο απ’ότι δείχνει ο χάρτης.

Το θέμα είναι ότι συνεχίζοντας με τον κεντρικό δρόμο (1) πάλι θα περάσουμε από την πόλη (Djupivogur) αφού από εκεί είναι ο τελικός προορισμός που θέλουμε για σήμερα. Αλλά θα διανύσουμε περισσότερα χιλιόμετρα συνολικά 104χιλ. Αν είχα ένα on-off Ίσως να έστριβα στον (93) χωρίς σκέψη. Τώρα ώμος βλέποντας και πινακίδα που σε ενημερώνει για τις μεγάλες κλίσεις του δρόμου και στενότητα, και <<χωμάτινος>> είμαι διστακτικός.


Αποφασίζουμε να κάνουμε τον κύκλο, και να μην ρισκάρουμε. Και ίσως καλύτερα γιατί δεν είμαι για πτώσεις πρώτη μέρα στην (ΙΣΛΑΝΔΙΑ). Εξάλλου αυτή την στιγμή είμαι στον κεντρικότερο, αυτοκινητόδρομο (1) και πατώ χώμα. Φαντάζομαι ο δευτερεύον χωματόδρομος πως θα είναι; Καλύτερα να μην μάθω!!!

Βάζω χάρτη μέσα και ξεκινώ αποφασισμένος χωρίς καμιά παράκαμψη. 38χιλ ακόμα μέχρι (Breidalsvik) χώμα… χαμηλές ταχύτητες, πινακίδα με ανώτατο όριο τα 20χιλ, που φυσικά δεν τα παραβιάζω!!!! Αρκετές κλειστές στροφές, και τοπίο ερημικό, με ποταμάκια και λιμνούλες σχηματισμένες από τα χιόνια που λιώνουν. Τελειώνουμε το κατηφορικό και στριφτότερο κομμάτι, και πιάνουμε πεδιάδα και ατελείωτη ευθεία, χώμα πάντα. Έχει ανέβει το όριο με πινακίδα στα 80χιλ. τώρα τι να πω μέχρι 50 και πολλά είναι. Ας φάω κλήση για χαμηλή ταχύτητα. Η μοναξιά και το κρύο είναι οι καλύτεροι φίλοι αυτή την στιγμή. Έχει πολύ ώρα να μας περάσει όχημα η να δούμε από την άλλη κατεύθυνση. Πιστεύω ότι όσοι είχαν τον ίδιο προορισμό με εμάς έστριβαν στον δρόμο που δεν μπήκαμε.
Επιτέλους μετά από λίγο βγαίνουμε σε διασταύρωση με τον (96) για την (πόλη- περιοχή Stodvarfjordur). Η άσφαλτος είναι γεγονός!!! Σταματώ και φορώ το αδιάβροχο πάνω κάτω, όχι για βροχή, αλλά για το κρύο.


Περίπου 60χιλ χώμα κάναμε ευτυχώς χωρίς απρόοπτα, περνώντας το τεστ για αναρτήσεις και ελαστικών με επιτυχία. Συνεχίζουμε χωρίς άγχος πλέον για την πόλη (Hofn). Τώρα κινούμαστε στον (1) παραλιακά πλέον, και μάλιστα με πανέμορφες παραλίες. Αύγουστος μήνας και θάλασσα; Πάμε για βουτιά; Μπα δεν νομίζω, γιατί με οχτώ βαθμούς το καρδιακό θα έρθει γρήγορα.


Προχωρουμε παράλληλα σε φιόρδ, και μάλιστα θέλουμε περίπου 40χιλ για να το κάνουμε γύρω, γύρω.






Μοναδική ομορφιά… και περνώντας στο τέλος του φιόρδ, από (Djupivogur) όπου θα είχαμε φτάσει νωρίτερα αν παίρναμε τον χωματόδρομο (93). Συνεχίζουμε και μετά από λίγα χιλιόμετρα σταματάμε σε μια λιμνοθάλασσα, οπού επικρατούσε η απόλυτη ηρεμία, με ένα βαρύ σύννεφο πάνω από τα κεφάλια μας, έτοιμο να ρίξει πολύ βροχή.




Και ξεκινά ψιλοβρόχι…γρήγορα ξεκινάμε και μετά από 35χιλ μπαίνουμε στην πόλη (Hofn). Μια πόλη ήσυχη με ελάχιστα σπίτια, και με εμάς να μην ξέρουμε που να πάμε για να βρούμε ξενοδοχείο. Στάση σε βενζινάδικο, για βενζίνη και φαγητό. Η βροχή είναι ελάχιστη αλλά σταθερή. Εκεί κοντά βλέπουμε πινακίδα που διαφήμιζε <guesthouse> κάπου εδώ. Αφού φάγαμε κάτι γρήγορο ξεκινάμε, και σταματάμε έξω από το <guesthouse> Είχε δωμάτιο με κοινή τουαλέτα με πρωινό. Δεν σκεπτόμαστε για κάτι άλλο. Για έναν ύπνο είναι καλά. Αρκετά ζεστό και καθαρό δυο μονά κρεβάτια και αρκετά μικρό. Η τιμή όμως ήταν μεγάλη 90ευρω..αλλα βρισκόμαστε στον ακριβότερο προορισμό της Ευρώπης….

Εμφανίζονται άλλοι τρεις μηχανόβιοι ,και εμείς είμαστε έτοιμοι για μια μικρή βόλτα με τα πόδια. Η πόλη μικρή, και αμέσως ενός κεντρικού δρόμου, φτάσαμε στο μικρό λιμανάκι. Ήσυχα τα πράγματα, γενικός δεν υπήρχε κίνηση από κόσμο. Έχει αρχίσει να βραδιάζει, και επιστρέφουμε. Στον δρόμο είδαμε ένα κάμπινγκ, με ξύλινα σπιτάκια τα οποία ήταν όλα πιασμένα, και άλλο ένα <guesthouse>, και αυτό δεν είχε δωμάτιο. Όποτε μάλλον ήμασταν τυχεροί που βρήκαμε. Πάμε για ξεκούραση….

[Magelanos]

8-8-08 Παρασκευη: το σκηνικό του καιρού δεν έχει αλλάξει με χθες. Ντυνόμαστε καλά και βάζουμε αδιάβροχα. 276χιλ πρέπει να κάνουμε μέχρι την πόλη (Vik- Βικ) όπου έχουμε σκοπό να διανυκτερεύσουμε. Απαραίτητη στάση θα κάνουμε περίπου στα μισά της διαδρομής, στο ποιο γνωστό και πανέμορφο σημείο της (Ισλανδίας). Η λιμνοθάλασσα (Jokulsarlon-Γιεκουλσαρλον) στο εθνικό πάρκο (Skaftafell- Σκαφταφελ). Το μεγαλύτερο μέρος του εθνικού πάρκου αποτελείτε από τον μεγαλύτερο παγετώνα της χώρας, αλλά και έναν από τους μεγαλύτερους στην Ευρώπη. Είναι ο παγετώνας (Vatnajokull- Βατναγιεκουλ). Η έκταση του είναι τεράστια και φτάνει τα 8.100τχιλ… υπάρχουν και πανύψηλες κορυφές στον παγετώνα με μια από αυτές η ψιλότερη 2.119μ. να βρίσκετε κοντά στην λιμνοθάλασσα, και πιστεύουμε ότι θα φάμε πολύ κρύο!!!

Κινούμαστε στον μοναδικό δρόμο (1) και απόλυτα μοναχικό, με την μόνη παρέα τις σταγόνες βροχής που έσκαγαν πάνω στα κράνη μας…


μετά προς μεγάλη έκπληξη στην παρέα μας προστέθηκαν πανέμορφα άγρια Ισλανδικά άλογα. Σταματήσαμε για φωτογραφία την στιγμή που βοσκούσαν ελεύθερα στις απέραντες πράσινες εκτάσεις της χώρας!!!


