ΑΠΟ ΤΗΝ ΡΩΣΙΑ ΜΕ ΑΓΑΠΗ…. Η ΑΠΟΣΤΟΛΗ…

[Magelanos]

13-8-11-ΣΑΒΒΑΤΟ:


Συννεφιά και ψιλοβρόχι, δεν είναι και το καλύτερο για να ξεκινάς την μέρα σου. Φεύγω με κατεύθυνση την λίμνη εκεί που είδα το πλοιάριο-δελφίνι χθες. Φτάνω στην κεντρική στρογγυλή πλατεία της πόλης. Γύρω από αυτήν περιστοιχίζονται νεοκλασικά κτήρια, και στο κέντρο της υπάρχει μνημείο του Λένιν.













Σε λίγο φτάνω στο κιόσκι που φεύγουν τα πλοία για το νησί Kizhi-Κιζι. Κόσμος αρκετός, πολλά γκρουπ από παιδιά, αλλά όλοι αποτελούσαν τον εγχώριο τουρισμό. Εκείνη την στιγμή ήμουν ο μοναδικός τουρίστας εκτός χώρας.

Οι ανακοινώσεις στα ρωσικά, και μπαίνω μέσα για να δω τις τοιχοκολλώμενες πληροφορίες όπου ευτυχώς ήταν και στα αγγλικά. Κάτι κατάλαβα, αλλά δεν ήμουν και σίγουρος, και κατευθύνομαι στα ταμεία. Μιλούσαν αγγλικά, και μου είπαν το επόμενο φεύγει στις 12:15 και κάνει 1:30 ώρα για να φτάσει αρκετή απόσταση!!! Επιστροφή στις 17:45, μιλάμε για όλη την μέρα σχεδόν. Η ώρα τώρα είναι 11:30 οπότε δίνω 2200 ρούβλια για το δελφίνι. Και περιμένω μέσα στον χώρο υποδοχής. Δεν μπορούσα και να κάνω κάτι γιατί έξω έβρεχε για τα καλά. Το καλό έχω πάρει μαζί μου ένα σάντουιτς από το ξενοδοχείο και φραπέ να φτιάξω.

Φτάνοντας η ώρα κάτι λένε από τα μεγάφωνα και βλέποντας να μαζεύονται πάω κ’εγω. Το θέμα ήταν ότι έφευγαν δυο μαζί, λόγο ότι είχε αρκετό κόσμο. Φτάνοντας στην είσοδο του πλοίου, μια Ρωσίδα υπάλληλος ( εντάξει μιλάμε για απίστευτη γυναίκα άντε για λέμε..) δείχνοντας το εισιτήριο, έδωσε και μια κάρτα με κορδέλα για τον λαιμό. Αυτή η κάρτα είχε επάνω γραμμένο το νούμερο του πλοίου, μαζί με νούμερο επιβάτη. Αν και ότι συμβεί ξέρουν για να σε ψάξουν. Αυτό γραφόταν και σε τετράδιο μπαίνοντας.

Η θέση που βρήκα ήταν μπροστά. Δεν μπορώ να πω ότι ήταν καινούριο αλλά εντάξει!!! Κάτι περίεργους μεταλλικούς θορύβους τους είχε, αλλά και η λίμνη ήταν με αρκετό κύμα λόγο άστατου καιρού. Όντως μεγάλο ταξίδι, και τελικά φτάνουμε και δένει στην ιδικά διαμορφωμένη προβλήτα.






Βγαίνοντας ευτυχώς δεν έβρεχε, και περπατάμε σε μονοπάτι, φτιαγμένο με ξύλινες σανίδες. Φτάνω σε άλλο κιόσκι όπου και βλέπω πάλι ταμεία. Βλέποντας γύρω μου υπήρχε περίφραξη και αναγκαστικά πρέπει να περνάς από εδώ . τελικά για να μπεις στο νησί έχει και την τιμή του. Δίνω άλλα 650 ρούβλια (ξεκληρίστηκα πρέπει να βγάλω χρήματα ξανά) και μια γυναίκα με σταματά να δει το εισιτήριο.

Και με ενημερώνει στα αγγλικά ότι δεν πρέπει να παρεκκλίνω από τα μονοπάτια που είναι καθαρά και πατημένα, σε όλο το νησί. Το γιατί υπάρχουν πολλά δηλητηριώδες φίδια και σίγουρα δεν θα ήθελε να έχει κανείς ραντεβού με αυτά!!!
Το μουσειακό νησί Κιζι περιλαμβάνει 60 ιστορικά ξύλινα κτίσματα. Οι δυο ιστορικές εκκλησιές που υπάρχουν εδω αποτελούσαν παλιότερα το κέντρο της θρησκευτικής λατρείας των ορθοδόξων χριστιανών.

Είναι ότι ποιο ασυνήθιστο υπάρχει σε ξύλο κτίσμα σε όλη την χώρα. Φυσικά περιλαμβάνονται στον κατάλογο της UNESCO. Το πρώτο ξύλινο κτίσμα που φαίνεται από παντού είναι ο ναός της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος (1717).




































Αυτός ο θαυμάσιος ναός, εγώ θα πω ένα ξύλινο υπερθέαμα, έχει οκταγωνικό περίγραμμα, και την στέγη του στολίζουν 22 τρούλοι που είναι τοποθετημένοι σε επίπεδα. Οι τρούλοι έχουν σκοπό να επεκτείνουν το εξωτερικό σχήμα της Εκκλησίας.







Προσπερνώ και συνεχίζω για μια βόλτα στο νησί. Άλλα κτίσματα όπως, ανεμόμυλοι, σπίτια των κατοίκων, στάλοι, αποθήκες με τα γεωργικά τους εργαλεία, είναι παντού διασκορπισμένα. Βλέπω κάποια από αυτά, και έτσι τελειώνω την μια πλευρά του νησιού. Επιστρέφω στην Εκκλησία της Μεταμόρφωσης του σωτήρος και μπαίνω μέσα.
























Η απλότητα του χώρου και η σπάνιες εικόνες Αγίων με καθήλωσαν κυριολεκτικά!!! Μετά από εδώ και βλέποντας ότι έχω χρόνο, λέω να πάω στην άλλη πλευρά του νησιού, όπου μένουν λιγοστοί κάτοικοι.







Αρχίζω και βλέπω τα πρώτα σπίτια, και μάλιστα ο καπνός που έβγαινε από τις καμινάδες μαρτυρούσε ότι υπάρχουν κάτοικοι. Πραγματικά δεν μπορώ να φανταστώ πόσο αγνό τρόπο ζωής απολαμβάνουν.






















Μπορεί να είναι απομακρυσμένοι από τον πολιτισμό, αλλά έχουν ελικοδρόμιο, και μια μονάδα εκτάκτου ανάγκης, με σκάφος τύπου χοβερκραφτ.






Είδα και ένα μικρό πούλμαν που εξυπηρετεί τους κατοίκους στις μικρές αποστάσεις του νησιού, και ποιο πολύ μέχρι την αποβάθρα με τα πλοία. Ακόμα και γήπεδο είδα, και μάλιστα εκείνη την ώρα είχαν κάτι σαν πρωτάθλημα, με απονομή μεταλλείων.












































Η ώρα όμως πέρασε, και περπατώ προς την προβλήτα. Τελευταία στάση στα μαγαζάκια με τα αναμνηστικά, και άμα ήθελες είχε και εστιατόριο για να κάτσεις. Μπαίνουμε όλοι στο δελφίνι και αποχωρούμε. Θα μου μείνει βαθειά χαραγμένη στην μνήμη μου η στιγμή της επίσκεψης μου πάνω στο νησί. Φτάνοντας πάλι έβρεχε περισσότερο από όταν ξεκινήσαμε. Δεν είχα κάτι μαζί μου για προφύλαξη και αποφασίζω να κάτσω στην αίθουσα με τα ταμεία μπας και κόψει. Το μόνο όμως που με είχε κόψει ήταν η πείνα. Τι να κάνω ξεκινώ και περπατώ μέχρι το φαστ φουντ το χθεσινό. Στα σίγουρα δεν ήταν καιρός για ψάξιμο. Μετά από εδώ καταλήγω στο ξενοδοχείο μούσκεμα και πάω για ξεκούραση.

[Magelanos]

14-8-11-ΚΥΡΙΑΚΗ (247χιλ):








Ευτυχώς δεν βρέχει, την μαυρίλα του όμως την έχει. Έχω μια αμφιβολία και σήμερα για την ποιότητα των δρόμων που θα περάσω, αλλά τώρα εδώ που φτάσαμε και με τόσο χώμα δεν μασάμε!!! Η ώρα είναι 9:00 δίνω το κλειδί πληρώνω και 250ρ για το παρκινγκ και φεύγω.











Πιάνω τον αυτοκινητόδρομο Μ-8 με κατεύθυνση προς Αγ Πετρούπολη. Μετά από 50χιλ περίπου μπαίνω στον επαρχιακό Α130. Ο δρόμος είναι μέσα στην φύση, και εξεπλάγην, γιατί η άσφαλτος ήταν άριστη (για πόσο όμως και ο δρόμος είχε στροφές!!! Καλά τι κάνω; Έχω ξεχάσει πως στρίβουν, μιλάμε δεν το πιστεύω!!!

















