|
|
|||||||
 |
|
|
Εργαλεία Θεμάτων | Τρόποι εμφάνισης |
|
#31
29-05-2012, 21:50
|
|||
|
|||
Απάντηση: Περιπέτεια
Απόσπασμα:
|
|
#34
30-05-2012, 00:09
|
|||
|
|||
|
Απάντηση: Περιπέτεια
Φίλε μου σε θαυμάζω για την υπομονή σου αλλά και για τον τρόπο που γράφεις. Στεναχωρήθηκα γιατί δεν το είδα τελειωμένο και θα πρέπει να περιμένω ως αύριο για τη συνέχεια.
Δεν ξέρω τι θα έκανα στη θέση σου, πιθανότατα θα μας είχαν γράψει οι εφημερίδες. Δεν μπορεί να παίζει κανείς με τη ζωή σου, την ασφάλεια των άλλων όταν εσύ οδηγείς όχημα δίχως φρένα, με την τσέπη σου και γενικότερα με την ευφυία σου. Πάντως μην το αρνηθείς, ο σκοπός όλου αυτού το πρότζεκτ ήταν να γίνεις αθληταράς, το είχαν δει ότι μπορούσες και απλά δεν το έπαιρνες απόφαση, οπότε σου έδωσαν το "σπρωξιματάκι" που χρειαζόσουν. Πολλά μπράβο και για τον σκωπτικό τρόπο και διάθεση που βλέπεις όλ' αυτά που σου έχουν συμβεί. Καλούς δρόμους από δω και πέρα και ποτέ πιά να μη χρειαστεί να ξανα σπρώξεις.
|
|
#35
30-05-2012, 01:56
|
|||
|
|||
|
Απάντηση: Περιπέτεια
Απόσπασμα:
|
|
#38
30-05-2012, 13:43
|
|||
|
|||
|
Απάντηση: Περιπέτεια
Απόσπασμα:
το συνεργείο που υπονοεί είναι αυτό από το οποίο είχαν (και εγώ μαζί) πολλά παράπονα....και στο τέλος τον έκλεισε η BMW. Kαι εγώ πιστεύω ότι το συνεργείο τον "χαντάκωσε" αφού μονίμως του επέστρεφε τη μοτό άφτιαχτη, άρα ήταν θέμα χρόνου να σπρώχνει ξανά και ξανά.... ό,τι κι αν είχε η μοτό, η σωστή διάγνωση θα έλυνε το πρόβλημα από την αρχή....στατιστικά, δεν μπορεί να συμβαίνει να παρουσιάζονται 650 αστοχίες στην ίδια μοτό..... 
|
|
#39
30-05-2012, 15:20
|
|||
|
|||
|
Απάντηση: Περιπέτεια
Απόσπασμα:
κι εγώ αυτό πιστεύω...θα είχε γλυτώσει από ΠΟΛΥ ταλαιπωρία ο φίλος μας...
|
|
#40
30-05-2012, 18:54
|
|||
|
|||
|
Απάντηση: Περιπέτεια
Μέρος τρίτο και τελευταίο...:
Έχω λοιπόν 6000 δύσκολα χλμ μπροστά μου μέχρι να κερδίσω το δικαίωμα πρώτα να ξεσφίξουν και μετά να ξανασφίξουν κάποιες βίδες στον κινητήρα και να μου πουν αν η αλυσίδα θα σπάσει στα μούτρα μου ή όχι. Εναλλακτικά μπορούσα να περιμένω ένα χρόνο, για το ετήσιο σέρβις. Όμως μετά από ένα χρόνο η μηχανή θα ήταν εκτός εγγύησης, με ότι αυτό συνεπάγονταν για την τσέπη μου. Στα fora γίνονταν χαμός από διάφορες βλάβες, εκ των οποίων σημειώστε ότι σε εμένα μόνο το δισκόφρενο ήταν επίσημη ανάκληση - όλα τα υπόλοιπα τα ονομάτιζαν "service notes" και στα φτιάχνανε μόνο αν πήγαινες για σέρβις. Στη ζωή λοιπόν κάθε άντρα, υπάρχουν εκείνες οι στιγμές των δύσκολων αποφάσεων: αυτή τη δουλειά ή μια άλλη? αυτή τη γυναίκα ή την επόμενη? οδηγείς ΑΥΤΗ τη μηχανή εντός εγγύησης ή περιμένεις την ωριμότητά της και το σέρβις εκτός εγγύησης? Η μηχανή