Σούριγιαν-Ουρντούν ...υπό λοξή οπτική γωνία

[Uriah Heep]

Ξύπνησα νωρίς, ξεκούραστος και en grand form. Βγαίνοντας γρήγορα απ΄τη πόλη και πριν γίνει χαμός με τη κίνηση, ήμουν σταματημένος στην άκρη ενός δρόμου στα περίχωρα, τρώγοντας μερικές χούφτες αμύγδαλα με ξερά σύκα για πρωινό, με θέα τις φαβέλες της Δαμασκού στους πρόποδες του βουνού.

Μη έχοντας ούτε τη διάθεση αλλά ούτε και το χρόνο, να τις πλησιάσω για να τις συγκρίνω μ΄αυτές του Ρίο ντε Τζανέιρο, γκάζωσα τη βασίλισσα με κατεύθυνση την Παλμύρα.

Στο δρόμο ξεχεριάστηκα να χαιρετάω τον πρόεδρο. Κάθε 2 χιλιόμετρα και γιγαντοαφίσα του Μπασάρ αλ Άσαντ.

Στο τέλος τον ένοιωθα …κολλητάρι!

Σταματάω σ΄ένα άνοιγμα του δρόμου για τον γνωστό καραβίσιο καφέ. Ανοίγω τη μπαγκαζιέρα, βγάζω τα συμπράγκαλα και σε 50 δευτερόλεπτα ανακατεύω με το κουταλάκι το κρύο ρόφημα.

Βγάζω τα κράκερς και πριν κατεβάσω την πρώτη γουλιά καφέ, σηκώνω το βλέμμα και βλέπω τον κολλητό δίπλα μου!

Φωτό. Οι φαβέλες (παραγκούπολη), στους πρόποδες του βουνού

[Uriah Heep]

