[ΚΡΗΤΗ] Λιόπετρο, Σητείας: χωματόβολτα ...

[ESCOBAR]

παιδια μολις ειδα τα βιντεακια βεβαια μετα απο καιρο αλλα εχω να πω οτι ηθελα μια βολτουλα προς τα εκειαλλα δεν ξερω κατα ποσο θα ανταποκριθω!
μπραβο σε ολους σας!!!!!

[Markas]

Φίλε Αντώνη, αν δε δοκιμάσεις δε θα μάθεις ποτέ αν μπορείς ή όχι να ανταποκριθείς. Ειδικά τώρα που φεύγει η λάσπη δε χρειάζεσαι και πολύ τα χωμάτινα λάστιχα μάλιστα.
Πάντως κάποια στιγμή θα κανονίσουμε μια σχετικά βατή βόλτα σχετικά βατή για όποιον θέλει να έρθει. Εκεί θα μπορέσεις να δοκιμάσεις με ασφάλεια.

[Markas]

Λοιπόν....
Κάτι η πίτα που κόψαμε, κάτι οι άλλες εκδρομές που βγήκανε εδώ στο gsforum, αργήσαμε αρκετά να εμφανίσουμε και αυτή εδώ την εκδρομή σε πλήρη περιγραφή!
Ας αρχίσουμε:

[Markas]

Λιόπετρο




















(Lione di Pietra)

[HECTOR]

δωσε πραμα στο λαο......

[Markas]

Όσο και να ρωτούσα στο σύλλογο ή σε παιδιά του forum απάντηση ικανοποιητική δεν πήρα. Έψαξα στο internet για τη διαδρομή αλλά πουθενά δεν είχε λεπτομέρειες. Λέτε να ανακάλυπτα ένα άγνωστο μονοπάτι, ένα νέο απολαυστικό δρόμο; Ένιωθα ένας μικρός Κολόμβος που αντί για καράβι είχα την πιστή μου μηχανή.Μελέτη στο google earth, μελέτη στους χάρτες. Το google ήταν γεμάτο σύννεφα σε αυτήν την περιοχή, οι χάρτες είχε ο κάθε ένας τμήμα των πληροφοριών, μεσολάβησαν και άλλες εκδρομές, καθυστέρησε το πράγμα. Εν τέλει, ω τι θαύμα, καθάρισε ο ουρανός, τράβηξε καλή φωτογραφία ο δορυφόρος, ξεκαθάρισε το τοπίο. Άλλο βέβαια στη θεωρία και άλλο στην πράξη, οπότε ύστερα από μπόλικη μελέτη σε συνεργασία πάντα με τον καλό το φίλο Γιάννη αποφασίζουμε να πάμε για επιτόπια έρευνα ένα Σάββατο πρωί. Οι πρωταγωνιστές αυτή τη φορά:

Κική, η Extreme φωτογράφος μας

Γιάννης ο εξερευνητής, γνωστός και ως yns!

Νίκος ο όρθιος, γνωστός και ως Markas(Διευκρίνιση για τους αδαείς στα ταξιδιωτικά μου: Το όρθιος έχει διπλή έννοια. Όρθιος πάντα οδηγάω στους χωματόδρομους και δεν πέφτω ποτέ)

Guest Star:Μανώλης ο Σιδερόκολος, γνωστός και ως Painterakis

Σάββατο πρωί ,λοιπόν, και αναχώρηση από το Ηράκλειο στις 8. Η απόσταση που προβλέπεται να διανύσουμε μέχρι να φτάσουμε στον τόπο της εξερεύνησης είναι αρκετά χιλιόμετρα (100 περίπου) και οι μέρες μικρές. Το ραντεβού ήταν μόνο για εμένα και το Γιάννη καθώς το Μανώλη θα τον βρίσκαμε στον Άγιο Νικόλαο όπου μένει. Η διαδρομή μέχρι τον Άγιο γνωστή και όμορφη, αλλά αγγαρεία σχεδόν τόσες φορές που την έχουμε κάνει. Μόλις φτάνουμε στα φανάρια μας βρίσκει και ο Μανώλης και σταματάμε για ένα μικρό διάλειμμα και γνωριμία (Γιάννη – Μανώλη). Γίνεται briefing της διαδρομής: Εξερεύνηση παραλιακών διαδρομών από Μόχλο μέχρι αεροδρόμιο Σητείας.

