[ΚΡΗΤΗ]: Ηράκλειο εκεί στο Νότο (με λίγη σκόνη παραπάνω)

[Markas]

Αυτό το δέντρο με τα χρυσαφένια λουλούδια (ναι, λουλούδια μου φάνηκαν εμένα) ξέρει κανείς τι είναι; Είχε λίγα από αυτά διάσπαρτα μέσα στο δάσος.

Ο ναός του Μιχαήλ Αρχάγγελου και Ευφροσύνης φτιαγμένος το 1992.

[Markas]

Η επιστροφή γίνεται από τον ίδιο δρόμο (είπαμε, αδιέξοδος). Κατεβαίνουμε μέχρι το Ζαρό και μετά κατηφορικά ψάχνοντας στα τυφλά να βρούμε το φράγμα.

[Markas]

Λίγο έξω από το Ζαρό εμφανίζεται ένα ρυάκι. Λογικά, μια τέτοια ροή νερού και μάλιστα καλοκαιριάτικα δε θα έμενε ανεκμετάλλευτη από ένα φράγμα οπότε αν ακολουθήσουμε τον ρου θα φτάσουμε στο στόχο μας.




Ο χωματόδρομος γίνεται τέλειος από ποιότητα. Τόσο καλοστρωμένος που νομίζω πως κάτι έχει χαλάσει έτσι που δεν ακούγονται συνεχώς γκαπ γκουπ. Βέβαια σύντομα προβλέπω να τον στρώσουν άσφαλτο (δυστυχώς; )

[Markas]

Εντελώς ξαφνικά φτάνουμε στο φράγμα. Μία εντυπωσιακή υδάτινη μάζα για τα δεδομένα της Κρήτης.

[Markas]

Λίγο μετά το φράγμα αρχίζει πάλι η άσφαλτος η οποία διαμέσου μερικών χωριών και της Φαιστού μας κατευθύνει πιο νότια. Εδώ, μάχιμο παπάκι για χρήση εντούρο από ντόπιο παππού. Νιώθεις λίγο μακάκας να φοράς όλο αυτόν τον εξοπλισμό καλοκαιριάτικα αλλά από την άλλη εμείς έχουμε μικρά παιδιά που μας έχουν ανάγκη. Και ο παππούς είχε μπροστά στα πόδια του τον εγγονό αλλά αυτό ας μην το σχολιάσω.

[Markas]

Αν και τώρα έπρεπε να πάμε προς Μονή Οδηγήτριας και ύστερα από λίγο ακόμα χωματόδρομο να φτάσουμε στους Καλούς Λιμένες επιλέγουμε να κάνουμε μια παράκαμψη από Μάταλα. Λίγο βόρεια των Ματάλων δηλαδή, προς αναζήτηση ενός δρόμου που υποτίθεται θα μας έφερνε πάνω από τις σπηλιές. Εδώ η παραλία Κομός.

Με το καλημέρα ο δρόμος αποδεικνύεται αρκετά δύσκολος. Η Κική κουρασμένη και φανερά εκνευρισμένη κατεβαίνει και ακολουθεί με τα πόδια τη διαδρομή φοβούμενη πιθανή πτώση.

Υπερνικάω τα πρώτα δύσκολα κομμάτια και παίρνουμε θάρρος να συνεχίσουμε βλέποντας το δρόμο να φτιάχνει για την ώρα.

[Markas]

Η Κική τελικά κατέβηκε οριστικά λίγο μετά, για να συνεχίσει όλη τη διαδρομή με τα πόδια. Εγώ απτόητος έχοντας πλέον αρκετά κιλά ελαφρύτερο το μηχανάκι προχωράω. Ο δρόμος στη συγκεκριμένη φωτογραφία, αν και δε φαίνεται, είναι έντονα κατηφορικός και έχει ένα πολύ μεγάλο σκαλοπάτι που δε μπορείς να αποφύγεις. Στις φωτογραφίες δείχνει να πέφτω σε αυτό ακριβώς…

…τώρα με την ποδιά να ξύνει το βράχο. (Αυτή η ποδιά έχει φάει πολλαπλά κτυπήματα σε όλους τους δήμους τις Κρήτης )

[Markas]

Τελικά μετά από 1,5 χιλιόμετρο ανακαλύπτουμε πως ο δρόμος είναι αδιέξοδος και είμαστε μακριά ακόμα από τα βράχια πάνω από την παραλία. Από εδώ και πέρα χρειάζεται ελαφρύ εντούρο και όχι βαρυφορτωμένο On-Off.

Η επιστροφή αποδεικνύεται μάλλον δυσκολότερη. Λόγω ζέστης, εξάντλησης ή απλά επειδή τα συγκεκριμένα εμπόδια ήταν πιο εύκολα στο κατέβασμα παρά στο ανέβασμα, ειδικά τα σκαλοπάτια.

Σε ένα από αυτά κάνω το λάθος, μου σβήνει ο κινητήρας σε κακό σημείο, χάνω την ισορροπία και καταλήγω να ακουμπήσω τη μηχανή πάνω στις μπαγκαζιέρες. Το σήκωμα εύκολο, η ζημιά ανύπαρκτη οπότε χωρίς να σκάσω συνεχίζω. Η Κική όλη την ώρα περπατούσε. Άλλες φορές την περίμενα λίγο μήπως και ανέβει στα καλά κομμάτια αλλά δεν την έπειθα, οπότε καταλαβαίνετε…

[Markas]

Χωρίς άλλα παρατράγουδα παίρνουμε το συντομότερο δρόμο για Μονή Οδηγήτριας και από εκεί μέσω ενός πολύ καλού χωματόδρομου καταλήγουμε στα Καλά Λιμάνια.

[Markas]

Φτάνουμε λοιπόν στην παραλία από πάνω και ψάχνουμε να βρούμε την παρέα. Στρίβοντας σε ένα αδιέξοδο χωματόδρομο που κατέληγε σε παραλία βλέπουμε 4 γνωστές μηχανές παρκαρισμένες στην άκρη. Προφανώς οι φίλοι μας βρίσκονται κάπου εκεί, αλλά πού;
Η Κική κατεβαίνει και εγώ προχωράω ελάχιστα μέσα στην αρχή της παραλίας ίσα ίσα μήπως τους δω. Εκείνη τη στιγμή ακούω δύο τύπους λίγο πιο πέρα να λένε ο ένας στον άλλο: «Σιγά ρε, δεν υπάρχει περίπτωση να περάσει…» Ε αυτό ήταν, ο κύβος έπεσε που λένε . Αρχίζω τα γκάζια, καλά πάμε στην αρχή αλλά σιγά σιγά βάθαινε η άμμος. Γρήγορα βλέπω μια παρέα να βγαίνει βιαστική από τη θάλασσα και να χορο###### φωνάζοντας. Ευτυχώς είναι η παρέα μας γιατί δεν ξέρω για πόσο θα συνέχιζα έτσι πριν με λιθοβολήσουν οι λουόμενοι. Και εννοείται πως μόλις σταμάτησα μπροστά τους δε μπορούσα να συνεχίσω μόνος μου χωρίς σπρώξιμο γιατί ναι μεν έχω τακούνια αλλά είναι στα τελευταία τους και η μηχανή πολύ βαριά για τέτοια κόλπα.
Οπ, νατος και ο φίλος Καλουρής (με το καπέλο)