Ανέβασα ρυθμό αλλά δεν ήμουν 100% έτσι όπως θα περίμενα να είμαι. Λίγο ο φόβος, θες λίγο το άγνωστο, και φυσικά το ότι είχα χάσει την φόρμα μου τόσο καιρό, δεν το ευχαριστήθηκα. Και ναι όπως το φανταζόμουν το λούνα παρκ δεν κρατά για πολύ. Πέφτω σε έργα που μόλις άνοιγαν καινούριο δρόμο, και μάλιστα έπρεπε να περάσω τους χωμάτινους δρόμους μέσα από το εργοτάξιο, με παρέα τα βαρέα οχήματα, και μηχανήματα του έργου.















Καλά μιλάμε έχουν κόψει το δάσος στην μέση, έχουν περάσει πάνω από λίμνες, και αλλοίωσαν κατά πολύ το φυσικό περιβάλλον. Αλλά πρέπει κάποια έργα να γίνονται για να υπάρχει ανάπτυξη αν την θέλουν. Διασχίζοντας νεροφαγώματα, λάσπη, αλλά και κάποια σημεία στρωμένα με χοντρό χαλίκι (αυτό που βάζουν στις ράγες των τρένων), και να προσπαθώ να ισορροπήσω με το K1200S σαν τους αναστενάρηδες περπατώντας πάνω σε αναμμένα κάρβουνα!!! Οκ εντάξει 40χιλ ωραίας εντουραδας, βγήκαν ευτυχώς χωρίς παρατράγουδα. Και μπαίνοντας στην άσφαλτο, σταματώ λίγο στην άκρη για να συνειδητοποιήσω που πατούν οι ρόδες!!!
Δεν το πίστευα βρισκόμουν σε έναν ολοκαίνουριο αυτοκινητόδρομο με άσφαλτο φρεσκότατη ( τόσο που θέλεις να κόψεις κομμάτι και να δοκιμάσεις) προστατευτικά κιγκλιδώματα, χωρίς κίνηση, και φαντάζομαι πως θα είναι όταν τελειώσουν και το κομμάτι πού πέρασα πριν. Μακάρι να είναι για πολλά χιλιόμετρα έτσι. Συνεχίζω με καλό ρυθμό, τα χιλιόμετρα φεύγουν και ο δρόμος είναι άριστος. Μετά από 100χιλ αποφασίζω να αράξω σε παρκινγκ δίπλα στον δρόμο. Είναι ακόμη νωρίς, και λέω να φάω το σάντουιτς και ένας καφές θα ήταν ότι καλύτερο.


























Με τον ήλιο να είναι στα καλύτερα του, εμένα να βλέπω την λάσπη που είχε κατακλύσει την μηχανή, αποφασίζω να κάνω σέρβις σε τανκ-μπανκ και μπότα. Βγάζω την ταινία δεμάτων που είχα μαζί μου και ξεκινώ. Η δεξιά μπότα από την αρχή του ταξιδιού είχε αρχίσει να ανοίγει σε ραφή σιγά σιγά. Και τώρα είχε φτάσει σε σημείο να αναρωτιέμαι αν θα την βγάλει καθαρή μέχρι την Γερμανία που είχα σκεφτεί να αγοράσω άλλες. Δεν νομίζω, αλλά άσε που σε βροχή είχε αρχίσει από το σημείο του σκισίματος να μπάζει. Το πλακώνω στην ταινία και ήταν σαν καινούρια…

Στο τανκ- μπανκ τώρα η διαφανής εξωτερική θήκη που έχει, την χρησίμευα για θέση του GPS, αφού δεν έχω βάση, σκίστηκε από τον καιρό. Η ταινία έκανε και εδώ καλά την δουλεία της. 56χιλ με χωρίζουν από τον τελικό προορισμό μου σήμερα. Ξεκινώ και πάλι οι ρόδες κυλούν στην καινούρια άσφαλτο. Τα τελευταία 40χιλ ήταν με καλό δρόμο αλλά, με την καλύτερη φυσική ομορφιά. Φιδίσιες στροφές από την μια πλευρά θέα την λίμνη Ladoga και από την άλλη τα πανύψηλα και σε ευθεία δέντρα, κρύβουν τον ήλιο. Φτάνω λοιπόν στην παραλίμνιο χωριό Sortavala-Σαρταβαλα. Εδώ έχω διανυκτέρευση.

Ψάχνω για το ξενοδοχείο το GPS δεν έβγαζε οδό. Βλέπω ένα αλλά δεν είναι αυτό. Ρωτώ έναν που σίγουρα ο ανθρωπάκος κατάβαλε υπεράνθρωπες προσπάθειες, στα Ρωσικά για να καταλάβω αλλά τώρα τι να λέμε… στο περίπου κατευθύνομαι ακόμα ποιο κάτω στον μοναδικό κεντρικό δρόμο, και βλέποντας την φτώχια και τα ξύλινα σπίτια, τον μοναδικό κεντρικό δρόμο τίγκα στην λακκούβα, μου βγαίνει κάπως αρνητικά στην ψυχολογία μου. σταματώ σε μια μικρή πλατεία με μαγαζιά εμπορικά γύρω, μην φανταστείτε τίποτα το ιδιαίτερο και παρατηρώ για λίγα λεπτά.

Εντύπωση και μάλιστα θετική, είδα πολλά παντρεμένα ζευγάρια, νέοι άνθρωποι αρκετοί, με τα παιδιά τους στα καροτσάκια να κάνουν την βόλτα τους τώρα που ο καιρός είναι σύμμαχος τους. Τα πρόσωπα τους χαμογελαστά, και με μια θετική αύρα να βγάζουν προς τους έξω!!! Πραγματικά τους χάρηκα, παρόλο που σαν λαός έχουν περάσει δύσκολα, επιβιώνουν και μάλιστα με χαμόγελο. Έπιασα κ’εγω τον εαυτό μου να χαμογελά αυθόρμητα, μαγική στιγμή. Ωραία τώρα που πείρα τα πάνω μου σταματώ έναν νεαρό Ρώσο την ώρα που έβγαινε από μαγαζί και είχε καρότσι με ένα μωράκι.

Δείχνω το χαρτί με το ξενοδοχείο και την διεύθυνση. Στα ρωσικά ο άνθρωπος έκανε τα πάντα για να με βοηθήσει. Μέχρι που με το δάχτυλο του κάνει σχέδιο στο σκονισμένο φερινγ της μηχανής για την κατεύθυνση προς το ξενοδοχείο. Δυο άγνωστοι και διαφορετικοί άνθρωποι, με διαφορετική γλώσσα και κουλτούρα, δίναμε το χέρι λες και ήμασταν οι συμμαθητές από το σχολειό, που είχαν να βρεθούν καιρό!!! Τελικά οι άνθρωποι των χωριών και της επαρχίας έχουν αυτή την αγνότητα και καλοσύνη προς τον ξένο, πιστεύω παντού σε όλο τον κόσμο….

Με τον χάρτη κολλημένο στο φερινγκ που λένε χάχα, φτάνω έξω από το ξενοδοχείο Kaunis Hotel. Και μάλιστα δίπλα στην λίμνη. Παρκάρω τα λιγοστά βλέμματα καρφωμένα πάνω μου και πάω στην ρεσεψιόν. Βγάζω το χαρτί της κράτησης, και η κοπέλα φωνάζει μια άλλη κοπέλα για να μου εξηγήσει στα Αγγλικά. Οκ παίρνω το κλειδί και πάω στο δωμάτιο, το οποίο δυστυχώς δεν είχε θέα προς την λίμνη όπως κάποια άλλα. Τώρα γιατί ήρθα εδώ; Σίγουρα όχι για την όμορφη θέα προς την λίμνη. Αλλά από εδώ ξεκινούν εκδρομή με ιπτάμενα δελφίνια προς το νησί Valaam, στην τεράστια λίμνη Ladoga με βάθος που υπερβαίνει τα 200μ. Πάνω στο νησί υπάρχει ο Ναός του Σωτήρος. Και καθώς ετοιμάζομαι για να βγω έξω, κτυπά το εσωτερικό τηλέφωνο του δωματίου!!! Yes please; Είναι η κοπέλα από την ρεσεψιόν που μου λέει το κλασικό πλέον και σπαστικό από την άλλη, να μετακινήσω την μηχανή γιατί έξω στον δρόμο δεν μπορώ να την αφήσω. Αρχίζω να τρελαίνομαι, η απόλυτη ηρεμία έξω στον δρόμο έχει αρκετό χώρο, και είναι παρκαρισμένα οχήματα. Ρε τι τους χαλά η μηχανή δεν μπορώ να το εξηγήσω.

