ALOUROI 2011 Auschwitz - Central Europe - Stelvio

[pvez]

Ημέρα 6η: Krakow to Litschau

Το πρωϊνό ήταν ηλιόλουστο και πολύ «ανεβαστικό», φαινόταν η τέλεια μέρα για μοτοσυκλέτα και όλοι είχαμε μια ιδιαίτερη ανυπομονησία να καβαλήσουμε τα άτια, αφου την προηγούμενη μέρα την περάσαμε μακριά τους.
Μετά από το κλασικό ελληνικό πρόγευμα στο παρα πολύ καλό ξενοδοχείο, που σίγουρα ανάγκασε τους υπεύθυνους σίτισής του, να τρεξουν ξανά στα super market της περιοχής για προμήθειες, αρχίσαμε να μαζευόμαστε στο πάρκιγκ και να φορτώνουμε σιγα-σιγά τα πράγματά μας και να ετοιμαζόμαστε για αναχώρηση.

[IMG]
[IMG]

Σήμερα θα ήταν η πρώτη μέρα που το κονβόι θα ήταν σε πλήρη απαρτία και σίγουρα θα έθετε σε δοκιμασία την συνοχή του και την τήρηση του προγράμματος.
Ενα άλλο σημαντικό concern ήταν ότι είχαμε πλέον μαζί μας τον rain-man Ηλία που ώς γνωστόν είχε φάει τη βροχή της αρκούδας μέχρι να μας συναντήσει ενώ αντιθέτως εμείς δεν είχαμε φάει ούτε στάλλα εκτός απο κάτι ψιλές την πρώτη μέρα όταν πλησιάζαμε στην Παναγία Σουμελά.
Ειχαμε σκεφτεί όμως ότι αν βλέπαμε βροχή να πλησιάζει, θα τον στέλναμε μόνο του στην αντίθετη κατεύθυνση, να την .... πάρει μαζί του!!

Προς το παρόν η κατεύθυνσή μας ήταν η πίστα του Brno στο........ Brno φυσικά! Αφου χωριστήκαμε σε 2 γκρούπ καθώς οι μισοι ήθελαν να περάσουν από το κέντρο της Κρακοβίας και οι άλλοι μισοί να πάνε λίγο πιο περιφεριακά, συναντηθήκαμε στην έξοδο της πόλης επι της αρτηρίας 44 προς Oswiecim (που βρισκεται το Αουσβιτς), για να πορευτούμε όλοι μαζί.



Παραλίγο να με φάει



Η διαδρομή στην Πολωνία μας άφησε πολύ καλές εντυπώσεις. Από την 44 περάσαμε στην 52 στο ύψος της πόλης Βαντοβίτσε (Wadowice) και συνεχίζοντας φτάσαμε στην πίστα κατά τις 15:00.
Προφανώς ο φύλακας δεν συμεριζόταν καθόλου τον ενθουσιασμό μας που ήρθαμε στην πίστα, αφού όχι μόνο δεν μας άφησε να μπούμε μέσα να τη δούμε έστω και λίγο, αλλά φώναζε όλη την ώρα που στήσαμε τις μηχανές για μερικές αναμνηστικές φωτογραφίες μπροστά από την είσοδο της πίστας, κάτω απο την επιγραφή. Τί στριφνός άνθρωπος, χειρότερος απο Έλληνας δημόσιος υπάλληλος που του ζητάς μια πληροφορία! Τώρα που είπα πληροφορία θυμήθηκα ότι και κάτι εργάτες οδοποιοίας που συναντήσαμε λίγο πριν βρούμε την πίστα και τους ρωτήσαμε προς τα πού να πάμε, δεν ήταν καλύτεροι καθώς όχι μόνο δεν μας απάντησαν αλλά έδειξαν ότι ενοχλήθηκαν κι όλας!! Τους στολίσαμε και μεις με την «εθνική» προσφώνηση και γυρίσαμε να φύγουμε προς την κατεύθυνση που ο τελευταίος της ομάδας τους (που τον είχαν όλοι πλάτη) μας έγνεψε συνομωτικά, με το φόβο ότι αν τον έβλεπαν οι σύντροφοί του θα τον φύτευαν στην καυτή άσφαλτο (και θα τον πάταγαν μετά με τον οδοστρωτήρα!).
Ψιλο..κακάκες μας φανήκανε οι Τσέχοι λοιπόν.

Anyway, εμείς και τις φωτογραφιούλες μας βγάλαμε και τα αναμνηστικά πήραμε από το «φαρμακείο»- σουβενιρομάγαζο, έξω απο την είσοδο φυσικά.
Με αυτά και με αυτά είχε πάει πέντε η ώρα και εμείς αφενός δεν είχαμε φάει τίποτα ακόμα αφετέρου δε, δεν είμαστε ακόμα σίγουροι προς τα που θα πηγαίναμε για το βράδυ.
Το πρόγραμμά μας κανονικά έλεγε κάτι για έξω απο τη Βιέννη, για να συνεχίζαμε την επόμενη προς Salzbourg. Απο τη μια υπήρχε μια διχογνωμία σχετικά με το πόσο μέσα θα μπαίναμε στη Βιέννη (άλλοι ήθελαν καράκεντρο για να κυκλοφορήσουμε το βράδυ και άλλοι όπως εγώ δεν ειναι γενικώς υπέρ της ιδέας να μπαίνουμε με τα θηρία φορτωμένα στην κίνηση των πόλεων, για πολλούς προφανείς λόγους) και απο την άλλη υπήρχε ένα θέμα με την πρόγνωση του καιρού που έδειχνε αποθαρυντική προς εκείνη την κατεύθυνση
Αποφασίσουμε να σταματήσουμε στο πρώτο μέρος που θα βρούμε για φαγητό και μεταξύ τυριού και λουκάνικου (το «αχλαδιού» δεν νομίζω ότι πάει εδώ) θα κάναμε μίνι σύσκεψη και θα ψάχναμε στο internet για κατάλυμμα.
Ετσι και έγινε. Σε μικρή απόσταση απο την πίστα βρήκαμε κάτι ενοικιαζόμενα δωμάτια που είχαν και τη δυνατότητα φαγητού και κάναμε απόβαση. Ο τυπάκος έπαθε την πλάκα του, στις πεντέμιση ώρα το απόγευμα έτρεχε πανικόβλητος να μας εξυπηρετήσει όλους.



Πολύ καλό το μοτέλ και καλό το φαγητό. Το συστήνουμε ανεπιφύλακτα αν κάποιος είναι στην περιοχή. Ονομα: Hotel Kobero (Motel Kobero. U nás jako doma), ας το σημειώσουμε εδώ να το έχουμε και εμείς εύκολο για το μέλλον.

Το συμβούλιο και η αναζήτηση στο διαδίκτυο μας είχε σαν αποτέλεσμα να αποφασίσουμε να κατευθυνθούμε δυτικά προς τα σύνορα Τσεχίας-Αυστρίας σε μια μικρή πόλη ονόματι Litschau που βρήκε ο Παύλος ένα πολύ ωραίο κατάλυμα. Δεν ήταν σίγουρο ότι θα γλυτώναμε τη βροχή, αν όχι θα ήταν σίγουρα πολύ λιγότερη απο το αν πηγαίναμε προς Βιέννη, τελείως νότια από κει που είμαστε.

Και πάλι πολύ όμορφες διαδρομές, λίγο πολύ στη μέση του πουθενά φαινόταν ότι είμαστε, δεν νομίζω ότι ήταν πολλοί στην ομάδα που είχαν ιδέα που πηγαίναμε!






Το τοπίο μαγευτικό καθώς είχε αρχίσει να νυχτώνει και ένα κόκκινο χρώμα είχε απλωθεί παντού, ενώ ακριβώς μπροστά μας ο ουρανός ήταν κατάμαυρος και κάτι τρομερές αστραπές έσκιζαν τον ορίζοντα, ενώ γινόταν όλο και πιο προφανές ότι πολύ σύντομα θα «έσκιζαν» και εμάς! Πηγαίναμε καρφί προς μια καταιγίδα σαν αυτές που έκαναν τον Οδυσσέα να χάνει συνεχώς το δρόμο για την Ιθάκη. Η αλήθεια είναι ότι όλοι είχαμε κ*άσει μέντες ενώ ελπίζαμε ο δρόμος να παρεκλίνει λίγο και να γλυτώσουμε την νεροποντή. Επειδή είμαστε σαφώς καλοί άνθρωποι όλοι μας, ο θεούλης μας λυπήθηκε και φάγαμε ελάχιστη βροχή μέχρι να βρούμε το ξενοδοχείο, στο οποίο φτάσαμε κατά τις 21:45, ψιλοκατάκοποι αλλά όλοι χαρούμενοι και χαμογελαστοί!




