ΑΠΟ ΤΗΝ ΡΩΣΙΑ ΜΕ ΑΓΑΠΗ…. Η ΑΠΟΣΤΟΛΗ…

[Magelanos]

Η ώρα του φαγητού έφτασε και κατευθύνομαι στο ίδιο μαγαζί που είχα πάει και χθες.













Τελειώνοντας το φαγητό αποφασίζω να επιστρέψω στο ξενοδοχείο για ξεκούραση, και προς το βράδυ να βγω για την τελευταία βόλτα. Έφτασε η στιγμή για την αποχαιρετιστήρια βόλτα στο Chisinau. Φτάνω πάλι στο κέντρο, περνώ από το προεδρικό μέγαρο και φτάνω στο πάρκο. Έχει πέσει το σκοτάδι και ακόμα δεν έχουν ανάψει τα φώτα στην πόλη. Εκεί που καθόμουν το μόνο που φώτιζε ήταν ένα κιόσκι με μια κυρία, που πουλούσε μαλλί της γριάς με 5 Lei.



Κάποια στιγμή, βλέποντας παρέες νεολαία και αρκετά ζευγάρια, μου βγήκε λίγο κάπως λόγο μοναξιάς, και αποφασίζω να επιστρέψω στο ξενοδοχείο να φτιάξω ένα φραπεδακι, και να μελετήσω χάρτη για αύριο, που θα μπαίνω Ουκρανία. Στην επιστροφή τώρα συνάντηση τυχαία με τον Τζιμη. Ποιος είναι ο Τζιμης;; Εκεί που περπατούσα σε κεντρικό δρόμο, με ρωτά ένας κοντός και μελαχρινός στα αγγλικά τι ώρα είναι. Του δείχνω την ώρα, και ρωτά από πού είμαι. Ελλάδα λέω και με χαμόγελο απαντά το κατάλαβα ότι δεν είσαι από εδώ λόγο ότι είμαι μελαχρινός. Οι απαραίτητες συστάσεις και χαιρετούρες.

ΔΙΑΛΟΓΟΣ…
Τζιμης: Πρώτη σου φορά στην Μολδαβία;

Εγώ: Ναι.. Εσύ από πού είσαι;

Τζιμης: Από Αίγυπτο.. Για γυναίκες ήρθες, γιατί εδώ μόνο γυναίκες υπάρχουν και όλες πανέμορφες.. δεν υπάρχει κάτι άλλο να δεις.

Εγώ: Το είδα αυτό, αλλά είμαι περαστικός και αύριο φεύγω.

Τζιμης: Ξέρω πολλούς Έλληνες που έρχονται για γυναίκες εδώ. Εγώ είχα έρθει κάποια στιγμή για διακοπές από Αίγυπτο, και γνώρισα κάποια κοπέλα η οποία ήταν και πολύ όμορφη. Αφού έφυγα στην πατρίδα μου, είχα επαφή μέσω mail και μου στέλνει ότι θέλει να έρθω να γνωρίσω και τους δικούς της για σοβαρό σκοπό. Και έτσι έγινε ήρθα Μολδαβία την παντρεύτηκα έμαθα την γλώσσα και έχω και παιδιά μαζί της.

Εγώ: ωραίος ο τζιμης, και τι κάνεις από δουλειά εδώ πως ζεις;

Τζιμης: έχω ανοίξει ένα ναιτ-κλαμπ με πανέμορφες γυναίκες εδώ ποιο κάτω. Έχω τις καλύτερες. Να έρθεις και θα περάσεις τέλεια ότι γουστάρεις το έχω. Εκεί πάω τώρα έλα..

Εγώ: κάτσε ρε Τζιμη χαλάρωσε, θα έρθω αργότερα να πάω να φρεσκαριστώ στο ξενοδοχείο και τα λέμε.

Τζιμης: να σου δώσω το τηλ-μου, όταν φτάσεις στο μαγαζί να με πάρεις. Η καλύτερα όταν φτάσεις έξω στην είσοδο να πεις ότι σε περιμένει ο Τζιμης και θα έρθω αμέσως.

Εγώ: ευχαριστώ και τα λέμε..
ΤΕΛΟΣ ΔΙΑΛΟΓΟΥ…

Ρε για κοίτα φωτιές που μου άναψε ο Τζιμης.. στην διαδρομή μέχρι το ξενοδοχείο αναρωτιόμουν συνέχεια να πάω η να μην πάω. Ήξερα ότι φτάνοντας στο ξενοδοχείο δεν θα ξανά έβγαινα.. Τελικά φτάνω στο ξενοδοχείο και όντος φτιάχνω φραπεδακι βγάζω από το μυαλό μου την πρόταση του Τζιμη. Έχω και ολόκληρο ταξίδι μπροστά μου. Ο Τζιμης μπορεί να περιμένει για κάποια άλλη φορά, τώρα που ξέρω και που είναι το μαγαζί χα χα χα… .

[Magelanos]

4-8-11-ΠΕΜΠΤΗ (484χιλ):





Η μέρα πολύ καλή, η διάθεση εξίσου, αλλά και μια αγωνία για το άγνωστο να με κυριεύει. Σήμερα έχω σκοπό να φτάσω και να διανυκτερεύσω στο Κίεβο-Ουκρανία. 9:45 βάζω μπροστά την μηχανή και βγαίνω στον δρόμο Μ-21 για Dubasari. Ο δρόμος χάλια με μπαλώματα. Επαρχία Μολδαβίας, με απίστευτες εκτάσεις με αμπελοκαλλιέργειες. Η χώρα βγάζει πολύ καλό κρασί.(λέτε αυτό να οφείλετε για τις πανέμορφες γυναίκες


Στον δρόμο τώρα και χαμένος στις σκέψεις μου, ήρθε στο μυαλό μου ένα ταξιδιωτικό που είχα διαβάσει του συχωρεμένου PanVas. Είχε πάει Ουκρανία Οδησσό και μπήκε Μολδαβία. Που είναι το περίεργο θα αναρωτιέστε!!!. Μπαίνοντας από Ουκρανία στην Μολδαβία πέφτει σε ένα κρατίδιο την <<Υπερδνειστερια>>. Μη αναγνωρισμένο και δεν υπάρχει σε κανένα χάρτη. Από τα γραφόμενα του δεν ήταν και η καλύτερη εμπειρία που είχαν στο ταξίδι τους.

Τώρα εγώ προσπαθώ και διώχνω τέτοιες σκέψεις αρνητικές που μόνο καλό δεν κάνουν. Εξάλλου θέλω λίγα χιλιόμετρα για τα Ουκρανικά σύνορα και δεν έπεσα σε κανένα περίεργο σκηνικό. Όντως μετά από λίγο βλέπω σταματημένα καμιά δεκαριά αυτοκίνητα στον δρόμο και μια μπάρα. Έλα ρε έφτασα σύνορα Ουκρανία τόσο γρήγορα;; σταματώ σβήνω την μηχανή και περιμένω στην ουρά. Βγάζω κράνος και παρατηρώ καλύτερα.

Πρώτη εντύπωση ο φύλακας που άνοιγε την μπάρα ήταν στρατιωτικός και κρατούσε όπλο κανονικά. Δεύτερη εντύπωση και καταλυτική, η σημαία που κυμάτιζε δεν ήταν της Ουκρανίας!!!! Που βρίσκομαι λοιπόν; Ποια σύνορα πάω να περάσω; (Welcome to Transnistria- Υπερδνειστερια)… και με πιάνει ΥΣΤΕΡΙΑ… Τώρα απλά μπήκα στον χορό και πρέπει να χορέψω.

Η μπάρα σηκώνεται και αυξάνονται οι κτύποι της καρδιάς. Ένας από τους υπαλλήλους μου δείχνει που να παρκάρω, και να περιμένω. Με μια σύντομη ματιά στις πινακίδες των οχημάτων που έβγαιναν και έμπαιναν, ο μοναδικός <<εξωγήινος>> ήμουν εγώ!!! Με πλησιάζει ο ίδιος υπάλληλος με στρατιωτική στολή , και σε άριστα αγγλικά λέει να πάρω όλα τα χαρτιά δείχνοντας μου τρία κιόσκια. Ξεκίνα με το πρώτο μου λέει και όταν τελειώσω θα με βρει στο δεύτερο.

Με το χαμόγελο στα χείλη και προσπαθώντας να κρύψω την όποια αμηχανία που είχα, δίνω τα χαρτιά στον υπάλληλο στο πρώτο κιόσκι. Μετά από τέταρτο μου τα δίνει πίσω, αλλά και κάποιο δίφυλλο χαρτί χρώματος μπλε. Με μια κίνηση του χεριού του, μου δείχνει την κατεύθυνση στο δεύτερο κιόσκι. Πάω και με βλέπει ο αρχικός υπάλληλος και πλησιάζει. Του δίνω τα χαρτιά, και με ρωτά.. Ρώσικα ξέρεις; (Ουουουυυυ ο διερμηνέας του Πουτιν είμαι. χα χα χα…) ΟΧΙ δεν ξέρω.. Καλά δώσε μου πέντε ευρώ για να σου συμπληρώσω το χαρτί. Όπα λέω κατευθείαν ΕΥΡΩ ούτε καν το τοπικό νόμισμα;;; Οκ ευτυχώς είχα ένα 5-ευρω μετά είχα μόνο χαρτονομίσματα των πενήντα, και Μολδαβικα LEI…

Με το πάσο του, και χωρίς ίχνος βιασύνης προς εξυπηρέτησης μου, συμπληρώνει το έντυπο. Μετά από 30λ φεύγει με τα χαρτιά και πάει σε ένα άλλο κιόσκι. Περιμένοντας άλλα 30λ επιστρέφει και μου ζητά άλλα 10 ευρώ. Τώρα την κάτσαμε.. Λέω ότι δεν έχω ευρώ αλλά MD-LEI. Δυσανασχετεί και ξανά φεύγει. Κάτι ομιλίες με δυο άλλους υπαλλήλους και ξανά επιστροφή. Έλα στο τρίτο κιόσκι. Πάω και μου ζητά 90 MD-LEI. Αυτά είναι μου εξηγεί για να κυκλοφορήσει η μηχανή στην χώρα τους. Θα σου έλεγα τώρα τίποτα για την χώρα σου αλλά έχει χάρη…εδώ δούλεψε πολύ καλά και η μετάφραση που είχα κάνει στην άδεια στα Ρωσικά, γλύτωσα αρκετό χρόνο από άσκοπες ερωτήσεις…

Εξηγεί με χαμόγελο ότι αν θέλω να ξαναπεράσω δεν θα πληρώσω τίποτα με αυτό το χαρτί, το οποίο ισχύει μέχρι τον Οκτώβριο. Ναι τώρα μάλιστα δεν έχω τι να κάνω και θα μπαινοβγαίνω στα σύνορα. Αν με ξαναδείτε γράφτε μου… απαραίτητες χειραψίες, και μετά από 1:30 ώρα ήμουν έτοιμος να διασχίσω την Άγνωστη Υπερδνειστερια για μόλις 30χιλ που απομένουν μέχρι τα σύνορα με Ουκρανία. Φτηνά την γλύτωσα νομίζω…


Η ΑΓΝΩΣΤΗ ΥΠΕΡΔΝΕΙΣΤΕΡΙΑ (λίγα λόγια από κείμενο του PanVas)

Αυτό το άγνωστο κρατίδιο ονόματι Transnistria, επίσης γνωστό και ως Trans-Dniester, Transdniestria, και Pridnestrovie… Ελληνικά Υπερδνειστερία (επίσης:Τρανσνίστρια), είναι μια περιοχή της Μολδαβίας στα σύνορα με την Ουκρανία. Επίσημος τίτλος γι αυτούς είναι Pridnestrovian Moldavian Republic.

Το μη αναγνωρισμένο αυτό κράτος είναι εκ των πραγμάτων ανεξάρτητο από τη Μολδαβία από το 1990, οπότε και διακήρυξε την ανεξαρτησία του και βοηθημένο από Ρώσους, Κοζάκους και Ουκρανούς εθελοντές, και τη 14η Ρωσική (πρώην Σοβιετική) Στρατιά, νίκησε επιτυχώς τις Μολδαβικές δυνάμεις στον Πόλεμο της Υπερδνειστερίας.

Ενώ υπάρχει κατάπαυση του πυρός από το 1992, το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο αναγνωρίζει την Υπερδνειστερία ως μια περιοχή «παγωμένης διαμάχης». Η αυτοδιάθεσή της είναι διαφιλονικούμενη. Η Υπερδνειστερία συνεχίζει να ισχυρίζεται ανεξαρτησία και διατηρεί κυριαρχία στην περιοχή της. Σε δημοψήφισμα στις 17 Σεπτεμβρίου 2006 οι ψηφοφόροι της αυτοανακηρυγμένης Δημοκρατίας ψήφισαν με ποσοστό 93,1% υπέρ της ανεξαρτητοποίησής τους από τη Μολδαβία και της ένωσης με τη Ρωσία (με την οποία η περιοχή δεν συνορεύει).

Ο πρόεδρος της χώρας, δημοκρατικά εκλεγμένος (ναι καλά κρασιά χα χα.) ονομάζεται Σμιρνόφ (Στην υγεια μας). Αυτό είναι το επίθετό του. Στον Σμιρνοφ και την οικογένειά του ανήκει το 80% των επιχειρήσεων της χώρας. Σουπερμάρκετ, βενζινάδικα, τα πάντα όλα. Όλα με την επωνυμία Σεριφ. (Σερίφη) Ο ένας από τους γιούς του είναι υπουργός Τελωνείων!! Οπότε καταλαβαίνετε γιατί πράγμα πρόκειται. Μιλάμε για την πιο διεφθαρμένη χώρα της Ευρώπης αυτή την στιγμή. Διακίνηση όπλων, ναρκωτικών και βέβαια γυναικών.

