GR2JOR - 2010 - Tea for Tears

[Doc]

Μετά κάποια λεπτά φτάσαμε πάλι σε εύκολο έδαφος και οδεύαμε προς άσφαλτο.
Και εκεί έγινε, ξαφνικά.
Μέχρι τότε είχα την CountourHD κάμερα αποκλειστικά εγώ στο κράνος και τράβαγα βίντεο τους άλλους. Όταν πλησιάζαμε και πάλι άσφαλτο, μου λέει ο Νίκος να αλλάξουμε τα κράνη, προκειμένου να πάρει την κάμερα αυτός και να μας τραβήξει αυτός προς αλλαγή. Του την έδωσα και συνεχίζαμε διασκεδάζοντας. Κάποια στιγμή κάνει σινιάλο στον Μάκη, ότι τον τραβάει. Ο Μάκης επιταχύνει και κάποια στιγμή, λίγο πριν από έναν μικρό ορίζοντα για κάποιο λόγο άρχισε να πατάει φρένο και έχανε το μπροστινό του. Το συζητήσαμε πάρα πολλές φορές μετά, γιατί και πώς έγινε. Δεν βγάλαμε άκρη, εάν άρχισε χωρίς λόγω να φρενάρει και για αυτό τελικά να χάσει τον έλεγχο ή εάν άρχισε πρώτα να ψαρεύει το μπροστινό λόγω του ότι ξαφνικά άδειασε [το βρήκαμε μετά άδειο, αλλά θα μπορούσε να γίνει και κατά την πτώση]. Όπως και να έχει, με την αντίδρασή του της αυτοσυντήρησης [φρένο] επιτείνεται τελικά το ψάρεμα του μπροστινού μέχρι τελική πτώσης.
__________________

[Doc]

Η σύγκρουση σφοδρή, το GS κάνει ένα τριπλό salto mortale, επιβάτης το ίδιο. Μας κόπηκαν τα πόδια, τα πρώτα δευτερόλεπτα πάγωσε το αίμα μας. Τι έγινε? Πώς είναι ο Μάκης? Πρώτος σταματά ο κάμεραμαν Νικος, μετά εγώ. Για μία στιγμή είδα τον Νίκο να πλησιάζει τον πεσμένο Μάκη, να σκύβει επάνω του και να ανασηκώνεται και να φεύγει!!!! Τα έχασα. Πλησιάζω και εγώ και καταλαβαίνω ότι μιλάνε. Όλα αυτά ΔΕΝ ήταν πραγματικότητα, αλλά θα ορκιζόμουν, ότι την είδα την σκηνή έτσι. Και όμως, αργότερα στο βίντεο ποτέ δεν φεύγει ο Νίκος από τον Μάκη. Το στρεσαρισμένο μυαλό τελικά πλάθει τελείως διαφορετική, πλασματική πραγματικότητα. Ο Μάκης λοιπόν πεσμένος, αλλά μιλάει, έχει τις αισθήσεις, αλλά φανερά σοκαρισμένος. Οπότε πρώτο καλό... έχει τις αισθήσεις. Επόμενη ερώτηση είναι εάν κάπου πονάει σοβαρά, εάν είναι να αναμένω θλαστικά ή και κατάγματα. Προσπαθεί να συγκεντρωθεί, να αντιληφτεί τον εαυτό του και το σώμα του και να βγάλει άκρη.
«Η μηχανή?», τελικά απαντάει με ερώτηση και αυτό μας ανακουφίζει όλους. Προφανώς νιώθει καλά και ενδιαφέρεται για την μηχανή. Καλό σημάδι. Με δυσκολία προσπαθεί να κουνηθεί, για να επιβεβαιώσει, όλα είναι αρτιμελής. Το καταφέρνει, αλλά ακόμα ζαλίζεται. Η μηχανή τέλος, αυτό το καταλάβαμε με την πρώτη ματιά, αλλά ο Μάκης να είναι καλά. Τελικά, καθώς τα λεπτά περνάνε, μπορεί να σηκωθεί, με δυσκολία και περπατάει. Τελικά πονάει μόνο στον αυχένα από την πρόσκρουση, το κράνος έχει γδαρθεί άσχημα από το πέτρινο έδαφος. Αλλά και τον σβέρκο κουνάει ελεύθερα, μου φεύγει και άλλο άγχος. Θα πονάει επόμενες ημέρες πάρα πολύ στον αυχένα, το ήξερα, αλλά αυτό θα έρθει μετά από μία ή δύο ημέρες και δεν είναι σοβαρό. Αλλιώς είναι τα εξαρθρήματα....

