z_atomic_land = mission 1

[moby_gr]

Ωραίος ο Ζήσης

[teoo]

Αρχική Δημοσίευση από ΛΕΟΝΤΟΚΑΡΔΟΣ

... λίγη συνέχεια ακόμη, για να "φύγει" το thread κ να πάει στο χιούμορ ...

[teoo]

Αρχική Δημοσίευση από ΛΕΟΝΤΟΚΑΡΔΟΣ

Αααααχχχχ ... και κακολογούσα τον teoooooo,

που στα "έχωνε" βάναυσααααααα ....

Η δουλειά δεν είναι ντροπή που λέει και μια ψυχή...

[z_atomic]

PROLOGUE λεμε

Προετοιμάζοντας και πραγματοποιώντας ένα ταξίδι με τη μοτοσυκλέτα, αποτελεί, πριν ξεκινήσεις ακόμη, μια εκκολαπτόμενη περιπέτεια. Όσοι έχουμε αυτό το μικρόβιο φροντίζουμε να το διατηρούμε, γιατί αποτελεί πηγή μόνιμης ευτυχίας.
Έχουν υπάρξει άνθρωποι κατά μονάς ή και σε ομάδες που έχουν κάνει απίστευτα δύσκολα και επικίνδυνα ταξίδια, αντιμετωπίζοντας ακόμη και ζητήματα ζωής και θανάτου.
Τέτοια ταξίδια δεν αξιώθηκα να κάνω ακόμη. Το ταξίδι αυτό, δεν αποτελεί ούτε άθλο, ούτε κάτι ιδιαίτερο για να το παρουσιάσω ως κάτι αντικειμενικά σημαντικό. Ήταν απλά ένα προσωπικό στοίχημα, το οποίο υποσχέθηκα να κερδίσω. Ήταν σημαντικό για μένα και αυτό μου έφτανε.
Πριν σοβαρέψω και άλλο τον πρόλογο (που δεν το θέλω με την καμία), δηλώνω απλά μέσω αυτής της δημοσίευσης, οτι θα ήθελα να μοιραστώ αυτή τη μικρή περιπέτεια με όσους έχουν όρεξη να τη διαβάσουν.





ΑΥΣΤΗΡΗ ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΗ
Τα παρόν ημερολόγιο ταξιδίου, δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να αντιμετωπιστεί ως ασφαλές. Ο υπογράφων έχει κατηγορηθεί ουκ ολίγες φορές, για αντισυμβατικότητα, παρορμητικότητα, υπέρμετρη φλυαρία (ψέματα λένε), μηδενισμό, ύφος υπεροψίας, ασύνδετες σκέψεις, χαμένη αίσθηση του χρόνου, απουσία φόβου, αναισθησία κινδύνου (new expression), έλλειψη χιούμορ, δυσκοιλιότητα, μαγουλάδες, αξύριστο...πρόσωπο, madchester και Punk fan at the same time, ΠΑΟΚ μεχρι θανάτου, αυτοσαρκαστής.... και για το τέλος...... χωρισμένος με τη σοβαροφάνεια.
Δεν σκοπεύω να καταρρίψω καμία από τις παραπάνω κατηγορίες, γι αυτό και δεν μπορω σε καμία περίπτωση να εγγυηθώ (κάπου το άκουσα τελευταία αυτό), για την ακεραιότητα τόσο των ματιών σας, όσο και για την κατάσταση του νευρικού σας συστήματος, σε οποιαδήποτε φάση ανάγνωσης.
Επίσης το παρόν «ταξιδιωτικό» έχει καταταχθεί στην κατηγορία «θρίλερ», για όσους με μακροχρόνιους αγώνες, έχουν κατακτήσει και κατοχυρώσει σταθερή θέση, στην πλευρά του αγαπημένου τους καναπέ που τους βολεύει περισσότερο και δεν διανοήθηκαν ούτε καν να ταξιδέψουν μέχρι το περίπτερο. Το ίδιο ισχύει και για όσους αντιμετωπίζουν τους μοτοσυκλετιστές ως κορύνες σε bowling game.
Όλες οι αναφερόμενες καταστάσεις, πρόσωπα και ονόματα, έχουν απόλυτη σχέση με την πραγματικότητα. Δεν χρησιμοποιήθηκαν κομπάρσοι και οι φωτογραφίες πλην 2-3 με αστερίσκο καθώς και τα βίντεο έχουν όλα αποτυπωθεί από εμένα.
Έχετε το δικαίωμα να παραμείνετε σιωπηλοί κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης. Οτιδήποτε θέλετε να σχολιάσετε, παρακαλώ κάντε το γραπτώς. Οποιοδήποτε γραπτό σχόλιο, μπορεί και θα χρησιμοποιηθεί εναντίον σας In the court of law. Σε περίπτωση εγκλωβισμού στο κείμενο, έχετε δικαίωμα να κάνετε ένα και μοναδικό τηλεφώνημα.
Για χορηγίες, εκφράσεις θαυμασμού και αγάπης, στείλτε μου προσωπικό μήνυμα (ΠΜ) και θα φροντίσω να τα παραλάβω αυτοπροσώπως.