Συνεχίζω στον μοναδικό και μοναχικό δρόμο προς τα σύνορα. Η ποιότητα χάλια και οι ταχύτητες από 50χιλ και κάτω. Είναι μέσα στο πράσινο και είναι όλο ανηφόρα κατηφόρα, όπως και το ανάγλυφο του εδάφους. Και εκεί που βρίσκομαι σε μια μεγάλη κατηφόρα, με κλειστό το γκάζι σχεδόν τσουλούσα που λένε, βλέπω στο τέλος κάτι σαν κτήρια. Μάλλον είναι τα σύνορα..

Η τελευταία λέξη δεν είχε γραφτεί γι’αυτην τη χώρα. 100μ πριν τα σύνορα πετάγετε μπάτσος από τις πρασινάδες και με σταματά. Κρατούσε ραντάρ-πιστολι και μου δείχνει ότι πήγαινα με 71χιλ με όριο τα 50χιλ. με στέλνει στον άλλον μπάτσο που ήταν μέσα στο Lada περιπολικό, και καλά καμουφλαρισμένο μέσα στα δέντρα. Μου παίρνει όλα τα χαρτιά και δίπλωμα και τα βάζει στην θέση του συνοδηγού. Big Problem μου λέει… Βγάζει ένα λευκό χαρτί και αρχίζει να γράφει κάποιο ποσό νομίζω ότι ήταν 3000 ρούβλια.. Με απορία του απαντώ ότι δεν έχω ρούβλια αλλά MD-LEI. ΝΙΕΤ…..Εδω Ρωσία ρούβλια..

Να πας στα σύνορα πίσω να κάνεις Ρούβλια και να επιστρέψεις κρατώντας μου τα χαρτιά. Κινούμαι προς την μηχανή σκεπτόμενος ότι τώρα πραγματικά την έκανα από κούπες. Που να πάω τώρα πάλι πίσω και από όσο ήμουν στα σύνορα τους δεν είδα κάπου να υπάρχει κιόσκι να κάνεις συνάλλαγμα. Ξανά πάλι στο περιπολικό, του λέω την μαγική λέξη EURO;;;
ΝΤΑ-ΝΤΑ και γράφει πάλι 63 ευρώ στο χαρτί. Ωραία λέω από μέσα μου είμαστε σε καλό δρόμο. Κατάλαβα και επιστρέφω στην μηχανή σκεπτόμενος να ξεκινήσω τα παζάρια.

Έλα όμως που βλακεία μεγάλη δεν είχα μικρά χαρτονομίσματα παρά μόνο των 50!! Βρίσκω κέρματα των 5-ευρω και πάω. Ανοίγω την χούφτα και λέω five euro;; NIET NIET ψιλό νευριασμένος και δείχνοντας μου τον δρόμο πίσω στα σύνορα. Που να σου καεί το LADA ρε γύφτο που θέλεις και παραπάνω.. Επιστρέφω πάλι στην μηχανή αποφασισμένος πλέον με τα 50 ευρώ στο χέρι. Με το που το βλέπει ΝΤΑ- ΝΤΑ- ΝΤΑ το αρπάζει μου δίνει και όλα τα έγγραφα και χαιρετούρα ΣΠΑΣΙΜΠΑ ΣΠΑΣΙΜΠΑ. Με χαιρετά και ο άλλος και φεύγω διανύοντας τα 100μ και με συνολικά 65 ευρώ ελαφρύτερος για 30χιλ.

Θα μπορούσε να ήταν και καλύτερα αν είχα προβλέψει για μικρότερα χαρτονομίσματα, αλλά κανείς δεν σου εγγυάται ότι δεν θα μπορούσε να ήταν και χειρότερα. Έλεγχος εξονυχιστικός από πλευρά της Υπερδνειστεριας βαλίτσες άνοιγμα και τέτοια κουφά… μόνο εγώ πέρναγα εκείνη την στιγμή και ένας Ιταλός νταλικέρης. Και αφού τα είχα δώσει όλα κάτι μου έλεγαν στα Ρωσικά και δεν καταλάβαινα. Θελαν και κάτι άλλο τι;; μέχρι και την ομάδα αίματος τους έδωσα χα χα χα…τι άλλο θέλουν!!! Έχουν τσαντιστεί και αρχίζουν να μην μου δίνουν σημασία αλλά και δεν με αφήνουν να περάσω.

Την λύση την έδωσε ο Ιταλός, αφού εκείνη την στιγμή τους δίνει το μπλε χαρτί αυτό που έδωσα 5 ευρώ για να μου το συμπληρώσουν στο έμπαινε. Το παίρνω πρέφα ότι μόνο αυτό δεν είχα δώσει, αλλά και που να το ξέρω;; πλησιάζω τον συνοριοφυλακα και του λέω Blue document;; ΝΤΑ-ΝΤA-ΝΤA!!!!!!!!!!!!! Kαλα δεν μπορούσες να το είχες πει από την αρχή;; χάχα φαντάζομαι πόσες φορές το είπε αφού είχε κοκκινίσει το πρόσωπο του.

Με το που το παίρνουν πέφτει μια σφραγίδα, και μου το ξαναδίνουν, και με μορφασμό σαν να μου λέει άντε εξαφανίσου μας έπρηξες, βάζω μπροστά την μηχανή και βρίσκομαι στα Ουκρανικά σύνορα. Άντε να δούμε εδώ τώρα τι θα τραβήξουμε. Αλλά με μεγάλη έκπληξη, με πλησιάζει μια γυναίκα αστυνομικός και μάλιστα αρκετά εντυπωσιακή!!! Με στολή πράσινη και με πουκάμισο άσπρο, και τρία κουμπιά ανοιχτό, αποκαλύπτετε ένα πλούσιο μπούστο που έβγαζε μάτια. Εδώ είμαστε αυτή είναι υποδοχή σε σύνορα όχι όπως πριν!!!!!

Passport please… Το δίνω και η φαντασία οργιάζει όπως.. πάρε και το τηλέφωνο μου, mail διεύθυνση σπιτιού, να σε πάρω δικαβαλο, κάνε μου σωματικό έλεγχο, η έστω δώσε μου το οκ για καμιά 10 αριά περάσματα συνόρων ελέγχοντας με. GO λέει δείχνοντας το επόμενο κιόσκι. Δίνω κ΄εδώ την μετάφραση στα Ρωσικά, όπου αμέσως κατάλαβα πόσο τους βοηθούσα σε αυτό το θέμα. Περιμένω να πέσουν κάτι σφραγίδες, και ένα περίεργος μουστακαλής αστυνομικός πάει πάνω από την μηχανή κοιτάζοντας τα όργανα στο κοντέρ.

Μου κάνει νόημα να πλησιάσω!!! Πάω και με άψογη ρωσική διάλεκτο μου δείχνει να του πω πόσο ταχύτητα έχω πιάσει με την μηχανή. Εγώ με άψογα Ελληνικά, δηλαδή η παντομίμα πήγαινε σύννεφο, του δείχνω 290χιλ τελική. Ε τότε κάνει μια απότομη κίνηση και πιάνει το κεφάλι του, πήγε να του φύγει το καπέλο. Με λίγα λόγια είναι σαν να του έφυγε το τελάρο, η του ήρθε ο ουρανός σφοντύλι, η έπαθε σοκ!!!! Συνεχίζει δείχνοντας να μην το πιστεύει, και κάνοντας κάτι κινήσεις με τα χέρια, ότι μπαίνοντας τώρα εδώ Ουκρανία να προσέχω και να πηγαίνω σιγά, λόγο πολύ κακού οδοστρώματος για αρκετά χιλιόμετρα.

Χαιρετούρα κι’εδώ και φεύγω με τις καλύτερες εντυπώσεις σε σύνορα!!! Αμέσως μπαίνω στον Μ13-Ε577 και διανύοντας κάποια μέτρα σταματώ στην άκρη.















Πραγματικά δεν μπορούσα να πιστέψω αν είμαι σε δρόμο, η σε βομβαρδισμένο τοπίο. Παντού ο δρόμος γεμάτο λακκούβες και με μεγάλα κομμάτια ξεφτισμένης ασφάλτου.

Προσπαθούσα να οδηγήσω όσο το δυνατόν ανώδυνα για μένα και την μηχανή. Πράγμα αδύνατον και το μόνο που έκανα ήταν, να στοχεύω όσο αυτό ήταν δυνατόν, την ποιο μικρή λακκούβα.

Με την οδήγηση του <<μεθυσμένου>> δηλαδή ανάλογα την κατάσταση του ρεύματος του δρόμου άλλαζα λωρίδα, γιατί μπορεί να έβρισκα λίγο καλύτερα το αντίθετο ρεύμα. Ζικ ζακ και πάλι ζικ ζακ. Αυτό έκαναν και τα αυτοκίνητα, μέχρι που έβγαιναν και εντελώς εκτός στο χώμα που σίγουρα ήταν ποιο ανώδυνα. Μόνο τα LADA πήγαιναν καρφί στο ρεύμα τους, αφού δεν είχαν κανένα πρόβλημα με τέτοιες λεπτομέρειες!!! Και μετά από 70χιλ εξαντλητικού σφυροκοπήματος, και έχοντας γίνει τα σπληνάντερα μου κομποσκοίνι, βγαίνω στην εθνική Μ05-Ε95 για (Kyiv-Κίεβο).

Ο δρόμος σαφώς καλύτερος, σε μερικά σημεία ήθελε προσοχή, αλλά όχι τόσο χάλια όπως πριν. Οι ταχύτητες ανεβαίνουν όταν αυτό είναι εφικτό, και τα χιλιόμετρα καταβροχθίζονται. Στάση για βενζίνη, και να βάλω αδιάβροχο, βλέποντας τις πρώτες ψιχάλες να χτυπούν το φερινγκ. Ευτυχώς που έχω κάνει κράτηση σε ξενοδοχείο από Ελλάδα, γιατί άντε ψάχνε… πλησιάζοντας την πρωτεύουσα το Κίεβο σταματώ για να ανοίξω GPS. Ευτυχώς την οδό του ξενοδοχείου την έχει!!! Με πάει μέσα από το κέντρο και πέφτω σε απίστευτη κίνηση, λόγο έργων. Με το ψιλοβρόχι να εμποδίζει την ορατότητα στο GPS, γιατί δεν έχω βάση και το έχω στο τανκ-μπανγκ στην διαφανή ζελατίνα, κάνω στάσεις αρκετές για να βρω το ξενοδοχείο.

Το αποτέλεσμα ήταν τραγικό, γιατί έπεσε η μπαταρία και δεν είχα πλοήγηση. Τον γνωστό πλέον τρόπο τώρα που έχω πάρει φόρα. Πιάτσα ταξί και ξανά τα ίδια. Συνεννοήθηκα και ξεκινώ μπροστά ο ταρίφας πίσω εγώ. Εντωμεταξύ οι περισσότεροι δρόμοι στο κέντρο είναι με λακκούβες και θέλει προσοχή. Και το χειρότερο τώρα με την βροχή είναι οι ράγες των τραμ, που είναι παντού και αναγκαστικά πρέπει να οδηγάς πάνω από αυτές με κίνδυνο γλιστρήματος και πτώσης… ο ταξιτζής σταματά σε έναν δρόμο!!! Οδός σωστή αλλά ξενοδοχείο δεν υπάρχει. Την κάτσαμε την βάρκα και τι παίζει τώρα άντε βρες…

Με τον οδηγό του ταξί να έχει κατέβει και να ψάχνει απορημένος, βρίσκει μια στοά και μπαίνει μέσα. Βγαίνει και με φωνάζει μου δείχνει το ξενοδοχείο. Όντως υπήρχε ακάλυπτος με τεράστια έκταση, τεσσάρων μπλοκ πολυκατοικιών. Η μια πολυκατοικία ήταν το ξενοδοχείο. Ωραία τώρα πρέπει να πληρώσω τον ταξιτζή αλλά με τι; Δεν έχω Ουκρανικά λεφτά, και ευρώ δεν παίρνει. Το μυαλό παίρνει απίστευτες στροφές όταν ζορίζεται, και του εξηγώ να έρθει μαζί μου στην ρεσεψιόν να του δώσει τα λεφτά.

Απόρησε μέχρι να καταλάβει αλλά δεν μπορούσε να κάνει και τίποτα άλλο. Όντως ανεβαίνω και το πρώτο πράγμα μετά τα καλωσορίσματα ήταν να τους πω να πληρώσουν τον ταξιτζή. Διέκρινα την απορία στο βλέμμα της κοπέλας στην ρεσεψιόν, όχι για το ότι ζήτησα λεφτά για τον ταξιτζή, αλλά που είδε εμένα με στολή μηχανής και κράνος στο χέρι να ζητώ να πληρωθεί ο ταξιτζής!!! Η ωραιότερη στιγμή έφτασε.. βρίσκομαι στο δωμάτιο του ξενοδοχείου, μετά από 484 εξαντλητικά χιλιόμετρα, και το μόνο που θα κάνω είναι να δοκιμάσω αν το στρώμα θα απορροφήσει την κούραση!!!!

[Magelanos]

5-8-11-ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ: Μετά από το χθεσινό κρύο και βροχερό Κίεβο, σήμερα με υποδέχεται ηλιόλουστο. Ότι πρέπει για να περπατήσω και να γνωρίσω την πόλη. Ξεκινώ με ένα χάρτη που πείρα από το ξενοδοχείο, και χάνομαι μέσα στα στενά της πόλης. Όλα στα Ουκρανικά να σταματώ κάθε λίγο και να κοιτώ τον χάρτη να δω που βρίσκομαι. Μετρούσα δρόμους για να προσανατολιστώ και γενικά έκανα άσκοπες βόλτες.
Βρίσκω μια τράπεζα ΕUROBANK σε Ουκρανική έκδοση και μπαίνω να αλλάξω 100ευρω=1.117.00UAH (1 ευρώ = 11,17 UAH). Συνεχίζω και αρχίζω να βρίσκω τον δρόμο μου. Περνώντας από πανέμορφες Εκκλησιές και δημόσια κτήρια όπως το θέατρο και η όπερα,













φτάνω στον υπέροχο καθεδρικό ναό της Αγίας Σοφίας με το 76μ κωδωνοστάσιο. Ανακηρύχτηκε μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς από την ΟΥΝΕΣΚΟ.




