Βορεινός Άνεμος, 13-16.02.2010

[Ταξιδευτης]

Ο Πανος κοιταξε τη βροχη που συνεχιζε να πεφτει με δυναμη εξω.

- Ποσο εχουμε ακομα ρε φιλαρακι;
Κοιταξα το GPS.
- 270 χλμ Πανουλη.
- 270 χιλιομετρα ακομα;!; Οχι ρε ####το. Νομιζα οτι θα ηταν λιγοτερα μετα απο τοσες ωρες...

Και εγω ρε αδερφε, αλλα η πραγματικοτητα ομως δεν αλλαζε και αν θελαμε να φτασουμε στον προορισμο μας επρεπε να τα καλυψουμε αποψε...
Το τηλεφωνο χτυπησε και ηταν ο Παναγιωτης Κ για να με ενημερωσει οτι θα κατεβαινε με καποια αλλα παιδια σε ενα ταβερνακι στην Μικρη Βολβη, 60 χιλιομετρα δυτικα της Καβαλας.

Δωσαμε ραντεβου για εκει, περασα τις νεες συντεταγμενες στο GPS και κλειδωσαμε γκαζια στα γκριπ.

Η Εθνικη ερημη και παρα τη βροχη οι μεγαλες ευθειες μας επετρεπαν να κραταμε πολυ υψηλοτερες ταχυτητες απο πριν, αλλα τωρα ειχαμε να αντιμετωπισουμε τα σπρευ απο τις νταλικες, τα λεωφορεια και τα λιγα αυτοκινητα που πηγαινανε βορεια. Ειδικα με τα τελευταια πολλες φορες για να τα περασω ωστε να μπορω να δω που πηγαινω αναγκαζομασταν να ανοιγουμε στα 160-170 -ταχυτητες αναξιες λογου για μια ηλιολουστη μερα, αλλα πολυ τρομακτικες οταν οδηγας μεσα στο μαυρο σκοταδι υπο καταρρακτωδη βροχη...

Σιγα σιγα τα χιλιομετρα εφυγαν ομως και επιτελους να η γλυκεια μου Θεσσαλονικη στο βαθος!
Παρακαμψη για τωρα απο περιφερειακη και βουρ για Εγνατια.

Οσο περνουσε η ωρα τοσο πιο δυσκολα ενοιωθα να φευγουν τα χιλιομετρα... Η ωρα ηταν περασμενες 10 το βραδυ και ημασταν στο δρομο ηδη 10 ωρες και η κουραση πλεον ξεχειλιζε απο παντου.

Βρεμμενοι, ξυλιασμενοι, με χερια και ποδια μαγκωμενα απο τις τοσες ωρες σκυμμενοι πανω στη μηχανη... Σκεφτομουν οτι τετοιες στιγμες η μηχανη μοιαζει με σχεδια στα κυμματα και ο αναβατης ναυαγος που απλα κρατιεται επανω προσπαθοντας να πιασει στερια...

Ενα μικρο λαθακι του GPS μας εβγαλε στην εξοδο Ευαγγελισμου της Εγνατιας, μια εξοδο πριν απο την εξοδο της Βολβης, αλλα μικρο το κακο...
Πιασαμε τον επαρχιακο και περνουσαμε μεσα απο κατι μικρα, ερημα χωριουδακια χαμενα στη μεση του πουθενα ωσπου τελικα βρηκαμε τον προορισμο μας! Μικρη Βολβη!
Επιτελους ειχαμε φτασει!

Αφησαμε τις μηχανες διπλα στη λιμνη, οπου εκανε τοσο κρυο που οι παπιες της λιμνης ειχαν βγει εξω και προσπαθουσαν να προστατευτουν απο το κρυο χωνοντας τα κεφαλια τους κατω απο τα φτερα τους...



...και μπηκαμε μεσα στην ταβερνα οπου ο Παναγιωτης και τα αλλα παιδια μας περιμεναν!

[Ταξιδευτης]

Η ωραια κουβεντουλα, τα ζεστα χαμογελα της παρεας μας και το καλο κρασακι ηταν η καλυερη ανταμοιβη για την κουραση της ημερας!
Καποια απο τα παιδια τα ηξερα απο πριν καποια οχι. Ολοι ομως νοιωθαμε σαν να ειμαστε παλιοι φιλοι που συναντιουνται ξανα μετα απο λιγο καιρο... Ειναι αυτος ο μαγικος δεσμος που ενωνει ολους τους μοτοσυκλετιστες με εναν ανεξηγητο αλλα υπεροχο τροπο...

Ετσι περασε η ωρα ευχαριστα και εμεις ειχαμε συνελθει καπως, ομως δεν ειχαμε τελειωσει.
Εμενα και τον Πανο θα μας φιλοξενουσε στο σπιτι του ο Παναγιωτης στην Καβαλα αλλα μεχρι εκει μας χωριζαν 60 ακομα χιλιομετρα...
Τουλαχιστον θα ηταν πανω στην Εγνατια...