ΟΔΗΓΙΕΣ ΧΡΗΣΗΣ
Καταναλώστε το πριν λήξει

ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ
Θα παρακαλούσα για την κατανόησή σας, σε ότι αφορά τις αμερικανιές που εμφανίζονται κατά διαστήματα στο κείμενο. Υπήρξαν και τέτοιες στιγμές.....

[z_atomic]

λίγη υπομονή και έρχεται το Part I..... τα μεσάνυχτα

[egefalikos]

Πάλι ξαγρυπνία βλέπω, άντε Ζήση προχώρα...

[z_atomic]

Η ώρα είχε φτάσει...
Μετά από μια τρομερά δύσολη χρονιά, μια επιθυμία επιτέλους γίνεται πραγματικότητα.
Ένα ταξίδι μόνος μου με την Piouzi (το όνομα της χοντρής μου πια) σε μέρη που ζήλευα όταν έβλεπα τους συνφορουμίτες ( gsforum.gr), να πατούν ονειρεμένα τοπία στους Δολομίτες....το Stelvio, και τόσα ακόμη σημεία που δεν χορταίνεις να τα χαζεύεις στις φωτογραφίες τους.
Η απόφαση άργησε να έρθει αλλά ήταν ειλημμένη και τίποτα δεν μπορούσε να με σταματήσει. Το χειμερινό χαζό ατύχημα, μου έδωσε μαθήματα που δεν είχα πάρει στα 17 χρόνια που οδηγάω μηχανή. Όλη αυτή η χρονιά γενικά μου έκανε εντατικά φροντιστήρια ζωής. Έτσι ήμουν έτοιμος από κάθε άποψη
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με τη σειρά

Ημέρα -150 (περίπου)
Στόχος: Όνειρο

Το ένα πόδι ψηλά σε σκαμπό να μην πονάει.....Τα χέρια κολλημένα στο πληκτρολόγιο και τα μάτια στοχεύουν μια-μια τις φωτογραφίες από ταξίδια φίλων. «Κάνε υπομονή θα γίνεις καλά» σκέφτηκα.........


Ημέρα -45 (περίπου)
Στόχος: Απόφαση

«Θα πάμε;» με ρωτάω...
«Το συζητάς;» απαντάω..........


