|
|
|||||||
 |
|
|
Εργαλεία Θεμάτων | Τρόποι εμφάνισης |
|
#12
19-02-2013, 22:36
|
|||
|
|||
Απάντηση: 71ος Παράλληλος: Η μοναξιά του αναβάτη
Απόσπασμα:
..τα πες ολα ταξιδιαρα ψυχη!!! .....ταξιδεψε μας Νικο!.... με το μοναδικο σου τροπο γραφης! 
|
|
#14
19-02-2013, 23:29
|
|||
|
|||
Απάντηση: 71ος Παράλληλος: Η μοναξιά του αναβάτη
Απόσπασμα:
|
|
#17
20-02-2013, 01:26
|
|||
|
|||
|
Απάντηση: 71ος Παράλληλος: Η μοναξιά του αναβάτη
Day 2
Como (IT) - Guebwiller (FR) 430 km Το ξημερωμα με βρηκε πτωμα. Ο αθλιος υπνος που ειχα κανει μεσα στο Superfast και τα 500+ χιλιομετρα μεσα στον πρωτοφανη για την Ιταλια καυσωνα ειχαν κανει αισθητη την επιδραση τους σε ενα σωμα που ειχε μεχρι προτινος καλομαθει σε ολες τις καθημερινες ανεσεις. Η ωρα ηταν περασμενες 8 και παροτι ηθελα να συνεχισω να κοιμαμαι ηξερα οτι επρεπε να σηκωθω αν ηθελα να βγαλω το προγραμμα της ημερας οπως ειχα σχεδιασει. Εξαλλου η πρωινη ζωη του camping που ειχε ξεκινησει εδω και ωρα δεν θα με αφηνε να κοιμαμαι για πολυ ακομα και να ηθελα...  Ο προορισμος μου για σημερα ηταν η Γαλλια και συγκεκριμενα το Guebwiller στη νοτιοανατολικη Αλσατια οπου θα συναντουσα τη Christie: ενα μελος του Couchsurfing που μου ειχε προσφερει με χαρα να με φιλοξενησει στο σπιτι της αφου θα περνουσα απο την περιοχη. Γιατι ομως εκει; Διοτι σε αποσταση λιγων χιλιομετρων ηταν το περιφημο#Colmar: καποιοι το ανεφεραν ως τη πιο ομορφη πολη της Ευρωπης και δεν θα αφηνα να παει χαμενη η ευκαιρια να διαπιστωσω αν ηταν αυτο ηταν αληθεια... Πριν απο αυτο ομως σημερα θα επαιρνα την εκδικηση μου για τα βαρετα χιλιομετρα εθνικης που ειχα γραψει χθες! Ειχα να διασχισω την Ελβετια και σκοπευα να κινηθω οσο μπορουσα σε επαρχιακους δρομους και να απολαυσω τη μεγαλειωση φυση της χωρας αλλα βεβαια το μεγαλυτερο κερασακι ηταν αλλο: τα διασημα πασα Furkapass και Grimselpass στα 2.400 μετρα υψομετρο στην ραχη των Ελβετικων Αλπεων. Οταν εχεις ενα τετοιο προγραμμα ξυπνας πιο ευχαριστα οσο να ναι...  Πρωτα απο ολα ομως καφες. Οι Ουαλλοι διπλα ειχαν σηκωθει απο ωρα και επιναν ηδη το τσαι τους χαμογελαστοι, ενω δεν εχασαν ευκαιρια να μου την πουν οτι παρακοιμηθηκα κιολας! Οι παλιολυκοι μου εβαλαν τα γυαλια! Ζεστανα νερο στο κουζινακι και εφτιαξα τον καφε μου και εκατσα να τον απολαυσω πλαι στους χαρτες μου και με παρεα αλλους μηχανοβιους ταξιδιωτες. Το εχω πει πολλες φορες και θα το πω αλλες τοσες: δεν υπαρχει καλυτερος τροπος απο το να ξεκινας ετσι τη μερα σου!  Οι Ουαλλοι μου ελεγαν οτι θα ακολουθησουν πανω κατω την ιδια διαδρομη με εμενα, τουλαχιστον μεχρι τα πρωτα πασα. Εκανα τη σκεψη να παμε μεχρι εκει παρεα ομως τους ειδα να βιαζονται να ξεκινησουν: εγω δεν ειχα προλαβει να πιω ακομα τον καφε μου και αυτοι ειχαν ξεστησει τις σκηνες τους και ειχαν σχεδον πακεταρει τα παντα! Αρχισα να μαζευω τα πραγματα βιαστικα αλλα καταλαβα οτι απλα θα τους καθυστερουσα χωρις λογο και εγω θα αγχωνομουν αδικα. Ανταλλαξαμε συμβουλες για τη διαδρομη και χαιρετηθηκαμε -μπορει να τα λεγαμε και στη πορεια εξαλλου! Το πακεταρισμα παντα ηταν για εμενα ενα θεμα: μου τρωει χρονο. Πολυ χρονο. Μεχρι να μαζεψω υπνοσακους, υποστρωματα, σκηνη, τεντες, ρουχα και λοιπα συμπραγκαλα οι περισσοτεροι γειτονες ειχαν φυγει ηδη! Οκ, βεβαια πολλοι ηταν με τροχοσπιτα και αυτοκινητα αλλα οπως και να το κανεις ειναι αποκαρδιωτικο να παλευεις να σφηνωσεις ολα τα μπαγκαζια στις βαλιτσες και να βλεπεις τους αλλους να ξεστηνουν τα παντα χαμογελαστοι στο χρονο που σου παιρνει εσενα να κλεισεις την μια βαλιτσα! Βεβαια ειχα φερει μαζι μου και κατι παραπανω οσο να ναι...##(Μιας που για να φας στη Νορβηγια πρεπει να παρεις ενα μικρο στεγαστικο δανειο ειχα προετοιμαστει καταλληλα)  Βγηκα στους δρομους του Como και ο ηλιος εδειχνε οτι θα ειναι μια υπεροχη -και πολυ ζεστη- μερα. Απο ψηλα η λιμνη και τα σπιτια αμφιθεατρικα στο βουνο εφτιαχναν ενα πολυ ομορφο θεαμα -για αλλη μια φορα εδωσα υποσχεση στον εαυτο μου να ξαναρθω σε αυτα τα μερη για μια δευτερη αναγνωση...  Ενω περνουσα μεσα στους δρομους του χωριου, ξαφνικα.... συνορα;!; Τα συνορα με την Ελβετια ειναι#μεσα#στη πολη! Δεν το ειχα ξαναδει αυτο ποτε. Οκ, η προσβαση ειναι ελευθερη στους Ευρωπαιους πολιτες, αλλα οπως και να το κανεις, το να βλεπεις συνοριακο φυλακιο, αστυνομικους στη μεση ενος δρομου και σημαιες μιας αλλης χωρας ειναι κατι εντελως ασυνηθιστο. Απο την μια μερα της πολης Ιταλια και απο την αλλη Ελβετια!  Αν δειτε το χαρτη της περιοχης θα παρατηρησετε οτι τα συνορα κοβουνε το χωριο στη μεση ουσιαστικα. Απο τη μερια της Ιταλιας ειναι το Como και απο τη μερια της Ελβετιας το Chiasso. Βεβαια η γλωσσα παρεμενε η Ιταλικη, τα μαγαζια συνεχιζαν να παιρνουν ευρω αλλα καταλαβαινες οτι κατι ανεπαισθητο εχει αλλαξει... Πολυ παραξενο συναισθημα! Με κατι τετοια κτηρια ομως θα μπορουσα να πιστεψω οχι μονο οτι ειμαι σε αλλη χωρα αλλα και σε αλλο ...