Ασυναίσθητα πετάω ένα …
-Γειά σου Πρόεδρε!
Και παίρνω την απάντηση…
-Ωωωω τον κύριο Uriah Heep!
-I beg your pardon?
-Mεγάλη μου τιμή που γνωρίζω από κοντά έναν αρχιερέα του trash παραταξιδιωτικού, έναν πυροβολημένο ταξιδευτή, έναν ιδιόρυθμο άνθρωπο σαν εσάς! Είμαι φαν των ταξιδιωτικών σας!
-Κύριε Πρόεδρε, μεγάλη μου τιμή, να συνομιλεί το ασήμαντον της μηδαμινότητάς μου, με τη βαρύτιμο υψηλότητά σας, μ΄έναν εκλεγμένο αρχηγό κράτους με 97,6% και …
-Άσε τα σάπια και κόψε το δούλεμα σε μένα Uriah…
-Mα, κύριε Προεδρε…
-Άσε τα κύριε Πρόεδρε και λέγε με Μπασάρ. Δεν πάμε από το Παλάτι να μας τηγανίσει κανένα ρεβιθοκεφτέ η Άσμα και να τα πούμε χαλαρά?
-Σ΄ευχαριστώ Μπασάρ, αλλά άμα καθυστερήσω να επιστρέψω στην Κατερίνα …θα με τηγανίσει σαν ρεβιθοκεφτέ! Κι από την άλλη, να φάω φαλάφελ από τα χέρια εγγλεζούλας, δε λέει! Θα σ΄επισκεφτώ με τη Κατερίνα αλλά δε θα τη βγάλεις με ρεβιθοκεφτέδες …
-Τότε θα πω του γάλλου σεφ να σας ετοιμάσει κανά μεζέ με αχνιστό ορτίκι, με κρούστα κινέζικων μανιταριών, πάνω σε πολέντα με ψητά κυδώνια, συνοδευμένο με μπισκ αστακού ακομπανιέ από τριλογία σολομού, σε καλαθάκι από φινόκιο αρωματισμένο με πορσίνι και τρούφα, με γαρνιτούρα ροζέ ριζότο με πεσκανδρίτσα πάνω σε σπανάκι σωτέ και φιστίκι σε τιμπάλ λαχανικών….
-Ρε Μπασάρ, τέτοιες αηδίες έκανες στην Άσμα για να τη ρίξεις?
-Πες μου ένα πράγμα Uriah. Με μπέρδεψες με το ΑΝΤΙταξιδιωτικό σου! Πέτυχε το ταξίδι σου στο Ιράν?
-Επειδή έγινες κολλητός ρε Μπασάρ, πρέπει και να με ξεμπροστιάζεις? Τι να σΕ πω τώρα?
-Την αλήθεια!
-Κολλητέ μου Μπασάρ, μόνο σε σένα θα σΕ τα πω. Είμαι παλιοχαρακτήρας. Παρασυρμένος από το καλπάζον χιούμορ και τα φραστικά ξεβρακώματα των περιγραφών τους ξέσκισα τους συνταξιδευτές μου!
-Μη μΕ λες!
-Όπως σΕ τα λέω! Πρώτα-πρώτα είχαμε 3 μήνες προετοιμασία με καλαμπούρια και πειράγματα που ήταν το μισό ταξίδι! Τι να σΕ λέω τώρα! Δεύτερον, τέτοια ευγενικά, σιδηρόκωλα, απαρέγκλιτα αποφασισμένα για το ταξίδι και large άτομα δύσκολο να βρείς στη πιάτσα και ειδικά των γαλαζοελικοφόρων…
-Μη μΕ λες! Και γιατί στράβωσες σαν ξυνή γκόμενα που περνάει τη τρίτη θηλυκή κρίση?
-Μπασάρ μου, η βαρύγδουπης ασάφειας γραφή, τα αφυδατωμένα κυνικά σχόλια περί glamorous καταλυμάτων, οι απρόσωπες, λυμφατικές και ετοιμόρροπης αφασίας εκφράσεις και οι σουργελοειδείς χαρακτηρισμοί, στο βωμό του black humour, χαρακτήρισαν ΑΤΥΧΩΣ τα κείμενα.
-Και με τον τύπο που σας την έκανε?
-Να σΕ πω Μπασάρ μου! Το ταξίδι με τρίτους, είναι σαν ταινία του Γούντυ Άλλεν. Τις ίδιες σκηνές της ταινίας δηλαδή, στις πασάρει είτε σαν κωμωδία είτε σαν δράμα. Άμα λάβεις υπόψει την ταξιδιωτική κυτταρίτιδα που μαστίζει τον χώρο του μοτοσυκλετισμού της Σκουπίδολαντ και τη σκηνή με το Νώντα να την «κάνει» μόνος σε θερμοκρασία 2 βαθμών, στα υψίπεδα της Ανατολικής Ανατολίας , 2.350 χιλιόμετρα μακριά, έτσι απλά και μόνος για τη Σαλονίκη …
.
…σήμερα βλέποντας τη σκηνή, θα το θεωρούσα μαγκιά του! Το θέμα, Μπασάρ μου, είναι ότι κάναμε ταξιδάρα …
.
…κι όποιος δεν το κατάλαβε, περαστικά του! Δε σε πρόσφερα καφέ όμως!
-Ξέρεις, είναι κομμάτι δύσκολο να τον πιώ μέσα απ΄την αφίσα.
-Να προσφέρω κράκερ?
-Θα γεμίσει ψίχουλα το κουστούμι! Την επόμενη φορά λοιπόν! Καλό δρόμο!
-Χάρηκα που τάπαμε Μπασάρ! Στο επανειδείν!

Φωτό. Καφές, κράκερς και μοχαμπέτι με τον Πρόεδρο!

[Uriah Heep]

Ταξιδεύοντας στη Συριακή έρημο έφτασα στη Παλμύρα κατά τις 11 το πρωί.
Πήγα κατευθείαν στα απομεινάρια της παλιάς πόλης με τους ναούς, τους πυργοειδείς τάφους, το θέατρο και τους καλοδιατηρημένους κολονάτους ρωμαϊκούς δρόμους.