Που να πάω την μηχανή λέω; Μου δείχνει 100μ ποιο κάτω το δημοτικό παρκινγκ της πόλης. Τώρα κατάλαβα τα πάντα έχουν την τιμή τους. Πάω και ένας γέρος άρχισε να μου λέει τα δικά του και δεν καταλάβαινα. Του έλεγα είμαι από το ξενοδοχείο χαμπάρι αυτός, κάτι ρούβλια ήθελε. Ωραία τα παίρνω στο κρανίο και ξανά βάζω μπρος την μηχανή και επιστρέφω στο ίδιο σημείο που ήμουν πριν. Ξανά έξω η κοπέλα με μεγάλη απορία, και της λέω ότι δεν καταλαβαίνω τι θέλει ο γέρος, και δεν μπορώ να συνεννοηθώ.

Τον παίρνει τηλέφωνο και γράφει σε χαρτί κάτι στα ρωσικά και το ποσό των 100rub. Ξανά πάλι εκεί δίνω το χαρτί και τα ρούβλια και μου κόβει ένα χαρτί. Αμάν δεν παίζεστε με τίποτα λέμε!!! Φεύγω και πάω στην λίμνη όπου βλέπω το σημείο που φεύγουν τα ιπτάμενα δελφίνια. Υπήρχε και μια αλάνα που ήταν παρκαρισμένα πέντε πούλμαν. Πινακίδες στα ρωσικά και δεν υπήρχε εκείνη την στιγμή ούτε δελφίνι ούτε κάποιον να ρωτήσω. Οπότε μάλλον έχουν ξεκινήσει πρωί και δεν επέστρεψαν ακόμη.















































Και τι κάνω τώρα; Επιστρέφω στο ξενοδοχείο και λέω να πάρω έναν υπνάκο για δυο ώρες και βλέπουμε.

18:00 ακούω κόσμο έξω στον δρόμο και έντονη κινητικότητα. Ρίχνω μια ματιά και βλέπω ότι γεμίζουν τα λεωφορεία. Ντύνομαι και βγαίνω έχουν φτάσει δυο ιπτάμενα δελφίνια και άδειαζαν κόσμο. Αφού ηρέμισαν τα πράγματα βλέπω ότι τα φουλάρουν καύσιμα και τέλος για σήμερα!!! Το έχασα το θέμα απ’ότι φαίνετε και αύριο δεν έχω σκοπό γιατί φεύγω. Δεν πειράζει δεν έρχονται και όλα όπως τα περιμένει κανείς. Τώρα τι κάνω; Λέω να ψάξω να βρω κάπου να φάω. Εστιατόρια δεν βρήκα και το μόνο φαγώσιμο που μπορούσα να βρω ήταν σε κάτι μικρά μπακάλικα που είχαν τα πάντα.

Μπαίνω και αγοράζω ψωμί τυρί και παριζα. Πάω ξενοδοχείο φτιάχνω δυο σάντουιτς, και τρώω. Λυτά και φτηνά. Φτιάχνω φραπέ και τον παίρνω μαζί μου. κατευθύνομαι στην λίμνη και αράζω στην ξύλινη πλατφόρμα που έδεναν τα πλοία. Η θέα(δυο ρωσιδακια) ο καιρός η απόλυτη ηρεμία ήταν όλα στο ζενίθ!!!! Έλα όμως που κάτι πρέπει να σου χαλάσει την διάθεση!!! Με τον ήλιο πλάτη βλέπω μια σκιά να με πλησιάζει, προσπέρνα δίπλα μου ένας άντρας, και πάει στην εξέδρα. Κοντοστέκεται αγναντεύει την λίμνη, για λίγα λεπτά, και κατευθύνεται προς το μέρος μου.

Μιλώντας μου στα Ρώσικα, του λέω στα αγγλικά ότι δεν καταλαβαίνω τίποτα. Και κατευθείαν μου βγάζει κάτι σαν ταυτότητα και μου δείχνει φωτογραφία που ήταν με μια στολή. Αστυνομικός; Στρατιωτικός; Δεν κατάλαβα και μου ζητά το διαβατήριο. Του λέω στα ίσια το διαβατήριο είναι στην ρεσεψιόν στο ξενοδοχείο και άμα θέλει να πάει εκεί. Τελικά σηκώνεται και φεύγει!! Τώρα τι ρόλο άραγε έπαιζε αυτός δεν κατάλαβα…!!! Δεν ξέρω ξενέρωσα, γιατί οι αρνητικές σκέψεις κατάκλυσαν το μυαλό.. Κάνω μια τελευταία βόλτα μέσα στην πόλη. Τι να πει κανείς τώρα!!! Δρόμοι σοκάκια κατεστραμμένα, πεζοδρόμια χάλια, σπίτια που δεν ήσουν σίγουρος αν κατοικούντο, ένα γενικό ψυχοπλάκωμα το άρπαζες σε κάθε σου βήμα.






















Πως αυτοί οι άνθρωποι ζουν επιβιώνουν, και το βασικότερο χαμογελούν, πρέπει να μας δείξουν τον τρόπο τι άλλο!!! Πέφτω σε μνημείο αφιερωμένο, στον πόλεμο, όπως σε κάθε πόλη μικρή η μεγάλη, παντού υπάρχει ένα μνημείο προς τιμήν, στους ανθρώπους που έχασαν τις ζωές τους στην φρίκη του πολέμου. Αυτά δεν έχει κάτι άλλο να προσέξεις, και επιστρέφω για το ξενοδοχείο. Πάει και αυτή η μέρα, αναπλήρωση δυνάμεων, για την αυριανή που είναι και η γιορτή μου…

[Magelanos]

15-8-11-ΔΕΥΤΕΡΑ (225χιλ) :




9:00 παίρνω την μηχανή από το παρκινγκ, σταματώ έξω από το ξενοδοχείο για να φορτώσω. Έχει συννεφιά αλλά δεν βρέχει ευτυχώς. Ο δρόμος είναι ο Α130 ο ίδιος με αυτόν που έφτασα. Κατεύθυνση προς σύνορα με Φιλανδία. Είναι καλός δρόμος μέχρι που συναντώ τον Α129. Χειροτέρεψε η άσφαλτος, και όταν έγινε Α124 το γύρισε σε χώμα, το καλύτερο δώρο για την γιορτή μου. Χρόνια μου πολλά λοιπόν χάχα… περνούσα από όμορφες λίμνες, ποτάμια, διασταυρώσεις που περνούσαν τρένα στο πουθενά, αλλά και δάση με πανύψηλα δέντρα, τι άλλο να θέλω από μια χωμάτινη διαδρομή;















Παίρνω την απόφαση τελικά, βλέποντας την βαλίτσα να ταλαντεύεται έντονα, να σταματήσω να την δέσω. Σταματώ κάπου στο δάσος στην ερημιά. Βγάζω δυο λάστιχα και την δένω. Λέω να πάω να κάνω και το ψιλό μου, μια που δεν υπάρχει και κανείς. Και εκεί που βγάζω αδιάβροχο, και λύνω ζώνη, ακούω στο ένα μέτρο μέσα στην πρασινάδα, ένα έντονο απειλητικό σφύριγμα!!! Φίδι δεν κατάλαβα πόσο μέτρων ήταν, μου έλεγε πρόσεχε τι πας να κάνεις!!! Εντάξει την ταινία με τον Βέγγο <<μην είδατε τον Παναγή>> την ξέρετε. Έτσι ακριβώς έγινα καπνός και εξαφανίστηκα!!!
















Φτάνοντας στην πόλη Vyborg-Βυμποργκ, βρίσκω εύκολα το ξενοδοχείο σε σχήμα φουγάρο καραβιού.






15:00 η ώρα μια χαρά. Δεν βγαίνω αμέσως αράζω και την κάνω με τα πόδια μετά από τρεις ώρες για να γνωρίσω την πόλη. Η Φιλανδία είναι μια ανάσα από εδώ, και η πόλη εκτείνεται πάνω σε μια χερσόνησο με νησιά.

Η ιστορία ξεκινά το 1293 όταν οι Σουηδοί κατασκεύασαν ένα οχυρωμένο κάστρο. Στα χρόνια του τσάρου Πέτρου του Μέγα η πόλη πέρασε στην Ρωσία. Μετά το τέλος του Παγκοσμίου Πολέμου το Vyborg πέρασε οριστικά στην εδαφική κυριότητα της Σοβιετικής Ένωσης.




















Και λόγο της μακροχρόνιας Σουηδικής κατοχής της πόλης, η μεσαιωνική αρχιτεκτονική κάθε άλλο παρά ρωσική φαίνετε. Κατευθύνομαι στο κάστρο Olaf που είναι και το έμβλημα της πόλης. Κτισμένο στα τέλη του 13ου αιώνα και είναι το μοναδικό του είδους του στην χώρα. Περιβάλλεται από τείχη που φτάνουν σε πλάτος τα 5μ. Πληρώνω 130 ρούβλια και μπαίνω μέσα. Ένα είδος εγκαταλείψεις υπήρχε. Πιστεύω αν αυτή η πόλη ήταν στην κυριαρχία των Φιλανδών θα ήταν πολύ προσεγμένη. Ανεβαίνω στο ψιλότερο σημείο με θέα όλης της πόλης.
















































Έφυγα στο κλείσιμο, λίγο έλειψε και θα με έκλειναν μέσα στο Κάστρο. Συνεχίζω την βόλτα μου στα δρομάκια της παλιάς πόλης.