πλανητη! Αυτος ο ιπταμενος δισκος τεραστιων διαστασεων ηταν το εμπορικο κεντρο της περιοχης.  Ομως εγω τωρα ηθελα να χαθω σε επαρχιακα δρομακια... Να δω χωρια, να χαρω τη φυση, να πιασω μια ροτα στο περιπου και να βγω οπου με παει ο δρομος.  Ο δρομος αρχισε να ανηφοριζει στο βουνο με ποιοτητα ασφαλτου που θα ζηλευε και πιστα....  ...χωριουδακια τριγυρω σαν ψευτικα....  ...δαση και ατελειωτο πρασινο οπου και να γυριζε το ματι....  ....και μια θεα που σε εκανε απλα να στεκεσαι και να κοιτας σαν χαμενος!  Ο δρομος συντομα με εβγαλε στις οχθες της λιμνης Lugano και της ομωνυμης πολης που βρισκεται εκει...  Η αρχιτεκτονικη ηταν εμφανως Ιταλικη, κατι αναμενομενο αν σκεφτει κανεις οτι ολη αυτη η περιοχη ανηκε επι αιωνες στους Ιταλους. Ημουν σιγουρος οτι δεν θα ηταν και πολυ χαρουμενοι που τωρα ηταν μερος της Ελβετιας, αλλα ακομα και ετσι ηταν ουσιαστικα ιταλικη περιοχη. Κοιταζοντας αυτες τις διαχωριστικες γραμμες στο χαρτη να πασχιζουν να ορισουν περιοχες με εκανε να σκεφτομαι ξανα τη ματαιοδοξια και γελοιοτητα του να προσπαθεις να χωρισεις γη και πολιτισμο σε ταμπελες: "Ιταλια", "Ελβετια", εμεις, εσεις. Μονοι εμεις οι ανθρωποι καταφερνουμε κατι τοσο αδιαιρετο οσο η Γη να το κοβουμε σε κομματια και να σκοτωνομαστε κιολας για αυτα...  Ολες ομως αυτες οι σκεψεις εξατμιστηκαν με μιας οταν η θεα της λιμνη ξεδιπλωθηκε μπροστα μου... Τι μαγευτικο θεαμα!   Το προγραμμα απο την αρχη σημερα ηταν να κανω οσο πιο πολλα χιλιομετρα μπορουσα σε επαρχιακους δρομους. Ομως τωρα ημουν λιγο εξω απο την Bellinzona και ειχα ηδη κανει μιαμιση ωρα διαδρομης για μολις 70 χιλιομετρα -τα χωριουδακια και οι φιδωτοι ορεινοι δρομοι μπορει να ηταν ακρως γραφικοι αλλα δεν βοηθουσαν να γραψω χιλιομετρα.   Κοιταξα το GPS. Αν ηθελα να ειμαι στη Γαλλια νωρις το βραδυ θα επρεπε να βαλω λιγο νερο στο κρασι μου και να πιασω την εθνικη, τουλαχιστον μεχρι τα πασα. Η Christie με περιμενε στο σπιτι της και θα ηταν μεγαλη αγενεια να φτασω μεσα στη μαυρη νυχτα και απλα να πεσω να κοιμηθω σε ενα καναπε για να αναχωρησω την επομενη μερα. Ετσι μετα απο μια σταση για ανασυγκροτηση προμηθευτηκα την Ελβετικη βινιετα οσο και αν πονουσε -27 ευρω ειναι αυτα!- και βγηκα στην εθνικη... Αν εκρινα ομως απο τη θεα που ανοιγοταν μπροστα μου κατι μου ελεγε οτι δεν θα βαριομουν καθολου!  Ολα πηγαιναν περιφημα. Η Αυρα ειχε την ευκαιρια να ξεμουδιασει λιγο, τα χιλιομετρα εφευγαν γρηγορα και εγω χαζευα την καταπρασινη φυση γυρω μου με ενα χαμογελο μεχρι τα αυτια! Και ολα θα συνεχιζαν να πηγαινουν περιφημα αν δεν υπηρχε κατι που ακουγε στο ονομα Galleria stradale del San Gottardo. Καποια στιγμη στην εθνικη οδο ειδα στο βαθος κινηση. Το ειδος της κινησης που ξερεις οτι κατι συμβαινει. Τα αυτοκινητα ηταν ακινητοποιημενα σε ολες τις λωριδες και περιμεναν. Σταματησα στην ακρη δεξια και προσπαθησα να καταλαβω τι γινεται. Ατυχημα; Τι αλλο θα μπορουσε να μπλοκαρει ολες τις λωριδες σε μια τετοια εθνικη οδο; Η ζεστη του μεσημεριου ηταν ανελεητη και τα δερματινα δεν βοηθουσαν ιδιαιτερα τη κατασταση. Ευτυχως ομως συντομα καποιοι αλλοι μοτοσυκλετιστες αρχισαν να περνανε σιγα σιγα απο την ΛΕΑ με αλαρμ και αποφασισα να τους ακολουθησω. Φτιαχνοντας στιχακια στο μυαλο μου ("ΛΕΑ ΛΕΑ και η ζωη ειναι ωραια" κλπ) και μετα απο μερικα χιλιομετρα πορειας αναμεσα σε λεωφορεια και κολωνακια εφτασα στην κεφαλη της ουρας: τα αυτοκινητα περιμεναν σε φαναρι! Μπροστα μου ανοιγοταν η εισοδος ενος τουνελ και η κυκλοφορια γινοταν σε δοσεις. Αυτο το ειχα δει στο παρελθον στην Αυστρια οποτε δεν εδωσα ιδιαιτερη σημασια και περιμενα το πρασινο για να μπω στο τουνελ. Λαθος. Το ποσο μεγαλο λαθος ηταν αυτο το ανακαλυψα καθως εμπαινα στο τουνελ και ειδα την πινακιδα: Galleria stradale del S. Gottardo,#16.400 m. Ποσα;; 16;;; Δεκαεξι χ ι λ ι ο μ ε τ ρ α;;; Καπου εκει θυμηθηκα ενα βραδυ που κοιταζοντας τους χαρτες στο σπιτι ειχα δει μια τεραστια ευθεια γραμμη καπου στις Ελβετικες Αλπεις και σκεφτηκα οτι δεν μπορουσε να ειναι δρομος αυτο το πραγμα. Εντελως ευθεια και τοσο μεγαλο σε μηκος... Δεν μπορει. Και ομως. Αυτη τη στιγμη βρισκομουν στο τουνελ του St. Gottard, το τριτο μεγαλυτερο τουνελ στον κοσμο με μηκος πανω απο 16 χιλιομετρα απο ακρη σ' ακρη!  Ζωντας εδω στην Ελλαδα που τα μεγαλυτερα τουνελ σπανια ξεπερνανε τα 1-2 χιλιομετρα δεν ειναι ευκολο να καταλαβει κανεις τι σημαινει να διασχιζεις ενα τοσο τερατωδες τουνελ. Τα χιλιομετρα αρχισαν να περνανε το ενα μετα το αλλο αργα και βασανιστικα και συντομα καταλαβα οτι θα ειχα προβλημα. Εκλεισα τη ζελατινα καλα και ολους τους αεραγωγους σε μια απεγνωσμενη προσπαθεια να προφυλαχτω. Το θερμομετρο εδειχνε 52 βαθμους εξωτερικη θερμοκρασια και τα καυσαερια απο τα οχηματα εκαναν την ατμοσφαιρα να θυμιζει θαλαμο αεριων. Δραματικη κατασταση... Παρα ολ αυτα ομως δεν μπορουσα να μην θαυμασω το τι εφτιαξαν οι ανθρωποι. Ακρως εντυπωσιακο αν και εξαιρετικα δυσκολο στη διασχιση για ενα μηχανοβιο... Μετα απο 20 λεπτα που φανηκαν σαν αιωνας βγηκα στην αλλη πλευρα! Ουφ! Βαθειες ανασσες και ο δροσερος πλεον αερας εμοιαζε τοσο γλυκος τωρα!  