Ηράκλειο Κρήτης - Κοπεγχάγη Δανία, Απρίλιος 1995 - Ημερολόγιο

[ταξιδευτης]

οσο κι αν προσπαθω να βρω λεξεις να σου γραψω δε μπορω!!!!!
ΜΑΓΚΙΑ ΣΟΥ ΡΕ ΦΙΛΕ!ΜΑΓΚΙΑ ΣΟΥ!

[Michael Chatzilias]

Μεσημέρι Τετάρτης 5 Απριλίου 1995, ώρα 15.40

Βγαίνει από το δωμάτιο ο Friedrich με ένα ζευγάρι δερμάτινες μπότες, μαύρες, με φερμουάρ και ψηλές μέχρι ψηλά στην γάμπα. Από μέσα γούνα, από πρόβατο, κατσίκι, δεινόσαυρο, δεν ξέρω, πάντος ζεστή χνουδωτή γούνα. Στο ένα χέρι. Στο άλλο χέρι κρατούσε ένα ζευγάρι μαύρα δερμάτινα γάντια, εξίσου γούνινα από μέσα. Τέλος, μια τετράγωνη "πλατφόρμα" διαστάσεων 30 x 30 εκατοστά, για να την βάλω μπροστά μου στο στέρνο.

Έτσι ζεστός όπως ήμουν, και με τον 2ο καφέ on the way, βάζω τις μπότες μου, σφιχτές και ζεστές, ντύνομαι στα υπόλοιπα, δένω σφιχτά το τσαντάκι μου, και με τα ροδοκόκκινά μου χέρια και μπλε ακόμα αλλά ζεστά δάχτυλα χαιρέτησα με χειραψία άντρα και γυναίκα πίνοντας τελευταίες γουλιές από τον καφέ μου.

Με το δεξί χέρι στην καρδιά τους ευχαρίστησα πολλές φορές και άρχισα να κανω βήματα προς τα έξω...ευγενικά με σταματά, και μου λέει ο Friedrich, "Deutche Marks bitte..." . Τί νόμισα...οι άνθρωποι με ζέσταναν, με πρόσεξαν και με περίθαλψαν κι εγώ έκανα βήματα προς την πόρτα.

"- How much Marks...?"
"- 300 Marks bitte..."!
"- I have no paper money, only some coins and credit card...? Credit card Ok...?"
"- No card, I have no machine. Only money. Bitte send money when you arrive home in Danmark...!"

Μου έδωσε την κάρτα του, με τα τραπεζικά του στοιχεία. Και βέβαια, εφόσον με εμπιστεύτηκαν δίνοντάς μου τόσα, και τόσο απαραίτητα, κι εγώ έκανα wire transfer όταν έφτασα στο σπίτι, βάζοντας ως μήνυμα στο transfer:

"I am Home because of You"


Τετάρτη 16.15 μεσημέρι
Καβαλάω ετοιμοπόλεμος, ώρα 16.15 το μεσημέρι Τετάρτης 5 Απριλίου.
Ο σάκος δεμένος σωστά στην πίσω θέση, τα γάντια μου σφιχτά στα grip της μηχανής και η γούνα τους να μου χαιδεύει τα δάχτυλα...οι μπότες σφιχτές στις φτέρνες, στις πατούσες και τους αστραγάλους, τα υπόλοιπα ρούχα στεγνά με την πλατφόρμα να μου προστατεύει τα μέσα...ετοιμοπόλεμος.

Χιόνισε όσο θες
Και χιόνισε όσο ήθελε...

Hamburg 260.
Hamburg 130.
Hamburg 15.

Ανεφοδιασμός. Τώρα κρατάω και το στυλό γερά, υπογράφω, χαμογελάω και φεύγω.

Σήματα προς Puttgarden & Rodbyhavn.
Στο Puttgarden έχεις πια φτάσει στην θάλασσα, Βαλτική. Είναι ο πιο πολυσύχναστος προορισμός για να πάρεις το καράβι προς Rodby όπου και πιάνεις Δανία. Άλλος τρόπος είναι το Rostock όπου πιάνεις Gedser, ανάλογα από που έρχεσαι (Αμβούργο ή Βερολίνο) επιλέγεις και το λιμάνι που σε εξυπηρετεί. Αργότερα στην επιστροφή προς Ελλάδα θα επέλεγα το Gedser - Rostock βλέποντας ότι σε κατεβάζει πιο νότια και κοντά στο Βερολίνο....έμπειρος τις άλλες φορές έκανα και επιλογές...!

