Travelling 66° 30' North. Αυγ. 2008

[Magelanos]

13-08 08-Τετάρτη: Ξεκινάμε με καλό καιρό, πράγμα σπάνιο εδώ πέρα, για να επισκεφτούμε, τον ψηλότερο καταρράκτη, της χώρας 200μ παρακαλώ!!!! Έτσι γράφει το βιβλίο που έχουμε. Αν και δεν διαφημίζεται πουθενά εδώ, ούτε σε φυλλάδιο υπάρχει, και ούτε στον χάρτη είναι μαρκαρισμένο όπως όλα τα γνωστά αξιοθέατα. Ο λόγος φυσικά είναι γιατί η πρόσβαση είναι για λίγους. Πρέπει να διαθέτεις κάποια καλή φυσική κατάσταση(περίπου δυο ώρες να πας περπατώντας), και έχει και κάποια σημεία που σκαρφαλώνεις, σε απότομες πλαγιές και γκρεμούς….. ξεκινάμε με τον κεντρικό δρόμο [1]


και μετά από 36χιλ συναντάμε το μοναδικό υποθαλάσσιο τούνελ της χώρας. Έχει μήκος 6,4χιλ και είναι με διόδια. 200κρ είναι το εισιτήριο για μηχανή.

Περνώντας το τούνελ αυτό γλυτώνετε περίπου 60χιλ που θα χρειαζόσασταν για να διασχίσετε το γύρο του φιόρδ (Hvalfjordur). Μετά από 11χιλ μπαίνουμε στον δρόμο [47] που και πάει παράλληλα με το φιόρδ που περάσαμε. Κάπου στην μέση πρέπει να ξεκινά κάποιος χωματόδρομος προς καταρράκτη. Το υπολογίζουμε βάση του βιβλίου στο περίπου γιατί ο χάρτης δεν είναι τόσο τοπικός. Σταματάμε σε βενζινάδικο, για καφέ, και καθαρισμό κρανών από επιδρομή εντόμων. Πραγματικά μιλάμε για απίστευτη ποσότητα.


Ο δρόμος είναι άσφαλτος και σε πολύ καλή κατάσταση. Το μόνο μόνιμο σκηνικό είναι η μοναξιά στους δρόμους εδώ πέρα. Φτάσαμε στο σημείο που έχουμε υπολογίσει. Έχουμε οδηγήσει την μια πλευρά του φιόρδ, και σταματήσαμε στην είσοδο ενός χωματόδρομου.

Τώρα να μπούμε να μην μπούμε τι κάνουμε; Είναι βατός και ξεκινώ σιγά σιγά και μπαίνω. Χωρίς καμιά ενημέρωση όμως μήπως είναι ρίσκο χωρίς αποτέλεσμα; Βλέπουμε ένα τζιπ να έρχεται και το σταματώ. Προς καταρράκτη πάμε καλά; Ναι να συνεχίσουμε με αυτόν τον δρόμο μέχρι το παρκινγκ. Ξεκινάμε ξανά αλλά μετά από λίγα μέτρα, ο δρόμος χειροτέρευε με αρκετές μεγάλες πέτρες. Σταματώ και πάλι. Αποφασίζουμε να αφήσουμε εδώ την μηχανή και να συνεχίσουμε με τα πόδια. Πιστεύουμε ότι το παρκινγκ δεν είναι μακριά. Αλλάζουμε σε ποιο ελαφρά ρούχα, και τα βάζω στις βαλίτσες που τις είχα πάρει άδειες γι’αυτό τον σκοπό. Όντως μετά από δυο στροφές, βλέπουμε κάποια αυτοκίνητα παρκαρισμένα σε ένα χώρο περιφραγμένο με συρματόπλεγμα.

Πίσω από μια πόρτα της περίφραξης, ξεκινά πλέον μονοπάτι, φανταζόμαστε προς τον καταρράκτη. Χωρίς καμιά πινακίδα και ενημέρωση, για το που πάμε περπατάμε στο πατημένο μονοπάτι. Μετά από τέταρτο περίπου επέστρεφε ένα ζευγάρι τουριστών. Ρωτάμε αν πάμε καλά και αν είναι μακριά. Μας είπαν να ακολουθήσουμε το μονοπάτι, και ότι ακόμα έχουμε πολύ δρόμο. Αφού ξεκινήσαμε καλά συνεχίζουμε και βλέπουμε. Όντως η διαδρομή έχει αρκετή δυσκολία, την στιγμή που σε κάποια σημεία πρέπει να αυτοσχεδιάσεις, γιατί το μονοπάτι σταματά. Κατεβαίνουμε απότομες πλαγιές περνάμε ένα ποτάμι ισορροπώντας πάνω σε κορμό, και μπαίνουμε σε εισόδους από τεράστιους βράχους για να συνεχίσουμε από την άλλη πλευρά.


Η θέα αρχίζει να γίνετε μαγική, την στιγμή που συνέχεια ανηφορίζουμε, την πλευρά ενός φαραγγιού. Στην πορεία συναντάμε και άλλους <<τρελούς>> σαν κ’εμας διαφόρων ηλικίας. Πάμε καλά και μετά από δυο ώρες κουραστικής ανώμαλης διαδρομής αντικρίζουμε στο βάθος, και στην κορυφή του φαραγγιού, το νερό να πέφτει από το απίστευτο ύψος!!!!


Δεν έχουμε όμως ακόμα καλή οπτική επαφή, και συνεχίζουμε μέχρι να φτάσουμε όσο ποιο κοντά γίνεται. Αυτό το ποιο κοντά όμως ήταν άλλη μια ώρα, σε μερικά σημεία επικίνδυνης ανάβασης. Φτάνοντας επιτέλους σε επιθυμητό σημείο, με τον καταρράκτη, μια ανάσα από εμάς, σταματάμε για ξεκούραση. Το πρώτο πράγμα που κάνουμε ήταν να αναπληρώσουμε τις χαμένες θερμίδες…βγάζω από τον σάκο δυο περιποιημένα σάντουιτς, και τους δίνουμε να καταλάβουν.

Και έτσι αραχτοί που ήμασταν, με μια θέα άστα να πάνε λέμε, τα μάτια αρχίζουν να σκαναρουν τον περίβολο μας. Πραγματικά βρισκόμασταν στο χείλος ενός γκρεμού ο καταρράκτης να πέφτει από μεγάλο ύψος, παρότι ο όγκος του νερού δεν ήταν τόσο αρκετός σε σχέση με ότι καταρράκτες έχουμε δει μέχρι στιγμής, αλλά είναι απίστευτα εντυπωσιακό όλο αυτό το σημείο που βρισκόμαστε.!!! Μέχρι και δυο φωλιές αετών ήταν δίπλα μας, στην άκρη του φαραγγιού, με δυο νεοσσούς. Ήταν απίστευτα καμουφλαρισμένοι με το τοπίο που μόνο τους ακούγαμε, μέχρι να τους δούμε. Φώναζαν για φαγητό τους γονείς τους, οι οποίοι εκείνη την στιγμή, έκαναν εντυπωσιακές βουτιές, στον γκρεμό, και πετούσαν με χάρη και ταχύτητα, ανάμεσα από τους βράχους. Μοναδική εμπειρία, που μου έμεινε χαραγμένη στην μνήμη… έχει έρθει το απόγευμα, και πρέπει να ξεκινάμε για την επιστροφή. Το καλό είναι ότι ο γυρισμός είναι ποιο εύκολος και γρήγορος. Φτάνουμε στο παρκινγκ, και τα περισσότερα αυτοκίνητα είχαν φύγει. Είμαστε από τους τελευταίους…. Η μηχανή ανέπαφη στο ερημικό σημείο που την αφήσαμε, να μας περιμένει. Αλλάζουμε και πάλι ρούχα και ξεκινάμε, με τον δρόμο [47] από την άλλη πλευρά του φιόρδ. Διαδρομή εξίσου φανταστικής ομορφιάς.





Βγαίνουμε στον κεντρικό [1] και επιστροφή στην πόλη.