Η πινακιδα που μολις ειχα περασει εγραφε τα μαγικα γραμματα: Furkapass δεξια. Χαμογελασα. Τα πασα με περιμεναν...   Το τοπιο πλεον ειχε αλλαξει δραματικα. Οι χαμηλες καταπρασινες πλαγιες της βορειας Ιταλιας ειχαν δωσει τη θεση τους σε τεραστιους βραχωδεις ογκους που ορθωνονταν γυρω μου σε ενα θεαμα πραγματικα μεγαλειωδες... Κοιτες ποταμων περνουσαν αναμεσα σε πανυψηλες οροσειρες, ενω ο δρομος εμοιαζε με ενα γκριζο φιδακι που ξεδιπλωνοταν αναμεσα σε βραχους, δεντρα και νερο...  Στο βαθος τα συννεφα χορευαν πανω στις καταπρασινες κορυφες, σε ενα αεναο παιχνιδι της γης με τον ουρανο, φτιαχνοντας μια μοναδικη εικονα απο αυτες που σε συνοδευουν για παντα και σου θυμιζουν οτι η ομορφια βρισκεται εκει εξω, στα πιο απλα, στα πιο μικρα... Και μεσα σε ολα αυτα, ο δρομος μπροστα που ανοιγοταν μεχρι τον οριζοντα...  Εδω ανοιγαν τα ματια, η ψυχη και το μυαλο και προσπαθουσαν να χωρεσουν μεσα τους το μεγαλειο αυτο... Τιποτε αλλο... Και οπως εβλεπα δεν ημουν ο μονος που σκεφτοταν ολα αυτα τριγυρω...  O δρομος συντομα αρχισε να ανηφοριζει μεσα απο μικρους και γραφικους οικισμους, ολοενα και πιο στενος, αλλα τιποτα δεν μαρτυρουσε αυτο που βρισκοταν μπροστα...  ...ωσπου οι πρωτες στροφες του πιο διασημου Ελβετικου πασου ανοιχτηκαν μπροστα μου. "Stairway to heaven", σκεφτηκα χαμογελοντας και το παρτυ ξεκινουσε!  Αρχισα να ανεβαινω και η μια φουρκετα διαδεχοταν την αλλη σε ενα γιγαντιο rollercoaster, απανωτες ανηφορικες στροφες ξανα και ξανα και ξανα, με μια ασφαλτο που σε προκαλουσε να ξυσεις μεχρι και τα γκριπ! Και ολα αυτα ενω η θεα κατω πραγματικα εκοβε την ανασσα...  Τρεχουμενα νερα παντου, ποταμια που κατεβαιναν απο τις πλαγιες του βουνου και μεγεθη που δεν θα χωρουσαν στον καλυτερο ευρυγωνιο φακο του κοσμου... Τι να σου κανει μια ταλαιπωρη φωτογραφικη οταν εχεις μπροστα σου#τετοιεςεικονες;   Ανεβαινοντας, απο ενα σημειο και μετα η μπαλα χαθηκε τελειως... Το μυαλο μηδενισε, κλειδωσε, πεταξε τα κλειδια στον αγυριστο και παρεδωσε στα ματια και την ψυχη. Αυτο που εβλεπα μπροστα μου απλα δεν μπορουσα να το περιγραψω με λογια... Εικονες βγαλμενες απο τα καλυτερα μου ονειρα...!   Το GPS εδειχνε ηδη 2.000 μετρα υψομετρο και τα συννεφα κυλουσαν συμπαγη πανω στην ασφαλτο σαν να ηταν κατι ζωντανο...  ... ενω εκαναν ολο το δρομο να μοιαζει#σαν να εχει παρει φωτια...!  Ωσπου τελικα.... Ο προορισμος:  Εχοντας δει πολλες φορες ταξιδιωτικα με τα γνωστα parking και τα μεγαλα τουριστικα κιοσκια στα πασα των Αλπεων, θεωρουσα οτι ετσι θα ηταν και εδω. Οχι ακριβως. Στο υψηλοτερο σημειο του πασου που βρισκομουν αυτη τη στιγμη δεν υπηρχε τιποτα παρα μονο ενα παλιο και ερειπωμενο πλεον πανδοχειο, πραγματικα στη μεση του πουθενα...  Ποσες φορες στη ζωη μας μπορουμε να βαζουμε στοχους και να ειμαστε στη θεση να τους φτανουμε, να τους αγγιζουμε με τα ιδια μας τα χερια; Αυτο το ταξιδι ηταν ακριβως αυτο: στοχοι, σημεια στο χαρτη ενος μυαλου, που ηθελε να τα δει απο κοντα, να τα αγγιξει, να νοιωσει τη χαρα της κατακτησης, οτι και αυτος ηταν εκει! Το αν αξιζε η αναμονη και ο κοπος θα φαινοταν "στο χειροκροτημα" ομως αν νομιζατε οτι ειχαμε τελειωσει ετσι απλα, απατασθε...  Το κρυο σε τετοιο υψος δεν αστειευοταν παρα τον ηλιο που εκανε φιλοτιμες προσπαθειες να με ζεστανει. Αν κατακαλοκαιρο με ηλιο ειχε τετοια ψυχρα, το χειμωνα ηθελα καν να σκεφτω πως θα ηταν εδω. Καπου εκει ακουσα ηχο μηχανων και ειδα μια μεγαλη ομαδα μηχανοβιων να περνανε χαιρετωντας και αποφασισα να τους ακολουθησω κατεβαινοντας πλεον απο την αλλη πλευρα του βουνου. Δεν ειχα προλαβει να κανω πανω απο 3 χιλιομετρα οταν ειδα το λογο που οι περισσοτερες μηχανες δεν σταματουσαν στην κορυφη οπως εγω αλλα συνεχιζαν πιο κατω...  Σταματησα στην ακρη της αλανας και καθισα εκει σωπηλος. Χαιδεψα το ντεποζιτο της Αυρας και θαρρεις την ακουσα να μου ψυθιριζει "Σε τετοια μερη θελω παντα να με φερνεις, να γεμιζω απο τις ομορφιες του κοσμου..."  Δεν ηξερα τι να πω. Η θεα ηταν τοσο εκθαμβωτικη που χαμογελουσα σαν χαζος μπροστα σε αυτο που δεν χωρουσε μεσα στα ματια μου...  Στο mp3 αρχισε να παιζει το#Freebird των Lynyrd Skynyrd#και αρχισα να σιγοτραγουδαω... "If I leave here tomorrow Would you still remember me? For I must be traveling on, now, 'Cause there's too many places I've got to see. But, if I stayed here with you, girl, Things just couldn't be the same. 'Cause I'm as free as a bird now, And this bird you can not change..."  Καθομουν εκει πολυ ωρα. Καποια στιγμη το μηνυμα στο κινητο με ξυπνησε απο το ονειρο. Ηταν η Christie που ρωτουσε που ημουν. Η ωρα πλησιαζε 4 το απογευμα και ειχα αλλα 250 χιλιομετρα μεχρι το Guebwiller -oσο και να μην ηθελα επρεπε να πηγαινω. Καβαλησα τη μηχανη και ξεκινησα να κατεβαινω το πασο ομως ειχα πολλα ακομα να δω...  