Ταχύτητα 110 χλμ τώρα, με τον άνεμο να με χτυπάει και το χιόνι να πέφτει επάνω μου κάθετα, εγώ όμως κρατιόμουν και πήγαινα. Σε ένα από τα βενζινάδικα είχα δει -4 θερμοκρασία, είχε όμως αέρα και άρχιζα και το αισθανόμουν. Δεν ήμουν ζεστός, δεν είχα όμως την προηγούμενη φρίκη. Σαφώς ταλαιπωρημένα τα άκρα μου, άρχισαν και πάλι να τρέμουν και να πονούν σαν βελόνες. Ο πάγος και ο αέρας είχαν περάσει από τα γάντια και τις μπότες, όμως κρατιόμουν σταθερός σε ταχύτητες 70-100 χλμ με κατεύθυνση βόρεια, ακολουθόντας ταμπέλες για Puttgarden.

Puttgarden 150km.
Puttgarden 120km.
Puttgarden 100km.

Τώρα οι πόλεις, τα χωριά και τα σπίτια είχαν αρεώσει. Ήμουν αρκετά βόρεια, κοντά σε λιμανοζώνες και σαφώς φτωχότερες γειτονιές. Τώρα ήθελα να προχωρούσα και να μη μου συνέβαινε τίποτα.

Puttgarden 90.
Puttgarden 80.
Puttgarden 65.

Φτάνω στο Oldenburg, το άκρο της Γερμανίας στις 21.40 το βράδυ πια.
Το χιόνι είχε σταματήσει αλλά υπήρχε τρομερό κρύο, βελόνες, καρφιά, και τα άκρα μου και πάλι είχαν φουσκώσει και μπλαβίσει παρόλη την γούνα και το δέρμα. Το στέρνο μου ήταν καλά, παρόλο που υγρασία είχε περάσει, η πλατφόρμα κρατούσε τα μέσα μου σταθερά.

Τώρα ήταν και πάλι βράδυ και χωρίς άλλα αυτοκίνητα, ή νταλίκες, αναρωτιόμουν εάν πήγαινα σωστά. Δεν υπήρχε τίποτα τριγύρο και το μυαλό έπαιζε άδικα παιχνίδια. Τώρα αισθανόμουν πάλι την αγανάκτιση για λίγη συμπόνια και πάλι...πράγματι, από το Kufstein και μετά, στα σύνορα Αυστρίας - Γερμανίας, σε μια φοβερή και τρομερή απόσταστη 1,010 χιλιομέτρων, δεν σταμάτησε η βροχή, το χιόνι, και η φοβερή παγωνιά. Πού πήγαινα....

Στις 21.45 - εμένα μου φάνηκε για την ώρα μηδέν - και πέρα μακριά, βλέπω φωτάκια και αναβοσβήνουν διαδοχικά και συμμετρικά. Είχε ομίχλη και δεν είδα μέχρι τα τελευταία 20 μέτρα, όπου ξεπρόβαλλε μια τεράστια για τα μάτια μου τότε γέφυρα, μέσα στην ομιχλώδη παγωνιά. Ήταν η τελευταία γέφυρα που ενώνει την Γερμανία mainland μέ ένα μικρούλι νησί της όπου βρίσκεται το Puttgarden και το λιμάνι. Περιοχή Fehmarn, παλιά Δανία, φτωχή ζώνη με παρατημένες βαρκούλες, βάλτους και λάσπη. Τώρα και πυκνό χιόνι, παγωνιά και ερημια. Το μυαλό από την κούραση και την αγανάκτιση έπαιζε τα δικά του...

Puttgarden 10.
Puttgardenhavn.
Puttgardenhavn - Rodbyhavn Danmark
Danmark

Ακολουθώ ότι βλέπω και χωρίς να δω τίποτα καταλήγω στο λιμάνι, μπροστά από ένα οχηματογωγό, πρώτος στην γραμμή, και μπροστά από την πόρτα. 2 Γερμανοί στην πόρτα μου ζητούν να μπω γρήγορα γελώντας με, και μου φωνάζουν στα Γερμανικά, δυνατά:

"Ho Ho Ho, Deutche Sommer...! Deutche Sommer!"