Χωριστήκαμε ανά δυάδες-τριάδες στα πανέμορφα bungalows και ξεφορτώσαμε τα πράγματα. Ενα ζεστό μπάνιο και οι μισοί για ύπνο ενώ οι άλλοι μισοί για ένα γρήγορο μπυρο-φαγοπότι σε παρακείμενο φαγάδικο, με επεισοδιακή αντιμετώπιση από τον ντόπιο ιδιοκτήτη!

Εμβόλιμο Κέιμενο απο Παύλο
Εκείνο το βράδυ ο Πάνος δεν ήρθε μαζί μας. Οι υπόλοιποι περπατίσαμε από το ξενοδοχείο μέχρι το κέντρο του χωριού από ένα μονοπάτι δίπλα σε μία λίμνη όπου το όλο σκηνικό ήταν Τζάκ ο Αντεροβγάλτης. Αφόυ φτάσαμε στο χωριό, γύρω στις 10 μμ όλα τα εστιατόρια ήταν κλειστά φυσικά, εκτός από ένα. Ο τύπος μας είπε ότι δεν μπορούσε να μας σερβίρει επειδή έκλεινε σε 10 λεπτά. Αφού του εξηγήσαμε απο που ερχόμαστε και οτι δεν έχουμε φάει τίποτα μαε είπε ότι το καλύτερο που μπορεί να κάνει είναι να μας σερβίρει μία μπύρα αλλά μόνο μία, ωστε να κλείσει γρήγορα. Εμείς καθήσαμε και καθώς απολαυμβάναμε τις μπύρες μας μάλλον μας λυπύθηκε και άλλαξε γνώμη. Το τι έγινε μετα δεν περιγράφεται. Πρέπει να φάγαμε 20 σνίτσελ και 20 μεριδες πατάτες τηγανητές και ο καθένας μας ήπιε 3 μισό λιτρα μπύρα τουλάχιστον!!! Τελίκα τον μηχανόβιο όλοι τον αντιμετωπίζουν διαφορετικά
Ααααα.... Ξέχασα να αναφέρω ότι το εκέινη την ημέρα ήατνα και τα γενέθλια του Δημήτρη Π. Χρονιά πολλά Δημήτρη και να είσαι πάντα όρθιος

Οι καλές μας θα περνούσαν όλη τη νύχτα έξω στην βροχή και το αγιάζι, καθώς δεν είχε κανένα υπόστεγο να τις προφυλάξουμε. Ελπίζαμε να μην τις βρούμε κρυωμένες το πρωϊ!!
Χλμ 486.

Συνεχίζεται.....

[pvez]

Μερικές ακόμα φωτογραφίες από την διαδρομή προς Litschau.



Τα νιάτα


...και η εμπειρία


...και ο καιρός


...αυτό που το προηγούμενο βράδυ έμοιαζε με διαδρομή στην εποχή του Τζάκ του Αντεροβγάλτη το επόμε νο πρωί ήταν κάπως έτσι

[pvez]

Ημέρα 7η: Litschau to Berchtesgaden.

Το βράδυ πέρασε με βαθύ ύπνο, με ψιλόβροχο όλη τη νύχτα και το πρωϊ ήταν όλα βρεγμένα.





Το ξενοδοχείο είχε φανταστικό πρωϊνό, ενω οι πρώτοι που κατέβηκαν πρόλαβαν όλα τα καλά της κουζίνας, σε παράταξη στο μπουφέ πριν η μαρίδα κατακλύσει το εστιατόριο και μετατραπει σε «ακρίδα» που τα εξαφάνισε όλα!




Εκτός απο εμάς, το συγκρότημα ήταν γεμάτο απο πιτσιρίκια που είχαν έρθει με το σχολειο τους για εκδρομή. Ηταν παιδιά του δημοτικού αλλά η πειθαρχία τους μάλλον διέφερε από αυτή των συνομιλήκων τους στην Ελλάδα!
Ο Πάνος Κ. περπατούσε με δυσκολία από το τράβηγμα που έπαθε στο χτεσινό «ξάπλωμα» του RT και ακόμα πιο δύσκολα θα ανεβοκατέβαινε στη μηχανή για καναδυό μέρες ακόμα, στα σίγουρα,
Το πρόγραμμά μας για σήμερα είναι να πάμε στην περιοχή της λίμνης Konigsee στα νοτιοανατολικά της Γερμανίας, να επισκεφτούμε την Αετοφωλιά και να περάσουμε τη νύχτα στο Berchtesgaden.
Αφού φάγαμε καλά και πληρώσαμε το δωμάτια, φορτώσαμε τις μηχανές και ξεκινήσαμε για τον 1ο προορισμό μας που ήταν ...... 500 μέτρα πιο κάτω!
Η λίμνη του Litschau, στις όχθες της οποίας ήταν το ξενοδοχειο μας ήταν πανέμορφη οπότε οι φωτογραφίες ήταν απαραίτητες για την συλλογή μας.
Βέβαια κάποιοι είχαν ήδη περπατήσει στις όχθες της, κάνοντας το ρομαντικό τους περίπατο πριν έρθουν για πρωϊνό, Ονόματα δε λέμε, υπολήψεις δεν θίγουμε αλλά ......










Τέλος οι φωτό και έτοιμοι για αναχώρηση ή μάλλον έτοιμοι για την πρώτη πατάτα της ημέρας: βγαίνοντας απο το χωριό προς το δάσος κάπου χάθηκε η επαφή και έσπασε η αλυσίδα της ομάδας. Ο τελευταίος απο τους πρώτους 6-7 οδηγούς δεν αντιλήφθηκε ότι ο επόμενος δεν ερχόταν με αποτέλεσμα να σπάσουμε σε δύο ομάδες και να μην μπορούμε να βρεθούμε για να συνεχίσουμε μαζί. Τα ονόματα των εμπλεκομένων ειναι στη διάθεση του εισαγγελέα, απλώς δεν τα παραθέτουμε εδώ για λόγους προστασίας προσωπικών δεδομένων.

Τον δίνω ξερά

...που είναι οι άλλοι ρε γαμ....



οι άλλοι το παίζαν μοντέλα


Ετσι αποφασίσαμε να συνεχίσουμε χωριστά, ξέροντας ότι θα συναντηθούμε στον επόμενο προορισμό μας που ήταν η Αετοφωλιά στο Berchtesgaden.

Η διαδρομή, τουλάχιστον της ομάδας που ήμουν εγώ, μέσα απο το πανέμορφο δάσος του Schlag στα σύνορα με την Τσεχία, ηταν απίστευτη και η συνεχής βροχή όχι μόνο δεν μας ενόχλησε καθόλου αλλά αντίθετα θα έλεγα ότι πρόσθετε στο σκηνικό μια νότα μυστηριώδους γλυκύτητας και αρμονίας της φύσης, που μας έκανε όλους να νομίζουμε ότι βρισκόμαστε σε παραμύθι,
Διασχίσαμε την Τσεχία πάνω στον Ε55 που τον πετύχαμε κάπου στο Kaplice, περνώντας απο πραγματικά ωραία μέρη. Το πέρασμα στην Αυστρία (ξανά) χωρίς καν να σταματήσουμε πουθενά στα σύνορα.
Με κατεύθυνση προς το Linz της Αυστρίας, επι του Α7, η βροχή είχε πια σταματήσει και κάναμε στάση για βενζίνη-καφε και βγάλσιμο των αδιάβροχων.




Τα απαραίτητα SMS με τους υπόλοιπους, για να σιγουρευτούμε ότι ειναι εν κινήσει προς την ιδια κατεύθυνση και αρκετά τσαντισμένοι που χωριστήκαμε εξαιτίας μας, αφου εμεις ήμασταν μπροστά και ξανά πάλι πάνω στα μοτόρια και βουρ για το εξοχικό του Αδόλφου!! Μην τον αφήσουμε να περιμένει γιατι μεσημέριαζε και μπορεί να ήθελε να πάει για ύπνο...

Αφιξη στο Berchtesgaden κατα τις 14:30.



Το μέρος είναι φανταστικό, χτισμένο δίπλα σε ένα ποτάμι, με απιστευτα μέρη τριγύρω. Για την επίσκεψη στον Αδόλφο έπρεπε να πάμε προς το Obersalzberg (όπου και ενωθήκαμε με τους υπολοίπους που ήρθαν σε λίγη ώρα) το οποίο ειναι στην πραγματικότητα ένα παρκινγ για τα αυτοκίνητα, τα πούλμαν και τις μηχανές των επισκεπτών, οι οποίοι πρέπει να πάρουν ένα λεωφορείο απο κει για να ανέβουν στην κορυφή του λόφου Kehlstein που είναι το σπίτι του καλού αυτου ανθρώπου που άφησε εποχή με τις αγαθοεργίες του!