Εξαλλου ο δρομος που τοση ωρα χαζευα απο ψηλα περνουσε ετσι και αλλιως απο το αλλο διασημο πασο της Ελβετιας, το Grimselpass.  Οι ρυθμοι ραθυμοι πλεον -ηθελα να απολαυσω καθε στιγμη που βρισκομουν σε αυτα τα μοναδικα μερη και το ιδιο εκαναν και οι συνταξιδιωτες μου...  Οσο ανεβαιναμε ομως ο καιρος αρχιζε πλεον να δειχνει τα δοντια του: ο ηλιος χαθηκε μεσα στα συννεφα και το κρυο τωρα ηταν πολυ τσουχτερο... Οντας μεσα σε αρκετη ομιχλη και με το ψιλοβροχο να πεφτει δεν ειχα πολλα να δω: ο δρομος συντομα με εβγαλε στη κορυφη οπου περιμενε το κλασσικο τουριστικο περιπτερο, με καποιους παραξενους εκπροσωπους της τοπικης πανιδας...  ...αλλα και μερικους ακομα πιο περιεργους συνταξιδιωτες! Grimselpass, 2012  Εκανα σταση να ξεμουδιασω και περπατησα τριγυρω. Το μερος ειχε πολυ πλακα. Οι παραξενες σιδερενιες κατασκευες ηταν διασπαρτες τριγυρω. Ποιος τις ειχε φτιαξει αραγε; Παντως οποιος και να ηταν ειχε πολυ ταλεντο και μερακι... Οπως περπατουσα χαζευοντας το επιβλητικο ορεινο τοπιο, μεσα στην πυκνη ομιχλη ξαφνικα ειδα.... νερο;! Απιστευτο! Μια μεγαλη λιμνη στα 2.100 μετρα!  Και αυτο δεν ηταν τιποτα... Η πορεια συνεχιστηκε προς το βορρα μεσα στη καταχνια, ωσπου μεσα απο την ομιχλη εμφανιστηκε μια εικονα που δεν θα ξεχασω ποτε: το φως λες και επαιζε με τα συννεφα και επεφτε πανω μια μεγαλη λιμνη που απλωνοταν τωρα μπροστα μου γεμιζοντας την με χρωματα! Η "μοναδικη στιγμη" -εκεινο το σημειο στο χρονο που ολα συμπιπτουν για να δημιουργησουν κατι πανεμορφο- και εγω ημουν τοσο τυχερος να ειμαι εδω τωρα!  Ο δρομος μπροστα ανοιγοταν ατελειωτος ξανα και εγω παρακαλουσα αυτο το ταξιδι να μην τελειωσει ποτε...  Δρομοι και εικονες βγαλμενες θαρρεις απο ονειρα... Η Ελβετικη φυση ηταν πραγματικα συγκλονιστικη!  Ο δρομος απλωνοταν μπροστα μου ανοιχτος μεχρι εκει που εβλεπε το ματι και τα τοπια ηταν σαν πινακας ζωγραφικης...    Στο παρελθον ειχα κανει πολλες φορες χιλιομετρα σε πανεμορφους επαρχιακους δρομους. Ομως αυτη τη φορα πραγματικα δεν ηξερα που να πρωτοκοιταξω απο την ομορφια -η διαδρομη απο το Grimsel μεχρι το Lungern ηταν ανετα μια απο τις πιο ομορφες που ειχα δει ποτε! Και επειδη καποιες φορες ακομα και οι εικονες δεν μπορουν να δειξουν τη μαγεια... απολαυστε! Συντομα ειχα βγει στο τελευταιο κομματι της απιθανης αυτης διαδρομης πριν την εθνικη οδο. Ο δρομος περνουσε μεσα απο ενα πυκνο δασος, φτιαχνοντας ενα ατελειωτο καταπρασινο τουνελ που με προκαλουσε για ατελειωτο παιχνιδι...  Και καπου εδω ηταν που κρυμμενη αναμεσα στις φυλλωσιες των δεντρων βρισκοταν ισως η πιο ομορφη εικονα της ημερας... . . . . . . . Τα λογια ειναι απλα περιττα νομιζω...  Δεν θα μπορουσα να ειχα ζητησει καλυτερο κλεισιμο για το κομματι των ορεινων και επαρχιακων δρομων της Ελβετιας. Το ρολοι της μηχανης εδειχνε ηδη περασμενες 5 και ηταν ωρα να πιασω την εθνικη οδο για να γραψω τα τελευταια χιλιομετρα μεχρι το προορισμο μου. Οπως ολα τα αλλα σε αυτη τη χωρα, η εθνικη οδος τους ηταν απολυτως τελεια σε ...εκνευριστικο βαθμο!  Συντομα ειχα βρεθει για μια ακομα φορα σε μια ακομη συνοριακη γραμμη: Vive la France!  Μολις 40 χιλιομετρα εμεναν για το προορισμο μου και ενω σκεφτομουν το ποσο καλο καιρο ειχε κανει σημερα ο Μερφυ εκανε το θαυμα του: ξαφνικα και απο το πουθενα επιασε μια απιστευτα δυνατη μπορα ενω απο πανω ειχε ηλιο! Δεν ειχε ουτε ενα συννεφο απο πανω αλλα εγω ειχα γινει μουσκεμα. Μα απο ΠΟΥ με βρεχει ρε παιδια; Συνεχισα μεσα στη βροχη απτοητος -ετσι και αλλιως ειχα σχεδον φτασει και η μπορα δεν θα κρατουσε για πολυ. Οντως δεκα λεπτα αργοτερα η βροχη σταματησε και εγω εμπαινα στη μικρη κωμοπολη του Guebwiller.   Ολα πεντακαθαρα, μικρα δρομακια, χρωμα και πανεμορφες λεπτομερειες στα σπιτια παντου. Πολυ ομορφο μερος!  Καπου εδω ηταν που με περιμενε η Christie -μια θεοπαλαβη, πολυ καλοστεκουμενη και χαμογελαστη 55αρα, με μια απιστευτη θετικη διαθεση και ορεξη για ζωη! Εμενε σε ενα πανεμορφο παλιο σπιτι Αλσατικου τυπου μαζι με το συντροφο της Francois και τη φοβερη γατα τους τη Lolotte. Τακτοποιησα τη μηχανη και ανεβηκαμε πανω. Ηταν τοσο ομορφο συναισθημα να καταληγεις σε ενα ζεστο σπιτικο μετα απο μια ολοκληρη μερα στο δρομο! Στη τραπεζαρια το τραπεζι ηταν στρωμενο και το φαγητο περιμενε. Οι ανθρωποι ειχαν ετοιμασει δειπνο για λογαριασμο μου! Ενοιωσα μεγαλη τιμη και μονο στη σκεψη οτι καποιος εμπαινε σε τετοιο κοπο για εμενα... Η βραδια κυλισε υπεροχα με καλη παρεα, κουβεντουλα, εξαιρετικο γαλλικο κρασι και πολλα χαμογελα, ειδικα οταν εγω και Francois πιαναμε συζητηση: μπορει τα αγγλικα του να ηταν οσο καλα οσο και τα Γαλλικα μου (κοινως χαλια) αλλα αυτο δεν μας εμποδιζε να καταλαβαινομαστε μια χαρα! Οι πρωτες πρωινες ωρες μας βρηκαν σε φιλοσοφικες συζητησεις παρεα με μερικα ποτηρακια του εθνικου ποτου των Γαλλων: Pastis (κατι σαν το δικο μας ουζο). Ο πιο ομορφος τροπος να κλεισεις μια τοσο τελεια ημερα...