Όντως πάρα πολύ παλιά κτήρια, σε έφερναν σε παλιότερες εποχές. Τελευταία στάση σε μια πλατεία που υπήρχε κιόσκι με κεμπάπ, και ήταν ότι ακριβώς ήθελα την κατάλληλη στιγμή.

[Magelanos]

16-8-11-ΤΡΙΤΗ ( 121χιλ) :







Ένα κρύο το έχει, ψιλοβρέχει, εντάξει χαλαρά, λίγα χιλιόμετρα σήμερα και διανυκτέρευση για δυο νύχτες στην Αγία Πετρούπολη. Βγαίνω στον αυτοκινητόδρομο Μ8 που θα με βγάλει στον τελικό προορισμό μου. δεν έχει κίνηση αλλά όσο πλησιάζω στην τουριστική μεγαλούπολη αυξάνεται συνεχώς. Πέφτω και σε έργα ασφαλτοστρώσεως και πάω σημειωτών και με πολύ προσοχή ανάμεσα στα αυτοκίνητα. Σταματώ σε βενζινάδικο. Ένα εσπρεσακι είναι ότι πρέπει τώρα. Δεν βρέχει και ξεκινώ για τα τελευταία 30χιλ που μου έχουν μείνει.

Εύκολα με το GPS βρίσκω το ξενοδοχείο, Azimut Hotel. Ξανά τα ίδια με το παρκινγκ δεν καταλάβαινα τίποτα. Φτάνοντας στην ρεσεψιόν, λέω το πρόβλημα μου σε μια κοπέλα και βγαίνει μαζί μου έξω για να συνεννοηθεί με τον υπεύθυνο του παρκινγκ. Δίνω 360ru και μου δίνει το χαρτί για δυο νύχτες. Οκ παίρνω τα πράγματα και ανεβαίνω στο δωμάτιο. Είναι 12:30 νωρίς ακόμα. Ξεκούραση για λίγες ώρες και βγαίνω αργότερα.

Η στιγμή ήρθε που θα γνωρίσω την πόλη. βγαίνοντας μέσα στο ξενοδοχείο είχε μηχάνημα αυτόματης ανάληψης, και κάνω ρούβλια. Με τον χάρτη στο χέρι, αμέσως πέφτω στο πρώτο αξιοθέατο την Αιγυπτιακή Γέφυρα του 1826. περνώντας τη γέφυρα περπατώ παράλληλα με τον ποταμό Φοντανκα, για να διανύσω τα 3χιλ μέχρι το κέντρο. Κάθε στενό που περνούσα έβλεπα τον μεγαλύτερο τρούλο σε ναό. Επίχρυσος και ξεχωρίζει από παντού. Είναι ο Καθεδρικός του Αγίου Ισαάκ.













Εντύπωση όμως μου έκανε παρκαρισμένο Yamaha R1 με προστατευτικά κάγκελα!!! Και στρίβοντας σε ένα στενό, βλέπω μαγαζί με φαγητό, το οποίο έβλεπες σε βιτρίνα και έπαιρνες σε δίσκο. Η ώρα είναι κατάλληλη για φαγητό, και ευκαιρία τώρα που το βρήκα. Μπαίνω και παίρνω ότι γούσταρα και αρκετά φτηνά.

Χορτάτος και με γεμάτες τις μπαταριές, φτάνω στην Ανακτορική Πλατεία. Σοκ και δέος, από την απεραντοσύνη και το μέγεθος, με τα ποιο επιβλητικά κτήρια που έχω δει ποτέ!!!
Τουρίστες από παντού Ρώσοι, κόσμος να κάθετε, άλλοι με ρολερς και σκειμπορτ πάνω κάτω, ποδήλατα, άμαξες, αλλά και πάλη με τόσο χώρο φαίνονταν μια άδεια πλατεία. Και τι δεν έχει δει αυτή η Πλατεία με το πέρασμα του χρόνου. Από στρατιωτικές παρελάσεις, με επικεφαλής τον τσάρο, μέχρι μάρτυρας της <<Αιματοβαμμένης Κυριακής>> το 1905. Και σήμερα από πολιτικές συγκεντρώσεις, διάφορες συγκεντρώσεις σε συναυλίες ροκ μουσικής.







































Στο κέντρο τις πλατειάς ξεχωρίζει η Στήλη του Αλέξανδρου, αφιερωμένη στον τσάρο Αλέξανδρο Α. η στήλη είναι όλη από κόκκινο γρανίτη, ισορροπεί μόνο από το βάρος της (600τον), και είναι το μεγαλύτερο μνημείο στον κόσμο που δεν συγκρατείτε από πουθενά. Στην κορυφή έχει ένα μπρούτζινο άγγελο που κρατά ένα σταυρό. Όλο το ύψος ανέρχεται στα 47μ. Από την μια πλευρά υπάρχει το μπαρόκ Χειμερινό Ανάκτορο, και μαζί με ένα σύμπλεγμα κτηρίων αποτελούν το διασημότερο μουσείο του κόσμου. Το Ερμιταζ με σπάνια έργα τέχνης. Στην νότια πλευρά βρίσκεται το κτήριο του Γενικού Επιτελείου του Ροσι (1819-29). Είναι το σημερινό αρχηγείο του ρωσικού στρατού.

Οι δυο καμπυλωτές πτέρυγες συνδέονται με μια διπλή αψίδα. Η αψίδα περιβάλλεται με ένα ωραίο γλυπτό της Νίκης πάνω στο άρμα της (1829). Φεύγω από την πλατεία και περνώ έξω από το επιβλητικό και τεραστίων διαστάσεων κτήριο (407μ πρόσοψη) Ναυαρχείο. Μετά από εδώ, ξεπροβάλουν μπροστά μου οι επιβλητικές Εμβολοφορες Στήλες.





























Με ύψος στα 32μ αυτές οι στήλες χρησίμευαν στο παρελθόν σαν φάροι που καθοδηγούν τα πλοία. Σήμερα τις ανάβουν μόνο σε σημαντικές εκδηλώσεις, όπως τη Μέρα του Ναυτικού. Οι μνημειακές μορφές γύρω από την βάση τους, αντιπροσωπεύουν τέσσερις από τους μεγαλύτερους ποταμούς την Ρωσίας. Τον Νέβα, το Δνείπερο, το Βόλγα και το Βολκοφ.

Βρε μανία που έχουν τα νεόνυμφα ζευγάρια να βγάζουν φωτογραφίες στα ποιο απίθανα μέρη. Βρίσκομαι στο Ναυτικό Μουσείο.

[Magelanos]

Τρίτη 16/8/2011...συνέχεια..


Η αρχιτεκτονική του κτηρίου είναι βασισμένη, από έναν Ελληνικό Ναό του Πεστουμ της Ιταλίας. Αράζω λίγο εδώ στους πανέμορφους κήπους έξω από το Μουσείο. Εντάξει και πάλι οι Ρωσίδες, κάνουν την διαφορά!!! Κατευθύνομαι προς το Φρούριο Πέτρου και Παύλου.


Πρώτα περπατώ μπροστά από τα τοίχοι που υπάρχει μια κανονική παραλία με μπόλικη άμμο στις όχθες του ποταμού Νέβα.. Κόσμος εδώ έχει αράξει, ξαπλωμένος στη άμμο, και περνά ξέγνοιαστα την ώρα του. Ξανά πάλι ένα άλλο νεόνυμφο ζευγάρι με το νυφικό η νύφη και κουστουματος ο γαμπρός περπατούσαν για να τους βγάζουν φωτογραφίες.

Εκεί γινόταν και μια έκθεση με θέματα από τον κόσμο, φτιαγμένα από άμμο. Είχε εισιτήριο και αποφασίζω να μπω.




















































Εντάξει δεν το μετάνιωσα καθόλου. Δεν έχω ξαναδεί τόσο καλή δουλειά από καλλιτέχνες της άμμου. Φτάνω στην πύλη του Νέβα, για να μπω στο φρούριο. Το φρούριο με το ζοφερό παρελθόν, αφού εξαναγκάστηκαν και πέθαναν πολλοί στην ανεργεση του, αλλά έπαιξε και τον ρόλο φυλακής, και χώρος βασανιστηρίων. Η πύλη αυτή ονομαζόταν αλλιώς και <<Πύλη του Θανάτου>> . οδηγεί στην αποβάθρα του θανάτου απ’οπου οι κρατούμενοι επιβιβάζονταν σε πλοιάρια για να μεταβούν στον τόπο εκτέλεσης τους η στην εξορία. Περνώ την πύλη και μπαίνω στο εσωτερικό, βγαίνοντας σε μια πλατεία.



















