yns & Extreme παρουσιάζουν: Μια φλώρικη εκδρομή

[Markas]

Ο δρόμος πάντως…

[Markas]

…κανονική λεωφόρος!

[/CENTER]

[Markas]

Εγώ: Είδες που στα ‘λεγα πως ο δρόμος από δεξιά είναι μια χαρά;
Γιάννης: …(κάτι ακαταλαβίστικα)…κουζουλέ…(και άλλα ακαταλαβίστικα)… εγώ φταίω που σου κλουθώ!

[Markas]

Περνάμε ένα πυκνό δάσος από μεγάλες χοντρολιές απλωμένες (Ιούλιο μήνα; ! ) με σημάδια εγκατάλειψης και αυτές. Μάλιστα, στην άκρη του δρόμου υπήρχαν ακόμα τσουβάλια γεμάτα ελιές από το μάζεμα το χειμώνα! Κάτι κακό θα βρήκε τον αγρότη και τις παράτησε στη μέση. Το όλο σκηνικό πάντως ήταν λίγο ανατριχιαστικό…

Οι ελιές και η ανθρώπινη παρέμβαση σιγά σιγά δίνουν τη θέση τους σε θάμνους και βοσκοτόπια. Αποφασίζουμε να κάνουμε μια μικρή στάση στον απέναντι λόφο.

[Markas]

238 χιλιόμετρα και δέκα ώρες αργότερα από τη στιγμή που ξεκινήσαμε το πρωί, σταματάμε σε ένα σημείο που προσφέρει όμορφη θέα τόσο βόρεια στα βουνά και στο κοντινό χωριό Μανιατιανά…





…όσο και στο νότο μέχρι τη θάλασσα και τα θερμοκήπια στον κάμπο.

[Markas]

Τρώμε το κατιτίς μας, ελέγχουμε τα πράγματα και ετοιμαζόμαστε για τη συνέχεια. Προς τα πού όμως;

Εγώ επιμένω για χώμα. Είχα επιλέξει μια ωραία διαδρομή δίπλα σε ποταμό αλλά από πολύ ψηλά, να θαυμάζουμε τη θέα, όμως οι δύο συνοδοιπόροι μου συνεχίζουν το παραμύθι πως ήρθαν λέει να ξεκουραστούν, πως έχουν κουραστεί, έχουν γίνει χάλια από τη σκόνη και άλλα τέτοια. Τι να κάνω υποχώρησα.

Μελετάμε λοιπόν το χάρτη ξανά. Αποφασίζουμε πλέον να βγούμε άσφαλτο και μετά από 50-100 μέτρα να στρίψουμε αριστερά προς Αζογυρές, Χάσι και Βουτά, μέσα από κάτι δαιδαλώδεις και στενούς ασφαλτοστρωμένους δρόμους. Αντί όμως να στρίψουμε κάποια στιγμή δεξιά στο χωματόδρομο θα συνεχίσουμε από άσφαλτο σε ένα όμορφο δρόμο που ακολουθεί το ρου του ποταμού μέχρι τελικά να καταλήξει πάνω από την Παλαιόχωρα.

(Με πορτοκαλί η εναλλακτική χωμάτινη διαδρομή)

[Markas]

Η άσφαλτος ήταν δύο λεπτά απόσταση από εκεί που ήμασταν, αλλά πριν φτάσουμε είχαμε ένα μικρό επεισόδιο. Λίγο πριν την άσφαλτο ήταν δεμένος ένας σκύλος ο οποίος είχε αρκετή αλυσίδα ώστε να φτάνει από άκρη σε άκρη. Συνηθισμένο φαινόμενο θα μου πείτε στην Κρήτη, έτσι έχουν μάθει οι βοσκοί να κρατάν τα πρόβατα περιορισμένα σε δρόμους χωρίς πόρτες. Ο σκύλος όμως δεν ήταν ένας τυχαίος αλλά ένα λυκόσκυλο τεραστίων διαστάσεων! Ο δρόμος, έτσι όπως ήταν ανηφορικός και ο ήλιος κόντρα το έβλεπα να στέκεται απέναντι μας σε απόσταση, στη μέση του δρόμου, αγέρωχος και με έλουζε κρύος ιδρώτας. Τι να κάνω; Τραβάω γκάζι, πίσω κολλητά ο Γιάννης, τελευταία στιγμή κάνει στην άκρη ο λύκος γαβγίζοντας οργισμένα! 

Όπως και να έχει, στρίβουμε μετά από 100 μέτρα στη διασταύρωση και χανόμαστε…

…σε ένα στενό φιδίσιο δρόμο πνιγμένο στο ασημί των ελιών και στο πράσινο.

[kostas_366]

Αρχική Δημοσίευση από Markas

Λίγα μέτρα παραδίπλα ξεχνάμε τις μυρωδιές γιατί μας πήρε τα μυαλά το θέαμα.





Οι φωτογραφίες δε μπορούν να αποδώσουν τη μαγεία της στιγμής.

Αχ και να πάρω τηλ. τον Αποστολ-κη να του πω ότι βάζετε για τάκους τους κίωνες

[Markas]

Δε στρίβουμε στο χωματόδρομο (ρώτησα ξανά μήπως αλλάξανε γνώμη αλλά δεν…) και συνεχίζουμε παράλληλα στον ποταμό.





Κάπου εκεί πάνω υπάρχει ο δρόμος που θα παίρναμε αν συμφωνούσε η παρέα. Κρίμαααα

[Markas]

Αρχική Δημοσίευση από kostas_366

Αχ και να πάρω τηλ. τον Αποστολ-κη να του πω ότι βάζετε για τάκους τους κίωνες

Το έχω παράδοση, έχω "κατακτήσει" αρκετούς από δαύτους .