Μπαίνοντας πάμε σε μια παραλία της πόλης . Την είχαν φτιάξει. Είχαν μεταφέρει άμμο, και υπήρχε και πισινά με ζεστό νερό, γιατί στα παγωμένα νερά της θάλασσας ποιος μπαίνει;

Επιστρέφουμε για το ξενοδοχείο και περνάμε από μια πλατεία εκεί κοντά, όπου αυτό που βλέπω με κάνει και σταματώ. Τόσες μηχανές μαζεμένες δεν έχω δει μέχρι στιγμής. Όλη η πλατεία ήταν με καστομ και άλλες μηχανές, και τους αναβατές τους μαζεμένους σε παρέες να συζητούν. Παρκάρω κ’εγω για να βγάλω Φώτο.


Ξαφνικά τα βλέμματα από μια παρέα πέφτουν πάνω μου και τρεις από αυτούς με πλησιάζουν. Είχαν πέσει με τα μούτρα στην πινακίδα, μη ξέροντας από πού προέρχομαι. Με χαιρετούν και με ρωτούν από πού ήρθα. Φυσικά η απάντηση τους αφήνει άφωνους, και θέλουν να μάθουν λεπτομέρειες. Εδώ είναι που είπα #### τα αγγλικά μου ####!!!

Τα ψιλώ κατάφερα και τους ρωτώ αν έχουν κάποια συγκέντρωση. Όχι είπαν αλλά όταν ο καιρός είναι τόσο καλός όπως σήμερα, ξεχύνονται όλοι από τα σπίτια τους και τις γύρω περιοχές και συναντιούνται εδώ στην πλατεία, και τα λένε. Και μην φανταστείτε ότι έρχονται ξεκρανοτοι και τέτοια, όλοι είναι σαν αστακοί ντυμένοι, ακόμα και αν το σπίτι τους είναι ένα τετράγωνο απ’ εδώ. Λόγο της αγγλικής μου ευχέρειας λόγου, <<μουγκα στην στρούγκα>> την έκαναν με ελαφρά <<πηδηματάκια>> και εγώ με ποιο βαριά την έκανα προς ξενοδοχείο μεριά… μετά από δίωρο είχε αρχίσει να νυχτώνει, ξανά στην πλατεία για να κάτσουμε να φάμε, όπου εκείνη την στιγμή κάποιος μηχανόβιος έτρωγε κλήση από την αστυνομία <<καλή χωνεψη>>….


Εγώ ακόμα δεν μπορώ να την χωνέψω… και αφού φάγαμε και χορτάσαμε, επιστρέφουμε για ξενοδοχείο, με συνοδεία εξατμίσεων ενός καγκουρα τοπικού με R1 παρακαλώ, να το σκίζει μέσα στα στενά…….

[Magelanos]

14-8-08 Πέμπτη: Σήμερα είναι σημαντική μέρα, γιατί θα επισκεφτούμε το ποιο σημαντικό αξιοθέατο της πόλης αλλά και όλης της χώρας. Μιλάμε για την <<BLUE-LAGOON>>…




Εδώ κόσμος έρχεται από όλες τις άκρες της γης, μόνο για να κολυμπήσει στα ιαματικά νερά της, που είναι θεραπευτικά για πολλές δερματολογικές παθήσεις, και πολλά άλλα. Πριν όμως πάμε για εκεί, μόνο 50χιλ απόσταση είναι από την πρωτεύουσα, ξεκινάμε με τα πόδια για το εμπορικό δρόμο της πόλης, για τελευταίες αγορές. Σήμερα είναι η τελευταία μέρα εδώ στο Reykjavik… κάνουμε ξεκούραστα τις αγορές μας, πίνουμε και το καφεδάκι μας, και πάμε να πάρουμε την μηχανή.

Ξεκινάμε από την πόλη με τον δρόμο [41] προς (Keflavik). 10χιλ πριν φτάσουμε, στρίβουμε για τον δρόμο [43] για (Grindavik και Blue Lagoon). Αυτό που αντικρίζουμε δεξιά και αριστερά του δρόμου είναι ένα ερημικό τοπίο μόνο από λαβα.

Φτάσαμε και παρκάρω στο χώρο του παρκινγκ, οπού και ήταν γεμάτο από αυτοκίνητα και πούλμαν. Δίπλα είναι οι εγκαταστάσεις του εργοστασίου που επεξεργάζεται το νερό το οποίο είναι θαλασσινό και έρχεται από 2000μ κάτω από την επιφάνεια της γης.… περνά από το εργοστάσιο οπού παράγουν και ρεύμα….

Μπαίνουμε μέσα πληρώνουμε εισιτήριο, και μας δίνουν ένα βραχιόλι. Αυτό έχει ένα τσιπ μέσα, με το οποίο ανοίγει και κλείνει το ντουλάπι που βάζεις τα πράγματα σου.
Πάμε στα αποδυτήρια ο καθένας ξεχωριστά και δίνουμε ραντεβού στον εξωτερικό χώρο στην λίμνη.


Η Μόνικα είναι ηδη στο νερό κ’εγω κάνω γρήγορα το ίδιο, γιατί η εξωτερική θερμοκρασία δεν ξεπερνούσε τους 10 βαθμούς. Μέσα στο νερό ένιωθες άλλος άνθρωπος.


Αμέσως ότι κούραση και αν είχες έφευγε εντελώς. Η θερμοκρασία του νερού κυμαίνονταν βάση του θερμομέτρου στο ρολόι μου, από 37 μέχρι 40.


Παρατηρώντας και χαζεύοντας, πάμε κολυμπώντας πάντα, σε ένα πλωτό μπαρ!!!! Ήταν μια εξέδρα ξύλινη πλωτή και με διάδρομο ξύλινο, ερχόταν η κοπέλα με την παραγγελία του καθενός και την έδινε.



Εσύ ήσουν μέσα στο νερό και ακουμπούσες το ποτό σου στην πλωτή ξύλινη βάση. Το θέμα είναι πως πλήρωνες; Είχες λεφτά μαζί σου πως; Το μόνο που είχες πάνω σου ήταν το μαγιό, τα λεφτά πως; Το ρόλο αυτό έπαιζε το βραχιόλι.

Η κοπέλα είχε μαζί της ένα μηχάνημα όπως αυτό που διαβάζει κωδικούς στα ταμεία σε μαγαζιά, το πέρναγε πάνω από το βραχιόλι, και χρέωνε την τιμή του ποτού. Όταν εσύ φεύγεις και παραδίνεις το βραχιόλι, πάλι με τον ίδιο τρόπο βλέπουν τι έχεις χρεωθεί και πληρώνεις. Απλά, έξυπνα και χωρίς πολλά πολλά… φυσικά υπάρχει εστιατόριο, σάουνες, αίθουσες για σπα, εσωτερικό χώρο με ξαπλώστρες για να αράξεις, και διάφορα μαγαζιά.


Εμείς μετά από πολύ ώρα αποφασίζουμε να βγούμε, και γρήγορα πάμε στην αίθουσα με τις ξαπλώστρες και καθόμαστε. Παίρνουμε και κάτι να φάμε, και με βαριά καρδιά αποφασίζουμε ότι πρέπει να φύγουμε σιγά σιγά. Έχει αρχίσει να πέφτει ο ήλιος και αυτό σημαίνει εδώ, ότι η ώρα είναι περασμένες 22:00. κάνει η Μόνικα και διάφορες αγορές καλλυντικών που οι ίδιοι από εδώ τα παρασκευάζουν, και είναι για διάφορες δερματοπάθειες.

Τα τελευταία λεπτά τα αφιερώνουμε ψηλά, σε εξωτερικό χώρο με πιάτο όλη την λίμνη, αλλά και τον ήλιο, να μας αποχαιρετά.






