Highlands: Ημερολόγιο διαδρομής

[painterakis]

16η μέρα:


Είμαι πλέον στη Γαλλία και ενώ ξεκινώ χαλαρά για Macon, όπου θα διανυκτέρευα, στην έξοδο του Cale βλέπω τη πινακίδα να γράφει Gant και στρίβω προς Βέλγιο. Σε 1,5 ώρα πίνω καφεδάκι στη πλατεία της Γάνδης, με το τράμ να περνάει απο το πλακόστρωτο δρόμο και μια κοπέλα να περνάει εμπρός απο το cafe να μιλάει στο κινητό της ... ελληνικά !!!
Δικαίως η Γάνδη ονομάζεται η Βενετία του Βορρά, στα κανάλια όμως δε βλέπεις γόνδολες αλλά φορτηγήδες που νωχελικά μεταφέρνουν προϊόντα, χωρίς φυσικά τα νερά του ποταμού να είναι βρώμικα. Απο παλιά η Γάνδη είναι ένα εμπορικό κέντρο του Βελγίου, χωρίς να χάνει καθόλου απο ομορφιά.
Link: Ghent - Wikipedia, the free encyclopedia
Το gps “λέει” οτι για τη Macon πρέπει να περάσω απο τις Βρυξέλλες, ωραία ... θα δω και τη “πρωτεύουσα” της Ευρώπης. Οι βέλγοι δεν έχουν κανα τρομερό δύκτιο, σε σχέση με Ιταλία, Γαλλία και Βρετανία, αλλά είναι καλύτερο απο το δικό μας και κατα ένα περίεργο τρόπο ένιωσα οικεία μιας και οι βέλγοι οδηγοί πρέπει να έχουν πάρει δίπλωμα στην ... Ελλάδα.
Δυστυχώς η κίνηση έξω απο τις Βρυξέλλες είναι φοβερή και συνδιασμό τη ζέστη με αποτρέπει στο να μπώ στη πόλη και να την δώ, άρα πάμε Macon. Επομένως ρυθμίζω το gps για Valenciennes ξεκινώ, το τοπίο με έχει συνεπάρει μιας και ενώ είναι πεδιάδα, η εναλλαγή παραστάσεων είναι έντονη.
Ενώ απέχω λίγα χιλιόμετρα απο τα Γαλλοβελγικά σύνορα, τρώω κυριολεκτικά μια φλασιά και κάνω στροφή 180 μοιρών, ώστε να πάρω το δρόμο για Λουξερβούργο. Έτσι χωρίς να το έχω προγραμματίσει καθόλου και ενώ είναι μεσημέρι αποφασίζω ξαφνικά να γράψω πάνω απο 250 χιλιόμετρα, ενώ είχα 600 χιλιόμετρα απο το σημείο που ήδη βρισκόμουν.
Η διαδρομή κύλισε σχετικά ήρεμα και νωρίς το απόγευμα είμουν Λουξεμβούργο. Αυτή τη πόλη, όπως και Inverness στη Σκωτία της ερωτεύθηκα, άνετα θα μπορούσα να μετικήσω εκεί. Η πόλη είναι απλά ΠΑΝΕΜΟΡΦΗ, η παλιά πόλη είναι κτισμένη μέσα σε ενα φαράγγι, αμφιθεατρικά, ενώ η καινούργια πόλη με όμορφη ρημοτομία, όμορφα κτίρια με μια φοβερή πλατεία στο κέντρο της πόλης. Εκεί κόντεψα να τρακάρω μιας και έχοντας μείνει με ανοικτό το στόμα απο την ομορφιά “έχασα” το φανάρι και ξαφνικά είδα ένα αστικό να περνάει απο μπροστά μου ... τριβάλιτσο v-strom έχεται δεί να κάνει endo; Ο οδηγός του Οpel που ήταν στο φανάρι ... τα είδε όλα !!!
Link: http://en.wikipedia.org/wiki/Luxembourg_(city)
Τα 500 χιλιόμετρα μέχρι στη Macon κύλισαν πολύ βαρετά, ξέρετε ευθειάρες με 4 λουρίδες ανα κατεύθυνση με 130 km/h μέγιστη αυστηρά. Αφού δε κοιμήθηκα στο δρόμο έπεσα ξερός στο κρεβάτι.