Ημέρα -44 (περίπου)
Στόχος: Οργάνωση

...Πιάνουμε δουλειά λοιπόν
Τίποτα δεν ήταν έτοιμο.
Βγάλε πορείες, όρισε σταθμούς διαμονής, κλείσε ακτοπλοϊκά, κλείσε εισιτήρια και τέλος ξενοδοχεία. Για τα ακτοπλοϊκά "καθάρισε" ο συμφορουμίτης Αντώνης (moby) και τον ευχαριστώ θερμά.
Έπρεπε επίσης να προμηθευτώ όλο τον εξοπλισμό, προκειμένου να ολοκληρώσω με ασφάλεια και σχετική άνεση (στεγνός), το ταξίδι μου. Το ατύχημα είχε αναβάλει κάποιες αγορές μου οπότε άρχισε το σαφάρι για την ολοκλήρωση του πακέτου. Παντελόνι να ταιριάζει με το revit cayenne pro, μπότες, αδιάβροχα, gps, φωτογραφική (άσχετη με ασφάλεια και άνεση αλλά απαραίτητη για να συντηρήσει τις άπειρες εικόνες , μυρωδιές, θερμοκρασία...σκέψεις )
Επιπλέον χάρτες, ασφάλεια και πράσινη κάρτα,τυπωμένα αποδεικτικά κρατήσεων,εισητήρια και όλη η χρήσιμη και άχρηστη χαρτούρα που η ανασφάλεια προτρέπει να πάρεις μαζί.


Ημέρα 0: Πέμπτη 04/08/11
Στόχος: Κλείσιμο Βαλιτσών και Ύπνος

Αφού δεν πήρα ανάσα όλη τη μέρα από το "τρέξιμο", τα ψώνια της τελευταίας στιγμής και το δυσκολότερο...το έξυπνο πακετάρισμα στις βαλίτσες, είχε έρθει η ώρα για να χαλαρώσω. Κάθησα στο μπαλκόνι και έπαιξα με τη φωτογραφική μου λίγο πριν αλλάξει η μέρα. Λατρεύω την Αθήνα τον Αύγουστο και ήθελα να πάρω μερικές εικόνες της μαζί.

Φωτό 0-1: Είμαι μεθυσμένος ή απλά η Αθήνα καταρρέει?




Φωτό 0-2: Διακριτικός νέον σταυρός....σεμνά και ταπεινά!!!




Φωτό 0-3: gazi towers looking at her!

Ολα έτοιμα setαρισμένα και πακεταρισμένα λοιπόν. Υπνο για να την κάνουμε νωρίς. Ο ύπνος όμως δεν έρχονταν και το «νωρίς» έγινε «αργότερα»

[z_atomic]

Ημέρα 1: Παρασκευή 05/08/11

Στόχος: Passo Ε.Ο. Αθηνών - Πατρών - Λιμάνι Πάτρας

Briefing (Οι αμερικανιές που λέγαμε)

Χάρτης

Athens, Greece to Patras, Greece - Google Maps


Όταν ανακοίνωσα σε οικογένεια και φίλους ότι θα πραγματοποιήσω μόνος (χωρίς καν συνεπιβάτη) το ταξίδι, όλοι άρχισαν τη μουρμούρα και τις συμβουλές του στύλ:
"Που θα πας μόνος σου......και τι θα γίνει αν συμβεί κάτι?",
"Μα σε ξένη χώρα και θα ταξιδεύεις μόνος ρε παιδί μου?",
" Χάθηκαν τα μέρη στην Ελλάδα μας και θες να πας στα ξένα?"
" Μα δεν φοβάσαι να πας μόνος σε άγνωστους δρόμους? ....σε παρακαλώ κάνε μου τη χάρη και αν δεν βρεις κάποιον να πας παρέα μην πας είναι επικίνδυνο"
Η απάντηση που σκεφτόμουν ήταν πάντα η ίδια:
"Μόλις φτάσω Πάτρα και σας πάρω να σας πω ότι έφτασα καλά..... μπορείτε να χαλαρώσετε"


Κεφάλαιο 1 : Passo Ε.Ο. Αθηνών - Πατρών

Πέρασμα (passo) με υψηλό συντελεστή δυσκολίας για έμπειρους μοτοσυκλετιστές. Θα μπορούσε να αποτελέσει το ύψιστο στόχο για κάθε αναβάτη.