Κανοντας μια τελευταια προσπαθεια βαλαμε απροθυμα τα μουσκεμενα μπουφαν, κρανη και γαντια και ξεκινησαμε. Παροτι συνεχιζε να βρεχει, η Εγνατια ηταν φωτισμενη και αδεια. Εσκυψα πισω απο τα φερινγκ και ανοιξα το γκαζι. Η μηχανη υπακουσε προθυμα με ενα υποκωφο βραχνο μουγκρητο και ορμησε εμπρος.

Οι δυο Παναγιωτηδες πισω μου, ο ενας με τη μηχανη, ο αλλος με αμαξι (για την περισταση) ακολουθουσαν και κρατωντας 180-200 στις ανοιχτες στροφες της Εγνατιας αρχισα να μετραω τις εξοδους που απομενανε. Θα βγαιναμε στην 29 και ειμασταν στην 26... Ωραια!

Οταν ομως φτασαμε στην 28 και πιστευα οτι μας μενει μονο μια εξοδος ακομα, ειδα οτι αρχισε να μετραει ολο το αλφαβητο! Α... Β... Γ...
Ο Πανος με την BMW ειχε πανικοβληθει γιατι εδω και ωρα ηταν στη ρεζερβα και πλεον το trip computer του εδειχνε οτι ειχε 0 χιλιομετρα αυτονομιας μεχρι να μεινει!
Ευτυχως η επομενη ομως σταση ηταν η σωστη και λιγο αργοτερα ειχαμε φτασει στο σπιτι του Παναγιωτη χωρις απροοπτα.

Πεταξαμε ολα τα πραγματα μας -απο μπουφαν μεχρι tank bags- πανω στα καλοριφερ και αφησαμε τον Πανο να κοιμηθει στον κατω οροφο σε ενα αρχοντικο δωματιο με ηχομονωση βαρεως τυπου... (οχι γιατι νομιζε κανεις οτι ειχα ξεχασει τα χθεσινοβραδυνα βασανιστηρια ηταν γελασμενος!)


...ενω εμεις ανεβηκαμε επανω οπου ο φιλος Παναγιωτης με σκλαβωσε εχοντας μου ετοιμο δωματιο για υπνο (αν και στην φαση που ημουν τωρα θα κοιμομουν και στο χαλακι της κουζινας ανετα). Ενα καυτο ντουζακι αργοτερα και βρισκομουν ηδη στο 4ο ονειρο...

[Ταξιδευτης]

Ολη τη νυχτα η διαβολεμενη βροχη δεν σταματησε να πεφτει, αλλα δεν μου καιγοταν καρφι... Μετα απο μια τετοια μερα βεβαια θα κοιμομουν ακομα και με κανονιες, αλλα η ησυχια μετα απο μια ολοκληρη μερα αερα και φασαριας απο το δρομο ηταν βαλσαμο. (σσ. πρεπει να παρω ωτασπιδες αμεσα!)

Σηκωθηκα και εριξα μια ματια τριγυρω... Τα παντα στο σπιτι μαρτυρουσαν ανθρωπο με μερακι και γουστο!


Ο καιρος εξω μουντος αλλα η θεα απο το σπιτι απλα πανεμορφη...



Λιγο αργοτερα σηκωθηκε και ο Πανος οποτε και με τους 2 Παναγιωτηδες πλεον αραξαμε στο σαλονι για το πρωτο καφεδακι της μερας...

[Ταξιδευτης]

Καμια ωρα αργοτερα ο Παναγιωτης τηλεφωνησε στα αλλα παιδια της παρεας για να βρεθουμε εξω για καφε. Κατεβηκαμε στο γκαραζ για να ετοιμαστουμε... Ο εξοπλισμος και οι μηχανες μαρτυρουσαν τι ειχαμε περασει την προηγουμενη μερα...

[Ταξιδευτης]

Εξω ειχε βγει ενας λαμπρος ηλιος και μιας που ημασταν διπλα απο το κεντρο της Καβαλας ο Παναγιωτης προτεινε να αφησουμε τις καλες μας να ξεκουραστουν και να παμε με το αυτοκινητο του στο ραντεβου. Εγω μη εχοντας τιποτα να φορεσω μιας που ολα τα ρουχα ειχαν μουσκεψει απο την χθεσινη βροχη (το λαθος να μην εχω top case που ελεγα στην αρχη!), εβαλα τα δερματα και φυγαμε για Καβαλα!




Ομολογω οτι ημουν λιγο θεαμα με πληρη μηχανοβια εξαρτηση μεσα σε ενα αυτοκινητο, αλλα δεν με πειραζε καθολου!
Συντομα φτασαμε στην πανεμορφη πολη και στην κουκλιστικη καφετερια στην ακρη του λιμανιου...



Πανεμορφες εικονες παντου, και ετσι εδωσα σιωπηλα στον εαυτο μου μια υποσχεση να ξανανεβω για να δω σε λεπτομερεια ολα αυτα που τωρα ισα που χωρουσαν στο καδρο της φωτογραφικης μου...

