Οδοιπορικό σε Καππαδοκία-Πόντο

[LakisGS]

Και μια που λέμε για παραμυθένια ονόματα, σαν από παραμύθι, ξεπροβάλει μπροστά μας μέσα στη μέση της ερήμου το Sultahani. Στάση λοιπόν, όπως τα καραβάνια τον παλιό καλό καιρό....





Το Sultanhani, κατασκευάστηκε το 1229 από τον Alaatin Keykubat. Καταστράφηκε από φωτιά λίγα χρόνια μετά. Ξανακατασκευάστηκε το 1278 από τον κυβερνήτη Siracetin El Hasan. Εδώ πρέπει να αναφέρω ότι είναι το μεγαλύτερο και πιο καλοδιατηρημένο χάνι των Σελτζούκων Τούρκων. Αν σας φέρει ο δρόμος προς τα εκεί κάντε μια στάση. Αξίζει τον κόπο...

[LakisGS]

Στο αναψυκτήριο του Sultanhani, συναντήσαμε και ένα ζευγάρι Ιταλών 60-65 χρονών περίπου με μία GS 1100 (!!) που κάνανε και αυτοί το ταξιδάκι τους...

Αφού ξεκουραστήκαμε και ανταλλάξαμε απόψεις με τους Ιταλούς φίλους μας, και αφού οι γυναίκες κάνανε τα αναγκαία (??) ψώνια, μαξιλάρια, κρεμαστάρια κλπ τσολιαδάκια, ξεκινήσαμε μέσα στη ζέστη, μεσημέρι πια, για Καππαδοκία.
Στο δρόμο, η φιλοξενία των Τούρκων θα χαλούσε λιγάκι... Σε ένα μπλόκο της αστυνομίας μας σταματήσανε -εν μέσω ταλιμπάν τούρκων οδηγών- μάλλον επιλεκτικά, για να μας κόψουν μια ωραία κλήση για υπερβολική ταχύτητα... Η πλάκα είναι πως εκείνη την ώρα που μας "έπιασε" το ραντάρ το οποίο εγώ είδα, είχαμε κόψει ταχύτητα λόγω κάποιων φορτηγών που προσπερνούσε το ένα το άλλο. Μας γράψανε για 107 χιλιόμετρα με όριο τα 100... Το πρόστιμο ήταν περίπου 70 ευρώ το οποίο πληρώσαμε τις επόμενες ημέρες. Οχι τίποτα άλλο αλλά ο ένας αστυνομικός ήταν και φίλος του Μετίν, του Τούρκου ποδοσφαιριστή της Λάρισας, αλλά το συζητήσαμε αφού είχε κοπεί το ραβασάκι... Δεν μας πείραξε όμως.... Σουβενίρ από την Τουρκία είπαμε. Αυτό που μας έκανε εντύπωση είναι το εξής. Αφού τελειώσαμε με τα γραφειοκρατικά και μας δώσαν την κλήση, μέχρι να ετοιμαστούμε για να συνεχίσουμε τον δρόμο μας, ο ένας εκ των δύο αστυνομικών, μέσα στο λιοπύρι άρχισε να ποτίζει κάτι δεντράκια στην άκρη του δρόμου... Μπράβο του! Χαλάλι η κλήση.

[LakisGS]

Συνεχίζουμε λοιπόν στον ίδιο μονότονο δρόμο, με τον ήλιο να μας κορο'ι'δεύει για την τρέλα που κουβαλάμε και τίποτα δεν μας προετοίμαζε για το που πάμε και τι θα συναντήσουμε... Τα χιλιόμετρα τα καταπίνουν πανεύκολα τα δυό μας θηρία -σε αντίθεση με τους αναβάτες τους που αρχίζουν να την "ακούνε" από τη ζέστη- και ο δρόμος μας οδηγεί στο Goreme (Κόραμα). Περίπου 10 χιλιόμετρα πριν τον τελικό μας προορισμό το τοπίο αλλάζει δραματικά!! Εχουμε πάθει πλάκα... Μια υπέροχη θέα στην κοιλάδα του Goreme με ένα ηφαιστιογενές τοπίο μας αφήνουν με το στόμα ανοικτό!!!







Ηταν σαν να βρισκόμαστε σε άλλον πλανήτη.....

[LakisGS]

Διασχίζουμε λοιπόν την κοιλάδα του Goreme, ψάχνοντας για ταμπέλα που θα μας στείλει στο χωριό Urgup (Προκόπι) όπου είχαμε κλείσει δωμάτια.
Βρίσκουμε την έξοδο και προχωράμε προς το κέντρο του χωριού.





Εκεί συναντάμε κάποιους ντόπιους οι οποίοι αφου δεν μπορούν να μας εξηγήσουν καλά λόγω γλώσσας που είναι το ξενοδοχείο μας, αγγαρεύουν ένα νεαρό με τη μηχανή του να μας οδηγήσει... Τελικά απ' ότι καταλάβαμε μόνο αγγαρία δεν ήταν. Ο νεαρός γούσταρε με 1000 να οδηγήσει έστω για λίγα μέτρα μαζί μας...