Κοντά από εδώ είναι η πλατεία του καθεδρικού. Εδώ δεσπόζει το έφιππο άγαλμα του Bohdan Khmelnitsky (1595-1657). Kοζάκος αρχηγός, πολιτικός και στρατιωτικός ήρωας.









Πολύ κοντά από εδώ είναι ένας ακόμα πανέμορφος ναός. Ο καθεδρικός του Αρχάγγελου Μιχαήλ.



Φτάνοντας πριν μπω στον περίχωρο του ναού, σταματώ στην πλατεία να χαζέψω λίγο. Υπήρχε ένα τοπικό κανάλι τηλεόρασης με μια πανέμορφη Ουκρανή και έκαναν κάτι γυρίσματα. Πέφτω και σε γάμο με την κλασική δακαμετρη άσπρη λιμουζίνα για το ζευγάρι. Χλιδή λέμε…

Εντάξει κ’εδώ γίνεται χαμός από όμορφες γυναίκες.






Μπαίνω στον εξωτερικό χώρο του ναού, όπου πέφτω στο νεόνυμφο ζευγάρι με συνοδεία καμεραμάν και φωτογράφο, να τους τραβούν εδώ και εκεί, λες και γυριζόταν καμιά υπερπαραγωγή για την μεγάλη οθόνη!!!! Αφήνω εντυπωσιασμένος τον καθεδρικό, και πάω στην άνω πόλη με θέα τον ποταμό Δνείπερο. Η πρωτεύουσα απλώνεται και στις δυο πλευρές του ποταμού, και μάλιστα στην μια πλευρά αναπτύσσετε γρήγορα με σύγχρονους ουρανοξύστες να κάνουν την διαφορά.


Βρίσκομαι σε πάρκο, και η θέα στον ποταμό και την απέναντι όχθη είναι απίστευτη. Μάλιστα είδα κάποιους να κάνουν το μπανακι τους στον ποταμό. Συνεχίζω παράλληλα με τον ποταμό περπατώντας σε πάρκο.








Φτάνω σε ένα σημείο που είχε μια αίθουσα, όπου είχαν καταφθάσει άλλοι οι προσκεκλισμένοι από τον γάμο που έτυχε ποιο πριν. Τα ιδια κ’εδώ πήγαιναν από σημείο σε σημείο για φωτογραφία κάμερα κλπ.. Δεν έκανα και τίποτα άλλο έκατσα σε ένα παγκάκι και παρατηρούσα όλο το σκηνικό. Εντύπωση μου έκαναν δυο πιτσιρίκια παρανυφάκια του γάμου. Ένα αγοράκι και ένα κοριτσάκι, το οποίο κρατούσε ένα πλαστικό ποτηράκι, και προσπαθούσε με αυτό να πιάσει πεταλούδες.











Είχα αρχίσει να κρυώνω, και συνεχίζω το περπάτημα να ζεσταθώ. Βγαίνω σε μια γέφυρα που περνούσες στην άλλη πλευρά του πάρκου. Από κάτω περνούσε κεντρικός δρόμος. Όλο το πάρκο εκτίνετε στην άνω πόλη σε λόφο. Στην μεταλλική γέφυρα στα κάγκελα ήταν γεμάτο από κάθε είδος λουκέτα. Και μια ποιο προσεκτική ματιά σε κάθε λουκέτο ήταν γραμμένα τα ονόματα του ζευγαριού καρδούλες ερωτικά στιχάκια και τέτοια πράγματα. Το λουκέτο έπαιζε συμβολικό ρόλο, ότι με αυτό τον τρόπο <<ασφαλίζει>> τον ερώτα τους, την σχέση τους το ζευγάρι.












Συνεχίζω και μετά από αρκετή ώρα και περπάτημα μέσα στο πάρκο αποφασίζω να πάω σε κεντρικό δρόμο στο κέντρο για να φάω και κάτι.

Ξανά πάλι πέφτω σε άλλον γάμο που εδώ τα πράγματα είχαν ξεφύγει. Νόμιζα ότι βρίσκομαι σε γυρίσματα υπερπαραγωγής της νέας ταινίας ο ΝΟΝΟΣ!!! Είχαν έρθει με αντίκα αυτοκίνητο αλλά ποτοαπαγόρευση και ντυμένοι την τότε εποχή. Μάλιστα κρατούσαν και όπλα αυτόματα τις εποχής εκείνης. Πάντως για να είναι έτσι ντυμένοι μήπως και δεν είναι τυχαίο; Μην ξεχνάμε ότι κ’εδώ η μαφία καλά κρατεί.. λέτε να είχα την τύχη και να έπεσα σε μαφιόζικο γάμο;; χάχα….

Πλησιάζοντας προς το κέντρο έβλεπα πολύ κίνηση στους δρόμους, και αυτοκίνητα σταματημένα. Άκουγα και ομιλία από μεγάφωνα αλλά δεν έβλεπα κάτι. Στο μυαλό μου ήρθε τα λόγια ενός φίλου, που είπε ότι στο Κίεβο είχε γίνει διαδήλωση με γυμνόστηθες γυναίκες. Καλά τώρα αν έχω πέσει σε κάτι τέτοιο θα ξεφύγω εντελώς!! Τελικά φτάνοντας όντως υπήρχε διαδήλωση αλλά όχι με γυμνόστηθες, καντέμης παιδί μου τη να κάνουμε.. κλειστός κεντρικός δρόμος και γι’αυτό είχαν μπλοκάρει οι δρόμοι, και αρκετός κόσμος περαστικός που είχε σταματήσει για να δει τι συμβαίνει.

Φυσικά δεν κατάλαβα για το τι επρόκειτο, απλά χάζευα καίγω. Έλα όμως που σε μια στιγμή εμφανιστήκαν τα ματ για να διαλύσουν τους διαδηλωτές και να ανοίξουν τον δρόμο.






Επικράτησε για λίγο πανικός χωρίς να υπάρχουν παρατράγουδα, και τελικά διαλύθηκαν. Τι να πω ξενερα ούτε μια μολότοφ ούτε τίποτα;; Άρε Αθήνα που είσαι με τι ζωντάνια σου χάχα.
Τελικά βρίσκω πάνω σε αυτόν τον δρόμο ένα κιόσκι σαν καντίνα και έφαγα.

Το θέαμα ήταν απίστευτο, μιλάμε για τον κεντρικότερο δρόμο της πόλης, γεμάτο πολυκαταστήματα καφέ εστιατόρια, και εκείνη την ώρα ήταν γεμάτο από κόσμο, και από τι άλλο; Πανέμορφες γυναίκες να βολτάρουν με καυτά σορτς και μίνι φούστες, με δεκαποντες γόβες, να καλπάζουν στο πλακόστρωτο!!! Είναι απόγευμα, και σκέφτηκα να επιστρέψω στο ξενοδοχείο.

Πριν όμως σκέφτηκα να κάνω συνάλλαγμα ρούβλια. Αύριο μπαίνω Ρωσία και θα προτιμούσα να έχω ένα ποσό μαζί μου για τα απαραίτητα όπως βενζίνη. Γιατί δεν ξέρω αν θα είναι εύκολο να βρω και τι γίνεται εκεί. Βρίσκω ένα μαγαζί για συνάλλαγμα και δίνω 100 ευρώ και παίρνω 4.000 RUB και κάτι λίγα σε ουκρανικά. Από ότι είδα ήταν 1 ευρώ = 42 RUB. Επιστρέφω μετά από καλό περπάτημα στο ξενοδοχείο για να αράξω και μάλλον δεν θα βγω για βράδυ.

Φτιάχνω ένα φραπεδακι και ανοίγω χάρτες, και διαβάζω το βιβλιαράκι που είχα για Μόσχα. Αρχίζω να διαβάζω το κομμάτι με την συναλλαγή των χρημάτων. Και ξεκινά να με λούζει ο κρύος ιδρώτας!!! Γιατί έγραφε ότι δεν μπορείς να κάνεις συνάλλαγμα αλλού εκτός της Ρωσίας. Εγώ έκανα πριν λίγο και είμαι Ουκρανία. Εντάξει αυτό το προσπερνώ, αλλά εκεί που πραγματικά την άκουσα ήταν, όταν διάβασα για την ανατίμηση του νομίσματος το 2008 και ότι χαρτονομίσματα πριν την ανατίμηση δεν ισχύουν, και στην ουσία είναι άχρηστα!!!

Θέλει λέει προσοχή στα ρέστα που μας δίνουν μην είναι παλαιοτέρα. Εντάξει πρώτη κίνηση αστραπιαία πιάνω το πορτοφόλι να δω τα χαρτονομίσματα. Και τότε είναι που άσπρισα εντελώς έγραφαν χρονολογία 2007. έπαθα σοκ δεν μπορούσα να το πιστέψω, ότι επίσημο μαγαζί συναλλάγματος σε κεντρικό σημείο με κορόιδεψε. Βλέπω κατευθείαν το χαρτί που μου εκτύπωσε της συναλλαγής. Εκεί από άσπρος γίνομαι κίτρινος!!!

Η συναλλαγή έδειχνε ότι εγώ έκανα από ευρώ σε Ουκρανικά και όχι σε Ρωσικά. Πω ρε παθαίνω πλάκα τι κοροϊδία είναι αυτή. Αμέσως αρχίζω να ντύνομαι για να πάω να ζητήσω εξηγήσεις. Έλα όμως που η ώρα είναι περασμένη και είχε κλείσει. Σκέπτομαι για αύριο αλλά ανοίγει αργά για μένα και θα πρέπει να είμαι Ρωσία. Εντάξει περιττό να πω πως οι επόμενες ώρες πέρασαν βρίζοντας τον εαυτό μου και να συνηθίσω στην ιδέα ότι είχα χάσει 100 ευρώ…

[Magelanos]

6-8-11-ΣΑΒΒΑΤΟ (515χιλ):



Ξύπνησα νωρίς, δεν είχα και καλό ύπνο λόγο άγχους, και προσπαθώ να χαλαρώσω στην αίθουσα πρωινού. Καινούρια μέρα ξεκινά αλλά και μια άγνωστη χώρα θα με υποδεχτεί. 8:40 είμαι φορτωμένος, και πατώ την μίζα. GPS ανοικτό για να βγω από την πόλη. Στάση για βενζίνη.




Το καλό είναι ότι όσο ποιο πρωί φεύγεις τόσο δεν έχει κίνηση μέσα στις μεγαλουπόλεις. Βγαίνω στο Μ01. Ο δρόμος είχε απ’όλα!!! Με λακκούβες αλλά και χωρίς, με κίνηση όταν περνούσα μέσα από πόλεις.








Αλλά και μικροπωλητές στην άκρη του δρόμου που πουλούσαν ότι ήθελες. Από φρούτα λαχανικά, διάφορα ξυλόγλυπτα, μέχρι ανταλλακτικά αυτοκινήτων!!!

Ήθελε πολύ προσοχή και οδήγηση με χαμηλές ταχύτητες. Πάντως σε έπιανε η καρδιά σου όταν έβλεπες τόση φτώχια γύρω σου. Εντύπωση μου έκανε όταν ένας από τους πολλούς φτωχούς ανθρώπους δίπλα στην εθνική, είχε στήσει ένα τελάρο και πουλούσε δυο μεγάλες κολοκύθες!!! Πραγματικά απίστευτο, αλλά πραγματικό. Όπως είδα να πουλούν στον δρόμο ένα κουβά πατάτες η ένα μικρό καλάθι μανιτάρια, που μόλις τα είχαν μαζέψει από το δάσος. Εξίσου μεγάλη προσοχή ήθελε όταν πλησίαζα σε αστική περιοχή, (αλλά η πόλη μπορεί να ήταν και πέντε χιλιόμετρα μέσα από τον δρόμο), τις διαβάσεις πεζών που είχαν για να περάσεις τον δρόμο και να πας στην στάση του λεωφορείου, από την μια η την άλλη κατεύθυνση.

Μετά από 70χιλ οδήγηση παίρνω τον δρόμο Μ02-Ε101. Ο δρόμος από το ξεκίνημα, έκανε μεγάλη εντύπωση, από το πόσο καινούριος ήταν. Το πολύ ενός χρόνου άσφαλτο, η πρόσφυση απίστευτη ούτε λακκούβα ούτε τίποτα. καινούριος αυτοκινητόδρομος, προς μεγάλη μου έκπληξη. Το μόνο αρνητικό είναι ευθεία 260χιλ μέχρι τα σύνορα με Ρωσία. Με καιρό πολύ καλό οδηγώ στο μοναχικό δρόμο, με ελάχιστα οχήματα, και χωριά σε μεγάλη απόσταση αναμεταξύ τους. Δεν είχε ούτε σημείο που μπορούσες να παρκάρεις και να ξεκουραστείς.

Οι λίγες στάσεις που έκανα ήταν σε τι άλλο; Στάση λεωφορείου ο μόνος τρόπος για λίγη ξεκούραση.














Η εναλλαγή του τοπίου ήταν από χωράφια σε δάσος.


Σταματώ σε ένα από τα ελάχιστα βενζινάδικα πάνω στον δρόμο. Παλιό σαν ερειπωμένο…ένας υπάλληλος και ο κλασικός τρόπος πρώτα η πληρωμή και μετά η βενζίνη. Ο υπάλληλος του ταμείου ήταν από μέσα, και με χώριζε από αυτόν ένα τζάμι!!! Όπως η συναλλαγή σε τράπεζα κάτι τέτοιο. Του κάνω με τα χέρια 10λιτρ και βάζω τα λεφτά σε ένα συρόμενο κουτί. Το τράβηξε τα πείρε και με τον ίδιο τρόπο μου έδωσε ρέστα.