|
|
#20
20-02-2013, 13:13
|
|||
|
|||
|
Απάντηση: 71ος Παράλληλος: Η μοναξιά του αναβάτη
Day 3
Guebwiller - Colmar - Leverkuzen 504km Ο ηλιος που περναγε μεσα απο τις κουρτινες στο παραθυρο επεσε στα ματια μου και με ξυπνησε. Χαμογελασα. Οταν βρισκεσαι στο δρομο η παρουσια του ηλιου ειναι το καλυτερο δωρο που μπορεις να ζητησεις. Ανοιξα τα ματια και κοιταξα γυρω το σαλονι καλυτερα. Απεναντι μου ενα τεραστιο καλλιτεχνικο κολαζ απο Νεα Υορκη -κατι αναμεσα σε πινακα ζωγραφικης και φωτογραφιες- πλαισιωνοταν απο μικες κορνιζες και κουκλακια κρεμασμενα στο τοιχο. Στο τραπεζακι του σαλονιου και το περβαζι του παραθυρου υπηρχαν γλαστρακια και διαφορα παλια αντικειμενα στολισμενα. Φοβερη διακοσμηση! Παντου τριγυρω στο σπιτι υπηρχαν μικρες εξαισιες λεπτομερειες: παλια αντικειμενα, πινακες ζωγραφικης, κολαζ, χειροτεχνιες, κουκλακια, κατασκευες και χρωματα. Πολλα χρωματα.  Ηταν νωρις ακομα και η Christie κοιμοταν. Σηκωθηκα και χαζεψα λιγο τριγυρω. Το σπιτι ηταν πολυ ομορφο. Πολυ παλιο (πανω απο 200 ετων οπως εμαθα αργοτερα) με μεγαλα ξυλινα δοκαρια να προεξεχουν εκτεθειμενα στην οροφη και τους τοιχους και πολλα δωματια με μικρα περασματα χωρις πορτες. Η αρχιτεκτονικη ηταν στο στυλ των Γερμανικων χωριατοσπιτων, λογικο αν σκεφτει κανεις οτι η Αλσατια ηταν επι πολλους αιωνες Γερμανικη επαρχια. Η Lolotte ειχε ηδη ξυπνησει και με κοιτουσε με περιεργεια απο απεναντι: "τι γυρευεις στο σπιτι του αφεντικου μου;"  Συντομα ξυπνησε και η Christie και αρχισε να ετοιμαζει πρωινο ενω εγω εκατσα να δω το προγραμμα της ημερας. Σημερα θα πηγαιναμε μαζι με τη Christie να δουμε το περιφημο Colmar και μετα θα αναχωρουσα για το Leverkusen της Γερμανιας οπου με περιμενε ο πολυταξιδεμενος και αγαπημενος μου φιλος Κωστας/Sieche, με μια μικρη σταση στη πορεια στη Χαιδελβεργη για να δω τον παντα χαμογελαστο και εξαιρετικα ευγενικο δεν-με-λενε-Στεφανο-αλλα-Σταυρο aka Steven ER. Διεθνης συναντηση μηχανοβιων -η μερα ηταν αφιερωμενη στους φιλους!  Εξω η λιακαδα ηταν απλα υπεροχη! Η Christie με περιμενε ηδη εξω και καθισαμε για πρωινο στο μακραν πιο ομορφο μπαλκονι που εχω δει ποτε!  Πραγματικα ηταν απεριγραπτο. H φοβερη διακοσμηση του σπιτιου εδω εδινε ρεστα! Παντου κουκλακια, γλαστρες, λουλουδια και φανταστικες χειροτεχνιες και τοσο μα τοσο χρωμα...   Καθως ο πρωινος ηλιος επεφτε ελουζε το μικρο μπαλκονι εκανε τα παντα να μοιαζουν ακομα πιο εντονα και ζωντανα: Μια απιστευτη εκρηξη χρωματων!  Καθως τρωγαμε πρωινο και συζητουσαμε για τη καθημερινοτητα εκει μια επιμονη σκεψη μου ηρθε στο νου: κοιτα που ειμαι τωρα! Αν δεν ηταν το Couchsurfing τωρα θα βρισκομουν σε ενα τυπικο camping, hostel η χειροτερα σε ενα απροσωπο ξενοδοχειο, αγνωστος μεταξυ αγνωστων. Αλλα αντι για αυτο καθομουν εδω και απολαμβανα το καλυτερο πρωινο που θα μπορουσα να σκεφτω σε ενα πανεμορφο Γαλλικο σπιτι με εξαιρετικη παρεα. Τα λογια ειναι φτωχεια... Κοιταχτε απλα που και πως ζουν αυτοι οι ανθρωποι! -και να σκεφτει κανεις οτι για εμενα αλλα και πολλους αλλους Ελληνες η ιδεα του πρωινου αρχιζε και τελειωνε σε ενα νες καφε στο ποδι...  Ποσο φοβερο ειναι αυτο πραγματικα... Ανθρωποι χωρις να με γνωριζουν μου ανοιγουν τα σπιτια τους, μου προσφερουν απλοχερα την παρεα και με βαζουν στις ζωες τους ετσι απλα. Με καλη διαθεση και πιστη ακομα στη καλοσυνη των ανθρωπων. Φιλια, καλες προθεσεις, Εμπιστοσυνη... Ποσο πιο ομορφος θα ηταν ο κοσμος μας αν θυμομασταν ξανα τετοιες εννοιες που εχουμε χασει τωρα πια... Καποτε κοιμομασταν με το κλειδι στη πορτα του σπιτιου για να μπορει να μπαινει ο γειτονας μας, ο φιλος, ο συγγενης. Τωρα "καγκελα ασφαλειας μεταλουμιν", συναγερμοι και διπλοκλειδωμα στην εξωπορτα της πολυκατοικιας... Πας να μιλησεις σε εναν ανθρωπο στο δρομο και η καχυποψια κυριαρχει: τι θελει αυτος ο περιεργος απο εμενα; Γιατι μου μιλαει; Θελει να με κλεψει/βιασει/σκοτωσει; Η απολυτη ειρωνια! Ο Ελλην ο "φιλοξενος": Εξω η φιλοξενια τυπου couchsurfing ειναι πολυ διαδεδομενη και ο κοσμος σε δεχεται στο σπιτι τους σαν να εισαι μερος της οικογενειας τους. Εδω οι περισσοτεροι το να φιλοξενησουν καποιον αγνωστο το θεωρουν αδιανοητο! "Και που ξερω εγω οτι δεν θα με κλεψει; Που ξερω εγω αν θα με σκοτωσει το βραδυ;" Ζουμε ζωες μιζερες, βαρετες και ασχημες γ@μωτο -ποτισμενες απο το δηλητηριο του φοβου και της ελλειψης πιστης στο διπλανο μας- και για παρηγορια κανουμε shopping therapy: νεο κινητο, νεα τσαντα, νεες μποτες, νεο κρανος, νεο GSXR... Γιατι; Αυτο εγω δεν το λεω ζωη: Καταντια ειναι. Λιγη θεληση χρειαζεται και μια δοση τρελας: να εμπιστευτουμε ξανα τον κοσμο γυρω μας. Να δωσουμε με χαμογελο σε οσους ζητανε ωστε οταν ζητησουμε και εμεις να εισπραξουμε το ιδιο... Τοσο πολλα ζηταω ρε παιδια; Εγω ειμαι ο τρελος η οι αλλοι χαζοι τελικα που δεν βλεπουν αυτα που βλεπω εγω; "Παμε να δουμε τη πολη;" η Christie με ξυπνησε απο τις σκεψεις μου. "Φυγαμε". Η Αυρα ειχε και αυτη ...