Εδώ είναι το κυριότερο αξιοθέατο του χώρου. Ο Καθεδρικός Αγίων Πέτρου και Παύλου.

















Ο Ντομενικο Τρετσινη σχεδίασε αυτή την ξεχωριστή Εκκλησία. Προσελήφθη από τον Μεγάλο Πέτρο, που ήθελε κάτι διαφορετικό από την παραδοσιακή ρωσική εκκλησιαστική αρχιτεκτονική. Και έτσι δημιούργησε αυτό το μπαρόκ αριστούργημα. Το κωδωνοστάσιο του έχει για τελείωμα επίχρυσο βέλος 122μ. μετά τον θάνατο του Πέτρου το 1725, ο ναός έγινε η τελευταία κατοικία των τσάρων.



















Όλες οι σαρκοφάγοι και τάφοι βρίσκονται εδώ. Απολαμβάνω την βόλτα μου μέσα στο φρούριο, και μετά από λίγο, βγαίνω και περιπλανιέμαι σε όμορφα σημεία της πόλης, με τζαμί, κανάλια γέφυρες, και πανέμορφα κτήρια.






















Και μάλλον θα συμφωνήσω με μερικούς που λένε ότι η Αγία Πετρούπολη είναι η Βενετία του βορρά. Φτάνω σε ένα ακόμη εξαιρετικό ναό, την Εκκλησία της Αναστάσεως. Η εκκλησία χτίσθηκε στο σημείο όπου την 1η Μαρτίου 1881, δολοφονήθηκε ο τσάρος Αλέξανδρος Α. μπαίνω στο εσωτερικό όπου παθαίνω πλάκα!!! Στο εσωτερικό της έχουν χρησιμοποιηθεί περισσότερα από είκοσι είδη ορυκτών, όπως ροδονίτης, ίασπις, πορφυρίτης, και ιταλικό μάρμαρο, κοσμούν τα μουσαικα, τις κορνίζες των εικόνων το θόλο και το δάπεδο.
















































Πρέπει να πέρασαν αρκετές ώρες, που δεν το κατάλαβα καθόλου. Βγαίνω από την Εκκλησία, έχει αρχίσει να νυχτώνει, ακριβώς απέξω είναι ο ποταμός Μοικα, και το κανάλι Γκριμπογεντοφ, που περπατώ παράλληλα χαζεύοντας ιστορικά κτήρια, όπως η οικία του Ντοστογιέφσκι. Και φτάνω σε διασταύρωση, με ποιον πασίγνωστο δρόμο της Ρωσίας. Την NEVSKIY PROSPEKT-ΝΕΦΣΚΙ ΠΡΟΣΠΕΚΤ. Σε αυτόν τον δρόμο στεγάζονται από τα ποιο γνωστά εμπορικά καταστήματα με όλες τις φίρμες, καφέ, εστιατόρια, ιστορικά κτήρια ανάκτορα αλλά και επαύλεις.
















Και επιδεί ήταν το τέλος για σήμερα, μπήκα σε ένα καφέ και απήλαυσα ένα καπουτσίνο, και ένα τιραμισου.Μετά συνάντησα τον ποταμό Φοτανκα και παράλληλα με το κανάλι επέστρεψα στο ξενοδοχείο.

[Magelanos]

17-8-11-ΤΕΤΑΡΤΗ: Βροχερή μέρα, και σκέπτομαι τι να κάνω!! Απόφαση για μια κοντινή βόλτα και βλέποντας και κάνοντας. Κατεύθυνση λοιπόν εδώ κοντά στην γειτονιά!!! Πλατεία Αγίου Ισαάκ, και ο πασίγνωστος Καθεδρικός του Αγίου Ισαάκ. Τι να πει κανείς γι’αυτό το αρχιτεκτονικό μεγαλείο!! Ώρες ατελείωτες θα κοιτάς και δεν χορταίνεις.

























Από τους μεγαλύτερους Καθεδρικούς του κόσμου, σχεδιάστηκε το 1818. Μια ματιά εξωτερικά και, κόκκινες κολόνες από γρανίτη βάρους η κάθε μια 14τον.. μεταφέρθηκαν από την Φιλανδία. Τεράστιες πανύψηλες δρύινες πύλες και μπρούτζινες που ζυγίζουν 20τον η κάθε μια και έχουν παραστάσεις από την ζωή του Χριστού.. και φυσικά ο τεράστιος επίχρυσος τρούλος που μπορείς να ανέβεις και να μαγευτείς από την υπέροχη θέα.











Φεύγω και πάω στην πλατεία θεάτρου, και κοντοστέκομαι στο Θέατρο Μαριινσκι, από το όνομα της Μαρίας Αλεξαντροβνα, συζύγου του Αλέξανδρου Α. το κτήριο οικοδομήθηκε το 1560 από τον αρχιτέκτονα που σχεδίασε και το Θέατρο Μπολσοι στην Μόσχα.











Η βροχή όμως είχε σκοπό να μου αλλάξει τα σχέδια, και να μου χαλάσει την διάθεση. Έντονα έπεφτε, και δεν μπορούσα να κάνω κάτι παρά να επιστρέψω στο ξενοδοχείο. Βρεγμένος σαν την γάτα ανεβαίνω στο δωμάτιο, περιμένοντας να κόψει. Μάταια όμως. Το απόγευμα κατεβαίνω στο εστιατόριο του ξενοδοχείου. Έφαγα ένα καλό γεύμα και ήπια και τον καπουτσίνο μου και ξανά δωμάτιο. Η βροχή δεν λέει να σταματήσει…

[Magelanos]

18-8-11-ΠΕΜΠΤΗ (358χιλ):




Ένα κόμπο στον λαιμό τον έχω σήμερα γιατί θα βγω από την χώρα, οπότε έχω σύνορα. Ο καιρός εξακολουθεί να είναι βροχερός. 8:30 πρωινό ξεκίνημα γιατί έχω σκοπό να δω και κάτι αξιοθέατα που είναι στον δρόμο μου.





Οδηγώ στον Μ11 με έντονη βροχή, και έχοντας κάνει λίγα χιλιόμετρα παράκαμψη λόγο έργων από επαρχιακό. Όχι τώρα τέτοια πράγματα!!! Μπαίνω με ταχύτητες χαμηλές λόγο κίνησης, και δεν μπορούσα να προσπεράσω εύκολα. Πολύ νερό και δύσκολη ορατότητα. 40χιλ έτσι για να ξανά βγω στον Μ11. Αλλά τώρα έχασα τον δρόμο που ήθελα για να δω τα αξιοθέατα που ήταν τα Ανάκτορα της Αικατερίνης.

30χιλ πριν τα σύνορα ο δρόμος χαλά, με σαμάρια και σχισμές στην άσφαλτο. Φτάνοντας στην πόλη Ivangorod βλέπω και τα σύνορα. Σταματώ σε βενζινάδικο να γεμίσω, γιατί δεν ξέρω την τιμή στην Εσθονία πια θα είναι. Η βροχή έχει σταματήσει και παίρνω και ένα ζεστό καφέ. Η ώρα είναι 11:00 καλά για διάσχιση συνόρων.
Πίνοντας τον καφέ παρατηρούσα, την κίνηση που δεν ήταν αυξημένη. Ωραία πάω και βλέπω μια ουρά από 15 τροχόσπιτα Ιταλών. Προσπερνώ και μπαίνω μπροστά. Μου δείχνει ένας που να παρκάρω και με όλα τα χαρτιά μου δείχνει τον κισσέ. Ποιο εύκολα τα πράγματα στην έξοδο, και γρήγορα βρισκόμουν στα σύνορα από πλευρά Εσθονίας. Και εδώ συνοπτικές διαδικασίες, και ναι βρίσκομαι Ευρώπη….!!!!

Η Εσθονία με υποδέχεται με έναν υπερσύχρονο αυτοκινητόδρομο, με τέλεια άσφαλτο αλλά και από φυσικής διαδρομής.
















Με ταχύτητες που είχα ξεχάσει πριν στην Ρωσία, τα χιλιόμετρα φεύγουν γρήγορα. Ο καιρός ηλιόλουστος, να χαίρομαι πραγματικά σε όλα τα επίπεδα την οδήγηση. Σταματώ σε έναν χωμάτινο παράδρομο.







Να γευτώ και λίγο χώμα τι τώρα που το έχω φάει με την ψυχή μου θα το ξεχάσω; ΟΧΙ ποτέ χάχα…. Και μάλιστα αυτός ο παράδρομος οδηγεί σε πάρκο αιολικό γεμάτο ανεμογεννήτριες, όπως έχω δει να υπάρχουν παντού σε αυτό το κομμάτι της χώρας.

Φτιάχνω ένα φραπέ και τρώω και το καθιερωμένο σάντουιτς φτιαγμένο από το πρωινό στο ξενοδοχείο.








