"Σε είδα"...

[peterv]

Χαλιεμαι !!!
θα πηγαίνω δίπλα τους και θα ρίχνω κλωτσιά στη μηχανή να πέφτουν κάτω !
Θα αυθερετώ και εγώ όπως αυτοί

Ο σεβασμός και η πειθαρχεία (με έμαθαν στο στρατό) αποκτιέται με δύο τρόπους : μεςω ωριμοτητας οικιοθελώς ή στον προκαλούν μέσω του φόβου.

Πλάκα κάνω αλλά για σκέφτητε το λογικά , το ίδιο δεν κάνουν όλοι αυτοί που δεν ακολουθούν τον νόμο και δεν βάζουν κράνος ή μιλάνε στο κινητό μέσα στο αυτοκίνητο ;
Κάθε μέρα σε σπρώχνουν όλο και πιο πολύ προς το να σου συμβεί ατύχημα.

Κάθε δράση έχει και αντίδραση ΝΟΜΟΣ !!

Καλημέρα σας !


Sent from my iPhone using Tapatalk 2

[siraxanz]

Βρε παληκαρια δεν ειμαστε οι τηρητες της ταξης.
Ποσο δυσκολο ειναι να γινει κατανοητο????

Αυτο ενοχλησε τον καπτεν, αυτο εμοχλησε τον Γιαννις αυτο ενοχλει εμενα ,...
Οχι δεν μπορεις να πεις τπτ στον ξεκρανωτο...
Οπως δεν λες τπτ στον ξεζώνοτο
Οπως δεν λες τπτ στον γκαζόκαυλο

Δεν ειμαστε οργανα ταξης...

Υπαρχει συντεταγμενη κοινωνια....
Βγαλτε το απο το μυαλο σας!
Δεν εχετε το δικαιωμα!

Αν θελετε να κανετε παρεμβαση για την αντικοινωνικη μου συμπεριφορα, στον εισαγγελέα,
με ακομα εναν πολιτη για μαρτυρα...
Αυτο ειναι το δικαιωμα κ η υποχρεωση για οποιον πολιτη
πραγματικα ενδιαφερεται για τα κακως κειμενα...

Ολα τα αλλα ειναι λ ό γ ι α .....
κ μαλιστα ενοχλητικα....

R1200GlamorusSpecial

[vpentza]

ανάφτε κανά τσιγάρο, τραβήξτε μια τζούρα καφέ κι αν έχετε κουράγιο διαβάστε εφόσον μιλάμε για "ποινές και τιμωρίες".
Κίνητρο στην αναζήτησή μου είναι κάτι από τα ελάχιστα που μου έμειναν από τη δέσμη στη 3η Λυκείου....μου είχε κάνει εντύπωση ο διαφωτιστής Τσεζάρε Μπεκαρία (1738-1794) που έγραφε για το πώς θα έπρεπε να αποδίδονται οι ποινές...επίλεξα κάποιες παραγράφους από το κείμενο που γράφει ο Σ Καργάκος....

ο περίφημος Ιταλός ποινικολόγος Τσεζάρε Μπεκαρία με το έργο του «Περί εγκλημάτων και ποινών» :
Σκοπός της ποινής, γράφει ο Μπεκαρία, δεν είναι η εκδίκηση, αλλ' ο σωφρονισμός αυτού που διέπραξε το αδίκημα και ο παραδειγματισμός των άλλων. Άρα, ο σκοπός της ποινής είναι η πρόληψη υπό δύο έννοιες: γενική πρόληψη του κακού, δηλαδή ν' αποτρέψει πολλούς άλλους από το να θελήσουν ν' αδικήσουν (σωφρονισμός) και ειδική πρόληψη, ν'αποτρέψει, δηλαδή, το συγκεκριμένο άτομο από το να ξαναεγκληματήσει. Από τα παραπάνω γίνεται σαφές ότι οποιαδήποτε κι αν είναι τα ελατήρια, που ώθησαν το άτομο που διέ-πραξε το αδίκημα —έστω κι αν αυτά δε φαίνονται άμεσα—, η ποινή που θα του επιβληθεί είναι αναγκαίο να έχει έναν εξαγνιστικό, καθαρτικό χαρακτήρα, μ' άλλα λόγια να παίξει ένα ρόλο νουθέτησης κι όχι να φορτίζεται με το στοιχείο της εκδίκησης, γιατί τότε πια η τιμωρία παύει να είναι ποινή.
Τιμωρία στ' αρχαία ελληνικά σημαίνει, σε πρώτη σημασία, βοήθεια, αρωγή, συνδρομή.
Κατά μία έννοια, συνδρομή παραμένει και με την έννοια της ποινής, εφόσον συμβάλλει στον «επανανθρωπισμό» του εγκληματία. Αντίθετα, μια πράξη βίας, αν αντιμετωπιστεί πάλι με βία, θα επιφέρει στην ψυχή του δράστη περισσότερο μίσος τόσο για τη δικαιοσύνη, όσο και για την κοινωνία, με αποτέλεσμα το έγκλημα να επαναληφθεί περισσότερο βίαιο και αποτρόπαιο, αλλ' ίσως πιο τεχνικά σχεδιασμένο.
Αν και τη δεύτερη φορά επιβληθεί τιμωρία πάλι με τη μορφή εκδίκησης, πιο σκληρή από την προηγούμενη, το μίσος θ' αυξηθεί και θα ξαναεκτονωθεί σε τρίτο έγκλημα, ακόμη χειρότερο. Έτσι είναι φανερό ότι θα έχουμε μια ακολουθία εγκλημάτων, συνοδευόμενη ταυτόχρονα από μια αντίστοιχη ακολουθία ποινών. Το κακό, λοιπόν, θ' αναπαράγεται και το αποτέλεσμα θα είναι να "πείσουμε" τον εγκληματία να παραμείνει παντοτινός "πελάτης" των δικαστηρίων και των φυλακών.