σπεσιαλ θεση για παρκινγκ κατω απο τις σκαλες του κουκλοσπιτου και ηταν κριμα να την ενοχλησω.  Πηραμε λοιπον το -εννοειται Γαλλικο- αμαξακι της Christie για να παμε παρεα στη πολη. Το Colmar μας περιμενε! (θεα με special guests τι αλλο; Τα κουκλακια της Christie!)  Colmar Συντομα ειχαμε φτασει στο προορισμο μας και η πολη εδειχνε να στεκεται στο υψος της φημης της!  Παντου μεγαλα παρκα με πολυ πρασινο, αψογη αισθητικη, καθαριοτητα και ατελειωτα παρτερια με λουλουδια...  Οι ανθρωποι εδω ειναι πολυ ζωντανοι: φωνακλαδες, χαμογελαστοι, εγκαρδιοι. Καπως ετσι τους ειχα φανταστει τους Γαλατες... (Μη ξεχνιομαστε! Ποδηλατο Πεζο ετσι; )  Το Κολμάρ είναι πόλη της Αλσατίας στη βορειοανατολική Γαλλία. Η πόλη βρίσκεται στο Route de Vin (δρομο του κρασιου) της Γαλλιας αποτελώντας την πρωτεύουσα των περιφημων αλσατικών κρασιών. Η πόλη ιδρύθηκε τον 9ο μ.Χ. αιώνα: Αναφέρεται για πρώτη φορά το 823, ως Columbarium -από όπου φαίνεται ότι προέρχεται και το σημερινό της όνομα- σε διάταγμα του Λουδοβίκου του Α' γιου του Καρλομαγνου, αλλά της δόθηκε το δικαίωμα να υφίσταται ως ελεύθερη αυτοκρατορική πόλη της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας το 1226 (civitatis). Το 1354 το Κολμάρ συμμετέχει στη δημιουργία της Δεκαπόλεως, μιας ομοσπονδίας δέκα αυτοκρατορικών πόλεων της Αλσατίας.  Το 1679 με τη συνθήκη του Νιμάγκεν το Κολμάρ αποδόθηκε στη Γαλλία και αποτέλεσε "Βασιλική Γαλλική πόλη". Στο καθεστώς αυτό παρέμεινε μέχρι το 1871, οπότε ολόκληρη η Αλσατία, με τη λήξη του Γαλλογερμανικού πολέμου, αποδόθηκε στη Γερμανία. Υπό γερμανική διοίκηση παρέμεινε μέχρι το τέλος του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, οπότε με τη Συνθήκη των Βερσαλλιών η Αλσατία επεστράφη στη Γαλλία. Το Κολμάρ αναπτύχθηκε και το 1934 οι κάτοικοι φθάνουν σχεδόν τους 50.000. Δυστυχώς όμως στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο οι Γερμανοί εισβάλλουν και καταλαμβάνουν εκ νέου την Αλσατία, την οποία προσαρτούν στο Γ' Ράιχ. Η πόλη υφίσταται καταστροφές μνημείων της και υφίσταται κατοχή με έντονα στοιχεία εκγερμανισμού και ναζιστικοποίησης. Η Γαλλία τελικά ανέκτησε εκ νέου τον έλεγχο της Αλσατίας ύστερα από τη μάχη του "θύλακα του Κολμάρ" το 1945.  Η πόλη, βασιζόμενη στην αμπελοκαλλιέργεια αλλά και στη βιομηχανική της ανάπτυξη, ευημερεί από τον Πόλεμο ως σήμερα. Είναι μια πλούσια πόλη, με κύρια δύναμη της τον αναπτυσσόμενο τουρισμό, αλλά αποτελεί και έδρα γνωστών εταιριών όπως η Leitz και η Leibherr. Βρίσκεται στο διαμέρισμα του Άνω Ρήνου σε απόσταση 68 χλμ. νοτιοδυτικά του Στρασβούργου. Ο ποταμός Ρήνος περνά 15 χλμ ανατολικά της, αλλά η πόλη συνδέεται με αυτόν μέσω ενός καναλιού, που συνδέει το Ρήνο με τον ποταμό Lauch, ο οποίος διασχίζει την πόλη, ενώ δυτικά της βρίσκεται η οροσειρά των Βοσγίων. Το θερμό και ξηρό μικροκλίμα της περιοχής του Κολμάρ είναι ιδιαίτερα ευνοϊκό για την καλλιέργεια αμπέλου, εξηγώντας γιατί η πόλη είναι το επίκεντρο παραγωγής και διακίνησης των Αλσατικών κρασιών.  Ομως το κυριο αξιοθεατο εδω και ο λογος που η πολη ειχε αποκτησει τη φημη της πιο ομορφης στην Ευρωπη ηταν η "la Petite Venise" -η Μικρη Βενετια: μια ακρως γραφικη περιοχη στη καρδια της πολης που διασχιζεται απο μικρα καναλια του ποταμου Lauch, που στο παρελθον αποτελουσε το κεντρο κρεοπωλων, αλιεων και βυρσοδεψων.  Η αρχιτεκτονικη εδω αντανακλα 8 αιωνες Γερμανικης και Γαλλικης σχεδιαστικης κουλτουρας η οποια εχει συνδιαστει περιφημα με τα τοπικα στυλιστικα εθιμα και υλικα κατασκευης: κοκκινος και κιτρινος ψαμμιτης και ξυλινα πλαισια με μεγαλα τμηματα τους να ειναι εκτεθειμενα ετσι ωστε να καταληγουν μερος του αρχιτεκτονικου σχεδιασμου.   Μπηκαμε μεσα στα μικρα σοκκακια και δεν ηξερα που να πρωτοκοιταξω! Η ημερα ηταν γεματη φως και χαρουμενες φωνες απο τους επισκεπτες -το μερος εσφυζε απο ζωη.  Πλακοστρωτα, μικρα καφε, bistrot...   ...