Σούριγιαν-Ουρντούν ...υπό λοξή οπτική γωνία

[Uriah Heep]

Εδώ είμαστε! Ήταν οι Ιταλοί με τις παρκαρισμένες μηχανές.
Ένα ζευγάρι ο Ρομπέρτο με την Τιτσιάνα (Varadero 1000-transalp 600) και ο Φάμπιο (GS 650).

Αυτοί είχαν τελειώσει με την περιήγηση στον αρχαιολογικό χώρο και γύρισαν πίσω να πάρουν ένα σακίδιο που είχαν ξεχάσει.
Η ζέστη χτυπούσε αλύπητα εκείνη την ώρα και βιάζονταν να φύγουν από την Πέτρα για να διανυκτερεύσουν κάπου κοντά στη Νεκρά Θάλασσα.

Η Τιτσιάνα, 20άρα, ασχημούλα, στιλ πεκινουά, συμπαθητικό σκληρό καρύδι και ο φίλος της ο Ρομπέρτο, απροσδιορίστου ηλικίας (57-60, δε ρωτάμε τέτοια πράματα…) βετεράνος μπαρουτοκαπνισμένος ταξιδευτής, κλασσικός πολυλογάς με ελεγχόμενη θεατρικότητα. Ο Φάμπιο, 35άρης, ήταν από το Άστι μια μικρή πόλη κοντά στο Τορίνο όπου σπούδαζα επί 6 χρόνια.
Σα να ΄βλεπα κοντοχωριανό μετά από 25ετία! Ο Φάμπιο, από την κούραση κι από τη ζέστη, έδειχνε να βρίσκεται εκτός πλανήτου…

Μετά τις γρήγορες συστάσεις ο Ρομπέρτο με ρώτησε προς τα που θα πάω. Του εξήγησα ότι από δω και πέρα η πορεία μου θα ήταν προς βορρά με ελάχιστες παρεκκλίσεις ολίγων μοιρών κατ΄επιλογήν και αναλόγως ωροσκόπου …

“Allora, andiamo!”

Aκολούθησα χωρίς να το σκεφτώ!

Φωτό. Πέτρα

[Uriah Heep]

Πάνε χρόνια που οι επιλογές μου είναι μασίφ.

«Έφτασες μέχρι τη Πέτρα, ρε μεγάλε, και δεν είδες όλα τ' αρχαία? Πας καλά?» θα μΕ πεις.

Τι είπες ρε κνώδαλο της fast food αρχαιολογίας, που ΄χεις να μπεις σε μουσείο από το σεισμό του 78, για διανυκτέρευση στο προαύλιο? Θα σΕ πω…

«Καλά δε θα ντραπείς να το πείς στους φίλους σου?» θα μΕ πεις

Μου 'ρθες ταξιδάκι στο τζαμπέ με τη χορωδία των ΚΤΕΛ Μακεδονίας-Θράκης, στην Ιορδανία και μου τη βγαίνεις …δεξαμενή αρχαιολογικής γνώσης? Ρε δε πας να μπαζώσεις την υποθαλάσσια με τη σαβούρα του μυαλού σου, που ένα χρόνο πριν δεν γνώριζες άλλη Πέτρα, εκτός από το ομώνυμο χωριό του νομού Πιερίας και τη Βουλγάρα στρηπτιζέζ στο «Μακάο»? θα σΕ πω.

Κατάλαβες τώρα, κύριος, πως έχει η κατάσταση?

Κάτι τρόφιμοι σκυλάδικων και τινές ακόμη ταξιανθίες τρακτεροκουδουνόβλαχων, που όταν βλέπουν βιβλίο βγάζουν αυθόρμητα το εντομοαπωθητικό…
.
…και όταν τους ρωτάς τι ήταν η Ακρόπολη, σκύβουν με ύφος δουλοπρεπές και σβέρκο αυτοπροτεινώμενο για καρπαζιά…
.
…μας ζητάν και τα ρέστα!