Μετά από 72χιλ φτάνουμε. Η λιμνοθάλασσα βρίσκεται δίπλα στον δρόμο, και μάλιστα το στενό της κομμάτι το διασχίζει ο δρόμος με γέφυρα. Παρκάρω την μηχανή και είναι η δεύτερη φορά μετά το καράβι που βλέπουμε αρκετό κόσμο μαζεμένο!!!


Και πώς να μην είναι, αφού μένουμε με το στόμα ανοιχτό!!!




Πρώτη φορά στην ζωή μου βλέπω παγόβουνο ζωντανά, και πόσο μάλλον την στιγμή, που δεν μπορώ να τα μετρήσω. Είναι αμέτρητα σε διάφορα σχήματα, και με χρώματα το διάφανο μπλε και το ασπρόμαυρο.






Αυτό συμβαίνει γιατί με τον αέρα μεταφέρεται μαύρη ηφαιστειακή σκόνη και κολλά πάνω στα παγόβουνα.


Μετά από αυτό το όμορφο σοκ προσπαθώ να αντιμετωπίσω το απίστευτο κρύο, με το να κινούμαι, περπατώντας γρήγορα εδώ κ’εκει!!! Δεν ήξερα τη θερμοκρασία είχε, αλλά νομίζω ότι ήμουν στην καρδιά του χειμώνα, σε βουνό στις Άλπεις!!! Μου ήταν δύσκολο να συνειδητοποιήσω ότι βρισκόμουν στον μήνα του καλοκαιριού τον ΑΥΓΟΥΣΤΟ!!!!
Εντύπωση μου έκανε, το ότι υπήρχαν εκατοντάδες ψαροπούλια που πετούσαν, πάνω από τα κεφάλια μας, ψάχνοντας για τροφή, και ήταν τα μοναδικά που έκαναν αρκετή φασαρία.


Μετά κουφάθηκα εντελώς <<όχι από την φασαρία>> αλλά από αυτό που είδα!!! Οι Ισλανδοί είχαν φτιάξει ειδικά οχήματα, ( μικρά πλοία με ρόδες) με τα οποία ο τουρίστας πλήρωνε κάποιο πόσο το <οποίο δεν γνωρίζω> και ξεκινάς από ξηρα, και με αυτό έμπαινες στην λιμνοθάλασσα για μια κοντινή προσέγγιση, στον παγωμένο κόσμο…


εμείς αρκεστήκαμε στο να βγάζουμε φωτογραφίες, τα παγόβουνα όπου το ένα έσπρωχνε το άλλο, κάτι σαν ντόμινο, και έπαιρναν τον δρόμο για θάλασσα…


Και εκεί που νομίζαμε ότι τα έχουμε δει όλα, βγαίνει ο ήλιος και παθαίνουμε πλάκα!!! Αλλαγή χρωμάτων, και το μπλε στα παγόβουνα ήταν ποιο έντονο και διαφανές.




Νομίζεις ότι πολύτιμοι λίθοι περνούν από μπροστά σου, και ήσουν ο ποιο πλούσιος άνθρωπος του κόσμου!!! Γιατί τι νομίζετε ότι δεν είμαστε με αυτά που βλέπουμε και ζούμε; Το αποκορύφωμα ήρθε όταν ξαφνικά έκανε την εμφάνιση της μια φώκια και κολύμπαγε με άνεση μπροστά μας. Λες και ήξερε την ώρα που έρχεται ο κόσμος και τραβά φωτογραφίες και βίντεο. Μάλλον ξέρει πολύ καλά τι θα πει δημοσιότητα… Δεν χάσαμε ευκαιρία και την τραβήξαμε μερικές Φώτο. Μόλις συνειδητοποιούμε ότι είμαστε δυόμιση ώρες εδώ και δεν θέλουμε να ξεκολλήσουμε. Πρέπει όμως και παίρνουμε την απόφαση να ξεκινήσουμε, τώρα που ο καιρός δείχνει τον καλό του εαυτό.

Αλλά όχι για πολύ ξανά μαυρίζει και το σύννεφο κατεβαίνει χαμηλά. Σταματάμε αρκετές φορές για φωτογραφία, αφού υπάρχουν σημεία που σε ένα με δυο χιλιόμετρα μπορείτε να ακουμπήσετε, αλλά και να γευτείτε τον παγετώνα.






Είναι όμως χωματόδρομοι που οδηγούν εκεί και δεν πάμε. Περνάμε και αρκετά γεφυράκια, γιατί το νερό από το λιώσιμο των πάγων βρίσκει τρόπο διαφυγής στην θάλασσα δημιουργώντας ποτάμια και λιμνούλες. Μετά από λίγο και αφού έχουμε μπει στην ενδοχώρα, δεν βλέπουμε πλέον θάλασσα, περνάμε από ένα σημείο, το οποίο είναι όλο από λαβα!!! Βρισκόμαστε σε ατελείωτη ευθεία και έκταση με απέραντα πεδία λάβας σκεπασμένα με παχιά βρύα!!! Μας κάνει εντύπωση και σταματάμε μιας και έχει βγει ο ήλιος για τα καλά.






Είναι απίστευτη η εναλλαγή του καιρού μέχρι στιγμής. Αποφασίζω και περπατώ πάνω στο στρώμα λάβας, σκεπασμένο από βρύα.


Το βήμα είναι πολύ απαλό, σαν να περπατάς πάνω σε μεγάλη έκταση από σφουγγάρι, που το πατάς και επανέρχεται. Είναι απίστευτο, λες και πατώ πάνω σε ζωντανό οργανισμό!!!


Συνεχίζουμε και μετά από λίγα χιλιόμετρα σταματάμε σε βενζινάδικο, για να φάμε κάτι. Πραγματικά ο τόπος συνάντησης των ντόπιων, αλλά και τα σημεία με τον περισσότερο κόσμο, πρέπει να είναι τα βενζινάδικα. Έχουμε φτάσει σε βαθύ απόγευμα, και νομίζουμε ότι είναι μεσημέρι.






Ξεκινάμε και μετά από λίγο φτάνουμε στην πόλη (Vik- Βικ). Σταματάμε και για να διαβάσουμε ενημερωτικές πινακίδες. Διαφημίζει και ένα ξενοδοχείο και πάμε. Υπήρχε ένα παλιό κτήριο με λαμαρίνα παρκινγκ, και δίπλα ένα ποιο καινούριο. Η ρεσεψιόν ήταν στο καινούριο, αλλά το ξενοδοχείο ήταν δυο κτήρια. Η διαφορά ήταν ότι το παλιό ήταν guest-house και το άλλο Hotel. Διαφορά μεγάλη όμως υπήρχε και στις τιμές. Μας λένε ότι το παλιό ήταν κλεισμένο, και υπήρχε μια μεγάλη αίθουσα, με κρεβάτια, όπου αν είχες σλιπινγκ-μπανγ κοιμόσουν στο κρεβάτι. Είναι φτηνό αλλά δεν έχουμε μαζί εξοπλισμό για κάμπινγκ, και ζητάμε δωμάτιο στο καινούριο.

130 ευρώ με τουαλέτα μέσα, και πρωινό. Επιλογή άλλη δεν είχαμε και το κλείνουμε. Αφήνουμε πράγματα, και βγαίνουμε έξω για μια βόλτα με τα πόδια. Δεν υπάρχουν πολλά να δούμε, και αμέσως κατευθυνόμαστε προς παραλία που ήταν κοντά. Φτάνοντας αντικρίσαμε χιλιόμετρα παραλίας με μαύρη ηφαιστειακή άμμο.




