Βορεινός Άνεμος, 13-16.02.2010

[Ταξιδευτης]

Αρχιζοντας να ανεβαινουμε για Καλαμπακα η βροχη ολο και δυναμωνε ενω το κρυο ειχε γινει πλεον πολυ βαρυ. Τα αδιαβροχα εκαναν υπερωριες κρατωντας τον παγωμενο αερα και τη βροχη μακρυα.

Με τη λογικη τα πραγματα δεν φαινονταν και πολυ ροδινα. Ο καιρος εδειχνε αγριες διαθεσεις, ειχε ηδη μεσημεριασει και μπροστα μας ειχαμε να καλυψουμε πανω απο 400 χιλιομετρα διαδρομης με ορεινους και δευτερευοντες δρομους, αλλα ποιος ειπε οτι οι μηχανοβιοι ειμαστε λογικοι; Το θεμα ζοριζε και εμεις χαιρομασταν! Τελειως Joe Bar κατασταση!



Λιγο αργοτερα καθως ανεβαιναμε, ο Πανος ηρθε στο πλαι και μου εδειξε τα αμαξια απο την αντιθετη κατευθυνση:


- Ρε συ Νικο! Αυτα εχουν χιονια στα μουτρα τους!
- Ωπ ναι ρε φιλε... Εχεις δικιο!
- Λες να βρουμε χιονι στην διαδρομη;
- Μπααα ρε συ! Αποκλειεται! Να δεις που απο αλλου ερχονται ολα αυτα και οχι απο εκει που παμε εμεις!

Ναι.
Καλα.
Καποτε θα μαθω να μην ειμαι μονιμα τοσο υπεραισιοδοξος αλλα τωρα δεν ηταν η στιγμη που θα το εκανα...

[Ταξιδευτης]

Ο δρομος ηταν φαρδυς αλλα με τη βροχη τα φορτηγα σηκωναν απιστευτο σπρευ νερου και λασπης με αποτελεσμα να μην μπορουμε να δουμε απολυτως τιποτα.
Η λυση; Καρυδωμα το γκαζι, κεφαλι κατω και παμε! Μπορει και να μην ελυνε το προβλημα αλλα τουλαχιστον θα τελειωνε μια ωρα αρχυτερα!

Τουλαχιστον η κινηση στην εθνικη ηταν ελαχιστη και μπορουσαμε να κινηθουμε σε σβελτους ρυθμους...


Πλησιαζοντας για Καλαμπακα η βροχη μετατραπηκε σε κατι αναμεσα σε καρεκλοποδαρα και χαλαζι, ενω τα ελαχιστα αυτοκινητα που βλεπαμε πλεον να ερχονται απο απεναντι ειχαν ειτε μισο μετρο χιονι στις οροφες τους ειτε ολοκληρες οικογενειες απο χιονανθρωπους στολισμενους στα καπω.
Πανω που αρχισα να σκεφτομαι κατα ποσο τελικα ηταν εξυπνη ιδεα να παμε απο τα βουνα μια τετοια μερα, η βροχη μετατραπηκε σε χιονονερο και τα επιβλητικα Μετεωρα υψωθηκαν στον οριζοντα...

[Ταξιδευτης]

Η Καλαμπακα εμοιαζε να εχει μπει στην καταψυξη και ο παγωμενος αερας πλεον αρχιζε να καταψυχει χερια και ποδια...
Περασαμε στα γρηγορα εξω απο την πολη προς Μουργκανη οπου θα στριβαμε για Γρεβενα.

Απο την εξοδο της πολης μεχρι τη διασταυρωση για Γρεβενα το χιονι ολο και δυναμωνε... Ομορφα!





Τα πραγματα σοβαρευαν επικινδυνα...



Σταματησαμε με τον Πανο στη ακρη του δρομου για να σκεφτουμε τι να κανουμε...


Ο καιρος ειχε αγριεψει πολυ και αν εριχνε ετσι εδω, τι θα εκανε παραπανω στα Γρεβενα; Απο την αλλη τωρα ημασταν ηδη πανω απο 70 χιλιομετρα απο Τρικαλα και το να γυρισουμε πισω και να παμε απο Λαρισσα σημαινε χασιμο χρονου και επιπλεον ταλαιπωρια, μιας που θα ειχαμε να αντιμετωπισουμε και τις παρακαμψεις των Τεμπων.

