One more cup of coffee for the road

[Eftixis]

Άνε βρε Γιώργο στο καλύτερο με έκοψες Δώσε πράμα να διανυκτερέυσω παρέα σας απόψε

[saitman]

Μπράβο ρε Γιωργαρε.παρεακι πρώτο όμως.συνέχισε όμως μας εκοψες απότομα.

[Slane]

Τετάρτη 14.8
Korenica (Croatia) – Cavtat (Croatia) 445 km

Σήμερα είχαμε να καλύψουμε αρκετά km από την Κorenica ως το Cavtat, ένα παραλιακό μέρος καμιά δεκαπενταριά km μετά το Dubrovnik.
Τα πρώτα km μετά την Korenica ήταν μια πραγματική απόλαυση. Στριφτερός δρόμος σε πολύ καλή κατάσταση μέσα στην πρωινή δροσούλα.
Μετά από καμία ώρα δρόμο όμως και εγώ και ο Βασίλης τα χρειαστήκαμε. Περάσαμε από ένα σημείο λίγο πριν το Zadar το οποίο είχε μήκος περίπου καμία τριανταριά χιλιόμετρα στο οποίο ο άνεμος ήταν δαιμονιώδης. Από ότι κατάλαβα αυτό το σημείο είχε μόνιμα πρόβλημα, είχε παντού ταμπέλες για πλευρικούς άνεμους και ένα σωρό υφασμάτινα ανεμούρια στα δεξιά μας. Πραγματικά κλάσαμε μέντες. Είχαμε οδηγήσει ξανά με δυνατό αέρα αλλά ποτέ τόσο πολύ. Σταματήσαμε σε ένα πρατήριο βενζίνης να δούμε τι θα κάνουμε αλλά καταλάβαμε πως δεν είχαμε άλλη επιλογή οπότε συνεχίσαμε. Ευτυχώς μετά από λίγα km τα φαινόμενα είχαν κοπάσει

Είχαμε πλέον φτάσει στα παράλια της Αδριατικής η κίνηση – δεκαπενταύγουστος γαρ – είναι πάρα πολύ αυξημένη. Για μοτοσικλέτες δε το συζητώ, αμέτρητες πραγματικά, στη συντριπτική τους πλειοψηφία ιταλοί οι οποίοι καβαλούσαν οι περισσότεροι BMW και όχι Ducati ή Aprilia όπως θα περίμενε κανείς. Το 98 % χαιρετούσε, όχι παίζοντας φώτα όπως συνηθίζουμε εδώ αλλά βγάζοντας χέρι ή καμιά φορά και πόδι ! Στην περίπτωση των δικάβαλων χαιρετούσε η καλή τους από πίσω. Πολύ όμορφες στιγμές

Περίεργη μοιρασιά των εδαφών έκαναν οι εμπλεκόμενοι στον πόλεμο της πρώην Γιουγκοσλαβίας. Αρκετά μετά το Σπλιτ οι Κροάτες, οι οποίοι έχουν πάρει σχεδόν όλα τα φιλέτα, έχουν παραχωρήσει ένα μικρό κομμάτι στους βόσνιους για να έχουν κι αυτοί πρόσβαση στα παράλια της Αδριατικής. Έτσι για μια απόσταση λίγο μεγαλύτερη από 20 km περάσαμε από δύο συνοριακά φυλάκια χωρίς κανένα απολύτως έλεγχο όμως αφού τα οχήματα ήταν πάρα πολλά και πήραμε μια ολιγόλεπτη, ανεπαίσθητη γεύση από Βοσνία

[Slane]

Αφού ξαναπεράσαμε σε Κροατικά εδάφη σταματήσαμε σε ένα όμορφο εστιατόριο ακριβώς δίπλα στο κύμα για το δεύτερο καφέ της διαδρομής και μετά από λίγο ξετυλίχτηκε μπροστά μας η γέφυρα Franjo Tuzman και η μαγεία του Ντουμπρόβνικ

Εκείνη τη στιγμή στα αυτιά μου ήρθε από μόνο του ένα παλιό αγαπημένο κομμάτι..






Το Dubrovnik είναι ένας από τους σημαντικότερους τουριστικούς προορισμούς στη Μεσόγειο, λιμάνι και το κέντρο του Dubrovnik-Neretva County. Συνολικός πληθυσμός του είναι 42.615 σύμφωνα με την απογραφή του 2001. Το 1979 η πόλη του Ντουμπρόβνικ μπήκε στον κατάλογο της UNESCO με τα μνημεία Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς.
Ο τουρισμός στο Ντουμπρόβνικ φαίνεται να ξεκινάει στα τέλη του 19ο με την οικοδόμηση κάποιων ξενοδοχείων πολυτελείας όπως το Grand Hotel (1890) στην Opatija και το ξενοδοχείο Imperial (1897) στο Ντουμπρόβνικ. Παρόλο που το Ντουμπρόβνικ έγινε αποστρατικοποιημένο στη δεκαετία του 1970, το 1991 μετά τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας πολιορκήθηκε από Σερβικές και Μαυροβούνιες δυνάμεις για επτά μήνες και υπέστη σημαντικές ζημιές.
Το όνομα Ντουμπρόβνικ υιοθετήθηκε επίσημα το 1918 μετά την πτώση της Αυστρο-Ουγγρικής Αυτοκρατορίας αν και ήταν σε χρήση από το Μεσαίωνα