15:00 παρκάρω έξω από το ξενοδοχείο στην πρωτεύουσα το Tallinn-Ταλλιν. Είχα κάνει κράτηση από Ελλάδα μέσο booking. Βρίσκεται σε ήσυχη περιοχή του λιμανιού, όπου βολεύει όσους ταξιδεύουν με τα καράβια. Από εδώ έχει σύνδεση ακτοπλοϊκή με την υπόλοιπη Σκανδιναβία. Αλλά από την άλλη και το Ιστορικό κέντρο της πόλης είναι 1χιλ από εδώ. Πιστεύω ότι βολεύει και αυτούς που έρχονται οδικός και θέλουν να βρίσκονται κοντά στο κέντρο, και όχι μέσα σε αυτό.

Δυο νύχτες θα κάτσω, και θα βγω αμέσως να γνωρίσω την πόλη τώρα που ο ήλιος δείχνει την καλή του διάθεση. Έξω από το ξενοδοχείο έχει βενζινάδικο και κοιτώ την τιμή 1,30 και αναρωτιέμαι πόσο είναι σε ευρώ (σε λίγο θα γελάσουμε παρέα)!!! Χωρίς να το καταλάβω περπατώ σε σοκάκι της παλιάς πόλης.







Πρώτη δουλειά που θέλω να κάνω είναι να αλλάξω τα ευρώ γιατί δεν ξέρω καν τι παίζει εδώ. Βρίσκω κιόσκι αλλαγής χρημάτων και μπαίνω μέσα χωρίς καν να κοιτάξω την πινακίδα έξω. Δίνω 100 ευρώ και περιμένω. Το ίδιο και η γυναίκα μέσα από τον κισσέ!!! Με ρωτά τι νόμισμα; Καλά λέω πλάκα μου κάνει; Εσθονικά λεφτά λέω!!! Τα κρατάς μου λέει….!!!! Τι εννοεί ο ποιητής τώρα;

Ευρώ είναι τα λεφτά σας; Ναι εδώ και έναν χρόνο… καλά έχω χάσει την μπάλα με τα νομίσματα, και ήμουν 100% σίγουρος ότι δεν είχαν στην Εσθονία ευρώ. Δηλαδή μπήκα να αλλάξω τα ευρώ σε ευρώ εδώ γελάμε όλοι χαχαχα………….
Επόμενη κίνηση σε γνωστή αλυσίδα φαστ φουντ για να φάω. Χαιρόμουν να βλέπω την φετινή πινακίδα με τα χάμπουργκερ, και δίπλα την τιμή σε ευρώ. Εξυπηρέτηση αστραπιαία από τους πιτσιρικάδες για προσωπικό, και όλοι μιλούσαν αγγλικά. Και ο γυναικείος πληθυσμός από το λίγο που έχω δει είναι πανέμορφος.







Τα οχυρωματικά τοίχοι της πόλης του Ταλλιν, είναι από τα ποιο γερά έργα της Βόρειας Ευρώπης. Έχουν διατηρηθεί στο σύνολο τους και αποτελούνται από 26 πυργίσκους. Θέλω να χαθώ όμως, και να γνωρίσω την μεσαιωνική πόλη του Ταλλιν. Περπατώ στο ιστορικό γοτθικού στυλ κέντρο, το οποίο έχει ανακηρυχτεί Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς από την UNESCO.







Ανεβαίνω ψιλά, και φτάνω στο γνωστό απόκρημνο ύψωμα Τoompea. Βρίσκω ένα μπαλκόνι με θέα. Και τι θέα.. τι να λέμε τώρα!!!! Όλη η παλιά πόλη είναι μπροστά σου μέχρι το μάτι να χαθεί στην απεραντοσύνη της Βαλτικής.











Ξεχωρίζει φυσικά σε ύψος ο γοτθικός πυργίσκος της εκκλησίας Saint’Olaf. Αναρωτιέμαι πόσοι ζωγράφοι έχουν αποτυπώσει αυτό που βλέπω εγώ τώρα στον καμβά τους. Κάθομαι και δεν χορταίνω με τίποτα!!! Σίγουρα αποτυπώθηκαν όλα στον καμβά του μυαλού μου!!!! φεύγω για να χαθώ και πάλι στα μεσαιωνικά σοκάκια, και βρίσκω ένα κάστρο, αλλά και ένα άλλο σημείο θέας, στην άλλη πλευρά της πόλης, που υπήρχε ένα γήπεδο ποδοσφαίρου.

















Αποφασίζω να κατηφορίσω προς την παλιά πόλη, και περνώντας από τον καθεδρικό Alexander Nevsky ο καιρός ζωγράφιζε στον δικό του καμβά….
























Ουράνιο τόξο εμφανίστηκε χωρίς να έχει πέσει στάλα βροχής, αλλά με τον ουρανό φορτωμένο με πολλά χρώματα.. το μπλε το άσπρο, το μαύρο, και οι χρυσαφένιες ακτίνες του Ίλιου, έκαναν ένα παραμυθένιο σκηνικό, με πρωταγωνιστή εμένα. Απίστευτο!!!!









































Φτάνω στην ποιο πολυσύχναστη γωνιά της παλιάς πόλης. Την πλατεία του Δημαρχείου. Εδώ δεσπόζει το παλιότερο Δημαρχείο σε όλη την Βόρεια Ευρώπη 14ος -15ος αιώνας. Γύρω από την πλατεία πανέμορφες προσόψεις κτηρίων, με διαφορετικό χρώμα η κάθε μια. Θυμίζει άνετα γερμανική μεσαιωνική πόλη.















Σαν παιδάκι που του δίνουν μια χούφτα με πολύχρωμα ζαχαρωτά και δεν ξέρει ποιο να διαλέξει!!! Έτσι ακριβώς αισθανόμουν εκείνη την στιγμή, καθισμένος σε πεζούλι του Δημαρχείου παρατηρώντας τα κτήρια. Εστιατόρια, καφετέριες, μπιραρίες, έχουν εδώ την τιμητική τους. Εδώ κτυπά η καρδιά της τουριστικής κίνησης του Ταλλιν. Φεύγω σιγά για το ξενοδοχείο, την στιγμή που έχω και αύριο όλη την μέρα












Φτάνοντας στο ξενοδοχείο αποφασίζω, να πάω μια βόλτα εδώ κοντά που είδα παραλία. Ένα κτήριο ερειπωμένο, που η ταράτσα του εκτελούσε χρέη χώρου αναψυχής και περιπάτου μου τράβηξε την προσοχή. Πολύ νεολαία, με μπύρες στο χέρι, ζευγαράκια, αλλά και διάφορες παρέες ανέβαιναν. Ανεβαίνω τα σκαλοπάτια, και ναι υπήρχε ταράτσα, διαμορφωμένη σε πλατεία, με χώρο πρασίνου να κάτσεις αλλά και φωτισμό για την νύχτα.

Ανέβηκα στο ψηλότερο σημείο, και στο τέλος είχε δυο μεταλλικές εξέδρες, σαν ένα μεταλλικό διάδρομο να κρέμεται στο κενό. Από εδώ είχες την απίστευτη θέα προς την βαλτική, στην παραλία, που ήθελα να πάω, αλλά εκείνη την στιγμή, την καλύτερη θέα στο ηλιοβασίλεμα, με τον ήλιο να μην θέλει να μας αποχαιρετίσει.














Κάθισα αρκετά για να δω παρόλο που είχε κρύο για μένα αλλά άξιζε πραγματικά, και ήταν ότι καλύτερο για να κλείσω την μέρα μου σε αυτή την φανταστική πόλη, που με μάγεψε από την πρώτη στιγμή.

[Magelanos]

19-8-11-ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ: Ήλιος και σήμερα η χαρά μεγάλη. Πρωινό στο ξενοδοχείο για δυνάμεις και έξω πάλι στην παλιά πόλη. Πρώτη στάση στην εκκλησία με τον τεράστιο σε ύψος μεταλλικό πυργίσκο που φαίνεται από παντού.






Μπαίνω στο εσωτερικό, το οποίο ήταν ότι ποιο λιτό και απλό έχω δει σε εκκλησία. Είναι όπως οι σκανδιναβικές εκκλησιές.








Περπατώ παράλληλα με τα παλιά τοίχοι και πέφτω πάνω σε έναν πανέμορφο κήπο με ωραία φυτά. Μάλιστα υπήρχε και έκθεση φυτών και ξυλόγλυπτων αντικειμένων.




























Ανηφορίζω προς τον λόφο πάλι, αλλά όχι για να δω τα ίδια, αλλά είχα ανακαλύψει μια Ελληνική ταβέρνα και θέλω να πάω να φάω κάτι.

































Όντως κάθομαι ρωτώ ποιος είναι αυτός που έχει την ταβέρνα αλλά δυστυχώς έλλειπε εκείνη την στιγμή. Με συντροφιά Ελληνικών τραγουδιών, έφαγα και ήπια και ένα καφεδάκι. Κάθε γωνιά μοναδική, δεν μπορεί κάτι παραμυθένιο αποπνέει αυτή η πόλη.














Φτάνω σε ένα στενό που πάνω από το κεφάλι μου υπήρχαν αρκετές αψίδες. Αυτές οι αψίδες είναι ότι απέμεινε από την εκκλησία της Αγίας Αικατερίνης. Καταστράφηκε από επιδρομές βαρβάρων.