συντριβανια, καταπρασινα δεντρα, γεφυρακια και απειρα πολυχρωμα λουλουδια που αντικατοπτριζονταν στα νερα του μεγαλου καναλιου που κοβει την παλια πολη στα δυο.   Τα παλια παραδοσιακα σπιτια ηταν γεματα χρωματα βαμμενα ροζ, γαλαζια, κιτρινα, γαλαζια, καφε... Μια σκετη πανδαισια!   Και η φοβερη λεπτομερεια: πολλα παραθυροφυλλα ειχαν στη μεση μια μικρη καρδια!  Περπατησαμε για πολυ ωρα στα στενα, μη μπορωντας να χορτασω τις εικονες που εβλεπα. Σκεφτηκα το πως θα ηταν να ζουσα σε ενα τετοιο μερος...  Θα κρατουσα αυτο τον ενθουσιασμο ανεπαφο; Ενας ντοπιος που μενει εδω αραγε αντιλαμβανεται οτι ζει σε ενα απο τα ομορφοτερα μερη του κοσμου η τα θεωρει ολα αυτα δεδομενα, αναξια λογου, βαρετα στην τελικη;  Δεν ηξερα την απαντηση αλλα βλεποντας τη καθαριοτητα παντου και την πληρη ελλειψη γκραφιτι, αυτοκολλητων, αφισσων και λοιπων αισθητικων παρεμβασεων που συναντουσα συνηθως σε μεγαλες πολεις, μαλλον αν μη τι αλλο ηξεραν να σεβονται αυτο που εχουν...  Ομως δεν ειχα δει ακομα αυτο για το οποιο ειχα ερθει... Στο μυαλο μου απο τοτε που πρωτοδιαβασα ενα αρθρο για το Colmar υπηρχε μια συγκεκριμενη εικονα. Πολυχρωμα σπιτακια στις οχθες του ποταμου και απειρα λουλουδια να καθρεφτιζονται στα νερα. Χαθηκαμε ξανα στα στενακια ψαχνοντας μια εικονα που μεχρι τοτε ειχα δει μονο στο αψυχο χαρτι. Και ξαφνικα την ειδα εκει μπροστα μου. Το απιθανο παραμυθενιο σκηνικο που χαζευα στις υπεροχες φωτογραφιες ζωντανευε μπροστα μου, αφηνοντας με αναυδο... . . . . . . . . . . . . . . . .  Τι να ελεγα για ΑΥΤΗ την εικονα που εβλεπα τωρα μπροστα μου; Πως να περιγραψω μια τοσο ομορφη εικονα που εμοιαζε να ειναι απο παραμυθι βγαλμενη; Εμεινα απλα εκθαμβος να κοιταζω την ομορφια της φυσης και το μερακι των ανθρωπων...   Ειχε πλεον μεσημεριασει για τα καλα και η Christie με οδηγησε σε ενα ωραιο μαγαζακι που ηξερε για να δοκιμασω μια διασημη γαστρονομικη λιχουδια της Γαλλιας, το Tarte flambée. Μια μεγαλη ανοιχτη πιτα με πολυ λεπτη ζυμη γεματη με φρεσκο λευκο τυρι, ζαμπον, ψιλοκομμενο κρεμυδι και κρεμα γαλακτος. Ο θρυλος λεει οτι οι δημιουργοι αυτης της λιχουδιας ηταν γερμανοφωνοι αγροτες της Αλσατιας που συνηθιζαν να ψηνουν φουρνιστο ψωμι μια φορα τη βδομαδα. Η tart flambee χρησιμοποιουνταν για να δοκιμασουν τη θερμοκρασια του φουρνου. Στη καταλληλη θερμοκρασια ο φουρνος μπορουσε να ψησει τη ταρτα σε 1 με 2 λεπτα. Η κρουστα γυρω απο τη ταρτα κατεληγε να καει σχεδον απο τις φλογες (εξ' ου και flambee).  Καθισα πισω και απολαμβανα τις στιγμες με ολες μου τις αισθησεις. Με τη πεντανοστιμη ταρτα, τη συνοδεια ενος εξαιρετικου λευκου κρασιου και τον υπεροχο ηλιο τωρα πραγματικα ημουν στο παραδεισο! Τι αλλο να ηθελα για να ειμαι ευτυχισμενος; Τα πιο ομορφα ειναι τα πιο μικρα παντα... Η ωρα ομως πλεον ειχε περασει και οσο και να μην το ηθελα τωρα επρεπε να πηγαινω. Ειχα 500 χιλιομετρα για το Leverkusen και ο καλος μου φιλος Κωστας με περιμενε. Δεν ελεγε να φτασω μεσανυχτα. Φευγοντας αγορασα τα καθιερωμενα αυτοκολλητα μου και πηραμε το δρομο της επιστοφης για να ετοιμαστω. Στο βαθος οι καταπρασινοι αμπελωνες απλωνονταν αγερωχοι...  Αρχισα να μαζευω τις βαλιτσες και να βαζω τη στολη αλλα ενας κομπος στο λαιμο δεν με αφηνε ησυχο. Η Christie ηταν ενας γλυκυτατος ανθρωπος -εξαιρετικα φιλοξενη, απιστευτα ζωντανη, χαρουμενη και αψογη οικοδεσποινα- και στεναχωριομουν πολυ που επρεπε να φυγω. Ομως δεν γινοταν αλλιως και το ηξερα. Η μοιρα του ταξιδιωτη. Τα παντα ρει και ουδεν μενει. Ως ειθισται, ανταλλαξαμε καποια μικρα δωρακια της χωρας μας ο καθενας και δωσαμε ραντεβου καπου καπως καποτε για το μελλον: A bientot Christie! Au revoir!  Καβαλησα τη μηχανη. Τη σηκωσα απο το stand και τη ζυγισα πανω στα ποδια μου. Γνωριμη και οικεια η αισθηση, σαν μια υποσχεση οτι οσο ημασταν μαζι δεν μπορουσε να παει τιποτα στραβα. Εσυ και εγω. Εμεις. Καπως ετσι θα ενοιωθε ενας καβαλαρης που ανεβαινει πανω στο αλογο του μετα απο καιρο. Κατεβασα τη ζελατινα και γυρισα το κλειδι στη μιζα. Ο ηχος του μοτερ γεμισε τη μικρη αυλη και ενοιωσα τη χαρα του ταξιδιου να διωχνει τη θλιψη της αποχωρησης. Η ωρα ηταν 3 το μεσημερι. Μπορει να ειχα αργησει λιγο αλλα ποτε δεν αντεχα να με κυνηγαει ο χρονος! Αυτες σημερα ηταν στιγμες πολυ σημαντικες για να τις ειχα χασει. Ηλιος και 28 βαθμοι -ιδανικες συνθηκες. Επομενη σταση Χαιδελβεργη.  