Πίσω μου ήταν το απόλυτο σκοτάδι και παγωνιά. Το άκρα μου πάλι ήταν κατεστρεμμένα και δεν ήθελα να ξέρω τί θα έβλεπα όταν έβγαζα και πάλι τα γάντια και τις μπότες. Μπροστά μου τώρα είχα μια τεράστια γκαραζόμορτα ενός οχηματαγωγού το οποίο μέσα είχε 4 φορτία / container από νταλίκες, κανένα όμως αυτοκίνητο. Ό,τι και να είχε, ήταν ζεστά, κι εγώ με μεγάλη χαρά μπήκα στο πλοίο προς Δανία, Rodbyhavn, την Τετάρτη στις 21.58 με προορισμό την Δανία. Αργότερα όταν αγόραζα το εισητήριο εντός καραβιού μου είπαν ότι ήταν και το τελευταίο.

Τετάρτη 4 Απριλίου 1995, στις 22.00 επιβιβάζομαι για την Δανία.
Δεν ήξερα τί θα έβρισκα από καιρό όταν θα έφτανα σε 1 ώρα πλεύσης, είχα όμως μια μεγάλη ικανοποίηση που θα έφτανα, και ζεστό συναίσθημα καθώς η Δανία ήταν η χώρα που τότε ζούσα και τα πάντα μετά την επιβίβαση θα μου ήταν οικεία.

Συνεχίζεται...

[Michael Chatzilias]

Τετάρτη 4 Απριλίου 1995, 23.10 το βράδυ

Για μια ώρα στο καράβι καθόμουν στο σαλόνι, σε ένα καναπέ, αργοπίνοντας τσάι, δίπλα στα duty free όπου μπορούσες να αγοράσεις φτηνά τσιγάρια (καθώς στην Δανία ήταν πανάκριβα - δεν καπνίζω, όμως χάζευα για την ώρα...), φτηνή βότκα, Marabu σοκολάτα, αρκουδάκια, DK σήμα για το αυτοκίνητο, και διάφορα άλλα. Δεν είχε κανέναν άλλο στο σαλόνι, και αυτός ήταν ένας διεθνής προορισμός μεταξύ δύο δυνατών στην Ευρώπη. Το καράβι κουνούσε πολύ, και επιβεβαίωνε τον καιρό που θα περίμενα όταν έφτανα. Δεν με ένοιαζε εάν η μηχανή θα έπαιφτε ή θα κρατούσε, με ένοιαζε να μην έφτανα, γιατί ήμουν ζεστός για την ώρα...

Έφτασα όμως στις 21.10. Με συνοπτικές διαδικασίες και φορώντες και πάλι τα "όπλα μου", περνάνω το κατόφλι της γκαραζόπορτας και με βλέπει το απέραντο άσπρο, επιθετικό, κάθετο επάνω μου χιόνι, με άνεμο να καλπάζει και να γδέρνει καβαλάρη και μοτοσυκλέτα.

Danmark
Control
20Km

Χωρίς να φαίνονται οι ταμπέλες, ακολουθώ όπου έχει φώτα βλέποντας και τις γραμμές στον δρόμο και καταλήγω κάτω από το υπόστεγο της συνοριακής φύλαξης, με τον υπάλληλο να βγαίνει ντυμένο με κάπα που φορούμε στον στρατό. Κοιτώντας με παγωμένος και τρομαγμένος, στα μάτια, τον κοιτάω πίσω, βλέπει το διαβατήριο με τεράστια απορία - τώρα όμως είμαι πια έμπειρος, περήφανος, και πριν με ρωτήσει του φωνάζω για να με ακούσει με τον άνεμο και το χιόνι:

"Kreta, Graekland - till Kobehanv..." De er maget, men jeg er her nu..."
Από την Κρήτη, Ελλάδα, στην Κοπεγχάγη. Είναι πολύ, αλλά τώρα έφτασα..."

Πολύ συνοπτικά του παίρνω το διαβατήριο, το κλείνω στο τσαντάκι, βάζω πρώτη και φεύγω. Για κείνον μάλλον θα έφυγα προς την ομίχλη, την παγωνιά, το χιόνι, την θύελα που κάλπαζε και μέσα στο πουθενά. Κάτι σαν τον ακέφαλο καβαλάρι εάν το έχετε δει. Για μένα, έφευγα προς το σπίτι μου, σε λίγες ώρες θα έφτανα και τα λεπτά περνούσαν...

