ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ 2009-ΓΑΛΛΙΑ-ΙΣΠΑΝΙΑ

[Magelanos]

10-8-09-ΔΕΥΤΕΡΑ: Γεμάτος με αισιοδοξία, ξεκινά η μέρα μου, μετά από τόσο βροχή σήμερα θα απολαυσω τον ήλιο μέχρι τον τελικό προορισμό που είναι η (Saragoza-Ισπανία). Μετά από το πρωινό και το καφεδάκι ξεκινώ, οδηγώντας στον Ε7-Ν134. όλος αυτός ο δρόμος είναι στον χάρτη με πράσινο χρώμα, που σημαίνει ότι είναι φυσικού ενδιαφέροντος.



70χιλ, με εξαιρετική άσφαλτο, και ατελείωτη φυσική ομορφιά, μέχρι το τούνελ du somport και είσοδο για Ισπανία πλέον.


Περνώντας το τούνελ, έχεις διασχίσει και τον ορεινό όγκο των Πυρηναίων!!!


Συνεχίζω με Ε7-Ν330 επί ισπανικού εδάφους, με φυσική ομορφιά που δεν σε αφήνει αδιάφορο. Ο δρόμος σαν να βρίσκεσαι σε πίστα χαραγμένη στο βουνό, όπου και ευχαριστήθηκα απίστευτα. Μετά το τρελό λούνα παρκ δρόμου, σταματώ για βενζίνη. Αγοράζω και χάρτη της χώρας και τον βάζω στο τανκ-μπανγκ.. Με γρήγορους ρυθμούς φτάνω μεσημεράκι στην (Zaragoza-Ισπανία). Εύκολα βρίσκω ξενοδοχείο και αράζω, μέχρι το απόγευμα. 258 απολαυστικά χιλιόμετρα έκανα σήμερα και δεν έχω χορτάσει θέλω κ’αλλα!!! Αλλά ας κάνω μερικά με τα πόδια γνωρίζοντας την πόλη.

Βγαίνοντας από το ξενοδοχείο, υπάρχει ο ποταμός Έβρος που διασχίζει την πρωτεύουσα της Αραγονίας (Zaragoza-Σαραγόσα). Περπατώ την γέφυρα Puente de Piedra με τα δυο λιοντάρια πάνω σε στύλους στην μια μεριά της. Σταματώ στην μέση που έχει απίστευτη θέα, στο ποιο βασικό αξιοθέατο της πόλης. Την επιβλητική Βasilica del Pilar με τους έντεκα τρούλους της επικαλυμμένους με φύλλα χαλκού. Φτάνω στην κεντρική πλατεία, όπου και ο περισσότερος κόσμος είναι εδώ. Τεράστια η πλατεία με το ξεχωριστό σιντριβάνι στην μια πλευρά να κάνει την διαφορά.








Συνεχίζω και φτάνω σε κεντρικό δρόμο, που εκείνη την στιγμή ήταν κλειστός λόγο εκδηλώσεων και φεστιβάλ με κεντρική σκηνή, και συγκροτήματα να παίζουν μουσική. Εορταστική ατμόσφαιρα, αλλά δεν πρόλαβα και πολλά, γιατί είχα έρθει αργά, απ’οτι φάνηκε.


Εντοπίζω μαγαζί με <<Greek soyvlaki>> και κάθομαι. Του έδωσα και κατάλαβε… ο ήλιος είχε αρχίσει να πέφτει.. Επιστρέφω στην πλατεία PL DE PILAR. Ξανά στην γέφυρα για φωτογραφία, με το χρώμα του ουρανού να είναι έντονο κόκκινο.


Είχα δει σε βιβλίο φωτογραφία από αυτό το σημείο, και με θέα την Βασιλική το ηλιοβασίλεμα. Νόμιζα ότι είναι φωτοσοπ και δεν υπάρχουν τέτοια χρώματα. Απλά η φωτογραφική αποθανάτισε το ίδιο εντυπωσιακά τα χρώματα όπως τα είχα δει.





Έμεινα άφωνος και μαγεμένος, με αυτό το φυσικό καρποσταλ που ξετυλίγονταν μπροστά μου. Δεν υπήρξε ποιο μαγική στιγμή μέχρι τώρα.


Τι ποιο όμορφο για να κλείσω την μέρα μου!!! Επιστροφή στο ξενοδοχείο…..

[Magelanos]

11-8-09-ΤΡΙΤΗ: Ήλιος και ζέστη από νωρίς με υποδέχονται με χαρά. Χαλαρά λοιπόν βαλίτσα στην μηχανή, το κλειδί και πάμε γι’αλλα. Προορισμός; Η πασίγνωστη (Barcelona- Ισπανία). Αυτοκινητόδρομο τον ΑP-2 με διόδια, αλλά αρκετά γρήγορους ρυθμούς. Και αυτό γιατί και οι
Ισπανοί πάνε γρήγορα αρκετά πάνω από το όριο. Αφού πλήρωσα 24-ευρω για διόδια και έχασα και 50-ευρω βγάζοντας να πληρώσω…τα πείρε ο αέρας μέσα από τα χέρια μου και δεν πρόλαβα να δω που πήγαν…φτάνω στην πόλη. Σταματώ αμέσως ανοίγω GPS και βρίσκω το ποιο κοντινό Hotel Ibis προς κέντρο, αλλά και από εδώ που βρισκόμουν.