[painterakis]

17η μέρα:


Μετά απο ένα καλό πρωϊνό και την απαραίτητη βόλτα μέσα στη Macon, τα χιλιόμετρα περνούν όσο γρήγορα μπορείς στη Γαλλία (μου έχει “κάτσει” αυτό με την ταχύτητα στην Γαλλία) και επιτέλους φτάνω στις Άλπεις. Επιτέλους ... βουνά, στροφές, κρύο και βροχή και το πάρτυ ξεκινά.
Δε με νοιάζει που η βροχή δυναμώνει σε σημείο να μην μπορείς να δείς στα 50 μέτρα, ούτε οτι κρύο τρυπάει κόκαλο, η ομορφιά του τοπίου σε παρασέρνει. Με τα πολλά φτάνω στο τούνελ Frejus και αφού πλήρωσα 23€ μπήκα στο τούνελ μήκους 13 χιλιόμέτρων που σε οδηγεί Ιταλία. Η ζέστη και τα καυσαέρια κάνουν τη διαδρομή του τούνελ απελπιστικά δύσκολη, κοντά στο 10ο χιλιόμετρο ήταν τόσο αποπνηκτική η ατμόσφαιρα που κόντεψα να ζαλιστώ.
Link: Fréjus Road Tunnel - Wikipedia, the free encyclopedia
Στην Ιταλική πλευρά ο καιρός εντελώς διαφορετικός, πολύ ζέστη, ο ήλιος να καίει. Την ώρα που έφευγα απο τα διόδια έφτασε ένα ζευγάρι απο Αθήνα. Γύριζαν και αυτοί Ελλάδα απο Βαρκελώνη με τη μηχανή. Αφού τα είπαμε, τους αποχαιρετώ και συνεχίζω το ταξίδι μου.
Στο Τορίνο η ζέστη είναι ανυπόφορη και με μαύρη στολή κοντεύω να λιώσω. Οι ταχύτητες έχουν αυξηθεί, έπιασα τον ευατό μου να πηγαίνει σταθερά με 160+ και έτσι έφτασα γρήγορα στο Maranello.
Maranello, η πόλη της Ferrari, τι να πεις. Παντού αποπνέει η ατμόσφαιρα οτι βρίσκονται σε ετοιμασία αγώνα. Σου δίνει την εντύπωση οτι στο STOP θα σταματήσει δίπλα σου μια Ferrari F1. Φυσικά οι Ferrari υπάρχουν παντού ακόμα και σαν test drive, φυσικά για να κάνεις θα πρέπει να είσαι ρώσος με μαύρη πιστωτική κάρτα.
Αφού χόρτασε το μάτι απο κατακόκινες Ferrari, πήρα το δρόμο για το ταπεινό ξενοδοχείο, που είναι μέσα στη ... πίστα της Imola !!! Ναι μέσα στο περιβάλλοντα χώρο της πίστας.































18η μέρα:


Είμαι στην Imola, μένεις μέσα στη πίστα, τι θα πρέπει να κάνεις; Μα φυσικά να πάς για ... προσκύνημα, να κάτσεις στις κερκίδες της πίστας και να περιμένεις να περάσει το μονοθέσιο.
Link: Autodromo Enzo e Dino Ferrari - Wikipedia, the free encyclopedia
Η ώρες περνούν και δυστυχώς πρέπει να διανύσω τις τελευταίες δυό ώρες (200 χιλιόμετρα) μέχρι το λιμάνι της Ancona. Η ακινησία στη εθνική πάνω απο το Rimini, με αγχωσε λίγο αλλά ακολουθόντας ένα ιταλό με BMW GS ξέφυγα οδηγώντας στη ΛΕΑ. Φτάνω στην Ancona το πλοίο είναι στο λιμάνι και θα πρέπει πρώτα να κάνω check out για να μπω στο πλοίο. Δυστυχώς στην Ancona τη χρησιμοπιούν πάρα πολύ οι τούρκοι και ενώ έχεις 5 απο δαύτους εμπρός σου και νομίζεις οτι θα τελειώσεις σύντομα, ο καθένας τους έχει απο 10 τουλάχιστον άτομα οικογένεια και μέχρι να γίνει ο έλενχος διαβατηρίων τρως άδικα το χρόνο σου.
Τελειώνω τη διαδικασία και μαζί και το ταξίδι. Είμαι ήδη μες στο καράβι και η Ancona με αποχαιρετά με βροχή. Το επόμενο πρωϊ θα είμαι στην Ελλάδα.

















Είμαι πλέον Πάτρα, βγαίνω απο το καράβι και ... κορνάρω για πρώτη φορά εδώ και μέρες σε ένα νταλικέρι που δε με είχε δεί καθόλου. Παίρνω το περιφεριακό για την εθνική οδό, μεσημέρι σαββάτου με τη θερμοκρασία να κτυπάει κόκκινο, είναι γεμάτος μιας kai όλοι πάνε για μπάνιο και αντίθετα με την υπόλοιπη Ευρώπη βλέπω πολλές μηχανές αλλά κανείς δυστυχώς δε φοράει κράνος. Είμαι στα τελευταία φανάρια πριν την εθνική και τολμώ να φύγω με το πράσινο αμέσως ... μέγα λάθος, αν θυμάμε καλά, ένα αγροτικό απο τον κάθετο πέρασε με κόκκινο. Λέω μεγάλε είσαι Ελλάδα.
Μπαίνω στο Εθνικό Χάλι, θυμάστε τι έλεγα στην αρχή; Οτι η Ε.Ο. μου φαινόταν οικεία; καλά ... στη πρώτη ανοιχτή καμπή μπαίνω με σχετικά μεγάλη ταχύτητα και ανοίγω το γκάζι να περάσω ενα αμάξι και βλέπω το τις κορδέλες στην άκρη του δρόμου να μου χαμογελούν ειρωνικά. Είσαι Ελλάδα ... και η άσφαλτος δεν είναι σμυρίδι αλλά σαπούνι, έτσι ενώ οταν έκανα το Π. Φαλιρο – Πάτρα σε λιγότερο απο 2 ώρες, το Πάτρα – Ανω Λιόσια το έκανα πάνω απο 3,5 ώρες. Σε κάθε στροφή και τρόμος, κάθε ευθεία και ενα Scania απέναντι ...
Ευτυχώς με τα πολλά φτάνω στα Λιόσια και εκεί καταλαβαίνεις τι συμαίνει ελληνική φιλοξενία. Ο Μίλτος μου ανοίγει το σπίτι του και με κάνει να νιώθω σαν να είμαι στο δικό μου, ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ πολύ MILT.
Βραδιάζει και το πλοίο της ΑΝΕΚ με περιμένει στο λιμάνι να με κατεβάσει στη Κρήτη !!!





Κυριακή 1/8 και ώρα 07:15 μετά απο 8707 χιλιόμετρα και 21 μέρες μπαίνω στον Άγιο Νικόλαο Κρήτης, είμαι πιά σπίτι.
Αντε και στη επόμενη !!!

[painterakis]

Διάφορα αξιοσημείωτα ...