Κατευθυνθηκα βορεια, παραλληλα με το ποταμο Ρηνο -το φυσικο συνορο μεταξυ Γαλλιας και Γερμανιας- απολαμβανοντας ενα μικρο κομματι της Γαλλικης επαρχιας. Σιγουρα ενα επομενο ταξιδι θα με βρει να εξερευνω καλυτερα αυτη την υπεροχη χωρα.  Λιγο εξω απο το Στρασβουργο η διαδρομη με οδηγησε πανω απο το πασιγνωστο ποταμο και ακριβως στη μεση του αλλο ενα συνορο: Willkommen in Deutschland!  Αφησα πισω μου τους μικρους επαρχιακους δρομους καθως ηταν καιρος να γραψω χιλιομετρα. Η autobahn ανοιγοταν μπροστα μου και η Αυρα ηταν πανετοιμη να κανει αυτο για το οποιο φτιαχτηκε: "παμε να κυνηγησουμε τον οριζοντα μωρο μου..."  Μεχρι τη Χαιδελβεργη τα χιλιομετρα εφυγαν πολυ γρηγορα. Συναντησα το Σταυρο εξω απο τη δουλεια του και τα ειπαμε για λιγη ωρα. Ειχε ερθει στη Γερμανια πριν λιγο καιρο και θα καθοταν για ενα μικρο διαστημα δουλευοντας εκει. Πιασαμε κουβεντα περι ταξιδιων, νοοτροπιας των λαων και βεβαια -τι αλλο;- για μηχανες... Ηταν ενα γλυκυτατο παλικαρι, χαμογελαστος και πολυ ευγενικος. Πολυ ωραιος τυπος!  Η πενταμορφη και το τερας η αλλιως "πως να χαλασετε μια ωραιοτατη φωτογραφια μοτοσυκλετας"! LOL  Κοιταζε με λαχταρα τη μηχανη και με ρωτουσε για το ταξιδι που ειχα μπροστα μου, ομως εγω ηθελα να του πω οτι το "ταξιδι" που εκεινος ειχε ξεκινησει ηταν πολυ καλυτερο απο το δικο μου. Xαμογελασα και δεν ειπα τιποτα. Καποια πραγματα απλα δεν λεγονται με λογια. Θα ηθελα να καθομουν περισσοτερο να τα λεγαμε αλλα ο χρονος οσο και να μην ηθελα πιεζε. "Κριμα ρε φιλε!" -το ειδα οτι στεναχωρηθηκε αλλα ηξερα οτι καταλαβαινε. Βαρυ πραγμα η ξενιτια, ακομα και για λιγο καιρο. Το ειχα νοιωσει στο πετσι μου καλα τα χρονια που ζουσα στο βροχονησο... Απο πανω μας ο ουρανος ειχε μαζεψει συννεφα αλλα κρατουσε ακομα. Λες να ημασταν τοσο τυχεροι μεχρι το Leverkusen; Ο Κωστης στο τηλεφωνο μου εκοψε τα ποδια: "Βαλε αδιαβροχα. Εδω βρεχει ασταματητα."  Ο Σταυρος με συνοδεψε μεχρι την εξοδο της πολης και αποχαιρετηθηκαμε. Βγηκα στην εθνικη και ανοιξα το γκαζι. Τα απειλητικα γκριζα συννεφα μπροστα εδειχναν τις διαθεσεις του καιρου...  Το φως χανοταν πλεον και η βροχη αρχισε να πεφτει ανελεητη. Κατεβασα κεφαλι και εσφιξα το δεξι γκριπ -ηταν ωρα να σοβαρεψουν τα πραγματα. Περνουσα μεσα απο τη καταιγιδα με 160+. Η Αυρα δεν καταλαβαινε τιποτα: παρατεταμενες στροφες με 140 και ευθειες με κλειδωμενο γκαζι -απολυτη σταθεροτητα σαν να ηταν το πιο φυσικο πραγμα του κοσμου. Δεν μπορουσα ομως να πω το ιδιο και για τον αναβατη της.... Η διαδρομη ηταν δυσκολη. Πισω απο τη βρεγμενη και θολη ζελατινα προσπαθουσα να δω μεσα στο σκοταδι, ενω το κρυο πλεον να ειχε αρχισει να γινεται πολυ ενοχλητικο παρα τα αδιαβροχα και τη στολη. Ειχα ηδη κανει 350 χιλιομετρα απο το μεσημερι και αρχισα να νοιωθω τη κουραση της ημερας βαρια πανω μου. Σκυφτος πισω απο τα φερινγκ, εβλεπα τα χιλιομετρα στο οδομετρο να περνανε ενα ενα και δυσκολα και το γκαζι ανοιγε ακομα πιο πολυ για να φτασω συντομα. Ευτυχως αν υπηρχε ενα μερος στο κοσμο να πηγαινω ετσι μεσα στη βροχη ηταν εδω στην autobahn.  Η πινακιδα που εγραφε Leverkusen ηρθε σαν σανιδα σωτηριας. Ειχα φτασει.  Στο σπιτι ο Κωστας και η γλυκυτατη Σαρα με υποδεχτηκαν με μεγαλη χαρα. Δεν θα μπορουσα να ζητησω κατι καλυτερο για το παγωμενο και βρεγμενο τομαρι μου: δυο ζεστα χαμογελα και μια στεγη πανω απο το κεφαλι μου αυτη τη κρυα νυχτα. Κατσαμε να φαμε και το βραδυ περασε με κουβεντες για τα παντα: για τα πραγματα στην Ελλαδα, στη Γερμανια, για ταξιδια περασμενα και επομενα, για ονειρα και στοχους... Εγω ομως ενοιωθα πραγματικα πολυ χαρουμενος και γιατι επιτελους συναντουσα το Κωστα απο κοντα! Ηταν κατι που ηθελα να γινει εδω και χρονια γιατι πραγματικα με ειχε σκλαβωσει με την καλοσυνη του, την ευγενεια και το χαρακτηρα του. Βλεπετε στα τελη του 2008 εψαχνα να αγορασω VFR. Τα ελαχιστα που ειχα βρει στην Ελλαδα ηταν για πεταμα οποτε πλεον κοιτουσα απο Γερμανια. Ειχα βρει μια σε αριστη κατασταση σε μια αντιπροσωπεια Honda στη κεντρικη Γερμανια περιπου μια ωρα ανατολικα του Leverkusen, ομως δεν μπορουσα να παω να τη δω απο κοντα. Ετσι ενας φιλος προσφερθηκε να παει αυτος 200 χιλιομετρα πηγαινελα να τη δει και να τη δοκιμασει για παρτη μου, οπως και εγινε τελικα. Αυτος ο φιλος ηταν ο Κωστας και αυτη η VFR ηταν η Αυρα μου... Και να που τωρα ημασταν εδω σε ενα ομορφο σπιτι συνοδεια μπυριτσας και τσιμπολογηματος να τα λεμε ενω εξω η βροχα επιπτε ραιτ θρου... Last edited by Ταξιδευτης; 20-02-2013 at 13:24.
|
|
|
|
Αλλαγή σε γραμμικό τρόπο
