Η βόλτα του Τάκη

[Markas]

Ξέρετε, για να βγουν αυτές οι φωτογραφίες δεν ήταν εύκολη υπόθεση...






…γι’ αυτό έβαλα μερικές παραπάνω για τον κόπο του φωτογράφου.

[Markas]

[commander]

παλι τρως ρεεεεεεεε... ημαρτον που το βαζεις τοσο φαι ρε μερεχουλια......???

[commander]

μπραβο ρε παιδια παντα τετοια να εχετε .....!!!

[Markas]

Η ώρα όμως είναι 14:35 πια. Δυστυχώς μετά τις 17:00 αρχίζει να νυκτώνει οπότε ο χρόνος που μένει για τη βόλτα είναι περιορισμένος. Ο Νίκος και ο Μάνος είναι όμως ακόμα ενθουσιασμένοι με την ιδέα καινούργιων ανακαλύψεων οπότε και οι άλλοι δύο υποκύπτουν.
Βασικό επιχείρημα μάλιστα του Νίκου προς το Γιάννη και τον Τάκη είναι πως η μέρα είχε ακόμα φως και πως ο ίδιος ο Τάκης είχε τονίσει πως θέλει η βόλτα να είναι ΟΛΟΗΜΕΡΗ.
Τι ολοήμερη είναι αυτή όταν τελειώνει στις 14:35;

Είναι; Δεν είναι.

[Markas]

Το επιχείρημα στέκει, ο Τάκης δε μασάει (αν και δηλώνει πως αρχίζει να πεινάει) οπότε και ο Γιάννης ακολουθεί μουρμουρίζοντας…
Θα μου πείτε, τι τον έπιασε τον Γιάννη ξαφνικά; Τόσα έχει κάνει κλουθώντας του κουζουλού, ο Κόφινας τον μάρανε; Αυτά τα λέτε εσείς που δε ξέρετε το κανόνα του Γιάννη: Απαγορεύετε περπάτημα (σε εκδρομή) άνω των 50 μέτρων. Και στον Κόφινα είναι γύρω στα 200 με έντονη ανηφόρα μάλιστα, οπότε οι ενστάσεις του έχουν βάση!

Άντε, πάμε και εμείς μαζί τους, να δούμε πότε θα τη τελειώσουνε πια αυτή τη βόλτα.

[Markas]

Ο δρόμος δεν είναι παραλιακός όπως μέχρι τώρα αλλά σκαρφαλώνει γρήγορα τις πλαγιές και χώνεται ανάμεσα σε κορυφές λόφων.






Το τοπίο γίνεται ακόμα πιο ξερό και παίρνει αυτή τη χαρακτηριστική μορφή ημι-ερήμου των Αστερουσίων.





Η ποιότητα του δρόμου πάλι, καμία σχέση με 3Α. Από την πρώτη στιγμή που έφυγαν από τον κεντρικό του φαραγγιού, κάνουν την εμφάνισή τους νεροφαγώματα και σκόρπιες πέτρες από κατολισθήσεις.





Βέβαια οι φίλοι μας είναι παλιές καραβάνες και δε μασάνε. Ή έτσι νομίζει ο Νίκος, γιατί ο Γιάννης έχει άλλα σχέδια…

[Markas]

Μεταφερόμαστε προσωρινά μέσα στο μυαλό του Γιάννη ώστε να διαβάσετε και εσείς τις σκέψεις του γιατί και να σας τα πω εγώ δε θα με πιστεύετε:
«Ο δρόμος ανηφορικός, κουραστικός, σε κακό χάλι! Πού με έφερε πάλι αυτός ο κουζουλός, τι αμαρτίες πληρώνω θεέ μου!
Με τέτοιο ξεκώλωμα θα πάμε να σκαρφαλώσουμε μετά πάλι τόσα χιλιόμετρα στον Κόφινα;
Γιατί, για να λέει ο κουζουλός 200 μέτρα περπάτημα, θα πρέπει να είναι τουλάχιστο 2 χιλιόμετρα!
ΌΧΙ!
Δε θα περάσει έτσι!
Θα το παίξω πως και καλά μου έσβησε και μου έπεσε το μηχανάκι.
Μόνο να προσέχω να είναι κάπως δύσκολο το κομμάτι μη κοιτάζει ο Τάκης τον καθρέπτη και με πάρουν χαμπάρι νωρίς.
Με κάτι τέτοια θα φάμε κάνα μισάωρο, που θα πάει, πρέπει να είναι αρκετό.
Και αν δε φτάσει, θα σταματάω για κατούρημα, για αλλαγή μπαταρίας στην κάμερα, κάτι θα βρω…»

[Markas]

Η ώρα 15:00. Η παρέα διασχίζει ένα κομμάτι που είναι κάπως δύσκολο. Ο Νίκος μπροστά αποσταθεροποιείται λίγο αλλά περνάει. Ξαφνικά ακούει από κάπου κόρνες. Βρίσκει μέρος να σταματήσει, κατεβαίνει γρήγορα και κοιτάζει γύρω του.
Ρωτάει το Μάνο που έρχεται και αυτός αρκετά ζορισμένος αν κόρναρε αυτός.
Αρνητικόν.
Ο Τάκης που ακολουθεί δίνει και αυτός αρνητική απάντηση.
Πού είναι ο Γιάννης ρε παιδιά;



[Markas]

(Παρένθεση Νίκου: Έχουμε συμφωνήσει με το Γιάννη πως όποιος πέσει θα αρχίσει τις κόρνες οπότε γι΄αυτό ήξερα πως πρέπει να ανησυχώ)

Κάπου στο βάθος βλέπουν τη φιγούρα του. Όρθιος είναι, καλά είναι! Μα; Ρε παιδιά; Τι κάνει; Βγάζει φωτογραφίες;;;