Πανύψηλοι βράχοι ξεπηδούσαν μέσα από την θάλασσα, και γενικά η ατμόσφαιρα και το τοπίο ήταν μαγευτικό. Για μπάνιο φυσικά ούτε λόγος έτσι; Ποιος κάνει σε τόσο κρύα νερά, ακόμη και για τον μήνα Αύγουστο κανείς…!!!



Γυρνάμε προς την πόλη πάλι, και βρίσκουμε ένα μαγαζί που πουλούσε ρουχισμό, και σουβενίρ. Οι Ισλανδοί έχουν μια πολύ καλή φίρμα σε ρούχα την NORTH 66 οπού το 66 είναι οι μοίρες στο βορειότερο σημείο της χώρας, που είναι ένα μικρό νησάκι επισκέψιμο το (Grimsey). Εδώ κοιτώντας τον χάρτη θα δείτε ότι περνά ο αρκτικός κύκλος!!! Το θέμα είναι ότι είναι ακριβά παρά το ότι φτιάχνονται εδώ. Βρίσκω ένα ωραίο μπουφάν άλλης τοπικής μάρκας και το αγοράζω. Παίρνουμε και κάποια αναμνηστικά, και πάμε να βρούμε κάπου να κάτσουμε για καφέ. Βρίσκουμε μια ενημερωτική πινακίδα, όπου διαφήμιζε και άλλα δυο ξενοδοχεία..

Δεν τα είχαμε προσέξει γιατί το ένα ήταν <<Hostel>> και βρίσκονταν περίπου στο 1,5χιλ έξω από την πόλη, και το άλλο ήταν της γνωστής τοπικής αλυσίδας των ξενοδοχείων <<Edda>> πιστεύουμε ότι θα ήταν ποιο φτηνά από αυτό που είμαστε. Τώρα δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι και κατευθυνόμαστε στο ξενοδοχείο μας. Δεν καθόμαστε εδώ για καφέ, αφού ακριβώς δίπλα υπάρχει εστιατόριο καφέ. Είναι και το μοναδικό, μαγαζί που μπορούσαμε να πάμε εμείς και ο καθένας, εκτός των ξενοδοχείων. Το κτήριο είναι από το 1831 όλο από λαμαρίνα. Καθόμαστε, είχε και λίγο κόσμο. Ένα ζευγάρι το δούλευε και μάλιστα ήταν από την Πολώνια. Οπότε η Μόνικα άρχισε το μπλα μπλα, μαθαίνοντας αρκετά πράγματα.

Μας είπαν ότι τα ξενοδοχεία είναι παντού ακριβά, και η τιμή ανεβαίνει αν η τουαλέτα δεν είναι κοινή και είναι μέσα στο δωμάτιο!!!! Μπααααααααααα!!!!!!! Τόσο αξία για μια χεστρα…. Τι άλλο θ ‘ακούσω!!! Μέχρι και σαράντα ευρώ διαφορά μπορείς να βρεις αν είναι εκτός. Δηλαδή άστα και χεστα…. Η ποιο φτηνή διαμονή είναι η σκηνή, αλλά έχεις να αντιμετωπίσεις τις καιρικές συνθήκες, μετά υπάρχουν οργανωμένα κάμπινγκ με ξύλινα σπίτια αλλά όχι παντού, και με μεγάλη μας ανακούφιση, τα ξενοδοχεία της φίρμας <<edda>> είναι αρκετά καλά και φτηνά σε σχέση με τα υπόλοιπα. Το φαγητό επίσης είναι ακριβό, και μόνο στα βενζινάδικα, εκτός από το γρήγορο φαγητό μπορείς να βρεις και μαγειρευτό φτηνό.

Ιντερνέτ έχει παντού και δεν πληρώνεις, ζεστό νερό επίσης υπάρχει, πάντα άφθονο το προσφέρει η φύση, από γεωθερμικές πυγές, όπου είναι γεμάτη η Ισλανδία. Έχει μια μυρωδιά που σε χαλαει, αλλά αυτό είναι το λιγότερο. Τους ρωτήσαμε πως και ήρθαν εδώ. Λένε ότι οι μισθοί είναι αρκετά καλύτεροι. Εδώ είναι δυο καλοκαίρια, και μόνο για φέτος αποφάσισαν να μείνουν και χειμώνα. θα βρίσκονται σε μαγαζί στην πρωτεύουσα, όχι εδώ. Δεν υπάρχει κανείς τον χειμώνα εκτός από την πρωτεύουσα σε όλη την Ισλανδία. Τα πάντα ερημώνουν και είναι μη προσεγγίσιμα οδικώς. Πολλοί Πολωνοί υπάρχουν και δουλεύουν τους καλοκαιρινούς μήνες έως και 50.000 Πολωνοί. Απίστευτο!!! Αλλά πολλοί λίγοι περνούν τον χειμώνα εδώ, δεν τον αντέχουν, παθαίνουν κατάθλιψη, αρκετοί είναι αλκοολικοί, και δεν αντέχουν με αποτέλεσμα να υπάρχουν και αυτοκτονίες!!!! Χάζεψα να πω την αλήθεια γιατί ο χειμώνας στην Πολωνία δεν είναι γλυκός!!!

Ερωτήσεις δεχτήκαμε κ’εμεις, θελαν να μάθουν για Ελλάδα και πως είναι οι δουλειές. Πάθανε φυσικά πλάκα, το ότι έχουμε έρθει οδικώς εδώ και μάλιστα με μηχανή. Τους περιγράψαμε την διαδρομή μέχρι εδώ, και ανταλλάξαμε τηλέφωνα, λέγοντας μας για το επόμενο καλοκαίρι μήπως και δίναμε ραντεβού στην Ελλάδα. Χίλιες φορές ήλιο και θάλασσα παρά αυτό το πράγμα μας είπαν. Τους ευχαριστήσαμε για όλα και επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο για ύπνο. Η νύχτα ήρθε και μαζί της έφυγε η δεύτερη μέρα εντος Ισλανδικού εδάφους….

[Magelanos]

9-8-08 Σαββατο: ευτυχώς ο καιρός μας κάνει την χάρη δεν βρέχει, και υπάρχουν και διαστήματα με ήλιο. Το κρύο είναι έντονο και τα αδιάβροχα είναι μόνιμος φορεμένα. Είμαστε πάλι στον (1) διανύοντας 35χιλ και σταματάμε δυο χιλιόμετρα μετά το χωριό (Skogar)… επιβάλετε η στάση εδώ την στιγμή που βρισκόμαστε να χαζεύουμε με ανοιχτό το στόμα έναν από τους ψηλότερους καταρράκτες.


Είμαστε στο παρκινγκ, μπροστά μου υπάρχει τεράστιος χώρος με γκαζόν όπου όποιος θέλει στήνει σκηνή. Και μετά από αυτό το απίστευτο…τόνοι νερού να πέφτουν από 100μ τουλάχιστον ύψος, να ακούγεται ο θόρυβος του νερού που πέφτει με τέτοια δύναμη και το σπρέι από το νερό να είναι τόσο έντονο που θόλωνε την ατμόσφαιρα, και νόμιζες από μακριά ότι κάτι καίγεται και υπάρχει καπνός!!!!




Ο καταρράκτης είναι ο (Skogafoss) είναι άνετα προβασημος και επισκέψιμος. Είναι κοντά από τον κεντρικό δρόμο (1) και για όποιον θέλει στο χωριό (Skogar) υπάρχει ξενοδοχείο για διανυκτέρευση, η όποιος θέλει με σκηνή μπορεί να στήσει ελεύθερα στον χώρο μπροστά από το παρκινγκ.