[Doc]

Τώρα τι κάνουμε? Είμαστε στο πουθενά στην έρημο, αλλά ευτυχώς είμαστε καλά. Τα πράγματα είναι απλά. Ο Μάκης δεν μπορεί να καβαλάει την μηχανή, οπότε πρέπει να τακτοποιήσουμε μεταφορά μηχανής και θα δούμε και τι θα γίνει με τον Μάκη, για την ώρα είναι καλά. Η τετράδα χωρίζεται με φυσικό τρόπο στα δύο. Εγώ ως ιατρός μένω με τον Μάκη, ο Θανάσης με τον Νίκο πάνε στον πολιτισμό, να βρουν φορτηγό, βοήθεια.
Εκείνη την στιγμή ξέρω, ότι ο Μάκης είναι καλά, δεν πονάει πουθενά συγκεκριμένα [αλλά παντού λίγο], σίγουρα είναι σοκαρισμένος. Όλα αυτά στο σούρουρο, αλλά νυχτώνει γρήγορα. Προσπαθώ όλη την ώρα να μιλάω με τον Μάκη, να τον διατηρήσω σε κάποια καλή ψυχολογική κατάσταση. Και να τον απασχολήσω, να του αποσπώ προσοχή από το πρόβλημα και να μην σκέφτεται συνεχώς την πτώση [ξέρετε το video loop, που δεν σας αφήνει ήσυχους και χειροτερεύει την κατάσταση?]. Μιλάω και μιλάω ότι μου έρθει, συζητάμε και για την μηχανή, για την ζημιά, για τα ανταλλακτικά, για όλα. Όχι ότι είναι σημαντικό εκείνη την στιγμή, αλλά να έχω και εγώ κάποια πληροφορία για την πνευματική και νοητική του κατάσταση και για τυχόν μεταβολή της..... Θα μου πεις, και τι θα έκανες εκεί. Δεν ξέρω, αλλά αντιμετώπισα στην ζωή πια πολλά τροχαία λόγω ειδικότητας, οπότε μπορώ να διατηρήσω την ψυχραιμία. Τουλάχιστον όσο θα χρειαστεί να είμαι επαγγελματικά ψύχραιμος, γιατί μετά, αργότερα, όταν δεν θα χρειαστεί..... μετά είμαι και άνθρωπος και εγώ.
Όταν νύχτωσε για τα καλά και με τον αέρα άρχισε ψύχρα. Ντυθήκαμε πιο ζεστά και καθίσαμε σε ένα απάγγειο. Σε περίπου μισή ώρα λαμβάνω τηλέφωνο από τον Θανάση, ότι έχουν και αγροτικό αλλά ότι έρχεται και ένα ασθενοφόρο. Έτυχε και είχε στην διασταύρωση ένα μικρό Κέντρο Υγείας, περάσανε από εκεί και μετά από εξήγηση πραγμάτων τελικά θα έρθει και ασθενοφόρο. Καλύτερα.
Νύχτωσε για τα καλά, ο Μάκης διατηρεί προσοχή άψογα, κάπως ηρεμώ.

[Doc]

Σε άλλη μισή ώρα περίπου φάνηκαν κάπου μακριά φώτα. Ο Μάκης καλά είναι μέχρι τώρα, θα αντέξει. Τα λεπτά άρχισαν να περνάνε βασανιστικά αργά. Τελικά τα φώτα κάνουνε περισσότερο από μισή ώρα να φτάσουν. Πρέπει να ανάψω μηχανή να δουν το φώς μας, γιατί αλλιώς δεν θα μας βρουν. Αλλά μηχανή του Μάκη δεν δουλεύει και στην δικιά μου το κύριο ξενόν δεν δουλεύει. Παρά την αλλαγή λάμπας, τις περισσότερες φορές πρέπει να βάλω προς την μηχανή πολλές φορές, μέχρι να κρατηθούν τα φώτα αναμμένα, διαφορετικά έχω μόνο τα ομίχλης. Έτσι και τώρα, μετά από μερικές προσπάθειες τελικά ανάβει το ξένον και μας βλέπουν. Έρχονται. Ανεβάζουμε την μηχανή με τα χέρια σε ένα μικρό φορτηγάκι, ο Μάκης ξαπλώνει στο ασθενοφόρο, το οποίο ήρθε μαζί με έναν νεαρό παθολόγο. Ενημερώνω τον συνάδελφο για τα βασικά κλινικά συμπτώματα του Μάκη. Το ασθενοφόρο φεύγει φυσικά πρώτο. Μαζεύουμε τα διασκορπισμένα πράγματα, όλα τα φορτώνουμε και ακολουθούμε το φορτηγάκι.
Για τον Μάκη το ταξίδι τελείωσε.