Η λύση επομένως δεν είναι δυνατό ν' αναζητηθεί μέσ' από την επιβολή τέτοιου είδους ποινών αλλά μόνο μέσ' από το σωφρονισμό του εγκληματία, γιατί έτσι θα πεισθεί για το λάθος του, θα μπορέσει να δει αντικειμενικότερα την πράξη του, σε συνάρτηση όχι πια με τους υποκειμενικούς παράγοντες, που τον οδήγησαν να ενεργήσει έτσι, αλλά των γενικότερων συνθηκών, που άπτονται και των περιπτώσεων του θύματος. Η οπτική γωνία, που θα του υποδειχθεί να εξετάσει την πράξη του, θα είναι περισσότερο πολύπλευρη και συνεπώς σωστότερη, εφόσον θα εξετάσει σ' όλο το βάθος και πλάτος το έγκλημά του -όπως κι αν εκδηλώθηκε αυτό- χωρίς να υποτάσσεται σε μικροπρεπείς υποκειμενικότητες, που εμποδίζουν να τοποθετηθεί σωστά απέναντι στην πράξη του.
(συνεχίζεται...)

[vpentza]

κάνετε συνειρμούς με το γεγονός του "παραβάτη" μοτοσυκλετιστή και την απορία για το πώς πρέπει να του συμπεριφερθούμε...

(συνέχεια..)
Με το σωφρονισμό του καταδικαζομένου πετυχαίνουμε το σημαντικότερο αποτέλεσμα, που έγκειται στο να πεισθεί αυτός για το έγκλημά του, ώστε όχι μόνο να μην το επαναλάβει, αλλ' ούτε -στο μέτρο που μπορεί- ν' αφήσει κι άλλους να το διαπράξουν. Έτσι ο χτεσινός εγκληματίας, γίνεται σήμερα ανασχετικός παράγοντας στην επέκταση του εγκλήματος. Αυτό συνιστά την ουσία του πραγματικού σωφρονισμού.
Εάν, λοιπόν, η οικογένεια δεν κατόρθωσε να δώσει στο άτομο μια σωστή αγωγή, εάν το σχολείο ή το ευρύτερο περιβάλλον του το επηρέασαν αρνητικά στον τρόπο σκέψης και συμπεριφοράς κι αν, τέλος, κάποια δυσλειτουργία ορισμένων θεσμών ή κάποια δυσμενής συγκυρία σε συνάρτηση με κάποιους υποκειμενικούς παράγοντες στον τομέα των διαπροσωπικών σχέσεων, το οδήγησαν στο έγκλημα, οφείλει η πολιτεία, χρησιμοποιώντας το θεσμό της δικαιοσύνης, να επαναφέρει τον εγκληματία στην ευθεία και να τον προσανατολίσει σε κάποιες αξίες και να του εμπεδώσει κάποιες αρχές, πείθοντάς τον έτσι ν' αποφύγει νέες παρεκτροπές.
"Μόνο μορφώνοντας το κεφάλι των ανθρώπων, δε θα χρειαστεί ποτέ η πολιτεία να το κόψει, έλεγε ο Ουγκό".
Όπως προαναφέρθηκε, η ποινή παίζει διπλό ρόλο. Πέρ' από το σωφρονισμό αυτού που διέπραξε το αδίκημα, πρέπει να συντελεί και στον παραδειγματισμό των άλλων. Όταν ο εγκληματίας τιμωρηθεί με πνεύμα σωφρονιστικό και τελικά πεισθεί για την ενοχή του, είναι φυσικό να παραδειγματιστούν και πολλοί, όταν διαπιστώσουν ότι ο δράστης αποστρέφεται την πράξη του. Βλέποντας, δηλαδή, τον εγκληματία τιμωρημένο, μετανιωμένο και σωφρονισμένο, είναι δύσκολο να μην παραδειγματιστεί από αυτόν κάποιος, που είχε ροπή προς την αδικία και να μην κρατηθεί μακριά από αυτή. Γιατί σε τελευταία ανάλυση δεν υπάρχει μεγαλύτερη δύναμη παραδείγματος απ' αυτήν που προσφέρει ο σωφρονισμός του ίδιου του ενόχου.