Εγώ με το ένα χέρι να κρατώ την φωτογραφική και με το άλλο την κάμερα, προσπαθούσα να αποθανατίσω το τοπίο, σαν κάτι ιάπωνες τουρίστες που ρίχνονται στην μάχη, με καμιά δεκαριά κιλά πάνω τους, με την τελευταία λέξη της βίντεο-φωτογραφικής τεχνολογίας. Αποφασίζουμε να ανέβουμε το βουνό και να φτάσουμε στο σημείο που το ποτάμι, κάνει την βουτιά στο κενό. Για τον σκοπό αυτό έχουν φτιάξει ξύλινα σκαλοπάτια, κατά μήκος της πλαγιάς ώστε να μπορεί να ανέβει ο καθένας και να μην χρειάζεται να έχει ορειβατικές γνώσεις.


Δεν είναι και εύκολο, γιατί είναι απότομα και αρκετά ανηφορικά, οπότε φυσική κατάσταση έστω μέτρια την θέλεις!!! Εμείς κάναμε μια στάση περίπου στα μισά, να πάρουμε μια ανάσα, γιατί με όλα αυτά που φορούσαμε, δεν ήταν ότι καλύτερο. Φυσικά φτάνοντας η θέα πραγματικά σε αποζημιώνει. Θέλει πολύ προσοχή κάποια σημεία, κοντά στον γκρεμό, γιατί το χορταριασμένο έδαφος είναι βρεγμένο, και γλιστρά επικίνδυνα. Μετά από καμιά ώρα, αφού δεν χορταίναμε με τίποτα, κατεβήκαμε τον γκρεμό. Πλησιάζουμε κοντά στον καταρράκτη, για να βγάλω τις τελευταίες φωτογραφίες. Μετά κοιτάζω γύρο μου πουθενά η Μόνικα. Αμάν!!! Τι έγινε την κατάπιε ο καταρράκτης;


Είχε περάσει μέσα από το νέφος νερού, και βρίσκοντας μια εσοχή στον βράχο είχε πλησιάσει, πολύ κοντά, και σχετικά προφυλαγμένη από το νερό αφού ήταν σαν να έβρεχε.. μπαίνω κ΄εγω την στιγμή που ήμασταν και οι μόνοι αδιάβροχοι, και βγάζω φωτογραφίες, σχεδόν στην καρδιά του καταρράκτη.


Δύσκολο, γιατί ο φακός βρέχονταν αμέσως. Μετά και από αυτήν εμπειρία επιστρέψαμε στην μηχανή για να συνεχίσουμε τον δρόμο μας. Ανοίγουμε χάρτη, για να δούμε στην πορεία μας μέχρι τον τελικό προορισμό για σήμερα την πόλη (Selfoss), αν υπάρχει κάποιο αξιοθέατο να δούμε. Έχουμε αρκετό χρόνο γιατί τα χιλιόμετρα που επιλέξαμε να κάνουμε είναι μόλις 142χιλ.

Ο χάρτης δεν δείχνει κάτι γραμμένο έντονα, η με αστερίσκο, όπως είναι τονισμένα τα ποιο σημαντικά και τουριστικά αξιοθέατα της χώρας πάνω σε αυτόν. Τότε ανοίγουμε το βιβλίο και αρχίζει η Μόνικα το ψάξιμο. Όντως 28χιλ από εδώ υπάρχει άλλος ένας καταρράκτης ο οποίος είναι αρκετά σημαντικός. Ξεκινάμε λοιπόν και μετά από 45λ περίπου στρίβουμε δεξιά στον δρόμο (249) άσφαλτος για να συναντήσουμε μετά από 2χιλ τον καταρράκτη (Seljalandsfoss).


Παρκάρουμε στο παρκινγκ και πλησιάζουμε. Δεν είναι τόσο επιβλητικός σαν τον προηγούμενο, αλλά έχει ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό. Υπάρχει ένα μονοπάτι που σε οδηγεί πίσω από τον καταρράκτη, και δεν βρέχεσαι.


περπατήσαμε αμέσως το μονοπάτι μέχρι την εσοχή που κάνει ο βράχος, και βρεθήκαμε πίσω από τον καταρράκτη. Είναι κάτι το διαφορετικό και έντονο, αφού έχω μπροστά μου τόνους νερού σε μορφή υδάτινης κουρτίνας, να πέφτει από αρκετό ύψος, σε μια λιμνούλα, και μετά από εκεί το νερό, να τραβά τον δρόμο προς την θάλασσα.




Ήταν αρκετά ωραία και ατμοσφαιρικό το όλο σκηνικό!!! Κάτσαμε αρκετή ώρα κ’εδώ βγάζοντας φωτογραφίες. Ευτυχώς που είχαμε το βιβλίο, γιατί αλλιώς θα χάναμε ένα πανέμορφο σημείο, και έναν καταρράκτη που αξίζει να τον δείτε χωρίς κόπο και ταλαιπωρία, για εσάς και την μηχανή σας. Μας άνοιξε η όρεξη, και βγάζουμε τα σάντουιτς που είχαμε φτιάξει από το πρωινό, του ξενοδοχείου.


Είναι μια καλή λύση και δεν πεινάτε για αρκετές ώρες μέχρι να βρείτε κάποιο μέρος για να φάτε. Η ώρα είναι 16:00, είμαστε πολύ καλά και ξεκινάμε για τον τελικό προορισμό όπου και θα διανυκτερεύσουμε. 71χιλ έχουμε ακόμη από εδώ όλα πάνω στον κεντρικό δρόμο (1), χωρίς καμιά παράκαμψη, γιατί δεν έχουμε κάποιο αξιοθέατο για να δούμε. Ξεκινάμε και πάλι σαν μοναχικοί καβαλάρηδες, να πλησιάζουμε όλο και ποιο πολύ στην κατάκτηση της μισής (ΙΣΛΑΝΔΙΑΣ). Και αφού δεν είχαμε να δούμε κάτι αξιόλογο, καταντήσαμε εμείς οι ίδιοι αξιοθέατο για τους περαστικούς!!!! Τι εννοεί ο ποιητής έτσι; Την στιγμή που πήγαινα στον άδειο δρόμο, 110 με όριο το 90, και αφού είχα περάσει με αδιαφορία, και χαμόγελο, προειδοποιητική πινακίδα, ότι περνάτε περιοχή που γίνονται έλεγχοι με ραντάρ, τότε αποφάσισα να κάνω κάτι……

Προσπερνώ το μοναδικό αυτοκίνητο που βρήκα μπροστά μου μετά από 20 λεπτά οδήγησης, το οποίο πήγαινε με τα όρια του δρόμου 90. τότε στο απέναντι ρεύμα ήταν παρκαρισμένο ένα άσπρο αυτοκίνητο, το οποίο μου αναβόσβησε φώτα, βάζει σειρήνα και ανάβει τους φάρους….. τι ήταν;;; εδώ σε θέλω μάγκα μου…περιπολικό ήταν (δεν είχα ξαναδεί μέχρι στιγμής) και μάλιστα κοιτώντας από τον καθρέφτη, είχε βάλει μπροστά έκανε αναστροφή, και με αναμμένους φάρους και να μου παίζει φώτα, κολλά από πίσω μου και φυσικά σταματώ. Δεν είμαστε για παιχνίδια.. μου έχουν κοπεί τα πόδια, και η αδρεναλίνη έχει χτυπήσει κόκκινα. Την γαμ@@με λέω εγώ στην Μόνικα, και αυτή ποιο ψύχραιμη λέει να χαλαρώσω. Μας χαιρετά ευγενικά, και μου λέει δείχνοντας το ραντάρ ότι πήγαινα με 119χιλ. πρέπει να τον ακολουθήσω μέσα στο περιπολικό, με όλα τα χαρτιά της μηχανής, και φυσικά να έχω μαζί μου την <<VISA>>. Μπαίνοντας πίσω στο περιπολικό μου λέει ότι υπάρχει κάμερα, και την δείχνει, και ότι θα κατέγραφε την συνομιλία μας. Όντως υπήρχε και μια οθόνη που έβλεπα τον εαυτό μου….εδω κολλά το ότι έγινα αξιοθέατο…!!!! Αρχίζει λοιπόν και συμπληρώνει την κλήση (χαρτί Α4 χρώματος κίτρινο). Απόρησε από την απάντηση, όταν έφτασε στην ερώτηση, από πού ήρθαμε.. απαντά πολύ μακριά…

