Εκτος προγραμματος...

[Ταξιδευτης]

Απο την αλλη πλευρα βρισκοταν το γραφικο λιμανακι του Αι Γιαννη...




...με αρκετα ταβερνακια, rooms to let και κανα δυο μπαρακια.
Ησυχο μερος...






...ιδανικο για διακοπες με το εταιρο ημισι και βολτες στην παραλια...




Η πλουσια φυση που καλυπτε τον οικισμο απο πανω φροντιζε να μας υπενθυμιζει που βρισκομαστε...




...ενω μπροστα μια οργανωμενη αλλα μαλλον ακριβη πλαζ απλωνοταν μεχρι την ακρη του κολπισκου...




Τα σπιτια εντυπωσιαζαν με τους φροντισμενους κηπους τους και τη γενικοτερη αρχιτεκτονικη αν και ηταν ισως λιγο παραπανω "τουριστικα" απο οτι θα επρεπε....

[Ταξιδευτης]

Κατσαμε να τσιμπησουμε κατι οικονομικα μιας που δεν ειχαμε ερθει και με τα κατοσταρικα να φευγουν απο τις τσεπες, και τελικα τιμησαμε την πατροπαραδοτη κλασσικη συνταγη του ελληνικου fast food (λεγε με σουβλακι). Βεβαια και εδω ειχαμε ενα μικρο θεματακι, μιας που το ενα ειχε μεν φοβερα σουβλακια αλλα ανυπαρκτο σερβις (κοινως ΔΕΝ μας πηρε κανεις την παραγγελια ποτε), ενω το αλλο ειχε μεν σερβις αλλα ΟΧΙ σουβλακια, ενω το τριτο οπου καταληξαμε ειχε σερβις και σουβλακια αλλα δεν ηταν και οτι καλυτερο.
Μικρο το κακο ομως! Ειχαμε ερθει χωρις προγραμμα, και δεν θα μας χαλουσε τιποτα τη διαθεση!

Καπου εκει συναντησαμε και μερικα απο τα παιδια που μολις ειχαν κατεβει στην παραλια για να τσιμπησουν κ αυτοι κατι, και οι οποιοι παθανε ενα μικρο σοκ βλεποντας με εκει -δεν τους ειχα ενημερωσει οτι θα ερθω οντας αποφαση της τελευταιας στιγμης κυριολεκτικα- ομως πραγματικα χαρηκαν παρα πολυ που θα ημουν και εγω στην παρεα τους το βραδυ!

Η συνεχεια γραφτηκε στο μπαρακι του καμπινγκ οπου μαζευτηκε σιγα σιγα ολη η παρεα...



Καποια απο τα παιδια ειχα να τα δω ενα χρονο ακριβως μιας που ειχαμε συναντηθει παλι στην προηγουμενη πανελληνια της λεσχης στην Παργα και η χαρα της ανταμωσης ηταν μεγαλη. Βεβαια σε αυτο βοηθησαν και τα μπουκαλια παγωμενης Κρητικης ρακης που εκαναν την εμφανιση τους. Τωρα αν αυτο ηταν πριν η μετα τις μπυρες και τα σφηνακια που καποια στιγμη εκαναν γυρους θα σας γελασω. Το μονο σιγουρο ηταν οτι τα τα χαμογελα εδιναν και επαιρναν και η καλη διαθεση ξεχειλιζε...



Καποια στιγμη αραξα πισω και κοιταξα τα παιδια και τα γελαστα προσωπα. Πολλοι ειχαν γινει καλοι φιλοι με καποιους, καποιοι κολλητοι, καποιοι ειχαν βρει τον ερωτα της ζωης τους απο τη λεσχη, και ολο αυτο ηταν δικο μου δημιουργημα! Ενοιωσα περηφανος γιατι αυτο το μικρο "παιδι" που ειχα φτιαξει το 2008 ειχε φτασει σημερα να αποτελει σημειο αναφορας και πηγη φιλιας για ολους αυτους τους ανθρωπους που υπο αλλες συνθηκες δεν θα ειχαν συναντηθει ποτε...
Παντα ηθελα να μπορω να βοηθαω τους ανθρωπους γυρω μου και με αυτη τη λεσχη το ειχα κανει. Να που εκανα και κατι σωστο στη ζωη μου μια φορα!
Χαμογελασα πλατια και πηρα μια βαθια ανασσα... Ημουν αναμεσα σε αγαπημενους φιλους και ευτυχισμενος. Τι αλλο να ζητουσα;



Η βραδια εκλεινε με τον ομορφοτερο τροπο και η τουρτα και οι χοροι που ακολουθησαν ηταν απλα το κερασακι στο δικο μου γλυκο... Ανθρωπων εργα και σχεσεις...