[Slane]

Για να κάνουμε κράτηση στο Ντουμπρόβνικ δεκαπενταύγουστο ούτε συζήτηση. Πριν να φύγουμε από την Ελλάδα κάναμε μια μικρή έρευνα αγοράς για δωμάτιο και οι τιμές ξεκινούσαν από 120 € για κάτι τρύπες. Επομένως ψάξαμε στις γειτονικές περιοχές και καταλήξαμε στο Cavtat το οποίο ήταν γύρω στα 20 km νοτιότερα.

Φτάνοντας ο Βασίλης έκατσε για ξεκούραση στο ξενοδοχείο αλλά εγώ κατέβηκα στην παραλία από κάτω για ένα μπανάκι στα νερά της Αδριατικής. Μου βγήκε όμως κάπως ακριβό. Δεν ήθελα να πάρω το κράνος μου για να μη το φορέσω με τα αλάτια και στην επιστροφή είχε μπλόκο ακριβώς έξω από το ξενοδοχείο. Ήταν δύο πολιτσμάνοι κι εγώ έκανα το παγώνι και μπήκα στο ξενοδοχείο. Ο μικρότερος από αυτούς ήρθε μέσα και με έψαχνε. Κατεβαίνοντας τους εξηγώ την αλήθεια πως φοράω κράνος παντού και πως σήμερα ήταν η μοναδική φορά. Ο ένας εκ των δύο, 40 χρονών περίπου με άκουγε με προσοχή και έδειχνε να το σκέφτεται ο πιτσιρικάς όμως ήταν αδιάλλακτος, ''send him to the bank, it's still open" έλεγε συνέχεια στον άλλο. Η πλήρωνα επί τόπου 66 € ή μετά από λίγες μέρες το ποσό διπλασιαζόταν οπότε δεν το σκέφτηκα καθόλου. Καλά να μου κάνουν όμως, είπαμε χωρίς κράνος ούτε για κατούρημα.

Κι αυτή είναι μια παραλία της κροατικής ριβιέρας. Δεν ήταν κι άσχημη

For your eyes only..

Επιστροφή στο ξενοδοχείο, χώνεψα την κλήση, ντους και βουρ για το Ντουμπρόβνικ με το Βασίλη.



Το πρώτο πράγμα που κάναμε ήταν παρκάρισμα στο κάστρο και εξερεύνηση του. Εδώ έμαθα ότι τα τείχη από την πλευρά της ξηράς προστατεύονται με μια πρόσθετη σειρά λοξών τειχών αντιστήριξης ως άμυνα έναντι πυρών του τότε πυροβολικού

Πολλά σκαλοπάτια όμως. Και καλά τώρα τα βλέπαμε από την πάνω πλευρά, στο τέλος όμως θα έπρεπε να τα ανέβουμε

Ένα πολύ γραφικό ταβερνάκι μέσα στο κάστρο

Κι εδώ ο Βασίλης μπροστά στο δικό τους 5x5. Η μάλλον 3x3. Από εδώ ξεκίνησαν ο Boban και ο Vlaovic..

[Slane]

Οι κροάτες έχουν εκμεταλλευτεί την κάθε γωνιά του κάστρου κι έχουν φτιάξει όμορφα στέκια

Έχουμε ανέβει πάνω στα τείχη και βλέπουμε τα πλήθη από ψηλά. Δε λέω ωραία από εκεί πάνω αλλά αν θέλετε ένα tip μην πληρώσετε το ακριβό εισιτήριο για να ανεβείτε. Όμορφο μεν αλλά υπερτιμημένο.

Το Stradun, η κύρια οδός του κάστρου

Πανέμορφο εστιατόριο πάνω στα τείχη

Το πόσο ζήλεψα αυτόν τον τύπο δε λέγεται..Μένει μόνιμα σε αυτό το φτωχόσπιτο μεν αλλά ξαπλώνει στην αιώρα του με θέα την Αδριατική ακριβώς από κάτω

Κι αν δεν φαντάζεστε γιατί τον ζήλεψα ευχαρίστως να σας εξηγήσω. Ο τύπος πίνει το καφεδάκι του, αραχτός στην αιώρα του απολαμβάνοντας αυτή τη θέα..