Η ζέστη ήταν αρκετή λόγο ώρας. Είχα φτάσει μεσημέρι και έβλεπα αρκετό κόσμο να πηγαίνει προς παραλία. Φτάνω έξω από το ξενοδοχείο. Αρκετά μεγάλο και πολυτελές θα έλεγα. Για να δούμε..!!! Έχει δωμάτιο και μάλιστα με 86-ευρω και πρωινό. Καλή φάση το κλείνω αμέσως για δυο διανυκτερεύσεις. Φυσικά ρόλο παίζει και ότι είναι καθημερινή και όχι σαββατοκύριακο…Ξεκουράζομαι μέχρι να έρθει το απόγευμα για να κάνω μια αναγνωριστική στο κέντρο της πόλης. Ορεξάτος λοιπόν, για φαγητό και βόλτα, ξεκινώ από το ξενοδοχείο προς το κέντρο της πόλης. Παρόλο που σε λίγο θα βράδιαζε η ζεστή ήταν έντονη. Περπατώντας και με τον χάρτη στο χέρι, συνειδητοποιώ ότι το ξενοδοχείο που βρήκα δεν είναι και κοντά στο κέντρο…

Συνεχίζω και το πρώτο που συναντώ μπροστά μου είναι ο κυριότερος πνεύμονας πρασίνου του κέντρου της πόλης. Το Παρκ ντε λα Σιουταντελα. Μπαίνω μέσα για να κόψω και δρόμο…γιατί πραγματικά καταλαμβάνει μεγάλη έκταση






Φυσικά δεν έχασα την ευκαιρία για μια μικρή ξεκούραση, σε σκιά, όπου και πολλοί ντόπιοι και τουρίστες έκαναν το ίδιο. Υπάρχουν λιμνούλες και διάφορα έργα γνωστών γλυπτών μαστόρων. Μάλιστα υπάρχουν οι καταρράκτες, σχέδιο του Κασκαντα, αλλά έχει βάλλει και το χεράκι του ο Γκαουντι. Και λένε ότι ήταν από τα πρώτα του έργα….

Τι άλλο μπορείτε να δείτε εδώ μέσα είναι…ο Ζωολογικός Κήπος, το Κοινοβούλιο της Καταλονίας, όπως και το Μουσείο Ζωολογίας και Γεωλογίας. Και επειδή εμένα άρχισαν να μου βγαίνουν τα (ζωώδη ένστικτα) η πείνα είχε χτυπήσει κόκκινα. Βγαίνω από την κεντρική πύλη του πάρκου στην συμβολή των οδών Marques de l’ Argentera και passeig de Picasso, όπου ένα ελληνικό εστιατόριο και μάλιστα επιγραφές στα Ελληνικά όπως ΣΟΥΒΛΑΚΙ με έκαναν να αράξω χωρίς σκέψη.


Όλοι όσοι κάθονταν ήταν Έλληνες και κατάλαβα ότι εδώ θα φάω καλά.. όπως και έγινε…στο τέλος απολαμβάνω και ένα παγωμένο φραπεδακι…λέω να κάνω μια μικρή βόλτα στην παλιά πόλη, που βρίσκεται εδώ κοντά και να επιστρέψω στο ξενοδοχείο.


Εντυπωσιασμένος από τα στενά σοκάκια της παλιάς πόλης, ξαναβγαίνω σε κεντρικό σημείο. Είναι η ποιο τουριστική πεζοδρομημένη λεωφόρος της πόλης. Η (La Ramla – Λα Ραμπλα).


Καλά εδώ χάνει η μανά το παιδί, και το παιδί την μάνα.. το χάος από κόσμο με αρκετά αξιοθέατα πάνω στον δρόμο.. με μικροπωλητές και αρκετά καφέ, για να περάσετε αρκετές ώρες χαζεύοντας.


Χάζεψα αρκετά και επιστροφή στο ξενοδοχείο..

[Magelanos]

12-8-09-ΤΕΤΑΡΤΗ: Η ζέστη είναι προβλεπόμενη για σήμερα, αλλά προβλέπετε και αρκετό περπάτημα. Φορτωμένος με αρκετά υγρά στον σάκο, ξεκινώ…πρώτη στάση στο ποιο γνωστό έργο του Γκαουντι, και όλης της πόλης…. La Sagrada Familia-Λα Σαγράδα Φαμίλια. (Εξιλεωτικός Ναός της Αγίας Οικογένειας). Και εννοούμε τον τεράστιο Γοτθικό Καθεδρικό, που δεν ολοκληρώθηκε λόγο θανάτου του Γκαουντι. (ΟΥΝΕΣΚΟ το 2005)


Απλά μένεις με το στόμα ανοιχτό χαζεύοντας αυτό το μεγαλείο. Η προσέλευση των τουριστών, για την είσοδο του ναού, μεταφραζόταν σε χιλιόμετρα. Σε καμιά περίπτωση δεν θα καθόμουν σε ουρά με τόση αναμονή...αρκέστηκα σε εξωτερικές φωτογραφίες, και συνέχισα την βόλτα μου.


Επόμενος σταθμός άλλο ένα κτήριο του Γκαουντι. Η La Pedrera (Casa Mila). Με την παράξενη κυματιστή του όψη το κτήριο Λα Πεδρερα (Καζα Μιλά) κερδίζει αμέσως τις εντυπώσεις.




Για ακόμη μια φορά όμως η ουρά των τουριστών, αφού έχει εισιτήριο για την είσοδο, με κάνουν να φύγω. Το κτήριο αυτό και ειδικά η ταράτσα του με τις καμινάδες σε σχήματα πολεμιστών, επιστημονικής φαντασίας προσελκύουν πολύ κόσμο. Συνεχίζω για την επόμενη στάση. Εδώ φίλος μου είχε πει πρέπει να επισκεφτείς αυτόν το Ναό οπωσδήποτε. Καλά υπάρχει και άλλος Ναός ποιο γνωστός από αυτόν του Γκαουντι; ΧΑΧΑΧΑ…γέλια από τον φίλο…απάντηση: ποιον Γκαουντι και κουραφέξαλα μου λες ρέε…εδώ μιλάμε για τον υπέρτατο μεγαλειώδες ποδοσφαιρικό Ναό..FC Barcelona Καμπ Νοου….έτσι κ’εγινε.