23.23 το βράδυ Τετάρτης 5 Απριλίου, και με θερμοκρασία -8 βαθμούς υπό, με τεράστιο άνεμο να καλπάζει και χιονοθύελλα μπροστά μου, με τα άρκα μου να έχουν κι άλλα μαρτυρικά χιλιόμετρα μπροστά, είχα μπροστά μου 2 γέφυρες όπου θα έπρεπε να προσέξω λόγω ανέμουμ και 160 τελευταία χιλιόμετρα μέχρι την πόρτα. Και ξεκινάω, για άλλη μια φορά.

Συνεχίζεται...

[Michael Chatzilias]

Τεταρτη 5 Απριλίου 1995, στις 23.23 το βράδυ

Kobehavn 156km.
Ταχύτητα 80-90Km.
Χωρίς άλλα ΙΧ στον δρόμο.
Το χιόνι επιθετικό και κάθετο επάνω μου και τα άκρα μου άρχιζαν πάλι.

Η πρώτη γέφυρα, στο νησί Lolland - μικρότερη. Περίμενα να δω τα συντονισμένα "beacons" της γέφυρας για πολύ ώρα, αυτά αργούσαν, ξεπρόβαλλαν όμως ξαφνικά μέσα στην ομίχλη. Το κράνος θόλωνε, το άνοιγα λίγο, κι από κει όμως περνούσε το χιόνι, - τώρα ήταν κρύσταλλοι, κομμάτια ολόκληρα...ήμουν πολύ ξαφνιασμένος από την τρομερά απρόσμενη και κακή εξέλιξη του καιρού καθόλη την διάρκεια του ταξιδιού. Σε λίγο, τα γάντια μου και οι μπότες μου θα ήταν κι αυτά άχρηστα - στις μπότες είχε περάσει νερό, και παγωνιά, κι εγώ χτυπούσα τα πόδια μου στον δρόμο να "καούν¨και να ζεσταθούν.

Ουδένα φορτηγό στον δρόμο.
Εκεί στην γέφυρα θυμώμουν πόσο όμορφα ήταν το προηγούμενο καλοκαίρι. Φαινόταν το πράσινο του μεγάλου νησιού Sealand, με το νησιωτικό χρώμα του νησιού Lolland. Οι παπαρούνες είχαν μεγαλώσει και κάτω από την γέφυρα περνούσαν Σουηδικά ιστιοπλοικά με παρέες να κάνουν πάρτυ με μπύρες και μουσική. Σε ένα από αυτά ήμουν κι εγώ, και θαύμαζα το τοπίο και την γέφυρα...

Επάνω στην γέφυρα η μηχανή ξέφυγε 4 φορές, μην μπορώντας να την κρατήσω και με τα δυο μου χέρια. Το αριστερό σε γροθιά, στο στέρνο, το δεξί δεν υπήρχε, κουκουβισμένος προς το τιμόνι, σταθερά με 60-70 θυμήθηκα στιγμές Nurnberg, Wurzburg, Kassel και το πεσιμο στο χωράφι λίγες μέρες πριν...άραγε πόσες μέρες πριν - 1, 2, δεν θυμόμουν...σε λίγο θα έφτανα, δεν είχε σημασία...

Βλέπω την δεύτερη γέφυρα, τα Beacons της, και το ατσαλένιο της σώμα ξεπροβάλλει στην χιονοθύελα. Θα την περνούσα και αυτή μόνος, χωρίς άλλο ΙΧ ή νταλίκα. Μα πού είναι όλοι...; Το μυαλό έπαιζε άδικα παιχνίδια, με ιστορίες από διηγήματα φίλων στην Ελλάδα και την Δανία...

Πήρα μια εικόνα τί θα συναντούσα στην γέφυρα λίγο πρωτού ανέβω...
Μπαίνω στην καμπύλη, ανεβαίνω με την σωματική διαμόρωση όπως ανέφερα πολλές φορές στο ταξίδι, αριστερό στο στέρνο, δεξί πλέον ένα με το grip, στέρνο κουκουβισμένο...εάν συνέχιζα έτσι, είναι πιθανό ότι θα πετούσα μέχρι την Νορβηγία, μέσα στο χιόνι και τον σάκο πίσω μου...κάτι σαν τον Άη Βασίλη μέσα στο χιόνι, με μαυρο σάκο και μοτοσυκλέτα....