Το ποσό ήταν στις 37.500is-kr δηλαδή σε ευρώ 304,88… την στιγμή αυτή ήθελα να του ζητήσω βαζελίνη γιατί έτσουξε για τα καλά!!!!! Παίρνει την << VIZA>> την περνά από το μηχάνημα που είχε μέσα στο αμάξι πάνω στο ταμπλό, και βγάζει την απόδειξη. Ρωτά αν μας αρέσει η Ισλανδία, και να έχουμε καλή συνέχεια, και προσοχή!!! Με κατεβασμένο το κεφάλι από την ήτα, φορώ το κράνος για να συνεχίσουμε. Αυτός είναι στο περιπολικό και μας περιμένει, να ξεκινήσουμε. Φεύγουμε, και βλέπω από τον καθρέφτη να ακόλουθα. Τι έγινε αναρωτιέμαι… δεν του έφτασαν τα λεφτά και θέλει κ’αλλα; Τελικά ακλουθούσε για δυο περίπου χιλιόμετρα, φυσικά δεν πέρασα το όριο αυτό εννοείται!!! Μετά κάνει αναστροφή και επιστρέφει στο πόστο του.

Συνεχίζουμε χαλαρά και φτάνουμε στην πόλη (Selfoss-Σελφος). Είναι η μεγαλύτερη πόλη που έχουμε δει μέχρι στιγμή. Βλέπουμε πινακίδα που έγραφε κάμπινγκ. Πάμε προς εκεί και βλέπουμε μια αρκετά μεγάλη περιοχή, περιφραγμένη, και τέλεια οργανωμένη, για κάμπινγκ. Υπήρχαν και ξύλινα σπίτια. Ο κόσμος ήταν αρκετός. Πάω ρωτώ για σπιτάκι, είχε αλλά για μια νύχτα, εμείς θέλαμε δυο. Τις δυο νύχτες τις θέλαμε, όχι γιατί η πόλη έχει να δεις πράγματα πολλά, αλλά από φυλλάδιο που είχαμε πάνω μας, από εδώ ξεκινάμε οργανωμένες εκδρομές, με πούλμαν στα ποιο γνωστά αξιοθέατα. Και εμείς εκεί που θέλουμε να πάμε πας μόνο με 4Χ4 η ΟΝ-OFF η λύση θα την δώσουν τα ιδικά διαμορφωμένα πούλμαν, για εκτός δρόμου.

Συνεχίζουμε προς κέντρο και ποιο κάτω βρίσκουμε μια ένα με <<APARTMENTS’-STUDIOS>> σταματώ ρωτώ, και είχε… και μάλιστα στα 60 ευρώ το δωμάτιο οικογενειακών διαστάσεων, με πρωινό. Το κλείνουμε για δυο βραδιές. Μας δείχνει το δωμάτιο το οποίο είχε τα πάντα μέσα, και μας λέει ότι το πρωινό είναι μέσα στο ψυγείο, και την άλλη μέρα μόλις φύγουμε για την βόλτα μας, μπαίνουν μέσα και το αναπληρώνουν για την επομένη. Αυτό είναι πολύ καλό γιατί ξυπνάς και τρως το πρωινό σου ότι ώρα θέλεις. Το χαμόγελο ξανά επέστρεψε στο πρόσωπο μου μετά από αυτό που πάθαμε. Πρώτο πράγμα που κάνουμε είναι να πάμε να βρούμε που φεύγουν τα πούλμαν για να δούμε με τα εισιτήρια τι γίνεται.

Ξεκινάμε με τα πόδια, και μετά από ένα τέταρτο φτάνουμε, στην αφετηρία. Βρίσκουμε κάποιον και ρωτάμε για την διαδρομή που θέλουμε να κάνουμε αύριο. Το εισιτήριο είναι για δυο άτομα 120ευρω περίπου, και αναχωρούμε 8:00 το πρωί και διαρκεί 12ωρες η εκδρομή… τα εισιτήρια τα βγάζουμε αύριο και όχι τώρα. Οκ όλα καλά και φεύγουμε. Επόμενη στάση σε ένα <σουπερ-μάρκετ> για να αγοράσουμε τίποτα φαγώσιμο για το σπίτι. Βρήκαμε κάτι, για φούρνο μικροκυμάτων και καταλήγουμε για τις τελευταίες φωτογραφίες, στην όχθη ενός ποταμού, που διασχίζει την πόλη.












Επιστρέφουμε στο σπίτι, τρώμε και οι επόμενες ώρες πέρασαν με κουβέντα για την επομένη μέρα. Αύριο θα επισκεφτούμε θερμές φυσικές πηγές, με σκοπό να κάνουμε και μπάνιο!!!!!!

[Magelanos]

10-8-08 Κυριακη: Καλημέρα… Ξεκινάμε με ένα σακίδιο στην πλάτη με ότι μπορούμε να χρειαστούμε σήμερα, σάντουιτς, νερό, πετσέτες μαγιό, και διάθεση στα ύψη, από το μπλε χρώμα του ουρανού. Έχει ήλιο με δόντια, αλλά αν κρατήσει σύντομα η θερμοκρασία θα ανέβει. Φτάνουμε στα πούλμαν, και γρήγορα, βλέπουμε ότι μαζεύεται αρκετός κόσμος. Βγάζουμε εισιτήρια και μας δείχνουν σε ποιο πούλμαν θα ανεβούμε. Δυο γεμάτα πούλμαν θα ξεκινήσουν για τον ίδιο προορισμό, αλλά το ένα θα συνεχίσει για αλλού, οπότε στον γυρισμό θα επιστρέψουμε με άλλο.


Το καλό με αυτές τις μετακινήσεις είναι ότι υπάρχουν ατέλειωτοι συνδυασμοί, μέχρι που μπορείτε να γυρίσετε, και να δείτε όλα τα αξιοθέατα τις χώρας. Είναι ένα μέσον, που προτιμούν πολλοί φυσιολάτρες, και πεζοπόροι, αφού μπορείτε ενδιάμεσα να διανυκτερεύετε με σκηνή στην φύση, και την επομένη να συνεχίζεται με αυτόν τον τρόπο. Μάλιστα συναντήσαμε στο πούλμαν μια κυρία από Ελλάδα, και είχε αγοράσει ένα εισιτήριο, για δυο εβδομάδες, και έτσι, είχε βγάλει το δρομολόγιο, και το ότι ακριβώς ήθελε να δει. Εννοείται ότι υπάρχει αρκετή έκπτωση στην τιμή εάν κλήσεις τόσες μέρες, ταξιδιού με τα πούλμαν. Και εννοείται ότι σας πάνε παντού σε ότι μορφολογία εδάφους συναντήσουν και καιρού!!!