Πραγματικά η στιγμή αυτή ήταν παραπάνω από μαγική. Μήπως ήμαστε σε άλλον πλανήτη και δεν το ξέρουμε; Έχει φτάσει το τέλος; Ναι, και αληθινά μπορώ να πω, ότι την ερωτεύτηκα αυτήν την πρωτεύουσα. Ο γυρισμός ήταν ο ίδιος αλλά, πολύ σε χαλαρούς ρυθμούς και απολαυστικά.

[Magelanos]

15-8-08 Παρασκευη: Σήμερα για ακόμα μια φορά ο καιρός μας εκπλήσσει με την καλή του θέληση. Ήλιος που βγάζει μάτια, και θερμοκρασία ότι πρέπει για ταξίδι με μηχανή. Εκμεταλλευόμαστε την όμορφη μέρα και βγαίνουμε έξω στο πεζοδρόμιο που έχει ένα τραπεζάκι, και απολαμβάνουμε το πρωινό μας. Έρχεται ο τύπος που έχει την πανσιόν, έξω και μας λέει ότι, θα ήθελε να γράψουμε κάτι στο βιβλίο επισκεπτών, που έχει στην είσοδο πριν φύγουμε. Μας εξηγεί ότι δεν έτυχε ποτέ μέχρι στιγμής να έρθει κανείς από Ελλάδα στην επιχείρηση του, και πόσο μάλλον οδικός και με μηχανή. Ευχαρίστως λέμε φεύγοντας θα το κάνουμε. Απόψε έχουμε να διανύσουμε τα περισσότερα χιλιόμετρα.

Ξεκινάμε λοιπόν εγώ φτιάχνω τα πράγματα η Μόνικα πάει να πληρώσει, και φυσικά γράφουμε για την υπέροχη φιλοξενία που μας παρείχε ο οικοδεσπότης, στο βιβλίο των επισκεπτών. Τώρα θα μου πείτε πως έγραψες στα Αγγλικά αφού δεν μιλάς!!! Μα φυσικά έκανα <<σκονάκι>> αντιγράφοντας από κάποιον άλλον που είχε γράψει…..χαχαχα……. τον χαιρετάμε, μας ευχαριστεί που επιλέξαμε αυτόν για την διαμονή μας, και μας λέει καλή συνέχεια για το υπόλοιπο του ταξιδιού μας. Μέχρι που περίμενε να βάλω μπροστά την μηχανή, και να κουμπώσω πρώτη, μας χαιρετά και μετά φεύγει.






Ξεκινάμε με τον [1] με κατεύθυνση τον βορρά. Η κατάληξη για σήμερα θα είναι η πρωτεύουσα του βορρά το (AKUREYRI). Περνάμε το υποθαλάσσιο τούνελ ξανά, και έχοντας διανύσει 75χιλ περίπου, πριν την πόλη (Borgarnes) στρίβουμε δεξιά στον δρόμο [50]. Θα πάμε να δούμε ένα σημείο που η γη <<Βράζει>> και μετά από 40χιλ πάλι δεξιά στον δρόμο [518] από απόσταση βλέπαμε καπνό. Εντάξει φτάνουμε, και διανύοντας κάποια αναγκαστικά μέτρα δρόμο με βατό χώμα, φτάνουμε στο σημείο που θέλαμε. Πραγματικά ήταν σαν να βρισκόμουν σε ροκ συναυλία κοντά στην σκηνή. Μέσα στην κάπνα μιλάμε ήταν όλα. Σαν να έχει πέσει πυκνή ομίχλη. Έβλεπες το νερό να βγαίνει από την γη, και να βράζει να γίνεται ατμός.


Εδώ τώρα οι μάγκες έχουν εκμεταλλευτεί αυτήν την πηγή, και ξεκινώντας σωλήνες αποδώ, και για αρκετά χιλιόμετρα τροφοδοτούν πόλεις με ζεστό νερό. Όπως τις πόλεις (Arkanes) και (Borgarnes).




Εντύπωση μου έκανε και ένα μικρό κιόσκι-τρέιλερ που υπήρχε εκεί κοντά με τρία τελάρα γεμάτα ντομάτες μικρές. Οι ντομάτες ήταν χωρισμένες των έξι τεμαχίων μέσα σε μικρά σακουλάκια. Υπήρχε και ένα κουτί ξύλινο όπως αυτό που ρίχνουμε τα γράμματα, και έγραφε 100κr. Καλά ντομάτες στην ΙΣΛΑΝΔΙΑ;;;!!!! Ρεεεε…μήπως κρύβεται κανένας Έλληνας πατεντιαρης πίσω απ’αυτό;; Όμως δεν ήταν κανείς εκεί…. ρίχνουμε εμείς τις 100κr στο κουτί και παίρνουμε ένα σακουλάκι. Αν αυτό βρισκόταν κάπου έτσι χύμα στον δρόμο στην (Ελλάδα), ούτε οι ρόδες δεν θα είχαν μείνει..


Φεύγουμε και βγαίνουμε γρήγορα στον [1]. Δεν έχουμε να κάνουμε κάποια άλλη παράκαμψη μέχρι τον τελικό προορισμό μας. Ο καιρός έχει αρκετή συννεφιά, αλλά δεν μας χαλά καθόλου. Το μόνο θέμα εδώ είναι η μοναξιά των δρόμων. Μετά από κάποια χιλιόμετρα λόγο περασμένης ώρας και πείνας, σταματώ στην πόλη (Blonduos). Πάνω στον δρόμο σε βενζινάδικο, για τι άλλο; Γρήγορο φαγητό όπως πάντα. Είμαστε 147χιλ πριν το (Akureyri). Φεύγουμε γρήγορα, εδώ μπορείς να μπερδευτείς εύκολα με την ώρα. Νυχτώνει αργά και νομίζεις ότι είναι απογευματάκι, αλλά έχεις κάνει λάθος… το καλό είναι ότι έχω κλείσει ξενοδοχείο, από την προηγούμενη μέρα τηλεφωνικώς, της Ισλανδικής φίρμας –edda- για τρεις νύχτες και δεν έχω άγχος για διαμονή.

Τα πρώτα φανάρια και διασταυρώσεις, σημαίνει ότι πλησιάζουμε πολιτισμό. Η πινακίδα που δείχνει 3χιλ προς κέντρο, μας χαλαρώνει και πάμε προς το ξενοδοχείο. Η ώρα είναι 22:00 και είναι σαν να είναι 19:00 απόγευμα. 427χιλ κάναμε ως εδώ, και όντως είναι τα περισσότερα που έχω κάνει στην (Ισλανδία) σε μια μέρα. Καλά το ξενοδοχείο είναι απίστευτο. Μας έχουν κλείσει δωμάτιο στην ολοκαίνουρια πτέρυγα. Τζάμι καθρέφτης να βλέπεις εσύ έξω και οι απέξω να μην βλέπουν τίποτα. Τιμή πολύ καλή στα 75 ευρώ. Τρεις μέρες εδώ με βλέπω για πολύ χλιδή λέμε…..

Παρόλο τα χιλιόμετρα που κάναμε και το περασμένο της ώρας, αποφασίζουμε για μια έξοδο αναγνωριστική. Το (Akureyri) είναι κτισμένο στην μύτη του φιόρδ (Eyjafjor dur).


Η θέα είναι μοναδική, ειδικά από τον ναό της πόλης που βρίσκεται σε ύψωμα.


Εκεί καταλήξαμε και χαζεύαμε την θέα. Και μάλιστα ο αεροδιάδρομος του αεροδρόμιου της πόλης είναι στην μέση του φιόρδ. Έτσι όταν βλέπεις να προσγειώνετε ένα αεροπλάνο, νομίζεις ότι κάνει αναγκαστική προσθαλάσσωση. Αυτά για σήμερα επιστροφή στο ξενοδοχείο για ξεκούραση και αύριο θα γνωρίσουμε καλύτερα την πόλη.

[Magelanos]

16-8-08 Σαββατο: σήμερα χαλαρά σχεδόν μεσημέρι και δεν λέμε να σηκωθούμε από το κρεβάτι. Έχουμε όλη την μέρα να γνωρίσουμε την πόλη από τρεις φορές!!! Είναι μικρή και δεν έχει αποστάσεις τρελές. Χάσαμε και το πρωινό, και βγαίνουμε έξω με τα πόδια, προς κέντρο. Σταματώ σε φούρνο και βάζουμε κάτι στα άδεια στομάχια μας.