Μια κωμικοτραγική κατάσταση στην κορυφή της γέφυρας, στην μέση της απόστασης και στο υψηλότερο σημείο: Η θύελλα πάλευε το χιόνι, και το χιόνι έπεφτε πιο επιθετικά, και στην μέση εγώ στο υψηλότερο σημείο. Τώρα βάζω και τα δυο χέρια στο τιμόνι, και η μηχανή γέρνει πλάγια αριστερά σαν να έχω street και να κάνω το Χαλκίδα - Βορεια Εύβοια σε 10 λεπτά μέσα στις στροφές. Ο αγέρας φωνάζει τρομερά και φοβερά, το χιόνι καλύπτει τα πάντα, και την ορατότητα, και μπροστά έβλεπα μόνο ατσάλι και Beacons - πουθενά terrain σαν να υπήρχε το άπειρο μαύρο...

Εάν έχετε δει την ταινία Armagedon, προς το τέλος της εκεί που σκάνε βόμβες, πέφτουν μετεωρίτες, ο κομήτης έσπαγε από μέσα προς τα έξω με φωτιά και λάβα να πετούν παντού, και το διαστημόπλοιο προσπαθούσε να φύγει μέσε σε τέτοιο πανικό και δυσμενέστατες συνθήκες, ένας από τους πρωταγωνιστές τραγουδούσε ροκάδικα του 60 και 70 μέσα σε αυτή την ζάλη...μια τέτοια κατάσταση κι εγώ ασυναίσθητα άρχισα το τραγούδι "Κάποιος κοιτάει την ώρα......" φωνάζοντας δυνατά μόνος μου στην κορυφή της γέφυρας...."Κάποιος στον δρόμο τρέχει...."ο σάκος αντιστέκεται τον άνεμο μέχρι εδώ, φεύγει από το πίσω κάθισμα, εγώ το παίρνω χαμπάρι και συνεχίζω...."Κάπου σε κάποια χώρα..." πάει ο σάκος, και συνεχίζω κατηφορίζοντας από την γέφυρα φτάνοντας στον δρόμο..."κάπου μπορεί να βρέχει...."

Καβαλάρης και μηχανή, τώρα χωρίς σάκο, με ηθικό ακμαίο, με άκρα καταστρεμένα όμως, προχωρούν προς την έξοδο της γέφυρας και την είσοδο του δρόμου....

Kobehavn 100
Kobehavn 90
Kobehavn 85

Η μηχανή τρεμοπαίζει...τώρα ξέρω, είμαι αρκετά έμπειρος να καταλάβω ότι δεν είναι η βενζίνη. Έχω βενζίνη. Τρεμοπαίζει κι ετοιμάζεται να σβησει....

Η μηχανή σβήνει, νεκρώνει, 85km πριν την Κοπεγχάγη, μέσα σε πρωτοφανή για μένα θύελλα, μέσα στον επιθετικό χιονοπόλεμο, όλα μαύρα τριγύρω, χωρίς φώτα, με τα άκρα μου να πονούνε σαν να είναι κομμένα...

Και σταματά. Παρόλες τις προσπάθειες, δεν ξαναρχίζει.
Εκεί δεξιά στον δρόμο, χωρίς φώτα και μίζα, και με θερμοκρασία που την εκτίμησα στους -8, το μυαλό έπαιζε και πάλι τα παιχνίδια του μεταξύ λογικής και κούρασης....

"We stay...we Go....We stay....We go..."
Έλεγε ο πρωταγωνιστής καθισμένος στο διαστημόπλοιο στο Armagedon, όταν αυτό δεν έπαιρνε μπρος, και έπρεπε να φύγουν για να σωθούν από τις συνθήκες...Κωμικοτραγικό....

Συνεχιζεται...

[vasorfa]

Αντε ρε Μιχαλιω!!!!

Θελουμε και την συνεχεια

εσυ δεν εισαι βοας, δεν εισαι κροταλιας---Εισαι ΧΑΤΖΗΛΙΑΣ!!!!!!!!!