[Ταξιδευτης]

To πρωι οπως παντα σηκωθηκα απο νωρις -μια παλια συνηθεια που δεν ελεγε να με αφησει ποτε. Οι περισσοτεροι κοιμοντουσαν ακομα και τωρα ηταν η καλυτερη ωρα για να κανω μια μικρη βολτα στα περιξ και να απολαυσω το μερος με την ησυχια μου.
Μουσικη στο mp3, φωτογραφικη στο χερι και παμε...

Η παραλια που χθες μου εμοιαζε καπως ασχημη και στριμωγμενη απο κοσμο τωρα ηταν ησυχη και πολυ ομορφη...




Μαλλον βοηθησε και το οτι το τρεντυ ####λιο παρτυ που γινοταν χθες εδω ειχε τωρα ληξει. Οι καλεσμενοι ειχαν παει σπιτια τους να ξεραθουνε ευτυχισμενοι οτι επετελεσαν το εργο τους με την παρουσια τους και το νεονυμφο ζευγαρι επλεε σε πελαγη ευτυχιας -better enjoy it while it lasts!

Τουλαχιστον το γλυκυτατο σκυλι που χθες καποιο διποδο ζωο ειχε δεσει στον προφυλακτηρα ενος τζιπ προφανως για να μην τον ενοχλει στο παρτυ τωρα θα βρισκοταν πισω στην ζεστασια του σπιτιου του...
Θυμαμαι πως εκλαιγε το ταλαιπωρο ζητωντας τον ιδιοκτητη του, ενω κανενας απο τους περαστικους δεν του εδινε σημασια...
Εκτος απο εναν...

[Ταξιδευτης]

Το πρωινο ηταν ηλιολουστο και το πρωτο φως εδινε ομορφο χρωμα στα παντα...


Κατεβηκα μεχρι την ακρη της παραλιας και απο καπου περα ακουσα ψαλμους. Η εκκλησια του χωριου ειχε λειτουργια. Ανημερα του Αγιου Πνευματος βλεπετε...



Ακριβως διπλα, πνιγμενο στο πρασινο με περιμενε μια πολυ ομορφη εκπληξη.
Ενα πανεμορφο πετρινο καφε που μολις ειχε ανοιξει περιμενοντας τους πρωτους επισκεπτες για το πρωινο τους...






Φοβερες λεπτομερειες, λουλουδια, πλατανια, τρεχουμενα νερα και στα 30 μετρα η παραλια και η θαλασσα... Αν μου ζητουσες να περιγραψω το τελειο μερος για χαλαρωση και να ξεφυγεις απο την καθημερινοτητα δεν θα μπορουσα να φαντασω κατι καλυτερο απο αυτο!

[Ταξιδευτης]

Κινησα για πισω στο καμπινγκ. Η μερα ειχε ξεκινησει για τα καλα και τα παιδια λογικα θα ειχαν ξυπνησει τωρα.
Πηρα τα πισω στενα ψαχνοντας για τα μικρα και τα ομορφα...







Καπου εδω βρηκα και τον Wilson τον ναυαγο, το φιλο του Tom Hanks στην ομονυμη ταινια. Ωστε εδω τον ειχε βγαλει η θαλασσα λοιπον!




Εφτασα στο μπαρακι του καμπινγκ και καποια απο τα παιδια ειχαν οντως ξυπνησει και με χαιρετησαν με χαμογελο.
Συντομα και τα υπολοιπα ρεμαλια μαζευτηκαν και η καλη διαθεση ηταν διαχυτη. Τα οποια προβληματα σκιαζαν το μυαλο μου τωρα χανονταν κοντα στους φιλους... Οταν το πρωτο καφεδακι της μερας ξεκιναει ετσι τοτε ξερεις οτι ολα θα πανε καλα.

[Ταξιδευτης]

Καθως το μεσημερι πλησιαζε σιγα σιγα ειχε ερθει ο καιρος να μαζευουμε για την επιστροφη. Περιεργως δεν ενοιωθα ασχημα, σε αντιθεση με τον Γιωργο που φυσουσε και ξεφυσουσε σκεπτομενος την επιστροφη στη μπαχαλουπολη απο αυριο.
Εγω απο τη μερια μου ενοιωθα γεματος, διοτι ειχα καταφερει να ξεφυγω απο τα προβληματα και τα απειρα αν πως και γιατι που γεμιζαν το μυαλο μου πισω στην Αθηνα και τωρα απλα στεκομουν εδω πληρης, ηρεμος, καθαρος, ενα λουτρο της ψυχης ηταν αυτες οι μερες λεμε!