Ξεποδαριάστηκα για να βρω το γήπεδο και έλιωσα από την ζέστη!!! Η τοποθεσία που βρισκόταν το γήπεδο, στην βόρεια Βαρκελώνη, δεν την είχε ούτε ο χάρτης της πόλης. Ήταν κάτι σαν περίχωρα.. Μόνο ρωτώντας το βρήκα.




Κατευθύνθηκα στην τεράστια μπουτίκ της ομάδος. Κόσμος πολύς και περισσότερο οικογένειες, με τους μπαμπάδες να τρέχουν μαζί με τα πιτσιρίκια και να αγοράζουν ότι τους ζητήσουν. Είχε τα πάντα…. Είδα κάτι ταμεία, με κόσμο να βγάζει εισιτήρια.

Πάω εκεί, και ήταν για το τουρ που γινόταν, μέσα στο γήπεδο, και τις εγκαταστάσεις. Τι να κάνω εδώ που έφτασα, κάτι πρέπει να δω. Πληρώνω 17 ευρώ και μπαίνω μέσα με το πλήθος. Η περιήγηση μέσα στο γήπεδο περιλάμβανε, ένα τρισδιάστατο βίντεο 20 λεπτών με την ιστορία της ομάδας, το οποίο ήταν και πολύ εντυπωσιακό. Βόλτα σε εγκαταστάσεις, όπως αποδυτήρια,


αίθουσα συνελεύσεων, και την μεγάλη αίθουσα με τα τρόπαια της ομάδας.




Και μετά στον χώρο έξω στις κερκίδες, και στους επισήμους. Εδώ άραξα σε σκιά, και απήλαυσα το σάντουιτς, με θέα το γκαζόν του Ναού (γηπέδου)..


Η ώρα έχει περάσει, σχεδόν απόγευμα. Η ζέστη τραγική. Αυτό που σκεπτόμουν ήταν η επιστροφή. Έξω από το γήπεδο είδα το τουριστικό λεωφορείο, και αποφασίζω να μπω. Με απογοήτευση μου λέει η κοπέλα για τα εισιτήρια ότι δεν με συμφέρει. Κοστίζει 24 ευρώ αλλά είναι από το πρωί. Τέτοια ώρα να πληρώσω τα ίδια για να πάω μέχρι το κέντρο δεν λέει.. τελικά τα πόδια ήταν η λύση και πάλι. Σαν τον αναστενάρη και καταϊδρωμένος, μετά από καμιά ώρα φτάνω στον λόφο (Μontjuic-Μοντζουικ).


Μιλάμε για μια τεράστια έκταση, που χρησιμοποιείτε από τους κατοίκους σαν τρόπο φυγής και αναψυχής. Εδώ υπάρχουν αρκετά αξιοθέατα, με το ποιο επιβλητικό.. το Εθνικό Μουσείο Τέχνης της Καταλονίας.








Ξεκούραση σε σκιά και αναπλήρωση υγρών. Συνεχίζοντας μετά από λίγο φτάνω στο παρατηρητήριο (Μiramar-Mιραμαρ).. έχει ωραία θέα προς την πόλη, αλλά το καλύτερο τώρα, ήταν το τελεφερίκ. Από εδώ ξεκινά και καταλήγει στην παραλία της πόλης.


Και έτσι με μόλις 9 ευρώ ήμουν έτοιμος για την πτήση. Η ωραιότερη στιγμή ήταν αυτή.. να έχω ολόκληρη την Βαρκελώνη κάτω από τα πόδια μου.!!!










Και όπως ήταν φυσικό, όλος ο κόσμος ήταν στις παραλίες. Χιλιάδες κόσμος δροσίζονταν στην μεσόγειο.. Πεζόδρομος φοίνικες και μαγαζιά, ολοκληρώνουν το πανέμορφο σκηνικό, στα παράλια της πόλης.




Με όλα αυτά αλλά και με την θέα σε αιθέρια λαδωμένα γυναικεία κορμιά, να σιγοψήνονται στον ήλιο, την κάνω εδώ κοντά, προς εύρεση για φαγητό.




Δεν άργησα να βρω αφού εδώ η περιοχή είναι γεμάτο εστιατόρια. Και φυσικά τίμησα το γνωστό παραδοσιακό πιάτο της Καταλονίας. Την διάσημη Παελια… επιστροφή σιγά, προς το ξενοδοχείο. Η Βαρκελώνη μου άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις…

[Magelanos]

13-8-09-ΠΕΜΠΤΗ: κατεβαίνω για πρωινό, και σκέπτομαι που να διανυκτερεύσω σήμερα.. Η ζέστη και σήμερα αρκετή, και η απόφαση δεν αργεί να έρθει. Κάπου παραλιακά, να κάνω και μπανακι βρε αδελφέ…. Πληρώνω το δωμάτιο και αμέσως κάνω κράτηση, για Σάββατο και Κυριακή, σε Ιbis στην τουριστική Γραναδα. Να είμαι σίγουρος και να μην ψάχνω. Παίρνω τον βαρετό αυτοκινητόδρομο ΑP7-E15 με σκοπό να κάνω όσα περισσότερα χιλιόμετρα, μέχρι να βρω ένα μέρος παραλιακό και να διανυκτερεύσω. Μετά από πέντε ώρες οδήγηση στην καυτή άσφαλτο, και έχοντας περάσει και την (Valencia- Βαλένθια) παίρνω τον επαρχιακό, και παραλιακό δρόμο Ν-332.