Βγαίνοντας έξω στο δρόμο και κατευθυνόμενος προς τη παρκαρισμένη βασίλισσα, συνάντησα γκρουπ Ελλήνων τουριστών, ξεπερασμένης ημερομηνίας λήξης, που ταξίδευαν με πούλμαν, με προορισμό τους Αγίους Τόπους.
Την στιγμή που διαγκωνίζονταν για να περάσουν στην είσοδο του αρχαιολογικού χώρου, μαυροφορούσα μελιτζανί κυρία, ακούστηκε να ρωτά τον ξεναγό αν χρειάζονταν να δείξει το διαβατήριο στην είσοδο…

Επιτάχυνα το βηματισμό μου για ν΄απομακρυνθώ…

Φωτό. Παλμύρα

[Uriah Heep]

Η αρχική μου πρόθεση ήταν να καταλήξω στο τέλος της μέρας, σε πόλη κοντά στα σύνορα, ώστε την επομένη το πρωί να φύγω καρφωτός για Constantinople.

Μη έχοντας να κάνω τίποτε άλλο στη Παλμύρα, οι λύσεις ήταν δύο. Ή να ξαναπάω στο Χαλέπι και να μείνω ένα βράδυ στο ξενοδοχείο Baron και συγκεκριμένα στο δωμάτιο που είχε διανυκτερεύσει κάποτε ο Τσαρλς Λίντμπεργκ, το οποίο ήταν ελεύθερο και το μπαρ στη τεράστια βεράντα του ξενοδοχείου σέρβιρε παγωμένα ποτήρια μπύρας ή να επισκεφθώ την παραθαλάσσια πόλη της Λαττάκιας την οποία δεν γνώριζα ούτε καν από φωτογραφίες.

Αποφάσισα να κατευθυνθώ ΒΔ και να τ’ αποφασίσω στην τελευταία διασταύρωση, που αναγκαστικά θα μ΄ έβαζε σε συγκεκριμένη πορεία.
Ταξίδευα στο φουλ μέσα στη καυτή έρημο, «έπιασα» το δρόμο που ενώνει τη Δαμασκό με το Χαλέπι και ασυναίσθητα έστριψα στην πρώτη ταμπέλα προς Λαττάκια.

Έχω κάνει πολύ …μαύρο χιούμορ σχετικά με την αναγκαιότητα του GPS σε παρόμοια ταξίδια, με αποτέλεσμα σ΄αυτό το ταξίδι να μην το πάρω μαζί μου, ούτε στη μπαγκαζιέρα!

Λόγω της ελλιπούς σήμανσης και των χαλαρών ρεφλέξ στην απεραντοσύνη των έρημων εκτάσεων, άρχισα να προβληματίζομαι για τον προσανατολισμό μου. Ρωτώντας ανά 5-10 χλμ κάθε αυτοκίνητο που εύρισκα, αν πηγαίνω καλά προς τη Λαττάκια, την πάτησα σαν κουφόνοος όρνιθα!

Η ώρα περνούσε, τα χιλιόμετρα περνούσαν στον έρημο αχανή δρόμο, αλλά η Λαττάκια πουθενά. Σχεδόν χωρίς σήμανση λόγω ασφαλτικών έργων, και χωρίς GPS, άρχισα να αισθάνομαι αμηχανία σαν να έπαιζα πόκα με όρους πασιέντζας.
Όταν είδα τη μπάρα των συριακών συνόρων με την Τουρκία αντελήφθην πλέον αργά, ότι ακούγοντας την λέξη Λαττάκια οι Σύριοι νόμιζαν ότι πηγαίνω στην Αντάκια (Αντιόχεια). Προφανώς το όνομα που χρησιμοποιούν για τη Λαττάκια μεταξύ τους θα είναι σε αραβική ονομασία, όπως έχει συμβεί και με διάφορες άλλες πασίγνωστες ονομασίες κάστρων κλπ

Είχε αρχίσει να σουρουπώνει. Να πήγαινα προς τα πίσω 200 χλμ για την Λαττάκια μου φαινόταν χλιαρό.

Έπειτα, δεν είχα κανένα γκαϊλέ να επισκεφτώ σώνει και καλά τη Λαττάκια! Άμα πήγαινα δηλαδή στην Αντάκια, τι θ΄άλλαζε?

Φωτό. Στη παλιά πόλη της Δαμασκού.