Μαζεψα το τσαντηρι για αλλη μια φορα και συντομα ολοι πηραμε το δρομο της επιστροφης. Καποιοι για το βορρα, καποιοι για το νοτο, ολοι ομως ανταλλαζοντας ευχες για να ανταμωσουμε ξανα συντομα και παντα ετσι χαμογελαστοι και ακομα πιο ευτυχισμενοι...
Καβαλα στα αλογα μας και παμε...




Μια συντομη παρακαμψη για την παραλια της Νταμουχαρης για το εταιρο ημισι ενος φιλου που ηθελε να τη δει...




...και καθοδος για το Πηλιο απο μια καταπληκτικη διαδρομη πανω απο το βουνο που γνωριζε ενα πολυταξιδεμενο φιλαρακι ο Τακης.
Εκατσα τελευταιος για να απολαμβανω το θεαμα των μηχανων που πηγαιναν πορεια μεσα στο καταπληκτικο τοπιο.

Αυτη ειναι η δικια μου μοτοπορεια...



Μουσικη: Γ. Αγγελακας - Σιγα μη κλαψω
Μα εγώ μ΄ένα άγριο περήφανο χορό
σαν αετός πάνω απ' τις λύπες θα πετάξω.
Σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ,
σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ
Θα πάω να χτίσω μια φωλιά στον ουρανό,
θα κατεβαίνω μόνο αν θέλω να γελάσω
Σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ,
σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ.

Εκει που ο δρομος δεν ισιωνει πουθενα και οι μηχανες χορευουν απο τη μια πλευρα στην αλλη σε εναν αεναο χορο.

[Ταξιδευτης]

Ο δρομος μας εβγαλε στο χιονοδρομικο καταφυγιο του Πηλιου.




Ειχα να ερθω εδω ακριβως 10 χρονια! Αλλη εποχη τοτε, ενας αλλος Νικος, σε αλλες συνθηκες, σε αλλη ζωη εντελως... Αλλη ροτα στο χαρτη, η διαφορα αναμεσα στο θαμμενο στο χιονι του Γεναρη καταφυγιο και την καταπρασινη φυση που σιγοβραζει στο φως του μεσημεριου κατακαλοκαιρο...

Χαμογελασα και σκεφτηκα οτι αν ο τοτε Νικος εβλεπε τον τωρινο μαλλον θα τρομαζε και δεν θα τον αναγνωριζε με τιποτα -καναμε δρομο πολυ απο τοτε δικε μου! Πραγματα και ανθρωποι φυγανε, αλλοι ηρθανε, "για αλλου κινησαμε και αλλου η ζωη μας παει", ολα ηταν εμπειριες τελικα, χρονος, χτυποι καρδιας, ανασσες, ζωη!
Τωρα, αν ηταν για καλο η για κακο θα δειξει η πορεια η μαλλον το αποτελεσμα...

Στο βαθος μακρυα ο Βολος απλωνοταν λουσμενος στο φως του καλοκαιριου παιρνοντας τις σκεψεις μου μακρυα με την ομορφη εικονα...




Κατεβαινοντας το βουνο τα χωριουδακια του Πηλιου στεκονταν στις πλαγιες σαν μικρα βαρκακια μεσα σε μια πρασινη θαλασσα...

[Ταξιδευτης]

Καπου εκει χαιρετηθηκαμε με τα αλλα παιδια καθως θα εκαναν μια μικρη παρακαμψη απο μια αποξηραμενη λιμνη κοντα στο Βελεστινο, ενω εγω με το Γιωργο θα κατηφοριζαμε απο τη ευκολη διαδρομη της εθνικης οδου για την Αθηνα.

Η διαδρομη της εθνικης βαρετη αλλα ο καιρος ηταν αψογος και η κινηση ελαχιστη! Ετσι τα χιλιομετρα εφευγαν γρηγορα, ομως απο λαθος υπολογισμο μου καταφερα να μεινω απο βενζινη στην εθνικη μολις ενα χιλιομετρο πριν τα Καμενα Βουρλα -ειχαμε ετσι και αλλιως αποφασισει να κανουμε μια σταση για φαγητο και ανεφοδιασμο στην πολη αλλα την πατησα στη γραμμη τερματισμου.
Μικρο το κακο ομως καθως λιγο πιο πισω ηταν ενα βενζιναδικο που μου γεμισε ενα μπουκαλι βενζινη και ετσι συντομα βρεθηκαμε στα Καμενα Βουρλα που μας υποδεχονταν με τον καλυτερο τροπο...