[Doc]

Σε άλλη μισή ώρα είμαστε όλοι στο Κέντρο Υγείας. Αλλά έχουμε πρόβλημα με τον Μάκη. Η κατάστασή του μετά την μεταφορά είναι αρκετά χειρότερη. Είναι πια φανερά εξαντλημένος, ζαλίζεται πιο πολύ και κυρίως άρχισε να τον πονάει η κοιλιά. Ο ιατρός με ενημερώνει για τη επιδείνωση και προτείνει να μεταφερθεί στο νοσοκομείο. Φυσικά συμφωνώ, σε αυτήν την κατάσταση είναι μοναδική ενδεδειγμένη πρόταση. Θα τον συνοδεύσει και θα επιστρέψει στην βάση του. Θα είναι στο νοσοκομείο Duma στο προάστιο της Δαμασκού, περίπου 90χιλιόμετρα από εδώ. Οπότε εγώ ετοιμάζομαι να καβαλήσω την μηχανή μου και να πάω πίσω από το ασθενοφόρο. Εκείνη την ώρα [και αφού ο Θανάσης ήδη ήρθε σε επαφή φίλους μοτοσικλετιστές από την Δαμασκό] με ενημερώνει ο Θανάσης, ότι οι φίλοι είναι ήδη στο δρόμο, να περιμένουμε εκεί, γιατί έρχονται μαζί με μεγάλο φορτηγό για μεταφορά μηχανής και ότι φτάνουν σε λίγο. Να είμαστε όλοι εκεί, σε λίγο καταφτάνουν. Αποφασίζουμε λοιπόν με τον Θανάση, να τους περιμένουμε και να πάμε μετά όλοι μαζί στο νοσοκομείο, να μην χαθούμε μεταξύ μας. Εγώ είμαι πολύ ανήσυχος για τον Μάκη. Δεν έχω εκείνη την στιγμή να προσφέρω τίποτε, ξέρω πώς λειτουργεί κατάσταση σε οποιοδήποτε νοσοκομείο στον κόσμο. Αφού δεν μπορείς να προσφέρεις, μην γίνεσαι τουλάχιστον εμπόδιο. Το λέω στον εαυτό μου. Η κατάσταση είναι προδιαγραμμένη. Εάν τυχόν έχει ρήξη ήπατος, πρέπει να ανοιχτεί η κοιλιά και το τελευταίο που χρειάζονται οι ντόπιοι ιατροί είναι άλλος ιατρός στα πόδια, που τους εμποδίζει στις κινήσεις ρουτίνας. Να τους καθυστερώ με συζητήσεις, να μου εξηγούν. Λοιπόν καλύτερα μόνοι τους, χωρίς να αισθάνονται με κανένα τρόπο πιεσμένοι από παρουσία άλλου συναδέλφου. Ξέρω ακριβώς πώς είναι, το έχω αντιμετωπίσει πολλές φορές από την άλλη μεριά. Δεν είναι όμως εύκολο ούτε για μένα. Ειδικά όταν το φορτηγάκι από την Δαμασκό αργεί πολύ παραπάνω από το υποσχόμενο. Μήπως έπρεπε να πάω? Δεν είναι δέκα λεπτά, είναι ήδη μισή ώρα. Διαολοστέλνω την προηγούμενή μου απόφαση, αλλά δεν μπορώ τώρα να την αλλάξω.