τελικά μπήκε σε μακρά αποθήκευση με 14000 δύσκολα χλμ - πολλά εξ αυτών πολύ δύσκολα, όπως έχετε καταλάβει. Αποσύνδεσα την μπαταρία, αν και ήμουν σίγουρος ότι αποκλείεται να έπαιρνε μπρος όταν αργότερα θα την χρειαζόμουν. Έτσι, δεν την πάρκαρα ακριβώς κάτω από το σπίτι μου, αλλά μπροστά από την Eurobank της Μιχαλοκοπούλου, στρατηγικά τοποθετημένη σε απόσταση αναπνοής από την αντιπροσωπεία. Ήταν πια ξεκάθαρο ότι για να συνεχίσω έπρεπε είτε οι μηχανικοί να μάθουν την μηχανή και τα κουσούρια της είτε εγώ να φοιτήσω στο ανάλογο ΙΕΚ. Πράγματι, μέχρι τότε υπήρχε χρόνος, χρήμα και φροντίδα μόνο για τα critical bugs, όπως δηλαδή λένε και στα χωριά μας όταν παίρνεις τη μηχανή "επ ώμου αρμ". Όμως, στο επόμενο 9/μηνο έκανα εντατικά διαδικτυακά φροντιστήρια διαβάζοντας κάθε forum για κάθε πιθανό και απίθανο θέμα, σημαντικό ή όχι. Περίπου ταυτόχρονα με χτύπησε η κρίση και αναγκάστηκα να πουλήσω το αυτοκίνητο. Λίγο αργότερα όμως παρουσιάστηκε μια μοναδική ευκαιρία για δουλειά στα Πατήσια. Ελλείψει άλλου μεταφορικού μέσου, είχε έρθει πάλι η ώρα της unstoppable! Κλείνω ραντεβού και Δευτέρα πρωί-πρωί πάω στη γνωστή γωνία, αρπάζω επ' ώμου τη μηχανή και θριαμβευτικά την τσουλάω μέσα στην αντιπροσωπία. Δεν μπήκα καν στον κόπο να συνδέσω την μπαταρία και να δοκιμάσω. Η πραγματικότητα με επιβεβαίωσε: όταν ο μηχανικός σύνδεσε την μπαταρία και γύρισε το κλειδάκι, πήρε τα δέοντα από το θηρίο. Βρε γάτε, μου λέει, πως το είχες καταλάβει? Εκείνο το σέρβις ήταν ηρωικό, το τι αλλάχθηκε ουκ εστίν καταμετρήσιμο. Άλλωστε και η χρέωση ήταν αντίστοιχη του ηρωισμού, 650 ευρώ σε ταξινομημένα τιμολόγια, έτοιμα για αρχειοθέτηση - μέχρι και ζελατίνα με τρυπούλες μου δώσανε. Το σέρβις άντεξε βία 15μέρες και ίσως 200χλμ. Αναρωτιέμαι αν πρέπει να σας περιγράψω την συνέχεια ή μπορείτε πλέον να την φανταστείτε? Τέλος πάντων, θα πω μόνο ότι η Βασ. Σοφίας είναι ανηφόρα - αν και δεν της φαίνεται - και σας συμφέρει πάντοτε να σπρώχνετε προς Μεσογείων και δεξιά στο στενάκι της Αγ. Θωμά γιατί αν πάτε, όπως εγώ, από Σινώπης λόγω κατηφόρας, όταν φτάσετε στο φανάρι θα πρέπει να κάνετε αριστερά, που ξεκινάει ανηφορίτσα και μετά θα αναγκαστείτε να περάσετε κάθετα τη μηχανή από τη νησίδα της Μιχαλακοπούλου. Αν κάνετε όμως το λάθος και πάτε αντίστροφα στο ρεύμα της Μιχαλακοπούλου, τότε θα βγουν όλοι από τα μοτο-μαγαζιά και θα σας χειροκροτούν - για αυτό θα σας πω μετά. Η βλάβη λοιπόν αποδόθηκε σε αντλία?