Δεν λενε ουδεν κακο αμιγες καλου; Για αλλη μια φορα αποδειχτηκε αληθινο αυτο, καθως πανω που ειχαμε φαει και ετοιμαζομασταν να φυγουμε ειδαμε τα παιδια που ειχαμε αποχαιρετησει λιγο πριν να εχουν σταματησει ακριβως στο διπλα μαγαζι. Ειχαν την ιδια ιδεα με εμας και ειχαν ερθει εδω για να φανε κατι!

Η συντροφια ειναι μεγαλο πραγμα και σε κανεναν δεν πηγαινε η καρδια να αναχωρησει, οποτε συντομα μετακινηθηκαμε ακριβως διπλα για ενα χωνευτικο απολαυστικο καφεδακι πανω στη παραλια....






Αξιος συνταξιδιωτης και αληθινος εγκαρδιος φιλος ο Γιωργος...

[Ταξιδευτης]

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Καπου εδω εκλεινε ενα υπεροχο τριημερο. Ειχα ξεκινησει χωρις προγραμμα, χωρις να ξερω που θα παω τι θα δω... Το μονο που ηθελα ηταν να φυγω, να καθαρισει το μυαλο, να ανασσανει η καρδια μου, να δω τα πραγματα που ειχα αφησει στην ακρη, να μετρησω οσους με μετρανε, να σταθω διπλα σε οσους θελουν να στεκονται στο πλαι μου...

3 μερες στο δρομο. 3 μερες καβαλα στα σιδερενια αλογα μας, να πηγαινουμε εκει που μας παει ο δρομος, εκει που περιμενουν φιλοι, αγκαλιες, φιλια, χαμογελα.
Ο Γιωργος ελεγε ξανα και ξανα ποσο του αρεσε το τριημερο αυτο και ποσο καιρο ειχε να κανει μια τοσο χορταστικη εκδρομη και εγω δεν ειχα παρα να συμφωνησω.
Μπορει τα χιλιομετρα του δρομου να ηταν λιγα, ομως τα χιλιομετρα της ψυχης μου ηταν παρα πολλα και ενοιωθα ευλογημενος που μπορω ακομα να κανω αυτο το πραγμα...
Και αν οσα θελαμε δεν εγιναν, και αν οσα ονειρευομαστε δεν γινουν, σημασια εχει να μπορεις να ονειρευεσαι ακομα.
Σε πεισμα των καιρων...
Σε πεισμα των ανθρωπων...
Σε πεισμα οσων με ευκολια τσαλαπατανε τα ονειρα μας χωρις να ξερουν τι ακριβως κανουν...
Tread lightly, because you tread on our dreams ελεγε εκεινη η υπεροχη επιγραφη στο καστρο στην Πολωνια και απο τοτε την εχω κρατησει λεζαντα στη ζωη μου, τροπο ζωης, φαρο φωτεινο να μου δειχνει το δρομο για οσους αγαπω και με αγαπανε... Οι υπολοιποι που επιλεγουν να μην σταθουν, να μην γνωρισουν, να μην μεινουν απλα δεν θα καταλαβουν ποτε...



Ειμαι ενας ταξιδευτης...


Και ονειρο μου ειναι να αγγιζω τις ζωες των ανθρωπων που γνωριζω...



Αλλοτε μονος....





...αλλοτε με παρεα...





...και αν παρεα δεν υπαρχει θα τη φερει ο δρομος, οπως εκανε με την ομορφη παρεα των BMW που συνταξιδεψαμε μεχρι την Αθηνα.
Και αν οσα θελησαμε δεν εγιναν θα γινουν αλλα πιο ομορφα και μεγαλα...
Ν. Πορτοκαλογλου - Αντε καρδια μου
Άντε καρδιά μου, άντε πάλι
πρέπει να μάθεις κάτι πάλι
κάτι καινούργιο, κάτι νέο
κάτι πιο δύσκολο κι ωραίο
Ναι κάτι δύσκολο κι ωραίο
σε θέλει ακόμα πιο γενναίο




Αφιερωμενο εξαιρετικα σε ολους τους φιλους που ακομα με ανεχονται...

TΕΛΟΣ

[nikos-x]

Να 'σαι πάντα καλά να μας ταξιδεύεις και να μας παρουσιάζεις μ' αυτόν τον όμορφο τρόπο μέρη που έχουμε επισκεφθεί, αλλά δεν τα "αγγίξαμε" όπως τώρα.