Βέβαια η παραπάνω είναι μια απλοϊκή περιγραφή της διαδικασίας του να ανέβει κανείς στο σπίτι (τώρα απλώς ένα εστιατόριο με θέα). Με λεπτομέρειες έχει ώς εξής:
Χρειάζεται να μπεις σε ένα ειδικά μετασκευασμένο λεωφορείο (ενισχυμένα φρένα και κινητήρας) για να διασχίσεις ένα ανηφορικό δρόμο μήκους 6,5 χλμ ο οποίος είναι τόσο στενός ώστε να χωράει μόνο ένα όχημα να τον περάσει, έχοντας εσοχές σε συγκεκριμένα σημεία που μπορούν να συναντηθούν αντιθέτως κινούμενα οχήματα.




Η διαδρομή αυτή καλύπτει μια υψομετρική διαφορά 800 μέτρων και καταλήγει σε ένα χώρο που μπορει το λεωφορείο να κάνει αναστροφή, σε υψόμετρο 1700 μέτρων. Νομίζετε ότι φτάσατε? Αμ δε!! Αφου διαβείτε μια θεόβαρη πόρτα που δεν την ρίχνει ούτε τανκ, μπαίνετε σε ένα θολωτό τούννελ ύψους 3 μέτρων και μήκους 300 μέτρων, εντελώς ευθύ, που οδηγεί σε μια αίθουσα παρόμοια με τους θολωτούς τάφους των Μυκηνών.

Η είσοδος


το τούνελ




Εκεί βρίσκεται η πόρτα ενός ασανσέρ (δυστυχώς πρέπει να χρησιμοποιήσω μια κοινή ονομασία για να περιγράψω αυτην την απίστευτα πολυτελή κατασκευή) που χωράει αν θυμάμαι καλά 50 άτομα.



Τι καναπέδες περιμετρικά από πράσινο δέρμα, τί πανάκριβα φώτα, τί μπρούτζινο πληκτρολόγιο για τη λειτουργία του, όλα στη maximum πολυτέλεια, ειδικά για την εποχή που κατασκευάστηκε.
Η έξοδος απο το ασανσέρ γίνεται μετά από 124 μέτρα ανόδου και είναι στο εσωτερικό (επιτέλους!!) του οικήματος που όπως είπαμε είναι τώρα ένα εστιατόριο, με μερικές φωτογραφίες από το παρελθόν να κοσμούν τους διαδρόμους του, χωρίς πολλές τυμπανοκρουσίες και αναφορές στον δικτάτορα-εγκληματία.
Η θέα της γύρω περιοχής είναι ανεμπόδιστη προς όλες τις κατευθύνσεις, δείγμα της στρατηγικής σημασίας της τοποθεσίας. Η Αετοφωλιά αφού γλύτωσε το κίνδυνο της ολοκληρωτικής καταστροφής απο τις Αμερικανικές δυνάμεις που την κατέλαβαν με το τέλος του πολέμου, τελικά αποφασίστηκε να μην καταστραφεί και να δοθεί στην πολιτεία της Βαυαρίας και να αξιοποιηθεί σαν τουριστική ατραξιόν, όπως και έγινε το 1952. Σοφή απόφαση, όπως αποδείχθηκε, αφού προσελκύει αμέτρητους επισκέπτες κάθε χρόνο.



Στο δρόμο της επιστροφής ήμασταν όλοι φανερα εντυπωσιασμένοι από αυτά που είδαμε και ρωτούσαμε ο ένας τον άλλον να μας επιβεβαιώσει ότι τα είδε και αυτός!! Σα χαζά παιδάκια κάναμε.
Ετοιμοι να ανέβουμε στις μηχανές, διαπιστώσαμε ότι πρώτη προτεραιότητα είναι να πάμε για φαγητό γιατί αλλιώς οι περισσότεροι θα αρχίσανε να πέφτουνε σαν τα κοτόπουλα απο την πείνα.
Η ώρα είχε πάει ήδη 18:30 και δεν είχαμε φάει τίποτα ακόμα!

Μετά απο ελαφριά περιπλάνηση, βρήκαμε κάτω στο Berchtesgaden ένα ξενώνα-εστιατόριο με την ονομασία Salzberg Stub’n.





Ο λόγος που αναφέρω το όνομα είναι απλός: αν βρεθεί στο δρόμο σας χρησιμοποιείστε το για φαγητό, σε καμια περίπτωση όμως για ύπνο. Καλό το φαγητό αλλά απο τα χειρότερα μέρη που μείναμε σε αυτή την εκδρομή. Τόση ήταν η βιασύνη μας να φύγουμε το άλλο πρωί, στην πραγματικότητα να ξε-φύγουμε που ο Πάνος Μ. ξέχασε στο δωμάτιο που έμενε το αγαπημένο του fleece αγορασμένο εξ’ Αμερικής. Κρατείστε το περιστατικό γιατί έχει και συνέχεια, θα το βρούμε μπροστά μας σε κανα-δυό μέρες.

Μετά το φαγητό, πήγαμε μερικοί λιγα χλμ παρακάτω να επισκεφτούμε το Alpenhof Hotel που το έχει ένας φίλος έλληνας, ο Στέφανος. Φοβερό ξενοδοχείο αλλά λίγο εκτός budget για τη συγκεκριμένη εκδρομή. Για ταξίδι με το «ετερον ήμιση» το συστήνω ανεπιφύλακτα.

Επίσης έλληνας ήταν και ο μαγαζάτορας που φιλοξένησε τη νυχτερινή μας έξοδο για ουζοκατάσταση, ονόματι Νίκος που είχε το Acropolis Griechishen Restaurant σε walking distance από το ξενοδοχειο μας.



Ωραίος ο τύπος, ίσως καθόμασταν παραπάνω, αλλά η βροχή που έπιασε μας έκανε να πάμε εσπευσμένα στα κρεβατάκια μας. Είχαμε πάρει προηγουμένως τις απαραίτητες πληροφορίες για την περιοχή και τα must places από τον Νίκο, είμασταν λοιπόν έτοιμοι για την επόμενη μέρα.....
Χλμ 301.

Συνεχίζεται....

[morfeas]

όμορφη παρέα , όμορφα τοπία....εύγε παίδες!

[pvez]

Thanks Morfeas!!!

αν έχεις χρόνο ρίξε μια ματιά στο site μας.
www.alouroiadventureteam.com

[N4pSt3R]

Πολύ όμορφο ταξίδι και ένα μεγάλο BRAVO για την οργάνώσει για τα πουλμανάκια κτλ από Ελλάδα!!

[pvez]

Ημέρα 8η: Berchtesgaden to Fussen (Neuschwantein castle)

Το επόμενο πρωϊ ήταν απλως η αρχή μιας ημέρας συνυφασμένης με τις αρχές της δημοκρατίας, της συννενόησης, του προγραμματισμού και του .... προσανατολισμού, όπως θα δούμε παρακάτω.
Ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά: κατά το σχεδιασμό της εκδρομής είχε τεθεί υπόψη της επιτροπής που έφτιαχνε το πρόγραμμα, η ύπαρξη ενός αλατορυχείου στο Berchtesgaden το οποίο οι πληροφορίες έλεγαν ότι είναι απολύτως must για να το επισκεφτούμε.
Η επιτροπή έκρινε ότι αφού θα βλέπαμε το ορυχείο στην Κρακοβία, πήγαινε πολύ να πάμε και σε δεύτερο, έτσι δεν μπηκε στο πρόγραμμα.
Μέχρι εδώ όλα καλά. Ελα όμως που η μορφή που συναντήσαμε εχτές (βλέπε Νικος με το Acropolis Griechishen Restaurant) μας είπε να μην τολμήσουμε να φύγουμε χωρίς να δούμε το συγκεκριμένο αλατορυχείο γιατί «θα πάθουμε πλάκα» 100%.