[Uriah Heep]

Κι όμως! Παρόλο που δεν είχε καμία απολύτως σημασία για μένα, το που θα κατέληγα εκείνο το βράδυ, είχα τσατιστεί με τον εαυτό μου.
Αυτοεξευτελισμός από επηρμένη ταξιδιωτική αλαζονεία! Ναι, αυτό ήτανε!
Καλά που δεν ήταν από καμιά μεριά να με βλέπει η παρέα του Ιράν και ειδικά ο liberec και δεν θα ξέπλεναν τη ντροπή μου ούτε τα ορμητικά νερά του Ευφράτη!

Περνάω τη μπάρα και ξαναβρίσκομαι αντιμέτωπος με τη μικροδράκα των κηφήνων των τελωνιακών μπουτίκ και λοιπών λαμογιέ γκαλερί…

Περικυκλώθηκα ξαφνικά από οσφυοκάμπτες κελεμπιοφόρους, που με προσφορές για ανταλλαγή συναλλάγματος κατά βολάς και με πιθηκοειδή μειδιάματα κατά ριπάς, προσπαθούσαν να μου φάνε το συνάλλαγμα.

Τσαντισμένος ακόμα από την ξεφτιλισμένη ταξιδιωτική πανωλεθρία, τους έδειξα με χαρακτηριστική κίνηση σε στρατηγικό σημείο του σώματός μου, τι θα πάρουν, μιας και είχα μάθει τα διαδικαστικά κλισέ και την ανάποδη διατύπωση των όρων…
.
.
…έλα όμως που μου την κάτσανε με το γάντι!

Ένας γλοιώδης και ασπόνδυλος κελεμπιοφόρος, πλησίασε το γκισέ όπου περίμενα να πάρω τη σφραγίδα εξόδου στο καρνέ της μηχανής και εξήγησε γρυλλίζοντας στους τελωνειακούς, ότι η δουλειά εξελίσσεται άνευ παπαλίων.

Αν και ήμουν ο μοναδικός ταξιδιώτης στην τεράστια αίθουσα του τελωνείου, ξαφνικά οι τελωνιακοί συνέχισαν τη διαδικασία εξυπηρέτησής μου με γρηγοράδα και ευκινησία ταριχευμένου αιλουροειδούς!
Σε κάποια φάση τους κοιτούσα και με κοιτούσαν για 10 λεπτά χωρίς να κάνουν τίποτα.
Γνωρίζοντας ότι θα ήταν κουτό να ζητήσω τα ρέστα και αποφασισμένος να μην υποστώ και δεύτερη πανωλεθρία μέσα σε λίγες ώρες, πήγα στη μέση της τεράστιας αίθουσας και ξάπλωσα στο πάτωμα κοιτώντας το ταβάνι με απλωμένα χέρια και πόδια.
Σε δευτερόλεπτα άκουσα το κλασσικό «μίστερ» και μου έδειξαν να πάρω τα χαρτιά μου.

Τα αμοράλ κελεμπιοφόρα και λιμασμένα για δολάρια ανθρωποειδή, δεν περίμεναν να πέσουν σε τόσο στραβό κι ανάποδο άνθρωπο!

Θα με θυμούνται για χρόνια…

[Uriah Heep]

Βράδιασε και μόλις έχω περάσει τα σύνορα της Τουρκίας. Καθυστέρηση δύο ωρών αυτή τη φορά, για τα μηδενικά στην άδεια κυκλοφορίας.

Τελικά πιο πολύ απ’ οτιδήποτε σ΄αυτή τη ζωή, μετρά το κενό, το μηδέν, το …τίποτα!

Έφτασα στην Αντάκια (Αντιόχεια). Βρήκα καθαρό ξενοδοχείο με 20 ευρώ στο κέντρο της πόλης. Τη μηχανή την άφησα στο πεζοδρόμιο. Θα την πρόσεχε ο ρεσεψιονίστας που θα διανυκτέρευε, από το παράθυρο του ημιόροφου.

Η ζωή έχει τις αντιφάσεις της. Μετά το πικρό απόγευμα, κατέβηκα σε μια πλατεία όπου όλα τα μαγαζιά φτιάχνανε αποκλειστικά κιουνεφέ κανταϊφ!
Κάθισα στο πρώτο από τα τέσσερα που βρήκα μπροστά μου.
Ζεστό, γλυκό με αλμυρό λιωμένο τυρί…
Σκέτη απόλαυση!

