Markas&yns παρουσιάζουν: Μοτοκάμπινγκ στην Ορεινή Έρημο

[Markas]

Όχι πολύ μακρύτερα βρίσκουμε ένα ακόμα αγαπημένο σημείο.





Ένα σημείο με άπλετη θέα δυτικά όπου ο δρόμος πλέον στρίβει και συνεχίζει…





…μέχρι που χάνεται μέσα στα βουνά. Την πρώτη φορά που είχαμε έρθει, μας είχε κυριεύσει ένα δέος, μια αίσθηση πως η διαδρομή αυτή δεν τελειώνει ποτέ και ανεβαίνει συνεχώς.

[Markas]

Βέβαια εμείς γνωρίζουμε πλέον πως το τέλος δε θα αργήσει να έρθει. Είμαστε ήδη στα 1900 μέτρα ενώ στα 2050 ο δρόμος σταματάει και εμείς ψάχνουμε μέρος κατάλληλο για κατασκήνωση. Μοτοκάμπινγκ πιο συγκεκριμένα, δηλαδή κατασκήνωση με τις μηχανές το πολύ δυο μέτρα δίπλα μας. Αυτό μας θέτει αντιμέτωπους με ένα δύσκολο πρόβλημα. Ναι μεν, ο δρόμος ανεβαίνει μέχρι τα 2050 περίπου μέτρα, αλλά τα μικρά επίπεδα κομμάτια που έχουν έστω λίγο χώμα, είναι αρκετά μακρύτερα από το δρόμο. Αυτά σύμφωνα με τον δορυφόρο τουλάχιστον. Στην πράξη εμείς, από τα Αμουτσερά ψάχνουμε συνεχώς κατάλληλο σημείο για κατασκήνωση όσο δυνατόν σε ψηλότερο υψόμετρο, μέχρι που βλέπουμε αυτό:

[Markas]

Τι λες Γιάννη, πάμε να ρίξουμε μια ματιά;





Παλιά μισοκαμμένα ξύλα;





Επίπεδη επιφάνεια χωρίς κοφτερές πέτρες και αγκαθωτά φυτά;
Τρομερή θέα στα τριγύρω βουνά;





Θαρρώ πως είναι το καλύτερο σημείο για μοτοκάμπινγκ που θα μπορούσαμε να βρούμε εδώ πάνω, τι λέτε και εσείς;

[Markas]

Τέλος, το πήραμε απόφαση. Αν δε βρούμε ψηλότερα κάτι καλύτερο, εδώ θα διανυκτερεύσουμε. Για την ώρα όμως συνεχίζουμε την ανάβαση.

[Markas]

Φτάνουμε στο τέρμα του δρόμου, στα 2050 περίπου μέτρα υψόμετρο και ύστερα από 22 χιλιόμετρα χωματόδρομου ξεκινώντας από Ανώπολη.







Εδώ σταματάνε όλα τα τροχοφόρα και αναλαμβάνουν δράση πιο παραδοσιακές μέθοδοι μετακίνησης.

[Markas]

Ναι, εκεί πάνω στη μέση του πουθενά, βρίσκουμε δεμένο ένα γάιδαρο.





Λίγο πιο πέρα παρκαρισμένο και ένα αγροτικό που προφανώς ανήκει σε ντόπιο βοσκό.





Γιατί, ναι, κι όμως, σε αυτόν τον κρανίου τόπο φυτρώνουν πολλά μικρά χορταράκια, πολύ θρεπτικά για τα αμνοερίφια. Το μόνο κακό είναι πως δεν είναι αρκετή η βλάστηση και χρειάζεται να πηγαίνουν τα πρόβατα καθημερινά εδώ και εκεί για να μπορούν να επιζήσουν. Και νερό; Υπάρχουν πολλές παμπάλαιες στέρνες σκόρπιες στο βουνό, που μαζεύουν νερό από βροχές και χιόνια τον χειμώνα, για να υπάρχει το καλοκαίρι.

[Markas]

Κοντά στο τέλος του δρόμου έχει μικρά οροπέδια αλλά κανένα τους δεν έχει πρόσβαση από το δρόμο, οπότε όλα απορρίπτονται. Επιστροφή λοιπόν στο προηγούμενο σημείο που είχαμε εντοπίσει. Αλλά τι θα γίνει με το κρύο τη νύχτα που ήδη αρχίζει να κάνει την εμφάνισή του με μορφή απογευματινής δροσιάς; 19 βαθμούς έχουμε από 30+ στην παραλία λίγες ώρες νωρίτερα!

[Markas]

Ξύλα για φωτιά υπάρχουν πεταμένα άφθονα τριγύρω, κομμένα για σόμπα μάλιστα, έτοιμα. Δεν τα παίρνουμε όμως. Κάποιος βοσκός τα έχει ανεβάσει με κόπο εδώ πάνω με το αγροτικό και τα πάει σιγά σιγά στο μιτάτο του με γαϊδούρια. Ε, γαϊδουριά δε θα ήταν να έρθουμε εμείς και να τα βουτήξουμε;





Τι κάνουμε λοιπόν; Εγώ κατεβαίνω λίγο χαμηλότερα του δρόμου και βρίσκω πεταμένα κάποια ξύλα αλλά και πλαστικά μπουκάλια, σόλες, τσουβάλια, ό,τι έβρισκα και καιγότανε.





Τι να τα κάνουμε τα πλαστικά; Να σας αναλύσω εν συντομία τη σκέψη μου: Εκεί κάτω πεταμένα είναι μια διαρκής μόλυνση του περιβάλλοντος. Αν τα πάρουμε και τα κάψουμε εμείς όμως σε ελεγχόμενες συνθήκες, θα μας κάνουν μια φωτιά μούρλια! (αρκεί βέβαια να μην έρχεται ο καπνός πάνω μας)

[Markas]

Και ο Γιάννης βέβαια, και αυτός μάζεψε μερικά ξύλα. Ίσως όχι τόσο μεγάλα (φαίνεται που τα κρατάει στη φωτογραφία) αλλά όλο και κάτι θα κάνουνε.





Λοιπόν, φορτώνουμε την καύσιμη ύλη μας στη μηχανή του Γιάννη (εγώ είχα την Κική) και επιστρέφουμε 150 περίπου μέτρα χαμηλότερα, για να στήσουμε σκηνές.

[Markas]

Ο Γιάννης είναι στο τσαφ πατ έτοιμος και χαλαρώνει σε μια καρέκλα.


Εγώ θέλω λίιιγο παραπάνω…