[Doc]

Με καλούν μέσα στο κέντρο, να πλυθώ, να πάρω τσάι. Δεν είμαι όμως καθόλου ήρεμος και δεν μπορώ να πάω μέσα. Πρέπει να απασχοληθώ. Μεταφέρω λοιπόν όλα τα πράγματα του Μάκη στις δικές μου αποσκευές. Φορτώνω επάνω στις δικές μου βαλίτσες τις εσωτερικές βαλίτσες του Μάκη. Προσπαθώ να κάνω τάξη στα πράγματα. Τι μας άφησε ο Μάκης? Τα χαρτιά, τα λεφτά, τα κλειδιά, το GPS του, τα ρούχα, το τηλέφωνο. Τα ανταλλακτικά. Το μπουφάν που είναι? Το κράνος χάθηκε! Μας το φέρνουν αργότερα, κάπου έπεσε στην λάσπη από το φορτηγάκι στο δρόμο. Μου παίρνει αρκετή ώρα τελικά μέχρι να είμαι φορτωμένος, να σφίξω τους ιμάντες κτλ. Μπαίνω μέσα, πίνω τσάι. Έρχεται η παρέα από την Δαμασκό. Έχουνε μαζευτεί αρκετά άτομα από εκεί, μερικοί [πολλοί] πήγαν να υποδεχτούν τον Μάκη στο νοσοκομείο, ένα τζιπ με τρία άτομα μαζί με φορτηγό-μεταφορέα ήρθαν εδώ. Ανασύνταξη, συνεννοήσεις, τηλέφωνα. Ο Αχμάντ λαμβάνει τηλέφωνο και μας λέει, ότι μόλις μίλησε με το νοσοκομείο [με κάποιον μηχανόβιο που έστειλε εκεί], ότι για τον Μάκη λένε [με δικά τους λόγια] – “broken neck, ruptured liver”. Με λούζει κρύος ιδρώτας. Νεκρική σιγή. ΓΜΤ.....
Και θα ορκιζόμουν, ότι δεν έχει τίποτε το σοβαρό με τον αυχένα. Αλλά αφού αυτό λένε οι εξετάσεις, προφανώς έτσι είναι... Δεν μπορώ να μιλήσω, μου κόβονται τα πόδια. Γρήγορα στο νοσοκομείο!
Είμαστε έτοιμοι. Μας περιμένουν περίπου εκατό χιλιόμετρα, είναι κάπου ένδεκα το βράδυ. Παραφορτωμένη μου μηχανή ανάβει τα φώτα με την τρίτη προσπάθεια, ξεκινάμε. Είμαστε όλοι πολύ κουρασμένοι, πεινασμένοι. Τίποτε όμως δεν μετρά. Σε όλο το δρόμο κρυώνω πάρα πολύ, αλλά δεν υπάρχει ούτε σκέψη για καθυστερήσεις. Φτάνουμε Δαμασκό, δεν ξέρω που μας πάνε ακριβώς. Κάθε τόσο βλέπω κάποιο μεγάλο κτήριο, που θα μπορούσε να είναι νοσοκομείο. Αλλά πάλι τίποτε. Τελικά μας πήγαν σε ένα εργοστάσιο, χώρο ενός μηχανόβιου όπου πήγε η μηχανή. Αχα, πάμε να βοηθήσουμε να την ξεφορτώσουμε εκεί και μετά πάμε στο νοσοκομείο... Ναι αλλά ο Μάκης πώς είναι? ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ?!!! Εκεί ο Αχμαντ δέχεται κλήση, ότι ο Μάκης είναι καλά, οι εξετάσεις καλές.
" Τι? Και γιατί πριν έλεγες τα άλλα?" του φωνάζω νευρικά
" Όχι, όχι" , μου λέει. "Έκανε εξετάσεις για να δούν εκείνα, νόμιζαν μόνο μήπως είχε κάτι τέτοιο"
Εάν αυτός τα μετέφερε έτσι πριν κατά λάθος ή έτσι τον ενημέρωσαν οι φίλοι του πριν.... δεν ρώτησα. Δεν με ενδιέφερε πια. Δεν είχε σημασία. Σημασία είχε το τώρα και αυτό είναι θετικό. ΔΕΝ έχει τίποτε από εκείνα, είναι και αρκετά καλά λένε. Ούφφφφ.
Αυτό ήταν. Μέχρι εδώ άντεξα να καταπίνω την πίεση, τώρα έγινα απλώς άνθρωπος. Δεν άντεξα και ξέσπασα σε λυγμούς. Ήρθε κοντά μου ο Θανάσης και με αγκάλιαζε. Το ούφφφ το κατάλαβα από όλους μας. Πιθανόν να ήμουν πιο αγχωμένος από όλους εγώ λόγω ... γνώσης. Και οι άλλοι δεν ήταν φυσικά ήρεμοι, αλλά απλά δεν γνωρίζουν όλα τα πιθανά σενάρια. Τώρα τίποτε πια δεν πειράζει. Αλλά αυτά τα βασανιστικά εκατό χιλιόμετρα μέσα στο κρύο και μέσα στην απόγνωση από την πρώτη λάθος πληροφορία μέχρι εδώ στο εργοστάσιο με την καλή πληροφορία, αυτά τα εκατό χιλιόμετρα δεν θέλω να τα ξαναζήσω. Αυτήν την αβεβαιότητα. Τρομακτική εμπειρία. Εκείνη την στιγμή πήρα μία απόφαση, την οποία και θα την τηρούσα. Εάν οτιδήποτε συμβεί με τον Μάκη, π.χ. να χρειαστεί να χειρουργηθεί, ακόμα και όλα να πάνε καλά, εγώ θα πουλήσω την μηχανή. Τέρμα. Δεν υπάρχει άλλη μηχανόβια ζωή για μένα. Έχω κάνει ταξίδια, είμαι χορτάτος. Αλλά αυτήν την λαχτάρα δεν θα μπορούσα να την ζήσω ξανά.