[Michael Chatzilias]

Πέμπτη, ξημερώματα 6 Απριλιου 1995, 00.50 το πρωί

Κάπου στον αυτοκινητόδρομο, ξημερώματα Πέμπτης, με επιθετικό χιόνι, μαρτυρικό άνεμο, παγωνιά στους -8, μαύρα όλα τριγύρο και η ταμπέλα να γράφει:

"Kobehavn 85
Malmo 100"

Παρόλη την παγωνιά και το χιόνι, τώρα πια είμαι έμπειρος στον αυτοκινητόδρομο, στο μαύρο που αντικρίζω μπροστά μου, και στο χιόνι...η παραδροσιακή μέθοδος σε τέτοιες περιπτωσεις:

Κατεβαίνω από την νεκρή μοτοσυκλέτα, ανασυγκροτούμαι, και σπρώχνω, σέρνω, σύρω....

Καποιος κοιτάει την ώρα...
Κάποιος στον δρόμο τρέχει...
Κάπου σε κάποια χώρα...
Τώρα μπορεί να βρέχει...
Κι εμένα τί με νοιάζει...
Εδώ έχει πάντα ήλιο...
Μόνο που με τρομάζει....
Οπότε λέω να φύγω...
Είχα πει θα φύγω....
Είχα πει....

Θυμάμαι το τραγούδησα 40 φορές...40 δυνατές φορες χωρίς να βγάλω το κράνος, σέρνοντας την μοτοσυκλετα στο πουθενά, χωρίς φως, με την μαγεία του μαύρου να με προβάλλει. Χωρίς ανηφόρες στην Δανία, χωρίς κατηφόρες, προχωράω για 40 λεπτά, και περίπου 40 φορές, τραγουδάω το ίδιο τραγούδι μέσα στο άχρηστο πια σκουτεροκράνος....

Κι όμως είμαι ακόμα εδώ....
Κι αυτό το Καλοκαίρι....
Λιωμένο παγωτό....
Κολαει στο χέρι....

Μέχρι που ξεπροβάλλει το μεγάλο σήμα και ταμπέλα της περίφημης Statoil, μέγα βενζινάδικο για την ώρα και την στιγμή...

Κάποιος κοιτάει την ώρα....
Κάποιος στον δρόμο τρέχει...
Κι είμαι ακόμα εδώ....

Βλέπω την τεράστια ταμπέλα και συνεχίζω λες και δεν έχει αλλάξει τίποτα, λες και το έχω ξανακάνει πολλάκις, λες και μου είναι συνήθες....

Έχει αδειάσει η πόλη....
Γυρνάω στην παραλία....
Έχουνε φύγει όλοι.....
Η ώρα πήγε μία....

Ώρα 00.57

Κι εμένα τί με νοιάζει...
Εδώ έχει πάντα ήλιο....
Μόνο που με τρομάζει....
Οπότε λέω θα φύγω....
Είχα πει θα φύγω...
Είχα πει....

Ώρα 01.05 το πρωί, Πέμπτη ξημερώματα 6 Απριλίου.

Μπάινω στο βενζινάδικο. Παρατάω την μηχανή λες και ήξερα τί έκανα.
Μπάινω ζεστός από το περπάτημα στο βενζινάδικο.
Άδειο. Και συνεχίζω από μέσα μου το παραμηλιτό...

Κι όμως είμαι ακόμα εδώ....
Κι αυτό το καλοκαίρι....
Λιωμένο παγωτό....
Κολάει στο χέρι....

Hello..."
Hi, anyone here tonight...? Λέω εγώ....

Κάποιος κοιτάει την ώρα....συνεχίζω....
Κάποιος στον δρόμο τρέχει....
Κι είμαι ακόμα εδώ...

Mo Jeg vil har hjelp...?
Κι όμως είμαι ακόμα εδώ...
Κι αυτό το καλοκαίρι...
Λιωμένο παγωτό....
Κολάει στο χέρι.....
Κάποιος κοιτάει την ώρα...
Κάποιος στον δρόμο τρέχει...
Είμαι ακόμα εδώ....

Κι όμως είμαι ακόμα εδώ....

-Ja, moj jeg hjelpe deg? Yes, can I help you?
- Jeg snakker kun English, kan du skanner English? I can only speak English, can you speak English?
- Of course, can I help you?
- What's the time please?
- Excuse me?
- Time. What's the time...?
- Time now is 5 minutes after 1 in the morning. Can I help you?
- What's the temperature man...?
- Sorry?
- Celsius? What's your celsius man? I am tired, get on with this and try to understand some common and body language...." Τώρα πια γινόμουν αγενής...μέσα στην κούραση και την αγανάκτισή μου να φτάσω...αλλά δεν έφτανα...
- minus 9 degrees. Do you want some petrol, something else I can help you?
- My motor has stopped. I don't know why. Suddenly just stopped...!
- Have you filled in with petrol? Gasoline?
- It is half full. Not sure....
- Go fill it in and come back....