Ανοίγει την αντλία και ο άλλος υπάλληλος γεμίζει, και σταματά αυτόματα ακριβώς στα 10λιτρ. Τώρα ήθελα να πάω και τουαλέτα.. ήταν εξωτερικά. Με το που πάω και ανοίγω την πόρτα, ένα τσουναμι μπόχας, και σμήνος από μύγες με πείρε και με σήκωσε. Ούτε φως δεν είχε αλλά και τίποτα!!! η τουαλέτα ήταν μια τρύπα στο έδαφος και ότι έβγαινε, έπεφτε κάμποσα μέτρα κάτω. ούτε λόγος για νερό φυσικά. Μου κόπηκε μετά από αυτό, και η επόμενη στάση για κατούρημα ήταν στο δάσος…

Βλέπω στα δεξιά του δρόμου νταλίκες παρκαρισμένες, οπότε κατάλαβα ότι είμαι σύνορα. Όντως μεγάλη ουρά από φορτηγά σε αναμονή για την είσοδο στην Ρωσία. Περνώ και πέφτω σε ευτυχώς όχι πολύ μεγάλη ουρά από αυτοκίνητα. Βασικά ήταν διπλή. Σβήνω και στην αναμονή. Η ώρα 14:30 και είμαι σε Ουκρανικό έλεγχο. Όσο περιμένω όλο και ποιο πολύ αντιλαμβάνομαι τα βλέμματα να πέφτουν πάνω μου. Φυσικά είμαι ο μόνος τουρίστας με μηχανή από τόσο μακριά. Μέχρι και φωτογραφία έβγαζαν με τα κινητά τους τηλέφωνα την μηχανή. Εστίαζαν την πινακίδα, αφού ήμουν σίγουρος ότι το GR τους ήταν άγνωστο.

Φτάνω στον έλεγχο. Υπάρχει μια καθυστέρηση λόγο εξονυχιστικού ψαξίματος σε αυτοκίνητα. Εμένα μια βαλίτσα άνοιξα και πέρασα. Ξανά σε ουρά στα Ρωσικά σύνορα πάλι. Έρχεται ένας προς το μέρος μου και κάποιο χαρτί μου ζητούσε αλλά δεν κατάλαβα. Μου είπε να τον ακολουθησω σε κάποιο γραφείο που μου έδειξε. Πάω και σε ένα πράσινο χαρτί ξεκινάμε να γράψουν. Ωπα στοπ λέω πράσινη κάρτα; ΝΤΑ…έχω περιμένετε. Πάω την φέρνω και αφού απόρησαν την ελέγχουν και μου λένε οκ.

Πραγματικά μέχρι στιγμής κανένας δεν μου την είχε ζητήσει και την είχα ξεχάσει. Έρχεται η σειρά μου και ξεκινά το γραφειοκρατικό πανηγύρι, και ερωτήσεις που δεν περίμενα να μου κάνουν. Με ανέλαβε μια μπατσινα αρκετά εμφανίσιμη ξέροντας τα τυπικά αγγλικά. Ερώτηση όπως τι θα κάνω στην Ρωσία, σε ποια πόλη πάω τώρα και γιατί διάλεξα να πάω εκεί, κατάντησε συνήθης!!! Εντύπωση μεγάλη και αχώνευτη να την συλλάβει ο νους τους, τουρίστας μόνος με μηχανή ξεκίνησε από Ελλάδα να κάνει διακοπές στην Ρωσία!!!. Όλο κάτι έλεγαν στην γλώσσα τους και γελούσαν!!!

Κατάλαβα ότι μάλλον με έβλεπαν σαν το κελεπούρι της ημέρας και ευκαιρία να περάσουν ευχάριστα. Φυσικά δεν ήξεραν ότι εγώ ασχολούμαι κάθε μέρα με την γραφειοκρατία του δημοσίου, στην Ελλάδα λόγο δουλειάς, και από υπομονή γαϊδάρου χάχα….
Και ξεκινάμε πάρε τέσσερα χαρτιά να συμπληρώσεις. Δυο διπλά. Τα δυο ήταν σε Ρωσικά και Αγγλικά. Τα άλλα δυο μόνο ρώσικα. Τελειώνω με τα δυο και ζητώ αν έχουν στα αγγλικά τα άλλα δυο. Περιμένω και μου λένε Ντα-Ναι…ωραία λέω και τα παίρνω!!! Αμέσως κατάλαβα ότι έβλεπα γραμμένο σε χαρτί η Γερμανικά η κάτι άλλο.!!!

Απορώ και βλέπω να γελούν και κάτι να λένε δείχνοντας με. Ωραία λέω αρχίσαμε, μάλλον θέλουν ρούβλια, αλλά θα πάρουν το τρίτο και μακρύτερο.. αρχίζω να συμπληρώνω ότι γούσταρα, και ότι μπορούσα να καταλάβω τι μπορεί να εννοεί ο ποιητής. Μου έσκισε το χαρτί τρεις φορές για να το ξαναγράψω!!!! Και μετά από μια ώρα που γινόταν μόνο αυτό το πράγμα, τους σπάω τον τσαμπουκά. Εγώ ήμουν διαθέσιμος να κάτσω και καμιά μέρα γράφοντας και αυτοί να σκίζουν κανένα πρόβλημα.

Ο μπάτσος νευριασμένος μου δείχνει ένα σημείο να πάω με το χαρτί. Όντως εκεί είχαν γραμμένο ένα παράδειγμα στα αγγλικά πως μπορείς να συμπληρώσεις το χαρτί. Το γράφω σε δυο αντίτυπα και τους το πάω. Πέφτουν οι σφραγίδες και μου δείχνουν τον δρόμο για το Ρωσικό έδαφος. Τρεις ωρίτσες έτσι για πλάκα έφαγα εδώ, αλλά το έχω ξεχάσει, γιατί είμαι εδώ!!! Στόχος που πριν κάμποσους μήνες απλά διάβαζα σε βιβλία και αναρωτιόμουν θα φτάσω ποτέ εκεί; Τις ώρες εδώ στα σύνορα, εντύπωση μου έκανε, τα εκατοντάδες <<κοράκια>> που πετούσαν από πάνω μας και είχαν μαυρίσει τον ουρανό!!!

Εκεί τα χρειάστηκα λίγο, γιατί τέτοιο σκηνικό μόνο σε ταινία θρίλερ είχα δει. Βάζω γάντια, κράνος και διασχίζω τα λίγα μέτρα μέχρι να βγω στον δρόμο. Εκεί λόγο ότι ήμουν ο μόνος με την μηχανή, άρχισαν να με χαιρετούν και να με φωτογραφίζουν οι Ρώσοι που έμπαιναν Ουκρανία. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι έφτασα μέχρι εδώ και οδηγώ την μηχανή μου σε αυτήν την τεράστια χώρα!!! Ο δρόμος Α142-Ε381 από καλώς σε μέτριο αλλά και κακό.










Ήρθε η κρίσιμη στιγμή να βάλω βενζίνη!!! Το κρίσιμο σε αυτή την φάση είναι αν τα ρούβλια που άλλαξα στη Ουκρανία είναι εντάξει. Σταματώ σε ένα παλιό σχετικά βενζινάδικο, με τις αντλίες άλλης περασμένης εποχής!!! Σταματά και Ρώσος με μια τσοπερια.. χαιρετά και τον αφήνω να γεμίσει να δω πως!!! Ανοίγει την τάπα του ρεζερβουάρ βάζει την αντλία, και πάει μέσα. Βγαίνει πατά ένα κόκκινο κουμπί στην αντλία και γεμίζει. Ανοίγω την τάπα παίρνω την αντλία πατώ το κόκκινο κουμπί αλλά δεν!!! Μου δείχνει να πάω μέσα.. ααααα κατάλαβα πρώτα η πληρωμή.

Πάω και λέω το κλασικό δείχνοντας τις παλάμες τω χεριων!!!10λιτρ και δίνω 1000 ρούβλια με την ψυχή στο στόμα. Το παίρνει το κοιτά και μου δίνει ρέστα.. ουφ… ξελάφρωσα τα λεφτά είναι οκ. Βάζω βενζίνη και φεύγω. Βγαίνω στον αυτοκινητόδρομο Μ2. σαφώς καλύτερα τα πράγματα. Φτάνω στην πρώτη πόλη στην Ρωσία που είχα κλείσει να διανυκτερεύσω.






20:00 η ώρα και είμαι στην πόλη Orel. Βγάζω το χαρτί με την κράτηση, και ανοίγω GPS. Ευτυχώς έχει την οδό και ξεκινώ. Μετά από λίγα λεπτά φτάνω σε κεντρικό πεζόδρομο.

Παρκάρω και βρίσκομαι έξω από ένα κτήριο δεν γράφει ξενοδοχείο, αλλά μπορώ να πω ότι μοιάζει. Τα βλέμματα των Ρώσων περαστικών πέφτουν στην μηχανή και κοιτούν. Το κτήριο έμοιαζε με το ΙΚΑ της γειτονιάς σας. Έξω στην είσοδο ήταν δυο Ρώσοι σφιχτηδες και έκαναν τσιγάρο. Πω ρε που έπεσα πάλι; Σε γιάφκα; Πλησιάζω δειλά και ρωτώ Σαλουτ hotel;; ΝΤΑ-ΝΤΑ κοφτά και ξεκάθαρα… παίρνω τα πράγματα από την μηχανή και πλησιάζω την ρεσεψιόν. Άλλο σκηνικό εδώ!!! Αμέσως ήταν σαν να διακτινιστηκα στον χρόνο και βρισκόμουν στα γραφεία της KGB.

Η υποδοχή γίνετε από δυο χοντρές σταλινικές μεσήλικες κυρίες με αυστηρό αγέλαστο ύφος. Αφού μου πέρασε από το μυαλό ότι θα μπορούσαν να είχαν χρησιμοποιηθεί σαν πρώτο καλούπι για να φτιαχτούν οι μπαμπουσκες χάχα… δίνω το διαβατήριο και την κράτηση του ξενοδοχείου. Πάλι κάτι ζητούσαν και δεν καταλάβαινα. Τα βγάζω όλα τα χαρτιά και όντως ήθελαν το χαρτί από τα σύνορα που μπήκα. Γράφουν σε χαρτί το νούμερο δωματίου και την ώρα του πρωινού. Παίρνω το κλειδί και πάω στο ασανσέρ όροφος 5ος το ασανσέρ παμπάλαιο αλλά πολύ γρήγορο, με απότομο φρενάρισμα και το αίμα να φτάνει με βίαιο τρόπο στο κεφάλι!!! Πάλι καλά που σταμάτησε και δεν βρέθηκα στην ταράτσα.

Ένας τεράστιος διάδρομος ξεδιπλώνετε μπροστά μου. Περπατώ πάνω σε μπορντό χαλί και οι τοίχοι σε παστέλ χρώματα.


Φτάνω στο 507… βάζω κλειδί δεν ανοίγει ωχ!!! λάθος λές;; Θα βγει κανένας μεθυσμένος ρώσος και την γα#####με!!! Ευτυχώς δίνω μια καλή σπρωξιά και μπαίνω. Μια μυρωδιά κλεισούρας την είχε και πάω κατευθείαν στο παράθυρο, σφραγισμένα τα παράθυρα δεν άνοιγαν. Μόνο μια τρύπα ψηλά στο τζάμι για εξαερισμό. Λοιπόν έχουμε και λέμε.. μονό κρεβάτι εισα που χωρούσε ένα άτομο ταπετσαρία ξεφτισμένη στους τοίχους, πρίζες που δεν θα έβαζες τίποτα να φορτίσεις με κίνδυνο να ρίξεις σε συσκότιση όλη την πόλη, και τουαλέτα όλα τα λεφτά!!!!!













Και το έχω πληρώσει 50 ευρώ!!! Εντάξει καταλαβαίνω είναι το μοναδικό τουρίστες δεν έχουν και γιατί άλλωστε; Δεν έχει κάτι το ιδιαίτερο να δει κάποιος, απλά θα κοιμηθώ μια νύχτα είναι θα περάσει. Επόμενη σκέψη να βγω έξω, και λόγο περασμένης ώρας πρέπει να βρω να φάω κάτι. Περπατώ στον κεντρικό πεζόδρομο, αλλά τίποτα δεν φαίνεται να είναι ανοικτό. Δεν υπάρχουν και εστιατόρια. Μόνο κάτι μπαρ που μάλλον σερβίρουν και φαγητό αλλά μπες τώρα και ζήτα. Συνεχίζω ποδαράτο όλο και ποιο πολύ κόσμο βλέπω να περπατά, και αρκετές όμορφες γυναίκες να κάνουν την βόλτα τους.





















Πολύ γρήγορες στάσεις για φωτογραφία και βγαίνω σε κεντρικό δρόμο δεν βρίσκω κάτι. Ξανά χάνομαι μέσα στα στενά και για καλή μου τύχη πέφτω σε ένα μαγαζί τύπου γρήγορου φαγητού. Ευτυχώς είχε βιτρίνα και έβλεπα τα φαγητά. Είχε κάτι μαγειρευτά, αλλά αμέσως έπεσα στα εύκολα και σίγουρα. Πείρα τρία κομμάτια από διαφορετικές πίτσες και άραξα.. 200rub πλήρωσα περίπου 5 ευρώ.. την έκανα ταράτσα και συνήρθα κάπως. Επιστροφή στο ξενοδοχείο για ξεκούραση, αλλά πριν μπω αράζω λίγο σε παγκάκι έξω να χαζέψω την νεολαία.