Κεφαλαιο 1:Οι δρόμοι


Οι δρόμοι μας με μια λέξη είναι ΑΙΣΧΟΣ !!! Σε σχέση με έξω είναι πίστα δοκιμών για εκτός δρόμου αμάξια. Η πίσα στο εξωτερικό είναι απίστευτη, γύρισα και πέταξα τα λάστιχα. Ναι, μπορεί να ξεκίνησα το ταξίδι με 11.000 km αλλά τα λάστιχα είχαν σχεδόν όλο το πάχος στα τακούνια τους ενώ όταν γύρισα είχαν φανεί σχεδόν τα λινά.
Άρα όποιος ετοιμάζει ταξίδι στο εξωτερικό (ευρώπη) στα έξοδα να βάζει πάντα και ένα ζευγάρι λάστιχα στην επιστροφή.
Το κόστος των διοδιών σε Ιταλία και Γαλλία είναι δυσβάστακτο, σχεδόν όση βενζίνη καταναλώνεις τόσα πληρώνεις και στα διόδια. Τα λεφτά τους, τα αξίζουν και με το παραπάνω οι δρόμοι γιατί σου προσφέρουν τα πάντα, καλή χάραξη, σήμανση, ποιότητα κύλισης, ασφάλεια και πάρκινγκ με καθαρές τουαλέτες και χώρα ξεκούρασης και φαγητού.
Στην Μ.Βρετανία φυσικά ισχούν τα ίδια αλλά το καλό είναι ΔΕ πληρώνεις διόδια. Στο Βέλγιο και στο Λουξεβούργο δε πληρώνεις διόδια αλλά και οι δρόμοι τους δε φτάνουν το επίπεδο των άλλων κρατών αλλά είναι πολλά κλίκ καλύτεροι απο τους δικούς μας.
Στη Μ. Βρετανία στην οποία κινηθήκαμε κυρίως σε Α και Β roads, η κατάσταση δε αλλάζει καθόλου. Ακόμα και στους πολύ στενούς δρόμους, στα ποιό απομακρυσμένα σημεία ... λακούβα δεν είδα. Η βροχή είναι κάτι το σύνηθες ακόμα και το καλοκαίρι αλλά η άσφαλτος παραμένει ... “στεγνή”, ούτε λόγος για πλημυρισμένους δρόμους και να κρατάει σε σημείο να αναρωτιέσε μέχρι τι γωνία μπορείς να πλαγιάσεις. Εγώ στο Applecross κόντεψα πάντως (σύμφωνα με τα λεγόμενα του αδελφού μου, που ήταν πίσω μου) να ξύσω τις πλαϊνές και αυτό υπο βροχή !!!
Η σημάνση ήταν/είναι το άλλο πράγμα, για να χαθείς θα πρέπει να βλάκας τουλάχιστον ή εντελώς τυφλός. Πόσο μάλλον για να τρακάρεις ή να φύγεις απο τη στροφή.Στις δύσκολες στροφές πέρα απο τις πινακίδες στο γράφει και στον ίδιο το δρόμο “SLOW”.
Το όριο ταχύτητας στους αυτοκινητόδρομους είναι το ανώτερο 130 km/h όταν είναι στεγνός ο δρόμος και 110 km/h όταν βρέχει, απο εκεί και πέρα είναι κατα πόσο θέλουν να το επιβάλουν.
Στην Ιταλία για παράδειγμα πάς άνετα και 160-170, στο Βέλγιο και Λουξεμβούργο το τειρούν αλλά είναι ανεκτικοί στο +20%, στη Μ. Βρετανία είναι λίγο μπρεδεμένο (θα το δούμε παρακάτω) αλλά στη Γαλλία ... κόβουν πωπούς !!!
Όσοι έχουν “περπατήσει” το νέο δρόμο Καρδίτσα-Λάρισα θα με καταλάβουν, η απόλυτη ευθεία (κολλάς το τιμόνι στην ευθεία και το παρατάς), σε μήκος 2 φορές και πλάτος με 4 λωρίδες να έχεις ... 130 km/h ανώτερη και κανείς να μην περνά το όριο. Είδα ανθρώπους να οδηγούν και να κάνουν παράξενα πράγματα, ο ένας να έχει ξαπλώσει τόσο το κάθησμα του στο Mini Couper που στάνταρ κοιμόταν, η άλλη διάβαζε βιβλίο, ο άλλος σε ένα van να παίζει με το laptop κ.α. ... α, εδώ έχω να πώ οτι προσπέρασα ένα ισπανό με Hayabusa. Αυτός με 130 και εγώ με 135, πολύυυυ πλάκα, λίγο ακόμα και θα ανταλλάζαμε τηλέφωνα, το θέμα ήταν οτι με κοιτούσε καλά καλά ... θα φταίει το πράσινο σε Suzuki.
Στη Μ. Βρετανία δε μπορείς να κάνεις και πολλά μιας και εχει κάμερες παντού και όταν λέω παντού, εννοώ ΠΑΝΤΟΥ. Φυσικά και δεν ήταν κρυμένες, ήταν φόρα παρτίδα, με το έντονο φωσφοριζέ τους χρώμα, με τα δέντρα κουρεμένα ώστε να μην τις κρύβουν, με τις πινακίδες τους και την διαγράμμιση στο δρόμο.
Στους αυτοκινητόδρομους είχε 90 μίλια αλλά πήγαινες και παραπάνω αρκεί να μην έχουν ανάψει οι πινακίδες που να σου ορίσουν τη ταχύτητα ή να έχει έργα, αμέσως άναβαν και οι κάμερες. Στους υπόλοιπούς δρόμους ήταν ανοιχτές με τα όριο να παίζουν σε 30, 50 και 60 μίλια. Ακόμα και σε κάτι οικισμούς στη βόρεια Σκωτία, στην άκρη του πουθενά είχε κάμερα.
Αυτό που έκανε επίσεις εντύπωση είναι οτι στο εξωτερικό σέβονται ΑΠΟΛΥΤΑ τη σήμανση για παράδειγμα με το που ανάψει το πορτοκαλί, έχεις κουμπώσει τη 1η και στο πράσινο έχεις φύγει ΑΜΕΣΩΣ, χωρίς να κοιτάξεις δεξιά και αριστερά μιας και ο άλλος ξέρεις οτι 1000% έχει σταματήσει στο κόκκινο.