Φεύγουμε λοιπόν σύντομα με κατεύθυνση ανατολικά. Ο ουρανός συννεφιασμένος, με θερμοκρασία 11-14 βαθμούς. Στα κοντινά βουνά έχει ακόμα χιόνι από την πρόσφατη κακοκαιρία (όχι, δεν πήγαμε βόλτα στα χιόνια, ναι, το έχω μετανιώσει αλλά αυτήν την εκδρομή την ήθελα πολύ καιρό ενώ στα χιόνια έχω ξαναπάει φέτος)(Τέσσερις εποχές σε μία μέρα, σου θυμίζει τίποτα; )

Μετά την Παχιά Άμμο ο δρόμος είναι ένας καλός επαρχιακός γεμάτος στροφές. Στην ταμπέλα για Μόχλο στρίβουμε αριστερά σε ένα πιο στενό και ακόμα πιο στριφτερό επαρχιακό. Εδώ είναι που επιτέλους αρχίζει η εκδρομή μας!

[Markas]

Πάνω από το Μόχλο κοιτάζουμε δυτικά. Στο βάθος φαίνονται δύο βουνά που ξεπροβάλλουν απότομα από τη θάλασσα. Το πρώτο είναι ο Άρμος (498 μέτρα) στο οποίο βρίσκεται το χωριό Καλαβρός ενώ το δεύτερο που αχνοφαίνεται είναι το Λιόπετρο (429 μέτρα).

Το χωριό Μόχλος. Στο ομώνυμο νησάκι απέναντι υπάρχουν πολλά Μινωικά ερείπια και τάφοι. Έχουμε πάντως ακόμα αρκετό δρόμο μπροστά μας οπότε δε σταματάμε στο χωριό αλλά συνεχίζουμε δυτικά. Όπως προείπα, η διαδρομή που θα ακολουθούσαμε είχε μελετηθεί από εμένα τις προηγούμενες μέρες αλλά άλλο θεωρία άλλο πράξη.

Μικρές στάσεις για φωτογραφίες και προσανατολισμό ήταν αρκετά συχνές σε όλη την εκδρομή.

Εκεί πάνω θα ανεβούμε…

Κάποια στιγμή στρίβουμε σε ένα μικρό παράδρομο (που παραλίγο να χάσουμε) αριστερά και ξεκινάμε τον πρώτο εύκολο χώμα-τσιμεντόδρομο. Υπάρχει, όπως είχα εξηγήσει νωρίτερα και στους συνοδοιπόρους μου, ένας βενετσιάνικος πύργος κάπου παρακάτω. Το πού όμως και σε τι κατάσταση είναι άγνωστο. Πολλές φορές λένε για κάστρα ή πύργους και το μόνο που βλέπουμε τελικά είναι ένας μεγάλος σωρός από πέτρες.

Χωρίς μεγάλη δυσκολία βρίσκουμε τον Πύργο που στέκεται σε άριστη κατάσταση και επιβλητικός δίπλα στο εκκλησάκι του Αγίου Αντωνίου.

Αστεία λεπτομέρεια: Μπαίνουμε και οι τρεις με τις μηχανές στην αυλή, κάνουμε αναστροφή, ξεκαβαλάμε, παίρνουμε μια ανάσα και ετοιμαζόμαστε να φάμε μερικούς ξηρούς καρπούς με σταφίδες για ενέργεια.
Μανώλης: Άντε στηθείτε ρε παιδιά να σας βγάλω μια φωτογραφία με τον πύργο. 
Γιάννης: Τον Πύργο; Ποιον Πύργο; Ωχ !;! Να ένας Πύργος !!!
Τόσο απορροφημένος ήταν από την οδήγηση που δεν είχε δει τον Πύργο πάνω από το κεφάλι του…

Λεπτομέρεια του πύργου. Βοτσαλένια σχέδια στον αρχικό σοβά.