[Ταξιδευτης]

Συντομα μαζευτηκαν και τα αλλα παιδια και εγω απολαμβανα τις πολυτιμες αυτες στιγμες παρεας και συντροφικοτητας.
Το μεγαλυτερο ταξιδι τελικα ειναι στα χαμογελα των φιλων...

Ο Πανος και ο Γιωργος...



Η Ελενα και η φιλη της και ο Γιωργος Hornetkav...



Σημερα ηταν Καθαρη Δευτερα και ολοι ειχαν τη μερα ελευθερη, οποτε προς το μεσημερακι προτειναν να κανουμε μια εκδρομη προς τα ανατολικα για να φαμε σε καποιο ταβερνακι. Γυρισαμε στο σπιτι και πηραμε τις μηχανες για μια ομαδικη βολτα στις εξοχες της Καβαλας...

[Ταξιδευτης]

Μετα απο μια ωραια παραλιακη διαδρομη τελικα καταληξαμε στην παραλια της Ασπροβαλτας...



...οπου και καθισαμε σε μια καλη ψαροταβερνα για το απαραιτητο ξεκοιλιασμα...



Η παρεα ηταν ολη υπεροχη και αφου με το καλο τελειωσαμε το ριξαμε στις καλλιτεχνικες φωτογραφισεις... Ο Βαγγελης με τον Γιωργο πηγαν στην παραλια οπου και γυρισαν την Ελληνικη εκδοση του Baywatch, ενω εγω παλι προτιμησα μια βολτα στον πεζοδρομο...

[Ταξιδευτης]

Καποια στιγμη τελικα αποφασισαμε να βαλουμε πλωρη για Καβαλα.
Η αδεια Εγνατια ηταν μεγαλος πειρασμος και ετσι συντομα εγω και οι δυο Παναγιωτηδες βρεθηκαμε να κινουμαστε με ρυθμους που αν μας σταματουσαν θα μας κλειδωναν στο πιο ανηλιαγο μπουντρουμι και θα πετουσαν το κλειδι στο πατο της θαλασσας...

Με συνοπτικες διαδικασιες λοιπον βρεθηκαμε πισω στη βαση. Καποια απο τα παιδια αποφασισαν να βγουν το βραδυ, αλλα εγω και ο Πανος αποφασισαμε να αραξουμε σπιτι μιας που αυριο η μερα θα ειχε μπολικα χιλιομετρα.

Ο Παναγιωτης προσφερε να βαλουμε τις μηχανες μεσα στο σπιτι και βεβαια εγω δεν εχασα την ευκαιρια...


Βαλαμε ποτακια και με ωραια κουβεντουλα και μουσικη η βραδια κυλισε με τον καλυτερο τροπο... Χαρισμα τους και τα clubs και ολα....

[Ταξιδευτης]

Το επομενο πρωι ξυπνησα με αυτο το γλυκοπικρο συναισθημα που εχω παντα οταν ερχεται η ωρα του αποχωρισμου φιλων...
Ετοιμασαμε τα πραγματα, τα φορτωσαμε στις μηχανες και χαιρετησαμε τον Παναγιωτη, δινοντας υποσχεση να ξαναβρεθουμε συντομα...



Συντομα ειχαμε βγει στην αδεια Εγνατια με τον καιρο να δειχνει με το μερος μας... Το κρυο και ο αερας αρκετος, αλλα μπροστα στις προηγουμενες μερες μας φαινοντας σαν οι ιδανικες συνθηκες...





Η διαδρομη σημερα ειχε προφανως προορισμο την Αθηνα... Ομως η παρακαμψη των Τεμπων αυτη τη φορα ηταν κατι που επιζητουσαμε, μιας που η βαρετη και αθλια "Εθνικη" δεν ειχε να μας προσφερει τιποτα το ιδιαιτερο...
Θα βγαιναμε στο υψος της Κατερινης και απο τον παλιο επαρχιακο θα πηγαιναμε προς Ελλασωνα και απο εκει Τυρναβο, Λαρισσα και μετα Βολο, Λαμια και Αθηνα.

700 χιλιομετρα. Οχι και ασχημα...

[Ταξιδευτης]

Οι ευθειες της Εγνατιας και της εθνικης οδου ηταν ατελειωτες... Κουλουριαστηκα πανω στη μηχανη και ανοιξα το γκαζι σε μια προσπαθεια να διωξω τα βαρετα χιλιομετρα μεχρι την παρακαμψη των Τεμπων.

Περασαμε εξω απο τη Θεσσαλονικη και για λιγο ενοιωσα ασχημα που δεν καταφερα να περασω καθολου απο την αγαπημενη μου πολη και να δω τα φιλαρακια που μενουν εκει, αλλα εκανα αλλη μια υποσχεση για μια επομενη φορα... Ποτε σταματας να υποσχεσαι ομως και αρχιζεις να ζεις τελικα;

Συντομα φτασαμε στην Κατερινη και η παρακαμψη μας οδηγησε μεσα απο την πολη προς την Μηλια περνοντας απο την πισω πλευρα του μεγαλοπρεπους Ολυμπου με κατευθυνση για Ελασσονα...