/τρόμπα? βενζίνης και αλλάχθηκε εντός καλής θέλησης - ήταν service note και αυτό - με μόνο 360 ευρώ σε ένα μοναδικό τιμολόγιο χωρίς ζελατίνα αυτή τη φορά. Πέρασαν λίγες μέρες, τι να λέμε τώρα, μια από τα ίδια, στην Παπαδιαμοντοπούλου, στο ύψος του Ευγενίδιου αυτή τη φορά. Την τσούλησα αντίθετα όλο το ρεύμα της Μιχαλακοπούλου. Να 'ναι καλά τα παιδιά από ένα μαγαζί που βοήθησαν λίγο στο σπρώξιμο στα τελευταία μέτρα γιατί τα είχα παίξει εντελώς. Δεν πλήρωσα, και δεν ξέρω τι κάνανε γιατί είχα πάει σπίτι να αλλάξω τα ιδρωμένα ρούχα, αλλά πήρα μηδενικό τιμολόγιο και μηχανή που δούλευε. Δέκα μέρες μετά με άφησε στην Σούτσου, οπότε τα γνωστά: Βασ. Σοφίας, Σινώπης, αντίθετα στο ρεύμα της Μιχαλοκοπούλου. Τότε ήταν που βγήκαν και χειροκροτούσαν. Ένιωσα σαν μαραθωνοδρόμος λίγο πριν το τερματισμό - ξέρετε αυτόν που φτάνει τελευταίος και παίρνει το μεγάλο χειροκρότημα. Η μηχανή έμεινε μια εβδομάδα στο νοσοκομείο και μετά πήρα άλλο ένα μηδενικό τιμολόγιο, πολλά βλέμματα κατανόησης και την ειλικρινή συγνώμη τους για την ταλαιπωρία. Με καθησύχασαν όμως ότι έχουν επικοινωνήσει με την μαμά και αναμένουν οδηγίες ενώ με συμβούλεψαν να αποφύγω μακρινά ταξίδια (!!!!!). Αυτή η συμβουλή ήταν το τελειωτικό χτύπημα. Ήμουν πλέον αποφασισμένος να την πουλήσω και έβαλα μερικές αγγελίες δεξιά-αριστερά. Άλλωστε, όλοι μου λέγανε να την διώξω. Αν προλάβαινα. Γιατί οι γονείς μου και η γυναίκα μου ψάχνανε αλβανούς για να μου την κλέψουν. Εγώ ήμουν πρόθυμος να διαπραγματευτώ κάθε τιμή. Ήθελα τόσα χρήματα ώστε να μου φτάσουν να πάρω ένα ποδήλατο στη χειρότερη, οπότε υποψήφιοι αγοραστές υπήρχαν αρκετοί. Δεν την έδινα όμως γιατί έρχονταν να την δουν κάτι νταγλαράδες, όλοι σαφώς ψηλότεροι και βαρύτεροι σε κιλά από εμένα. Εγώ έψαχνα κάποιον που αν μετά με έψαχνε, να τον πάλευα στα ίσια. Ωστόσο, παράλληλα προσπαθούσα να καταλάβω τι φταίει. Προφανώς ήταν κάποιο θέμα τροφοδοσίας με καύσιμο γιατί η μπαταρία, όλως παραδόξως, δούλευε κανονικά. Ήξερα ότι η αντλία είχε αλλάξει, το σκασμένο ντεπόζιτο δεν μου είχε τύχει (και από όσο κατάλαβα δεν αφορά τόσο συχνά ευρωπαϊκά μοτό), ο δείκτης βενζίνης - άλλο γνωστό θέμα - ήταν ελεγμένος, ψεκαστήρια/εγκέφαλος επίσης οκ, πραγματικά έσπαγα το κεφάλι μου (και το πληκτρολόγιο) να βρω τι πήγαινε λάθος. Α, ξέχασα να σας πω για το bms. Ο εγκέφαλος λοιπόν είχε συνδεθεί και έβγαζε "ότι να'ναι" και επέμεναν να μου τον αλλάξουν. Επειδή ήμουν πλέον πιο διαβασμένος, τους είπα: δεν κοιτάτε πρώτα τη σύνδεση, πριν περάσουμε στα υπόλοιπα? Ω, εκ θαύματος, το βλαμμένο φισάκι κάτω από τη σέλα είχε φθαρεί, εξ ού και τα προβλήματα. Τέλος πάντων, πίσω στην τροφοδοσία. Ψάχνοντας να εντοπίσω πιθανές βλάβες, κάπου διάβασα για αρνητικές (ή θετικές, δεν θυμάμαι) πιέσεις μέσα στο ντεπόζιτο, με αποτέλεσμα να μην ρουφάει καύσιμο η αντλία. Υπήρχε λέει ένα κόλπο, που άνοιγες το ντεπόζιτο και έβλεπες αν βγαίνει (ή μπαίνει?) αέρας μέσα με δύναμη. Αποφάσισα λοιπόν να γίνω ντετέκτιβ και να διερευνήσω το πρόβλημα. Έκανα τα βράδια κύκλους ατελείωτους, γύρω από το σπίτι αλλά τίποτα. Η μηχανή δεν έσβηνε. Απελπισία για κάποιες μέρες, αλλά και επιμονή στο κάνε-κάνε κύκλους. Ένα βράδυ είχα φορέσει και ένα ηλίθιο κίτρινο μπουφανάκι με λαγουδάκια της γυναίκας μου γιατί έκανε ψύχρα. Απογοήτευση, τελείωνε σιγά-σιγά και η βενζίνη, και ξανά απογοήτευση... ....και λύτρωση. Τσουπ - σβήνει στην άνοδο της Βασ. Σοφίας και την σπρώχνω κοντά σε μια στάση λεωφορείου, απέναντι από το Μέγαρο. Ετοιμάζομαι να ανοίξω το ντεπόζιτο και θυμάμαι ότι για το κόλπο που λέγανε χρειάζεσαι και ένα φτερό κοντά στο άνοιγμα για να δεις αν ρουφιέται ή σπρώχνεται. Που στην ευχή να βρω ένα φτερό στην Βασ. Σοφίας? ένα κομμάτι χαρτί? ένα κάτι, οτιδήποτε, έψαχνα τις τσέπες μου. Με κοιτούσε ο κόσμος από την στάση και εγώ δεν έβγαζα το κράνος για να γλιτώσω λίγο από το ρεζιλίκι. Παίρνω από το πορτοφόλι ένα εικοσάρικο και το πλησιάζω στο καπάκι. Ανοίγω το ντεπόζιτο, φρρρρρρρ, τρελή ρουφήχτρα από αέρα. "Κοπελιαααα-κοπελιάααα" μου φωνάζει κάποιος από τη στάση, "δεν γεμίζει έεετσιιιιι". Βγάζω το κράνος να με δει ο τύπος, "δεν μας $%&^&%@ και εσύ βραδιάτικα". Δεν μου έφταιγε ο άνθρωπος βέβαια, αλλά πλήρωσε την έξαψη της στιγμής. Μου έρχεται και δεύτερη έμπνευση: αν φταίει πράγματι η πίεση μέσα στο ντεπόζιτο, θα πρέπει τώρα να πάρει μπροστά και ίσως, λέμε ίσως, γλιτώσω το σπρώξιμο και το ρεζιλίκι. Βάζω το κράνος, κουμπώνω και το μπουφανάκι όσο πιο αδερφίστικα μπορούσα, πατάω το κουμπάκι τίποτα, ξανά και ξανά μίζα και η μηχανή ζωντανεύει. Θρίαμβος! Γυρίζω στην παρέα που περίμενε στην στάση και τους λέω: είδατε που γεμίζει? Μαρσάρω περήφανα και εξαφανίζομαι. Το επόμενο πρωί πήγα στο πράκτικερ στην βουλιαγμένης, με τη μηχανή παρακαλώ, πρώτη φορά μετά από μήνες που βγήκε από τον δακτύλιο! Πήρα εργαλεία. Γύρισα σπίτι, έβγαλα σημειώσεις και το service manual που είχα κατεβάσει. Έγινε της κακομοίρας. Δυστυχώς δεν βοήθησε πολύ το advrider, γιατί εκεί που έψαχνα, τα αμερικάνικα 650/800αρια έχουν άλλη κατασκευή από τα ευρωπαϊκά. Τελικά ανακάλυψα ένα ελεύθερο λαστιχένιο σωληνάκι κάτω από τη σέλα και κυρίως ΚΑΤΩ από τη βάση του συναγερμού. Ο μπαγλαμάς που είχε τοποθετήσει τη βάση του συναγερμού, το είχε στριμώξει και πατικώσει. Θυμήθηκα, επίσης ότι ενώ παλαιότερα έβαζα βενζίνη κάθε τρεις και λίγο (υπό το φόβο του αναξιόπιστου ψηφιακού μετρητή), μετά, λόγω κρίσης, γέμιζα και περίμενα να αδειάσει για να ξαναγεμίσω σε ένα φτηνό βενζινάδικο. Προφανώς από γεμάτο σε άδειο, δεν έμπαινε αρκετός αέρας και η τρόμπα δεν ρουφούσε καλά?. Αυτή ήταν