Αν είχα τον γκαϊλέ να δω τα συγκεκριμένα μνημεία, κάνοντας τόσα χιλιόμετρα, θα το είχα κάνει πολλά χρόνια πριν. Εδώ όμως το ταξίδι είχε άλλο χαρακτήρα.
Προείχε η περιπλάνηση και η αλητεία …με τη καλή έννοια πάντα.

Το ότι θα ξαναπεράσω από δω γυρνώντας κάποτε από ταξίδι με τη μηχανή στην Αίγυπτο, είναι μία άλλη παράμετρος μέσα στο μυαλό μου.

Η ζωή όμως δε θέλει πολλές παραμέτρους στις αποφάσεις…

Για την ιστορία, ξαναπέρασα πριν 3 μήνες επιστρέφοντας από το Σουδάν. Τελικά δεν σταμάτησα.
Πέρασα πατητός, γεμάτος από περιπέτεια και ακραίες καταστάσεις που μου έτυχαν στα Σουδανο-Αιγυπτιακά σύνορα.
Τελικά όλα είναι θέμα ...οπτικής γωνίας!

Κι αν αυτή η γωνία είναι και λοξή...


Φωτό. Αl Karak

[Uriah Heep]

Γι΄αυτό και ρολάριζα χαλαρά προς το Αλ Καράκ ακολουθώντας την παρέα των Ιταλών.
Κάναμε καμιά κατοσταριά χιλιόμετρα και βρήκαμε δωμάτια σ΄ένα μικρό ξενοδοχείο κοντά στο κάστρο. Βρισκόμασταν πλέον καμιά 20αριά χιλιόμετρα από τη Νεκρά θάλασσα αλλά δεν υπήρχε χρόνος να την επισκεφτούμε γιατί ήδη είχε αρχίσει να σκοτεινιάζει.

Αφού τακτοποιηθήκαμε, αρχίσαμε να βολτάρουμε στο κάστρο και καταλήξαμε σε υπαίθριο κεμπαπτσίδικο για φαί.
Οι Ιταλοί ερχόμενοι από Λιβύη (μέσω Τύνιδας) και Αίγυπτο είχαν καλά γαλβανισμένα στομάχια και δε χαμπάριαζαν τίποτα.
Μέχρι να μας ετοιμάσουν ένα πτυσσόμενο τραπέζι και να παραγγελθούν τα κεμπάπ τους, πετάχτηκα διακριτικά μέχρι τη μηχανή που είχα τα αμύγδαλα, χτύπησα 3 χούφτες και γύρισα στη θέση μου στο καρέ να τη βγάλω με ξυνόγαλα…

Δεν ρισκάριζα άλλη δυσεντερία και δεν είχα διάθεση από την επόμενη που θα ταξίδευα μόνος, στην αφόρητη ζέστη, να βαράνε τα στομάχια και τα άντερα σαν τα κρουστά του Ουαγκαντούγκου!

Περάσαμε πολύ ωραία συζητώντας για ταξίδια, για την Ιταλία και γενικά μου άρεσε που ξαναμίλησα Ιταλικά γιατί σπάνια μου δίνεται η ευκαιρία. Εκείνη την ώρα έλαβα κι ένα μήνυμα από τον Νικόλα (ΗΡ2) που με πληροφορούσε ότι βρίσκονταν στη Δαμασκό.

Φωτό. Το κάστρο του Αλ Καράκ

[Uriah Heep]

Την επομένη οι Ιταλοί θα πήγαιναν στη Νεκρά θάλασσα για μπάνιο και θα έπαιρναν την king's highway για ν΄ ανέβουν προς τη Συρία, στο χαλαρό. Εγώ θα ξαναεύρισκα την desert highway και θα την έκανα καρφί για Συρία, στη Δαμασκό, καμιά 450 χιλιόμετρα.

Το επόμενο πρωϊνό, αφού φωτογράφησα το κάστρο του Al Karak, ταξίδευα καρφωτός βόρεια για τα Συριακά σύνορα.

Μεγάλε, εγώ σΕ το ΄πα! Να μη μΕ λες δηλαδή! Δεν έχεις να διαβάσεις τίποτα σοβαρό απ' αυτό το «ταξιδιωτικό»…
.
.
…όσο είναι καιρός άλλαξε site!