[Doc]

Όταν φτάσαμε στο νοσοκομείο, το Μάκη τον βλέπουμε σε πολύ πολύ καλύτερη κατάσταση από όταν έφευγε με το ασθενοφόρο από το Κέντρο Υγείας.

[Doc]

Ανακουφιστήκαμε. Μίλησα με τον εφημερεύοντα συνάδελφο, ήλεγξα τις ακτινογραφίες, εξετάσεις αίματος κτλ., αλλά όλα πραγματικά ΟΚ. Μαζί με τον Μάκη ήταν καμιά εικοσαριά μηχανόβιοι από την Δαμασκό. Φοβερή συμπαράσταση. Τώρα τι κάνουμε? Πρέπει να οργανωθούμε. Έρχεται και η αστυνομία, ο Μάκης δίνει μία κατάθεση, τι και πώς έγινε. Τι κάνουμε με τον Μάκη? Θα μείνει εδώ ή μπορεί να φύγει. Πιστεύω ότι θα μπορούσε να φύγει, αλλά δεν το επέτρεψα. Για δύο λόγους. Πρώτον για λόγους ασφαλείας. Ναι, τώρα καλά είναι, αλλά για παν ενδεχόμενο, καλύτερα να μείνει για περισσότερες ώρες, για παρακολούθηση. Δεύτερος λόγος ήταν καθαρά πρακτικός. Η ώρα έφτασε δύο μετά τα μεσάνυχτα και δεν έχουμε καν που να πάμε, δεν έχουμε ξενοδοχείο. Ο Μάκης μπορεί να μεταφερθεί – γενικά – αλλά θεωρώ, ότι δεν είναι φρόνιμο να επιβιβαστεί ως συνεπιβάτης επάνω στην μηχανή και να κόβει μαζί μας βόλτες χαράματα στην Δαμασκό, από ξενοδοχείο σε ξενοδοχείο. Δεν είναι σε κατάσταση τώρα να κουράζεται. Να όμως, ότι το κρατικό νοσοκομείο στις τρίτες χώρες είναι σε κακά χάλια. Στις τουαλέτες δεν μπορείς να πατήσεις…. κυριολεκτικά. Άρα? Να τον μεταφέρουμε σε κάποια ιδιωτική κλινική? Υπάρχουν στην Δαμασκό. Οι μηχανόβιοι προτείνουν μερικές. Τελικά μιλώντας με τον συνάδελφο μας παραχωρεί “special room”, όπως είπε. Μην φανταστείτε μονόκλινο πολυτελείας. Το δωμάτιο αυτό ήταν πολύ χειρότερο τετράκλινο από οποιοδήποτε κρατικό νοσοκομείο στην Ελλάδα εν ώρα ανακαίνισης. Αλλά και αυτό πια καλό είναι για την ώρα. Ήμασταν αποφασισμένοι πιθανόν εκείνη την νύχτα να βγάλουμε στην έρημο με υπνόσακο, άρα μην το κάνουμε τώρα θέμα. Πήγαν να μου το δείξουν, το θεώρησα αρκετό. Αυτό που μέτραγε για μένα πιο πολύ είναι, ότι ήταν ακριβώς δίπλα στο γραφείο ιατρών και νοσοκόμων. Δηλαδή ότι και να συνέβαινε, ήμουν ήσυχος, ότι δεν είναι κάπου μακριά από παρακολούθηση, εάν κάτι προέκυπτε. Έτσι δουλεύουν τα νοσοκομεία σε όλο τον κόσμο. Μίλησα και με την νοσοκόμα, να τον προσέχει, να πηγαίνει να τον βλέπει συχνά και ότι τα αγγλικά του Μάκη είναι μόνο τα στοιχειώδη, οπότε να προσέχουν διπλά. Σκέφτηκα, ότι, ε, θα ξαπλώσει, η ώρα είναι δύο, εμείς πάμε να βρούμε ξενοδοχείο και το πρωί θα έρθουμε να τον πάρουμε, όταν θα ετοιμάσουμε κάπου μία κατάσταση. Έτσι συνεννοηθήκαμε και έτσι και έγινε. Καθώς πήγε ο Νίκος τον τραυματία μας να τον μεταφέρει με το καροτσάκι στο δωμάτιο, αποφάσισε να μείνει με τον Μάκη. Το δωμάτιο είναι τετράκλινο και του έδωσαν ένα κρεβάτι και έτσι έμεινε για συμπαράσταση.