Ωραία διαδρομή με μικρές πόλης με όμορφες παραλίες. Το θέμα ήταν ότι δεν υπήρχαν ξενοδοχεία, αλλά τα περισσότερα ήταν διαμερίσματα η και ολόκληρα σπίτια που τα νοίκιαζαν. Και όλο αυτό με έκανε να κάνω αρκετά χιλιόμετρα, μέχρι να βρω ξενοδοχείο. Βρήκα ένα 6χιλ πριν την πόλη (Denia), που από εδώ υπάρχει λιμάνι, και πάει καράβι, μέχρι την πασίγνωστη (Ibiza-Ιμπιζα). 475χιλ συνολικά για σήμερα.. δεν είναι και άσχημα.. Το δωμάτιο είχε 95ευρω, αλλά είμαι σε τουριστικό παραθαλάσσιο προορισμό.

Ρώτησα για δυο νύχτες αλλά δεν είχε. Το ξενοδοχείο λέγετε Hotel Villamor και είναι άριστο. Αμέσως βάζω μαγιό παίρνω πετσέτα, και κατευθύνομαι 50μ όπου και ήταν η παραλία.

Είχε κόσμο αλλά όχι με πατάς σε πατώ, και ευχαριστήθηκα το μπάνιο και την δροσιά.


Ο ήλιος έχει αρχίσει να πέφτει, και επιστρέφω στο ξενοδοχείο. Ετοιμάζομαι και μετά από λίγο ξεκινώ με τα πόδια για την πόλη. Στην πορεία καταλαβαίνω ότι έπρεπε να πάρω την μηχανή.

Δεν έχω φτάσει ακόμη στο κέντρο, αλλά πολλά ξενοδοχεία και μαγαζιά πλέον κατάλαβα ότι είμαι κοντά. Βρίσκω γνωστή αλυσίδα γρήγορου φαγητού και αράζω. Είναι νύχτα και βασικά δεν έχω όρεξη για ποδαράτο και να γνωρίσω την πόλη. Αυτό που έχω όρεξη τώρα είναι να ποιο ένα ωραίο καπουτσίνο. Βρίσκω ένα συμπαθητικό μαγαζάκι, και κάθομαι έξω. Αισθανόμουν άβολα, γιατί τα τραπέζια ήταν μεγάλα για παρέες. Το καλό είναι ότι δεν είχε μαζευτεί κόσμος ακόμα. Παίρνω και δεύτερο καπουτσίνο, και φεύγω στο παρά πέντε. Είχαν αρχίσει να με κοιτούν περίεργα, μετά κιόλας από το πρώτο μισάωρο. Την κάνω και επιστρέφω στο ξενοδοχείο.

[Magelanos]

14-8-09-ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ: Με νωχελικές κινήσεις προσπαθώ να φορτώσω την μηχανή…δεν ξέρω σήμερα αν φταίει αυτή η ζέστη, αλλά δεν έχω καθόλου όρεξη. Σαν να έχω πάρει ένα κιλό πρέζα αισθάνομαι!! Ξεκινώ και βγαίνω πάλι στο AP7-E15, χαλαρά και με χαμηλές ταχύτητες. Περνώ την πόλη (Alicante) το πολύ να έχω κάνει 70χιλ, και σταματώ για καφέ. Τελικά εδώ είναι που παίρνω την απόφαση, τέρμα τα ταξίδια τέτοια εποχή σε τέτοια μέρη. Βορράς και πάλι βορράς!!! Δεν θέλω να ξεκολλήσω, αλλά πρέπει.

Φορώ τζιν παντελόνι και διάτρητο μπουφάν και πάλι τα πράγματα είναι δύσκολα. Μετά από δυο ώρες οδήγησης, προσπερνώ μια μηχανή, και το μάτι μου έπεσε σε ελληνική πινακίδα, αλλά χωρίς να είμαι σίγουρος. Κόβω λίγο για να με φτάσουν, και όντως παίζοντας μου φώτα, κατάλαβα ότι είναι Έλληνες και έχουν δει κ’εμενα. Βγάζω φλας και βγαίνω σε βενζινάδικο και ακολουθουν. Σταματώ και ήταν ένα ζευγάρι με Honda 650Transalp.. το οποίο ήταν φορτωμένο όσο δεν πάει.. σούζα πρέπει να πήγαινε μονιμος. Με πόσα μας προσπέρασες με ρωτά. Με 170χιλ απαντώ. Μόνο ρε φίλε; Μου φάνηκε ότι με πέρασες με πολλά. Ευτυχώς που η πινακίδα σου ξεχωρίζει και κατάλαβα ότι είσαι Έλληνας. Ναι βλέπεις με τέτοιο δίσκο σερβιρίσματος που έχω για πινακίδα κάνω μπαμ… Τα είπαμε λίγο για τη συνέχεια του ταξιδιού μας, και χαιρετηθήκαμε. Δεν θελαν να κάτσουν για ένα καφέ, γιατί βιάζονταν. Εγώ φυσικά άραξα για τον δεύτερο.

Με καθόλου όρεξη να οδηγήσω παίρνω την απόφαση ότι στην επόμενη πόλη θα διανυκτερεύσω. Έτσι έγινε. Μετά από λίγα χιλιόμετρα φτάνω στην πόλη (Murcia-Mουρθια) και αράζω. Ξενοδοχείο Ibis 63,50 με πρωινό. Μόνο 187χιλ άντεξα να κάνω, και είμαι πτώμα. Για όλα φταίει η ζέστη. Φυσικά ούτε λόγος για βόλτα τέτοια ώρα.. τα πάντα έβραζαν. Την πέφτω για ύπνο.