Φωτό. Μέση Ανατολή...
...διαλέγεις και παίρνεις!

[Uriah Heep]

Σύνορα

Αφήνοντας πίσω την Ιορδανία ...

Φωτό. Γειά χαρά Αμπντάλα!


ΥΓ. Τώρα που το σκέφτομαι,
.
.
.
... Άμπνταλα δεν σΕ βλέπω καλά!

[Uriah Heep]

Έφτασα στη Δαμασκό νωρίς τ’ απόγευμα. Βόλεψα τη βασίλισσα στην πρασιά ενός παμπάλαιου ξενοδοχείου, στην παλιά πόλη, που θύμιζε σκηνικό από ταινία «μασίστα» και βγήκα έξω.

Η κίνηση στο κέντρο της Δαμασκού ήταν εφιαλτική.
Ένα διαρκές κυκλοφοριακό κλύσμα, που δεν χωράει ντεκαφεϊνέ κινήσεις. Οι μουστακαλήδες νταβραντισμένοι γκαζιάριδες σΕ παίζουν με αποφασιστικότητα στο χιλιοστό είτε είσαι πεζός είτε εποχούμενος. Κορνάρισμα στο φουλ, αραβική …free jazz στη διαπασών και γενικό σαλτάρισμα.
Κατάσταση ροκ.
Είμαι στην πρωτεύουσα της Συρίας.

Εδώ, συνειδητοποίησα ότι τα πράγματα είναι πολύ πιο χαλαρά από το πολύ συντηρητικό Χαλέπι, που είχα μείνει αρχικά.
Οι κλασσικές μαυροφορούσες με τις κλειστές μαντίλες και τα σκυθρωπά πρόσωπα, είχαν αντικατασταθεί σε πολλές περιπτώσεις, από εκρηκτικά σπαστά διαφορικά με εφαρμοστές έγχρωμες κελεμπίες και ανοιχτόχρωμες μαντίλες που άφηναν να φαίνεται το μακιγιάζ και η κόμμωση και κάνανε τη φαντασία να καλπάζει!

Μόλις οι κεραίες μου εντόπισαν και κάτι περίεργα καφενεία με αδιαφανή τζάμια που σέρβιραν λιβανέζικη μπύρα, ήμουνα σίγουρος ότι σ΄αυτή τη πόλη η κατάσταση ερχόταν στα …γράδα μου.

Ατυχώς, μια πτώση του κινητού μου στο πλακόστρωτο, την ώρα που έβγαζα τα μπαγκάζια από τη βασίλισσα, είχε σαν αποτέλεσμα να στερηθώ τις υπηρεσίες του για το υπόλοιπο του ταξιδιού μου.
Δεν μπόρεσα να απαντήσω στο μήνυμα του Νικόλα ούτε να επικοινωνήσω με κανέναν για το υπόλοιπο του ταξιδιού μου.

Φωτό. Στο κέντρο της Δαμασκού. Ο Πρόεδρος παντού με χαιρετάει...

[Uriah Heep]

Η Δαμασκός είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα πόλη.
Η αίσθηση που έχεις όταν περιφέρεσαι στην παλιά πόλη, μια από τις αρχαιότερες στην ιστορία, που εξακολουθεί να κατοικείται μέχρι σήμερα, είναι μοναδική.

Τα σουκς, τα παζάρια, τα τζαμιά και οι αρχαίες πύλες με παρέσυραν σ΄ένα 4ωρο περπάτημα που κατέληξε στην αγορά με τα κεμπαπάδικα και τους καφενέδες της citadel μπροστά στο παλιό κάστρο.

Σ΄ένα παραλήρημα γαστρονομικού πανθεϊσμού, με τα ντονέρ και τα κεμπάπ, τα γιαουρτλού και τις πίττες, να τραβάνε τον κόσμο που τελείωνε από την αγορά, τα στενά σοκάκια άλλαζαν ύφος…

Connecting people…

Παρά την τρομερή πείνα που με χτύπησε μετά το περπάτημα, μ΄ ένα στομάχι νάχει υποστεί ολοκληρωτικό μοντάζ, πήρα μερικές βαθιές ανάσες και με αυτοσυγκέντρωση θιβετιανού γκουρού, κατευθύνθηκα στο πρώτο ημιυπαίθριο μαγαζί με ξηρούς καρπούς και κράτησα χαρακτήρα.

