Ο Gύρος τση ΚρήτηS

[HECTOR]

Μανο Γιανναρε Respect!!!

Μέρα 6η - Πέμπτη 19 Απρίλη 2012

6η μέρα λοιπόν και μετά το μικρό διάλειμμα της μιας μέρας που περάσαμε στα Σφακιά το ξημέρωμα μας βρίσκει ξεκούραστους και ορεξάτους για να συνεχίσουμε το ταξίδι. Μια μικρή παρένθεση γέλιου ήταν που ο Γιάννης με τις ωτοασπίδες ούτε που άκουσε τα ξυπνητήρια κι εμένα να κάνω ντουζ και να ετοιμάζομαι και όταν τελικά του κούνησα το κρεβάτι για να ξυπνήσει αυτός πετάχτηκε όρθιος φωνάζοντας "Σεισμός!"

Ο καιρός αρκετά καλύτερος από την προηγούμενη μέρα και το καφεδάκι αυτήν τη φορά το ήπιαμε στο μπαλκόνι του ξενοδοχείου που διανυκτερεύσαμε (χωρίς να χρειαστεί να μαζέψουμε σκηνές) που φάνταζε ιδανικό για το πρωινό μας...

Η πρώτη εικόνα που αντικρίσαμε μετά το πρωινό μας ξύπνημα...

Ο Γιάννης κρατάει στην μνήμη του τις τελευταίες εικόνες πριν ξεκινήσουμε τη σημερινή μας περιπέτεια...

Ένα τελευταίο τσεκάρισμα για το ότι τα πράγματα μας είναι σταθερά δεμένα και στη σωστή θέση.

Η ώρα κοντεύει 8:10 και η θερμοκρασία σε αρκετά καλά επίπεδα. Τα σημάδια από την μπόρα και τον άνεμο που έφερε τόνους αλάτι είναι εμφανή πάνω στις μηχανές μας.

Από τα Σφακιά ο δυτικός δρόμος προς Ανώπολη καταλήγει σε αδιέξοδο στο χωριό Άγιος Ιωάννης. Από κει και μετά και μέχρι τη Σούγια παρεμβάλλεται ο ορεινός όγκος των Λευκών Ορέων και το επιβλητικό Φαράγγι της Σαμαριάς. Έτσι ο Gύρος τση ΚρήτηS θα έπρεπε να συνεχιστεί περικυκλώνοντάς τα.

Μια ακόμα όμορφη ανάβαση μας περίμενε κάτι που γνωρίζαμε πολύ καλά και οι δύο...

Το παιχνίδι του Γιάννη με το φακό δεν μπορούσα να του το χαλάσω, το τοπίο μοναδικό, ο ουρανός με τα σύννεφα να δημιουργούν απίστευτες εικόνες, το μόνο που είχα να κάνω ήταν να αφήσω τον φιλαράκι μου να παίξει με την φωτογραφική και την φαντασία του...

Όσοι έχουν πάει Σφακιά γνωρίζουν πως η στριφτερή διαδρομή είναι πανέμορφη. Μια ολόκληρη μέρα δεν είχαμε καβαλήσει τις μηχανές μας και η λαχτάρα μας μεγάλη. Το διασκεδάσαμε σαν μικρά παιδιά...

Μάλλον το ίδιο έκαναν και τα κατσίκια που μας χάζευαν στην έξοδο ενός από τα πολλά μικρά τούνελ...

Ανεβαίνοντας πια και αφού φτάσαμε στο οροπέδιο του Ασκύφου σε ένα από τα βενζινάδικα που συναντήσαμε σταματήσαμε για να γεμίσουμε τα ρεζερβουάρ. Εκεί και ένας κύριος γέμιζε διπλά σε μας, το πόσα τσιγάρα έστριψε μέχρι να γεμίσει δεν λέγεται, ευτυχώς τουλάχιστον δεν τα άναβε... ^_^ ^_^ ^_^ ^_^

Με γεμάτα τα ρεζερβουάρ και λίγο πριν αρχίσουμε να κατηφορίζουμε μια τελευταία φωτογραφία από το οροπέδιο ίσως σας δώσει μια εικόνα για το τι περνούσε μπροστά από τα μάτια μας.

Τα ερείπια ενός Οθωμανικού Κάστρου του 19ου αιώνα που χτίστηκε για να ελέγχει το πέρασμα προς τα Σφακιά.

Το οροπέδιο του Ασκύφου πήρε τ'όνομά του παραφράζοντας το αρχαίο Ελληνικό "Σκύφος" (κύπελλο).

Η διαδρομή που θέλαμε να ακολουθήσουμε είναι όσο το δυνατόν πιο κοντά στους πρόποδες των Λευκών Ορέων. Κάτι που ακούγεται αρκετά εύκολο άλλα για όσους δεν γνωρίζουν πολλά από τον συγκεκριμένο τόπο και με την ελλιπέστατη σήμανση πραγματικά είναι Γολγοθάς. Αφού χαθήκαμε δυο τρεις φόρες αποφασίσαμε να πάμε προς τις Βρύσες, ένα πανέμορφο γραφικό χωριό όπου και θα ανασυντασσόμαστε ώστε να σχεδιάζαμε καλύτερα την διαδρομή που θα ακολουθούσαμε.

Το ποτάμι στο χωριό Βρύσες.

Ο Γιάννης τσεκάρει του χάρτες. Κάτι που θα έκανε πολλές φορές ακόμα αυτή την ημέρα!