Πηγαίνω, φουλάρω, εξακολουθεί νεκρό, και γυρίζω στο ταμπλό...σίγουρος για την αποτυχία μου πια....

- No luck, no start, no play man....
- I think I know what it is. Did you fill up with alcohol?
- What?
- Alcohol? Benzin Alcohol Statoil?
- Don't know what this is. Explain.
- Gas freezes in temperatures below -2 degrees. In Denmark and Scandinavia, we fill in with Benzin alcohol to defreeze liquids and get going...did you?
- How, where do I get that alcohol? Alcohol?
- Get a bottle from outside - it is called Benzin Statoil Alcohol. Put 15% - 20% and start up. See if it works....

Συνεχίζεται...

[Michael Chatzilias]

Πέμπτη 6 Απριλίου 1995, στις 01.15 το πρωί....85Km πριν την Κοπεγχάγη.

Βρήκα το μπουκάλι με το αλκοόλ. Γεμίζω 15%.Περιμένω 1 λεπτο.
Ξεκινάω μίζα.
Ποτέ δεν άρχισε τόσο δυνατά, ασφαλή και σίγουρα....
Η μοτοσυκλέτα άρχισε,ξεκίνησε,στους -9 βαθμούς, με αλκοόλ καιγεμάτο ντεπόζιτο...

Δεν ξαναμπήκα. Καβάλησα και έφυγα.
Ποτέ δεν έλαβα κλήση για την βενζίναπου έκλεψα, για το μπουκαλάκιπου πήρα μαζί μου και πέταξα φεύγοντας από το μεγαλοπρεπές Statoil....

Έγινα καπνός....

ΤοΚαλοκαιράκι....
Στην ακρογιαλιά...
Δώσμου ένα χεράκι...
Κι έλα πιο κοντά....

Δεν ήμουν καλά πλέον, αλλά τα χιλιόμετρα πέρασαν.

Kobehavn 70
Kobehavn 60
Kobehavn 45
Kobehavn 30

Καταπληκτικό το συναίσθημα υπερηφάνιας....
Μοναδικό το συναίσθημα κατάκτησης της Δανίας, λες και ήμουν ο Λουδοβίκος....
Κοπεγχάγη έρχομαι, παρόλες τις συνθήκες...

Kobehavn 15
Kobehavn 10

Μπαίνω στα περίχωρα....
Ώρα 02.20

Η μεγάλη ευθεία στην είσοδο της Κοπεγχάγης από νότια, που οδηγεί στην κεντρική πλατεία Radhusplatzen, ήταν άδεια από ΙΧ και πεζούς, γεμάτη όμως από ταξί μεαφγανούς και πακιστανούς που περίμεναν δουλειά...το χιόνι επιθετικό και ο άνεμος δεν έχει κοπάσει παρόλο που βρίσκομαι σε γνωστά μέρη, μέρη που περπατάω κάθε μέρα πια....γνωστά άγνωστα εκείνη την νύχτα....

02.22
Περνάω την μεγάλη γέφυρα στο νησί Amager, η μηχανή σφαίρα....το χιόνι σφαίρα....τα άκρα κατεστρεμένα....κόβω από ταστενά του Amager, για να βρω τον δρόμο μου...αποφασίζω να μην πάω στο σπίτι, αλλά στην εστία όπου θα βρισκόντουσαν πολλοί φίλοι να με παραλάβουν - απότομα δεξιά.....

Απίστευτο, σε 10 δευτερόλεπταθα φτάσω.
....
....
....

Αφήνω μοτοσυκλέτα έξω από την πολυκατοικία της εστίας....
Τρέχω στα κουδούνια....
Πατάω όπως όπως ό,τι βρω...

Ώρα 02.27.
Τίποτα...

Το χιόνι τα είχε καλύψει όλα.
Ένα ζευγάρι καθόταν με παλτά και γάντια απέναντι και μιλούσε δυνατά...το χιόνι κάλυπτε τα πάντα....οι φωνές σαν να ήταν από το πουθενά....

ErdudumpMichael? Είσαι ηλίθιος...;
Κατέβηκεο Svend... μου ανοίγει την κεντρική πόρτα....
Με βοηθάει να μπω....με τόσα ρούχα, σέρνοντας τα πόδια μου....
Ανοίγει την πόρτα στο ανανσέρ....πατάει το 2.....
....
....
....
4 φίλοι ανοίγουν......