Φυσικά μια κοινωνία πρέπει να είναι δημοκρατική, αλλά δεν πρέπει να είναι αφελής. Δεν επιτρέπεται στ' όνομα καμιάς δήθεν σωφρονιστικής σκοπιμότητας η επίδειξη ανοχής. Η τιμωρία -έστω και μικρή- πρέπει να είναι βέβαιο πως θα επιβληθεί. Η ατιμωρησία γεννά την ηθική παραλυσία κι εκτρέφει κάθε λογής αντικοινωνικές συμπεριφορές.
Χρειάζεται -τουλάχιστον για τις ατελείς συνειδήσεις- ο φόβος της ποινής. «Ἵνα δέος (= φόβος), ἔνθα καί αἰδώς», έλεγαν οι αρχαίοι με την κομψή τους εκφορά.
Όχι βέβαια πως η αστυνόμευση είναι πανάκεια για την εξάλειψη των αδικιών, όμως χωρίς αστυνομική εποπτεία, χωρίς σοβαρή λειτουργία δικαιοσύνης, το άτομο που έχει αντικοινωνικές τάσεις αποθρασύνεται, βλέποντας μια κοινωνία ανεκτική απέναντι του. Η ατιμωρησία υποθάλπει το έγκλημα, που βρίσκει πρόσφορο έδαφος για ν' αναπτυχθεί. Αυτό θα επιφέρει και μια άλλου είδους κοινωνική εκτροπή. Όταν η πολιτεία δεν τιμωρεί, θ' αρχίσουν να τιμωρούν οι πολίτες.

Κι αυτό ούτε τον αδικήσαντα συμφέρει , ούτε τους αδικημένους (που εξομοιώνονται σε αγριότητα με τους αδικητές), ούτε φυσικά και την κοινωνία, γιατί ο νόμος της αυτοδικίας ξαναγυρίζει τον άνθρωπο στο νόμο της ζούγκλας.

[vpentza]

μάλλον βρήκα το κείμενο του βιβλίου της Ιστορίας από το 1990+ !!!!
23 χρόνια πριν το παπαγάλιζα και η πλάκα είναι που μου είχε κάνει εντύπωση και το θυμάμαι ακόμα...αυτές είναι οι βασικές αρχές της απονομής της δικαιοσύνης πάνω στις οποίες στηρίχτηκαν (λέμε τώρα) οι αρχές της "σύγχρονης Ευρώπης"

"Ο Ιταλός Τσεζάρε Μπεκαρία (1738- 1794) δημοσίευσε στο Μιλάνο το δοκίμιο: «Περί εγκλημάτων και ποινών» και διατύπωσε τις θεμελιακές αρχές για την απονομή δικαιοσύνης οι οποίες έθεταν σε νέες της βάσεις όλο το δικαστικό σύστημα. Σκοπός της ποινής, κατά τον Μπεκαρία, δεν είναι η εκδίκηση αλλά ο σωφρονισμός, άρα σωστό είναι να μην επιλέγεται η πιο εξοντωτική ποινή αλλά εκείνη που θα έχει το διαρκέστερο αποτέλεσμα στη σκέψη και τη βούληση του δράστη. Η δικαιοσύνη πρέπει να ενεργεί άμεσα και σύντομα γιατί όσο πιο σύντομα έλθει η ποινή τόσο πιο στενός θα είναι ο συνειρμός των δύο (αδικήματος – ποινής) στη σκέψη όλων, ώστε να αποφεύγονται οι αξιόποινες πράξεις. Το αδίκημα αποτρέπεται αποτελεσματικά μάλλον όταν υπάρχει η βεβαιότητα κάποιας ποινής παρά όταν επισείεται η αυστηρότητα μιας αβέβαιης τιμωρίας " .