Έβλεπες νέα παιδιά γυναίκες και άντρες με ένα μπουκάλι στο χέρι μπύρας ποιο πολύ και κάθονταν έξω στο κρύο (για μένα) και τα έλεγαν, έκαναν πλάκα. Αυτή ήταν η φθηνή διασκέδαση τους. Άλλοι πιτσιρικάδες με σκειτ-μπορτ έκαναν βόλτες πάνω κάτω δείχνοντας τις τεχνικές τους με σκοπό να εντυπωσιάσουν τα κορίτσια. Εγώ με φόντο το ξενοδοχείο, και τους ταρίφες που είχαν κυκλώσει την μηχανή χαζεύοντας την, αποχωρώ και πάω για ύπνο..

[Magelanos]

7-8-11-ΚΥΡΙΑΚΗ (360χιλ):





Το βράδυ πρέπει μα έβρεξε γιατί η πρώτη ματιά από το παράθυρο αυτό μαρτυρούσε. Το καλό είναι ότι δεν βρέχει. Ετοιμάζομαι και πάω για πρωινό. Η αίθουσα πρωινού ήθελε καλό ψάξιμο για να την βρεις αλλά και πολύ γέλιο όταν την είδα. Περιγραφή: Τεράστια αίθουσα με τραπέζια, και στο βάθος εξέδρα θεάτρου, η ομιλίας σε συνέδρια. Τα τραπέζια ήταν με τραπεζομάντιλο πράσινο σαν τσόχα, δηλαδή σαν να ήμουν σε χαρτοπαικτική λέσχη. Η αποκορύφωση ένα κασετόφωνο που έπαιζε δυνατά ρώσικα τραγούδια, και στο ταβάνι κρεμόταν ντισκομπαλα!!! Ο Στιβ Ντουζος και Στάθης Ψάλτης στην ταινία τα τσακάλια θα ζήλευαν τέτοιο σκηνικό…

Ξεκινώ μαζεύω πράγματα και βάζω αδιάβροχα, για να είμαι σίγουρος. Σήμερα θα φτάσω στην πρωτεύουσα Μόσχα. 10:40 αναχωρώ και βγαίνω στον αυτοκινητόδρομο Μ2.









Ο δρόμος παρουσίαζε πολλές εναλλαγές. Από κακή άσφαλτο και αρκετές διαβάσεις πεζών μέχρι αρκετά καλό οδόστρωμα χωρίς προβλήματα. Στάση μόνο για βενζίνη να φτιάξω φραπέ σάντουιτς και να βγάλω αδιάβροχο, γιατί μάλλον δεν θα βρέξει, και ξανά στον δρόμο. Πολύ μεγάλη προσοχή ήθελε, και να μην αναπτύξεις μεγάλες ταχύτητες λόγο αναστροφής στο αντίθετο ρεύμα.











Δηλαδή αν κάποιος ήθελε να περάσει στο αντίθετο ρεύμα δεν είχε έξοδο που να σε βγάζει σε αυτό. Το θέμα το έλυναν με μια εσοχή του δρόμου στο αριστερό ρεύμα ταχείας κυκλοφορίας!!! Εκεί που εσύ πήγαινες με πολλά, αν ο μπροστινός σου αποφάσιζε να αλλάξει ρεύμα ελάττωνε ταχύτητα και έμπαινε σε αυτό το κομμάτι μέχρι να βρει άδειο το ρεύμα για να μπει. Το αποτέλεσμα ήταν ότι εσύ έλεγες τον δεσπότη Παναγιώτη, που από τύχη δεν καρφώθηκες πάνω του, η απλά δεν προλάβαινες και τον έπαιρνες παραμάζωμα..

Όπως και έγινε μπροστά στα μάτια μου ένα τέτοιο τροχαίο. Και δεν ήταν το μόνο!!! Πλησιάζοντας στην Μόσχα πέφτω και σε κίνηση λόγο έργων. οι ρώσοι οδηγοί είναι ανυπόμονοι και επικίνδυνοι.


Έβγαιναν κάτι τύποι με τα θηριώδες τζιπ εκτός ουράς και οδηγώντας στο χωμάτινο κομμάτι του δρόμου προσπερνούσαν πολλούς κολλημένους στην ουρά λόγο έργων. Εγώ έβαζα αλαρμ και περνούσα με πολύ προσοχή ανάμεσα.

Μέχρι να μπω στην πόλη επτά τροχαία είχα μετρήσει!! Σταματώ ανοίγω το GPS και βάζω την διεύθυνση του ξενοδοχείου. Είναι 10χιλ έξω από το κέντρο. Εδώ είναι που τα έπαιξα και είχα ιδρώσει από τον φόβο μην με πατήσει κανείς. Δεν τους ένοιαζε τίποτα, ότι ήθελε έκανε ο καθένας χωρίς να υπολογίζει τον άλλον. Και σίγουρα είδα τα περισσότερα οχήματα με φιμε τζάμια, από οπουδήποτε αλλού. Με πολύ προσοχή και χαμηλές ταχύτητες, ακλουθώντας τα λεωφορεία που παγαίνανε σιγά, φτάνω στο ξενοδοχείο. 17:15 έφτασα…

Το είχα δει στο ιντερνέτ από Αθήνα και είχα πάρει μια γεύση, αλλά από κοντά πραγματικό μεγαθήριο!!! Βρίσκω το παρκιν, και ψάχνω να δω που θα παρκάρω. Αμέσως εμφανίζεται παρκαδόρος και μου δείχνει που να παρκάρω και κάθετε. Μου μιλά στα Ρωσικά και θέλει λεφτά μάλλον.. δεν μπορώ να καταλάβω και βγάζω στυλό γράφει 1200rub τι λες ρε φουστη μου τόσα λεφτά; 400rub την βραδιά, και έχω κλείσει για τρεις. Τσαντισμένος και ελαφρωμένος από ρούβλια προσπαθώ να πάω στην ρεσεψιόν.

Τα μέτρα αυστηρά στις εισόδους του ξενοδοχείου, είχαν μηχάνημα που περνούσες όπως στα αεροδρόμια. Αφού φτάνω δίνω το βαουτσερ και διαβατήριο. Μου δίνει μια κάρτα σαν κλειδί και άλλη μια που θα την είχα μαζί μου για να την δείχνω στους σεκιούριτι που ήταν στα ασανσέρ. Αλλιώς δεν σε αφήνουν να πας σε κανένα όροφο δωματίων αν δεν είχες την κάρτα. Αυτή την χρησιμοποιείς για την είσοδο στην αίθουσα πρωινού. Το δωμάτιο βρίσκονταν στον ένατο όροφο. Φτάνοντας εντάξει ήταν κάτι παραπάνω απ’ότι περίμενα.

Η θέα τρομερή από το παράθυρο ηχομόνωση απίστευτη, και τα πάντα όλα.
















Γεμίζω μπανιέρα και αράζω να χαλαρώσω, μέχρι που με πείρε ο ύπνος εκεί για μια ώρα. Μετά αποφασίζω ότι πρέπει να φάω κάτι. Βόλτα δεν πρόκειται να πάω, οπότε ετοιμάζομαι για μια περιήγηση στο ξενοδοχείο, γιατί μιλάμε για ότι ήθελες το είχε μέσα. Από μαγαζιά, μπαρ, και εστιατόρια, τα έβρισκες εκεί χωρίς να βγεις έξω να πας πουθενά. Κάθομαι στο εστιατόριο, που ήταν μπουφέ. Παίρνω μια σούπα ρώσικης κουζίνας και μπιφτέκια με βραστές πατάτες, και σαλάτα. Μπορώ να πω ότι ήταν όλα γευστικά και τέλεια. Ανεβαίνω στο δωμάτιο φτιάχνω καφεδάκι και αράζω…

[Magelanos]

8-8-11-ΔΕΥΤΕΡΑ: Οι ακτίνες του ηλίου προσπαθούν με βίαιο τρόπο, να διαπεράσουν τις σκούρες κουρτίνες του δωματίου. Αυτό σημαίνει ότι η μέρα μου σήμερα θα είναι ότι καλύτερο για να γνωρίσω την Μόσχα. Πάω στην αίθουσα πρωινού, δείχνω την κάρτα και μπαίνω. Με απογοήτευση βλέπω να γίνετε χαμός από γιαπωνέζους τουρίστες. Είχαν κατακλείσει τον χώρο, να κάνουν φασαρία, και να φωτογραφίζουν τα πάντα. Ακόμα και τα φαγητά!!!! Βρίσκω ένα τραπέζι και κάνω μια γύρα τον τεράστιο οβάλ μπουφέ.

Κάνω συνάλλαγμα από μηχάνημα αυτόματης ανάληψης, και βγαίνω έξω από το ξενοδοχείο. Η στάση του μετρό είναι μπροστά μου. Παίρνω την απόφαση να περπατήσω, γιατί δεν έχω μελετήσει καθόλου πώς να χρησιμοποιήσω το μετρό, τα πάντα είναι στα Ρωσικά και θα τα έβρισκα σκούρα. Υπολόγισα χωρίς τον ξενοδόχο όμως. Εδώ οι αποστάσεις είναι πραγματικά απίστευτες. Το ξενοδοχείο από το κέντρο είναι στα 10χιλ. Αποτέλεσμα τραγικό αφού έφτασα στο κέντρο μετά από δυο ώρες εξαντλητικού περπατήματος. Και όταν λέω κέντρο εννοώ την ποιο πολυσύχναστη μεριά της πόλης. Το Κρεμλίνο και την κόκκινη πλατεία. Λόγο εξάντλησης αράζω στα σκαλοπάτια του Καθεδρικού του Καζαν.






Αυτός ο μικροσκοπικός ναός είναι αντίγραφο του ναού που κατεδαφίστηκε το 1936. Ο αρχικός χτίσθηκε το 1637 και στέγαζε την εικόνα της Παναγίας του Καζαν. Αυτή η εικόνα είναι πολύ σημαντική καθώς είχε συνοδέψει τον ηγεμόνα Νμιτρι Ποζαρσκι στην νικηφόρα εκστρατεία του εναντίων των Πολωνών εισβολέων 25 χρόνια νωρίτερα. Τώρα η εικόνα της Παναγίας είναι αντίγραφο, και η πραγματική έχει μεταφερθεί στην Αγία Πετρούπολη στις αρχές του 19ου αιώνα.

Δίπλα ακριβώς από εδώ, βρίσκεται η Πύλη της Ανάστασης. Η πύλη με τους κόκκινους δίδυμους πύργους, με τους πράσινους πυραμοειδής οβελίσκους στην κορυφή, ξαναχτίσθηκε το 1995 με πρότυπο την αντίστοιχη πύλη του 1680 που βρίσκονταν στον ίδιο σημείο. Μέσα από την πύλη βρίσκεται το μικρό πολύχρωμο παρεκκλήσι της Ιβιριανης Παρθένου, που κτίστηκε αρχικά στο τέλος του 18ου για να στεγάσει μια εικόνα. Όταν ο τσάρος έρχονταν στη Μόσχα, επισκεπτόταν πρώτα το ιερό πριν εισέρθει στο Κρεμλίνο.

Το τεραστίων κόκκινο κτήριο του Μουσείου Ιστορίας της Μόσχας βρίσκεται μπροστά μου, και συνεχίζω να περπατώ στην αχανής Κόκκινη Πλατεία. Δεξιά μου το Μαυσωλείο του Λένιν το οποίο δεν ήταν επισκέψιμο, γιατί είχαν περιφράξει ένα μεγάλο μέρος της πλατείας γιατί θα γίνονταν κάποιο φεστιβάλ και έκαναν ετοιμασίες. Πίσω από το Μαυσωλείο ξεχωρίζουν τα τοίχοι του Κρεμλίνου, με τον Πύργο της Γερουσίας, και το κτήριο της Γερουσίας με την θολωτή ροτόντα και την Ρωσική σημαία να ανεμίζει πάνω σε αυτήν.














Ποιο κάτω είναι άλλος ένας πύργος των τειχών, ο Πύργος του Σωτηρος. Ύψους 70μ ήταν η παλιά κύρια είσοδος του Κρεμλίνου. Και έφτασα στο ποιο γνωστό κτήριο, έμβλημα της πόλης θα έλεγα. Ο Καθεδρικός ναός του Αγίου Βασιλείου. Κτισμένος κατόπιν εντολής του Ιβαν του Τρομερού για να γιορταστεί η κατάληψη το 1552 του Καζαν, απόρθητου φρουρίου των Μογγολων. Ένα θαύμα αρχιτεκτονικής, και καθόλου τυχαίο, η ουρά εκατοντάδων μέτρων από επισκέπτες καθημερινά. Απλά κάθισα σε ένα σημείο με ίσκιο και δεν χόρταινα να τον βλέπω. Σε ουρά δεν είχα το κουράγιο να περιμένω για να δω τον εσωτερικό χώρο.

Αποφασίζω να κάνω τον γύρο των τειχών του Κρεμλίνου. Βρίσκομαι από την πλευρά του ποταμού Μοσκβα-Mockva. Δεκαεννέα πύργοι δεσπόζουν στα τοίχοι του Κρεμλίνου. Ο καθένας έχει κάποιο όνομα, αλλά υπάρχουν και δυο ανώνυμοι πύργοι. Φτάνω στον Μυστικό Πύργο. Είχε ένα πέρασμα που οδηγούσε στον ποταμό. Χρησίμευε στον ανεφοδιασμό σε νερό σε περιόδους πολιορκίας. Φτάνοντας στον Πύργο-Πανοπλιών βρίσκομαι στους Κήπους Αλέξανδρου. Κόσμος πολύς, να ξεκουράζεται στον ίσκιο των δέντρων, στα παγκάκια και στο γκαζόν ξαπλωμένοι. Λέω να ξεκουραστώ λίγο και να συνεχίσω αργότερα την βόλτα μου.