Ξεκινάμε με τον δρόμο [1] με κατεύθυνση προς πόλη (Hella), για να πάρουμε μετά από 31χιλ τον [26] άσφαλτο. Διανύοντας 53χιλ όμορφης διαδρομής, με τα τελευταία 13χιλ χώμα φτάνουμε στην διασταύρωση με τον [F225]. Πραγματικά τώρα μετά από τα πρώτα χιλιόμετρα, καταλαβαίνεις γιατί αυτοί οι δρόμοι θέλουν ιδικά οχήματα. Κάπου είναι ανώμαλος με ραβδώσεις σκληρού χώματος , με αποτέλεσμα έντονο συνεχές τράνταγμα, μετά εντελώς μαλακό ηφαιστιογενής χώμα, με έντονη μαύρη σκόνη, αλλά το ποιο τρομακτικό, είναι η στενότητα, που σε κάνει να αναρωτιέσαι, αν έρθει κάποιο άλλο όχημα από την αντίθετη μεριά τι κάνεις;


Μας τυχαίνει κάποιο τέτοιο περιστατικό με ένα τζιπ το οποίο αναγκάστηκε να βγει σε ένα ίσιωμα εντελώς εκτός δρόμου για να περάσουμε. Εντάξει αλλά άμα έρθει ένα άλλο πούλμαν τι κάνουμε; Και η περισσότερη διαδρομή είναι δίπλα σε γκρεμούς και φαράγγια. Σταματάμε σε μια απέραντη επίπεδη έκταση γης ντυμένη από ηφαιστειακή λαβα. Είναι απαραίτητη στάση για 30λεπτα. Να ηρεμίσουμε και λίγο από το τράνταγμα που μεταφέρετε στο πούλμαν από την ανωμαλία του εδάφους. Η περιοχή τριγύρω μας περιβάλλεται από βουνά και μάλιστα οι κορυφές είναι χιονισμένες. Τα πάντα είναι ηφαιστειακά, με αρκετά μεγάλους βράχους από λαβα σε διάφορα σχήματα. Εδώ κοντά είναι και η κορυφή του ποιο γνωστού ηφαιστείου (Hekla) στα 1491μ υψόμετρο.

Ξεκινάμε μετά από την ολιγόλεπτη ξεκούραση, και συνεχίζουμε στον στενό δρόμο, αλλά που και που συναντάμε ποταμάκια, διασχίζοντα στα. Όλα καλά το νερό δεν ήταν ορμητικό, το πούλμαν είναι ψηλό, αλλά και με ένα 4Χ4 περνάτε.

Πιστεύω με τις συγκεκριμένες συνθήκες και με μια μηχανή ON-OFF περνάτε. Αλλά όταν οι καιρικές συνθήκες αλλάξουν και ρίξει καμιά βροχή και κατεβάσει πολλά νερά, αυτά τα αθώα ρυάκια σίγουρα θα μετατραπούν σε επικίνδυνα.

Το κορυφαίο ήταν όταν ξαφνικά, πέρασαν από δίπλα μας, καμιά δεκαριά αγρία Ισλανδικά άλογα, καλπάζοντας σε γρήγορο ρυθμό. Πανέμορφα ζώα και πάνω απ’όλα ελεύθερα.


Ήρθε η στιγμή που φτάσαμε στις εγκαταστάσεις των φυσικών θερμών πηγών (Landmannalaugar). Βρήκαμε στο παρκινγκ αρκετά πούλμαν που είχαν έρθει από άλλες περιοχές. Υπήρχε αρκετός κόσμος. Οι εγκαταστάσεις είναι ένα ξύλινο σπίτι που αχρησιμοποίητε για τουαλέτες ντουζιέρες και ένα άλλο με φαγώσιμα, να κάτσεις να φας και να πιείς κάτι. Και φυσικά μεγάλος εξωτερικός χώρος οπού μπορούσες να στήσεις την σκηνή και να διανυκτερεύσεις όσο θέλεις. Εμείς κατευθείαν πήγαμε να αλλάξουμε και να βρούμε την λίμνη με το ζεστό νερό. Βρίσκεται πολύ κοντά περπατώντας ένα μικρό μονοπάτι, στρωμένο με ξύλο, για να περπατάς και να ξέρεις που πατάς.

Άρχισε να γίνετε έντονη η μυρωδιά από το θειάφι, οπότε και φτάνουμε σε μια λιμνούλα με καμιά πενηνταριά ανθρώπους όλων των ηλικιών να απολαμβάνουν το μπάνιο τους στα ολοκάθαρα θερμά νερά.


Η Μόνικα δεν χάνει την ευκαιρία και μπαίνει γρήγορα μέσα. Εγώ διστακτικός όχι με το πώς θα μπω, αλλά με το πώς θα βγω. Την στιγμή που η εξωτερική θερμοκρασία δεν ξεπερνούσε τους 10 βαθμούς. Τελικά πήρα την απόφαση και μπήκα. Πραγματικά απίστευτα!!!! Το ζεστό νερό να βγαίνει μέσα από το έδαφος και σε μερικά σημεία ήταν και καυτό. Δεν ήταν βαθιά και μπορούσες να κολυμπήσεις. Αμέσως νιώθαμε μια ξεκούραση στα κορμιά μας, και χαλάρωση, σαν να μην είχαμε κάνει όλο αυτό το δρομολόγιο.

Τώρα ήταν η φάση που δεν θέλαμε να βγούμε. Με θερμοκρασία νερού 37-40 βαθμούς, έτσι έδειχνε το ρολόι που φόραγα, που είχε θερμόμετρο, που να βγεις έξω στους δέκα κατευθείαν; Βλέπαμε και τους άλλους που έβγαιναν φώναζαν και έτρεχαν από το κρύο, εμείς το καθυστερούσαμε. Πλησίαζε η στιγμή που έπρεπε να βγούμε. Την κίνηση την κάνω πρώτα εγώ…εντάξει ήταν αρκετά δύσκολο, αλλά μια χαρά. Το ευχαριστηθήκαμε πάρα πολύ, και ήταν κάτι το διαφορετικό για εμάς.

Η επιστροφή ήταν μάλλον η ίδια, και λέω μάλλον γιατί με πείρε ο ύπνος στο πούλμαν και ξύπνησα όταν φτάσαμε. Επιστρέψαμε στο σπίτι ξεκούραστοι.. άλλη μια μέρα γεμάτοι από εικόνες και εμπειρίες τελείωσε. Αρχίζω να ερωτεύομαι αυτή τη χώρα, με τις πολλές εναλλαγές που προσφέρει..

[Magelanos]

11-8-08 Δευτερα: Σήμερα, το πρόγραμμα λέει…. να επισκεφτούμε δυο σημαντικά γνωστά και όμορφα σημεία. Τον καταρράκτη (Gullfoss - Γκουλφος) και την περιοχή με τους θερμοπίδακες, με τον γνωστό (Stori Geysir). Φάγαμε το πρωινό φορτώνουμε τα πράγματα στην μηχανή, και ξεκινάμε. Ο καιρός και πάλι είναι μια χαρά. Έξι χιλιόμετρα έξω από την πόλη (Selfos) με κατεύθυνση την πρωτεύουσα, στρίβουμε δεξιά και μπαίνουμε στον [35] για 67χιλ δεν αλλάζουμε μέχρι τον καταρράκτη. Ο δρόμος άσφαλτος και μοναχικός όπως και όλοι οι δρόμοι μέχρι στιγμής. Γρήγορα φτάσαμε στον προορισμό μας, βλέποντας τον χώρο του παρκινγκ, και τις τουριστικές εγκαταστάσεις.

Ο δρόμος δεν σταματά εδώ αλλά συνεχίζει, διασχίζοντας όλη την ενδοχώρα, χωμάτινος πλέον. Παίρνω φωτογραφική και κάμερα, και τρέχω στο φράκτη του παρκιν που έχει κόσμο μαζεμένο. Είναι η πρώτη απίστευτη οπτική επαφή, με τον καταρράκτη.