[yannis]

Παναγιώτη, το #139 που αναφέρεις, ήταν η αφορμή να εκφραστεί (εξαιρετικά σε όλη την συνέχεια) ο Νότης και να συμφωνήσουμε μαζί του (με τον Νότη) όσοι τέλος πάντων συμφωνήσαμε.
Με αυτό θέλαμε να ξεκαθαρίσουμε πως δεν επικροτούμε τέτοιες αντιλήψεις.
Χωρίς να κάνω τον δικηγόρο του, νομίζω πως και η τοποθέτηση του capitain έγινε κατόπιν αντίστοιχης ενόχλησης.
Πολλές φορές η ένταση προκαλεί την απάντηση, για να βάλω στη ζυγαριά του Πέτρου κάτι από την αντίπαλη στρατιά του εμφυλίου!!!!
Ακόμη κι εσύ, δεδηλωμένος επαναστάτης, κατόπιν κάποιας ανάλογης παρόρμησης βρέθηκες να υποστηρίζεις έμμεσα τον νόμο του Λυντς!!!! Ούτε κατά διάνοια βέβαια δεν νομίζω πως έχεις τέτοιες αντιλήψεις.

Σε τροχαίο που είχε παλαιότερα ο μεγάλος μου γυιός, τον έσωσε το κράνος. Αν φόραγε καλύτερο παπούτσι, θα γλύτωνε τον τραυματισμό στο δάκτυλο που τον ταλαιπώρησε καιρό και αν φόραγε την πανοπλία των ιπποτών δεν θα έσπαγε ίσως την κλείδα. Τυπικά δεν ευθυνόταν για το ατύχημα, όμως μόλις έκατσε ο κουρνιαχτός, διαπίστωσε πως θα μπορούσε να το έχει αποφύγει, αν είχε άλλη οδηγική συμπεριφορά.
Αντίστοιχη συμπεριφορά είχε και ο δεύτερος (σούζα, χωρίς κράνος κλπ κλπ) με τα αντίστοιχα αποτελέσματα και συμπεράσματα!!!!
Όπως καταλαβαίνεις δεν είμαι εναντίον του κράνους. Σιγά μην πλήρωνα μια περιουσία για τόσα κράνη, γάντια, μπουφάν που κυκλοφορούν στο σπίτι, όχι μόνο για την οικογένεια, αλλά και για τους συνεπιβάτες τους. Όμως και πάλι δεν σημαίνει πως ο εξοπλισμός είναι πανάκεια. Καθημερινά στη δουλειά, συναντώ περιστατικά που στην πλειοψηφία τους οφείλονται σε ανθρώπινο λάθος και όχι στην έλλειψη εξοπλισμού... μην αρχίσουμε τα τραβηγμένα "αν η πεταλούδα στην Κίνα έφερε βροχή στο Πλανητέρου", γιατί θα μας κυνηγήσει ο Γιώργης (georgep) για πνευματικά δικαιώματα!!!!

Επίσης Θεόδωρε, δεν το βλέπω από την σκοπιά του "ο αναμάρτητος κλπ". Κάπνιζα για 30 χρόνια, ότι φυτρώνει πάνω, κάτω και πέρα απ' τη γη, όμως αυτό δεν σημαίνει πως δεν σχολιάζω αρνητικά όσους καπνίζουν.
Φυσικά και είναι κατανοητό πως ο καθένας στην παρέα του, στον κύκλο ή στο φόρουμ κλπ που συζητάει, έχει το δικαίωμα να σχολιάζει, κουτσομπολεύει, ειρωνεύεται ότι γουστάρει. Από το κουτσομπολιό "κοίτα το νούμερο πως κυκλοφορεί κλπ" έως την προτροπή να του κάνουμε να του δείξουμε και τα ρέστα έχει μεγάλη διαφορά. Είναι φασίζουσα συμπεριφορά, αντιβαίνει της αντίληψης του Πέτρου περί πειθαρχίας και τέλος πάντων όπως επίσης στο #139 σχολίασε ο capitain, υπάρχουν προβλεπόμενες διαδικασίες από την κοινωνία που συμμετέχουμε.
Εντάξει, είναι λογικό κάθε έκφραση να επιδέχεται παρερμηνείες, όμως όταν βλέπεις "όλο το πακέτο", πάνω κάτω βγάζεις και το ανάλογο συμπέρασμα.