Αποφασισαμε να προχωρησουμε και να παμε βλεποντας και κανοντας...

[Ταξιδευτης]

Μερικα κοψιδια και λιγο κοκκινο κρασι αργοτερα ειχαμε αρχισει να ερχομαστε στα ισα μας και ξεκινησαμε να δουμε τι θα καναμε τωρα.
Οι επιλογες δεν ηταν πολλες δυστυχως. Απο εδω δεν υπηρχε αλλη διαδρομη για Εγνατια γιατι μεσολαβουσαν τα βουνα και με αυτην την κακοκαιρια μαλλον δεν θα τη βγαζαμε καθαρη ουτε με εκχιονιστικο εκει πανω, οποτε επιστροφη για Λαρισσα μεσω Τρικαλων και απο εκει Θεσσαλονικη και Καβαλα μεσω της κλασσικης "Εθνικης" Οδου.
Το GPS ανεφερε οτι αυτο ηταν 437 χιλιομετρα διαδρομης και σε αυτα θα επρεπε να υπολογιζουμε οτι τα 100 θα ηταν στην παρακαμψη των Τεμπων μεσω Αγιας και Στομιου! Και με το κυμα κακοκαιριας να αγριευει συνεχως...

Δεν ειχαμε ομως και πολλες λυσεις. Επρεπε να φτασουμε στον προορισμο μας και θα το καναμε!
Η ωρα ηταν ηδη περασμενες 4 και εξω επαιρνε να νυχτωνει...

[Ταξιδευτης]

Καθως σηκωθηκα και αρχισα να ντυνομαι, η παρεα απο το διπλα τραπεζι μας κοιτουσε καλα καλα σαν να ειμαστε εξωγηινοι...
Μια κοπελα μου επιασε την κουβεντα:

- Συγνωμη παιδια, με μηχανες ειστε απο οτι βλεπω;
- Ναι.
- Ναι ε; Μπραβο! Χαρας το κουραγιο σας! Εχετε ερθει απο εδω κοντα;
- Οχι. Αθηνα.
- ΑΘΗΝΑ;;!!; Και φτασατε μεχρι εδω με τις μηχανες;;;
- Ναι! Και τωρα παμε Καβαλα.
- ΚΑΒΑΛΑ;;;!;!; ΣΟΒΑΡΑ; Και δεν κρυωνετε;;;
- Ε ενταξει, κανει λιγο κρυο αλλα ειναι και αυτο μερος της εμπειριας του να καβαλας μηχανη! Και αμαξι να ειχαμε παλι με μηχανη θα ημασταν εδω!

Καπου εκει η καημενη κοπελα παιζει να επαθε και 2-3 εγκεφαλικα οποτε απλα ψελλισε "καλο δρομο" και εμεινε να μας κοιταζει καθως χαιρετησαμε και φυγαμε...

Εξω το χιονι επεφτε πλεον πυκνο και ηδη σκεπαζε τον δρομο με ενα ασπρο πεπλο... Ωραιο να το βλεπεις αλλα οχι και τοσο οταν πρεπει να περασεις απο πανω του με 2 ροδες...



Στο μεταξυ οι μηχανες ειχαν αρχισει να γινονται σαν κουραμπιες απο το χιονι. Η χιονοθυελλα ειχε θεριεψει για τα καλα και οσο παραμεναμε εκει τοσο μικραιναν οι πιθανοτητες να φυγουμε σωοι απο εκει...

[Ταξιδευτης]

Βγηκαμε στον χιονισμενο πλεον δρομο με 10 την ωρα, αλαρμ αναμμενα και τα ποδια κατω. Ακουμπουσα την μποτα στην ασφαλτο και την ενοιωθα να γλυστραει σαν σε φρεσκοσαπουνισμενο παρκε και με εκοβε κρυος ιδρωτας. Η τουμπα παραμονευε με το παραμικρο...
Ευτυχως πλησιαζοντας την Καλαμπακα το χιονι αρχισε να λιγοστευει και να δινει τη θεση του στην βροχη και τον αερα.
Στα ανοιχτα κομματια το ανοιξαμε οσο μπορουσαμε με τις συγκεκριμενες συνθηκες για να κερδισουμε λιγο χρονο... Προσπαθησα να κρυφτω πισω απο τα φερινγκ της μηχανης μπας και γλυτωσω λιγο απο τον παγωμενο αερα... Η εξωτερικη θερμοκρασια ηταν 3 βαθμοι, αλλα στα 150-160 επεφτε ανετα στους -10...