Η πόλη έχει ένα εμπορικό δρόμο κεντρικό, με διάφορα μαγαζιά. Λίγο έξω είναι ο βοτανικός κήπος με απίστευτη ποικιλία φοιτών και λουλουδιών, άψογα συντηρημένα, σε αυτό το κλήμα της Ισλανδίας.












Και από εδώ ξεκινά οι παλιά συνοικία της πόλης με παλιά αρχοντικά σπίτια με το ποιο παλιό να χρονολογείτε από το 1795. Eδώ κοντά είναι και ένα παλιό κτήριο από λαμαρίνα στο οποίο στεγάζετε το tourist-office. Ποιο κάτω είναι το αεροδρόμιο, και κάποια εστιατόρια, και μετά τέλος. Εμείς κάναμε τις αγορές μας περπατήσαμε αρκετά, και επιστροφή στο ξενοδοχείο. Το βραδάκι ξανά έξω μπας και βρούμε να φάμε κάτι.


Και όντως ανακαλύπτουμε ένα ωραίο εστιατόριο, που είχε και αρκετό κόσμο. Το σκεφτήκαμε καλά, γιατί πιστεύουμε ότι θα το πληρώσουμε χρυσό. Τελικά πήραμε την απόφαση και μπαίνουμε. Μας βάζουν σε ένα τραπέζι και παίρνουμε κατάλογο. Εγώ παρήγγειλα φιλέτο ψάρι και η Μόνικα φιλέτο κρέας. Το θέμα ήταν πολύ χορταστικό με μεγάλες ποσότητες και γευστικό. Παρήγγειλα και για το τέλος ένα μεγάλο μπολ παγωτό με όλα τα παρελκόμενα και είμαι έτοιμος να σκάσω. Εντάξει κρατιέμαι μέχρι να έρθει ο λογαριασμός για να εκραγώ….

Η τιμή στα 45ευρω τα δυο άτομα χαζέψαμε εντελώς μόνο; Που 45 και που 90 που είχαμε πληρώσει και πεινάγαμε!!! Εντάξει και αύριο εδώ θα είμαστε. Πληρώνουμε και φεύγουμε χορτάτοι και χαμογελαστοί. Και έχει νυχτώσει για τα καλά, επιστρέφουμε στο ξενοδοχείο και σταματώ απότομα σε ένα φανάρι και κοιτώ το κόκκινο προσεκτικά. Ναι δεν με γελούν τα μάτια μου!!! Οι σηματοδότες όταν ανάβει το κόκκινο είναι σε σχήμα καρδιάς!!!


Καλά που βρέθηκα; Στην πόλη του Αγίου Βαλεντίνου είμαι; Πρωτότυπο και ευχάριστο το βρίσκω. Σε εμάς που το παραβιάζουν οι περισσότεροι πρέπει να άναβε στο σχήμα της μούντζας…. Πάει και αυτή η βραδιά, ωραία και ξεκούραστα. Αύριο θα πάρουμε την μηχανή για μια κοντινή βόλτα να δούμε τις γύρω περιοχές.

[Magelanos]

17-8-08 Κυριακη: όπως είπα σήμερα είμαστε για βολτουλα με λίγα χιλιόμετρα. Συνολικά 128χιλ πήγαινε έλα. Ο καιρός είναι πάρα πολύ καλός και αυτό μας ενθαρρύνει για εξορμήσει με την μηχανή. Αναχωρούμε και είμαστε και πάλι στον [1] με κατεύθυνση προς τα πίσω δηλαδή προς (Rekjavik).




Μόνο για 11χιλ όπου και συναντάμε τον [82] για την πόλη (Dalvik). H διαδρομή είναι όμορφη από φυσικής ομορφιάς, όπως μας έχει συνηθίσει αυτή η χώρα. Φτάνοντας στο (Dalvik) κάνουμε μια στάση για φωτογραφία. Ερημιά παντού και απίστευτη ησυχία. Πολύ λίγα σπίτια, και το μόνο όχημα που διατάρασσε την κοινή ησυχία είναι το Κ1200S…

Από αυτή την πόλη όμως φεύγει καράβι για το νησί (Grimsey). Η θέση που βρίσκεται, είναι πάνω στον αρκτικό κύκλο στον βόρειο ατλαντικό!!!


Συνεχίζουμε για την επόμενη πόλη, και στην πορεία μας συναντάμε ένα τούνελ. Όχι υποθαλάσσιο… εγώ απλά θα το χαρακτήριζα το τούνελ του τρόμου, όπως σε κάτι λούνα-παρκ. Και αυτό γιατί; Έχει 3400χιλ μήκος και είναι μόνο μια λωρίδα. Είναι σκοτεινό και όλο και στάζει νερό περνώντας στο κεφάλι σου.


Μπαίνοντας αυτός που έχει την απόλυτη προτεραιότητα είναι ο άλλος από την αντίθετη πλευρά. Και τι γίνεται αφού όχημα δίπλα δίπλα δεν χωρά; Και μιλάμε ούτε η μηχανή.

Γι’αυτό τον σκοπό έχουν κάνει εσοχές στο βουνό καμπόσων μέτρων, οπότε βλέποντας όχημα να έρχεται, βρίσκεις μια εσοχή και μπαίνεις μέχρι να περάσει το όχημα. Εγώ δεν το έπιασα αμέσως μέχρι που ένα όχημα από το αντίθετο, σε μεγάλη απόσταση μου έπαιζε φώτα, για να καταλάβω τι έπρεπε να κάνω, αλλιώς πας για μια καλή μετωπική. Ευτυχώς όλα καλά, και μετά από λίγα λεπτά είδαμε ξανά φως. Ήταν λες και αναδυθήκαμε από τον αδη.






Φτάνοντας στην πόλη (Olafsfjordur) οπού κ’εδώ επικρατεί η απόλυτη ηρεμία με λιγοστά σπίτια αερα κατοικημένα, βρίσκουμε ένα μαγαζάκι ανοικτό και πίνουμε ένα καφέ.




Και εκεί που θαυμάζω την μηχανή μου παρκαρισμένη, και σκεπτόμενος που την έχω πάει, σκάει μύτη ένα καστομ-τσοπερ μινιατούρα!!!!

Και ο οδηγός μια από τα ίδια <<νάνος>> βλέπεται.. χαζεύει την μηχανή μου, η οποία το τιμόνι της έφτανε στο κεφάλι του. Ήθελα να τον τραβήξω μια φωτογραφία, αλλά δείλιασα σκεφτόμενος μην το παρεξηγήσει. Φυσικά εγώ τον θαύμαζα, για το κουράγιο του, και το θάρρος να οδηγάς μηχανή σε ένα τέτοιο αφιλόξενο μέρος για τους δυο τροχούς. Ήρθε στο μαγαζί μας χαιρετά και έπιασε κουβέντα με τον καταστηματάρχη. Συζητάμε και λέμε να πάμε και στην επόμενη πόλη 63χιλ από εδώ. Είναι η πόλη (Siglufjordur). Κοιτάζοντας τον χάρτη όμως δείχνει ότι 37χιλ είναι χώμα. Ακόμα δεν έχουμε συναντήσει χώμα και ξεκινάμε. Όντως μετά από 5χιλ ξεκινά το χώμα.

Είναι βατό και μπαίνω για μερικά μέτρα και σταματώ. Το ξανασυζητάμε και παίρνουμε την απόφαση ότι δεν αξίζει να ρισκάρουμε λάστιχα. Και είναι και πήγαινε έλα, πολλά τα χιλιόμετρα για χώμα. Γυρνάμε και σταματάμε στα έργα που έχουν ξεκινήσει, για την παρακάμψει αυτού του δρόμου, και την ένωση της πόλης (Olafsfjordur) με την (Siglufjordur) μέσω ενός τούνελ 15χιλ ένα από τα μεγαλύτερα στην Ευρώπη. φυσικά θα γλιτώνει κάποιος αρκετά χιλιόμετρα. Αρκεστήκαμε στις φωτογραφίες και επιστρέψαμε στην βάση μας.