[yannis]

Βασίλη, μη με τσιγκλάς, γιατί χρόνου φείδου, πάλι λειψή κουβέντα θα γίνει.
Καιρό τώρα, έχω σχηματίσει την αντίληψη, πως η τιμωρία είναι απαραίτητη. Κάθε κοινωνία θεσπίζει νόμους (γραμμένους, άγραφους κλπ) γιατί είναι αναγκαίο να υπάρχει ένας, στην πλειοψηφία του αποδεκτός, μπούσουλας προς τον στόχο που επιλέγει. Κανείς σώφρων δεν υποστηρίζει πως έχει την απόλυτη γνώση του καλού και του κακού. Μόνο δογματικοί και "άλλα στοιχεία" υποστηρίζουν πως έχουν φωτιστεί και γνωρίζουν τον λόγο ύπαρξης του σύμπαντος και τον προορισμό της ζωής, που όπως την αντιλαμβανόμαστε προέκυψε. Ο σωφρονισμός είναι μάλλον μία φενάκη, γιατί σε κάθε επιχείρημα υπάρχει πάντα και κάποια άλλη οπτική και άλλες γενεσιουργικές αιτίες. Μπορούμε να μιλάμε καιρό, δεν είναι τυχαίο πως τέτοιες απόψεις και διαφωνίες υπήρχαν πάντα στην ανθρώπινη σκέψη. Ακόμα κι αν εμπλακούμε σε νεώτερες αντιπαραθέσεις όπως του Πελάγιου με τον Αυγουστίνο από τον 5ο αιώνα, δύσκολα θα καταλήξουμε σε σαφή και "δημοκρατικά" συμπεράσματα.

[vpentza]

Το κείμενο που έχω παραθέσει, αναφέρει (και συμφωνώ) ότι η τιμωρία είναι απαραίτητη.
Ο τρόπος εφαρμογής της είναι αυτός που θα επιτύχει τον σοφρωνισμό. Εκεί χωλαίνει η διοίκισις.... ο Μπεκαρία το λέει, μεταξύ άλλων,πολύ πολύ ξεκάθαρα : "Το αδίκημα αποτρέπεται αποτελεσματικά μάλλον όταν υπάρχει η βεβαιότητα κάποιας ποινής παρά όταν επισείεται η αυστηρότητα μιας αβέβαιης τιμωρίας "

[yannis]

Μα δεν νομίζω πως ο σωφρονισμός είναι το ζητούμενο.
Για να σωφρονιστής πρέπει να είναι ξεκάθαρο ποιό είναι το σωστό και να απαντηθεί το ερώτημα αν ο άνθρωπος είναι υπεύθυνος για την μοίρα του ή όχι.
Κάποτε, στα ανήσυχα και υπερεπαναστατικά νιάτα μας νομίζαμε πως η παιδεία από το σχολείο, την οικογένεια, την κοινωνία είναι αυτή που θα αλλάξει και θα κάνει καλύτερο τον κόσμο. Φευ, ο μακαρίτης ο Γκυστάβ Λε Μπόν τα είχε πει πριν ακόμα καυλώσει ο παππούς μας. Τέλος πάντων, δεν νομίζω πως είναι εύκολο σε πέντε σειρές στο φόρουμ να απαντήσουμε (σιγά μην ξέρουμε) ποιό το νόημα της ζωής, η σωστή κοινωνία και για το αν έχει την ανάγκη μας ο κόσμος για να αλλάξει.

[vpentza]

yannis, το πας ιδιαίτερα μακριά το θέμα .....
το πλαίσιο κανόνων που αποδεχόμαστε κάθεται σε μια γενική θεώρηση του τί νοείται σωστό για την εύρρυθμη καθημερινότητά μας....
στον κόσμο που κυριαρχεί το ένστικτο, τα αποτελέσματα είναι γνωστά για το ποιός έχει πάντα το πάνω χέρι.
στον κόσμο των ανθρώπων που εμβόλιμα μπαίνει η ικανότητα του νου, υπάρχουν έννοιες που κρίνονται κατά το δοκούν κατά πόσο δηλαδή είναι συμφέρον για τον έχων τη δυνατότητα να επιβάλλει τους κοινά αποδεκτούς τρόπους συμπεριφοράς...
μεγάλη κουβέντα που γίνεται ...μερικές χιλιάδες χρόνια χωρίς τελική ετυμηγορία
ίσως η καλύτερη ιδέα :