Και τα τραπεζάκια μες στο πράσινο και δίπλα στο ποτάμι να περιμένουν τους πρώτους πελάτες για τον πρωινό καφέ.

Τι ακριβώς λέει στο Κρι Κρι μην με ρωτάτε, δεν γίνομαι αδιάκριτος....

Αν και ο Γιάννης επέμενε να καθίσουμε να φάμε λίγο γιαούρτι με μέλι (το χωριό φημίζεται για το πρόβειο του) είχαμε ακόμα πολλά χιλιόμετρα και ξαναξεκινήσαμε..

Παρόλο που πιστέψαμε ότι οργανώσαμε τέλεια την διαδρομή (αφού επιστρατεύσαμε μέχρι και χαρτάκια με σκονάκια γράφοντας ένα ένα τα χωριά που θα περνούσαμε σαν road book) μετά από μερικά χιλιόμετρα βρεθήκαμε πάλι να ψαχνόμαστε. Αρκετοί παράδρoμοι, διασταυρώσεις χωρίς σήμανση και χωματόδρομοι που είχαν εν τω μεταξύ ασφαλτοστρωθεί μας είχαν δυσκολέψει αρκετά. Το τελευταίο που μας έμεινε ήταν η τύχη και η προσπάθεια συνεχώς να προσανατολιστούμε με βάση τα Λευκά Όρη.

Το πράσινο που υπάρχει στο νομό Χανίων ίσως δεν θα το δεις σε όλη την υπόλοιπη Κρήτη. Μαγεμένοι λοιπόν αποφασίσαμε να απολαύσουμε την διαδρομή και να χαρούμε την φύση.

Βρεθήκαμε και για λίγο στις Άλπεις...

Όνειρο!!

Φτάνοντας όμως σε μια επόμενη διασταύρωση τα πράγματα δυσκόλεψαν και πάλι...

Μάνος: έλα ρε Γιάννη μην αγχώνεσαι, θα ρωτήσουμε σε κάποιο χωριό και θα μας βοηθήσουν (σκοπός μας ήταν να πάμε ως το χωριό Θέρισο και από εκεί στον Ομαλό)
Γιάννης: Ναι, ναι... τόση ώρα στον δρόμο είδες εσύ κανένα να κυκλοφορεί;
Μάνος: (Ναι ρε φίλε δεν παίζει, περάσαμε τόσα χωριά και δεν είδαμε σχεδόν κανένα....) εμμ βέβαια οι άνθρωποι πάνε στις δουλειές τους και στα χωράφια δεν περιμένουν εμάς να μας κουνήσουν το μαντίλι...

Αλλά για καλή μας τύχη εκείνη την ώρα περνούσε ένας βοσκός να πάει στην στάνη του.

Γιάννης: Καλήμερα, Χρόνια Πολλά.
Βοσκός: Καλήμερα και σε σένα...
Γιάννης: Θέλουμε να πάμε στο Θέρισο, ποιον δρόμο πρέπει να πάρουμε; Είναι εύκολο από εδώ που είμαστε;
Βοσκός: Ναι θα παίξεις μια να βγεις στον εθνικό και μετά...
Γιάννης: Όχι, όχι δεν καταλάβατε, θέλουμε να πάμε από τον επαρχιακό να δούμε τα όμορφα χωριουδάκια και όσο πιο κοντά στους πρόποδες του βουνού.
Βοσκός: πφφφφφ βρε παιδί μου, πφφφφφ εεεεεε, πφφφφφφ ίντα να σου πω, δύσκολο μιαολιά αλλά γροίκα: θα πας από τούτηνε την μπάντα, θα μπεις στον αμαξωτό και όντα φτάσεις στο χωριό τάδε (ούτε που το θυμάμαι τώρα ) θα βρεις μια κονταρίδα που ξεπροβάλει στο χωριό τάδε (ούτε αυτό!). Ρώτηξε εκειά και θα σου πούνε.
Γιάννης: ωωω σας ευχαριστώ πολύ!!!

και αφού φεύγει ο βοσκός....

Γιάννης: τι είπε ρε μ@λ@κ@ κατάλαβες;;;
Μάνος : περίπου ρε φίλε αλλά δεν ξέρω τι είναι η "κονταρίδα"....
Γιάννης: πωωωωω άντε να ψάχνεις πάλι......

Χωρίς να χάσουμε την καλή διάθεση συνεχίσαμε θαυμάζοντας το τοπίο και τις προσπάθειες του ανθρώπου να φτιάξει γη εκεί που δεν υπάρχει.

Ρίξαμε και μια ζάρια για το πια κατεύθυνση θα ακολουθήσουμε... (εννοείται πως χάσαμε!)

Πάντως είμαστε κοντά στο βουνό...

Με τα σημάδια της κακοκαιρίας εμφανή...

Η Τοσκάνη στο πιο ορεινό της...

Χαθήκαμε για μια ακόμα φορά στα Πλατυβόλα (λίγο ήταν να μας φάνε και κάτι σκύλοι όταν ο δρόμος που πήραμε αμέσως μετά τελείωσε μέσα σε μια αυλή στο χωριό Αλωνάκι...).

Βγάλαμε κι άλλες φωτογραφίες. Στην συγκεκριμένη κοιτάζω πάλι το σκονάκι με τα χωριά καθώς έχω λυσσάξει από την πείνα!

κι άλλες...