Ετσι λοιπόν έπεσε στο τραπέζι του πρωϊνού (αφου πρώτα είχε αδειάσει από τα λουκάνικα, τα αυγά και τα τοστ) η πρόταση να πάμε στο ορυχείο. Η έκφραση «επεσε η πρόταση» είναι η περιγραφή της φράσης «εμεις πρώτα θα παμε στο ορυχείο και μετά θα ξεκινήσουμε για το Fussen».
Μέχρι εκείνη τη στιγμή εκείνο που ειχε προγραμματιστεί ήταν, σε περίπτωση που δεν έβρεχε να πηγαίναμε μια βόλτα στη λίμνη με το καραβάκι, που ειχαμε πληροφορίες ότι ηταν πολυ ενδιαφέρουσα και σε κανα-δυο ώρες να ξεκινούσαμε για το Fussen.
Εάν έβρεχε, θα φεύγαμε αμέσως για το Fussen γιατι δεν ξέραμε τι καθυστέρηση θα μας προκαλούσε η βροχή και στόχος της ημέρας ήταν η επίσκεψη στο Neuschwantein castle, το οποίο δεν θα το χάναμε με τίποτα. Επίσης ακολουθώντας το πρόγραμμα, θα συναντούσαμε στο κάστρο άλλους δύο Αλουρους, το Ντίνο που θα ερχόταν απο τη Στουτγάρδη και το Δημήτρη που θα ερχόταν από το Μόναχο με τη μηχανή ενός φίλου του (BMW K1300GT) την οποία θα έπαιρνε μαζί του στην Ελλάδα.
Στο τέλος της ημέρας, ο Ντίνος, ο Παύλος και ο Ηλίας θα έφευγαν προς Στουτγάρδη, ενω ο Δημήτρης θα ερχόταν μαζί μας μέχρι την Αθήνα.

Είμασταν στην δεύτερη περίπτωση καθώς έβρεχε αρκετά απο την ώρα που ξυπνήσαμε και δεν έδειχνε πως θα εξελιχθει ο καιρός τις επόμενες ώρες.

Εχοντας όλα τα παραπάνω σαν δεδομένα και ξέροντας ότι είναι σίγουρο ότι στο συγκεκριμένο μέρος πρέπει να ξανάρθουμε για να το εξερευνήσουμε με την ησυχία μας, όντας λιγότεροι, αποφασίσαμε να σπάσουμε ξανά σε δύο ομάδες: η μια θα καθότανε να πάει στο ορυχείο και η άλλη θα έφευγε κατευθείαν για το Fussen.
Παρακάτω θα παραθέσω την περιγραφή της δεύτερης ομάδας, μια και σε αυτή συμμετείχα. Μια περιγραφή της ομάδας που έμεινε πίσω, θα προστεθει στο κείμενο αργότερα, καθώς έχει και αυτή το ενδιαφέρον της!

«Εδώ μπαίνω εγώ (Παύλος) εμβόλιμα για να περιγράψω τι ακριβώς είδαμε στο Αλατορυχείο που ήταν 150 μέτρα από το ξενοδοχείο και όπως μας είπε ο φίλος Έλληνας – κάπελλας ήταν must.
Το Αλατορυχείο ήταν όντως πάρα πολύ καλόοοοοοοοοοοοοοοο. Στην αρχή μπαίνεις σε ένα τραινάκι που σε πηγαίνει γύρω στα 200 μέτρα μέσα στο βράχο. Αφού τελειώσαμε με το τραινάκι κατεβήκαμε με τσουλήθρες, όπως κατέβαιναν και οι παλιοί Αλατωρύχοι, γύρω στα 100 μέτρα. Απο εκεί προχωράς καμιά 200 μέτρα ακόμα πιο βαθιά στην γη μέχρι να φτάσεις σε μία αίθουσα που έμοιαζε με την γεφυρα του Enterprise απο το Start Trek. Εκεί μπορούσες να δεις μια απεικόνιση με οπτικές ίνες πως ακριβώς παίρνουν το αλάτι από την γη και το στέλνουν σε ένα άλλο χωριό 25 χλμ μακριά για να γίνει η περισυλλογή. Αφού φύγαμε απο την απίστευτη αυτή αίθουσα φτάσαμε σε μία λίμνη 150 μέτρα κάτω από την γη όπου την διέσχιζες με μία βάρκα. Την στιγμή που μπαίνεις μέσα στην βάρκα τα φώτα σβήνουν και projectors προβάλλουν στα τοιχώματα κυψέλες που απεικονίζουν την δημιουργία του αλατιού. Όλο αυτό συνοδεύται απο την μουσική του Jean Michel Jarre. Εδώ κλείνει και η παρένθεση και επιστρέφουμε στο κέιμενο του Παναγιώτη Κ.»









Ξεκινήσαμε λοιπόν κάτω από βροχή παίρνοντας έναν επαρχιακό δρόμο που μας είχει προτείνει το προηγούμενο απογευμα ο Στεφανος απο το Alpenhof hotel, που θα μας έβγαζε στον Α12 με κατεύθυνση προς Innsbruck στο ύψος του Worgl.
Η διαδρομή ήταν πραγματικά πανέμορφη, μέσα από δάση, δίπλα από ποτάμια, από κουκλίστικα σπίτια και ξενοδοχεία, γεμάτα λουλούδια και ατελείωτα χρώματα. Η βροχή αντί να μας ενοχλεί, νιώθαμε ότι πρόσθετε κάτι στην ομορφιά του σκηνικού και σε καμία περίπτωση δεν υπήρξε ο παραμικρός κίνδυνος για κάποιον από εμάς, είτε να γλιστρίσει (ανέκδοτο, σε αυτή την άσφαλτο!) είτε να ενοχληθεί από κάποιο άλλο όχημα.

Βγήκαμε στον Α12 χωρίς κανένα προβλημα, περάσαμε το Innsbruck χωρίς να μπουμε στην πόλη και συνεχίσαμε μέχρι το ύψος του Telfs όπου και στρίψαμε δεξιά (βόρεια) για να κατευθυνθούμε προς το Fussen.

Εδώ ξαναμπάινω εμβόλιμα να πβ τι κάναμε εμείς που είμασταν στο αλλατορυχείο. Στην θεωραία έπρεπε να κανουμε το ίδιο αλλά όταν βγήκαμε από την Γερμανία και μπήκαμε Αυστρία η βροχή άρχιζε να δυναμώνει σημαντικά. Στα πέντε πρώτα χιλιόμετρα κάνουμε στάση για βενζίνη. Έγω παίρνω τηλ το αίσθημα και μιλάμε κανά 20λεπτο. Ο Στέφανος Γ. και ο Κώστας Ζ. έχουν πιάσει την κουβέντα χωρίς να ξέρω για ποιο πράγμα μιλάνε. Όταν έκλεισα το τηλέφωνο τους ρωτάω, καθότι και ταμίας, ποίοι δεν εχουν Vigniette για Αυστρία και μου απαντάν 4 από τους 6 συμπεριλαμβανομένων τους Στεφανο Γ. και Κώστα Ζ., ότι θέλουν. Πληρώνω τα Vigniette, τα κολλάμε και καβαλάμε τις μηχανές για να φύγουμε. Με το που βγαίνουμε απο το βενζινάδικο αντι να πάμε αριστερά, στρίβουμε δεξιά προσ Γερμανία!!! Εγώ χοροπηδάω πάνω στην μηχανή και πάνω από το κεφάλι μου βλέπεις τα σημεία στίξης όπως τα κόμικ.Αφού τους περνάω όλους τους ρωτάω γιατί ρε παιδιά πάμε Γερμανία. Η απάντηση είναι ότι έτσι αποφασίσαμε στο βενζινάδικο για να μην φάμε πολύ βροχή. Ωραία....τα Vigniete γιατί μου είπατε ότι τα χρειαζόμαστε???????? ΓΙΑΤΙ????? Ακόμα δεν έχω πάρει απάντηση.back to Panos
Οι ένοχοι...



Ο φιλαράκος μου από την ξενιτιά Ηλίας. Nick name Γκαντεμοβροχος


Κοντά στο Fernpass συναντήσαμε τη λίμνη Blindsee, μια παραμυθένια τοποθεσία με ένα μικρό κάστρο στην άκρη του δρόμου να λειτουργει ως καφετέρεια για τους εκδρομείς. Πάπιες, θαλάσια ποδήλατα αλλά και αυτοδύτες που κολυμπούσαν στα καταπράσινα νερά, συνέθεταν ένα εκπληκτικό σκηνικό συνδιαζόμενο με τις ξαπλώστρες στο γκαζόν στις άκρες τις λίμνης και τις αγελάδες που έβοσκαν ελεύθερες μέχρι τις όχθες της. Η στάση για φωτογραφίες και ένα μικρό περίπατο μέχρι την όχθη ήταν απλως μια πρόγευση για αυτο που μας περίμενε, μερικά χιλιόμετρα παραπέρα.... το Neuschwantein castle !!! Με το ζόρι κρατιόμουνα να περιμένω τους υπολοίπους της ομάδας και να μην ξεκινήσω φουλαριστός!










Δεν είμαι σίγουρος αν οι υπόλοιποι συνταξιδιώτες μου είχαν την ίδια προσμονή με μένα για το εν λόγω κάστρο. Εχοντας επισκεφτεί το κάστρο για πρώτη φορά το Δεκέμβριο του 1997, πάντα είχα την αμφιβολία αν αυτό που με είχε κάνει να πάθω πραγματικά την πλάκα μου οταν το πρωτοείδα ήταν όντως η απίστευτη ομορφιά του, σε ένα χιονισμένο τοπίο ή απλώς το ότι δεν είχα τότε τις ίδιες εμπειρίες από μέρη που έχω σήμερα, καθώς ήμουνα ψάρακας, στην αρχή των επαγγελματικών μου ταξιδιών και σχεδόν ότι έβλεπα για πρώτη φορά μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση.






