Σούριγιαν-Ουρντούν ...υπό λοξή οπτική γωνία

[Uriah Heep]

Την επόμενη νωρίς το πρωί, εγώ με τον Κωστή ξεκινήσαμε προς νότο και ο Νικόλας προς δυσμάς, προς το λιμάνι της Λαττάκια.
Δώσαμε ένα φλου ραντεβού για 3-4 μέρες μετά, μπας και συναντιόμασταν στη Δαμασκό, όταν εγώ θα επέστρεφα από την Ιορδανία, με κατεύθυνση προς την Τουρκία.

Τα κεμπάπ στο πολυτελές εστιατόριο που δειπνήσαμε την προηγούμενη, είχαν αρχίσει να χορεύουν «τσάρλεστον» στη κοιλιά μου με αποτέλεσμα στις 4 τα ξημερώματα, την ώρα που ξεκινούσε τις κορώνες του ο μουεζίνης…
.
…να τον συνοδεύω με σβουριχτά και σφυρίζοντα ακομπανιαμέντα σε φα ματζόρε από το χώρο της τουαλέτας!

Ευτυχώς, τα κατάλληλα χάπια από το πλούσιο φαρμακείο μου για παρόμοια περιστατικά, έδρασαν γρήγορα και αποτελεσματικά. Μετά από 2-3 ακόμα επισκέψεις στην τουαλέτα, ήμουν σε θέση να ταξιδέψω και στις 7.30΄ήμουν ήδη στο δρόμο.

Φωτό. Διαγωνίως απέναντι από το θρυλικό ξενοδοχείο Baron, όπου έμεινε ο Λώρενς της Αραβίας, η Άγκαθα Κρίστι, ο Τσάρλς Λίντμπεργκ κλπ, ετοιμαζόμαστε με τον Κωστή για την αναχώρησή μας από το Χαλέπι.

[Uriah Heep]

Η κίνηση στο δρόμο από το Χαλέπι προς τη Δαμασκό, απλά απερίγραπτη…
…ως εις ανθοκήπιο παιδικής χαράς!

Free style. Κόντρα στο αντίθετο ρεύμα, με συνεχείς αναστροφές, ναζιάρικα κλεισίματα από μερακλήδες οδηγούς που κάναν παιχνίδι με μαινόμενους φορτηγατζήδες που προσπαθούσαν ανεπιτυχώς να τους προσπεράσουν κορνάροντας ανηλεώς, δημιουργώντας ένα κυκλοφοριακό Γκουαντανάμο!

Ήταν Τετάρτη απόγευμα και ο Κωστής αποφάσισε να μείνει στη Δαμασκό για να περιμένει την σύζυγό του που θα έφτανε την Παρασκευή αεροπορικώς για να περιπλανηθούν για κανένα δεκαήμερο στη Συρία και να επιστρέψουν από τα παράλια της Μ. Ασίας.
Εγώ είχα βάλει στόχο για διανυκτέρευση το Αμμάν στην Ιορδανία.
Την επόμενη θα έφτανα νότια στην Πέτρα και μετά βουρ για Σαλονί διανυκτερεύοντας όπου θα βόλευε ανάλογα με τα κέφια και το ρυθμό του ταξιδιού.

Φωτό. Φτάνοντας στα σύνορα της Ιορδανίας.

[Uriah Heep]

Έχοντας διανύσει σχεδόν 550 χιλιόμετρα στο οδικό λούνα παρκ της Συρίας και καμιά 80αριά σε αξιοπρεπή δρόμο με λίγη κίνηση μέσα στην Ιορδανία, έφτασα στο Αμμάν σχετικά νωρίς το απόγευμα.

Καθάρισα εύκολα και γρήγορα -και στην έξοδο από τη Συρία και στην είσοδο στην Ιορδανία- άμα λάβει κανείς υπ' όψει ότι έχεις να περάσεις διαδικασίες με το καρνέ και την έκδοση ασφάλειας…
.
…μιας και καμία πράσινη κάρτα δεν περιλαμβάνει στις λίστες της, αυτές τις 2 χώρες!

Με το που κατέβηκα από τη «βασίλισσα», δύο ιδιοκτήτες ημιυπαίθριων καταστημάτων τσακίστηκαν να μ΄εξυπηρετήσουν, βρίσκοντάς μου ξενοδοχείο στο κέντρο. Η ονομασία αυτού «Αμμάν Παλάς»!

Η πιο άσχημη πρωτεύουσα που' χω δει στη ζωή μου είναι το Αμμάν. Ελεεινοί, βρώμικοι δρόμοι γεμάτοι σκουπίδια στη πανάσχημη και πρωτόγονη αγορά.
Μετά την Ασουνθιόν στην Παραγουάη την κατατάσσω στη 2η θέση της λίστας με τις πιο άσχημες και βρώμικες πρωτεύουσες.

Φωτό. Έξω από το ξενοδοχείο "Αmman Palace" στο ...Amman.

[Uriah Heep]

H μέρα φεύγει…ο Uriah Heep έρχεται…

Κάπως έτσι συμβαίνει όταν ταξιδεύω.