Φωτό 1-1*: Ε.Ο. Αθηνών - Πατρών!!!

Οι τρεις (3) λωρίδες ξαφνικά γίνονται μία (1) και λίγο πιο κάτω κάτι περίεργα παραδοσιακά σπιτάκια ελληνικής αρχιτεκτονικής εθνικής οδού του '60 σου ζητούν χρήματα για να περάσεις.
Πληρώνω απορημένος και σκέφτομαι μήπως απλά είναι σαν τους αστυνομικούς σε τριτοκοσμικές χώρες (όχι σύγχρονες όπως η Ελλάδα) , που χωρίς λόγο σου κόβουν μια προφορική κλήση; Εκεί βέβαια μπορείς να την πληρώσεις επιτόπου και να την διαπραγματευτείς ρίχνοντας το κόστος ακόμη και στο μισό. Η απορία μου για τα σπιτάκια παραμένει:
"Για ποιο λόγο πλήρωσα και γιατί δεν παίζει να το παζαρέψω μπας κ γλιτώσω κάτι?"

Φωτό 1-2* Παραδοσιακά σπιτάκια του '6o πηγαίνοντας προς Πάτρα!!!

Με το που απομακρύνθηκα από τα σπιτάκια κατάλαβα γιατί πλήρωσα. Είναι η μοναδική Ε.Ο. στην Ευρώπη που σου δίνει τη δυνατότητα να οδηγήσεις σε ειδική διαδρομή προδιαγραφών WRC. Τι κακεντρεχείς που είμαστε τελικά εμείς οι Έλληνες....αμέσως να γκρινιάξουμε.
Η ειδική διαδρομή λοιπόν περιλάμβανε φορτηγά και κάθε είδους τετράτροχα ακόμη και τρίκυκλα, αρκετά με οδηγούς των 300-1000 ευρώ (κόστος απόκτησης διπλώματος), με κινητό, άτακτους συνεπιβάτες και οτιδήποτε θα μπορούσε να τραβήξει την προσοχή τους από το δρόμο. Έτσι οι διαγραμμίσεις ήταν διακοσμητικές και ο νόμος του "οδήγα στη ΛΕΑ γιατί είμαι απέναντι και θελω να προσπεράσω" απαράβατος. Ας τολμούσες να κάνεις κι αλλιώς. Εκτός των άλλων, ξαφνικά προβάλουν μπροστά σου, λακούβες έτοιμες να σε καταπιούν, κουφάρια σκοτωμένων ζώων, το μπουκάλι με νερό που πέταξε το μπροστινό ζώο, καθώς και στρώματα θαλάσσης φουσκωμένα και άλλα περίεργα αντικείμενα που έπεφταν από τις οροφές των υπερχειλισμένων οικογενειακών suv. Αξέχαστη διαδρομή
Live your myth in Greece


Κεφάλαιο 2 : Λιμάνι Πάτρας

Μετά από δυόμιση ώρες έφτασα στο προσφάτως κατασκευασμένο λιμάνι της Πάτρας. Η σήμανση για να φτάσεις εκεί πάντως ανύπαρκτη. Φαντάσου να είσαι ξένος και να φτάσεις αργά το βράδυ και να θες να προλάβεις το πλοίο. Σούπερ ελληνική πραγματικότητα λέμε.

Φωτό 1-3: Λιμάνι Πάτρας

Ώρα για stamina, να πάρουμε δύναμη πριν πατήσουμε για τελευταία φορά ελληνική γη.

Φωτό 1-4: Η Piouzi χορταίνει λιακάδα (κάτι ήξερε)

Αφού έκανα check-in στα εισητήρια κάθισα χάμω, στο φρεσκοστρωμένο με πλακάκι, εξωτερικό χώρο του terminal. Ελλείψη χρόνου και λόγω ζέστης δεν σταμάτησα στο κέντρο της Πάτρας και έτσι ο χυμός και το σαντουιτς προήλθαν από αυτόματο πωλητή. Εμένα μου φάνηκαν τόσο νόστιμα πάντως (Stergιοu που είχαμε και στο στρατό).