Από τότε δεν είχα καταφέρει να το ξαναδώ από κοντά παρά μόνο από ένα τεράστιο puzzle που εχω στο σπίτι μου και είχα πάντα την επιθυμία να ξαναβρεθώ μπροστά του και να το αντικρύσω πάλι
Και να λοιπόν τώρα, μετά από 13,5 χρόνια, στρίβοντας σε μια καμπή του δρόμου της Parkstrabe strasse που οδηγεί στο Hohenschwangau, το βλέπω να ξεπροβάλλει στην κορυφή του καταπράσινου λόφου, σαν οπτασία, σαν εικόνα από παραμύθι του Disney, σαν βγαλμένο από άλλη εποχή, σαν ....... και γώ δεν ξέρω τί. Συγχωρέστε μου την προσωπική νότα σε ένα κείμενο που κανονικά αντιπροσωπεύει όλους τους Αλουρους, αλλά είμαι σίγουρος ότι αν οι υπόλοιποι της ομάδας έβλεπαν την συγκίνησή μου εκείνη τη στιγμή, σίγουρα θα με καταλάβαιναν.





Τέλος πάντων, σε μια προσπάθεια να επανέλθω σε μια αντικειμενική περιγραφή θα έλεγα ότι το μέρος είναι το απόλυτο must για όποιον μπορεί να βρεθεί σε κεινη την περιοχή. Το χωριουδάκι είναι σαν παραμύθι με πανέμορφα μαγαζιά, με όμορφες ζωγραφιές στους τοίχους και πολύχρωμα λουλούδια παντού.
Στην περιοχή υπάρχουν δύο κάστρα, το Hochenschwangau που βρίσκεται στις όχθες της λίμνης Alpsee και το Neuschwantein που άρχισε να χτίζεται από τον Ludwig II βασιλιά της Βαυαρίας περί το 1868, πάνω στα ερείπια ενός κάστρου ιπποτών του Schwangau. Η κατασκευή του κράτησε πολλά χρόνια ενώ το 1888 που πέθανε ο Ludwig, δεν είχε ολοκληρωθεί στην μορφή που το βλέπουμε σήμερα. Βρίσκεται σε υψόμετρο περίπου 1100 μέτρων, σε μια ειδυλιακή τοποθεσία με τρομερή θέα πρός όλες τις κατευθύνσεις.
Για να προσεγγίσει κάποιος την είσοδο του κάστρου πρέπει να διασχίσει μια ανηφορική διαδρομή μήκους 1,5 χλμ, στρωμένη με άσφαλτο. Καθώς απαγορεύεται η είσοδος σε όλα τα τροχοφόρα σε αυτό το δρόμο, οι λύσεις είναι μόνο δύο: ή παίρνεις μια άμαξα που τη σέρνουν άλογα (και χέζουν σε όλη τη διαδρομή!!) ή το κόβεις ποδαράτο και δεν συμμετέχεις στην «μόλυνση» του περιβάλλοντος από τα χαριτωμένα αλογάκια!
Το αντίτιμο για την άμαξα δεν το θυμάμαι (πρέπει να ήταν περι τα 12 €) αλλά για το ποδαράτο θυμάμαι πολύ καλά ότι είναι αρκετή ποσότητα ιδρώτα, κυρίως αν είσαι εξοπλισμένος με ισοθερμικά, μπουφάν μηχανής και αδιάβροχες μπότες!





Ξέχασα εδώ να πω ότι φτάνοντας στην περιοχή, βρήκαμε να μας περιμένουν ο Ντίνος και ο Δημήτρης που φυσικά αν και χωρίς να γνωρίζονται απο πρίν, είχαν εντοπίσει πρώτα ο ένας τον άλλο (ως γνήσιοι Ελληνες!) και μετά και οι δυο μαζί το παρακείμενο hot dog-άδικο, που το τιμούσαν δεόντως περιμένοντας μας! Αφού λοιπόν γνωριστήκαμε και μεις με τους hot dog-άδες, ενωθήκαμε σε λιγη ώρα με την υπόλοιπη ομάδα που ήρθε από άλλο δρόμο, από τη μερια του Μονάχου, οδηγώντας κυρίως στην autobahn μετά από ρεσιτάλ συννενόησης που έδωσαν μεταξύ τους!
Περισσότερα από τον ανταποκριτή της ομάδας τους.

Τέλος πάντων αφού επισκεφτήκαμε το κάστρο, ο καθένας όπως ήθελε και παρόλο που μπορεί να μην χορταίναμε το μέρος, καθώς είχε και άλλα πράγματα να δούμε τριγύρω, ο χρόνος είχε αρχίσει να πιέζει όλους για να αρχίσουμε να τα μαζεύουμε.





Οι Άλου....γκροι



Μαζευτήκαμε όλοι στο πάρκινγ που είχαμε αφήσει τις μηχανές, χαιρετήσαμε τους Παύλο, Ντίνο και Ηλία που θα εφευγαν για Στουτγάρδη και εμείς βάλαμε στα gps τον επόμενο προορισμό μας που ήταν στην περιοχή του Landecker tunnel στις Αυστροϊταλικές Αλπεις που είχαμε εντοπίσει σαν ενδιαφέρουσα περιοχή. Για να κατευθυνθούμε προς τα κει βάλαμε στα εργαλεία την πόλη Mals στην Ιταλία που ήταν στην προέκταση του δρόμου και είχε εύκολο όνομα (άντε σύ να εξηγήσεις σε 13 άτομα πως γράφεται μια Αυστριακή πόλη και να τη βρουν στο gps).
Στο χάρτη που είχα δει τη διαδρομή ήταν απλή: πηγαίναμε λίγο προς τα πίσω, απο το δρόμο που είχε έρθει η δικιά μας ομάδα, προς το Telfs και λίγο πριν το φτάσουμε θα στρίβαμε δυτικά όπου μετά απο μερικά χλμ θα βρίσκαμε το Landecker. Υπόθεση συνολικά 71 χλχ από εκει που είμαστε.