Ανακτώντας δυνάμεις περπατώ λίγα μέτρα φτάνω στον Πύργο Φρούραρχου, και δίπλα από εδώ σταματώ στο Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη. Η αιώνια φλόγα καίει προς τιμήν των Ρώσων που σκοτώθηκαν στον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο. Ένας στρατιώτης είναι θαμμένος κάτω από το μνημείο, που φέρει την επιγραφή: << Το όνομα σου είναι άγνωστο, οι πράξεις σου αθάνατες>>.









Μετά από εδω φτάνω και πάλι στην Κόκκινη Πλατεία, που από την μια πλευρά εκτίνεται το Κρεμλίνο και από την άλλη το Γκουμ. Το μεγαλύτερο πολυκατάστημα της Ρωσίας. Μπαίνω μέσα όπου μπορούσε να βρει ο καθένας ότι ήθελε. Εντυπωσιακό εδω είναι η τεραστίων διαστάσεων γυάλινη οροφή του κτηρίου.













Βγαίνω και τώρα αρχίζω το ψάξιμο για το που θα φάω. Περπατώντας έξω και από τον πίσω δρόμο του πολυκαταστήματος πέφτω σε ένα μνημείο, δωρεά της Ελληνικής Κυβέρνησης!!!














Συνεχίζω αλλά δεν είχα κουράγιο να ψάχνω στα τυφλά, σταματώ και ανοίγω τον ταξιδιωτικό οδηγό. Και βρίσκω κοντά από εδω (σχετικό) την οδό Αρμπατ. Είναι η παλιά και η νέα, εγώ βρίσκομαι στην παλιά, και πεζοδρομημένοι Αρμπατ. Ότι έχει να κάνει με εστιατόρια καφέ, καλλιτέχνες του δρόμου και πολλά μαγαζιά με τουριστικά είδη θα τα βρείτε εδω. Εγώ βρίσκω ένα μαγαζί Ιταλικής φίρμας, και ναι είχε μπουφέ. Μπορούσα να δω επιτέλους τι θα φάω. Υπήρχε και παραδοσιακό φαγητό, όπου και αποφασίζω να δοκιμάσω.

Το κουφό πάλι είναι ότι πλήρωνες με το ζύγισμα!!! Σου έβαζαν το πιάτο στην ζυγαριά και πλήρωνες, ξεχωριστά τα αναψυκτικά. Φτηνά δεν το λες 35 ευρώ, αλλά εντάξει ήταν φαγητό της προκοπής. Κάνω βόλτα πάνω κάτω τον πεζόδρομο χαζεύοντας.

Επιστρέφω πάλι στην Κόκκινη πλατεία και ανοίγω τον οδηγό πάλη για να μελετήσω το δίκτυο του μετρό. Δεν υπήρχε περίπτωση να επιστρέψω με τα πόδια πάλι.

Είναι περίπλοκο και για να το απλοποιήσω, περπατώ δυο τετράγωνα από εδω και βρίσκω ένα σταθμό που δεν θα χρειαστεί να αλλάξω γραμμή για το ξενοδοχείο. Αυτό που έπρεπε να κάνω ήταν να μετρώ τους σταθμούς για να κατεβώ στον σωστό. Μπαίνω και πάω στον κισσέ για εισιτήριο. Είχα διαβάσει ότι υπάρχει η μαγνητική κάρτα, μιας διαδρομής πέντε αλλά και 24ωρο. Λέω μια μαγνητική κάρτα και μου δείχνει με την παλάμη των πέντε; Οκ λέω και πάω στο μηχάνημα απλά περνώντας την από πάνω ανοίγει η μπάρα, και σου δείχνει ότι είσαι μείον μια διαδρομή. Ωραία… κυλιόμενες σκάλες σε κατεβάζουν αρκετά μέτρα για να πάρεις το τρένο.















Οι σταθμοί τις Μόσχας οι περισσότεροι θα έλεγα είναι από μόνοι τους αξιοθέατο. Κάθε σταθμός είναι διαφορετικός και έχει κάποιο θέμα να δείξει. Σαν να πηγαίνεις σε μουσείο με εκθέματα διαφορετικών καλλιτεχνών. Το τρένο έρχεται στην ώρα του, εντάξει δεν είναι και σύγχρονο, αλλά πολύ εξυπηρετικό. Και αρχίζω το μέτρημα. Σε κάθε σταθμό υπάρχει ανακοίνωση από ηχεία, για την ονομασία του επομένου. Ευτυχώς όλα ήταν οκ και έφτασα έξω από το ξενοδοχείο. Τώρα που πείρα τα πάνω μου αύριο θα χρησιμοποιήσω το μετρό όλη την μέρα..

[Magelanos]

9-8-11-ΤΡΙΤΗ:

Η μέρα μου ξεκινά νωρίς, πρώτον για να προλάβω το πρωινό, από την μαζική επίθεση των Ιαπώνων τουριστών, και δεύτερο γιατί σήμερα θα είναι και η τελευταία έξοδος στην Μόσχα. Οπότε μια καλή μελέτη στο δίκτυο του μετρό, και ξεκινώ για περίχωρα. Φτάνω στο χωριό Κολομενσκο(γι)ε. Είναι ένας τεράστιος χώρος πρασίνου με κάποια από τα παλιότερα κτήρια της Ρωσίας. Η παλιότερη αναφορά του χωριού γίνεται στην διαθήκη του Ιβαν Α΄ το 1339. Το 16ο αιώνα το χωριό ήταν η εξοχή που προτιμούσαν οι τσάροι.

Μπαίνοντας από την κύρια είσοδο ( Η Πύλη του Σωτήρος) στο πάρκο το πρώτο εντυπωσιακό κτήριο που είδα, ήταν η Εκκλησία της Παναγίας του Καζαν. Ολοκληρώθηκε το 1650 για τον τσάρο Αλέξιο.






Μετά φτάνω στην Μπροστινή Πύλη όπου ήταν η επίσημη είσοδος, στο ανάκτορο του τσάρου Αλεξίου. Οι αίθουσες στις δυο πλευρές αποτελούν το Μουσείο της Μπροστινής Πύλης. Φτάνω στο ποιο εντυπωσιακό κτίσμα του χωριού. Η Εκκλησία της Κοιμήσεως. Αυτή η Εκκλησία οικοδομήθηκε από τον Βασίλειο Γ΄ το 1532, για να γιορτάσει την γέννηση του παιδιού του Ιβαν( του τρομερού)…





Δίπλα από εδώ σώζεται μόνο το καμπαναριό της Εκκλησιάς του Αγίου Γεωργίου 16ος αιώνας. Υπάρχουν και σημαντικά ξύλινα κτήρια όπως Η Καλύβα του Μεγάλου Πέτρου το 1702, μια ξύλινη πύλη που μαζί με τον πύργο της μεταφέρθηκαν εδώ από την Μονή του Αγίου Νικολάου της Καρελίας το 1932. Η κατασκευή έγινε το 1692 εξολοκλήρου από ξύλο, χωρίς να χρησιμοποιηθεί ούτε ένα μεταλλικό καρφί!!! Μετά από αρκετές ώρες εδώ παίρνω το μετρό και κατεβαίνω στην πολυσύχναστη οδό Αρμπατ. Εδώ είναι που έφαγα χθες και θα κάνω το ίδιο τώρα.












Το φαγητό μου το έφαγα, την βολτουλα μου στα μαγαζιά την έκανα, αγόρασα αναμνηστικά, και Ρωσικό αριθμό τηλεφώνου. Μετά από κουβέντα που είχα με τον Νίκο-Χ και την Ειρήνη, μου είπαν να αγοράσω για να μπορούμε να μιλάμε ποιο φτηνά. Γιατί πραγματικά είναι πανάκριβα να μιλάς με το κινητό τώρα είμαι οκ. Πάω να επισκεφτώ ένα πολύ γνωστό κτήριο της πόλης και όχι μόνο!!! Φτάνω στο πασίγνωστο Θέατρο Μπολσοι.









Το Ελληνικό στοιχείο απεικονίζεται στην πρόσοψη του κτηρίου, με το τεράστιο γλυπτό πάνω από την κεντρική είσοδο, του Απόλλωνα στο Άρμα του Ηλίου.

Συνεχίζω προς Κόκκινη Πλατεία, και πέφτω πάνω σε εκδήλωση, με παραδοσιακούς Ινδιάνικους χορούς.






Ωραία εμπειρία και πολύς κόσμος να παρακολουθεί, και να διασκεδάζει αφάνταστα. Πάω προς τον σταθμό του μετρό για την επιστροφή.




Περνώ από την πλατεία Λουμπιανκα. Εδώ βρίσκεται το κτήριο, και τα διαβόητα γραφεία της πρώην KGB…Το 1930 το κτήριο επεκτάθηκε, με την προσθήκη τεράστιων υπογείων φυλακών όπου η KGB ανέκρινε, βασάνιζε, φυλάκιζε, και εκτελούσε εκατοντάδες ανθρώπους.





Παίρνω και πάλι το μετρό και φτάνω έξω από το ξενοδοχείο. Εδώ απέναντι έχει το ποιο τουριστικό πάρκο της πόλης. Ευκαιρία για μια βόλτα πριν αποχαιρετίσω την Μόσχα. Η παλιά έκθεση Οικονομικών Επιτευγμάτων της ΕΣΣΔ (VDNKh) βρίσκεται εδώ. Σήμερα έχει μετατραπεί σε Πανρωσικο Εκθεσιακό Κέντρο (VVTs)…..














Ξεκίνησε ως αγροτική έκθεση το 1939, και μετά από 20 χρόνια μετατράπηκε σε πάρκο που παρουσίαζε τα επιτεύγματα της χώρας, στην οικονομία στις επιστήμες, και στην τεχνολογία. Η επιβλητική κύρια είσοδος του πάρκου είναι μια θριαμβική αψίδα που στην κορυφή της, στέκουν ένας οδηγός τρακτέρ, και μια γυναίκα μέλος κολεκτίβας που κρατά ένα δεμάτι στάχυα. Στην μια πλευρά της κεντρικής πύλης βρίσκεται ένα άλλο άγαλμα –έμβλημα. Εργάτης και γυναίκα εργαζόμενη σε κολεκτίβα. Οι δυο φιγούρες βαδίζουν προς το μέλλον, κρατώντας ψιλά ένα δρεπάνι και ένα σφυρί.





Στην άλλη πλευρά της πύλης βρίσκεται ο Οβελίσκος του διαστήματος. Έχει ύψος πάνω από 100μ και παριστάνει έναν πύραυλο που εκτοξεύεται στο διάστημα. Τα αποκαλυπτήρια έγιναν το 1964 τρία χρόνια αφότου ο Γιούρι Γκαγκάριν έγινε ο πρώτος άνθρωπος που ταξίδεψε στο διάστημα. Σε μικρή απόσταση βρίσκεται και το Μουσείο του Διαστήματος. Η βόλτα μου συνεχίζεται μέσα στο πάρκο, όπου υπάρχει λούνα παρκ πολύς κόσμος να κάνει την βόλτα του, καφετέριες, κινηματογράφους και κιόσκια με φτηνό φαγητό. Έχει περάσει η ώρα και αναχωρώ για το ξενοδοχείο. Η Μόσχα μου άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις.

[Magelanos]

10-8-11-ΤΕΤΑΡΤΗ (300χιλ):




Πρωί και πάλι για να προλάβω. Έχω να κάνω 300χιλ επαρχίας και το άσχημο είναι ότι ο καιρός δεν είναι σύμμαχος σήμερα. Από σήμερα ξεκινώ την γνωριμία μου με τον <<Χρυσό Δακτύλιο>>… Είναι μια περιοχή αρκετά χιλιομέτρων γύρω από την Μόσχα. Αυτός ο δακτύλιος ξεκινά βόρεια της Μόσχας, και περικλείει παλιές μαγευτικές πόλης, με εξαιρετικά δείγματα αρχιτεκτονικής της παλιάς Ρωσίας. Όπως τα μοναστήρια και οι εκκλησιές αποτελούν μαρτυρίες μιας άλλης εποχής. Εγώ έχω σκοπό να κάνω το μισό δαχτυλίδι, γιατί δεν επιστρέφω ξανά στην Μόσχα..

10:00 αναχώρηση με αδιάβροχα γιατί είχε αρχίσει να βρέχει. Το πακέτο έχει αρχίσει νωρίς με την απίστευτη κίνηση, μέχρι να βγω στον αυτοκινητόδρομο Μ7. Όχι ότι τα πράγματα εδώ είναι καλύτερα, με το να παλεύω να συγκρατήσω την μηχανή σε μια σταθερή πορεία, από τον χάλια δρόμο, που είχε αυλάκια από τα βαρέα οχήματα. Άλλαζα κατεύθυνση χωρίς να το καταλάβω, πράγμα πολύ επικίνδυνο. Νταλίκες ατελείωτες, προσπερνούσα σπρέι από αυτές λασπωμένο, πράγμα που με ανάγκαζε να σκουπίζω συνέχεια με το γάντι την ζελατίνα του κράνους, και λακκούβες επικίνδυνες, καλά καμουφλαρισμένες, γεμάτες από νερά.

Με πολύ προσπάθεια και κουραστική οδήγηση, φτάνω για μια περιήγηση στην πόλη Suzdal-Σουζνταλ. Έχει σταματήσει η βροχή και ψάχνω μέσα στα <<βομβαρδισμένα στενά δρομάκια όλο λακκούβες>> να παρκάρω. Βρίσκω ένα μοναστήρι και αφήνω την μηχανή.














Μπαίνω μέσα στον εξωτερικό χώρο. Η πόλη αυτή είναι η μοναδική Μουσειακή κωμόπολη που διαθέτει περισσότερα από 100 κτήρια, και η καλύτερη διατηρημένη πόλη της παλιάς Ρωσίας. Η πόλη με τα πολλά μοναστήρια υπήρξε μετά την πτώση του Κιέβου, το θρησκευτικό κέντρο της μεσαιωνικής Ρωσίας.
