[LakisGS]

Ανεβαίνοντας πλακόστρωτα δρομάκια και εκστασιασμένοι από την ομορφιά του χωριού κάπου εκεί χαμένο ήταν το ξενοδοχείο μας. Το "Esbelli Evi". Απ' έξω τίποτα το ιδιαίτερο. Αφού ούτε parking έχει, αφού ξεφορτώσαμε μας στείλαν να παρκάρουμε σε parking διπλανού ξενοδοχείου. Οταν μπήκαμε μέσα όμως...... Το ξενοδοχείο είναι ένα σύμπλεγμα από πολλά παλιά σπίτια της περιοχής, χτισμένα μέσα στο βράχο, και οι χώροι ενώνονται με στοές σε διάφορα επίπεδα. Μπαλκονάκια με βεραντούλες παντού. Οι κοινόχρηστοι χώροι απίθανοι. Με αίθουσες για να ακούς μουσική, με αίθουσα για να σου κάνουν ενημέρωση (!!) πριν βγεις για βόλτα, με καταπληκτικό σε θέα μπαλκόνι πρωινού... ΤΕΛΕΙΟ. Αφού μας καλοσοριζουν και ξεφορτώνουμε. Μας πάνε στα δωμάτια..... Τι δωμάτια..... ΣΟΥΙΤΕΣ κύριοι. Το δικό μου έιναι σε τρία επίπεδα χτισμένο. Κάτω το υπνοδωμάτιο με πλάσμα 40άρα τηλεόραση, στερεοφωνικό, δορυφορική, Laptop (!!), στο δεύτερο επίπεδο ή κουζίνα με όλα τα απαραίτητα, καρασιά, σαμπάνιες κλπ, και στο τρίτο επίπεδο το μπάνιο.... Το μόνο κακό ήταν οι πολλές σκάλες. Το δωμάτιο των παιδιών στο πιο κάτω επίπεδο με όλα τα κομφόρ και αυτό συν ένα κελάρι-ψυγείο το οποίο ήταν αν θυμάμε καλά από το 1200 κάπου εκεί. Μέχρι και ποτίστρα που πότιζαν τα ζώα παλιά είχε μέσα. Ρωτήσαμε αν όντως ισχύει η τιμή (90ευρώ) όπως μας είχαν πει στο ξενοδοχείο στη λίμνη Beysehir που κάναμε την κράτηση, και αν ναι πως είναι δυνατόν αυτό. Μας απάντησαν γελώντας ότι μας αναβαθμήσαν και μας έδωσαν δωμάτια της τάξης των 300 ευρώ στην τιμή των 90. Ισως έπαιξε ρόλο το ότι ο ιδιοκτήτης είχε σπουδάσει και αυτός Ιταλία όπως και εμείς και συζητώντας μαζί του μας συμπάθησε και θέλησε να μας ευχαριστήσει. Δεν ξέρω... Ισως να έπαιξε ρόλο...

[LakisGS]

Αφού ξεκουραστήκαμε λίγο βγήκαμε έξω στο χωριό με τα πόδια για να χαζέψουμε και να φάμε. Η Καππάδοκία μπορούσε να μας περιμένει να την ανακαλύψουμε την επόμενη μέρα...



7 ΗΜΕΡΑ
Παρασκευή 29 Ιουλίου 2011 Καππαδοκία.

Αφού ξυπνήσαμε σχετικά χαλαρά από θέμα χρόνου, ανεβήκαμε και φάγαμε πρωινό στην υπέροχη βεράντα...



Μία λεπτομερέστατη ενημέρωση από τον μάνατζερ του ξενοδοχείου, τον Arda, και βουρ στις μηχανές για να θαυμάσουμε τα τοπία...

[LakisGS]

[LakisGS]

Goreme open air museum, Uchisar, Zelve open air museum, pasa Baglari.... Ολα ήταν απλά υπέροχα...Η εκκλησίες μέσα στους βράχους εντυπωσιακές. Η σκοτεινή εκκλησία (Karanlik Kilise), όπως και η εκκλησία των φιδιών (Υilanli Kilise), απίθανες με αρκετές εντυπωσιακές αγιογραφίες μέσα. Η σκοτεινή εκκλησία θέλει και ξεχωριστό εισητήριο περίπου 4 ευρώ το άτομο. Αξίζει όμως!!

[LakisGS]

[LakisGS]

Και μέσα σ' όλα και ένα varadero mk3 παρακαλώ του τοπικού νοσοκομείου...


Και ζέστη, πολλή ζέστη. Ακόμα και οι καμήλες τα έπαιξαν....



Αν και βρισκόμαστε ακόμα στη μέση του ταξιδιού οι εικόνες στο μυαλό μας ήταν τόσες πολλές που νομίζαμε όλοι ότι ταξιδεύαμε κάνα μήνα... Οι μνήμες των φωτογραφικών μας μηχανών τελείωναν, αγοράσαμε καινούργιες, και η ορεξή μας για χιλιόμετρα και καίνουργιες εικόνες διαρκώς μεγάλωνε. Είχε δίκιο ένας συνταξιδιώτης μου στο Μεξικό ή στο Περού, δεν θυμάμαι, που μου είχε πει ότι έχω γίνει "travelholic". To ίδιο και ο Μάνος με τη Σοφία. Καλά για τη γυναίκα μου δεν μιλάμε... Αυτή ούτε στάσεις δεν ήθελε να κάνουμε. Γενικώς δεν το χορταίναμε το ταξίδι, και πιστέψτε με, έχω κάνει αρκετά...

Μετά από μια γεμάτη μέρα λοιπόν και αποκαμωμένοι από την ζέστη, το απογευματάκι επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο μας για ξεκούραση, ντους, και να κανονίσουμε την πτήση μας με αερόστατα την επόμενη μέρα πριν βγούμε έξω για βόλτα και δείπνο.
Ο Arda, μας πρότεινε να πετάξουμε με την εταιρία "Butterfly balloons", με πιλότο τον Mike, έναν Αγγλο 45άρι ο οποίος διέθετε και την μεγαλύτερη πείρα σαν πιλότος αερόστατου. Ετσι και κάναμε. Η τιμή λίγο τσουχτερή, 160 ευρώ το άτομο, αλλά πιστέψτε με, όπως αποδείχθηκε άξιζε και το τελευταίο ευρώ!!