Χα, έλα όμως που είμασταν πάλι όλοι μαζί (!!) και όπως είχε γίνει και στην αποχώρηση απο το Litschau, κάποιο φανάρι μέσα στην πόλη στάθηκε η αιτία να σπάσει και πάλι η αλυσίδα και να γίνουμε δύο κομάτια. Ψάχνοντας να βρούμε οι μεν τους δε, κάναμε κάτι κύκλους στην περιοχή χωρίς αποτέλεσμα, περίεργο αφου είχαμε τον ίδιο προορισμό έπρεπε λίγο-πολύ να κινούμαστε παρόμοια.
Αποφασίσαμε να σταματήσουμε και να βρούμε την σωστή πορεία ώστε να παμε προς τα εκει, ελπίζοντας ότι θα ακολουθήσουν και οι άλλοι. Εκεί λοιπόν που ήμασταν έτοιμοι να πάρουμε ένα δρόμο προς τα ανατολικά, βλέπουμε στο αντιθετο ρεύμα τους υπόλοιπους να κατευθύνονται δυτικά (!) με μεγάλη ταχύτητα. Ειμασταν σίγουροι ότι δεν ειναι η σωστή κατεύθυνση αλλά για να μην χωριστούμε πάλι, στειλαμε ένα sms και τους λέγαμε να σταματήσουν στην άκρη να μας περιμένουν και πήγαμε και μεις προς τα κει.
Μέχρι να δουν το μύνημα, να σταματήσουν και να τους φτάσουμε, είχαμε κάνει πολλά χλμ. Κάναμε ένα γρήγορο συμβούλιο με θέμα την σωστή πορεία και διαπιστώσαμε ότι κάποια gps μας έδειχναν ότι υπήρχε διαδρομή προς τη μεριά που πηγαίναμε που μας οδηγούσε στον προορισμό μας. Μια και μας βόλευε αυτή η εκδοχή αποφασίσαμε να τα εμπιστευτούμε και να ξεκινήσουμε μιας και είχε αρχίσει να νυχτώνει.
Στη διαδρομή εγώ έπαιζα με το gps μου και έβλεπα ότι αντι να προσεγγίζουμε στο Landecker, διαρκώς απομακρυνόμαστε προς αντίθετη κατεύθυνση και άρχισαν να με ζώνουν τα φίδια. Σταμάτησα 1-2 φορές την ομάδα αλλα πήρα διαβεβαίωση ότι πάμε καλά, σύμφωνα με τα άλλα gps. Μόνο όταν είχαμε κάνει πάνω από 180 χλμ και μπήκαμε στο Λιχτενστάϊν (!!) ηπήρξε ομόφωνη απόφαση ότι είχαμε πάει άλλα αντί άλλων!!
Επειδή είμαστε και έξυπνα παιδιά, αμέσως ανακαλύψαμε ότι αιτία του κακού ήτανε η πόλη Mels της Ελβετίας , αντι της Mals που είχαμε πει να βάλουμε και βρίσκεται στην Ιταλία. Τα μισά GPS
μας πήγαιναν στην μια πόλη και τα άλλα μισά στην άλλη! Για κακή μας τύχη οι μπροστινές μοτοσυκλέτες είχαν το λάθος προορισμό!
Στην γρήγορη συνέλευση (χωρίς κράνη-σημαντικό αυτό για την συννενόηση) αποφασίσαμε να κινηθούμε προς τη μερια του Passo Dello Stelvio που ήταν το πρόγραμμα της επόμενης μέρας, και να φτάσουμε όσο αντέχουμε πιο κοντά. Η διαδρομή περνούσε από το Davos της Ελβετίας και ανέβαινε τις Αλπεις από ένα πέρασμα που δεν ξέραμε κατα πόσο ήταν βατό.
Η ώρα ήταν ήδη 20:30 και ξέραμε ότι δεν θα μπορούσαμε να οδηγήσουμε για πολύ ακόμα.
Είπαμε όμως ότι μέχρι το Davos θα φτάναμε και θα μέναμε όπου βρίσκαμε εκεί.
Δυστυχώς, πλησιάζοντας το Davos, το υψόμετρο άρχισε να ανεβαίνει και μόλις περάσαμε απο ένα μικρό χωριό άρχισε να βρέχει δυνατά. Αποφασίσαμε δημοκρατικά, (οι δύο πρώτοι δηλαδή) να γυρίσουμε στο χωριό μιας και είχε πάρει το μάτι μας ένα ξενοδοχείο που φαινόταν απο το δρόμο. Το χωριό ήταν το Pragg-Jenaz της Ελβετίας και το ξενοδοχείο που ευτυχώς είχε δωμάτια για όλους ήταν το Hotel-Restaurant Sommerfeld.
Δεν θυμάμαι πόσο έκαναν τα δωμάτια, λιγη σημασία είχε εκείνη την ώρα, πάντως ήταν γουστόζικα, όλο ξύλο και αρκετά ζεστά. Η αλήθεια είναι ότι ήμασταν όλοι αρκετά πεινασμένοι αλλα μόλις είδαμε τις τιμες για τα φαγητά, πήραμε οι πιο πολλοί απο μια σουπίτσα και πήγαμε για ύπνο. Εξω έβρεχε ασταμάτητα. Μερικές μηχανές, κυρίως κάποια GS είχαν καταφέρει να μπουνε σε κάποιο σκεπασμένο χώρο και να μην βρέχονται, αλλά επειδή υπήρχε κάποιο σκαλοπάτι και ήταν στενή και ανηφορική η είσοδος, οι πιο street μηχανές ή οι πιο φαρδιές δεν μπορέσανε να μπούνε.

Η μέρα ήτανε πολύ μακριά, κουραστική, με πολλές εικόνες που γέμισαν το μυαλό μας αλλά ταυτόχρονα κούρασαν τα κορμάκια μας που είχαν ανάγκη απο ένα καυτό μπάνιο και ένα ζεστό πάπλωμα! Πέσαμε όλοι ξεροι!!!..

Εδώ θα ξαναμπώ εμβόλιμα. Όπως διαβάσατε παραπάνω εγώ, Παύλος, είχα φύγει με τον Ντίνο και τον Ηλία για να πάω Στουτγκάρδη και την επόμενη μέρα να γυρίσω Γενεύη. Όταν μίλησα με τα παιδία μου έιπαν ότι είναι στο Davos δηλαδή 350 χλμ από την Γενεύη και εγώ που είχα φύγει για να πάω Γενεύη ήμουν 550 χλμ από την εκεί . Για άλλη μια φορά θα πω όταν βάζουμε ένα μέρος στο GPS γυρνάμε για λίγο στο North Up να δούμε ότι το μέρος που πάμε είναι προς την σωστή κατευθήνση και μετα το το γυρναμε όπως μας βολεύει.
Χλμ 467.

[spade ace]

:sm5::sm5::sm5::sm5::sm5::sm5::sm5::sm5::sm5::sm5::sm5::sm5:

[pvez]

Ημέρα 9η Pragg Jenaz-Padova.

Κανονικά το πρόγραμμά μας για την 9η μέρα ήταν (αν μέναμε φυσικά στο Landecker) να κατεθυνθούμε προς το Passo dello Stelvio, Passo di Gavia, Bormio κλπ, και να περάσουμε την νύχτα στη λίμνη Iseo, αφήνοντας περίπου 200 χλμ για τη Βενετία, την τελευταία μέρα.

Τωρα τα δεδομένα ήταν διαφορετικά. Ειμασταν αρκετά μακριά απο το Passo dello Stelvio και δεν είχαμε δείξει καλή απόδοση στην τήρηση του προγράμματος, με αποτέλεσμα να μην εμπνέουμε εμπιστοσύνη στον ... εαυτό μας ότι θα μπορούσαμε να κάνουμε 200 χλμ την τελευταία μέρα, μέχρι τις 11:00 που πρέπει να είμαστε στο πλοίο, δεδομένου ότι θα είμαστε και όλοι μαζί, πράγμα που δεν είχαμε καταφέρει χωρίς πρόβλημα σχεδόν καμία μέρα μέχρι τώρα (είπαμε η αυτογνωσία είναι αρετή!).
Επειδή τα πράγματα είχαν σοβαρέψει, αποφασίσαμε να κάνουμε ένα σοβαρό συμβούλιο για να πάρουμε τη σωστή απόφαση σχετικά με το τι θα κάνουμε.
Στην πραγματικότητα η κουβέντα είχε ξεκινήσει από το προηγούμενο βράδυ (στη σούπα), βλέποντας τα χλμ που είχαμε μπροστά μας και την πρόγνωση του καιρού για τα περάσματα των Αλπεων που δεν ήταν ενθαρυντικά, δεδομένου ότι ήδη έβρεχε πριν ακόμα ανέβουμε προς το Davos.
Επεσε λοιπόν η πρόταση να ξεχάσουμε τις Αλπεις και τα περάσματά τους και να πάρουμε τον αυτοκινητόδρομο προς Como, Bergamo, Brescia, και τελικά Βενετία, όπου και να περάσουμε τη νύχτα, για να είμαστε σίγουροι ότι δεν θα χάσουμε το πλοίο της επιστροφής.
Παρόλο που στο τραπέζι υπήρχαν μόνο κουτάλια (είπαμε.. σούπα!), ένιωσα ένα μαχαίρι να μπήγεται στην καρδιά μου.

Το Passo dello Stelvio ήταν για μένα ένας από τους κύριους στόχους αυτού του ταξιδιού και δεν νομίζω να άντεχα να το χάσω. Αποφάσισα λοιπόν να προκαλέσω ανταρσία και ρώτησα πόσοι θέλουν να ακολουθήσουν προς τις Αλπεις ανεξαρτήτου καιρού την επόμενη μέρα. Αναγκαστικά θα χωρίζαμε πάλι (μην σπάσουμε και την παράδοση!), αυτοί που δεν ήθελαν να ταλαιπωρηθούν θα έπαιρναν τον αυτοκινητόδρομο και αυτοί που ήθελαν να περάσουν τα passa θα έπρεπε να ήταν «έτοιμοι για όλα». Δεν ήταν σίγουρο ότι θα φτάναμε μέχρι τη Βενετία να βρούμε τους άλλους, αλλά τουλάχιστον θα φτάναμε στο πλοίο στην ώρα μας.
Εγώ θα έκανα σαφώς το δεύτερο και με χαρά διαπίστωσα ότι υπήρχε μια μικρή (καλό αυτό) ομάδα που θα ακολουθούσε στα σίγουρα. Οταν πέσαμε λοιπόν για ύπνο, είχαμε πάνω-κάτω αυτό στο μυαλό μας. :sm6:

Το πρωϊ της 9η μέρας λοιπόν, μας περίμενε όλους μια ευχάριστη έκπληξη: παρά τις αντίθετες προβλέψεις ο καιρός ήταν ηλιόλουστος και πολυ ενθαρυντικός για όλους να αποφασίσουν να ακολουθήσουν τη διαδρομή απο τις Αλπεις!