Ξεκινάμε πάλι ακολουθώντας την πινακίδα για Μυρσίνη.

[Markas]

Οι δρόμοι εδώ είναι μάλλον εύκολοι αλλά με αρκετές διακλαδώσεις, σε μία από τις οποίες μπερδευτήκαμε μάλιστα.




Στο βουνό Άρμος που δεσπόζει απέναντί μας δεν υπάρχει δρόμος που να ανεβαίνει από εδώ χωρίς να επιστρέφει πάλι στην άσφαλτο μέσω Μυρσίνης. Υπάρχουν όμως κάποιοι που φτάνουν αρκετά ψηλά. Αυτό μας δίνει την αφορμή για μελλοντική εξερεύνηση…




Εντωμεταξύ η άνοιξη έχει αρχίσει να κάνει την εμφάνισή της ενώ οι μυρουδιές από τα λουλούδια μας γεμίζουν θετική ενέργεια.










Όλος ο κόλπος του Μεραμπέλου στο πιάτο σας. Τέρμα δεξιά είναι το ακρωτήρι του Αϊ Γιάννη του Αφορεσμένου με τον ομώνυμο φάρο αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία που θα γράψω κάποια στιγμή.




Το χωριό Μυρσίνη με τα βουνά της Θρυπτής στο βάθος.







Σύντομα φτάνουμε σε άσφαλτο, στον κεντρικό δρόμο, ελάχιστα μετά τη Μυρσίνη και προχωράμε ανατολικά μέχρι τη διασταύρωση για το χωριό Καλαβρός.




Ο δρόμος καλός αλλά στενός με κάποια σημεία τσιμέντου.




Από τη μία ο στενός δρόμος από την άλλη η ομορφιά του τοπίου, οδηγάμε όλοι χαλαρά και απολαμβάνουμε.




Το βουνό Λιόπετρο ξεπροβάλλει απότομα από τη θάλασσα. Όλοι μας εντυπωσιαζόμαστε από το βουνό ενώ Γιάννης και Μανώλης δυσκολεύονται να πιστέψουν πως εκεί πάνω θα καταλήξουμε (Η Κική πια δεν εκπλήσσεται με τίποτα!). «Θα δείτε, θα δείτε», τους λέω εγώ όσο εκείνοι κουνούν δύσπιστοι τα κεφάλια τους. Το φαράγγι από όπου φαίνεται να ξετρυπώνει ένας χωματόδρομος είναι το φαράγγι του Ρίχτη, ο επόμενος στόχος της ημέρας.




Πίσω από το Λιόπετρο φαίνονται οι βραχονησίδες Διονυσάδες, ενώ στην παραλία στη ρίζα του βουνού βρίσκεται το εκκλησάκι του Αγίου Ιωάννη.




Το χωριό Καλαβρός. Λόγω έλλειψης χρόνου δεν μπήκαμε μέσα για καφεδάκι αλλά στρίψαμε λίγο πιο πριν προς αναζήτηση χωματόδρομου που να κατεβαίνει Μόχλο απευθείας. Η λογική μας ήταν πως από αυτό το ύψος θα βλέπαμε καλύτερα.