Από μικρός, από την εποχή ακόμα, που ο Μάικλ Τζάκσον ήταν μαύρος, συνεχίζω το ίδιο βιολί.
Σταματάω το ταξίδι μου το απόγευμα σε κάποια πόλη, ώστε να έχω το χρόνο αφού τακτοποιηθώ σε κάποιο ξενοδοχείο, να βγώ έξω για να λιώσω σόλες στις αγορές και τα σοκάκια της.
Δεν έχει σημασία σε ποια πόλη βρίσκομαι.
Τις κορυφαίες ταξιδιωτικές εμπειρίες τις έζησα σε παντελώς άγνωστες πόλεις, που βρέθηκα χωρίς να το θέλω!

Ίσως γιατί σ΄αυτές δεν υπάρχει το περιτύλιγμα ή η εμπορευματοποίηση του μύθου και ζεις άμεσα το αυθεντικό.

Φωτό. Αμμάν, έξω από το Ρωμαϊκό θέατρο

[Uriah Heep]

Η μανία αυτού του ταξιδιωτικού correct με κλεισμένο ξενοδοχείο, αξιοθέατα, εστιατόριο, κομμωτήριο, τζακούζι κλπ εξελίσσεται σε εντόπια ενδημική ασθένεια στις μέρες μας.

Άλλωστε μη ξεχνάμε ότι ζούμε στην εποχή του πακέτου. Τα πάντα στη ζωή μας αποτελούνται από πακέτα προσφορών. Σα ν΄αγοράζεις αφρόλουτρο ένα πράμα!

Μέχρι και η περιπέτεια πωλείται σε πακέτο! Φθηνή ή ακριβή, με ή χωρίς extra βραδινό γλέντι, για αρχάριους ή για προχωρημένους, για απαιτητικούς με extra suspense και για γουσταρλήδες σε long play version, ακόμα και για αθερινόψυχους...

Η περιπέτεια βγήκε στη διατίμηση!

Φωτό. Αμμάν. Ο βασιλιάς Αμπντάλα ο Β' και η "βασίλισσα" Άφρικα η Δ' ...
...με μιλιτέρ ενδυμασία.

[Uriah Heep]

Κατά τις 7 το απόγευμα που βγήκα στην αγορά, έζησα μια κατάσταση φοιτητικού αμφιθεάτρου, με τις φωνές, τους αλαλαγμούς και το κυκλοφοριακό κομφούζιο. Προς στιγμή ένοιωσα στα γράδα μου.
Πίστεψα ότι θα περνούσα καλά σ΄αυτή την άσχημη πόλη.

Μπήκα σ΄ένα σκοτεινό και βρωμερό ιντερνέτ-καφέ που έμοιαζε με σφαιριστήριο της δεκαετίας του '70 για να στείλω κάποια e-mail.
Ο ιδιοκτήτης μ΄έβαλε σ΄ένα ελεεινό κομπιούτερ κοντά στο γραφείο του.
Εκεί βρίσκονταν μια παρέα νεαρών που άκουγε σε κασέτα κάτι σαν καραόκε.
Κάθε τόσο πετάγονταν ένας πουστιρλέ άραψ με άσπρη κελεμπία και τραγουδούσε συνεχώς το ίδιο παράξενο τραγούδι με φωνή, σαν ν΄ακούς τον Αλιάγα να τραγουδάει Άντζελα Δημητρίου…

Άμα σέρβιραν μπύρα σ΄αυτή τη ####πολη, ομολογώ ότι θα την άραζα εκεί για πολύ ώρα, μη χάσω τη φάση!

Άφησα λοιπόν τη γεμάτη καπνό και τσιγαρίλα ατμόσφαιρα του μαγαζιού και βγήκα έξω.
Ο κόσμος στους δρόμους είχε μειωθεί δραματικά.

Φωτό. Αμμάν

[Uriah Heep]

Περπάτησα όλους τους αδιάφορους κεντρικούς δρόμους με τα ήδη κλειστά μαγαζιά και άρχισα να χτενίζω τα ανηφορικά σοκάκια, στις πλαγιές των λόφων που ήταν χτισμένες άναρχα με κάθε λογής οικοδομικά βαναυσουργήματα.

Δεν ήταν στη τύχη μου εκείνο το βράδυ να δω κάτι το αξιοπερίεργο.
Περπάτησα μέχρι τις 11 περίπου, ψάχνοντας απελπισμένα κάποιο μαγαζί που να σερβίρει παγωμένη μπύρα, αλλά εις μάτην!

Μια από τις κλασσικές συνήθειές μου, μετά το περπάτημα και τη στοιχειώδη γνωριμία με την πόλη, είναι να απολαμβάνω 1-2 ποτήρια παγωμένης μπύρας, καταστρώνοντας το γενικό πλάνο της επόμενης μέρας. Εκείνο το βράδυ έζησα στιγμές Ιράν…
.
.
…τα έτσουξα με αριάνι (ξυνόγαλο) στο μαγαζί της φωτογραφίας (όροφος).