Αφήνω μηχανή και ξεκινάμε για την τελευταία βραδιά στην πρωτεύουσα του βορρά (AKUREYRI). Βόλτα και πάλι στα δρομάκια και κατάληξη στο εστιατόριο για ένα ακόμη απολαυστικό γεύμα, αλλά και χορταστικό.




Μπορώ να πω ότι είναι μια πανέμορφη πόλη με όλων των ειδών τα μαγαζιά. Με λίγο κόσμο αλλά και αρκετό για να μην πεις ότι είναι νεκρά, ολοκάθαρη πόλη και ταχτοποιημένη. Φιλόξενοι άνθρωποι και όλα πήγαν μια χαρά. Καλό βράδυ, και μια καινούρια μέρα ξεκινά κάπου αλλού….

[Magelanos]

18-8-08 Δευτερα: Ημέρα άριστη, ήλιος ντάλα μιλάμε όλα είναι τέλεια!!! 104χιλ μας χωρίζουν από τον επόμενο σημείο διανυκτερεύσεις. Είναι η παραλίμνια πόλη (Reykjahlid) στην λίμνη (Myvatn). Μπορεί τα χιλιόμετρα να είναι λίγα, αλλά θα φάμε χρόνο, γιατί στην πορεία μας υπάρχουν κάποια αξιοθέατα, που πρέπει να δούμε. Και πάλι στον [1], για 40χιλ οπού και σταματώ σε μια πανέμορφη λίμνη (Lidsavatn). Βρίσκεται ακριβώς δίπλα στον δρόμο δεν χρειάζεται καμιά παράκαμψη. Εκείνη την στιγμή τα νερά ήταν τόσο γαλήνια, που κατοπτριζόταν το βουνό απέναντι, ολοκάθαρα σαν καθρέπτης, σε σημείο που σε μπέρδευε.



Εκτός από την θέα που δεν παιζόταν, θαυμάσαμε και το θάρρος ενός Ισλανδού που ήθελε να βουτήξει στα παγωμένα νερά της λίμνης, λόγο πρωτοφανής ζέστης (23 βαθμούς) που επικρατούσε για Ισλανδία. Το θάρρος όμως του κόπηκε απότομα, όταν το νερό έφτασε μέχρι τα γόνατα. Βγήκε έξω τρέχοντας…. Απαγορευτικά κρύο ακόμα και για τους ντόπιους. Φεύγουμε από εδώ, και μετά από λίγο σταματάμε στην διασταύρωση με τον δρόμο [842]. Ο λόγος για τον καταρράκτη (Godafoss-Γκονταφος)..


Ο <<καταρράκτης των θεών>> εδώ η ιστορία λέει ότι, το έτος 1000 οι φύλαρχοι ασπάστηκαν τον χριστιανισμό, πετώντας μέσα τα ξύλινα είδωλα, των παγανιστικών θεοτήτων.

Ο καταρράκτης όπως και οι περισσότεροι που έχουμε δει είναι εντυπωσιακός. Καθίσαμε στο χείλος ενός τεράστιου βράχου και τον χαζεύαμε. Φεύγουμε και κάνοντας περίπου 30χιλ, πάνω στον [1], δεξιά και αριστερά του δρόμου, βλέπουμε πολλούς κρατήρες ανενεργούς. Σαν να λέμε η περιοχή με τους κρατήρες. Και το υγρό στοιχείο δεν έλειπε από το σκηνικό, με λίμνες και ποτάμια. Και θα έλεγα και αρκετά κουνούπια, μαμούνια, σμήνος από έντομα…. Σταματάμε για λίγο σε ένα μαγευτικό τοπίο με λίμνη και αρκετό πράσινο, αλλά η μάχη με τα έντομα κατέληξε 1-0. δεν μπορούσαμε ούτε να περπατήσουμε ήταν παντού. Έτσι γρήγορα λίγες φωτογραφίες και δρόμο.




Τελευταία στάση πριν τον τελικό προορισμό η ( Νεκρόπολης-Dimmuborgir).


Και γι΄αυτους που ακούνε <<μαύρο μεταλ>> υπάρχει Νορβηγικό συγκρότημα με αυτό το όνομα, και πολύ γνωστό στα σκοτινα μονοπάτια. Εδώ περίπου 2000 χιλιάδες χρόνια πριν είχε γίνει έκρηξη ηφαιστείου, και είχε δημιουργηθεί μια λίμνη από λαβα.


Με τα από τόσο καιρό η λαβα έχει πάρει διάφορα σχήματα, ακόμη και ανθρώπων αλλά και τεράτων.


Οι Βίκινγκς είχαν ένα φόβο ότι υπήρχαν <<ΤΡΟΛΣ>>. Αφού χαζέψαμε κ’εδώ για καμιά ώρα, φτάσαμε στον τελικό προορισμό την πόλη (Reykjahlid) στην λίμνη (Myvatn-Mιβατν).


Όλη η περιοχή εδώ γύρω από την λίμνη, είναι έντονα γεωθερμικά φορτισμένη!!! Εγώ με τον γνωστό πλέον τρόπο, δηλαδή ένα τηλέφωνο την προηγουμένη μέρα, έκλεισα ένα δωμάτιο σε guesthouse. Το όνομα αυτού Elda. Μην το μπερδεύεται με την αλυσίδα των ξενοδοχείων edda, καμιά σχέση.

Όχι ότι είχε κάποιο πρόβλημα. Μια χαρά ήταν και με πρωινό. Γενικά εδώ η πόλη είναι πολύ μικρή, με ελάχιστα καταλύματα. Έχει ένα βενζινάδικο, μηχάνημα τραπέζης για αλλαγή χρημάτων ένα εστιατόριο καφέ, μαγαζί με σουβενίρ, και ένα τουριστικό περίπτερο για πληροφορίες και οργάνωση εκδρομών με πούλμαν, στην ευρύτερη περιοχή. Τώρα θα με ρωτήσετε γιατί εδώ και όχι κάπου αλλού; Πρώτον και βασικότερο, εδώ κοντά στα 5χιλ, υπάρχουν ζεστά λουτρά οργανωμένα, οπότε θα πάμε για μπανακι.


Και θα βγάλουμε εισιτήρια για αύριο, να πάμε εκδρομή με πούλμαν εκτός δρόμου, σε γνωστά αξιοθέατα.

Τώρα ξεκινάμε για τα λουτρά, και μάλιστα αποφασίζουμε να το κάνουμε με τα πόδια… δηλαδή 10χιλ συνολικά. Κόβοντας από κάτι χωράφια, βγαίνουμε στον [1] και περπατάμε στην άκρη του δρόμου, όλο ευθεία. Πλησιάζοντας βλέπαμε τους καπνούς που έβγαιναν από τα έγκατα της γης!!


Στον αέρα υπήρχε έντονα η μυρωδιά από θειάφι, και αν φορούσα μια στολή αστροναύτη, άνετα κάποιος θα νόμιζε ότι κάνω απόβαση σε κάποιον μετεωρίτη!!




Φτάνοντας στις εγκαταστάσεις, των λουτρών, ήταν η ώρα περασμένη, και δεν είχε κόσμο πολύ. Φυσικά ευχαριστηθήκαμε ένα μπανακι στα ζεστά ιαματικά νερά, και ότι κούραση είχε περάσει στο σώμα μας, τώρα είχε εξαφανιστεί.

Κάτσαμε μέχρι να πέσει ο ήλιος, εμπειρία μοναδική με την ομορφιά των χρωμάτων…








Μέχρι που άναψαν τα φώτα, γύρω από την λίμνη, και μας υπενθύμισαν ότι πρέπει σε λίγο να φύγουμε. Όντως ήμασταν από τους τελευταίους, που την κάναμε, αλλά και γεμάτους ευχαρίστηση, για την τελευταία εμπειρία, των ιαματικών λουτρών εδώ στην Ισλανδία. Η επιστροφή πάλι η ίδια, αλλά ήμασταν τόσο ξεκούραστοι που δεν καταλάβαμε ποτέ φτάσαμε στην έδρα μας. Ώρα για ύπνο και τα λέμε το πρωί….