[Doc]

Μένουμε με τον Θανάση εμείς οι δύο, τρεις υπερφορτωμένες μηχανές στο προαύλιο του νοσοκομείου και είκοσι σύριοι μοτοσικλετιστές. Ένας από αυτούς, ο Άχμαντ, καβαλάει την μηχανή του Νίκου. Αποχαιρετιζόμαστε με τους μηχανόβιους και ξεκινάμε αναζήτηση ξενοδοχείου. Στην νυχτερινή Δαμασκό ακούγεται η Ακράπα της μηχανής του Νίκου, ο Άχμαντ την απολαμβάνει φαίνεται. Η Οδύσσεια στα ξενοδοχεία είναι κουραστική και δεν βρίσκουμε τίποτε κατάλληλο. Χρειαζόμαστε ένα δωμάτιο για εμάς, αλλά από αύριο και άλλο ένα για τους άλλους δύο, που θα έρθουν από το νοσοκομείο. Οι τιμές εξωφρενικές. Από 200-350 Ευρώ για την νύχτα [στις τρεις το πρωί!] Ο Άχμαντ μας οδηγεί σε καμιά δεκαριά, πουθενά δεν βρίσκουμε ικανοποιητική λύση.

[Doc]

Όταν πάει ώρα τρεισήμισι, παίρνουμε με τον Θανάση άλλη απόφαση. Δεν αξίζει τέτοια ώρα να δώσουμε τόσα λεφτά. Πάμε κάτι να τσιμπήσουμε, γιατί πεινάμε [από το πρωί έχουμε να βάλουμε κάτι στο στόμα], μετά κάπου θα παραπλανιόμαστε και θα περιμένουμε να ξημερώσει. Μετά με την ησυχία μας ξανά βόλτα, να βρούμε χωρίς πίεση ξενοδοχείο και μετά πάμε να παραλάβουμε τους φίλους στο νοσοκομείο. Πράγματι πάμε να φάμε, αλλά ο Άχμαντ σε καμία περίπτωση δεν μας εγκαταλείπει. Μας πάει σε ένα ανοικτό εστιατόριο. Μετά, ώρα πέντε μας παραχωρεί το γραφείο του. Εκεί ξαπλώνουμε όπως είμαστε κάτω στο πάτωμα. Είμαστε έτσι και αλλιώς με τα βρόμικα μας ρούχα όλη την ημέρα, αλλά όπως είμαστε εξουθενωμένοι, δεν μασάμε τίποτε. Στις οκτώ ξυπνάμε και πιάνουμε τηλέφωνα. Βρίσκω την κουμπάρα στο Cosmorama, ζητάω να μου βρει επειγόντως δύο δίκλινα στην Δαμασκό. Αλλά είναι high season, τα ξενοδοχεία φίσκα. Μου δίνει ένα τηλέφωνο μίας συνεργάτιδας στην Δαμασκό. Ήδη πίνουμε καφέ με τον Αρφαν, άλλο ένα φοβερό παλικάρι [μαζί με τον Άχμαντ] και μιλάει αυτός με την τοπική πράκτορα. Τελικά βρίσκουμε δύο δωμάτια σε ικανοποιητικό σημείο και λογική τιμή. Δεν ξέρουμε ακόμα τι θα κάνουμε, για πόσες ημέρες, τι θα γίνει με την μηχανή, που θα πρέπει να πάει Ελλάδα.