Το απογευματάκι που ο ήλιος έχει αρχίσει να υποχωρεί βγαίνω για αναγνωριστική. Η πόλη είναι κτισμένη στις όχθες του ποταμού (Segura). Περνώντας όμορφα γεφύρια καταλήγω στο κέντρο.


Στην πλατεία Plaza de la Glorieta. Εδώ βρίσκεται ο καθεδρικός του 14ου αιώνα, ο οποίος είναι κτισμένος στη θέση ενός τζαμιού. Με πεζόδρομους και στενά σοκάκια αξίζει το περπάτημα.





Εγώ έκατσα εδώ στην πλατεία σε ένα μαγαζάκι, πίνοντας το καφεδάκι και χαζεύοντας τους περαστικούς.

[Magelanos]

15-8-09-ΣΑΒΒΑΤΟ: σήμερα έχω διάθεση για χιλιόμετρα. Και χωρίς το άγχος της διανυκτέρευσης. Η κατάληξη θα είναι η (Granada-Γραναδα) και έχω κλείσει ξενοδοχείο δυο μέρες πριν. Οπότε βάζω στο πρόγραμμα και μια παράκαμψη. Ξεκινώ με τον C-415 που μετά από 70χιλ περίπου φτάνω στην μικρή κωμόπολη (Caravaca de la Cruz) είναι η παράκαμψη που έλεγα. Παρκάρω την μηχανή στο κέντρο της μικρής πόλης, όπου είναι κτισμένη πάνω σε λόφο.



Και περπατώ ως την κορυφή οπού δεσπόζει το επιβλητικό κάστρο της. Το οποίο σε σχέση με το μέγεθος της πόλης είναι τεράστιο.

Διαθέτει 14 πύργους οι οποίοι κτιστήκαν πριν από 500 χρόνια.. Μπροστά από έναν πύργο βρίσκεται η εκκλησία (Iglesia de la Sanda Cruz) σε αρχιτεκτονικό ρυθμό χερερα, και διαθέτει επιβλητική πύλη σε μπαρόκ ρυθμό, από ροζ μάρμαρο.










Τελικά η παράκαμψη άξιζε με το παραπάνω, είναι υπέροχη αυτή η πόλη. Αγοράζω απαραίτητα σουβενίρ, και ξεκινώ, με επαρχιακούς δρόμους. Με τον C-330 και μετά τον Α-330 για 95χιλ οδηγούσα σε άνυδρο τοπίο, ζέστη χωρίς ένα δέντρο για κάλυψη..


μια λωρίδα άνοδο και κάθοδο, με τον δρόμο να κυματίζει ανάλογα με την μορφολογία του εδάφους.

Βγαίνω στον αυτοκινητόδρομο Α 92 Ν και ξεχνώντας να κλείσω τον δεξί καρπό, έφτασα γρήγορα (Granada-Γραναδα). 316χιλ ιδρωμένα… Βγαίνω για μια βόλτα και να φάω.


Από τα πρώτα βήματα, αρχίζει και σε εντυπωσιάζει. Θαρρείς ότι η πόλη βγήκε από τις χίλιες και μια νύχτες!!!


Είναι η ισχυρή μαυριτανική κληρονομιά της, που διαμόρφωσε την εικόνα της επί αιώνες. Αράζω σε ένα εστιατόριο και τρώγοντας χαζεύω τον κόσμο, που επί το πλείστον τουρίστες να έχουν κατακλύσει τα δρομάκια της πόλης. Έχει αρχίσει να νυχτώνει και παίρνω την επιστροφή προς το ξενοδοχείο.

[Magelanos]

16-8-09-ΚΥΡΙΑΚΗ: Για σήμερα έχω σκεφτεί να κάνω κάτι διαφορετικό από τα συνηθισμένα…δηλαδή ενώ η λογική λέει να δω την πόλη και να την γνωρίσω από άκρη σε άκρη, εγώ θα κάνω μια βόλτα με την μηχανή στα βουνά.!!! Και τι βουνά έτσι; Μιλώ για την υψηλότερη οροσειρά της Ισπανίας. Οι απίστευτες κορυφές της Sierra Nevada-Σιέρα Νεβάδα).. με κορυφές όπως η ψηλότερη Cerro de Mulhacen στα 3.481μ ύψος, ποιο ψηλές και από τα Πυρηναία. Εγώ θα επισκεφτώ την δεύτερη σε ύψος κορυφή, το Pico Veleta, συνδέετε με την τοποθεσία Pradollano που βρίσκεται 1.300μ χαμηλότερα..

Το εισιτήριο για να συναντήσω τον ουρανό, θα μου το δώσει ο δρόμος Α395. Είναι ο ψηλότερος ορεινός δρόμος της Ευρώπης!!! Με κλίσεις από 5,1% και 6,5% θα είναι χαρά Θεού λέμε, άντε εφυγααααααα….. με το που ξεκινώ και βγαίνω λίγο έξω από την πόλη, μπαίνω στον Α395. Φιδίσιος ανηφορικός δρόμος, αλλά μετά από λίγο καταλαβαίνω ότι μιλάμε για μια πίστα, 40χιλ, ραντεβού με τον παράδεισο..


Αρχίζει ο δεξιός καρπός, να κάνει τα δικά του χωρίς να μπορώ να τον ελέγξω!!! Σαν να με τηλεκατευθυνουν, σε γρήγορους ρυθμούς, σε μια τρελή ανοδική πορεία..