Τον 11ο αι η πόλη ήταν η έδρα του ισχυρότερου κυβερνείου της χώρας. Το 1238 η πόλη καταστράφηκε ολοκληρωτικά από τους Μογγολους. Το Suzdal είναι κτισμένο στις όχθες του ποταμού Kamenka. Έχει ανακηρυχτεί το 1992 μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς από την UNESCO. Και αφού είδα πολλά αξιοθέατα, και μαγεύτηκα από τα παλιότερα, και κατασκευασμένα από ξύλο, λέω να την κάνω με ελαφρά πηδηματάκια, γιατί έχει αρχίσει πάλι να βρέχει. Με τον Μ7 και πάλι φτάνω 15:30 στην πόλη Ivanovo-Ιβανοβο.

Βγάζω GPS και βάζω την διεύθυνση του ξενοδοχείου. Ευτυχώς το βρήκα και παρκάρω. Βρέχει ακόμα και γρήγορα πάω στην ρεσεψιόν. Εντάξει ούτε καλό ούτε άσχημο θα το έλεγες αλλά 70 ευρώ που στοιχίζει σε σχέση με της Μόσχας στα 80 η μέρα με την νύχτα. Τέλος πάντων είναι ζεστό και αυτό μετρά, γιατί με τόσο βροχή έχει πέσει και η θερμοκρασία. Θα την πέσω για ύπνο και βγαίνω αργότερα. Η πόλη αναφέρεται για πρώτη φορά το 1561. το μετέπειτα κέντρο υφαντουργίας είναι μέχρι και σήμερα πολιτιστικό κέντρο.

Την δεκαετία του 1920 λεγόταν και κόκκινο Μάντσεστερ. Κατά τις 20:00 αποφασίζω να κάνω μια βόλτα για να βρω και κάτι να φάω.









Η βροχή έχει σταματήσει αλλά η μαυρίλα καλά κρατεί. Έξω από το ξενοδοχείο υπάρχει ένα ποτάμι. Λέω να περάσω απέναντι και να κινηθώ παράλληλα για να φτάσω στο κέντρο. Κάθε πόλη που σέβεται τον εαυτό της έχει και από ένα πάρκο τουλάχιστον. Έτσι κι’εδώ. Χάνομαι μέσα στα στενά της πόλης, όπου με δυσκολία περπατώ και με τα πόδια!!!

Ο λόγος μιλάμε για χωμάτινους δρόμους και με την βροχή λασπωμένους και με τεράστιους νερόλακκους. Φτάνω σε μια γειτονιά με τα άθλια τσιμεντένια μπλοκ που θέλουν να θεωρούντο και σπίτια. Και όμως μένει στοιβαγμένος ο πολύς φτωχός κόσμος, υπό άθλιες συνθήκες.















Κάποια λιγοστά παμπάλαια μέσα μαζικής μεταφοράς κυκλοφορούν, και πολλά LADA με τις ποιο απίθανες μετατροπές. Ivanovo κατά τα λεγόμενα του φίλου Νίκου (nikos-x) σε ελεύθερη μετάφραση σήμαινε η πόλη της νύφης η - η πόλη με τις νύφες. Αλλά παρόλο που ήμουν προετοιμασμένος για γαμπρός δεν εμφανίστηκε καμιά υποψήφια νύφη… μάλλον κάνουν διακοπές στην Ελλάδα χάχα…




Και ψάχνω, και πάλι ψάχνω, και δεν βρίσκω τίποτα να φάω. Το μόνο κάτι εστιατόρια που διστάζω να μπω από την εξωτερική εμφάνιση του κτηρίου. Την λύση την έδωσε σουπερ μάρκετ. Ψώνισα τυράκι σαλάμι ψωμάκι, χτύπησα και κάτι γλυκάκια, και αποχώρισα για το ξενοδοχείο. Στο δρόμο της επιστροφής η νεολαία της πόλης έβγαινε προς το πάρκο μεριά εφοδιασμένη με μπόλικα λίτρα αλκοόλ!!!! Τι να κάνουμε αυτό έχουν εκεί ξεσκάνε. Καλό βράδυ για σήμερα μια άλλη πόλη θα με υποδεχτεί αύριο.

[Magelanos]

11-8-11-ΠΕΜΠΤΗ (321χιλ):








Ο καιρός δεν βαρέθηκε καθόλου, και όλη την νύχτα έριχνε, αλλά και τώρα. Καθυστερώ λίγο μπας και κόψει λίγο. 10:45 μάταια όμως και βάζω αδιάβροχα. Βάζοντας χθες την διαδρομή στο GPS με έβγαζε μέσο ενός επαρχιακού δρόμου ποιο σύντομα στον τελικό προορισμό για σήμερα που είναι η πόλη Vologda. Σε σχέση με τον αρχικό προορισμό που είχα σκοπό να κάνω, ναι όντως θα γλυτώσω αρκετά χιλιόμετρα. Στη ουσία είναι ότι θα πέσω είτε κάνω το ένα είτε το άλλο στην ίδια πόλη το Jaroslavl. Απλά από την μια μέσο αυτοκινητοδρόμου και περνώντας από την πόλη Kostroma αλλά με τα περισσότερα χιλιόμετρα, και η άλλη μέσο επαρχιακού τον P79 αναμφιβόλου ποιότητος, γλιτώνοντας όμως πολλά χιλιόμετρα, και με τέτοιο καιρό τι κάνω;

Ξεκινώ να βρω την διασταύρωση με τον P79 και αποφασίζω επί τόπου. Όντως βγαίνοντας από την πόλη συναντώ την διασταύρωση στον M7 με τον P79. Σταματώ λίγο στην άκρη, έβρεχε και έπρεπε να πάρω γρήγορα μια απόφαση. Βλέποντας τον επαρχιακό δρόμο να είναι άσφαλτος, και να στρίβουν κάποια οχήματα, η τελική απόφαση δεν άργησε να έρθει. Θα πάω και ότι κάτσει που λένε!!! Η απόφαση μου τελικά μου βγήκε σε καλό, γλιτώνοντας άσκοπα χιλιόμετρα μέσα στην βροχή και το κρύο. Ο δρόμος δεν ήταν και ο άριστος, αλλά οδηγώντας προσεκτικά μου βγήκε. Εκτός αυτού ήταν πολύ μοναχικός και μέσα στο πράσινο.











Φτάνοντας Jaroslavl και περνώντας μέσα από την πόλη, πινακίδα μου έδειχνε για τον αυτοκινητόδρομο Μ8 που έρχεται από Μόσχα. Ευτυχώς έχει σταματήσει να βρέχει, γιατί έχω να κάνω 195χιλ ακόμα. Όσο ανέβαινα τόσο ποιο αραιή ήταν η κίνηση, και μοναχική οδήγηση σε ατέλειωτη ευθεία μέσα στα δάση. Μόνο κάτι νταλίκες φορτωμένες με τεράστιους κορμούς, ξεπετάγονταν από το πουθενά μέσα από το δάσος, για να βγουν στον αυτοκινητόδρομο. Είδα αρκετούς ξυλοκόπους και αποψιλωμένες εκτάσεις. Φραπέ οπωσδήποτε, θέλω και δεν βρίσκω κάπου να σταματήσω. Αυτοί οι Ρωσικοί αυτοκινητόδρομοι δεν έχουν τίποτα για να σταματήσεις εκτός από τα βενζινάδικα.

Η λύση μια… στάση σε στάση λεωφορείου. Φραπεδακι φτιάχνω και απολαμβάνω την απόλυτη ηρεμία, και να φανταστείτε είμαι σε κεντρικό αυτοκινητόδρομο!!!






Τα χιλιόμετρα φεύγουν γρήγορα και εύκολα, και φτάνοντας στην Vologda ήθελα γυαλιά ηλίου γιατί στραβώθηκα εντελώς. Εκεί που ψάχνω για ταξιτζή, να με πάει στο ξενοδοχείο, σταματημένος σε φανάρι με προσεγγίζει ένας μηχανόβιος. Ανοίγει το κράνος με ρωτά αν ξέρω αγγλικά, και του κάνω νόημα να σταματήσουμε μετά το φανάρι.

Όντως σταματάμε βγάζουμε τα κράνη και αρχίζουν οι χαιρετούρες. Ο Andrew 20 χρονών πιτσιρικάς με Kawasaki ER-6f. Η πρώτη ερώτηση ήταν για το ξενοδοχείο, αν μπορούσε να με πάει. Όντως μπαίνει μπροστά και μετά από 10λ φτάσαμε. Κανονίζει με το παρκινγκ και με την ρεσεψιόν. Τον ευχαριστώ και με ρωτά τι θέλω να δω στην πόλη του. Εξηγώ ότι είμαι περαστικός δεν γνωρίζω κάτι, και το μόνο θα βγω να πάω μια βόλτα στο κέντρο για να βρω κάτι να φάω. Οκ τότε λέει ότι αν θέλω να περάσει αργότερα με το αυτοκίνητο, να πάμε να με ξεναγήσει στην πόλη του. Εντάξει εννοείτε πως ναι θέλω, εξάλλου είναι η πρώτη φορά που θα πάω κάπου με παρέα!!! Δίνουμε ραντεβού έξω από το ξενοδοχείο σε τρεις ώρες από τώρα.

Η ώρα είναι 16:30 και ανεβαίνω στο δωμάτιο να ξεκουραστώ λίγο. Φτάνει η ώρα του ραντεβού με τον Andrew και κατεβαίνω. Με περίμενε είδη με μια φίλη του. Απαραίτητες συστάσεις και φεύγουμε. Μπαίνοντας στο αμάξι, μου εξηγεί, λόγο ότι δεν ξέρει καλά αγγλικά έφερε την φίλη του για να μου τα πει καλύτερα, γνωρίζοντας μου την πόλη. Καλά του λέω μην φαντάζεσαι ότι τα αγγλικά μου είναι καλύτερα!!! Σταματάμε στο κέντρο σε μια τεράστια πλατεία με όμορφες παλιές εκκλησιές.










Συνεχίζουμε προς το ποτάμι όπου εκείνη την στιγμή έφτανε ένα καράβι με κόσμο, επιστρέφοντας από τουριστική κρουαζιέρα.















Με ρωτούν αν θέλω να φάω κάτι, λέω να το αφήσουμε για αργότερα και συνεχίζουμε. Επόμενος σταθμός στους τοπικούς μηχανόβιους. Ο Andrew είχε μιλήσει με τους φίλους του και ήθελαν να με γνωρίσουν. Φτάνοντας σε μια πλατεία και βλέποντας καμιά δεκαριά μηχανάκια, μόνο σουπερ σπορτ σταματάμε. Κατεβαίνουμε και χαιρετιόμαστε. Με μια αστραπιαία ματιά βλέπω ότι κανείς δεν έχει την πινακίδα επάνω, όλα εξατμισομενα, και γενικός άγρια τα γκάζια.

Ξεκινούν με σούζες και διάφορα τέτοια!!! Μπαίνουμε στο αμάξι και ξεκινάμε καμιά δεκαριά χιλιόμετρα έξω από την πόλη. Πάμε λέει να δεις τι κάνουν με τις μηχανές. Κάνω την ερώτηση τι τα θέλουν αυτά του είδους μηχανάκια εδώ;; χωρίς δρόμους;; Τα on-off δεν τα γνωρίζουν καθόλου. Μου απαντά ότι βγαίνουν σε μια ευθεία (τι άλλο) και κάνουν σούζες και διάφορα κόλπα. Λέω εσύ πως και ξέφυγες με αυτό το μηχανάκι; Εμένα μου αρέσουν τα ταξίδια και όχι να κάνω τέτοια πράγματα. Ο πατέρας μου είναι παλιός αναβάτης, και έχει κάνει ταξίδια με μηχανή. Κ’εγω με την σειρά μου κώλυσα το μικρόβιο από αυτόν.

Πάμε λέει τώρα για φαγητό θέλει να σε γνωρίσει από κοντά, γιατί του έκανε μεγάλη εντύπωση ότι έχεις έρθει από τόσο μακριά. Αφήνουμε την κοπέλα σπίτι της και καταλήγουμε σε ένα κυριλέ ξενοδοχείο. Όντως ο πατέρας του Andrew ήταν εκεί και χάρηκε πολύ που με είδε. Παραγγέλλω ότι θέλω, και παίρνω για πρώτο πιάτο μια σούπα κρύα, και σαν δεύτερο κρέας με βραστές πατάτες και λαχανικά, γευστικότατα και τα δυο. Τα λέμε και στην συνέχεια φτάνει και η μητέρα του.

Σαν μια δεμένοι οικογένεια όλοι μαζί αισθανόμουν ότι είμαστε.






Πίνουμε και τα εσπρεσακια μας, και βγάζω λεφτά για να πληρώσω, δεν με άφησε λέγοντας εδώ είσαι καλεσμένος και δεν πληρώνεις τίποτα.
Τους ευχαρίστησα και με προσκάλεσαν στο σπίτι τους για να μου πουν λεπτομέρειες για το δρομολόγιο που θα είχα να κάνω την επόμενη μέρα. Δείχνοντας στον χάρτη το δρομολόγιο, και βλέποντας από πού θα περνούσα, μου επίσπευσαν την προσοχή, για μια πόλη, λέγοντας ότι εκεί δεν θα πρέπει να σταματήσω για κανένα λόγο!!! Η απάντηση στο γιατί ήταν ότι είναι πολύ επικίνδυνα, και μάλιστα αν σε πάρουν χαμπάρι ότι είσαι ξένος, υπάρχει η πιθανότητα της κλοπής!!! Τώρα μου κάνατε την καρδιά περιβόλι!!