Ξεκινάμε λοιπόν όλοι μαζί με καλή διάθεση και χαμόγελα, την ανάβαση προς το Davos περνώντας πρώτα από το Klosters. Ζητώ συγνώμη αλλά τα ελληνικά μου δεν με βοηθάνε αρκετά να περιγράψω την ομορφιά του τοπίου καθώς διασχιζαμε την Fluelapass strasse προς Susch, Zernez, Ofenpass, Glums, κλπ.





Καραφλά βουνά γεμάτα χιόνι, φιδίσιοι δρόμοι με απανωτές φουρκέτες, ποτάμια με ορμητικά νερά στο πλάι του δρόμου, λίμνες άλλες με ήρεμα κρυστάλινα νερά, άλλες παγωμένες εντελώς, έτοιμες για το dancing on ice! Κάθε 3-4 χιλιόμετρα θέλαμε να σταματήσουμε για φωτογραφίες!





Παρά τον ήλιο, η θερμοκρασία ήταν γύρω στους 4 βαθμούς Κελσίου και κοντεύαμε όλοι να πάθουμε αμυγδαλές αφού κανένας δεν μπορούσε να κρατήσει το στόμα του κλειστό με αυτά που βλέπαμε. Τα βουνά μπροστά μας θεώρατα και ατελείωτα, ούτε και αυτά πιστευαν ότι αυτές οι μικρές κουκίδες πάνω τους θα έφταναν κάποτε στην άλλη πλευρά τους!

Εντελώς εκστασιασμένοι και με χαμόγελα μέχρι τα αυτιά φτάσαμε προς το μεσημέρι στην θρυλική κορυφή του Stilfser Joch η αλλιώς Passo Dello Stelvio. Η ανάβαση στα 2750 μέτρα από ένα δρόμο μήκους 18 χλμ με 48 φουρκέτες είναι μια πρόκληση όπως και να το δείς. Οι μοτοσυκλέτες αμέτρητες, κάθε είδους, από κάθε γωνιά της Ευρώπης, με κάθε είδους αναβάτες που ανεβοκατέβαιναν σαν τα μυρμήγκια σε ατελείωτες ουρές, ο καθένας με την ταχύτητα που ήθελε. Σε αυτό το σκηνικό προστίθενται αμέτρητοι θαραλέοι (και πολύχρωμοι!) ποδηλάτες που σίγουρα είχαν το κότσια (κάτι άλλο ήθελα να πω εδώ!) να κάνουν την διαδρομή-πρόκληση βασιζόμενοι στις φυσικές τους δυνάμεις. Οχι πως δεν το κάναμε και μεις, αλλά αυτοί σίγουρα δεν έπρεπε να βρίσκονται το βράδυ στην Βενετία!





Το τί κλασικά αυτοκίνητα, απο άλλες εποχές, τι κάμπριο του ’60, Ferrari του 2010, Αston Martin Vanguish, αλλά και BMW 2002, σκαραβαίους, Lamborghini Murciellago, δεν νομίζω να ήταν πολλά τα επιτεύγματα της αυτοκινητοβιομηχανίας που έλειπαν από αυτή την απίστευτη μάζωξη των απανταχού λάτρηδων της αυτοκίνησης.




Η θέα από την κορυφή, απλά εκπληκτική και πρίν κάνουμε την επίθεσή μας στα φρεσκοψημένα λουκάνικα του παρακείμενου ‘βρώμικου’, φροντίσαμε να γεμίσουμε για τα καλά τις μνήμες των Canon, Panasonic, Samsung μας, με τεράστιο αριθμό Megabytes!










Τα θέματα ατελείωτα, από τα ενδιαφέροντα οχήματα, τα εκατοντάδες χαρούμενα πρόσωπα, τις ανεξάντλητες διαφορετικές γωνίες του φιδίσιου ανηφορικού δρόμου, τα πολύχρωμα μαγαζιά με τα κάθε λογής σουβενίρ, μέχρι και τα αχνιστά λουκάνικα που ανέδυαν την αμαρτωλή τσίκνα τους στον παγωμένο αέρα του βουνού.
Με αυτά και με αυτά, άρχισε ο ουρανός να σκοτεινιάζει αρκετά και πολύ σύντομα άρχισε να ψιχαλίζει, συνθηματικό του «κυρίου», να πηγαίνουμε σιγά-σιγά.
Ετσι κατά τις 13:30 καβαλάμε πάλι και κατευθυνόμαστε προς Βόρμιο. Ο δρόμος προς το Passo Di Gavia (2652 υψόμετρο), εκπληκτικός με μπόλικο χιόνι δεξιά-αριστερά, αλλά με σχεδόν στεγνό οδόστρωμα που όμως άρχισε να υγραίνεται απο τη βροχή που δεν αποφάσιζε αν ήθελε να είναι βροχή ή να το γυρίσει σε χιονόπτωση. Η θερμοκρασία ήταν γύρω στο μηδέν και σίγουρα τα λουκάνικα που καταναλώσαμε λίγο νωρίτερα μας βοήθησαν να μην μείνουμε απο θερμίδες.

Στο δρόμο προς το Τρέντο, μια στάση για καφέ στο Ponte di Legro, ήταν απαραίτητη για ξεμούδιασμα και για να βγάλουμε τα αδιάβροχα, καθώς η βροχή είχε πλέον σταματήσει και το υψόμετρο ήταν πια, χαμηλό.
Για να μην ξεχνάμε και τις συνήθειές μας, να πω εδώ ότι μια ομάδα αποκόπηκε από τον υπόλοιπο κορμό περίπου στο ύψος του Edolo (χωρίς να είμαι σίγουρος) προσπαθώντας να βρούν τον αυτοκινητόδορμο προς τη Βενετία (Α4) κάπου πιο σύντομα και να αποφύγουν τις ορεινές διαδρομές που είχαμε επιλέξει οι υπόλοιποι. Δυστυχώς εκείνη η ομάδα δεν κρατούσε πρακτικά έτσι μάλλον ούτε και αυτοί θα ξέρουν από που ακριβώς πήγανε!
Λίγο πριν το Trento εχει μια είσοδο στον αυτοκινητόδρομο Α22 προς Βερόνα, κλπ. Εκεί είχε διόδια, τα οποία επειδή σε όλο το ταξίδι τα πληρώναμε ομαδικά, μαζευτήκαμε όλοι πριν την είσοδο κάνοντας μια μικρή ανασυγκρότηση. Αυτό το λέω για να έχουμε ένα σημείο αναφοράς για το συμβάν που είχαμε αμέσως μετά.