Την είχα δει Moto GP σε δοκιμαστικά, κυνηγώντας χρόνους. Δεν ήθελε και πολύ για να μην καταλάβω πότε έφτασα!!! Μόνο όταν βούλωσαν τα αυτιά από το υψόμετρο, με έκανε να καταλάβω το ότι φτάνω..


Παρκάρω στο ειδικά διαμορφωμένο χώρο παρκινγκ. Κάθομαι και αρχίζω να παρατηρώ τριγύρω μου. Η ματιά μου έκανε στροφή 360 μοιρών, για να μπορέσει να σκαναρει το μεγαλείο, και την ομορφιά, που με περιτριγύριζε..


Βρίσκομαι σε υψόμετρο 2.700μ, πραγματικά είναι το ψηλότερο που έχω φτάσει με μηχανή. Εδώ είναι η χαρά του σκιέρ τον χειμώνα, αφού υπάρχουν εγκαταστάσεις αναβάσεως με αναβατόρια, και πίστες συνολικού μήκους 61χιλ!!!



Και μάλιστα υπάρχει και λίγο χιόνι στην κορυφή, που δεν έχει λιώσει ακόμη.


Υπάρχουν φυσικά και εγκαταστάσεις διαμονής με άριστες ξενοδοχειακές μονάδες. Ο δρόμος συνεχίζει ακόμη μέχρι την κορυφή, αλλά δεν επιτρέπουν σε οχήματα. Μόνο ποδήλατα, και πεζοί. Και αφού υπήρχαν πολλοί πεζοί, να ανηφορίζουν, είπα κ’εγω να ανέβω λίγο ποιο ψηλά, να γεμίσω τους πνεύμονες οξυγόνο. Φτάνω σε ένα μνημείο που είχαν φτιάξει της Παναγίας.




Αράζω απαραίτητες φωτογραφίες, και απολαμβάνω το απέραντο…στιγμές μοναδικές, αλλά επιτέλους και δροσιστικές, με το αεράκι εδώ πάνω να κάνει την καλύτερη δουλειά. Δεν λέω να ξεκολλήσω, και το υψόμετρο μου έχει ανοίξει την όρεξη. Τι να κάνω πρέπει να φάω κάτι…

Η λύση ήρθε αμέσως. Στο παρκινγκ υπήρχαν δυο καντίνες, που πρόσφεραν τα πάντα. Με τραπεζάκια απλωμένα σε 2.500μ ύψος, και με θέα που κόβει την ανάσα, δεν ήθελε και πολύ σκέψη. Αράζω σε τραπέζι και παραγγέλλω.. Το απολαυσα όσο μπορούσα, από τα καλύτερα ορεινά εστιατόρια του κόσμου, ήταν αυτή η καντίνα.. Πρέπει να πάρω τον δρόμο της επιστροφής γιατί έχω αφήσει για το τέλος ένα πασίγνωστο αξιοθέατο για να επισκεφτώ. Η Αλάμπρα.. Ξεκινώ με τον ίδιο δρόμο πάλι, αλλά σε πολύ χαλαρούς ρυθμούς.


Ευτυχώς βέβαια γιατί ανακάλυψα και μια ωραία λίμνη, που δεν πείρα χαμπάρι με τους ρυθμούς που ανέβαινα.




Φτάνοντας στην Αλάμπρα, αμέσως κατάλαβα από τον κόσμο, που σε μια τόσο ζεστή μέρα έχει κατακλίσει τον εξωτερικό χώρο, ότι πρόκειται για το σπουδαιότερο Ισλαμικό μνημείο της Ισπανίας. Και φυσικά εννοείτε πως ούτε λόγος για εισιτήριο. Οπότε δεν βλέπω τίποτα εσωτερικά, άλλο με άλλο εισιτήριο θα επισκεφτώ τους εξωτερικούς χώρους και τους περίφημους κήπους.


Η Αλάμπρα η <<κόκκινη>> όπως ονομάζεται, από την κόκκινη ώχρα, που χρησιμοποιούσαν οι Μαυριτανοί, είναι ένα σύμπλεγμα τεραστίων διαστάσεων, από πύργους, παλάτια, οχυρά τοίχοι, τζαμιά, και κήπους. (ΟΥΝΕΣΚΟ το 1994)




Και πάλι καλά που βλέπω τους κήπους για τη είναι μια όαση δροσιάς σε αυτό το καμίνι.


Και πραγματικά μένει κανείς με το στόμα ανοικτό, με τους τεραστίους σε έκταση κήπους, σε διαφορετικά υψομετρικά επίπεδα, αλλά και με τα πολλά εντυπωσιακά σιντριβάνια, να σε βάζουν μέσα σε μια ανατολίτικη ατμόσφαιρα.






Με πολλές στάσεις για ξεκούραση και αναπλήρωση υγρών πηγαίνω προς την έξοδο. Είναι απόγευμα πλέον και, ζαλισμένος από τον καύσωνα, επιστρέφω στο ξενοδοχείο. Και εννοείτε μετά από μια τόσο γεμάτη μέρα, δεν μου έκανε κέφι για νυχτερινή έξοδο.