[Uriah Heep]

Όταν βγήκα ξανά στην έρημη πόλη, τα μόνα σημεία με κόσμο και χαβαλέ, ήταν διάφορες γωνίες ή στενά δρομάκια με κεμπαπτσίδικα ή τα πολύ δημοφιλή σε αραβικές και νοτιοαμερικάνικες χώρες, ημιυπαίθρια μαγαζιά που σερβίρουν φυσικούς χυμούς στο μπλέντερ, όπου χοντροειδείς κελεμπιοφόροι αυτόχθονες, με savoir vivre αγριογούρουνου, τρωγόπιναν θορυβωδώς.

Την έκανα για το ξενοδοχείο.
Την επόμενη μέρα έπρεπε να ξεκινήσω νωρίς για να γυρίσω λίγο την πόλη με τη μηχανή και να την κάνω νότια προς τη Πέτρα.
Το ξυνόγαλο ήταν το μόνο πράγμα που έβαζα στο στομάχι μου εκείνη τη μέρα, μετά το πατατράκ με τα χθεσινοβραδινά κεμπάπ και μου έφτιαξε το στομάχι. Έχοντας πιεί 4 μικρά μπουκάλια, χαλάρωσα και μου βγήκε όλη η κούραση και η ένταση της ημέρας.

Μέσα σ΄έναν ωκεανό χασμουρητών έφτασα στο δωμάτιό μου.

Έπεσα στο άνετο κρεβάτι, σκεπτόμενος ότι έστω κι αν με απογοήτευσε το αδιάφορο Αμμάν, δεν θ΄άλλαζα με τίποτα αυτή την απρόβλεπτη ροή και εξέλιξη των πραγμάτων με κανένα πακέτο προτηγανισμένης περιπέτειας…

Φωτό. Αμμάν, το Ρωμαϊκό θέατρο

[Uriah Heep]

Πρωί-πρωί είμαι στο δρόμο.

Το στομάχι μου από τα πολλά ξυνόγαλα ήταν …βελούδου!
Από τη χθεσινή νηστεία όμως δεν άργησε να παίξει τη γνωστή sinfonia n.38 του Mozard σε re maggiore με τέμπο allegro ma non troppo για …τσέλο!

Έσφιξα τα δόντια και ορκίστηκα να μη λυγίσω σε καμία περίπτωση και να τη βγάλω με θιβετιανή δίετα…
.
.
…τα γνωστά, αμύγδαλα και ξερά σύκα.

Χτυπάω 2 χούφτες αμύγδαλα και 3-4 σύκα και αρχίζω την περιπλάνησή μου με τη μηχανή στην άδεια ακόμα πόλη.
Στη πρώτη στάση στο ρωμαϊκό θέατρο, πίνω και τον πρώτο καραβίσιο καφέ.

Φωτό. Ο βασιλιάς Αμπντάλα ο Β'

[Uriah Heep]

Έχω αφήσει το Αμμάν και ταξιδεύω πάνω στη desert highway προς την Πέτρα.
Τα 250 χλμ περίπου τα καταβροχθίζω με βουλιμία.

Στην είσοδο της αρχαίας πόλης την ώρα που αποβιβάζονταν τουρίστες από 7-8 πούλμαν, βλέπω και 3 παρκαρισμένες μηχανές με ιταλικές πινακίδες.
Η ζέστη ήταν αφόρητη, γύρω στους 36 βαθμούς και είχα να περπατήσω μέχρι την αρχαία πόλη.

Είμαι ιδιότροπος άνθρωπος.

Τα μπουλούκια των κοκκινισμένων από τον ήλιο παχύσαρκων Αμερικανών, Ολλανδών, Αυστραλών και τινών ακόμη εθνικοτήτων τουριστών, που συνωστίζονταν για να επιβιβαστούν σε καμήλες, που τις οδηγούσαν οσφυοκάμπτες στη θέα του δολαρίου κελεμπιοφόροι, υπό την γενική εποπτεία οξυβόων ξεναγών, μΕ χαλάσανε…

Προχώρησα μέχρι το “Khazneh” , κάτι μεταξύ κρύπτης θησαυρών, ναού και τάφου…

Ήταν όντως εντυπωσιακό.
Το είχα δει όμως άλλες 5000 φορές από φωτογραφίες φίλων και συγγενών και το είχα αποτυπωμένο στο μυαλό μου καλύτερα κι από τις δικές μου εργολαβίες…

Περίμενα μέχρι να βγεί ο κοσμοπόλιταν συρφετός από το ναό για να τον επισκεφτώ με την ησυχία μου.
Περνώντας την πύλη, και αντικρίζοντας σε μια γωνία ένα ερωτευμένο «ζευγαράκι», άνω των 280 κιλών μικτού βάρους, σε φάση που θύμιζε λιμναίες ερωτικές περιπτύξεις ιπποποτάμων, άκουσα κάποιον έξω να μιλάει ιταλικά…

Φωτό. Πέτρα