Μιση ωρα αργοτερα περνουσαμε εξω απο τα Τρικαλα αλλα οι μποτες μου που συνεχιζαν να ειναι γεματες νερα εκαναν τα ποδια μου να πονανε αφορητα απο το κρυο, ενω και τα γαντια παροτι τα καλυτερα χειμωνιατικα της Dainese ειχαν νωτισει απο μεσα ενω απο το νερο ζυγιζαν ευκολα 1-2 κιλα... Σταματησα στο πρωτο βενζιναδικο που ειδα για να μπορεσω να βρω μια λυση. Ειχαμε πανω απο 350 χιλιομετρα ακομα και αν συνεχιζα ετσι δεν θα την εβγαζα καθαρη με τιποτα.


Το βενζιναδικο δυστυχως ηταν κλειστο, αλλα εκατσα απ' εξω και εκανα μια προχειρη πατεντα με διπλες καλτσες και κατι σακουλες αναμεσα που ειχα μαζι μου. Δεν ηταν ιδανικη λυση αλλα για τωρα θα επρεπε να αρκεστω σε αυτη.
Ευτυχως τα αδιαβροχα εκαναν καλη δουλεια και κρατουσαν το υπολοιπο σωμα στεγνο!

[Ταξιδευτης]

Ο δρομος για την Λαρισσα ηταν ερημος... Μεγαλες ευθειες μεχρι εκει που εβλεπε το ματι...


...ενω στο πλαι μας κυλουσε ο επιβλητικος Πηνειος ποταμος.
Σταματησαμε λιγο στην ακρη του δρομου και απλα σταθηκα ακινητος ρουφωντας αχορταγα αυτες τις υπεροχα μελαγχολικες εικονες...



6μμ, καθ οδον για Λαρισσα.

[Ταξιδευτης]

Το τελευταιο φως της μερας μας βρηκε να διασχιζουμε τη Λαρισσα ενω η βροχη συνεχιζε να πεφτει ασταματητα.
Βγηκαμε επιτελους στην Εθνικη Οδο αλλα η χαρα μας δεν κρατησε για πολυ... Μερικα χιλιομετρα παραπανω αναγκαστικη παρακαμψη προς παραλια Αγιας και αναθεμα με αν ηξερα που πηγαιναμε.
Το GPS ειχε παθει κλακαζ και επεμενε να κανουμε αναστροφη και να γυρισουμε πανω στην Εθνικη. Καλα κρασια! Αν μπορουσαμε απο εκει θα πηγαιναμε αλλα....

Με πολυ αργους ρυθμους πλεον -και λογω αρκετης κινησης- συνεχισαμε χωρις να ξερουμε ουτε που ακριβως παμε ουτε που ειμαστε μιας που το σκοταδι ειχε πεσει πυκνο και τριγυρω δεν εβλεπες τιποτα. Μετα την Αγια τα πραγματα εγιναν πραγματικα πολυ ασχημα. Ο δρομος εγινε ανηφορικος και στενος με πολυ σφιχτο στροφιλικι και απανωτες φουρκετες. Ημουν σιγουρος οτι υπο αλλες συνθηκες θα ηταν υπεροχη διαδρομη αλλα τωρα ηταν βασανιστηριο. Η δυνατη βροχη εκοβε εντελως την ορατοτητα και η ζελατινα του κρανους δεν ελεγε να ξεθολωσει με τιποτα, ενω το κερασακι στην τουρτα ηταν τα απεναντι οχηματα με τα φωτα τους που εκαναν αντανακλαση στη βρεγμενη ζελατινα και εχανες καθε οπτικη επαφη με το περιβαλλον.
Προσπαθουσα να σηματοδοτω τα ορια του δρομου απο τις γραμμες στην ασφαλτο και πριν διασταυρωθω με καποιο οχημα αποστηθιζα τα επομενα μετρα ωστε να μπορεσω να προχωρησω ακομα και στα τυφλα.