[Magelanos]

19-8-08 Τριτη: σήμερα έχουμε πρωινό εγερτήριο γιατί θα πάμε εκδρομή με το πούλμαν. Κάτι σαν <<σχολική εκδρομή>> ας πούμε!! Η χαρά μεγάλη τα σάντουιτς έτοιμα νερά και χυμούς, και φύγαμε. Το μόνο άσχημο ότι ο καιρός είχε αλλάξει απότομα σε σχέση με χθες. 11 βαθμούς δείχνει το θερμόμετρο, συννεφιά και έντονο το κρύο. Δέκα βαθμούς κάτω σε σχέση με χθες. Εεεε….αυτή είναι και η ομορφιά της χώρας!! Μπαίνουμε στο πούλμαν πιάνουμε παράθυρο, και ξεκινάμε. Πρώτη στάση πολύ κοντά από εδώ. Είναι στα λουτρά (Jardbodin) που κάναμε μπάνιο χθες. Αλλά δεν σταματά εδώ στρίβουμε στον δρόμο [863] από την αντίθετη πλευρά της λίμνης για να καταλήξουμε μετά από λίγα χιλιόμετρα στο Όρος (Krafla) στα 818μ υψόμετρο. Εδώ είναι ο κρατήρας (Maar Viti) γεμάτος με νερό.


Οι γύρω περιοχές δίπλα στον κρατήρα είναι ενεργές. Το 1970 είχαν κάνει μια γεώτρηση για να δουν το υπέδαφος, και έγινε μια τεράστια έκρηξη, από καυτό ατμό, που βγήκε στην επιφάνεια με δύναμη. Τώρα εδώ εγκατέστησαν εργοστάσια και εκμεταλλεύονται τον ατμό που με την δύναμη του ξεκινά τουρμπίνες και παράγουν ηλεκτρικό ρεύμα.

Απαραίτητες φωτογραφίες, και ξανά στον [1] διανύοντας 14χιλ περίπου, βρίσκουμε τον χωμάτινο πλέον δρόμο[F862]. Για τα επόμενα 20χιλ θα κάνουμε μια ωραία <<πούλμαν-εντουραδα>> ωραία η χωμάτινη διαδρομή, με αρκετά κλειστά κομμάτια, και απότομους γκρεμούς. Με μια μηχανή on-off γίνεται σχετικά άνετα, αρκεί ο παράγον καιρός να είναι μαζί σας. Καπνός από μακριά έκανε την εμφάνιση του. Φωτιά εδώ; Μπααα…δεν υπάρχει κάτι να καεί εδώ πέρα. Είναι ένα εντελώς φαλακρό τοπίο. Και όμως ο καπνός προέρχεται από το σπρέι νερού, της υδατόπτωσης του καταρράκτη (Dettifoss-Ντετιφος).

Και όταν μιλάμε για υδατόπτωση εννοούμε 200 τόνους νερό το δευτερόλεπτο!!!


Η γη πραγματικά τραντάζεται. Φτάνοντας και παρκάροντας, περπατάμε γρήγορα προς τον καταρράκτη. Από απόσταση αρχίζουμε και βρεχόμαστε από το σπρέι.


Ο όγκος και το μεγαλείο του καταρράκτη είναι τεράστιο. Βλέποντας την ορμή της πτώσης του νερού από αυτό το ύψος, σε πιάνει μια φοβία, αλλά περισσότερο τα <<κάνεις>> πάνω σου από το έντονο βουητό της πτώσης του όγκου νερού. Μένεις με το στόμα ανοικτό…πιστεύω ότι είναι ότι ποιο άγριο και δυνατό σε καταρράκτη σε όλη την χώρα.


Η ώρα περνά, και δεν χορταίνεις το θέαμα, αλλά πάμε στον διαδοχικό καταρράκτη εδώ κοντά στον (Selfoss-Σελφος). Και οι δυο καταρράκτες τροφοδοτούνται μέσω ποταμού από τον μεγαλύτερο παγετώνα της χώρας τον (Vatnajokull-Βατναγιεκουλ). Χορτάσαμε νερό και πάμε να φύγουμε. Μπαίνουμε στο πούλμαν και με τον ίδιο χωμάτινο δρόμο [F842] οπού περνά μέσα από το εθνικό πάρκο (Jokulsargljufur) κάνουμε μια στάση σε σημείο με λίμνη.








Ωραία η θέα με την λίμνη και το βουνό να ορθώνεται. Και μάλιστα ψιλά έβλεπες τους αετούς να πετούν με χάρη προς τις φωλιές τους.

Φεύγουμε και σε λίγο βγαίνουμε στον ασφαλτινο δρόμο [85] με κατεύθυνση προς την πόλη (Husavik-Xουσαβικ). Φτάνοντας αντικρίζει κανείς τα παλιά παραδοσιακά σπίτια, και μια όμορφη ταχτοποιημένη πόλη λιμάνι.


Από εδώ ξεκινούν και εκδρομές με καραβάκι για να έχετε μια συνάντηση με τις φάλαινες. Το μόνο κακό με εμάς είναι ότι δεν προλαβαίνουμε να δούμε τίποτα, γιατί με το που φτάσαμε θα αλλάξουμε αμέσως πούλμαν για την επιστροφή. Tο πούλμαν που ήρθαμε θα γυρίσει προς (Akureyri). Πάντως το (Χουσαβικ) αξίζει για διανυκτέρευση και μια θαλάσσια εκδρομή για να δει κάποιος φάλαινες.

Συνεχίζουμε για 9χιλ με τον [85], και μετά αλλάζουμε για τον [87] άσφαλτο και κάποια κομμάτια βατό χώμα. Και μάλιστα πέσαμε και σε έργα ασφαλτόστρωσης. Οπότε πάει και το χώμα πολύ σύντομα. Μετά από 48χιλ φτάνουμε στην βάση μας.

Ήταν μια υπέροχη εκδρομή, και η μέρα μας ήταν γεμάτη από όμορφες εμπειρίες. Βρισκόμαστε στην προτελευταία μέρα πριν πάρουμε το καράβι. Τις επόμενες ώρες τις περνάμε παίρνοντας τηλέφωνο για να κλείσουμε ξενοδοχείο για την αυριανή διανυκτέρευση. Πράγμα που αποδείχτηκε δύσκολο για την πόλη που ψάχναμε (Egilsstadir-Εγκιλσταντιρ).

Αυτό είναι λογικό αφού όλοι αυτοί που φεύγουν με εμάς θέλουν να διανυκτερεύσουν κοντά στο λιμάνι. Όποτε τα λιγοστά καταλύματα στο λιμάνι και στην πόλη (Egilsstadir-Εγκιλσταντιρ) 21χιλ από το λιμάνι ήταν όλα κλεισμένα. Αλλά ευτυχώς πάλι τυχερός βρήκα motel 3χιλ πριν το (Εgilsstadir-Eγκιλσταντιρ) στην πόλη (Fallabaer-Φαλαμπαιρ). Και μάλιστα καινούριο. Είναι η πρώτη χρονιά που το λειτουργεί ο υπεύθυνος. Αφού μας έφυγε το άγχος πήγαμε για ένα καφεδάκι, και κάναμε βόλτα στην λίμνη.

[Magelanos]

20-8-08 Τεταρτη: 164χιλ έχουμε να κάνουμε μόνο σήμερα, και χωρίς βιασύνη. Τότε θα κάνουμε μια στάση εδώ κοντά, λίγο βορειοτέρα της λίμνης (Myvatn) και μάλιστα ποιο κοντά στα ιαματικά λουτρά-Jardbodin- που κάναμε και μπάνιο. Φτάσαμε πολύ γρήγορα και παρκάραμε στο παρκινγκ. Εδώ η περιοχή ονομάζεται (Namafjall).


