Η βόλτα του Τάκη

[Markas]

Μπορεί Μάνος και Τάκης να του φωνάζουν από μακριά να τελειώνει γιατί έτσι όπως πάνε δε θα προλάβουν τον Κόφινα αλλά ο Νίκος κουτρουβαλάει ήδη την κατηφόρα προς βοήθεια του φίλου του. Βλέπετε, έχει ένα παραπάνω συμφέρον μην πάθει τίποτα. Με ποιον θα πηγαίνει να κάνει τις κουτουράδες που του κατεβαίνουν κατά καιρούς;

Ο Γιάννης βέβαια μες στην τρελή χαρά απαθανατίζει το πτώμα:

[Markas]

Έρχονται και οι άλλοι σιγά σιγά, άντε να σηκώσετε τη μηχανή τώρα…
Όχι;
Γιατί όχι ρε Γιάννη;
Φωτογραφία θες;







Χμμ, γιατί κάνεις το σήμα της νίκης;
Ύποπτο…
Πάντως έχω να πω πως έπεσες προς τη σωστή κατεύθυνση. Φαντάσου να έφευγες αριστερά….
Άντε, πάμε τώρα παιδιά, ο Κόφινας…






Ρε Γιάννη, ο Κόφινας είπαμε μας περιμένει και δε θα προλάβετε να μας πάτε…

[Markas]

Ρε παιδιά…

[Markas]

Ρε δε πα να…
Εγώ φταίω που σας παίρνω σοβαρά εσάς και τις εκδρομές σας!

[Markas]

Μετά από ένα εικοσάλεπτο καθυστέρησης και γέλιου αποφασίζουν επιτέλους να ξεκινήσουν. Η μηχανή πάντως δεν έχει καμία ζημιά πέρα από μερικές γρατζουνιές στα κάγκελα (και μπόλικες πατημασιές σε διάφορα σημεία, πάλι καλά που δε την κλωτσήσατε κιόλας, αθεόφοβοι). Ο Γιάννης ετοιμοπόλεμος περνάει άνετα από το «δύσκολο σημείο που τον έριξε» ενώ οι άλλοι αγκομαχούν πάλι πίσω την ανηφόρα να βρουν τα μηχανάκια τους.

[Markas]

Ο δρόμος γίνεται σταδιακά καλύτερος. Στην περιοχή υπάρχουν αρκετές αδιέξοδες διακλαδώσεις προς τη θάλασσα και θέλει προσοχή μη χαθείς.





Και εννοείται φέρτε νερό, φαγητό και παρέα μαζί σας αν έρθετε ποτέ, γιατί δε ξέρεις πότε και αν θα περάσει κανείς από εδώ σε περίπτωση ανάγκης.

[Markas]

Ο ήλιος αρχίζει να πέφτει χαμηλά και να διαγράφει όλο και μεγαλύτερες σκιές.

[Markas]

Ο Γιάννης ξαφνικά καθυστερεί πάλι αδικαιολόγητα…
Ο Νίκος που τον περιμένει αρχίζει να ανησυχεί μέχρι που τον εντοπίζει σταματημένο ΠΑΝΩ στη μηχανή κάπου στο βάθος.
Περιμένει, περιμένει…
Άντε ρε Γιάννη πια!





Όταν έρχεται μετά από 10-15 λεπτά καθυστέρηση ποια είναι λέτε η εξήγηση που δίνει;
Είχε τελειώσει η μπαταρία στην κάμερα….
ΧΑ, ΤΟ ΗΞΕΡΑ!

[Markas]

Εντελώς ξαφνικά το χώμα σταματάει και φτάνουν στην άσφαλτο. Μπροστά τους τα Κάτω Καπετανιανά και στο βάθος ο Κόφινας! Η ώρα όμως έχει πάει 16:00 και το φως δε θα διαρκέσει για πολύ.







Θέλουν άλλη μία ώρα οπωσδήποτε μέχρι να φτάσουν στην κορυφή, άλλη μισή ώρα εκεί να θαυμάσουν το μέρος, νύκτα θα κατεβούν; Και εννοείται πως δυτικά με κόντρα τον ήλιο δε θα φαίνεται τίποτα.
Απογοητευμένοι (όχι όλοι, μη ξεχνιόμαστε) αποφασίζουν να πεταχτούν μέχρι τα Κάτω Καπετανιανά να αδειάσουν τα φαγητά που έχουν μείνει.


Κρίμα είναι να πεταχτούνε, ε Τάκη;

[Markas]

Το τραπέζι στρώνεται…





Και το φτωχικό τσιμπούσι αρχίζει (με τσίπουρο για να κατεβαίνει κάτω το φαΐ) και τελειώνει μόνο όταν εξαφανιστούν και τα τελευταία ψίχουλα.