Μπαίνοντας λοιπόν στον Α22 σε παράταξη και πηγαίνοντας με περίπου 140 χλμ/ωρα διαπιστώνουμε ότι οι δύο τελευταίοι δεν έρχονται, έτσι αναγκαστήκαμε να σταματήσουμε στο πρώτο βολικό σημείο.
Βρισκόμασταν περίπου 50 χλμ από τα τελευταία διόδια και ο δρόμος ήταν κλειστός, άρα δεν υπήρχε περίπτωση λάθους στροφής από κανένα. Τελευταίοι οδηγοί σε αυτό το κομάτι της διαδρομής ήταν ο Δημήτρης (με το δανεικό K1300 GT) και ο Βασίλης με το GS Adv που λειτουργούσε σαν σκούπα και «έσπρωχνε» το Δημήτρη να πάει λίγο γρηγορότερα, αφου δεν είχε πάρει ακόμα τον αέρα του GT, ώστε να μην καθυστερεί όλο το κονβόϊ.
Το μυαλό μας πήγε αμέσως στο Δημήτρη καθώς δεν έδειχνε και πολύ άνετος με τη μηχανή και σκεφτήκαμε ότι το λιγότερο που μπορούσε να είχε συμβει ήταν μια μηχανική βλάβη που δεν μπορούσε να αντιμετωπίσει στο φτερό.
Οπως και αποδείχτηκε ότι έτσι ήταν, ο κακομοίρης ο Δημήτρης έπαθε λάστιχο με το που ξεκίνησε απο τα διόδια, ενώ ο Βασίλης είχε φύγει λίγο μπροστά. Τελικά αφου ο Βασίλης δεν τον έβλεπε, σταμάτησε και επικοινώνησε μαζι του, για να μάθει τι ειχε συμβεί.
Ταυτοχρόνως μαθαίνουμε και μεις τις λεπτομέρειες και αρχίζουμε ολοι τα τηλέφωνα σε οδικές βοήθειες, αστυνομίες και τα ρέστα, για να πάει βοήθεια στο Δημήτρη. Ο αυτοκινητόδρομος κλειστός, ούτε ο Βασίλης αλλά ούτε και μεις μπορούσαμε να γυρίσουμε να βοηθήσουμε.
Ετσι όλοι αποφασίσαμε να περιμένουμε να λυθει το πρόβλημα και να μας φτάσει ο Δημήτρης.
Μέχρι και τον Παύλο βάλαμε στην επιχείρηση διάσωσης, που είχε στο μεταξύ φτάσει στο σπιτι του στη Γενεύη, και μπήκε στο ιντερνετ να βρει τα τηλέφωνα πρώτης ανάγκης.
Επι τη ευκαιρία που είχαμε τον Παύλο στο τηλέφωνο και μια και βλέπαμε πως θα αργούσαμε να φτάσουμε στη Βενετία, του αναθέσαμε να μας βρει ένα ξενοδοχείο βολικό για την περίπτωσή μας, κοντά στο λιμάνι και με εύκολη πρόσβαση απο το δρόμο που ερχόμαστε.
Εντωμεταξύ η άλλη ομάδα είχε φτάσει ήδη στη Βενετία και δυσκολευότανε να βρει ξενοδοχείο αφου κάτι γινόταν στην πόλη , νομίζω ένα φεστιβάλ κινηματογράφου ή κάτι τέτοιο, δεν έδινα και πολυ σημασία στις λεπτομέρειες εκείνη την ώρα.
Τελικά ο Παύλος πέτυχε λαυράκι, αφού μας βρήκε στο Sheraton Hotel στην Padova καμια 30αριά χλμ πριν τη Βενετία, σε πολύ καλή τιμή (105 € το δίκλινο) για την περιοχή αλλά και το όνομα του ξενοδοχείου. Ετσι είχαμε εξασφαλίσει τη νυχτερινή διαμονή μας και είμασταν πλέον ήσυχοι για το υπόλοιπο της ημέρας. Απλώς πήγαμε λίγο πιο κάτω σε ένα βενζινάδικο-εστιατόριο καμια εικοσαριά χιλιόμετρα πριν τη Βερόνα, επι του Α22. Καφέ, φαγητό, χαλάρωση και αναμονή να έρθουν ο Βασίλης και ο Δημήτρης για να συνεχίσουμε.
Τελικά όλα καλά, τα παιδιά ήρθαν και ξεκινήσαμε για την Padova και το Sheraton στο οποίο φτάσαμε μετά τις 21:30, ψιλοψόφιοι!
Είχαμε διανύσει 480 χλμ, κυρίως πάνω στα βουνά, σε θερμοκρασίες γύρω στο μηδέν με 7,5 ώρες καθαρή οδήγηση, ενώ είμαστε στο πόδι από τις 8 το πρωϊ.
Μ’ όλα ταύτα είχαμε παραδόξως όρεξη να πάμε μια βολτίτσα στην πόλη να δούμε τι παίζει.
Κάποιοι συν-Αλουροι τσίμπησαν κάτι τεράστια πιάτα του Sheraton με ελάχιστο φαγητό στο κέντρο τους τα οποία έμοιαζαν πιο κατάλληλα για στόχους τοξοβολίας παρά για να χορτάσει κανένας την πείνα του. Και με το αζημίωτο βέβαια, οι τιμές αντάξιες ενός real Sheraton!



Πήραμε 2-3 ταξί για down-town και κατεβήκαμε σε μια πόλη πανέμορφη με πολύ νεαρόκοσμο, με όμορφες παρουσίες «ολούθεν». Πραγματικά χαμός! Στις πλατείες δεν έβρισκες ούτε καρέκλα να καθήσεις ενώ μετά από τεράστια περιπλάνηση καταφέραμε να βρούμε ένα μέρος που μπορούσαμε να φάμε, δεδομένου και του προχωρημένου της ώρας, αρκετά μακριά απο το κέντρο της πόλης και λίγο πριν αρχίσουμε να παραπατάμε απο τη ζάλη!

Νομίζω ότι φάγαμε από μια οικογενειακή πίτσα ο καθένας, πριν πάμε με τα ταξί που με δυσκολία βρήκαμε, στο ξενοδοχείο για να ξεραθούμε άλλη μια φορά στον ύπνο. Τι μέρα κι αυτή!!!
Χλμ 480
Η συνέχεια αργότερα....

[pvez]

Ημέρα 10η Padova-Venezia.

Το πρωϊνό του ξενοδοχείου, αντάξιο ενός Sheraton και παντού χαμόγελα από όλους μας, καθώς φτάσαμε στην τελευταία μέρα εκτός συνόρων και όλα είχαν πάει καλά χωρίς να συμβεί κανένα κακό, που πάντα παραμονεύει σε κάθε ταξίδι.
Ειχαμε γεμίσει με εμπειρίες, είχαμε χορτάσει χιλιόμετρα, είχαμε ξεχάσει την καθημερινότητα της δουλειάς μας και τώρα περνάγαμε τις τελευταίες ώρες πριν ξαναγυρίσουμε σε αυτήν.

Με πολύ καλή διάθεση τελειώσαμε το πρωϊνό μας, αδειάσαμε τα δωμάτιά μας και φορτώσαμε τα πράγματά μας στις μηχανές, με τα πειράγματα να δίνουν και να παίρνουν από και προς όλες τις κατευθύνσεις!




Είχαμε αρκετό χρόνο για το λιμάνι και η απόσταση σχετικά μικρή.
Φεύγοντας, δεν πήγαμε απο την εθνικη (δεν μπορώ να πω ότι δεν προσπαθήσαμε να βγούμε σε αυτήν!) αλλά μέσα απο την Padova από ένα δρόμο δίπλα σε ένα κανάλι, με πολλά όμορφα κτίσματα δεξιά και αριστερά του. Πολύ όμορφη πόλη τελικά και νομίζω ότι είναι η καλύτερη λύση για τέτοιου είδους επιστροφές, με το πλοίο να φεύγει στις 12 το μεσημέρι απο τη Βενετία.
Περιττό να αναφέρω ότι ακόμα και σε αυτή τη μικρή απόσταση μέχρι το λιμάνι καταφέραμε να σπάσουμε σε δύο γκρούπ και να πάμε χωριστά.



Τέλος πάντων, οι διατυπώσεις και η επιβίβαση στο πλοίο ήταν σχετικά εύκολες και σύντομες και γρήγορα βρεθήκαμε στο κατάστρωμα να γεμίζουμε τις μνήμες με αμέτρητα Mega bytes καθώς το πλοίο κινούταν πολύ αργά και πολύ κοντά στην στεριά, απ’όπου βλέπαμε τα αναρίθμητα κανάλια που οδηγούσαν βαθια στην πόλη.










Μετά απο αρκετή ώρα βγήκαμε στα ανοικτά και βάλαμε για ξεκούραση τις φωτογραφικές ενω οι περισσσότεροι απο εμάς έθεσαν σε λειτουργία τις μασητικές, τιμώντας ιδαίτερα τους θρυλικούς γύρους που διέθετε το ψητοπωλείο του καραβιού!



Στα διάφορα «πηγαδάκια» που κάναμε πάνω στο πλοίο, συζητώντας διάφορα θέματα, επανήλθε ο κακομοίρης ο Πάνος Μ. με τον πόνο του που ξέχασε το fleece στο ξενώνα στο Berchtesgaden. Εκεί λοιπόν καταφέραμε να φτιάξουμε το παζλ του τί ακριβώς είχε συμβεί: βγαίνοντας και οι υπόλοιποι απο τα δωμάτια, κάποιος είδε το ξεχασμένο fleece και αφου ήταν σίγουρος ότι ήταν κάποιου Αλουρου (δεν υπήρχε και άλλος στον ξενώνα), το έδωσε στον Κώστα Ζ, να το βάλει στα πράγματά του, μια και είχε χωρο, μέχρι να βρουν τίνος ήταν. Με τα σπασίματα των ομάδων και το συνεχές τρέξιμο δεν κατέστη δυνατό να συμπέσουν ο παθών και ο ευρών, ώστε να πάει το fleece στον ιδιοκτήτη του. Το επόμενο πρωί λοιπόν που ξεκινούσαμε από το ξενοδοχείο Sommerfeld στην Ελβετία και αφού ο Κώστας δεν είχε ακούσει τίνος ήταν το ρούχο, θεώρησε καλό να το αφήσει στο πάρκινγ του ξενοδοχείου, πεσκέσι στον επόμενο που θα το βρεί ή ίσως και μπουρμπουάρ στις κοτσιδάτες καμαριέρες του ξενοδοχείου! Με το ζόρι κρατήσαμε τον Πάνο να μην ####### από το πλοίο μεσοπέλαγα, ενώ δεν ήταν λίγοι αυτοί που του πρότειναν ότι καλύτερα θα ήταν να πέταγε τον Κώστα στα ψάρια!!
Οι ώρες πέρασαν ευχάριστα και γρήγορα μέχρι την άλλη μέρα που μπαίναμε (χωρίς «επιτέλους») στα ελληνικά χωρικά ύδατα!