Στο τέλος του στενού στο κατεστραμμένο τμήμα στης εκκλησίας υπήρχαν και ταφόπλακες. Προερχόντουσαν από την εκκλησία, και άνηκαν σε ανώτατα μέλη της κοινωνίας όπως δικαστές και πολιτικούς.

























Καταλήγω στην εκκλησία Saint’Olaf, εκεί δίπλα είδα ένα μαγαζί με αναμνηστικά. Βλέπω όμως μια διαφημιστική πινακίδα, που έλεγε με 2 ευρώ ανεβαίνεις στην κορυφή του πυργίσκου της εκκλησίας. Σκέπτομαι λίγο, και το αποφασίζω μιλάμε για το ψηλότερο κτήριο της πόλης.

Αλλά δεν υπολόγισα τα 400 ελικοειδή στενά σκαλιά . Τόσο στενά που αν κάποιος κατεβαίνει οι στενές επαφές είναι χωρίς αποφυγή. Και εντάξει να κατεβαίνει καμιά ωραία γυναίκα, να έχεις επαφές. Με κανένα κοιλαρά νταλικέρη τι κάνεις; Εντάξει μέχρι να φτάσω το φαγητό που είχα φάει το ένιωθα να κάνει δρομολόγιο μέσα μου. Φτάνοντας φυσικά και αντικρίζοντας αυτή την θέα, απλά είχα ξεχάσει το πώς έφτασα εδώ πάνω.





































Πραγματικά η καλύτερη θέα και δεν πρέπει να την χάσει κανείς όταν επισκεφτεί το Ταλλιν.

[Magelanos]

20-8-11-ΣΑΒΒΑΤΟ (307χιλ):





9:00 αναχώρηση, άλλη μια καινούρια και άγνωστη χώρα για μένα με περιμένει. Διανυκτέρευση για σήμερα στην Riga πρωτεύουσα της Λετονίας. Ξεκινώ λοιπόν με συννεφιά, κάτι μου λέει ότι θα την φάω την βροχή, και με τον 4-Ε67 προς την πόλη Parnu. Μετά από εδώ και για λίγο πριν σύνορα, ανοίγουν οι ουρανοί. Αυτές οι χώρες της βαλτικής πραγματικά είναι απρόβλεπτες σε καιρικές συνθήκες. Φτάνω στα εγκαταλειμμένα κιόσκια, πρώην χρίση συνόρων, και βρίσκομαι σε στην Λετονία.








Ο δρόμος εδώ είναι ο Α1-Ε67. Αρκετά καλός, και χωρίς ιδιαίτερη κίνηση. Σταματώ σε βενζινάδικο για να στεγνώσω λίγο και να ποιο ζεστό καφέ.

Το θέμα είναι τραγικό γιατί δεν έχουν ευρώ ούτε παίρνουν. Οπότε δυο εσπρέσο τα πλήρωσα με κάρτα. Αμάν με αυτά τα νομίσματα σε τρελαίνουν. Παρατηρούσα έξω τον δρόμο και περνούσαν αρκετοί με μηχανές, παρόλο που έβρεχε για τα καλά. Πάει να πει ότι υπάρχει αρκετός τουρισμός που επισκέπτεται τις χώρες αυτές οδικός με μηχανή. Όχι όπως Ρωσία που αν έβλεπες έναν αναρωτιόσουν, αν χάθηκε η έχει ψυχολογικά προβλήματα..(για ποιον χτυπά η καμπάνα; Χάχα)… Συνεχίζω οδηγώντας μέσα από δάσος, και δεξιά μου η Βαλτική.

Παραλίες έβλεπα που και που σε κάτι ανοίγματα, και σταματώ σε μια από αυτές. Αγριεμένη η βαλτική και κρύο δεν σου έκανε αίσθηση ότι είσαι στον Αύγουστο.

















Σταματά και ένα πούλμαν με ρώσους τουρίστες. Εγώ κλασικά το σάντουιτς, και χαζεύω. Φεύγοντας οι Ρώσοι σταματά ένα αυτοκίνητο, με τέσσερα άτομα. Ένας από αυτούς αποφασίζει και τολμά να βουτήξει.








Μετά από αυτό είπα στον εαυτό μου καλά είσαι μην μιλάς καθόλου. Στάση για βενζίνη λίγο πριν φτάσω στην Ρίγα. Έχει σταματήσει να βρέχει, και μάλιστα εδώ το σημείο είναι μέσα στην φύση με τα πανύψηλα δέντρα.







14:00 οδηγώ μέσα στην πόλη, και το GPS ανοιχτώ ψάχνοντας για το ξενοδοχείο. Φτάνω και μάλιστα είναι παρά πολύ ωραίο και με 45 ευρώ με πρωινό. Παρκάρω την μηχανή σε μια εσωτερική αυλή που είχε, και ξεκουράζομαι λίγο πριν βγω. Έχω κρυώσει με όλες αυτές τις εναλλαγές του καιρού. Το ιστορικό κέντρο της πόλης από εδώ είναι 2χιλ και με οδήγησαν οι ορδές του κόσμου που ήταν παντού. Απίστευτη λαοθάλασσα!!!. Κάνω συνάλλαγμα, και ξεκινώ, με δυσκολία θα έλεγα από τον κόσμο. Δεν ξέρω είναι και ο καιρός που έφτιαξε και έχει ήλιο;


































Η πόλη είναι κτισμένη στις εκβολές του ποταμού Dvina στη βαλτική. Αμέσως λοιπών βρίσκομαι σε πάρκο, που το διατρέχουν υδάτινα κανάλια. Φτάνω σένα από τα ποιο σημαντικά αξιοθέατα της πόλης την γοτθική εκκλησία 800 ετών Αγίου Πέτρου με τον τετραώροφο πύργο ύψους 137μ.












Δρομάκια μικρές πλατειές με μαγαζιά που πουλούσαν αντικείμενα και προϊόντα που είχαν να κάνουν με την παράδοση, εστιατόρια καφέ, και κόσμος, μα πόσο κόσμο έχει αυτή η πόλη;

Η ιστορική πλατεία Pils Laukums και την εκκλησία του 1785.








Υπαίθριες μουσικές σκηνές με συγκροτήματα, να δίνουν μια άλλη εορταστική πινελιά, στο ίδει υπάρχων όμορφο σκηνικό.































Η λέξη μαγεία πιστεύω είναι η κατάλληλη για να περιγράψει αυτό που ζω στην Ρίγα της Λετονίας.

























Αποφασίζω να κάτσω να φάω κάτι. Λίγο η αρρώστια που με έχει εξαντλήσει, και η κούραση δεν μου αφήνουν αλλά περιθώρια. Μια ζεστή σούπα για αρχή, και μια πίτσα για συνέχεια πείρα δυνάμεις. Η ώρα όμως είχε περάσει, πιστεύω ότι μια μέρα ακόμα την θέλεις για να δεις κάποια πράγματα παραπάνω.











Επιστροφή ξενοδοχείο..

[Magelanos]

21-8-11-Κυριακη (382χιλ):








Έχω βγάλει έξω από την αυλή του ξενοδοχείου την μηχανή, και είμαι έτοιμος προς αναχώρηση.







10:00 κινούμαι στον Α8-Ε77 προς σύνορα με Λιθουανία. Μέτριος ο δρόμος, και μπαίνοντας Λιθουανία με τον Α12 πέφτω σε έργα.














Μια λωρίδα άνοδο και κάθοδο, και να φτιάχνουν ανά δυο με τρία χιλιόμετρα λίγα μέτρα δρόμου στο ένα ρεύμα. Το θέμα είναι ότι είχε τον κόκκινο σηματοδότη με χρονοδιακόπτη που περιμένεις. Και αυτό έχει αποτέλεσμα αρνητικό και χάσιμο χρόνου. Έχω περάσει επαρχία αρκετή και δεν έχω καταλάβει τίποτα από αυτή την χώρα.

Και εκεί που οδηγώ σε μια βαρετή ευθεία μου αναβόσβηνε η ένδειξη του ABS. Πατώντας φρένο να σταματήσω δυσκολευόταν η μηχανή και ήθελε πολύ δύναμη για να σταματήσω. Σταματώ στην άκρη, σβήνω διακόπτη και ξανά ανάβω. Βάζω μπρος και είχε σβήσει όλα οκ. Εντάξει μπορεί να κόλλησε υπέθεσα. Μετά από κάποια μέτρα πάλι τα ίδια. Σταματώ ξανά και παίρνω τον μηχανικό μου τηλέφωνο. Ο Φαίδων γνωστός και από το φόρουμ (boxerakias 57) σηκώνει αμέσως το τηλέφωνο. Του λέω την περίπτωση και με καθησυχάζει λέγοντας ότι μπορεί να έχει πιάσει βρώμα ο αισθητήρας του ABS.