[Slane]

Κανό- καγιάκ από κάτω

Όσοι πιστεύετε ο το μπάσκετ ανακαλύφθηκε από τον Δρ Νείσμιθ στην Αμερική κάνετε λάθος. Ανακαλύφθηκε στα τείχη του Ντουμπρόβνικ το μεσαίωνα και ιδού η απόδειξη

Οι κροάτες έχουν εκμεταλλευτεί ακόμα και την τελευταία γωνιά του κάστρου

Αντίθεση : Δορυφορικό πιάτο μέσα στο μεσαιωνικό κάστρο

[Slane]

Από τα σημαντικότερα αξιοθέατα του Ντουμπρόβνικ είναι τα τείχη του. Έχουν πάχος από τέσσερα έως έξι μέτρα από την πλευρά της στεριάς αφού από εκεί γινόντουσαν οι επιθέσεις, αλλά είναι αρκετά λεπτότερα πλευρά της θάλασσας

Το παλάτι Rector

Άμβωνας και πίσω από αυτόν το παλάτι Rector

Και πάνω που έχουμε δει τόσα πράγματα συνειδητοποιούμε ότι πρέπει να ανέβουμε όλα αυτά τα σκαλιά. Πίκρα κι απογοήτευση..

Όταν επιστρέφαμε είχε νυχτώσει για τα καλά. Η θέα της κροατικής ριβιέρας από ψηλά by night με τα αμέτρητα φωτάκια πραγματικά δε μπορεί να περιγραφεί.
Τσιμπήσαμε πίτσα στην παραλία και γυρίσαμε στο ξενοδοχείο να ξεκουραστούμε έχοντας περάσει άλλη μια αξέχαστη μέρα.


Συνεχίζεται ..

[Nordic]

Ωραία βόλτα... συνέχισε κι εγώ πάω για one more cup of coffee

[Slane]

Πέμπτη 15.8
Cavtat (Croatia) – Radanovici (Montenegro) 86 km


Φέτος ο δικός μας δεκαπενταύγουστος ήταν πολύ διαφορετικός. Αντί για οικογενειακές μαζώξεις και γαστριμαργικές υπερβολές, βρεθήκαμε πολύ μακριά από τα σπίτια μας, κάνοντας αυτό που στη ζωή ευχαριστιόμαστε περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Είχαμε να καλύψουμε μια ογδονταπενταριά km από το Cavtat στο Radanovici, ένα μικρό χωριό 7 km νοτιότερα του Kotor στο Μαυροβούνιο. Λέμε τα έχουμε για πλάκα. Ναι καλά..

Εδώ είμαστε την πρώτη στάση για καφέ λίγα μόλις km μετά τα σύνορα Κροατίας – Μαυροβουνίου.
Στο καφέ για μοτοσικλετιστές BAJKER !!!

Τα περίπου 85 km βγήκαν περίπου σε 4 ώρες.. Με το που περάσαμε στο Μαυροβούνιο διανύσαμε μερικά km ημιαγροτικών δρόμων και όταν μπήκαμε σε αστικές περιοχές η κίνηση ήταν πραγματικά απερίγραπτη. Τα περισσότερα km κυλούσαν με δεύτερη ταχύτητα στα κιβώτια μας και που και που καμία τρίτη. Στην αρχή είχα πιστέψει πως είχε γίνει κάποιο τροχαίο και συνέβαινε αυτό αλλά έτσι ήταν όλο το παραλιακό Μαυροβούνιο. Πολύ εκνευριστική και κουραστική κατάσταση.

Η εικόνα των μαυροβούνιων μοτοσικλετιστών είχε πολύ πλάκα. Φορούσαν μεν κράνος για την αστυνομία αλλά το συνδύαζαν με αμάνικα φανελάκια 80's και στα πόδια άπαντες σαγιονάρα.

Περάσαμε το Kotor και κινηθήκαμε προς το Radanovici που ήταν και το κατάλυμα μας περνώντας μέσα από το τούνελ Vrmac το οποίο ήταν μια φοβερή εμπειρία. 1637 m μέσα σε ένα τρομακτικά εκκωφαντικό θόρυβο από τους εξαεριστήρες του. Μετά από πολλές ερωτήσεις (είπαμε δεν έχουμε gps) φτάσαμε στο χωριό και στο δωμάτιο το οποίο ήταν το μεγαλύτερο από όλα όσα μείναμε. Μέχρι και μηχάνημα step για γυμναστική είχε.
Ο Βασίλης έμεινε για ξεκούραση και εγώ το ανήσυχο πνεύμα πήρα κατευθείαν τους δρόμους για το διπλανό Tivat. Έλπιζα η πολύ άσχημη γνώμη που είχα για το Μαυροβούνιο να αλλάξει αλλά αυτή η παραλιακή κωμόπολη δε μου άρεσε καθόλου

Όποια πέτρα κι αν σηκώσεις θα δεις και έναν έλληνα από κάτω

Ακόμα κι εκεί η κίνηση πραγματικά απίστευτη. Παντού ουρές αυτοκινήτων, αστυνομικοί, μπλόκα. Σε ένα σημείο του δρόμου με διακεκομμένη γραμμή πήγα να προσπεράσω ένα λεωφορείο και άρχιζαν όλοι να μου παίζουν φώτα, ένας είχε βγει ο μισός απ’ το παράθυρο του, όλοι τους με ένα μορφασμό “ μα τι κάνεις!!” οπότε κατάλαβα τι παίζεται.
Επέστρεψα στο δωμάτιο και το απόγευμα κατεβήκαμε στο Κοτόρ με το Βασίλη περνώντας από το τούνελ του τρόμου

Μπήκαμε στο κάστρο και ανεβήκαμε στα τείχη του