Μπλέκουμε σε αδιέξοδους χωματόδρομους μέσα από ελαιώνες όπου για μία ακόμα φορά είχα μια αναίμακτη πτώση. Στη φάση της επιστροφής από ένα ακόμη αδιέξοδο περνάμε μέσα από ένα ελαιώνα πνιγμένο στην ξυνίδα. Ο Μανώλης χωρίς χωμάτινα λάστιχα σπινάρει ανεξέλεγκτα και δείχνει να ζορίζεται. Αναγκαστικά λοιπόν αφήνω γρήγορα τη μηχανή στην πλαϊνή στέκα για να τον βοηθήσω. Έλα μου όμως που το χωράφι ήταν μαλακό από τις προηγούμενες βροχές και βούλιαξε η στέκα χωρίς καν να βρει αντίσταση, σε σημείο να νομίζω πως ξέχασα να την βάλω! Η Κική ήταν έτοιμη και απαθανάτισε το γεγονός.




Τελικά κατέληξα φωτομοντέλο για όλους τους συνταξιδιώτες μου…

[Markas]

Αλλά σιγά μην επηρεαστούμε από τέτοια ασήμαντα γεγονότα… Ίσα ίσα που προσφέρουν αφορμή για πειράγματα και γέλιο.




Ναι, το ξέρω Μανώλη, ένα vstrom ποτέ δε θα έπεφτε έτσι και ναι, είναι το καλύτερο μηχανάκι, αλλά παρασύρθηκα από την ομορφιά του 800ριού…




Η διαδρομή συνεχίζεται στην κορυφογραμμή του βουνού. Υπάρχει δρόμος για μία παραλία, αδιέξοδος, αλλά ανατολικά. Δυτικά αδιέξοδο πάλι, τελικά δεν πάει για Μόχλο όπως ελπίζαμε, αλλά η θέα τουλάχιστο είναι όμορφη.










Μόχλος μπροστά, το νησάκι Ψείρα πιο πίσω και τα χιονισμένα Λασιθιώτικα βουνά στο βάθος.







Επιστρέφουμε προς τον κεντρικό αλλά λίγο πριν φτάσουμε, στρίβουμε πάλι αριστερά σε κατηφορικό χωματόδρομο. Επόμενος στόχος είναι να βγούμε στην παραλία που βγάζει το φαράγγι του Ρίχτη. Με μπλε η παράκαμψη που κάναμε για Καλαβρό.




Προχωράμε από βατούς χωματόδρομους με το τοπίο να είναι καταπράσινο και γεμάτο λουλούδια. Σας μίλησα για τις μυρωδιές ε; Τι καταπληκτικά αρώματα…










Λίγο με τύχη, λίγο με το ένστικτο, καταφέραμε τελικά να βγούμε σε ένα αξιοπρεπή δρόμο που όπως αποδείχθηκε τελικά ήταν αυτός που μας οδηγούσε στην παραλία που θέλαμε. Πριν το καταλάβουμε αυτό όμως, δοκιμάσαμε μερικές διακλαδώσεις χωρίς προφανώς να φτάσουμε στο στόχο μας.




Το φαράγγι.




Πλησιάζοντας σε ένα από τα αδιέξοδα που συναντήσαμε (φαίνεται ε, τι λέτε.







Τελικά παίρνουμε τον καλό δρόμο, ο οποίος πολύ σύντομα μας φέρνει πάνω από την ποθητή παραλία.







Η παραλία προς έκπληξή μας έχει ένα διαμορφωμένο άλσος από αλμυρίκια, λάμπες (σπασμένες όλες) για τη νύκτα με φωτοβολταϊκά, ψησταριά… Ιδανικό μέρος για ελεύθερο κάμπινγκ.