Φωτό. Αντιόχεια, μαγαζί που φτιάχνει αποκλειστικά κιουνεφέ.

[Uriah Heep]

Σηκώθηκα απ΄το τραπέζι και γύρισα για κανά δίωρο τη πόλη.
Μετά τη κελεμπία που έφαγα στη μάπα, σε Συρία-Ιορδανία, κάτι executive Τουρκάλες τουρμπογκόμενες που περάσαν από δίπλα μου, μΕ ρίξανε τέτοια φλασιά που περνώντας στο απέναντι πεζοδρόμιο, παραλίγο να με πάρει από κάτω το υπεραστικό λεωφορείο για τα Άδανα.

Με το που έφτασα ξανά στη πλατεία, δοκίμασα άλλο ένα κιουνεφέ, από το απέναντι μαγαζί, όπου δύο Τούρκοι από το διπλανό τραπέζι με πιάσανε κουβέντα εξηγώντας μου τα μυστικά του καλού κιουνεφέ, τα βούτυρα, το βουβαλίσιο τυρί και τους συνδυασμούς με καϊμάκι και ντοντουρμά.

Πέρασε η ώρα και πριν φύγω για το ξενοδοχείο, στέλνω ένα μήνυμα στον Τούρκο φίλο μου, τον Σάμυ (BMW 1000 GS), από την Καϋσερί (Καισαρεία) να μου πεί το πιο γρήγορο δρομολόγιο για Κων/πολη. Αφού μου διευκρίνισε ότι αν είχα χρόνο, θα χαιρόταν να με φιλοξενήσει σπίτι του, μου έστειλε τη διαδρομή.

Σχεδόν όλη αουτοστράντα.

Φωτό. Κεντρική λεωφόρος στην Αντιόχεια

[Uriah Heep]

Την επομένη ταξίδευα με γρήγορους ρυθμούς, χωρίς το άγχος των μπλόκων για όρια ταχύτητας, να καλύψω τα 1900 χιλιόμετρα μέχρι τη Θεσσαλονίκη σε ένα διήμερο.

Το απόγευμα είχα φτάσει στο Μπολού, μια μικρή πόλη μεταξύ της Άγκυρας και της Κων/πολης. Μια ώρα πριν φτάσω σταμάτησα να βάλω αδιάβροχο στο υπόστεγο ενός βενζινάδικου.
Έβρεχε καταρρακτωδώς και ένοιωσα το κρύο να με τρυπάει. Ανέβαινα βόρεια και ξεσυνήθισα τόσες μέρες στις καλοκαιρινές θερμοκρασίες. Βάζοντας το αδιάβροχο ένοιωσα να τρέμω ολόκληρος.
Δεν έχω ξαναδεί τα χέρια μου να τρέμουν έτσι άλλη φορά!

Μέσα στο μαύρο μου το χάλι, με χέρια λες και υπέφερα από Πάρκινσον, σκέφτηκα ότι θα ήμουν βιρτουόζος, στο να ρίχνω παρμεζάνα σε πίτσες και μακαρονάδες.

Ο οργανισμός μου από την ένταση του ταξιδιού, την σωματική καταπόνηση και την συνεχή θιβετιανή δίετα τα ‘χε παίξει.
Βγάζω 5-6 ξερά σύκα και τα μασουλάω.
Σε δευτερόλεπτα συνήλθα. Σταμάτησε το τρέμουλο και το τουρτούρισμα αμέσως.
Συνέχισα το ταξίδι μου υπό καταρρακτώδη βροχή.
Βρήκα ξενοδοχείο πάνω στη κεντρική λεωφόρο. Από κάτω υπήρχε ένα μαγειρείο με εκτεθειμένα ταψιά ανατολίτικης κουζίνας.

Φωτό. Η είσοδος του ξενοδοχείου και το μαγειρείο ακριβώς δίπλα. Ταμάμ!

[Uriah Heep]

Αφού βολεύτηκα στο δωμάτιό μου, κατέβηκα για μια βόλτα να γνωρίσω την πόλη.
Είχε πάει 8 η ώρα και εντόπισα ένα παλιό χαμάμ, σ΄ένα στενό κοντά στο ξενοδοχείο.
Μπήκα μέσα.
Πετσέτες και τα τοιαύτα παρείχε ο υπεύθυνος.