Καποια στιγμη φτασαμε στην Μελιβοια και καναμε μια ακρως απαραιτητη σταση για καυσιμο και ανασυγκροτηση.

[Ταξιδευτης]

Μπηκα στο βενζιναδικο να πληρωσω. Ο αερας μυριζε λαδια και αλκοολ ενω μια μικρη τηλεοραση εδειχνε μπαλα. Το δωματιο ζεσταινοταν απο ενα μεγαλο καλοριφερ και ενοιωσα τη ζεστη να με αγκαλιαζει τοσο γλυκα που δεν ηθελα να βγω εξω.

- Ποσο ακομα εχουμε ρε μαστορα για την Εθνικη;
- Γυρω στα 50 χιλιομετρα.

Δεν ηταν και τα καλυτερα νεα. 50 χιλιομετρα με τις ταχυτητες χελωνας που ειχαμε σημαινε τουλαχιστον αλλη μια ωρα μεχρι να βγουμε στην Εθνικη και απο εκει και περα ειχαμε να περασουμε ακομα τον Πλαταμωνα, την Κατερινη και την Θεσσαλονικη μεχρι να φτασουμε Καβαλα και η ωρα ηταν ηδη 6.30 μμ...

Ενημερωσα σχετικα τον φιλο Παναγιωτη Κ. και βγηκαμε ξανα στο δρομο. Απο εδω και περα δεν ειχα ιδεα ουτε που ημασταν ουτε τι υπηρχε τριγυρω γιατι το πυκνο σκοταδι καλυπτε τα παντα και απλα ακολουθουσαμε τις διασπαρτες πινακιδες που εγραφαν με προχειρα γραμματα "Θεσσαλονικη". Μετα απο αρκετη ωρα βγηκαμε στην παραλια και ακολουθοντας την κινηση ανηφορισαμε αργα προς Ομολιο και την συνδεση με την Εθνικη.

Εδω και ωρα ειχα χασει εντελως την αισθηση των ακρων μου απο το κρυο, ενω τα ποδια ηταν μουσκεμα παλι παρα τις διπλες καλτσες και τις σακουλες. Βγηκαμε στην Εθνικη με τις δυναμεις να μας εγκαταλειπουν. Η βροχη δεν ειχε σταματησει ουτε λεπτο απο το μεσημερι, ημασταν μουσκεμα μεχρι το κοκκαλο και το κρυο ηταν τοσο εντονο που καθε αισθηση σε χερια ποδια και κεφαλι ειχε χαθει.

Σταση ξανα λοιπον, αυτη τη φορα ομως σε ενα ανοιχτο βενζιναδικο. Το μινι-μαρκετ/καφε που ειχε διπλα ηταν ερημο και μονο ο μαγαζατορας καθοταν βαριεστημενα και εβλεπε τηλεοραση.
Ερημια απεραντη αυτη η νυχτα αλλα και τοσο ευπροσδεκτη για την ψυχη μου...

[Ταξιδευτης]

Πηραμε 2 αχνιστους καφεδες και βγαλαμε με ανακουφιση τα μουσκεμενα ρουχα μας, ενω οτι ηταν (σχετικα) στεγνο δεν διανοουμασταν να το βγαλουμε ακομα, καθως παλευαμε να ξεπαγωσουμε...


Πηγα στο μαγαζατορα και του ζητησα αν ειχε καπου να βαλουμε τα μουσκεμενα γαντια, μποτες κλπ για να στεγνωσουν εστω και λιγο. Με κοιταξε αδιαφορα και απαντησε: Οχι.
Εξω απο τις τουαλετες ανακαλυψα ενα μηχανημα που βγαζει καυτο αερα και στεγνωνει τα χερια. Πηρα τις καλτσες και τις εβαλα στο στομιο που εβγαζε καυτο αερα και αρχισα να παταω συνεχως το κουμπι λειτουργιας του στεγνωτηρα. Οι καλτσες αρχισαν να βγαζουν καπνους καθως στεγνωναν και εγω απλα ευχομουν να μην πιασουμε καμια φωτια η να μην καταστρεψουμε το μηχανημα τελειως -τουλαχιστον οχι πριν στεγνωσουμε και τα αλλα πραγματα!

Ο Πανος με περιμενε υπομονετικα να τελειωσω για να παρει και αυτος σειρα στο στεγνωτηρα.