[Magelanos]

17-8-09-ΔΕΥΤΕΡΑ: Σήμερα, στην αίθουσα πρωινού, άλλαξα εντελώς το αρχικό πλάνο. Είχα βάλει στόχο και την Πορτογαλία. Όμως ο συνεχής καύσωνας, με κάνει να πάρω τον δρόμο της επιστροφής.. Πραγματικά σε εξουθενώνει, και μου έχει χαλάσει εντελώς την όρεξη για ταξίδι. Φυσικά ο χρόνος που μου μένει, θα τον εκμεταλλευτώ σε Γαλλικό έδαφος. Ξεκινώ για το (Τoledo-Τολέδο) που θα είναι και η πόλη για διανυκτέρευση σήμερα. Και περνώντας μόνο αυτοκινητοδρόμους, με σκοπό να φτάσω όσο ποιο γρήγορα μπορώ, αποφεύγοντας έτσι, όσο αυτό είναι εφικτό, την καταραμένη ζέστη…

Με τον Α44 ξεκινώ, και πατώ το γκάζι, όσο είναι νωρίς ακόμη και έχει δροσιά. Αυτός ο δρόμος με βγάζει στον αυτοκινητόδρομο Α4-Ε5. Στάσεις για νερό και βενζίνη, και ξανά στην καυτή άσφαλτο. Μετά την πόλη Puerto Lapice κινούμαι στον CM 42 και περίπου στις 14:00 μπαίνω στην πόλη. Εξαντλημένος και αφυδατωμένος, το πρώτο ξενοδοχείο που βρήκα, έκλεισα και δωμάτιο. 50 ευρώ η βραδιά. Αμέσως ένα δροσερό ντους και ξάπλα, μέχρι να πιάσει απογευματάκι και δροσίσει. 370χιλ μέχρι εδώ…

18:30 πανέτοιμος αποφασίζω για εξόρμηση. Ζητώ ένα χάρτη της πόλης, και ξεκινώ με τα πόδια. Ένα χιλιόμετρο με χωρίζει από το ιστορικό κέντρο της πόλης του Τολέδο… Η πόλη βρίσκεται πάνω σε ένα γρανιτένιο βράχο και περιτριγυρίζεται από τον ποταμό Ταγο.


Φτάνω στην πανέμορφη γοτθική γέφυρα Σαν Μαρτιν, και μπαίνω στην πόλη, πανέτοιμος να χαθώ στα στενά της σοκάκια..


Η πόλη είναι μια από τις παλιότερες της Ισπανίας. Υπήρξε πόλη εκκλησιαστικών συνόδων, έδρα ενός Μαυριτανού εμίρη, και έδρα των βασιλέων της Καστίλης.




Πρώτο κτήριο που συναντώ, και ξεχωρίζει λόγο μεγέθους από παντού είναι το έμβλημα της πόλης το Alcazar-Αλκαζάρ. Δεσπόζει πάνω από την πόλη, και φιλοξενεί σήμερα την δημόσια βιβλιοθήκη, και ένα τμήμα του στρατιωτικού μουσείου.






Με την βοήθεια του χάρτη, βρίσκω τον προορισμό άνετα, ευτυχώς γιατί αλλιώς κλαυτά Χαράλαμπε…μπορείς να χαθείς εύκολα, και να κάνεις κύκλους. Φτάνω στο κέντρο της πόλης, όπου υπάρχει πιστεύω το μεγαλύτερο άνοιγμα, την πλατεία, με τον Γοτθικό Ναό (Santa Maria-Σαντα Μαρία).


Με αρκετά αξιόλογα κτήρια, που σώζονται έως και σήμερα όπως, αραβικά λουτρά ένα τζαμί, και δυο εβραϊκές συναγωγές, με εξαιρετικά γλυπτά, η παλιά πόλη του Τολέδο δεν αφήνει ασυγκίνητο κανέναν.(ΟΥΝΕΣΚΟ το 1986).


Το βασικότερο φυσικά είναι ότι σε αυτή την μαγική πόλη έζησε, και πέθανε, ο ζωγράφος Ελ Γκρέκο. Συνέχισα το περπάτημα στα σοκάκια μέχρι να πέσει ο ήλιος, απολαμβάνοντας ένα υπέροχο ηλιοβασίλεμα..




Μαγεμένος και γεμάτος από όμορφες εικόνες μιας άλλης εποχής, αποσύρθηκα προς το ξενοδοχείο, λέγοντας μια καληνύχτα σε αυτή την πανέμορφη πόλη…

[Magelanos]

18-8-09-ΤΡΙΤΗ: Για σήμερα έχω σκοπό, να πάω προς βορρά, και να διανυκτερεύσω κάπου κοντά, σύνορα με Γαλλία. Θα το αποφασίσω στην πορεία. Πρώτα όμως θα κάνω μια στάση στην περίφημη πόλη (Segovia-Σεγκοβια). Ξεκινώ με τον επαρχιακό και αρκετά ενδιαφέρον από φυσικής πλευράς τον Ν 403. φτάνοντας στην πόλη Avila συνεχίζω με τον Ν 110 επαρχιακός, και φτάνω μετά από λίγο στην Segovia. 167χιλ ωραία και ξεκούραστα…

Ψάχνοντας να παρκάρω για να περπατήσω, αμέσως κατάλαβα την ιστορική αξία της πόλης, από τα αμέτρητα πούλμαν τουριστών. Βρίσκω ένα σημείο και παρκάρω. Ξεκινώ με τα πόδια για την κεντρική πλατεία της πόλης, για το καφεδάκι μου. Το κέντρο της παλιάς πόλης, είναι η πλατεία Plaza Mayor, και εδώ δεσπόζει ο περίφημος καθεδρικός ναός της.

Όλη η παλιά πόλη βρίσκεται σε βραχώδη λόφο ύψους 100μ. Αράζω για καφέ και χαζέψω τον πανέμορφο ναό, και τον κόσμο.



Συνεχίζω για το επόμενο σημαντικό μνημείο της πόλης, που δεν είναι άλλο από το κάστρο Alcazar. Βρίσκεται στο δυτικό άκρο της, και είναι ένα από τα ποιο γνωστότερα κάστρα της Ισπανίας.