Οι εκπληκτικοί σκουρόχρωμοι τεράστιοι χουρμάδες (καμία σχέση μ΄αυτούς που μας πασάρουν στην Ελλάδα), συνοδεία αμυγδάλων και φιστικιών με στανιάρισαν αμέσως.
Ο ιδιοκτήτης του μαγαζιού με κέρασε κι ένα αρωματικό τσάι και ξεπέρασα το γαστριμαργικό σόκ.

Μιάς στιγμής αδυναμία, ενός ταξιδιού ταλαιπωρία, μεγάλε! Πάει κι αυτό…
Σειρά είχε ο καφενές για μπύρα.

Φωτό. Μπαίνοντας στο κέντρο, έγινε τσαμπουκάς για το ποιός θα φωτογραφίζονταν πρώτος πάνω στη "Βασίλισσα"...

[Uriah Heep]

Την έβγαλα σ΄ένα τραπέζι που με προσκάλεσε μια παρέα φιλικότατων ντόπιων νεαρών.
Mε μπύρες εγώ και ναργιλέδες με τσάγια οι μάγκες, τη βγάλαμε για κανά 2ωρο με αφηρημένες συζητήσεις ιδεολογικού τοματοπελτέ περί της κόντρας τους με το Ισραήλ και τις διαφορές μας με τους Τούρκους, με εξαίρεση έναν της παρέας, φτυστό με το μόδιστρο Γαβαλά ξεροψημένο σε σολάριουμ, που μου τα έπρηξε με το θαύμα της εθνικής μας στο Euro ’04 και τη μουσική από το CD ΤΑΚ-ΤΑΚ του Σότι Βολάνη που τον εντυπωσίασε!
Να μη παραλείψω ότι τους καθόταν αδιανόητο, το ότι ήμουν πατέρας μόνο ενός παιδιού!
Σ΄αυτές τις κοινωνίες που επιδίδονται συστηματικά στο παιδοσπορείν, φάνταζα παράξενος σαν τροπικό πτηνό που είχα μόνο ένα παιδί!

Όταν ο άραψ εκπωματιστής μου άνοιξε την 4η μπύρα κάνοντας σχόλια για τη φοβερή συναυλία συνοδεία βιολιών της Άντζελας Δημητρίου στη Δαμασκό, κατέβασα με ηρωικό ύφος και αργές γουλιές το μπουκάλι, υπερήφανος που ο διεθνισμός μας έφτασε μέχρι τo καφενεδάκι του Yousef…

Όταν με ρώτησαν για τους δικούς τους Sultan al Tarab και την γοητευτική Noura Rahal (στην αφίσα σε τοίχο του καφενείου) κι αν γουστάρω να τους ακούσω σε μαγαζί, αναγκάστηκα να τους εξηγήσω ευγενικά ότι δεν συχνάζω σε τέτοιους ναούς και δεν γνωρίζω το εκκλησίασμα …

Την τελευταία παρόμοια παλικαριά την είχα κάνει πριν 14 χρόνια στη Φέζ του Μαρόκου, σε μη τουριστικό, ασφυκτικά γεμάτο μαγαζί, που για να περάσεις ανάμεσα από τα τραπέζια έπρεπε να είσαι αλειμμένος με βαλβολίνη. Το επόμενο πρωί από την καπνίλα και το νταβαντούρι είχα «στρώσει κεφάλα»…
.
.
…σαν νάχα πιεί όλα τα ναρκωτικά του κόσμου!

Φωτό. Δαμασκός

[Uriah Heep]

Χαλαρωμένος και νυσταγμένος από την κούραση και τις μπύρες πήρα το δρόμο ποδαράτος για το ξενοδοχείο.
Σ΄ένα στενό με πλησίασε ένας χλιμίντζουρας κράχτης για να με προτείνει raqs baladi (ανατολίτικους χωρούς ή κοινώς belly dance), κάνοντάς μου τις κλασσικές χειρονομίες για αβυσσαλέα ντεκολτέ και αχλαδόσχημα κορμιά.