Michael du er maget dump....de er so kolt dump man....
Μιχάλη είσαι βλάκας, κάνει τόσο κρύο βλάκα....

Είχα φτάσει.
Όσο κρύο κι αν έκανε.

Κι όμως είμαι ακόμα εδώ....

Συνεχίζεται....

[Michael Chatzilias]

Πέμπτη 6 Απριλίου στις 02.31 το πρωί

Ζήτησα από τους 4 φίλους να φύγουν, για να μείνω μόνος μου να ετοιμαστώ, και να ξεκουραστώ. Έμειναν ο Svend και η Charlotte. Έκαναν 10 λεπτά να μου βγάλουν τα ρούχα μου. Όλα πετάχτηκαν εκτός από την Γερμανική δερμάτινη πλατφόρμα από τα Kassel, που μου έσωσε τα πνευμόνια. Ο Svend μου κράτησε τα γάντια και τις μπότες από τα Kassel, θα τα χρησιμοποιούσα πολλές φορές σε μελλοντικά ταξίδια εκεί στην Κοπεγχάγη. Όλα τα άλλα, η Charlotte τα έβαλε σε έναν μεγάλο μαύρο σάκο και τα πέταξε. Ήταν άχρηστα.

Ήμουν στο ντουζ 1 ώρα και 15 λεπτά, με το καυτο νερό να τρέχει συνεχώς...

Ο Svend, αργότερα θα μου λέει ότι μετέφερε την λασπωμένη μοτοσυκλέτα στο εσωτερικό προαύλιο τις εστίας, και την έδεσε στο πάρκινγκ με τα ποδήλατα. Θα την έβρισκα το πρωί βρώμικη, λασπωμένη, σχεδόν αγνώριστη...

Μου ετοίμασαν το κρεβάτι, έστρωσαν δίπλα μου στο πάτωμα και κοιμηθήκαμε όλοι, εκείνοι δίπλα μου εάν χρειαζόμουν κάτι. Δεν είχα κρυοπαγήματα, δεν είχα πνευμονία, δεν είχα τίποτα που να χρειαζόταν νοσοκομείο. Ήμουν ζεστός και ασφαλής, στο σπίτι μου, είχα φτάσει.

Είχα φτάσει.

Συνεχίζεται...

[Michael Chatzilias]

Το ταξίδι ήταν τραγικό.

Δεν ξέρω γιατί μου φάνηκε τόσο δύσκολο και τραγικό, αλλά τόσο συναρπαστικό και τρομερό. Ίσως επειδή πραγματικά να ήταν, ήταν άθλος για μένα τότε. Ίσως γιατί ήταν και το πρώτο μου έξω, χειμώνα μάλιστα, με κακό καιρό μάλιστα, και με απαράδεκτη έλλειψη προετοιμασίας....ταξιδιώτες σκοτώνονται κάνοντας τέτοια λάθη...

Τις επόμενες μέρες που γύρισα, το περιέγραψα στους φίλους και συνεργάτες μου, οι οποίοι μου πρότειναν να το γράψω για να μην το ξεχάσω...

Συνεχίζεται....

[Michael Chatzilias]

Πέμπτη 6 Απριλίου αργά το πρωί, κατά τις 12
Έπρεπε να πάω σε βάφτιση, ήμουν όμως ταξιδευτής και κουρασμένος, είχα πολύ δυνατή δικαιολογία. Ξύπνησα καλά, ο Svend και η Charlotte σιγούρεψαν ότι είμαι καλά και μετά έφυγαν....ντύθηκα ζεστά και κατέβηκα στην μηχανή. Το θερμόμετρο της εστίας έγραφε 0. Είχε λιακάδα, βέβαια...και τσουχτερό κρύο. Μπορούσα όμως να μπω ή να βγω από το διαμέρισμα όποτε ήθελα. Είχα φτάσει...

Κατέβηκα στην μηχανή, και την βρήκα αγνώριστη. Παρόλη την κούρασή μου, αναδιοργανώθηκα, καθάρισα την μηχανή, και ετοιμάστηκα για τους επόμενους μήνες, συναρπαστικούς μήνες που θα ακολουθούσαν. Τα είχα καταφέρει...

Συνεχίζεται...