Παιδιά είναι μοναδικό!!!! Δεν μπορώ να πιστέψω αυτό που βλέπω!!! Ο καταρράκτης κυλά με απίστευτη δύναμη, μέσα σε φαράγγι 35μ σε δυο διαδοχικές βαθμίδες 11μ και 21μ αντίστοιχα.




Πριν από αυτό το μεγαλείο, είχα δει καταρράκτες στην Ελλάδα. Και υπήρχαν κάποιοι εντυπωσιακοί . Τώρα μετά από αυτό που βλέπω μπορώ να συγκρίνω τους καταρράκτες μας μπροστά στον (Gullfoss), με την υδατόπτωση όταν <<τραβάτε το καζανάκι της τουαλέτας σας>> πραγματικά μόνο σε ταινίες στην τηλεόραση είχα δει κάτι τέτοιο!!!!




Ξεκινάμε με ένα περιφραγμένο μονοπάτι να πλησιάσουμε ποιο κοντά. Είναι πολύ οργανωμένα και με καλή πρόσβαση από όλους. Ο καθένας μπορεί να γευτεί την δύναμη του υγρού στοιχείου σε αυτήν τη χώρα. Μετά από ένα δίωρο, και αφού χορτάσαμε εικόνες, βραχήκαμε από το σπρέι που δημιουργείτε από το νερό πέφτοντας από τόσο ύψος, πάμε προς τις εγκαταστάσεις, να πάρουμε κάτι να ποιούμε, και κανένα σουβενίρ. Παίρνουμε την μηχανή και πολύ κοντά από εδώ πάνω στον δρόμο [35] φτάνουμε στο τουριστικό και πολύ γνωστό θερμοπίδακα τον Geysir…


Και εδώ λόγο τουρισμού, υπάρχουν εγκαταστάσεις με παρκινγκ, εστιατόριο καφέ και σουβενίρ.




Εδώ βρισκόμαστε, και περπατάμε πάνω σε μια μεγάλη έκταση γης που στην κυριολεξία <<βράζει>>…..


παντού υπάρχουν τρύπες στο έδαφος διαφόρων μεγεθών με νερό. Αλλού έβλεπες και το νερό έβραζε, αλλού ήταν ήρεμα, με καυτό νερό, και αλλού έβλεπες, λιμνούλες με απίστευτο χρώμα νερού.


Σαν να έχεις μπροστά σου πισίνα. Η μόνη διαφορά εδώ το μπάνιο απαγορεύεται…. Σε μερικές λιμνούλες οπού το νερό δεν ήταν θολό, κοιτούσες και δεν έβλεπες <<πάτο>> σαν ένα σύμπλεγμα σπηλαίων ήταν κάτω από τα πόδια σου γεμάτα με καυτό νερό!!!!


Και καταλήγουμε εκεί που ο περισσότερος κόσμος ήταν μαζεμένος. Στον ενεργό θερμοπίδακα, ο οποίος κάθε 5 με 10 λεπτά εκτόξευε καυτό νερό σε ύψος από 25μ έως 30μ.




καμιά ώρα κάτσαμε και τον χαζεύαμε, πραγματικά το έδαφος εδώ περά, κρύβει απίστευτα πράγματα μέσα του…!!!!! Αφού χορτάσαμε εικόνες και ήταν σχεδόν απόγευμα, συνεχίζουμε, για 30χιλ στον δρόμο [37] μέχρι την λίμνη (Laugarvatn).


H επιλογή εδώ είναι για ύπνο. Είχαμε κοιτάξει ότι εδώ υπάρχουν δυο ξενοδοχεία της αλυσίδας (edda). Είχα το βιβλίο των ξενοδοχείων edda σε όλη την χώρα, και προσπαθούμε λόγο καλής τιμής που έχουν, όσο είναι δυνατόν να διανυκτερεύουμε εκεί όπου υπάρχουν. Είχα πάρει και ένα τηλέφωνο πριν φτάσουμε εδώ και έκλεισα δωμάτιο.

Φτάνοντας εκεί τώρα ανακαλύπτουμε ένα πολύ ήσυχο μέρος σχεδόν <<νεκρό>> και χύμα να ερχόμασταν θα βρίσκαμε. Τώρα αφήνουμε τα πράγματα και βγαίνουμε έξω για να βρούμε κάτι να φάμε. Κατευθείαν πάμε σε βενζινάδικο που όπως ξέραμε είναι και το μοναδικό σημείο με φτηνό φαγητό. Είναι όμως κλειστό, και παίρνουμε τον δρόμο προς την λίμνη. Βρίσκουμε το μοναδικό εστιατόριο ανοικτό και αναγκαστικά καθόμαστε. αράζουμε έξω με θέα την λίμνη ο καιρός είναι πολύ καλός και ο ήλιος βγάζει μάτια… το προσωπικό στο σέρβις είναι μια κοπέλα από Πολωνία, ευτυχώς θα ξέρουμε και τι θα φάμε. Παρήγγειλα κάποιο φιλέτο ψαριού, η Μόνικα φιλέτο κρέας, μια σαλάτα, αναψυκτικό, και ένα παγωτό και γλυκό για το τέλος.

Να επισημάνω ότι οι μερίδες δεν ήταν σε μεγάλη ποσότητα. Ο λογαριασμός ήταν 90 ευρώ, είναι όντως απαγορευτικό το φαγητό σε εστιατόριο. Μετά από κουβέντα η Μόνικα με την σερβιτόρα, μαθαίνουμε ότι εδώ υπάρχουν θερμές πυγές, και το νερό το περνάγανε από εργοστάσιο για να το κρυώσουν. Καταλήγει σε κλειστό χώρο με πισίνες και εξωτερικές, οπού έρχεται ο τουρίστας ακόμα και αργά να κάνει το μπάνιο του. Πήγαμε προς εκεί σε μια ώρα κλείνανε. Η Μόνικα ήθελε να κάνουμε μπάνιο, η ώρα ήταν 20:30. εγώ δεν είχα και πολύ όρεξη, και πήγαμε στο ξενοδοχείο για ξεκούραση.

[Magelanos]

12-8-08 Τριτη: Σήμερα θα καταλήξουμε στην πρωτεύουσα, αλλά πριν φτάσουμε θα περάσουμε από το εθνικό πάρκο (Pingvellir-Πινγβελιρ). Ξεκινάμε με καιρό απίστευτα τέλειο, ηλιοφάνεια και ατμόσφαιρα καθαρή, που βλέπεις μέχρι και 100χιλ μακριά…!!!! Είμαστε πάνω στον [37] και σταματάμε μετά από 26χιλ, για να δούμε δίπλα στον δρόμο έναν εντυπωσιακό μη ενεργό κρατήρα. Ο κρατήρας ονομάζεται (Kerid) με αρκετή μεγάλη περίμετρο και στο βάθος του έχει σχηματιστεί λίμνη.


Συνεχίζουμε και μετά από 11χιλ στρίβουμε στον [36] για το εθνικό πάρκο. Η διαδρομή αυτή είναι πανέμορφη, γιατί αρκετά σημεία του δρόμου περνάγανε δίπλα από την μεγαλύτερη λίμνη της χώρας την (Pingvallavatn). Σταμάτησα αρκετές φορές για φωτογραφία. Πανέμορφες εικόνες, με τα ήσυχα νερά τις λίμνης, και πάνω τους να αντανακλούν οι εικόνες της γύρω περιοχής.




Σύννεφα, βουνά, καθρέφτιζαν πάνω στο νερό, και μόνο μια οικογένεια από άγριες πάπιες, τάραζε την γαληνή του νερού. Φτάνοντας στο πάρκο το οποίο είναι άψογα οργανωμένο, και είναι εντεταγμένο στον κατάλογο Μνημείων Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO, αφήνω την μηχανή σε ένα από τα δυο διαμορφωμένα παρκινγκ.