Ωραια εγω ειμαι στην μεση του ταξιδιού και τώρα θέλω να περάσω σύνορα και να μπω πάλι Ρωσία στο Kaliningrad-Καλινινγκραντ. Του λέω να φτάσω με το καλό και θα τον πάρω πάλι τηλέφωνο. Συνεχίζω και μετά από λίγα χιλιόμετρα, τραγουδούσα χριστουγεννιάτικα τραγούδια!!! Γιατί;; Πρώτη φορά στο καντράν των οργάνων έβλεπα να αναβοσβήνουν τόσες ενδείξεις. Από το ξεκίνημα του ταξιδιού, είχε καεί ένα μικρό λαμπάκι μπροστά στα φώτα, και η ένδειξη ήταν συνέχεια εκεί για να την βλέπω, αναβόσβηνε η ένδειξη βενζίνης, σταθερά αναμμένο ήταν το κόκκινο τρίγωνο, και δίπλα η ένδειξη ABS είχε τρελαθεί. Όλα αυτά μου θύμιζαν το χριστουγεννιάτικο δέντρο!!!

Στάση για βενζίνη και ανασυγκρότηση. Τώρα έχω διπλό άγχος… ένα για την μηχανή και το άλλο για τα σύνορα και πάλι. Δεν πρέπει μου χαλά η διάθεση, το κλειδί στο διακόπτη, πάτημα στο κουμπί της μίζας, και πάλι οι ρόδες της <Κ> ρολαρουν σε ξένα εδάφη. Φτάνω σύνορα και είχε μια μικρή ουρά, δεν περνώ μπροστά και περιμένω. 14:30 στην καρδιά του μεσημεριού, περνώ τον έλεγχο στην πλευρά της Λιθουανίας. Τα σύνορα των δυο χωρών αναμεταξύ τους, τα σηματοδοτούσε ένας ποταμός. Και περνώντας την γέφυρα περίπου στην μέση ξεκινούσε ουρά.

Προσπερνώ νταλίκες, αυτοκίνητα και προχωρώντας μπροστά, από μια σκοπιά, πετάγεται μια ρωσίδα και με σταματά. Διαβατήριο και με το που βλέπει ότι είμαι ξένος, μου κάνει νόημα να πάω πίσω στην ουρά. Εκείνη την στιγμή μου ήρθε να την ρίξω στο ποτάμι. Μου ήταν αδιανόητο να πάω πάλι πίσω, δεν θα ξεμπέρδευα σήμερα με τίποτα. ξεκινώ για πίσω και μετά από είκοσι οχήματα περίπου, χώνομαι ανάμεσα σε ένα κενό που βρήκα. Αν μου πουν τίποτα θα πάω ποιο πίσω. Τελικά ο Λιθουανος πίσω μου δεν είπε τίποτα.

Βγάζω κράνος σβηστός, και το μόνο που κάνω είναι να τσουλώ με την μηχανή στην μικρή κλήση που είχε η γέφυρα. Το τρελό και σπαστικό ήταν ότι η ουρά ήταν μόνο από ξένους εκτός Ρώσους. Όταν η γκόμενα στην σκοπιά έβλεπε αυτοκίνητο η φορτηγό με ρωσικές πινακίδες, του έκανε νόημα και περνούσε μπροστά, με τραγικό αποτέλεσμα την απίστευτη καθυστέρηση σ’εμας. 3 ώρες και 30 λεπτά για να περάσω τα σύνορα, μη πω τίποτα τώρα. Μέχρι και ότι η βίζα ήταν πλαστή, ήθελαν να με κάνουν να πιστέψω. Πέντε άτομα κοιτούσαν ξανά και ξανά το διαβατήριο. Η χαρτουρα ίδια κ’εδώ.















Εντάξει από Ρωσία είχε σφραγιστεί ξανά τι άλλο ήθελαν.

Ανοίγει ο φύλακας μια μεταλλική καγκελόπορτα, για να βγω έξω. Αυτά ήταν τα σύνορα, λες και αποφυλακιζόσουν από τον κορυδαλλό ένιωθα.








Και αμέσως προσγειώνομαι στην ρωσική πραγματικότητα. Πόση διαφορά τελικά υπάρχει από την μια πλευρά στην άλλη!!! Και όμως ναι υπάρχει και μάλιστα μεγάλη. Πέρασα πάλι με την <<μηχανή του χρόνου>> σε άλλη εποχή. 20 με 30 χρόνια πίσω τα μάτια μου αποτύπωναν τις εικόνες που περνούσαν από μπροστά μου και ζούσα αυτή την στιγμή!!!

Από τα σπίτια, αυτοκίνητα, και το φτωχικό ντύσιμο των ανθρώπων, καταλαβαίνεις ότι ζεις άλλη εποχή. Αλλά ας ξεκινήσω το Καλινιγκραντ με περιμένει. Η πρώτη πόλη που συναντάς στα σύνορα είναι η Sovetsk με αρκετό κόσμο, αλλά αδιάφορη από τα απαράδεκτα μπλοκ πολυκατοικιών. Ο δρόμος όλο λακκούβες, που διασχίζει την πόλη, και με πέτρες σφηνωτες, με αποτέλεσμα να κοπανιέμαι ολόκληρος. Βγαίνοντας από την πόλη συναντώ τον Α216-Ε77 πολύ καλός δρόμος. Στην επόμενη πόλη την Bol’Sakovo πάλι με αυτές τις σφηνωτες πέτρες ο δρόμος, σταματώ σε μνημείο του πολέμου να βγάλω φωτογραφία.











Από το πουθενά σκάει μπροστά μου ρώσος, να μου μιλά στην γλώσσα του και να μην καταλαβαίνω τίποτα. του λέω πάω Καλινινγκραντ και μου έδειχνε από πού. Αλλά άρχισε να μου δείχνει με τα χέρια του ότι ήθελε ρούβλια. Άρχισα να τον αγνοώ δείχνοντας του ότι θέλω να βγάλω φωτογραφία, αλλά αυτός με σκούντησε στο χέρι και μου ζητούσε ρούβλια. Οκ κουμπώνω πρώτη και για σας. Συναντώ τον Α229-Ε28 που είναι αυτοκινητόδρομος σε άριστη κατάσταση. Κάνω στάση για μια φωτογραφία και βλέπω μια στάση λεωφορείου εγκαταλειμμένη φαινόταν από την πρασινάδα και τα χόρτα που είχε γύρω.











Όμως πάνω στην στάση είχαν αφήσει λουλούδια και υπήρχε μνημείο με κεριά. Κάτι κακό είχε συμβεί εδώ!!! Επόμενη στάση έκανα όταν είδα μια έκταση με μηχανές άντλησης πετρελαίου, όπου δούλευαν ασταμάτητα.








Τι κυλά κάτω από τα πόδια μου αυτή την στιγμή!!! Φτάνω στην είσοδο της πόλης, και πριν τα κιόσκια σαν διόδια σταματώ σε βενζινάδικο.







Στην Ρωσία σε πολλές πόλης μπαίνοντας συνάντησα πολλά τσεκ-ποιντ της αστυνομίας. Συνήθως σταματάμε οχήματα για έλεγχο. Μια φορά έτυχε να με σταματήσουν επειδή η λάμπα είχε καεί και δεν είχα αναμμένα φώτα. Βάζω βενζίνη περνώ τα κιόσκια της αστυνομίας, και μπαίνω κέντρο. Σταματώ βγάζω GPS και κατεύθυνση προς το ξενοδοχείο.

Αρκετή κίνηση πλακόστρωτο οι δρόμοι και είχα τεράστιο άγχος με τις ράγες του τραμ. Ήταν επικίνδυνο, περνούσα από πάνω κινιόντουσαν, και φοβόμουν μην γλιστρήσω. Είδα όμως πολύ νεολαία παντού σε πλατείες και δρόμους. Φτάνω στο ξενοδοχείο 19:00 το Moskva Hotel. Είναι άριστο και με ιδιωτικό παρκινγκ που δεν πληρώνεις, ναι όντως είναι γεγονός!!! Βγαίνω με τα πόδια, και περπατώ τον κεντρικό δρόμο έξω από το ξενοδοχείο μέχρι την κεντρική πλατεία της πόλης με την όμορφη εκκλησία.
















Κυκλοφορούν αρκετοί με μηχανές, και μάλιστα σε παρέες. Είδα μαζεμένα καμιά 15αρια άτομα σταματημένα στην πλατεία και τα έλεγαν.












Η πλειοψηφία ήταν καστομ και σουπερ σπορ. Κλασικά μπήκα σε κεντρικό φαγάδικο φαστ φουντ, για να φάω. Νεολαία και γυναίκες απίστευτης ομορφιάς παντού. Στο μενού είχαν ένα ρόφημα με την ονομασία φραπέ. Όπα λέω λες; Αλλά καμιά σχέση. Κάτι σαν παγωμένο μιλκ σέικ ήταν, και μάλιστα τόσο παγωμένο που μου πάγωσε το κεφάλι. Έχει νυχτώσει και τα φώτα κάνουν την διαφορά.























Η πρώτη επαφή με την πόλη είχε μόλις τελειώσει.