Κάθισα γύρω στη μία ώρα. Το απόλαυσα με τη ψυχή μου.

Βγήκα έξω με κατεύθυνση το ξενοδοχείο, ενώ το στομάχι μου έπαιζε τη mazourca σε re maggiore στη διαπασών.

Μπήκα στο μαγειρείο με αποφασιστικότητα λοχαγού των Βιετκόγκ…
Ήθελα να φάω και να γουστάρω!
Την άλλη μέρα θα ήμουν σπίτι μου.
Δεν μ΄ένοιαζε καθόλου, αν θα με πείραζε το φαί.
Τα τελευταία δύο ταψιά που τοποθετούσε στη βιτρίνα ήταν φασόλια γίγαντες και συκωτάκια πουλιών με πράσινες πιπεριές και φρέσκια ντομάτα.
Τα παράγγειλα και τα δύο με μια ανατολίτικη σαλάτα με ψιλοκομμένη ντομάτα κρεμμύδια, μαϊντανό κλπ που μΕ θύμισε Τυνησία.

Ήταν καταπληκτικά.

Τόπαμε. Η στέρηση είναι μέρος της ευτυχίας!

Στη βόλτα που είχα κάνει πριν το χαμάμ, εντόπισα ένα μαγαζί που πουλούσε μπύρες Efes Pilsen και πούρα.

Πηγαίνοντας προς το μαγαζί έπεσα πάνω σ΄έναν άγριο ξυλοδαρμό ενός νεαρού από δύο μπράβους.
Είχαν εξαφανιστεί άπαντες και ήμουνα μόνος. Το ξύλο παραήταν χοντρό κι ανελέητο!
Απομακρύνθηκα διακριτικά για να μη μπλέξω σε καμιά ιστορία. Αγόρασα 2 μεγάλα κουτιά μπύρα, που μου τα έβαλαν σε διακριτική συσκευασία με μαύρη σακούλα, λες και αγόραζα τσόντες και την έκανα για το ξενοδοχείο.
Την άραξα στο μπαλκόνι και ρεμβάζοντας την κίνηση στην κεντρική λεωφόρο καθώς και τους θαυμαστές που περιτριγύριζαν τη βασίλισσα, πέρασα το υπόλοιπο της βραδιάς.

Φωτό. Μπολού, πίνοντας μπύρες στο μπαλκόνι του ξενοδοχείου αργά το βράδυ...

[Uriah Heep]

Κοιμήθηκα νανουρισμένος από τη βροχή που έπεφτε όλο το βράδυ.
Για κακή μου τύχη, η βροχή δεν σταμάτησε μέχρι τη Ραιδεστό (Tekirdag).
Και το ταξίδι όμως δεν σταμάτησε ούτε για δευτερόλεπτο.

Διότι, κύριος, αν περιμένεις να πέσουν οι όρχεις του βοός για να ξεκινήσεις, έκοψε η μαγιονέζα!
Άλλωστε, στην Τουρκία ο παλιόκαιρος σε αποζημιώνει με έλλειψη μπλόκων της τουρκικής traffic police.

Έφτασα μεσημέρι στα Τουρκικά σύνορα.

Οι Τούρκοι τελώνες είχαν καταλάβει από το βλέμμα μου ότι δεν είχα όρεξη για σέξ και με άφησαν να περάσω τη μπάρα, χωρίς να βάλουν δάχτυλο στη μηδενιστική τρύπα του αριθμού κυκλοφορίας της μηχανής μου…

Ο Έλληνας συνάδελφός του, φωνάζοντάς με στ΄αγγλικά, μου έκανε σήματα με τα χέρια, σαν να καθοδηγούσε τζάμπο σε πίστα αεροδρομίου. Σταμάτησα στον επόμενο.
Με το που του λέω ότι είμαι Έλληνας, με χτυπάει στη πλάτη και μου λέει «έφυγες, καλό ταξίδι».

Φωτό. Bolu, επιστρέφοντας στο ξενοδοχείο με τις μπύρες