Και φυσικά δεν μπορώ να παραβλέψω το αριστουργηματικό υδραγωγείο της πόλης. Οι Ρωμαίοι κατασκεύασαν μια γέφυρα – υδραγωγείο μήκους 730μ, για να εφοδιάσουν την Σεγκοβια με καθαρό νερό, από τον ποταμό Frio-Φριο 18χιλ απόσταση από την πόλη.


Η γέφυρα στηρίζεται σε 118 καμάρες.!!! Η μεσαιωνική πόλη της Σεγκοβιας έχει ενταχτεί στον κατάλογο της (ΟΥΝΕΣΚΟ το 1985). Μετά από αυτό το άριστο διάλειμμα, που πραγματικά άξιζε κάθε λεπτό, φτάνω στην μηχανή έτοιμος να συνεχίσω. Με τον Ν 110 και για 60χιλ μέχρι το αυτοκινητόδρομο Α1-Ε5. Οι ταχύτητες ανεβαίνουν, αφού το μόνο που με νοιάζει τώρα είναι να βγάλω αρκετά χιλιόμετρα και βρω κάποια πόλη να διανυκτερεύσω.


Περνώ έξω από την πόλη Burgos και συνεχίζω με ΑP1 Ε5-Ε80 για Vitoria-Gasteiz. Μετά από εδώ και έχοντας κάνει στάση για καφέ, πηγαίνω προς Donostia S. Sebastian. Το κομμάτι αυτό είναι ένας οδηγητικός παράδεισος. Στροφές, φύση, και τούνελ το κοκτέιλ που δεν σε αφήνει σε ησυχία. Και ο καιρός έχει αλλάξει δραματικά με αισθητή πτώση θερμοκρασίας, και μπόλικη συννεφιά. Στάση για να βάλω αδιάβροχο, να κόψω το κρύο, και να μην περνά από το διάτρητο μπουφάν..

Φτάνω πολύ κοντά στα σύνορα με Γαλλία, στην μικρή πόλη Irun. 658χιλ μέχρι εδώ, και είμαι έξω από το Ibis Hotel 85,50 ευρώ το δωμάτιο με πρωινό. Αφήνω αμέσως τα πράγματα και πάω προς το κέντρο της πόλης για να βρω να φάω. Η ώρα είναι απογευματινή, και με τέτοια συννεφιά, θα νυχτώσει γρήγορα. Το κέντρο από το ξενοδοχείο ήταν περίπου στα 4χιλ απόσταση. Ξεκίνησα με τα πόδια, αλλά τελικά η διατροφική λύτρωση, ήρθε μόλις στα 500μ απόσταση από το ξενοδοχείο.

Ένα κινέζικο εστιατόριο, και μάλιστα το στυλ μπουφέ. Πλήρωνες περίπου 15ευρω και γέμιζες ξανά και ξανά το πιάτο σου μέχρι να σκάσεις. Κάθομαι και μετά απλά, δεν ήξερα τι έτρωγα, λαίμαργα και γρήγορα, από τη πείνα που είχα. Ξεκίνησε να βρέχει και φυσικό ήταν, μετά από τόσο φαί, και λόγο καιρού, να καταλήξω στο δωμάτιο του ξενοδοχείου ξερός…ούτε λόγος φυσικά για βόλτα στην πόλη…

[Magelanos]

19-8-09-ΤΕΤΑΡΤΗ: Όλα βρεγμένα από την χθεσινή νεροποντή. Μικρά ανοίγματα στον ουρανό, και άνοιγμα του χάρτη στην αίθουσα πρωινού, για μελέτη. Τι κάνουμε σήμερα που πάμε; Ξεφυλλίζοντας βιβλία, και βγάζοντας το δρομολόγιο στον χάρτη, ο κύβος εριφθει. Αρκετά χιλιόμετρα και πάλι για να φτάσω στην μέση της Γαλλίας στο περίπου. Ελπίζω η επιλογή μου να με αποζημιώσει και να μην το μετανιώσω.

Ξεκινώ με Α63 και μετά την πόλη Bayonne συνεχίζω με τον αυτοκινητόδρομο Ν10. οι θερμοκρασία είναι και 10 βαθμούς κάτω από Ισπανία. Και πώς να μην είναι όταν μιλάμε για δρόμους μέσα σε αχανές πράσινο. Πανύψηλα δέντρα γεμάτο παντού να σου κρύβουν τον ήλιο. Περνώ και την πόλη Bordeaux, και ακάθεκτος συνεχίζω. Μετά την πόλη Saintes που είχα διανυκτέρευση στο κατέβασμα, φτάνω στην πόλη Niort όπου και αποφασίζω να διανυκτερεύσω. 431χιλ για σήμερα, μια χαρά. Ibis Hotel και πάλι, με 86, 20 ευρώ.

Με τα πόδια και πάλι, που πιστεύω είναι ο καλύτερος τρόπος να γνωρίζεις μια πόλη, κατευθύνομαι στο κέντρο. Μια λέξη…Μαγεία… και μόνο μαγεμένος θα μπορούσα να είμαι γνωρίζοντας την πόλη.




Καθεδρικός όνειρο, στενά δρομάκια, με παλιά σπίτια, σαν σε παραμύθι, κάστρο, αλλά και υδάτινα κανάλια, με πανέμορφα γεφύρια να ολοκληρώνουν το σκηνικό.










Με νωχελικές κινήσεις, και με το χαμόγελο, και την ευχαρίστηση ζωγραφισμένη στο πρόσωπο μου επιστρέφω. Πριν φτάσω στο ξενοδοχείο κάνω και μια στάση σε γνωστή αλυσίδα γρήγορου φαγητού. Τέλος για σήμερα….