Υπήρχε και ένα τηλεοπτικό συνεργείο εκείνη την στιγμή. Εδώ η είναι η ποιο σημαντική περιοχή της χώρας. Όλο το πάρκο είναι μια πεδιάδα λάβας, γεωλογικής σημασίας. Εδώ το δυτικό τμήμα ακουμπά πάνω στην βόρεια Αμερικανική τεκτονική πλάκα, ενώ το ανατολικό βρίσκεται πάνω στην Ευρασιατικη πλάκα…






και εκτός από το γεωλογικό, είναι και ιστορικό σημείο της χώρας. Γιατί το 930μχ εδώ για πρώτη φορά ιδρύθηκε το <<Αλθινγκι>> υπαίθρια βουλή.




Κάνουμε την βόλτα μας περίπου δυο ώρες, εδώ στο πάρκο, συλλέγοντας αρχέγονα τοπία στην φωτογραφική.

Μετά από εδώ ξεκινάμε με τον ίδιο δρόμο, για το (Reykjavik-Ρέικιαβικ). Μετά από 35χιλ μπαίνουμε πάλι στον [1] και μετά από 8χιλ, αρχίζουν τα προάστια της πρωτευούσης. Αρχίζουμε πλέον να κινούμαστε σε σύγχρονους δρόμους, με δυο λωρίδες ανά κατεύθυνση, και διαχωριστικά. Και μετά από πολύ καιρό βλέπω φανάρια!!! Αυτό που βλέπουμε είναι ότι μεγάλα εργοστάσια, και εταιρίες, είναι έξω από το κέντρο. Με αποτέλεσμα ο κόσμος που εργάζεται να μην στριμώχνεται στο κέντρο την πόλης. Και για το λόγο αυτό, έχουν φτιαχτεί εμπορικά καταστήματα, χώροι αναψυχής, και γνωστές αλυσίδες εστιατορίων.

Σταματάμε και εμείς σε μια γνωστή φίρμα γρήγορου φαγητού, για να τσιμπήσουμε κάτι πριν πάμε για το κέντρο. Δεν έχουμε άγχος για ξενοδοχείο, γιατί είχα πάρει χθες σβάρνα καμιά δεκαριά τηλέφωνα από το βιβλίο που είχαμε. Το αποτέλεσμα ήταν θετικό παρόλο που δεν βρήκα αμέσως. Δίπλα από το κέντρο σε ένα ήσυχο στενό, θα μείνουμε για τρεις νύχτες σε Hotel-Guesthouse. Ξεκινάμε, και μετά από λίγο σταματώ πάλι σε βενζινάδικο της εταιρίας Olis. Βάζω βενζίνη, και βλέπω διαφήμιση για τον καφέ, οπού και είναι δωρεάν. Το εθνικό ποτό της (Ισλανδίας) είναι ο καφές και μάλιστα δωρεάν. Οπότε παίρνουμε δυο καφεδάκια και αράζουμε για λίγο.

Κοιτάμε τον χάρτη της πόλης που είχαμε, για να εντοπίσουμε που βρίσκονταν το ξενοδοχείο. Ευτυχώς βρίσκουμε την οδό και ξεκινάμε. Μπαίνοντας στην πόλη επιλεγούμε έναν δρόμο που ήταν παραλιακός, για να πάμε κέντρο. Ωραία διαδρομή, και στάση ξανά για να δούμε χάρτη. Είμαστε πολύ κοντά, και σε λίγο στρίβω στο δρόμο για το ξενοδοχείο. Σταματώ απέξω. Είναι ένα μικρό αλλά συμπαθητικό Guesthouse. Το ισόγειο είχε δυο δωμάτια με εξωτερική κοινή τουαλέτα. Μια κουζίνα φουλ εξοπλιζόμενη για τα πρωινά μας. Και έναν μικρό χώρο με υπολογιστή και δωρεάν ιντερνέτ. Εμάς το δωμάτιο ήταν στον πρώτο όροφο. Ήταν με τουαλέτα μέσα, αλλά αρκετά μικρό. Η τιμή όπως για τα πάντα εδώ μεγάλη, στα 110 ευρώ…. Εντάξει δεν μας χάλασε, γιατί μας έφτιαξε με την οικογενειακή ατμόσφαιρα που διαθέτει. Για παρκινγκ δεν υπάρχει. Μπορούσα να την παρκάρω απέξω, αλλά ήταν δωρεάν από τις 18:00 μέχρι τις 10:00 το πρωί της άλλης μέρας. Μετά θα πρέπει να πληρώσεις η να μετακινήσεις την μηχανή λίγα μέτρα ποιο πίσω στον ίδιο δρόμο που ήταν 24ωρες δωρεάν.

Αφού τακτοποιηθήκαμε βγαίνουμε έξω για μια βόλτα με τα πόδια. Εδώ η νύχτα αργεί να έρθει και ο χρόνος είναι αρκετός. Κατευθυνόμαστε πολύ κοντά από εδώ σε μια λίμνη. Την (Tjornin-Τγιερνιν)… όπου στην όχθη της βρίσκεται το νέο Δημαρχείο, η Εθνική Πινακοθήκη, και αρκετές επαύλεις.




Στην νότια πλευρά βρίσκεται το Εθνικό Μουσείο, και το ίδρυμα Arni Magnusson, εκεί φυλάσσονται πολλά ισλανδικά χειρόγραφα. Εμείς αράξαμε σε ένα παγκάκι στην όχθη της λίμνης, με τον τέλειο καιρό που επικρατεί. Χαζεύαμε τον κόσμο που έκανε βόλτα, αλλά και μια οικογένεια Πολωνών που εκείνη την στιγμή πέταξε ψωμί στις πάπιες στην λίμνη και γινόταν ένας τσακωμός από πάπιες εναντίον γλάρων…


Και αφού είχαμε ισοπαλία στην παπιογλαρομαχια, πάμε να δούμε το ποιο γνωστό μνημείο της πόλης. Περπατώντας την οδό –Skolavordustigur- οπού η μισή ήταν σκαμμένη λόγο πεζοδρόμησης. Και μάλιστα οι εργάτες είναι Πολωνοί, και ρωτώντας τους μάθαμε ότι θα πεζοδρομηθούν οι γύρω δρόμοι από τον ναό, και από κάτω θα περνούν σωλήνες, και το καυτό νερό μέσα από αυτές δεν θα επιτρέπει να πιάσουν πάγο οι δρόμοι. Καλό εεεε!!!!! Φτάνοντας στο ναό, αντικρίσαμε δυστυχώς τις σκαλωσιές, που τον περιτριγύριζαν, λόγο συντήρησης.




Μπροστά από την είσοδο υπάρχει το επιβλητικό άγαλμα του θαλασσοπόρου [Leif Eriksson]. O θρυλικός Νορβηγός είχε ανακαλύψει την Αμερική πριν τον Χριστόφορο Κολόμβο….


Το εσωτερικό του ναού είναι λιτό, και εντύπωση κάνει το εκκλησιαστικό όργανο.





Φεύγοντας περνάμε από τον ποιο τουριστικό δρόμο της πόλης, που είναι η αγορά, με τα περισσότερα μαγαζιά μαζεμένα. Είναι η οδός –Laugavegur- αλλά τέτοια ώρα ήταν όλα κλειστά.


Πριν πάμε για το ξενοδοχείο περάσαμε από λιμάνι, γιατί είχε αρχίσει να πέφτει ο ήλιος και τα χρώματα στον ουρανό εκείνη την ώρα ήταν φανταστικά.