Φωτό 1-5: Στο πλακάκι για σνακ

Καλό το διάλειμμα, αλλά ώρα για επιβίβαση. Πέρασα γρήγορα τον έλεγχο και φόρτωμα στο πλοίο. Ήταν ακόμη νωρίς και δεν είχε πολύ κόσμο. Έτσι η Piouzi είχε μια γωνία δική της...περίπου γιατί δίπλα μας μετά από λίγο, πάρκαρε ενα ζευγάρι Ιταλών, η Anto και ο Carlo που μόλις επέστρεφαν από το γύρο της Κρήτης. Με ρώτησαν που πάω και παρόλο που είχε ζέστη στο αμπάρι, κάθισαν υπομονετικά εκεί να μου γράψουν σε ένα χαρτί, μέρη που θα ήταν ωραία να πάω κοντά στις διαδρομές μου. Τον Carlo και την Anto θα τους ξανασυναντούσα στην Ιταλία, σε ενα autogrill στην autostrada. Αλλάξαμε τηλέφωνα για να επικοινωνήσουμε για να τους ξεναγήσω στην Ελλάδα του χρόνου.
Αυτό που είναι τόσο πολύ παράξενο γι αυτούς που δεν γνωρίζουν τι εστί μοτοσικλετισμός, είναι η αμεσότητα, η φιλική διάθεση και ο τρόπος γενικά που επικοινωνούμε μεταξύ μας οι μοτοσυκλετιστές. Είναι σαν να τους ήξερα από πάντα και κάποια στιγμή να συναντηθήκαμε στο πλοίο. Μετά το ταξίδι, την δίψα για χιλιόμετρα και την περιπέτεια, αντίστοιχης σημασίας θεωρώ και το αίσθημα οικειότητας, που αναπτύσσεται με μιας, μεταξύ μοτοσικλετιστών.

Φωτό 1-6: Piouzi's corner

Αφού βρήκα σε ποια αίθουσα βρίσκεται το «αεροπορικό» μου κάθισμα, αφήνω τα πράγματα μου και βγαίνω στο πίσω «μπαλκόνι» να δω τη θέα. Πλην σπανίων περιπτώσεων δεν λέω ποτέ «αντίο» σε πρόσωπα ή μέρη. Έτσι σε κάθε ταξίδι κοιτώ τα μέρη και τους ανθρώπους που αφήνω πίσω και απλά σκέφτομαι ότι κάποια στιγμή θα τους ξαναδώ. Ούτε συζήτηση βέβαια για την Πάτρα.

Φωτό 1-7: Τελευταία ματιά στην Πάτρα και αναχώρηση

Επιστρέφω στα ενδότερα να αράξω στη θέση μου και βλέπω αυτό:

Φωτό 1-8: Η αίθουσα "αεροπορικών" θέσεων μετά την αναχώρηση

Φωτό 1-9: Ένα κύμα απόλυτης ικανοποίησης με πλημμύρισε .... εις μάτην

Απίστευτο!!!! Ούτε οικογένειες, ούτε πιτσιρίκια, ούτε φασαρίες, ούτε τυπάκια με τα i-phone στη διαπασών, και το κυριότερο κανείς στη διπλανή θέση. Πρώτης τάξεως ευκαιρία για ύπνο. Φυσικά δεν μπορούσα να την αφήσω να πάει χαμένη. Το προηγούμενο βράδυ είχα κοιμηθεί μόνο 3 ώρες. Ευκαιρία λοιπόν για αναπλήρωση ύπνου αλλά και ροκάνισμα (αθλητικογραφικός όρος) του χρόνου πλεύσης.
Ξαφνικά την εκπληκτική στάση "W" που είχα υιοθετήσει (για ώρες) για να κοιμηθώ στο διπλό κάθισμα με το διαχωριστικό στη μέση, ήρθε να την διακόψει μια δυνατή βοή που fullαρε το χώρο. Ξυπνάω απορημένος, σχεδόν τρομαγμένος ότι φτάσαμε Ιταλία, ξεφορτώσαμε, ανέβηκαν οι επιβάτες προς Ελλάδα και εγώ ακόμη κοιμόμουν. Τόσο βαθύς ήταν ο ύπνος μου. Κοιτάω το ρολόι, το οποίο με μπέρδεψε εντελώς. Ήταν η ώρα που είχαμε φτάσει Ηγουμενίτσα. Όλα όσα είχα αποφύγει ως εφιάλτη στην προσπάθεια μου να κοιμηθώ, τώρα στέκονταν μπροστά μου στο χειρότερο δυνατό συνδυασμό. Παιδιά, σκυλιά, i-phone κλπ κλπ. Ταυτόχρονα το στομάχι μου είχε αρχίσει να έχει καλλιτεχνικές ανησυχίες με ιδιαίτερη κλίση στα κρουστά. Σε συνδυασμό με την ανακοίνωση ότι "το εστιατόριο θα παραμείνει ανοιχτό για ακόμη μισή ώρα" με ανάγκασε να σηκωθώ άμεσα. Φυσικά σκέψεις για φωτογραφίες ούτε καν γεννήθηκαν στο μυαλό μου. Πείνα καταραμένη...
Αφού ολοκλήρωσα το slalom ανάμεσα στα "πτώματα" που κοιμόντουσαν στον διάδρομο, ανέβηκα στο εστιατόριο να φάω κανένα κανονικό φαγητό γιατί υποπτεύτηκα (σωστά όπως αποδείχθηκε) ότι θα ξαναέτρωγα μερίδα σερβιρισμένη μετά από 2 μέρες. Ήταν η πρώτη φορά που αποφάσισα να φάω σε εστιατόριο πλοίου. Δεν ήταν και άσχημα, αλλά δεν τρελάθηκα κιόλας.
Η χορταστική μερίδα bologneze (με τρελαίνει η ρώσικη προφορά της λέξης), με επανέφερε στην προΗγουμενί(τσας) κατάσταση. Νύσταξα. Slalom again και διατατικές για στάση W. Οι εφιάλτες μάλλον δεν ήταν ικανοί να με κρατήσουν ξύπνιο. ΖzzzzzzzzzzzzzzZ.

Η φωτό της ημέρας

Φωτό 1-10: Κινητό κινέζικο touratech store....gadget της τελευταίας στιγμής για ψιλιασμένους μοτοσυκλετιστές (Λιμάνι Πάτρας)

συνεχίζεται..........(κάντε υπομονή)

[spade ace]

Μ'αρέσει γιατί η προβολή της άνωθεν μοτοσινεφίλ ταινίας τρόμου συνοδεύεται και από διαλείμματα...δείγμα της ρετρό απόδοσης του σκηνοθέτη να προσανατολίσει το κοινό σε ανάλογες αίθουσες του είδους ...που αρκούνται στη μονοφωνική έστω βρε αδερφέ, μεστή κατά τα άλλα αναπαραγωγή ήχου!
Υ.Γ Η μόνη επικριτική μου παρατήρηση το......pop corn(classic american way) ή αν προτιμάς η τυροπιτουλα (κουρου εννοείται) και η μπυρίτσα???(λόγω summer2011 σαφώς άρα ετεροχρονισμένα επιβεβλημένο θερινό roof κατά πρτίμηση cinema)

Keep On!!!

[Jefe]

Έλα βρέ Ζήση! Γύρνα πίσω στο πληκτρολόγιο να γράψεις....!!!!!!




Υ.Γ. Στις 4/8, φύγαμε κι εμείς με ΑΝΕΚ γιά Ανκόνα......... συνταξιδέψαμε???




Jefe