Πώς να του εξηγήσω τώρα εγώ, ότι στην Ερωτική Πόλη έχουν ανοίξει τόσα οριεντάλ μαγαζιά και σχολές οριεντάλ χορού, που δεν υπάρχει πάρτυ, εκδήλωση ή χάπενινγκ που να μη σου ανέβει στο τραπέζι καμιά Φατμέ (από το Άνω Μέκλανες) με σπαστά αμορτισέρ, για να δώσει δικαιολογία ζωής σ΄ένα σωρό λαβωμένα "Εγώ" που ψάχνουν για ψευδοϋπόσταση κάποιου σέξι ρόλου…

Το κατάντησαν και το οριεντάλ …πιο βαρετό κι από συζυγικό σέξ…

Φωτό. Παλιές αγορές στη Δαμασκό

[Uriah Heep]

Έφτασα στο ξενοδοχείο και άκουσα φωνές και βαβούρα από το μικρό χώρο στη ρεσεψιόν.
Μια παρέα βέλγων μόλις είχε επιστρέψει από την έξοδο στην πόλη και έκανε το καθιερωμένο χαβαλέ, τρώγοντας με τα χέρια σιροπιαστά από ένα μεγάλο κουτί.

Συστηθήκαμε και τα είπαμε στα γαλλικά. Δώδεκα άτομα ηλικίας 35 με 55 χρόνων, με πάθος στα κόμικς του Τεν Τεν και τα Ντε Σεβώ , ταξίδευαν από το Βέλγιο και τη Γαλλία με 5 Citroen 2CV μέχρι τη Δαμασκό, για να φτάσουν τις επόμενες μέρες στην Αίγυπτο όπου εξελίχθηκε η περιπέτεια του «Τεν Τεν στη Χώρα των Φαραώ»…

Μου πέρασε κατευθείαν η νύστα!

Τελικά υπάρχουν άνθρωποι με πολύ γλυκιά τρέλα και τους καραγουστάρω!
Πιθανόν, για την μεταλλαγμένη σκέψη του αγράμματου νεοέλληνα και μπανιστιρτζή της βλαχονεόπλουτης διανόησης των ξέκ@λων της σόου μπιζ και της ρεζερβέ ομπρέλας στη Μύκονο …να φαντάζουν γραφικοί και πυροβολημένοι!

Κάθισα ένα δεκάλεπτο με πέντε Βέλγους κι ένα Γάλλο στο μικρό καθιστικό και απόλαυσα την ευγένεια, το επίπεδο και το χιούμορ της σοφιστικέ παρέας.

Ανεβαίνοντας τις σκάλες για το δωμάτιό μου και φορώντας το καπελάκι Τεν Τεν που μου έκαναν δώρο, σκεφτόμουνα πόσο κοντά μου ένοιωθα αυτή τη φευγάτη παρέα …

Έκλεισα το φως του δωματίου αναπολώντας τα αντίστοιχα δικά μου «κατορθώματα»…

Σκεφτόμουνα το 2000 στην Αγγλία, πόσες ώρες έκανα για να ανακαλύψω το μπαρ, έξω από ένα στούντιο στα περίχωρα του Λονδίνου, όπου έπιναν καφέ ο μακαρίτης ο Dave Byron με τον Hensley στα διαλλείματα από τις πρόβες για το άλμπουμ “Salisbury” το 1970, παρέα με τον Alvin Lee.

Κυριευμένος από τις αναμνήσεις του επόμενου πρωινού που πέρασα, διασχίζοντας ξανά και ξανά τη διάβαση πεζών, που διέσχισαν οι Beatles στο εξώφυλλο του άλμπουμ Abbey Road…
.
.
…βυθίστηκα σ΄έναν ήρεμο ύπνο.

Φωτό. Δρόμοι και αγορές στη Δαμασκό