η λογική εξήγηση?. Όχι, πάντως η μοναδική. Εν τω μεταξύ, η αντιπροσωπία στην Μιχαλακοπούλου έκλεισε και στεναχωρήθηκα πολύ για όλα τα παιδιά που δούλευαν εκεί, αν και από όσο έμαθα όλοι, ή σχεδόν όλοι, κάπου βολεύτηκαν. Δεν νομίζω ότι είμαι ευχαριστημένος από την ποιότητα της δουλειάς τους, αλλά δεν νομίζω ότι έφταιγαν κιόλας. Προσπαθούσαν αλλά δεν μπορούσαν καθώς η μηχανή μου ήταν περίεργη και δύστροπή. Η ζωή όμως είχε προχωρήσει. Εκείνο το περίεργο βράδυ, με την ιδιαίτερη γυναικεία εμφάνιση, κάτι άλλαξε μέσα μου - και όχι αυτό που νομίζετε. Θυμάμαι ότι οδηγούσα σχεδόν δαιμονισμένα όλο το βράδυ, μέχρι την Κηφισιά και πάλι πίσω μέχρι κάτω την Συγγρού και την παραλία. Ήταν μεγάλη χαρά να έχω βρει μια πατέντα για να μην μου σβήνει, και η πρώτη φορά που πραγματικά ευχαριστήθηκα οδήγηση. Όλοι οι άνθρωποι έχουμε την τάση να προσδίδουμε ανθρώπινα χαρακτηριστικά στα άψυχα αντικείμενα που αγαπάμε και μας ταλαιπωρούν. Θα έλεγα λοιπόν ότι το κατάλαβε και αυτή ότι κάτι άλλαξε. Αυτή είναι η «άλλη» εξήγηση. Δεν έσβησε, δεν με άφησε άλλη φορά, ούτε τότε, ούτε ποτέ μετά για σχεδόν 3000χλμ μέχρι σήμερα. Ίσως τελικά κάτι άλλαξε και στους δύο μας. Η μηχανή μεγάλωσε, πέρασε τις παιδικές της αρρώστιες και έμειναν μερικά εφηβικά προβληματάκια, που τα ξέρω και σχεδιάζω να τα λύσω σιγά-σιγά. Γιατί από αδαής οδηγός σιγά-σιγά έμαθα και εγώ, όπως ένας γονέας μαθαίνει πάνω στο πρώτο του παιδί. Για όλους αυτούς τους λόγους, η μηχανή ΔΕΝ ΠΟΥΛΙΕΤΑΙ ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ. Περάσαμε μαζί όλες τις παιδικές ασθένειες. Έχω επίγνωση ότι μπροστά μου μπορεί να απλώνεται η δύστροπη εφηβεία της. Αλλά θα την κρατήσω, γιατί πολύ απλά μου φαίνεται πλέον αδιανόητο να την διώξω. Ακριβώς όπως δεν θα έδιωχνα και το παιδί μου, αν είχα πρόβλημα μαζί του. Προς μεγάλη μου έκπληξη και ευχαρίστηση, αυτό το χειμώνα που λόγω της δουλειάς και της απουσίας του αυτοκινήτου, τη χρειάστηκα πραγματικά περισσότερο από ποτέ, αυτή με υπηρέτησε αγόγγυστα και σχεδόν αδιαμαρτύρητα. Ομολογώ ότι πιο συχνά παρά σπάνια ρίχνει ακόμη σειρές από σκασίματα, ίσως για να μου θυμίσει ότι δυσφορεί με τα αυτοκίνητα, το σταμάτα-ξεκίνα μέσα στην κίνηση και τα παπάκια που χώνονται μπροστά της. Αυτό το καλοκαίρι όμως είμαστε αποφασισμένοι να κάνουμε μακρινά χιλιόμετρα. Αρχής γεννωμένης από αυτό το ΠΣΚ με προορισμό την Κυλλήνη, καθώς όπως φαίνεται ένα πρόβλημα με τη δόνηση του μπροστινού, λύθηκε. Πιστεύω ότι δεν θα την αφήσω και ελπίζω ότι δεν θα με αφήσει. Αλλά όλες οι έντονες σχέσεις είναι πάντα δύσκολες και απρόβλεπτες. Τέλος...(?) Last edited by kokni; 30-05-2012 at 19:01.
|
|
|
|
Αλλαγή σε γραμμικό τρόπο