Όλη η περιοχή εδώ γύρω από την λίμνη σε μεγάλη απόσταση είναι ένα γεωθερμικό πεδίο. Το σκηνικό είναι, σαν να είσαστε μέσα σε έναν κρατήρα ενεργό να περπατάτε και από κάτω από τα πόδια σας η γη να βράζει. Η μυρωδιά είναι έντονη από τα αέρια που ξεπηδούν από αρκετές θειούχες ατμιδες.




Υπάρχουν και αρκετές τρύπες στο έδαφος μικρές και μεγάλες, με θειούχα λάσπη να βράζει. Θέλει πόλη προσοχή εδώ η βόλτα τριγύρω, γιατί αρκετοί τουρίστες από απροσεξία έχουν πάθει σοβαρά εγκαύματα.


Και μάλιστα μπροστά στα μάτια μας ένας τουρίστας <<εγκεφαλικά καμένος>> ήθελε να δοκιμάσει βάζοντας το χέρι του σε μια ατμιδα την θερμότητα, και φυσικά κάηκε. Δεν μπορούσαμε να κάτσουμε για βόλτα, λόγο της αποπνικτικής ατμόσφαιρας που επικρατούσε. Λίγες φωτογραφίες και ξεκινήσαμε, γιατί κρατούσα πλέον την αναπνοή μου, δεν μπορούσα να ανασάνω.

Το μόνο καλό εδώ ήταν η ζέστη που επικρατούσε, σε σχέση με τον καιρό που ήταν μουντός και έκανε αρκετό κρύο. Τα επόμενα χιλιόμετρα στον δρόμο τον γνωστό [1] είναι χωρίς ίχνος ζωής.




Δεν υπάρχει καμιά πόλη μέχρι να φτάσουμε στην (Fellabaer) όπου και θα διανυκτερεύσουμε. Το τοπίο άλλοτε από βουνά, ποτάμια, και καταρράκτες, και άλλοτε από ηφαιστειακές ερήμους. Και πάλι ένα κομμάτι του δρόμου είναι χώμα.






Σε λίγο κάνουν την εμφάνιση τους τα πρώτα σπίτια, η καλύτερα φάρμες θα έλεγα. Ελάχιστα στον αριθμό και μόνο η διαφημιστική πινακίδα, με το όνομα (Vinland-motel) με πείθει ότι έχω φτάσει στον προορισμό μου. Στρίβω και κάνω περίπου 70μ χώμα <<πάλι>> και φτάνω στο κέντρο ενός οικοπέδου, και αρκετά μεγάλης έκτασης, όπου ήταν ένα σπίτι από λαμαρίνα, με έξι δωμάτια. Δεν ήταν άσχημο ήταν όντως πρόσφατη κατασκευή.


Και απ’ότι φαίνονταν δεν είχε τελειώσει ο εξωτερικός περιβάλλον χώρος. Το παρκιν ήταν στρωμένο με χοντρό βότσαλο, που έκανε δύσκολη την οδήγηση της μηχανής, και το να την στηρίξω στο σταντ. Ξεπερνώντας και αυτά τα προβλήματα, πρέπει να βρούμε τον υπεύθυνο. Δεν είχε εμφανιστεί κανείς και όλα τα δωμάτια ήταν άδεια. Ποιο πάνω από εδώ άλλα 50μ υπήρχε άλλη μια κατοικία, και πήγα προς εκεί. Όντως ήταν το σπίτι των ιδιοκτήτων. Με καλωσόρισαν και ενημέρωσαν ότι είναι η πρώτη σεζόν που δουλεύουν και ακόμα προσπαθούν να το οργανώσουν. Και λόγο αυτών των θεμάτων δεν έχει πρωινό. Εντάξει δεν μας χαλά καθόλου. Μου δίνει το κλειδί και πληρώνω. Φεύγοντας απλά αφήνω το κλειδί στην πόρτα. Απλά πράγματα.

Το δωμάτιο ήταν μεγάλο και με τα πάντα εξοπλισμένο και όλα καινούρια. Είναι μεσημεράκι και απ΄ότι έχουμε ζήσει εδώ πέρα η μέρα καλά κρατεί. Τι κάνουμε; Καθόμαστε στα σκαλοπάτια έξω από το (motel) και απολαμβάνουμε την θέα η οποία είναι απίστευτη με βουνά και χιονισμένα παρακαλώ… το τοπίο μας άνοιξε την όρεξη, και πέφτει η ιδέα για 4χιλ από εδώ στο (Elgistadir). Θα πάμε να φάμε το τελευταίο γεύμα στο ίδιο βενζινάδικο, που είχαμε σταματήσει και φάγαμε, όταν πατήσαμε την πρώτη φορά το έδαφος της (Ισλανδίας). Κάνω τον σταυρό μου, για να μην έχω καμιά πτώση, σε αυτό το επικίνδυνο <<βοτσαλοχαλικο>> και ξεκινώ. Αμέσως φτάνουμε και παραγγέλλουμε κάτι γευστικότατες κρεατόσουπες με βραστές πατάτες. Ήταν άψογα και χορταστικά. Για το τέλος παίρνω κάτι ωραία ντόνατς, και φυσικά δωρεάν καφέ για συνοδεία. Η κουβέντα που είχαμε τις τελευταίες στιγμές σε αυτή την χώρα, ήταν ότι περάσαμε τέλεια 15 μέρες σε αυτό το απόμακρο νησί, ανοργάνωτα και το αποτέλεσμα ήταν κάτι παραπάνω από καταπληκτικό.

Γενικά όλο το ταξίδι μέχρι εδώ και αυτή την στιγμή ήταν απίστευτο, αλλά η (ΙΣΛΑΝΔΙΑ) μου καρφώθηκε στην καρδιά..!!! μακάρι κάποια στιγμή της ζωής μου να μπορέσω να την επισκεφτώ ξανά, πάντα πάνω σε δυο τροχούς. Επιστροφή στο (motel). Φτιάχνουμε ένα ζεστό τσάι, και καθόμαστε έξω με την υπέροχη θέα.

Όχι για πολύ όμως γιατί όσο πέρναγε η ώρα, η θερμοκρασία έκανε ελεύθερη πτώση. Μέχρι που νύχτα πλέων, είχα βγάλει το ρολόι για λίγο έξω, και το θερμόμετρο έδειξε 1,5 βαθμό πάνω από το μηδέν!!! Τότε κάνουμε κ’εμεις <<βουτιά>> στα ζεστά παπλώματα και καλό μας βραδύ.

[Magelanos]

21-8-08 Πεμπτη: Ηλιόλουστη, και απ’ότι φαίνετε αρκετά καλοκαιρινή, θα είναι η τελευταία μέρα, σε σχέση με χθες….είπαμε εδώ οι καιρικές συνθήκες αλλάζουν σε λίγα λεπτά. Δεν μας βιάζει κανείς και δεν υπάρχει συγκεκριμένη ώρα παράδοσης του δωματίου. Χαλαρά λοιπόν σιγά, σιγά μαζεύουμε πράγματα. 12:30 ξεκινάμε για (Egilsstandir). Φτάνοντας πραγματικά πρώτη φορά μετά από 15 μέρες βλέπω τόσο κόσμο μαζεμένο σε μια πόλη. Φυσικά οι περισσότεροι είναι οι συνταξιδιώτες μας. Τι κάνουμε…τι κάνουμε…η Μόνικα βρήκε την λύση. Ανακάλυψε ένα πολυκατάστημα με ρουχισμό και χάθηκε. Εγώ το μόνο που είχα στο μυαλό μου και έπρεπε να λύσω ήταν πως θα εξοικονομήσω χώρο στην μηχανή, για να προσθέσω τις αγορές της Μόνικας.