Κεφάλαιο 2: Εξοπλησμός αναβάτη


Το κράνος μου ήταν ένα NOLAN N103. Παρόλο το βάρος του (1755gr) ποτέ δεν είχα την αίσθηση ότι με κούρασε, αν και το φορούσα πάνω απο 12 ώρες καθημερινά. Το μοναδικό αλλά τεράστιο μειονέκτημα ήταν η εσωτερική αντιθαμβωτική ζελατίνα. Η υγρασία όταν περάσει ανάμεσα στη ζελατίνα και στην αντιθαμβωτική δημιουργεί μια “κουρτίνα” που ΔΕ βλέπεις τίποτα, απλά ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ. Είχα δεί κάποια συμπτώματα πριν το ταξίδι αλλά λόγο του ότι στη κρήτη το κλίμα είναι ξηρό, δεν ήταν τόσο έντονο. Διαβάζοντας μετά στο internet πολλοί την πετούν και βάζουν άλλες αυτοκόλλητες. Αντιθέτως η στεγανότητα του ήταν εκληκτική παρόλο τις έντονες και πολύωρες βροχοπτώσεις.
Το μπουφάν είναι το Storm της Colori, της σειράς Power Stretch, ώστε να αγκαλιάζει το σμιλευμένο στρουμπουλό κορμί μου , επίσεις της Colori είναι και το πατελόνι (το μοντέλο Touring Cordura) το οποίο και ράφτηκε στα μέτρα μου. Αμφότερα ανταπελξήλθαν με χαρακτηριστηκή άνεση στη βροχή (υπηρχαν περιπτώσεις που δεν έβαζα το αδιαβροχο σετ της Colori), χωρίς να βάλουν σταγόνα μέσα και με το ισοθερμικό του μπουφαν να με κρατάει ζεστό. Τα τονίζω αυτά γιατι κατα καιρούς σε μοτοσυζητήσεις τα αφορίζουν λόγο του ότι είναι ελληνικά. Το μόνο τους μειονέκτημα είναι ότι δε βγαίνει η αδιαβροχοποίηση τους με αποτέλεσμα σε πολύ ζεστά κλίματα να είναι λίγο σάουνα ειδικά όταν κινήσε μέσα σε πόλη
Για τις μπότες της TCX το μοντέλο X-FIVE τι να πώ; Έμεινα κυριολεκτικά άφωνος γιατί σε όλο το ταξίδι ποτέ δε με κούρασαν, το πόδι ήταν στη σωστή θερμοκρασία ανεξάρτητα αν είχε 45 βαθμούς στο Μιλάνο ή 10 στη Alpecross στη Σκωτία. Γκέτες δεν είχα πάρει μαζί μου αλλά και δε θα άξιζε γιατί οι μπότες είναι ΑΔΙΑΒΡΟΧΕΣ.