Ήρθε η ώρα της αναχώρησης και ο Andrew μου λέει ότι αύριο θέλει να έρθει μαζί, κάνοντας 150χιλ μέχρι μια πόλη που μένουν κάτι συγγενείς του. Καλά λέω δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από αυτό. Χαιρετιόμαστε και τους προσκαλώ εγώ Ελλάδα για όποτε το θελήσουν να τους φιλοξενήσω, και με πάει ο Αndrew στο ξενοδοχείο. Δίνουμε ραντεβού για τις 8:00 το πρωί εδώ. Κοιτά να δεις που από το μόνος σαν την καλαμιά στον κάμπο, ποιος θα περίμενε τέτοια εξέλιξη; Ο καιρός όμως έχει χαλάσει και βρέχει και πάλι. Μακάρι αύριο μην είναι έτσι και ξενερώσω εντελώς. Από τις ωραιότερες βραδιές μέχρι στιγμής στην Ρωσία. Άντε να δω τι θα μου ξημερώσει.

[Magelanos]

12-8-11-ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ (553χιλ):





7:40 είμαι στην αίθουσα πρωινού και χτυπά το τηλέφωνο μου. Ο Αndrew έχει φτάσει και είναι έξω!! Παίρνω το πρωινό μου και άμα θέλεις έλα μέσα. Θα περιμένω έξω λέει να κάνω και τσιγάρο. Δεν κρατιέται λέμε ο πιτσιρικάς!!! Σίγουρα δεν θα κοιμήθηκε καθόλου από την αγωνία του να κάνει βόλτα. Και όσο για το τσιγάρο το κάνει κρυφά από τον πατέρα του και μου είπε να προσέχω μην μου ξεφύγει τίποτα. Μείνε ήσυχος φιλαράκι παιδιά είμαστε; Χάχα… Βγαίνοντας έξω τσίτωσε το μάγουλο αμέσως, και πάγωσε το χαμόγελο από το απίστευτο κρύο που είχε εκείνη την ώρα. Είχε ήλιο με δόντια που λένε…







8:15 Βάζουμε μπροστά τα μοτορια και ξεκινάμε. Καθόλου άγχος εγώ, με τον Ρώσο φίλο να είναι μπροστά. Πιάνουμε τον επαρχιακό P5 καλός δρόμος μέσα στην φύση. Σταματά ο Andrew πάνω σε μια γέφυρα και από κάτω ένα υδάτινο κανάλι. Έγινε τίποτα; Λέει να βγάλω καμιά φωτογραφία, γιατί αυτό το κανάλι δεν υπήρχε, και επί κουμ#####σμού εργάτες το έσκαψαν με τα χέρια, χωρίς μηχανήματα!!! Μιλάμε για 40μ βάθος και αρκετά χιλιόμετρα μήκος. Πέθαναν αρκετοί στην κατασκευή από πείνα καταναγκαστική εργασία και αντίξοες συνθήκες. Είναι ένας υδάτινος δρόμος που εξυπηρετεί τα πλοία.















Συνεχίζοντας και έχοντας διανύσει περίπου 100χιλ σταματάμε σε βενζινάδικο. Τώρα έχω την μοναδική ευκαιρία να πω ότι το θέλω γεμάτο!!! Και πως θα γίνει αυτό; Μου γράφει σε χαρτάκι στα ρωσικά το θέλω γεμάτο!!! Ανοίγω την τάπα του ρεζερβουάρ βάζω την αντλία, και πάω στο ταμείο. Δείχνω το χαρτάκι, χαμογελά η τύπισσα, και δίνω 1000 ρούβλια. Βγαίνω έξω ξεκινά η αντλία, και γεμίζω με 700 ρούβλια. Επιστρέφω και μου δίνει τα ρέστα και απόδειξη. Αυτό ήταν τέρμα πια τα 10 λίτρα δείχνοντας τα δάχτυλα των χεριών χάχα….

Ξεκινάμε πάλι και μετά από λίγα χιλιόμετρα σταματάμε λίγο έξω από την πόλη Lipin Bor στην λίμνη Beloe. Εδώ πάνω στον δρόμο P5 σε σταθμό ξεκούρασης, απ’ότι κατάλαβα νταλικέρηδων, πίνουμε τον καφέ του αποχαιρετισμού. Λέω να μου γράψει σε χαρτί πως είναι το αυτοκόλλητο της χώρας του, γιατί θέλω και δεν βρίσκω αλλά δεν καταλαβαίνουν όταν τους το ζητώ στα αγγλικά. Ωραία έχω γραμμένο και αυτό, ανταλλάσουμε και mail και ευχόμαστε ο ένας στον άλλον καλή συνέχεια.

Βάζω αδιάβροχα γιατί έχει πολύ μαυρίλα, αλλά ποιο πολύ για το κρύο που την έχω ακούσει για τα καλά. Τώρα αρχίζουν τα δύσκολα για μένα, γιατί μιλάμε οι δρόμοι που θα συναντήσω δεν ξέρω σε τι κατάσταση θα είναι, η ερημιά που θα βρω είναι ένα θέμα, και το βασικό αν θα υπάρχουν βενζινάδικα. Ξεκινώ και ο θεός βοηθός!!! Συνεχίζω με τον P5 που έχει αρχίσει να με κουράζει αφάνταστα, από το πόσο χάλια είναι πλέον. Όλο λακκούβες και το χειρότερο εξογκώματα, ένας συνδυασμός, που κάνει να θέλει την μπακγαζιερα να μου φορεθεί στο κεφάλι αντί για κράνος!!!

Και εκεί που πηγαίνω σε ασταμάτητο κομπρεσέρ, μέσα στα δάση, ένα απαγορευτικό με σταματά!!! Το τέλος του δρόμου άντε για!!! Με παράκαμψη με στέλνει σε δρόμο χωρίς ονομασία, και φυσικά χωμάτινο!!!







Τώρα αρχίζω και τις off road διαθέσεις που είναι και ότι πρέπει για το K1200S. Το χώμα τελικά είναι αρκετά βατό, σε βαθμό να αναπτύσσω την αστρονομική ταχύτητα των 40 με 50χιλ!!!! Τελικά μετά από 5χιλ σταματά και ξανά άσφαλτο (αυτό το πράγμα δεν το λες άσφαλτο) καλύτερα χώμα. Φτάνω στην πόλη Bitegra.












Περνώντας την πόλη αρχίζει η εναλλαγή χώμα και άσφαλτο πολύ συχνά.

Περνώντας μέσα από ερειπωμένα χωριά, στοιχειωμένα έτοιμο σκηνικό, σε φυσικό περιβάλλον για να γυριστεί ταινία τρόμου άνετα!!! Με χωματόδρομους που πλέον ξεπερνούσαν τα 50χιλ απόσταση, στο πουθενά, και να έχω περάσει βενζινάδικα ερειπωμένα, σταματώ για κατούρημα!!!











Εεε πια τα χρειάστηκα μου βγήκε από μόνο του. Και οι σκέψεις στο μυαλό παίζουν επικίνδυνα παιχνίδια!!! Όπως τι θέλεις πανουλη εδώ στην μέση του πουθενά, σε ξένη χώρα σε χωματόδρομους χωρίς GPS ( δεν έδειχνε τίποτα) και κινητό χωρίς σήμα;; εεε πες μου τι θες; Δηλαδή τώρα αν εμφανιστεί καμιά αρκούδα και μου πει halloooo ποιος θα φταίει;

Παίρνω όλες τις αρνητικές σκέψεις και τις βάζω στην ####τσεπη, βάζω το κεφάλι κάτω και συνεχίζω. Με το χώμα να είναι το φυσικό μου τερέν, και συντροφιά τον ήχο από τα πετραδάκια, που εξοστρακιζόντουσαν δεξιά και αριστερά από τα λάστιχα, φτάνω στην πόλη (πια πόλη εδώ θα μπορούσε να μένει ο Δρακουμελ και τα Στρουφακια) Bohetheve η πόλη αυτή σημαίνει και το τέλος του δρόμου, αφού μπροστά μου κυλά εδώ και αιώνες ο ποταμός Wolga-Βόλγα. Είναι ο μεγαλύτερος ποταμός της Ευρώπης, πηγάζει από τα οροπέδια βορειοδυτικά της Μόσχας και εκβάλει μετά από μια διαδρομή 3.530χιλ στην Κασπία θάλασσα. Έχει περίπου 200 παραποτάμους.

















Εγώ αυτό που έχω να κάνω είναι να περιμένω με καμιά δεκαριά αυτοκίνητα, να μπω σε μια πλωτή εξέδρα για να συνεχίσω το ταξίδι μου. κάτι ξεφτισμένες από τον χρόνο ενημερωτικές πινακίδες, προσπαθώ να καταλάβω αν πληρώνεις κάτι. Δεν βγάζω άκρη και ξετυλίγω το ταλέντο μου στην φωτογράφιση χάχα.. μετά από 30λπ περίπου διακρίνω μια κινητικότητα, βάζουν μπρος τις μηχανές στα αυτοκίνητα τους οι Ρώσοι και παίρνω θέση. Μπαίνουμε όλοι χρησιμοποιώντας και το τελευταίο εκατοστό του χώρου της πλατφόρμας και ξεκινάμε.













Μαζί μας ήταν και ένα τηλεοπτικό συνεργείο, και απ’ότι είδα φιλανδικών συμφερόντων. Έπαιρναν κάποια πλάνα πάνω στην πλατφόρμα. Προλάμβαναν και αυτό, την στιγμή που η ταχύτητα πλεύσης, ήταν μικρότερη από ενός κολυμβητή!!! Φτάνοντας απέναντι το σκηνικό δεν αλλάζει καθόλου!!! Χώμα δάσος, ερημιά και εγκατάλειψη.






Το μόνο που έσπαγε λίγο την μονοτονία, ήταν κάποια διαστήματα που είχα οπτική επαφή την λίμνη Onega. Με υπομονή και επιμονή, βγάζω το χωμάτινο κομμάτι των 70χιλ, και βγαίνοντας σε άσφαλτο πάλι βλέπω σε πινακίδα, την λέξη Karelia.







Επιτέλους μπήκα στην περιοχή της Καρελίας, οπότε είμαι κοντά στον στόχο μου το Petrozavodsk-Πετροτσαβοντσκ. Βρίσκω βενζινάδικο, και είχε ουρά. Με μια ματιά βλέπω οι περισσότεροι περίμεναν στην αντλία με τα 92 οκτάνια, και η 95αρα ήταν άδεια. Αυτό είναι περνώ πρώτος και ξεμπερδεύω. Ξανά στην άσφαλτο, τα μαύρα της τα χάλια είχε, και συνεχίζω. Η πείνα και η κούραση με είχαν καταβάλει, αλλά εδώ εκτός από φρούτα του δάσους και μανιτάρια δεν έχει τίποτα. θα μου πείτε στο βενζινάδικο πριν; Το βενζινάδικο πριν ήταν ένα μεταλλικό κοντέινερ, με έναν υπάλληλο μέσα, πίσω από παράθυρο με κάγκελα. Καμιά επαφή και δεν είχε να πουλήσει κανένα προϊόν εκτός από καύσιμα.

Αρχίζω να βλέπω βρεγμένο δρόμο, στο βάθος, εκεί που πάω μαυρίλα, το σπρέι των αυτοκινήτων να κάνουν ακόμα ποιο δύσκολα την οδήγηση. Τελικά μετά από όλα αυτά πλησιάζω στην πόλη, και μπαίνοντας είχα προλάβει και την βροχή. 19:00 είμαι έξω από το ξενοδοχείο που βρήκα εύκολα, βάση του διαγράμματος που μου εκτύπωσε ο Ρώσος την προηγουμένη μέρα. Το ξενοδοχείο είναι το SEVERNAYA σε κεντρικότατο σημείο, και πολύ καλό. Ο κόσμος που έβγαινε, και έμπαινε εκείνη την στιγμή στέκονταν και με χάζευαν, βγάζοντας τα πράγματα, και φυσικά κοιτούσαν την πινακίδα. 62 ευρώ την βραδιά με πρωινό, και έχω κλείσει δυο νύχτες.

Εγώ καίγομαι τώρα για να βρω κάτι να φάω!!! Αφήνω τα πράγματα, και γρήγορα βγαίνω έξω. Δεν βρέχει αλλά έχει κρύο. Μετακινώ και την μηχανή στον ιδικά διαμορφωμένο χώρο παρκινγκ του ξενοδοχείου, όπου είναι με πληρωμή. Έξω από το ξενοδοχείο που είχε απίστευτο χώρο δεν μπορούσα, μου είπαν να την μετακινήσω.

Ξεκινώ τώρα στα τυφλά, και ψάχνω για φαγητό πάνω στον κεντρικό δρόμο που βρίσκεται το ξενοδοχείο, (οδός Λένιν), τι άλλο; Οι κεντρικοί δρόμοι των περισσοτέρων πόλεων έχουν το όνομα αυτό, και οι κεντρικές πλατείες έχουν από ένα άγαλμα του Λένιν. Με κατεύθυνση προς την λίμνη. Το πρώτο που βρίσκω φαστ-φουντ μπαίνω μέσα και του δίνω να καταλάβει. Αφού συνήλθα και πείρα τα πάνω μου φτάνω στην λίμνη, για μια βόλτα αλλά το βασικότερο να δω από πού φεύγουν τα πλοιάρια για το νησί Kizi-Κιζι. Αύριο έχω σκοπό να το επισκεφτώ.

Το Petrozavodsk-Πετροτσαβοντσκ πανέμορφο για μένα, την εποχή του τσάρου Πέτρου του Μέγα, η πόλη αποτελούσε το αυτοκρατορικό σιδηρουργείο, ενώ σήμερα είναι βιομηχανικό κέντρο επεξεργασίας σιδήρου.



















Συνεχίζοντας την βόλτα μου είδα ένα πλοιάριο τύπου δελφίνι, και πάρκαρε σε απόσταση αρκετή από εδώ που βρισκόμουν. Το σταμπάρισα για αύριο…