[Markas]

Φτάνουμε στην τελευταία στροφή πριν περάσουμε τον ποταμό και καταλήξουμε στην παραλία. Ένας χορταριασμένος χωματόδρομος δείχνει να πηγαίνει προς τον ποταμό, προφανώς αδιέξοδο. Σταματάμε για λίγο να δούμε την πινακίδα με την Κική, ξεχνιόμαστε λίγο κουβεντιάζοντας μέχρι που ανακαλύπτουμε έντρομοι πως οι άλλες δύο μηχανές είναι άφαντες. Μα πώς γίνεται αυτό; Μήπως μας περάσανε όσο διαβάζαμε την πινακίδα χωρίς να το καταλάβουμε;




Πάμε στην παραλία όπου δε βρίσκουμε κανένα. Κατεβαίνει η Κική και στρώνει τραπέζι για ένα σνακ ενώ εγώ ξανανεβαίνω πάνω να δω τι γίνανε οι άλλοι. Πάνω που άρχιζα να πιστεύω πως γκρεμιστήκανε πουθενά τους βλέπω από ψηλά να είναι πλέον μαζί με την Κική. Τι είχε γίνει;




Είχαν σταματήσει λίγο νωρίτερα για να βγάλουν φωτογραφία χωρίς να με ειδοποιήσουν νομίζοντας πως θα σταματούσα παρακάτω. Όσο εμείς τους περιμέναμε στην παραλία αυτοί πήραν το χορταριασμένο δρόμο όπου ο Γιάννης που με ξέρει, περίμενε να είχα πάει. Εκεί βρήκαν το ποταμάκι και ένα μικρό καταρράκτη (έχει πιο βαθιά και μεγάλους) όπου ο Μανώλης βρήκε ευκαιρία να ποτίσει το Μαρούλι του.




Μόλις έμαθα τι έχασα βέβαια ζήλεψα οπότε ξαναπήγα με το Γιάννη και την Κική στο ίδιο σημείο να ποτίσω και εγώ το Μήτσο. (Μήτσος ήταν ένας γάιδαρος του παππού μου που μας πήγαινε δικάβαλο με τον αδερφό μου σε εκτός δρόμου βόλτες και αυτός).







Ώρα για ξεκούραση όμως οπότε πάμε να βρούμε το Μανώλη που μας περιμένει αραχτός σε κάποιο παγκάκι.




Η Κική είχε απλώσει από πριν φρούτα και ξηρούς καρπούς, φτιάχνουμε καφεδάκια και βγάζουμε και ένα τσίπουρο που μας έστειλε ένας φίλος του Γιάννη από Ήπειρο.




Στην υγειά σου φίλε Χρήστο (matador), εξαιρετικό το τσίπουρό σου.




Ο χάρτης με την πορεία μας. Με πορτοκαλί η πορείες που κατέληξαν σε αδιέξοδα.




Για να δούμε και λίγο τον περιβάλλοντα χώρο. Το ποτάμι…




Τρεχούμενο, πόσιμο νερό (σύμφωνα με ντόπιο βοσκό) και ψησταριά από πίσω.







Το τρίο στούτζες!




Πίνουμε τα καφεδάκια μας, τρώμε το σνακ μας με λίγο τσίπουρο για μεζέ, ώρα μας είναι να φύγουμε.




Παραλία Ρίχτη και στο βάθος το όρος Άρμος που ήμασταν λίγο νωρίτερα.







Βλέπουμε στο βάθος κάποιους δρόμους να σκαρφαλώνουν ψηλά αλλά δε φαίνεται ξεκάθαρα αν συνεχίζουν μέχρι πάνω. Πλησιάζουμε δύο γεροντάκια που καλλιεργούν το χωράφι τους για πληροφορίες, οι οποίοι μας ενημερώνουν προς μεγάλη μας απογοήτευση πως ο δρόμος είναι αδιέξοδο. Εμείς παρόλα αυτά θα δοκιμάσουμε μήπως βρούμε κάτι γιατί ο δρόμος παραείναι καλός για αδιέξοδο.




Τελικά βρήκαμε δρόμο να περάσουμε αλλά δεν κατηγορώ τα γερόντια. Με το πισωκίνητο παλιό αγροτικό τους αμφιβάλλω αν θα έπαιρναν αυτό το δρόμο μια και όπως θα δείτε ήταν μάλλον δύσκολος. Δυτικά λοιπόν για τώρα με μικρές παρακάμψεις για αναλυτική εξερεύνηση της περιοχής.