Όταν λέμε όμως για ασφάλεια αναβάτη ενοούμε αυτό εδώ:



Κεφάλαιο 3: Gagets


Για την πλοϊγηση μου είχα ένα pda της Μιο το Ρ560 με το πρόγραμμα igo8 μέσα στην αδιάβροχη θήκη της Wunderlich. Το καλο με το πρόγραμμα ήταν ότι μπορείς να σε οδηγήσει απο μια πόλη π.χ. τη Βενετία (ιταλία) σε μια άλλη πόλη, άλλης χώρας π.χ. στη Macon (Γαλλία) χωρίς να πρέπει να αλλάξεις χάρτη όπως στο destinator.


Τις φωτογραφίες και τα video τα έχω τραβίξει με την panasonic DMC-FT1, πλήρως αδιάβροχη μέχρι τα 3 μέτρα. Την είχα στιρίξει πάνω στο τιμόνι με τις βάσεις της Ram Mount.



Κεφάλαιο 4: Κατανάλωση
Η κατανάλωση του v-strom κυμάνθηκε σε φυσιολογικά πλαίσια εκτός απο τη Γαλλία. Ενώ στην Ελλάδα, Ιταλία, Μ.Βρετανία και Βέλγιο με πλήρως γεμισμένο ρεζερβουάρ (πάντα το φούλαρα) έκανα περίπου στα 320-350 km, αντίθετα στη Γαλλία μου έβγαζε μια της βίας 220-240 km. Μιλάω πάντα για 95 οκτάνια, αν και την Γαλλία έβαζα 95 eco !!!

το GSA δε το μετρήσαμε γιατί ... βαρεθήκαμε

[painterakis]

Κεφάλαιο 5: Παράξενα, μου έκαναν εντύπωση
α. σήμανση:



























β. του δρόμου τα περίεργα:












γ. αστεία:

[nivo]

μπραβο φοβερο ταξιδι- φωτο-αφηγηση πως ηταν να ταξιδευεις μονος σε ξενο τοπο ??

[CPretenteriS]

Αυτά είναι τα ωραία !!!

[nikos-x]

Αρχική Δημοσίευση από painterakis

Το διάβασα την Παρασκευή και άρχισαν να μου μπαίνουν πάλι οι ιδέες για την χώρα των δύστροπων και του ανάποδου, αλλά πιστεύω να καταφέρω ν' αντισταθώ.

[panagiotis.farmer]

Μπραβο συντεκνε

[Syvaris]

ωραίο το ταξιδιωτικό , ωραία και η αφήγηση

πολυ ενημερωτικός

ευχαριστούμε για τις πληροφορίες, αυτό με το τρένο της Μάνχης θα μας χρησιμεύσει σύντομα

[wet & dirty]

μπραβο φιλε παντα τετοια!!!