Ξεσήκωσε όλο το μαγαζί, αφού υπήρχαν προσφορές στα καλοκαιρινά, σε λίγο θα φορτώσουν τα χειμωνιάτικα…πάλι καλά γιατί θα έπαιρνε και από αυτά… Και εγώ με την σειρά μου ξεπερασα και τον <<Κοπερφιλντ>> στα μαγικά… κατάφερα να τα βάλω όλα στις βαλίτσες, χωρίς να είναι έτοιμες να εκραγούν!! Φανταστείτε έπαιζαν τρία καινούρια ζευγάρια παπούτσια, χώρια τον ρουχισμό έτσι; Ξεκινώ την μηχανή, με την υπέρβαρη σιλουέτα της, και κατεύθυνση προς λιμάνι. 25χιλ μέχρι το τέλος του ονείρου…!!! Σε αυτά τα τελευταία χιλιόμετρα, ήταν που το μυαλό μου χάθηκε στις σκέψεις. Βλέποντας και πάλι αυτό το μοναδικό από φυσικής ομορφιάς τοπίο, αναρωτιόμουν είναι αλήθεια; Έζησα κάτι τέτοιο; Η τώρα θα χτυπήσει το ξυπνητήρι και θα βρεθώ στην καθημερινότητα!!!

Αλλά δεν χρειάστηκε να τσιμπήσει κάποιος για να καταλάβω ότι το ζω, τα χιόνια δεξιά και αριστερά του δρόμου, τα ποτάμια και οι καταρράκτες, αλλά και ο καπνός από το φουγάρο του καραβιού, είναι αρκετά για να με προσγειώσουν στην πραγματικότητα. Φτάσαμε στο πανέμορφο φυσικό λιμάνι (Seydisfjordur).

Παρκάρω δίπλα στις μηχανές των Ιταλών, όπως αυτοί είχαν παρκάρει όταν ξεκινήσαμε..


και φυσικά είμαι χαρούμενος που όλοι είναι εδώ χωρίς κανένα δυσάρεστο απρόοπτο. Με το χαμόγελο να είναι έντονο στα πρόσωπα τους, καταλαβαίνεις αμέσως ότι έχουν περάσει όλοι τους καλά. Τους χαιρετώ και καθόμαστε σε μαγαζάκι να φάμε κάτι.


Και έτσι όπως όλα τα καλά κάποια στιγμή φτάνουν στο τέλος, έτσι και τώρα ήρθε η ώρα για να επιβιβαστούμε στο καράβι.


Βγάζω κάποιες φωτογραφίες ακόμα, γιατί όταν φτάσαμε δεν είχα τη ευκαιρία, και οι καιρικές συνθήκες δεν ήταν ότι καλύτερο. Σήμερα κάνει αυτό που λέμε <<χαρά θεού>> ήλιος μπλε ουρανός, και ζέστη θα έλεγα για τα τοπικά δεδομένα.


Γενικά ο καιρός τις 15 μέρες διαμονής μας εδώ, μπορώ να πω ότι δεν μας έδειξε και τον ποιο ακραίο χαρακτήρα. Μας πήγε καλά, ευτυχώς γιατί μπορούσαμε και είδαμε αρκετά πράγματα. Πάμε και συμπληρώνουμε έντυπο για την επιστροφή του φόρου, από τις αγορές, αφού οι περισσότερες ήταν <<tax-free>> πάλι καλά γιατί έτσι είχαμε περίπου 130 ευρώ επιστροφή. Έλεγχο στα εισιτήρια και είσοδος στο καράβι, δέσιμο την μηχανή, και γρήγορα στο έβδομο Deck που βρισκόταν η καμπίνα μας.


Εντάξει ήταν τέλεια με TV και ψυγείο. Τα κρεβάτια μόνο ήταν το ένα πάνω απ’το άλλο, αλλά το ξέραμε αφού μόνο αυτή υπήρχε. Και πάλι όμως το κάτω κρεβάτι με μια κίνηση γινόταν ένας ευρύχωρος καναπές.

Βγήκαμε έξω στο κατάστρωμα, και παρατηρούσαμε με τι τάξη και σχολαστικό τρόπο φόρτωναν τα αυτοκίνητα. Και το σημαντικότερο κανείς δεν φώναζε!!! Ακόμα και τα χιόνια στα βουνά γύρω από το λιμάνι έχουν λιγοστέψει σε σχέση, από όταν φτάσαμε, δημιουργώντας μικρούς καταρράκτες ρυάκια και ποτάμια.


Η άγκυρες σηκώθηκαν και το καλοτάξιδο NORRONA βάζει μπροστά τις μηχανές, και σιγά, σιγά, διασχίζει το φιόρδ, και μετά από λίγο βγαίνει στον βόριο ατλαντικό… η Ισλανδία απομακρυνόταν και γινόταν όλο και ποιο μικρότερη στα μάτια μας. Δεν μπορούσα να κάνω κάτι άλλο αλλά και δεν ήθελα, απλά καθόμουν με καρφωμένο το βλέμμα μου σε αυτό το νησί μέχρι που εξαφανίστηκε από τον ορίζοντα. Μόνο τότε αποσυρθήκαμε στους εσωτερικούς χώρους του καραβιού. Τώρα θα τα ξαναπούμε στις 23-8 που θα πατήσουμε ξανά έδαφος στο Hanstholm λιμάνι στην (Δανία)….

[Magelanos]

23-8-08 Παρασκευη: 18:00 το καράβι φτάνει Δανία. Έχουμε δυο ώρες ακόμα, και συζητάμε για το τι θα κάνουμε όταν φτάσουμε. Είχαμε σκεφτεί φτάνοντας στο λιμάνι, να οδηγήσουμε περίπου δυο ώρες και να βρούμε κάπου πάνω στον δρόμο μας να διανυκτερεύσουμε εντως Δανίας. Αυτό όμως το αλλάζουμε την τελευταία στιγμή. Γιατί λόγο της καμπίνας είχαμε πολύ χρόνο και άνεση, και στην κυριολεξία <<σαπίσαμε>> στον ύπνο. Είμαστε ξεκούραστοι και με τρεις ώρες οδήγηση και ξανά ύπνο, δεν μας χρειάζεται. Οπότε αποφασίζουμε να είμαστε στους δρόμους και να οδηγήσω όλη την νύχτα, μέχρι τον αυριανό προορισμό που είναι η πόλη (Fulda) περίπου στην μέση της (Γερμανίας). Σίγουρα είναι πολλά τα χιλιόμετρα, δεν ξέρω πόσα, αλλά θα χρησιμοποιήσω όλο εθνικές και θα καρφώσω το γκάζι.

Στάσεις μόνο σε βενζινάδικα, για τα απαραίτητα. Το καράβι φτάνει στην ώρα του αλλά τρώμε και μια ώρα, μέχρι να δέσει, και να κατεβούμε. Βγαίνοντας σταματώ λίγο ποιο πέρα, για να δέσουμε μπουφάν και να ετοιμαστούμε. Παρατηρούσα τον κόσμο που περίμενε με αγωνία να επιβιβαστεί, και με απορία κοίταζε τα πάντα, και η σκέψεις εκείνη την στιγμή ήταν σε αυτόν τον άγνωστο και μακρινό προορισμό!! Όπως ήμασταν εμείς όταν από αυτό ακριβώς το σημείο ξεκινούσαμε πριν δυο εβδομάδες, για το <<υπέρ-ατλαντικό>> ταξίδι… ο καιρός είναι καλός και αυτό πρέπει να εκμεταλλευτούμε. Φεύγουμε από το λιμάνι με τον δρόμο [29] που μετά από λίγο μας βγάζει στον [11] και αμέσως ξανά παίρνουμε τον [29]. Μετά από 55χιλ μπαίνουμε στον αυτοκινητόδρομο [Ε45] στην πόλη (Hobro). Ανοίγω το γκάζι και ξεχνώ να το κλείσω. Με τον ίδιο δρόμο χωρίς να αλλάξω και με δυο στάσεις σε βενζινάδικα, ανά 200χιλ περίπου η ώρα έχει πάει 24:00 μεσάνυχτα και μπαίνω (Γερμανία).